Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A.] Sp. z o.o. w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 2 sierpnia 2016 r., sygn. akt II SA/Op 237/16 w sprawie ze skargi [A.] Sp. z o.o. w O. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w Opolu z dnia [...] marca 2016 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2016 r. o sygn. akt II SA/Op 237/16 po rozpoznaniu sprawy ze skargi [A.] Sp. z .o.o. w O. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w Opolu z dnia [...] marca 2016 r. w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddalił skargę.

Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2016 r., Okręgowy Inspektor Pracy w Opolu utrzymał w mocy decyzję Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w O. z dnia [...] lipca 2015 r., nakładającą na [A.] Sp. z .o.o w O. ( dalej: "skarżąca", "spółka") karę pieniężną w kwocie 30.000 zł za naruszenia obowiązków i warunków przewozu drogowego.

Organ II instancji wskazał, że w okresie od [...] kwietnia 2014 r. do [...] maja 2015 r. Inspektorzy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Opolu przeprowadzili kontrolę w Spółce z o.o. [A.] w O. Czynności kontrolne, związane z czasem jazdy, czasem postoju oraz obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku kierowców, objęły okres od dnia [...] kwietnia 2013 r. do dnia [...] lipca 2014 r. i dotyczyły 40 kierowców, realizujących przewozy osób samochodami wyposażonymi w tachografy cyfrowe oraz analogowe.

Następnie, po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w O. wydał decyzję z dnia [...] lipca 2015 r. W decyzji tej, na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 640 - zwanej dalej ustawą o PIP) oraz art. 93 ust. 1 w związku z art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1414, z późn. zm. - dalej jako u.t.d., naliczył karę pieniężną w wysokości 73.450 zł i na podstawie art. 92a ust. 3 pkt 3 u.t.d. orzekł o nałożeniu na Spółkę kary pieniężnej w kwocie 30.000 zł.

Od powyższej decyzji Spółka złożyła odwołanie, w którym wniosła o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania z uwagi na wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Zarzuciła naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 3821/85 przez przyjęcie, że wykresówki przypisane są do pojazdu zamiast do kierowcy.

Okręgowy Inspektor Pracy w Opolu decyzją z dnia [...] marca 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji uznając, że odwołanie w całości nie zasługuje na uwzględnienie. W uzasadnieniu powołał treść art. 92a ust. 1 i ust. 3 u.t.d. oraz zapisy lp. 5.1, 5.2, 5.3, 5.4 i 6.3.7 załącznika nr 3 do tej ustawy. Organ odwoławczy przedstawił poszczególne naruszenia stwierdzone przez organ I instancji w zakresie przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzeniu pojazdu, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, skrócenia dziennego czasu odpoczynku oraz skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku i stwierdził, że analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym protokołu kontroli wraz z załącznikami wskazuje, iż do naruszenia rzeczywiście doszło, a kara w tym zakresie została nałożona w sposób prawidłowy.

