Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania, Sędziowie WSA Adam Lipiński, Janusz Walawski (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Wiechowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2017 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] na decyzję Ministra Cyfryzacji z dnia [...] października 2016 r. nr: [...] w przedmiocie uchylenia decyzji o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego i umorzenia postępowania oddala skargę.

Fundacja [...] (zwana dalej Fundacją) złożyła do Wojewody [...] wniosek o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego o udostępnienie w celach niekomercyjnych:

1. kodu źródłowego Elektronicznego Zarządzania Dokumentacją autorstwa [...] Urzędu Wojewódzkiego w [...] oraz

2. dokumentacji jego wdrożenia.

Wojewoda [...], na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 6 ust 1 i 3 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2016 r. poz. 352) – zwanej dalej u.p.w., art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, z poźn. zm.) – zwanej dalej Kpa, w dniu [...] sierpnia 2016 r. wydał decyzję nr [...] o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie wskazanej we wniosku informacji sektora publicznego.

Fundacja złożyła do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od ww. decyzji odwołanie, które zostało przekazane według właściwości do Ministra Cyfryzacji, jako organu właściwego rzeczowo do jego rozpatrzenia. W odwołaniu Fundacja zarzuciła z naruszenie następujących przepisów:

1. art. 24 ust. 1 pkt 3 u.p.w., poprzez jego błędne zastosowanie mimo że wnioskodawca nie wnosił wniosku, o którym mowa w art. 21 ust. 2 u.p.w., a którego wyłącznie dotyczy naruszony przepis,

2. art. 6 ust. 1 i 3 u.p.w., poprzez jego błędne zastosowanie polegające na oparciu rozstrzygnięcia na przepisie nie mającym zastosowania w przedmiotowej sprawie,

3. art. 6 ust. 4 u.p.w., poprzez uznanie, że wbrew temu przepisowi podmiot zobowiązany może odmówić udostępnienia informacji, co do których przysługują mu prawa autorskie.

Minister Cyfryzacji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 105 § 1 Kpa oraz art. 2 ust. 1 u.p.w., w dniu [...] października 2016 r. wydał decyzję nr [...], którą uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie pierwszej instancji.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji podał, że zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.w., przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącej w posiadaniu podmiotów, które udostępniają lub przekazują w celu ponownego wykorzystania.

Powyższa definicja jest odzwierciedleniem definicji dokumentu, o której mowa w art. 2 pkt 3 dyrektywy 2003/98/UE i jest szersza niż definicja informacji publicznej zawarta w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Informacji sektora publicznego zawiera informację publiczną oraz inne treści będące w posiadaniu podmiotów udostępniających lub przekazujących w celu ponownego wykorzystywania, które wykraczają poza zakres informacji publicznej. Dalej organ odwoławczy wyjaśnił, że kod źródłowy, to ciąg instrukcji i deklaracji zapisany w zrozumiałym dla człowieka języku programowania opisujący operacje, jakie powinien wykonać komputer przy pomocy skończonej liczby ściśle zdefiniowanych rozkazów, będący wynikiem pracy programistów. Zasadniczą cechą kodu źródłowego jest to, iż komputery nie wykonują zawartych w nim instrukcji bezpośrednio. Kod musi zostać wcześniej poddany translacji na kod wynikowy, np. skompilowany do postaci kodu maszynowego lub kodu pośredniego. Głównym zastosowaniem kodu źródłowego jest wyrażenie programów komputerowych w zrozumiałej postaci, dzięki czemu mogą być one łatwo rozwijane i rozbudowywane o nową funkcjonalność. Kod źródłowy stanowi jedynie narzędzie wykorzystywane w programach komputerowych.

Minister podniósł też, że okoliczność, że określone programy komputerowe są wykorzystywane przez organy władzy publicznej do realizacji zadań publicznych, nie przesądza o tym, że kody źródłowe są informacją sektora publicznego. Nie świadczy o tym również to, że kody źródłowe zostały napisane przez pracowników urzędu oraz, że mogą stanowić utwory w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Co prawda art. 13 ust. 2 tej ustawy nie wyklucza możliwości udostępnienia lub przekazania informacji sektora publicznego mającego cechy utworu, niemniej jednak nie każdy utwór posiada walory informacji sektora publicznego.

