Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 17 lutego 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu [...] lutego 2021 r. sprawy ze skargi W. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2020 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2020 r., nr [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu [...] stycznia 2020 r. W. D. złożył w Starostwie Powiatowym w [...] wniosek o czasową rejestrację pojazdu marki [...], rok produkcji [...], nr nadwozia [...] Jako cel rejestracji podano "przegląd" pojazdu. Na wniosku znajduje się pieczęć "pojazd zarejestrowany w Starostwie Powiatowym w [...] w dniu [...] stycznia 2020 r." (k. 1 akt administracyjnych).

Z przedłożonej do akt administracyjnych karty informacyjnej pojazdu wynika, że W. D. jest właścicielem przedmiotowego pojazdu (k. 4 akt admin.).

W dniu [...] stycznia 2020 r. W. D. złożył oświadczenie, że wskazany pojazd został sprowadzony z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej w dniu [...] stycznia 2020 r. (k. 7 akt admin.).

Decyzją z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] Starosta [...] czasowo zarejestrował ww. pojazd wydając pozwolenie czasowe seria nr [...] oraz tymczasowe tablice rejestracyjne nr [...] (k. 3 akt admin.).

W dniu [...] stycznia 2020 r. przeprowadzono badanie techniczne pojazdu (k. 11 akt admin.).

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2020 r. W. D. wniósł o stałą rejestrację oraz zawiadomił o nabyciu przedmiotowego pojazdu. Na wniosku znajduje się pieczęć "pojazd zarejestrowany w Starostwie Powiatowym w [...] w dniu [...] lutego 2020 r." (k. 5 akt admin.).

Pismem z dnia [...] lutego 2020 r. W. D. zwrócił się do Starosty o nienakładanie kary za nieterminowe złożenie wniosku o rejestrację pojazdu, gdyż przyjął, że skoro wystąpił w dniu [...] stycznia 2020 r. z wnioskiem o dowód rejestracyjny tymczasowy, który jest ważny do [...] lutego 2020 r. to okres ten jest objęty jest rejestracją (k. 22 akt admin.).

Decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] Starosta [...] zarejestrował pojazd na stałe wydając dowód rejestracyjny seria nr [...], tablice rejestracyjne nr [...] i kartę pojazdu nr [...] (k. 21 akt admin.).

Decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] Starosta [...] nałożył na W. D. karę pieniężną w wysokości [...] zł, w związku z niezarejestrowaniem w terminie nieprzekraczającym 30 dni przedmiotowego pojazdu (k. 27 akt admin.).

Organ jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał na przepis art. 140mb pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110 zwanego dalej ustawą). W ocenie Starosty W. D. dokonał rejestracji pojazdu dopiero w dniu [...] marca 2020 r. tj. po upływie 30 – dniowego terminu, przewidzianego w ww. przepisie, liczonego od daty zakupu pojazdu tj. od [...] stycznia 2020 r. Wcześniejszy natomiast wniosek o rejestrację czasową, w celu dojazdu na badanie techniczne z dnia [...] stycznia 2002 r., nie wyczerpuje, zdaniem Starosty, znamion dokonania rejestracji w myśl przepisu art. 71 ust. 7 i art. 140mb pkt. 1 ustawy. Organ powołał również przepis art. 140n ustawy przewidujący kryteria wymiaru kary przy ustalaniu jej wysokości podając, że w świetle tego przepisu nałożenie kary jest w pełni uzasadnione.

Odwołanie od ww. decyzji, pismem z dnia [...] marca 2020 r., wniósł W. D. wskazując, że jego zdaniem za datę pierwszej rejestracji pojazdu należy uznać [...] stycznia 2020 r., a nie jak twierdzi organ [...] marca 2020 r. Wskazał, iż zarówno w karcie pojazdu, jak i dowodzie rejestracyjnym znajduje się data rejestracji samochodu [...] stycznia 2020 r. Wobec powyższego, zdaniem odwołującego się, nałożenie kary pieniężnej za brak rejestracji pojazdu jest niezasadne i nie zamierza jej płacić (k. 33).

Decyzją z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji (k. 39 - 37 akt admin.).