Odnośnie naruszenia polegającego na nieokazaniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, danych z karty kierowcy, z tachografu cyfrowego lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu, organ odwoławczy wskazał na art. 33 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L. z 2014 r. nr 60, s. 1), zwanego dalej rozporządzeniem nr 165/2014, jako obowiązujący w dniu wydania decyzji odwoławczej i zastępujący art. 14 ust. 2 rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85. Na tej podstawie uznał, że analiza zapisów zawartych na wykresówkach z okresu objętego kontrolą pozwoliła na stwierdzenie wskazanych przez organ pierwszej instancji naruszeń w zakresie braku wykresówek dla pojazdów OP [...] oraz OP [...] i nałożenie kary pieniężnej w łącznej wysokości 61.000 zł. Organ odwoławczy podzielił pogląd strony, że zapis lp. 6.3.7. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym nie nakazuje posiadać wykresówki na pokrycie wszystkich przejechanych przez dany autokar kilometrów, jednak podkreślił, że w przepisach rozporządzenia nr 165/2014 r., które zastępuje przepisy rozporządzenia nr 3821/85, a także w ustawie o czasie pracy kierowców, istnieje obowiązek pełnego dokumentowania dni pracy kierowców wykonujących przewozy drogowe. W związku z tym, braki w zapisach licznika kilometrów stanowią przesłankę do przeprowadzenia dalszych czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy braki te nie świadczą o wyrzucaniu lub gubieniu wykresówek. Organ wyjaśnił, że celem regulacji zawartej w lp. 6.3.7. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym jest zapobieżenie zabiegom przedsiębiorcy, aby w celu uniknięcia sankcji za przekroczenie czasu pracy kierowcy, nie stosować urządzeń rejestrujących lub nie okazywać ich organom kontroli. W sytuacji zatem, gdy ustawodawca sankcjonuje karą pieniężną nieokazanie podczas kontroli wykresówek, to na przedsiębiorcy ciąży obowiązek dbałości o te dokumenty, a także przedstawienia wiarygodnych wyjaśnień w razie wystąpienia nieścisłości lub "braków". Organ odwoławczy uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym protokół kontroli wskazuje, iż do naruszenia rzeczywiście doszło, a kara w odniesieniu do tego naruszenia została przez organ I instancji nałożona w sposób prawidłowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2015 r. oddalił skargę [A.] Sp. z .o.o. w O..

Sąd I instancji uznał, że postępowanie przeprowadzono zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym, jak również nie naruszono w tym zakresie przepisów k.p.a. Prawidłowe przeprowadzenie postępowania kontrolnego doprowadziło natomiast do dokonania ustaleń, na podstawie których organy zasadnie stwierdziły zaistnienie naruszeń wskazanych w l.p. 5.1, 5.2., 5.3., 5.4. i 6.3.7 załącznika nr 3 do u.t.d.

Dokonując oceny legalności w odniesieniu do czterech pierwszych naruszeń, określonych w l.p. 5.1, 5.2., 5.3. oraz 5.4. załącznika nr 3 do u.t.d., jako zasadną Sąd I instancji uznał w całości argumentację organów obu instancji przedstawioną w tym zakresie w wydanych decyzjach. Organy w obszerny sposób omówiły w decyzjach każde ze stwierdzonych naruszeń. Materiał dowodowy obejmował nie tylko dokumenty związane z odczytem danych urządzeń rejestrujących czas pracy kierowców, ale również wyjaśnienia strony i protokoły przesłuchania świadków. W kontekście materialnoprawnych podstaw określających obowiązki i warunki przewozu drogowego ustalony stan faktyczny uzasadniał też stwierdzenie przez organy naruszenia przepisów art. 6 ust. 1, art. 7 i art. 8 rozporządzenia nr 561/2006.

WSA stwierdził, że dowody zgromadzone w niniejszej sprawie wykazały, że czterech kierowców zatrudnionych w skarżącej Spółce, realizujących przewozy osób samochodami wyposażonymi w tachografy cyfrowe oraz analogowe w badanym okresie, tj. od dnia [...] kwietnia 2013 r. do dnia [...] lipca 2014 r., dopuściło się łącznie 25 naruszeń w postaci nieprzestrzegania maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu, maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy oraz dziennego i tygodniowego czasu odpoczynku. Pozwalało to uznać, że doszło do naruszeń wskazanych w lp. 5.1., 5.2., 5.3. i 5.4 załącznika nr 3 do ustawy. Ustalenia w tym zakresie i argumentacja przedstawiona przez organy, oparte zostały na materiale dowodowym w postaci zapisów cyfrowych zawartych w plikach z kart kierowców, tachografów oraz zapisów na wykresówkach i dlatego zasługują na akceptację. Jednocześnie, naruszenia zostały stwierdzone po uwzględnieniu uzasadnionych jako odstępstwo zdarzeń oraz oczywistych błędów w operowaniu selektorem. W przypadku stwierdzonych naruszeń nie zostały ujawnione dowody (w postaci zapisu na odwrocie wykresówki/wydruku z urządzenia rejestrującego) uzasadniające odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków.