W motywie 9 dyrektywy 2003/98/WE podkreślono, że definicja dokumentu zawarta w art. 2 pkt 3 tej dyrektywy, nie ma na celu objęcia nią programu komputerowego.

W ocenie Ministra Cyfryzacji kod źródłowy, który jest podstawową składową programu komputerowego, nie stanowi zatem informacji sektora publicznego.

Odnosząc się do przedmiotowego wniosku w części dotyczącej udostępnienia dokumentacji wdrożeniowej EZD [...]UW, Minister stwierdził, że dokumentacja ta jest nierozerwalnie związana z kodami źródłowymi do systemu EZD. Jest dokumentem opisującym zasady implementacji konkretnego kodu źródłowego w celu stworzenia systemu informatycznego lub teleinformatycznego. Zawiera instrukcje instalacji, plany i scenariusze testowe, raporty wdrożeniowe, tym samym wyrażając program komputerowy, który nie stanowi informacji sektora publicznego. W konsekwencji organ odwoławczy uznał, że dokumentacja ta nie należy do zakresu informacji sektora publicznego, a organ pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie mając na względzie, obok względów bezpieczeństwa danych zgromadzonych w systemie, przede wszystkim ochronę wynikającą z prawa autorskiego i praw pokrewnych.

W ocenie Ministra Cyfryzacji, przesłanka ta nie mogła być podstawą do odmowy wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie wnioskowanych informacji, gdyż w art. 6 ust. 4 pkt 3 u.p.w. ustawodawca określił, że prawo do ponownego wykorzystywania podlega ograniczeniu w zakresie informacji sektora publicznego, do których prawa autorskie i prawa pokrewne przysługują podmiotom innym niż podmioty zobowiązane. W przedmiotowej sprawie prawa autorskie przysługują podmiotowi zobowiązanemu, zatem zarzut podniesiony w odwołaniu, co do niewłaściwego zastosowania przez organ pierwszej instancji powyżej określonego przepisu jest zasadny.

Zdaniem Ministra organ pierwszej instancji w decyzji błędnie powołał art. 24 ust. 1 pkt 3 u.p.w., jako podstawę prawną odmowy, bowiem przepis ten odnosi się wyłącznie do wniosków, o których mowa w art. 21 ust. 2 u.p.w., dotyczących umożliwienia, przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy, ponownego wykorzystywania, w sposób stały i bezpośredni w czasie rzeczywistym, informacji sektora publicznego gromadzonych i przechowywanych w systemie teleinformatycznym podmiotu zobowiązanego. Przedmiotowy wniosek został złożony na podstawie art. 21 ust. 1 u.p.w. Nie jest to jednak podstawa do uchylenia zaskarżonej decyzji. Zasadne jest przyjęcie, że w sytuacji gdy w ocenie organu odwoławczego należało zastosować inny, niż to uczynił organ pierwszej instancji przepis prawa materialnego, możliwe jest rozstrzygnięcie sprawy w oparciu o prawidłową podstawę prawną z jednoczesnym omówieniem tej kwestii w uzasadnieniu własnej decyzji.

W sprawie okolicznością mającą wpływ na jej rozstrzygnięcie jest uznanie, że zakres przedmiotowy wniosku Fundacji nie mieści się w pojęciu informacji sektora publicznego, a zatem nie podlega zasadom i trybom określonym w u.p.w. Organ odwoławczy dodał, że z art. 138 § 1 pkt 2 Kpa dla organu odwoławczego wynika obowiązek uchylenia zaskarżonej decyzji w całości, jeżeli w sprawie wystąpi przesłanka bezprzedmiotowości. Zgodnie z art. 105 § 1 Kpa, gdy postępowanie administracyjne z jakichkolwiek przyczyn stało się bezprzedmiotowe, wydaje się decyzję o umorzeniu postępowania. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza, że brak jest któregokolwiek z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej istoty. Bezprzedmiotowość postępowania może wynikać z kilku różnych przyczyn, które można podzielić na podmiotowe i przedmiotowe. Wobec braku przesłanek umożliwiających uznanie kodu źródłowego oraz dokumentacji wdrożeniowej EZD [...]UW za informację sektora publicznego, zasadne jest uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz umorzenie w całości postępowania pierwszej instancji jako bezprzedmiotowego.