Organ II instancji wskazał, że nałożenie kary na podstawie przepisów art. 140mb pkt. 1 w zw. z art. 71 ust. 7 w zw. z art. 140n ust. 1 oraz 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym ma charakter obligatoryjny. Nie pozostawiono w tym zakresie organowi tzw. "luzu decyzyjnego". Z kolei wysokość kary uzależniona jest od oceny całokształtu materiału dowodowego i uznania organu.

Kolegium podkreśliło, że organ I instancji przytoczył materialno-prawne przepisy będące podstawą zaskarżonej decyzji oraz wskazał okoliczność, zaistnienie której spowodowało nałożenie przedmiotowej kary, jednakże nie wyjaśnił w pełni przesłanek wymienionych w przepisie art. 140n ust. 4 cyt. ustawy. Zdaniem Kolegium powyższe nie stanowi jednak naruszenia rodzącego konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji.

Organ II instancji potwierdził fakt przekroczenia 30-dniowego terminu zarejestrowania pojazdu, co obligowało organ I instancji do nałożenia kary pieniężnej. Jednocześnie Kolegium wskazało, że zastosowano najniższą możliwą wysokość kary, a zatem dla odwołującego jest to najłagodniejsze z możliwych rozstrzygnięć. Przekroczenie bowiem terminu o zaledwie kilka dni może stanowić podstawę do zastosowania najniższej kwoty przedmiotowej kary.

Zdaniem Kolegium zaskarżona decyzja została wydana zgodne z obowiązującymi przepisami, jest w pełni słuszna i zasadna, a przy jej wydawaniu nie przekroczono granic uznania administracyjnego.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, W. D. wskazał, że nie zgadza się z zaskarżoną przez niego decyzją z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] wydaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze (k. 16).

W ocenie skarżącego przedmiotowy pojazd został przez niego zarejestrowany w dniu [...] stycznia 2020 r., na dowód czego przedstawił stemple i daty pierwszej rejestracji znajdujące się w karcie pojazdu, dowodzie rejestracyjnym i umowie kupna. Zdaniem skarżącego zachował on zatem ustawowy 30-dniowy termin rejestracji pojazdu, który został sprowadzony z państwa Unii Europejskiej w dniu [...] stycznia 2020 r.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Jednocześnie organ zaznaczył, że błędnie pouczył skarżącego, iż od zaskarżonej decyzji przysługuje sprzeciw w terminie 14 dni, zamiast skargi w terminie 30 dni, nie miało to jednak negatywnych konsekwencji dla strony, gdyż W. D. wniósł skargę w ustawowym terminie (k. 8 akt).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 137) i art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm. - zwanej dalej Ppsa), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki określone w ustawie. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, stosując przy tym przewidziane ustawą środki, w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 134 § 1 i art. 135 Ppsa).

W myśl art. 145 § 1 Ppsa, sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie: 1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c); 2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz. U. z 2020 poz. 256 t.j. z późn. zm. zwanej dalej Kpa) lub w innych przepisach; 3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kpa lub innych przepisach.

Badanie legalności zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny obejmuje zatem ocenę prawidłowości zastosowania przepisów prawa i ich wykładni przez organ administracji oraz zgodność z prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji.

Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej SKO) z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w kwocie [...]zł za przekroczenie 30-dniowego terminu rejestracji samochodu sprowadzonego z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 140mb ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2020, poz. 110 ze zm. zwanej dalej ustawą), który został wprowadzony ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1579), przewidujący karę pieniężną za niezłożenie wniosku o rejestrację w terminie 30 dni od dnia sprowadzenia pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie bowiem z treścią art. 140mb pkt. 1 kto będąc właścicielem pojazdu sprowadzonego z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, wbrew przepisowi art. 71 ust. 7 nie rejestruje pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pieniężnej w wysokości od [...] do [...] zł.

Zgodne z przepisem art. 140n ust. 1 ustawy ww. kara pieniężna jest nakładana w drodze decyzji administracyjnej. Kary pieniężne nakłada starosta (art. 140n ust. 2a ustawy). Ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy (art. 140n ust. 4 ustawy). Nadto do kar pieniężnych, o których mowa w art. 140m - 140mb, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (art. 140n ust. 6 ustawy).