W ocenie WSA w niniejszej sprawie skarżąca, tak w toku postępowania kontrolnego, jak i administracyjnego, nie wskazała żadnych okoliczności mogących, stosownie do art. 92b ust. 1 u.t.d. stanowić podstawę do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku. Skarżąca nie ujawniła bowiem żadnych dokumentów, z których wynikałoby, że w spornych dniach, dla których stwierdzono brak wykresówek, miało miejsce wypożyczenie autokarów innemu podmiotowi oraz, że pojazdy w tych dniach prowadzone były przez kierowców, których Spółka nie zatrudnia. Skoro wyjaśnienia skarżącej nie znajdują podstaw w materiale dowodowym, a dokonane ustalenia jednoznacznie wskazują, że wykonywane były przejazdy na znacznych odległościach, to prawidłowo zaskarżoną decyzją nałożono na Spółkę karę pieniężną także za naruszenie lp. 6.3.7. załącznika nr 3 do ustawy. Uznając osobisty charakter wykresówki, jako przypisanej do konkretnego kierowcy, nie można - tak jak podnosi skarżąca - przyjąć, że dla stwierdzenia naruszenia z lp. 6.3.7 załącznika nr 3 do ustawy konieczne jest w każdym przypadku ustalenie przez organy, którego konkretnie kierowcy dotyczą nieokazane wykresówki. Nie jest bowiem możliwe dokonanie takich ustaleń w przypadku braku wykresówek, gdy przedsiębiorca zatrudnia znaczną liczbę kierowców (średnie zatrudnienie w skarżącej Spółce w okresie 6 miesięcy przed rozpoczęciem kontroli wyniosło 270,5 kierowców) i jednocześnie nie przedstawia on żadnych dowodów na potwierdzenie przejechanych przez pojazd kilometrów, wykazanych jako różnica, która nie została zarejestrowana na udostępnionych wykresówkach, a także nie wskazuje, w czyim posiadaniu w danym dniu był pojazd i kto go prowadził. W takim przypadku organ nie ma możliwości ustalenia, jaki kierowca prowadził pojazd. Organ może jednak, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, ustalić na podstawie udostępnionych przez przedsiębiorcę dokumentów, że w danym dniu pojazd przejechał określoną odległość, co nie znajduje potwierdzenia na udostępnionych wykresówkach. Na tej podstawie organ może stwierdzić brak okazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu przez kierowcę przedsiębiorcy.

Sąd I instancji przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 2016 r., sygn. akt II GSK 174/15, który uznał za zasadne przyjęcie, że w sytuacji braku wykresówek - odpowiadających kilometrom przejechanym przez pojazdy kontrolowanego przedsiębiorcy - zachodzi w pełni uzasadnione podejrzenie naruszenia obowiązków używania przez kierowców i przechowywania przez przedsiębiorcę wykresówek, celem których to obowiązków jest umożliwienie kontroli, co w efekcie zmierzać ma do przestrzegania czasu pracy kierowców.

Zdaniem Sądu I instancji, nie sposób dać wiarę twierdzeniom strony, która wywodzi, że autokary - będące wszak pojazdami o znacznej wartości - użycza innym, bliżej nieokreślonym podmiotom współpracującym, bez potwierdzenia tego faktu w dokumentach. W toku postępowania strona nie skorzystała z możliwości przedłożenia dowodów na potwierdzenie swojego stanowiska co do brakujących wykresówek. Umowa o współpracy, na którą powoływała się strona, nie potwierdza w żaden sposób, że w dniach, w odniesieniu do których nie okazano wymaganych wykresówek, pojazdy były w posiadaniu innego podmiotu i były prowadzone przez kierowców niebędących pracownikami Spółki. Skarżąca nie wskazała też podmiotu, którego kierowcy wykonywali transport w spornych dniach. Brak dowodów na potwierdzenie tych okoliczności wyłączał konieczność prowadzenia przez organy postępowania wyjaśniającego w tym zakresie, zwłaszcza że nie było możliwe określenie kierunku tego postępowania, w szczególności, w stosunku do jakich konkretnie podmiotów postępowanie to miałoby zostać wszczęte. Dokonane ustalenia stanowiły zatem wystarczającą podstawę do wydania decyzji na podstawie art. 92a u.t.d.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła [A.] Sp. z .o.o. w O. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

W oparciu o art. 176 § 2 p.p.s.a. kasator zrzekł się rozprawy.