Fundacja wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Cyfryzacji z dnia [...] października 2016 r. zarzucając, że została wydana w warunkach naruszenia art. 2 ust. 1 pkt 4 u.p.w., poprzez jego błędne zastosowanie. Natomiast co do decyzji Wojewody [...], Fundacja [...] podniosła zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 pkt 4 u.p.w., poprzez odmowę udostępnienia informacji do ponownego wykorzystywania mimo braku ku temu przesłanek oraz art. 6 ust. 4 tej ustawy, poprzez uznanie, że wbrew temu przepisowi podmiot zobowiązany może odmówić udostępnienia informacji, co do których przysługują mu prawa autorskie.

Podnosząc powyższe zarzuty Fundacja wniosła o uchylenie przedmiotowych decyzji i wskazanie organom na istnienie obowiązku udostępnienia żądanych informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystywania.

W uzasadnieniu skargi Fundacja podała, że przyjęty i obowiązujący w Polsce sposób implementacji dyrektywy wskazuje, że Polska nie zdecydowała się na wyłączenie kodów źródłowych spod definicji informacji sektora publicznego, choć dokonano takich włączeń w przypadku innych typów informacji. W ocenie Fundacji oznacza to, że definicja informacji sektora publicznego obejmuje kod źródłowy.

Minister Cyfryzacji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ odniósł się również do zarzutu dotyczącego decyzji organu pierwszej instancji i podał, że z motywu 9 preambuły Dyrektywy 2003/98/WE wynika, ze definicja "dokumentu" nie ma na celu objęcia nią programów komputerowych. Nadto program EZD został stworzony przez pracowników [...] Urzędu Wojewódzkiego, a działalność polegająca na wytworzeniu programu komputerowego jest działalnością spoza określonych prawem zadań publicznych. Wobec powyższego Minister stwierdził, że fakt, iż program EZD, jak i kody źródłowe oraz dokumentacja wdrożeniowa, znajdując się w posiadaniu [...] Urzędu Wojewódzkiego nie przesądza o tym, że stanowią one informację sektora publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) – dalej jako p.p.s.a., sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej, a stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066, z późn. zm.) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W ramach tej kognicji sąd bada czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Aby usunąć z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji publicznej (tu decyzja) konieczne jest stwierdzenie, że przy jego wydaniu doszło do naruszenia przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, albo też przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 litera a-c p.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, ze zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 Kpa lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zarzutów podniesionych w skardze prowadzi do wniosku, że Fundacja zarzuca organom administracji publicznej, że wydając zaskarżoną decyzję naruszyły przepisy prawa materialnego w niej określonych.

Na wstępie podać należy, że w dniu 16 czerwca 2016 r. weszła w życie ustawa z 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 2016 r. poz. 352), która w zakresie ponownego wykorzystywania informacji zastąpiła regulację zawartą w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U z 2016 r. poz. 1764, z późn. zm.). Bezpośrednim powodem uchwalenia ustawy było dostosowanie polskiego prawa do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/37/UE z 26 czerwca 2013 r. zmieniającej dyrektywę 2003/98/WE w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego. Przed jej uchwaleniem dokonano przeglądu i oceny dotychczasowych przepisów o ponownym wykorzystywaniu zawartych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. W ustawie zostały określone zasady i tryb postępowania przy ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego.

Zgodnie z definicją Komisji Europejskiej, informacja sektora publicznego stanowi wszelkiego rodzaju dane tworzone i gromadzone przez jednostki sektora publicznego (np. dane prawne, meteorologiczne, finansowe, gospodarcze, statystyki, mapy cyfrowe, itp.) umożliwiające ich agregację i udostępnianie w postaci nowych produktów bądź usług (elektronicznych), a co za tym idzie dających możliwość ponownego wykorzystania w usługach sektora prywatnego – bazy danych, systemy nawigacyjne, historyczne zestawienia statystyczne, prognozy, usługi finansowe, ubezpieczeniowe, zdrowotne, gospodarcze, prawne, itp.