W związku z powyższą regulacją, niewątpliwie zatem na W. D. ciążył obowiązek wynikający z art. 71 ust. 7 ustawy zarejestrowania pojazdu w nieprzekraczalnym terminie 30 dni od dnia sprowadzenia pojazdu z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

W sprawie bezspornym jest, że przedmiotowy pojazd został sprowadzony z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej w dniu [...] stycznia 2020 r., a zatem 30 - dniowy termin do zarejestrowania pojazdu upływał z dniem [...] lutego 2020 r.

Kluczową dla sprawy jest wykładnia pojęcia "nierejestrowanie pojazdu" użytego zarówno w przepisie art. 140mb pkt. 1 ustawy, jak i w art. 71 ust. 7 ustawy, do którego przepis art. 140mb wprost się odnosi.

Dokonując literalnej wykładni przepisu art. 140mb pkt. 1 ustawy wskazać należy, że przepis ten zawiera ogólny zwrot "nie rejestruje pojazdu". Podobnie przepis art. 71 ust. 7 ustawy także zawiera ogólne stwierdzenie "nie rejestruje pojazdu." Powyższe oznacza zatem, że kara pieniężna przewidziana w art. 140mb pkt. 1 ustawy powinna zostać nałożona na podmiot, który zaniecha w ogóle obowiązku rejestracji pojazdu przewidzianego w art. 71 ust. 7 ustawy. A contrario kara ta nie powinna być zatem nałożona na podmiot który złoży wniosek o jakąkolwiek rejestrację pojazdu. Wolą ustawodawcy było bowiem objęcie zakresem unormowania ustawy Prawo o ruchu drogowym wszystkich przypadków rejestracji pojazdu na terytorium kraju.

Podobny wniosek można wysnuć dokonując wykładni celowościowej przepisu art. 140mb pkt 1 ustawy. Wskazać bowiem należy, że z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1579) wynika, że celem wprowadzonego w art. 4 ustawy obowiązku złożenia w terminie 30 dni wniosku o rejestrację pojazdu sprowadzonego z innego państwa Unii Europejskiej na terytorium Polski, sankcjonowanego karą była poprawa warunków legalnego obrotu pojazdami i referencyjności danych gromadzonych w centralnej ewidencji pojazdów. Założono bowiem, że taki instrument prawny cyt. "przyczyni się do poprawy przestrzegania przez właścicieli pojazdów obowiązku złożenia wniosku o rejestrację, wyrejestrowanie pojazdu w określonym terminie czy też ustawowego terminu zawiadomienia o nabyciu, zbyciu pojazdu czy zmianie stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w dowodzie rejestracyjnym". W cytowanym uzasadnieniu do projektu ustawy wskazano również, że cyt. "powyższe zmiany ustawy Prawo o ruchu drogowym są wynikiem zarzutów formalnych Komisji Europejskiej dotyczących uchybienia zobowiązaniom transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, dotyczących m.in. braku sankcji za niezarejestrowanie importowanego pojazdu oraz niewyrejestrowanie pojazdu wycofanego z eksploatacji. Komisja uznała, że Rzeczpospolita Polska nie zapewniła skutecznego stosowania art. 5 ust. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/53/WE, a tym samym uchybiła obowiązkom wynikającym z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej przez brak kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia obowiązków zarejestrowania pojazdu sprowadzanego do Polski oraz niepoinformowania właściwego organu o nabyciu lub zbyciu pojazdu w terminie 30 dni. Wprowadzenie odpowiednich zmian do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, w ramach prac nad ustawą o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw, pozwoli na dotrzymanie terminów wskazanych w przekazanym Komisji Europejskiej harmonogramie usunięcia ww. uchybienia i uniknięcia ewentualnego wystosowania wobec Polski uzasadnionej opinii oraz skierowania sprawy przeciwko Polsce do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej".