W skardze zarzucono:

1/ naruszenie prawa materialnego w postaci art. 14 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 2, 3, 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985r. ze zm.) poprzez wadliwą wykładnię tych przepisów polegającą na przyjęciu, że wykresówki przypisane są do pojazdu a nie do kierowcy, co wyraźnie wynika z brzmienia tych przepisów;

2/ naruszenie prawa materialnego w postaci art. 92 b ustawy z dnia 6 września 2001r. - o transporcie drogowym (Dz. U. 2013 nr 1414 z późn. zm.,) dalej "u.t.d." poprzez jego niezastosowanie.

Podnosząc te zarzuty kasator wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Argumentację na poparcie zarzutów postawionych w petitum skargi kasacyjnej przedstawiono w jej uzasadnieniu.

Okręgowy Inspektor Pracy w Opolu nie skorzystał z możliwości wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Ze wskazanych przepisów wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez sąd I instancji wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że skarga kasacyjna została sformułowana wadliwie gdyż podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, strona winna wyjaśnić dlaczego Sąd I instancji mylnie zrozumiał stosowane przepisy prawa oraz wskazać jak przepisy te powinny być odczytane (vide: np. wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2012 r. sygn. akt I FSK 1326/11).

Po drugie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. stanowi o naruszeniu prawa materialnego. Właściwe sformułowanie tej podstawy kasacyjnej w przypadku zaskarżania wyroku WSA powinno sprowadzać się do powołania jako naruszonego art. 145 § 1 pkt 1 lit. a (ewentualnie w powiązaniu z art. 145a bądź art. 146 p.p.s.a. w związku z odpowiednimi przepisami prawa materialnego (zob. wyrok NSA z dnia 30 września 2014 r., II GSK 1211/13, LEX nr 1572635), a także wskazania, w jakiej formie i dlaczego te przepisy zostały naruszone.

W rozpatrywanym przypadku sposób, w jaki Sądowi I instancji zarzucono błędną wykładnię prawa materialnego, nie w pełni odpowiada tym wymogom. Autor skargi kasacyjnej w zasadzie ograniczył się do stwierdzenia, że: "wykresówki przypisane są do pojazdu a nie do kierowcy" ale bliżej nie uzasadnił swojego stanowiska poprzestając na wskazaniu sygnatur wyroków sądów administracyjnych, gdzie ten pogląd został wypowiedziany. Ponadto autor skargi kasacyjnej nie przedstawił prawidłowej - w jego ocenie - wykładni tych przepisów.

Jednakże zgodnie z poglądem zaprezentowanym w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 października 2009 r. I OPS 10/09 ( baza LEX) tego typu wadliwość nie dyskwalifikuje skargi kasacyjnej automatycznie. W sytuacji bowiem gdy z jej uzasadnienia można zidentyfikować zarzut naruszenia prawa przez sąd I instancji, można go rozpoznać merytorycznie mimo niepełnego wskazania podstawy kasacyjnej.

Z treści uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że strona zarzuca sądowi I instancji zaakceptowanie decyzji wydanej w jej ocenie z naruszeniem art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących w zw. z art. 15 ust. 2, 3, 5 tego rozporządzenia przez wadliwą wykładnię tych przepisów polegającą na przyjęciu, że wykresówki przypisane są do pojazdu a nie do kierowcy.

Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

W tym miejscu wypada podkreślić, że w preambule do rozporządzenia nr 3821/85 ustawodawca wspólnotowy wskazał na cele unormowań dotyczących kontroli za pomocą urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym i stwierdził, że automatyczny zapis innych parametrów jazdy, takich jak prędkość i długość przebytej drogi, przyczyni się do znacznej poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz zachęci do rozważnego prowadzenia pojazdów. Zdaniem prawodawcy wspólnotowego, do osiągnięcia celów sprawowania kontroli nad okresami pracy i odpoczynku kierowców konieczne jest, by pracodawcy i kierowcy byli odpowiedzialni za prawidłowe funkcjonowanie urządzeń rejestrujących oraz by z należytą dbałością wykonywali czynności wynikające z przepisów.

Z przepisu art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 3821/85 jednoznacznie wynika, że każdy przedsiębiorca prowadzący przewozy drogowe, niezwolnione z obowiązku posiadania urządzenia rejestrującego, zobowiązany jest do przechowywania w siedzibie przedsiębiorstwa wykresówek. Na przedsiębiorcę nałożony został też bezwzględny obowiązek okazania wykresówek za wszystkie dni, kiedy kierowca był zatrudniony przez przedsiębiorcę. Tym samym, podczas kontroli w przedsiębiorstwie, pracodawca powinien być w stanie udokumentować każdy dzień pracy zatrudnionego przez siebie kierowcy, ewentualnie zaś wykazać (potwierdzić) stosownym dokumentem fakt nieprowadzenia pojazdu. Regulacje unijne dopuszczają udokumentowanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie okresów prowadzenia pojazdu, innej pracy, przerw i dyspozycyjności przy pomocy innych dokumentów, takich jak np. plan pracy bądź rozkład jazdy (art. 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006). Niewątpliwie zatem zasadą jest, aby w dniu, w którym kierowca prowadzi pojazd niewyłączony z zakresu stosowania rozporządzenia nr 561/2006 lub AETR, czas pracy był rejestrowany m.in. na wykresówkach, zaś pozostałe dni, w których kierowca pojazdu nie prowadził, powinny zostać udokumentowane w inny sposób.(por. wyroki NSA z dnia 12 października 2016 r. sygn. akt II GSK 800/15, II GSK 801/15).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji prawidłowo uznał za zgodną z prawem decyzję o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie art. 92a ust. 1 i ust. 3 pkt 3 u.t.d. oraz lp. 5.1, 5.2, 5.3, 5.4 i 6.3.7 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w świetle wcześniejszych uwag, należy podzielić pogląd wyrażony w wyroku NSA z 9 czerwca 2016 r., sygn. akt II GSK 174/15 (publ. CBOSA), że w sytuacji braku wykresówek – odpowiadających kilometrom przejechanym przez pojazdy kontrolowanego przedsiębiorcy – zachodzi w pełni uzasadnione podejrzenie naruszenia omawianych wyżej obowiązków używania przez kierowców i przechowywania przez przedsiębiorcę wykresówek.

W ocenie NSA, nie sposób dać wiarę twierdzeniom strony, która wywodzi, że autokary użyczała innym, bliżej nieokreślonym podmiotom współpracującym, bez potwierdzenia tego faktu w dokumentach.

Odstąpienie od nałożenia kary i zwolnienie się przez dany podmiot z odpowiedzialności możliwe jest bowiem jedynie na podstawie art. 92b i art. 92c ustawy o transporcie drogowym. Skarżąca w toku postępowania administracyjnego nie powołała się na żadne okoliczności faktyczne, które mogły zostać zakwalifikowane przez organy jako wyczerpujące przesłankę z art. 92b lub z art. 92c ustawy. Argumentacja strony skarżącej w tym zakresie ograniczała się jedynie do ogólnych twierdzeń, które nie zostały poparte stosownymi dowodami.

Z tych przyczyn zarzut z pkt 1 petitum skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieuzasadniony. W konsekwencji nie mógł też odnieść skutku prawnego drugi zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego tj. naruszenie prawa materialnego w postaci art. 92 b ustawy z dnia 6 września 2001r. - o transporcie drogowym poprzez jego niezastosowanie.

Z tych wszystkich względów, skarga kasacyjna – z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw – podlegała oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.