Wprowadzenie nowego trybu dostępu do informacji publicznej oraz zasad ponownego wykorzystania informacji publicznej nie wpłynęło w żaden sposób na realizację prawa dostępu do informacji publicznej. Odmienna interpretacja nowych uregulowań zawartych w ustawie o dostępie do informacji publicznej prowadziłaby bowiem do ograniczenia dostępu do informacji publicznej, a to byłoby sprzeczne z realizacją celów zakładanych przez ustawodawcę. Prawo dostępu do informacji publicznej celem ponownego wykorzystywania jest publicznym prawem podmiotowym, który gwarantuje uzyskanie informacji publicznej w określonym celu. Celem tym jest osiągnięcie przez wnioskodawcę szeroko pojętej "korzyści". Cel ten sięga zatem dalej niż zapewnienie przejrzystości procesu decyzyjnego i działań państwa oraz stworzenia obywatelom realnych możliwości wykorzystywania i obrony swych konstytucyjnych praw wobec władzy publicznej. (patrz wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2015 r. sygn. akt I OSK 404/14 – dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wniosek o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego powinien spełniać warunki formalne wskazane w ustawie o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. W przypadku niespełnienia warunków formalnych wniosku, wzywa się wnioskodawcę do uzupełnienia braków, wraz z pouczeniem, że ich nieusunięcie w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Wniosek rozpatruje się bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. W sprawach szczególnie skomplikowanych możliwe jest przedłużenie załatwienia sprawy do 2 miesięcy, po zawiadomieniu wnioskodawcy o przyczynach opóźnienia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.

Podmiot zobowiązany do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego w pierwszej kolejności powinien rozpoznać wniosek o udostępnienie informacji, o ile spełnione są warunki formalne pod kątem wyboru właściwego trybu postępowania.

Decydujące znaczenie dla kwalifikacji wniosku ma charakter informacji, która jest objęta wnioskiem i ocena pierwotnego celu, dla którego informacja została wytworzona (por. wyroki NSA z 26 września 2013 r., I OSK 805/13 oraz I OSK 837/13 – dostępne jw.).

Pomocna w tym zakresie jest analiza celów dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego, Dz. Urz. UE L 345 z 31 grudnia 2003 r. str. 90 (zmieniona dyrektywą 2013/37/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z 26 czerwca 2013 r., Dz. Urz. UE L 175/1), w której wskazano na gospodarczy i społeczny cel prawa ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego. Istotą tego prawa jest wykorzystanie informacji dla stworzenia nowych usług i produktów opartych na innowacyjnych sposobach łączenia i analizy danych publicznych. Przez ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego należy rozumieć wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona.

Podkreślić należy, że prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego to nie to samo co prawo do dostępu do informacji publicznej, bowiem celem dostępu do informacji publicznej jest kontrola życia publicznego, natomiast w przypadku ponownego jej wykorzystywania jest to przede wszystkim cel rynkowy i gospodarczy.

Zamknięty katalog podmiotów zobowiązanych do udostępniania lub przekazywania informacji w celu ponownego wykorzystywania został zawarty w art. 3 u.p.w. W świetle tego przepisu nie ulega wątpliwości, że Wojewoda [...] jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystania.

Wzór wniosku o ponowne wykorzystanie informacji publicznej utrudnia stosowanie znowelizowanej ustawy o dostępie do tej informacji. Nie ma w nim bowiem możliwości wskazania celu ponownego wykorzystania informacji. Można jedynie podać, że udostępnienie następuje w celu komercyjnym lub niekomercyjnym.

Z akt sprawy wynika, że Fundacja, żądając we wniosku udostępnienia informacji sektora publicznego, określiła, że zostanie ona wykorzystana w celach niekomercyjnych i posłuży do stworzenia bezpłatnego i usprawnionego systemu zarządzania dokumentacją adresowanego do organizacji pozarządowych i jednostek sektora finansowego.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się zatem do odpowiedzi na pytanie, czy kod źródłowy Elektronicznego Zarządzania Dokumentacją autorstwa [...] Urzędu Wojewódzkiego w [...] oraz dokumentacja wdrożeniowa EZD [...]UW stanowi informację o sprawach publicznych, podlegającą trybowi ponownego wykorzystywania.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie sposób uznać, że żądane przez Fundacje informacje stanową informację o sprawach publicznych jedynie z tej przyczyny, że są wykorzystywane do realizacji zadań z zakresu administracji publicznej i zostały sfinansowane ze środków publicznych i wykorzystywany jest przez organ administracji publicznej.

Kod źródłowy to ciąg instrukcji i deklaracji, zapisany w zrozumiałym dla człowieka języku programowania opisujący operacje, jakie powinien wykonać komputer przy pomocy skończonej liczby ściśle zdefiniowanych rozkazów. Kod źródłowy pozwala wyrazić w czytelnej dla człowieka formie strukturę i działania programu komputerowego (http://pl.wikipedia.org/wiki/Kod_źródłowy).

Skoro zatem kod źródłowy jest tylko technicznym elementem przetwarzania danych, a głównym zastosowaniem kodu źródłowego jest wyrażanie programów komputerowych w zrozumiałej postaci, to należy stwierdzić, że kod źródłowy stanowi jedynie narzędzie wykorzystywane w programach komputerowych.

Zasadniczą cechą kodu źródłowego jest to, iż komputery nie wykonują zawartych w nim instrukcji bezpośrednio. Kod musi zostać wcześniej poddany translacji na kod wynikowy, np.: skompilowany (przetłumaczony) do postaci kodu maszynowego lub kodu pośredniego. Możliwe jest także wykonywanie go w locie za pośrednictwem dodatkowego programu zwanego interpretatorem.

Głównym zastosowaniem kodu źródłowego jest wyrażanie programów komputerowych w zrozumiałej postaci, dzięki czemu mogą być one łatwo rozwijane i rozbudowywane o nową funkcjonalność. Kod stanowi wtedy wejście dla procesu, którego wynikiem jest rzeczywisty program nadający się do wykonania.

W związku z powyższym uprawnione jest stwierdzenie, że kod źródłowy jak również dokumentacja wdrożeniowa nie stanowią nośnika informacji o sprawach publicznych.

Podkreślić należy, że o zakwalifikowaniu określonej informacji, jako podlegającej udostępnieniu na zasadach i w trybie u.p.w. decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji. Jeżeli bowiem informacja nie zawiera treści o sprawach publicznych, to jako pozbawiona tego charakteru nie może podlegać ponownemu wykorzystaniu na podstawie przepisów u.p.w.

Wyjaśnić nadto należy, że sprawa administracyjna jest bezprzedmiotowa w rozumieniu art. 105 § 1 Kpa wtedy, gdy nie ma materialnoprawnych podstaw do władczej, w formie decyzji administracyjnej, ingerencji organu administracyjnego. Wówczas jakiekolwiek rozstrzygnięcie merytoryczne pozytywne czy negatywne staje się prawnie niedopuszczalne (por. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. I OSK 967/05 – dostępne jw.). Bezprzedmiotowym może być zatem postępowanie zarówno z powodu braku przedmiotu faktycznego do rozpatrzenia sprawy, jak również z powodu braku podstawy prawnej do wydania decyzji w zakresie żądania wnioskodawcy (por. wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2003 r., sygn. II SA 428/01, LEX nr 137801). W konsekwencji postępowanie można zakwalifikować jako bezprzedmiotowe, gdy sprawa indywidualna nie podlegała i nie podlega merytorycznemu załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia na podstawie u.p.w. Tak sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie.

Z powyższych względów zarzuty podniesione w skardze dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego nie mogły zostać uwzględnione, gdyż w rozpoznawanej sprawie przepisy te nie mogły być stosowane.

Reasumując stwierdzić należy, że Minister Cyfryzacji zasadnie uchylił merytoryczną decyzję organu pierwszej instancji i umorzył postępowanie pierwszej instancji w całości uznając je za bezprzedmiotowe.

Jednocześnie odnosząc się do pisma procesowego Fundacji z dnia 27 kwietnia 2017 r. odwołującego się do wyroku Trybunału Administracyjnego w Paryżu z dnia 10 marca 2016 r. Sąd stwierdza, że jest to wyrok, który dotyczy zgoła odmiennego stanu faktycznego. Sąd nie podziela stanowiska Fundacji zawartego w uzasadnieniu skargi, że wyrok ten jest potwierdzeniem, iż definicja informacji sektora publicznego obejmuje kod źródłowy, gdyż Rzeczpospolita Polska nie zdecydowała się na jego wyłączenie z tej definicji. Zdaniem Sądu, brak wyłączenia z tej definicji kodu źródłowego nie skutkuje tym, że staje się on automatycznie informacją sektora publicznego.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a orzekł, jak w sentencji.