Odnosząc się do wyżej zacytowanego projektu ustawy, wprowadzającej przepis art. 140mb pkt. 1 do ustawy Prawo o ruchu drogowym należy wskazać, że niewątpliwie zamiarem ustawodawcy było nakładanie kar pieniężnych na podmioty, które w ogóle ignorują obowiązek rejestracji w sytuacji, gdy sprowadzają pojazd do Polski z terytorium innego państwa członkowskiego. W niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia, gdyż skarżący kilka dni po sprowadzeniu pojazdu z zagranicy tj. w dniu [...] stycznia 2020 r. złożył wniosek o rejestrację. To natomiast czy wniósł o rejestrację czasową, czy stałą nie miało znaczenia. Istotne jest bowiem to, że skarżący w ogóle nie zignorował nałożonego na niego obowiązku rejestracji pojazdu. W przedmiotowej sprawie skarżący taki wniosek złożył i uzyskał najpierw decyzją z dnia [...] stycznia 2020 r. czasową rejestrację, a następnie decyzją z dnia [...] marca 2020 r. rejestrację stałą. Zdaniem Sądu, gdyby zamiarem ustawodawcy było zróżnicowanie skutków rejestracji stałej i czasowej to wyraziłby swoją wolę w zdecydowanie inny sposób, aniżeli zostało to uczynione w przepisie art. 140nb pkt. 1 ustawy (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2014 r. I GSK 124/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2015 r. III SA/Po 923/15, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych zwanej CBOSA).

Dokonując natomiast wykładni systemowej przepisu art. 140mb pkt.1 w zw. z art. 71 ust. 7 to wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 18 maja 2011 r. ( w sprawie I OSK 1168/10, Lex nr 990153) zwrócił uwagę, iż regulacja dotycząca rejestracji pojazdów na terytorium kraju została uregulowana w sposób kompleksowy w ustawie Prawo o ruchu drogowym (publikacja jw.). W wyroku tym wskazano, że "przepis art. 76 ust. 1 pkt 1 lit.a zawiera delegację upoważniającą ministra do spraw transportu do określenia warunków i trybu rejestracji pojazdów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, oraz wzorów dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego, nalepki kontrolnej, tablic rejestracyjnych oraz innych tablic, cech identyfikacyjnych i oznaczeń, w które zaopatruje się pojazd, a także ich opis. Na podstawie tego upoważnienia Minister Infrastruktury wydał rozporządzenie z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r. Nr 186, poz. 1322 ze zm.). Rozporządzenie jako akt normatywny rangi podustawowej, wydany na podstawie ustawy i w celu wykonania ustawy nie może być sprzeczne z ustawą, jak również nie może być interpretowane w sposób sprzeczny z ustawą. Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy, dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe. Zatem czynnością mającą znaczenie prawne jest dopuszczenie pojazdu do ruchu, a dowód rejestracyjny lub pozwolenie czasowe są rodzajami dokumentów potwierdzających dopuszczenie pojazdu do ruchu. Z kolei w przepisie art. 72 ust. 1 ustawy ustawodawca określił dokumenty, na podstawie których dokonuje się rejestracji pojazdy. Z redakcji zdania pierwszego art. 72 ust. 1: "Rejestracji dokonuje się na podstawie", w powiązaniu z systematyką przepisów analizowanego Rozdziału ustawy wynika, że przepis art. 72 ust. 1 zawiera normę ogólną odnosząca się do każdej rejestracji, a więc również do rejestracji czasowej pojazdu, o której mowa w art. 74 ustawy" (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2011 r. I OSK 1168/10, Lex nr 990153). Także w orzecznictwie istnieje ugruntowany już pogląd zgodnie z którym przepis art. 72 ust. 1 ustawy, wskazujący na dokumenty mogące stanowić podstawę rejestracji pojazdu, zawiera ogólną normę odnoszącą się do każdej rejestracji na terytorium kraju, a więc również do rejestracji czasowej pojazdu, o której mowa w art. 74 ust. 2 pkt. 1 ustawy. Niedopuszczalne jest interpretowanie art. 72 ust. 1 ustawy, które prowadzi do wniosku, że przepis ten odnosi się tylko do rejestracji innej niż czasowa (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2011 r. I OSK 1168/10, LEX nr 990153, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2017 r., I GSK 962/16, LEX nr 2431716, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 30 maja 2018 r. I GSK 594/16, Lex nr 2553823).

W sprawie istotne jest również to, że faktycznym powodem rejestracji czasowej pojazdu nie było pozwolenie czasowe w celu wywozu za granicę (art. 74 ust. 2 pkt. 2 lit. a ustawy), a jedynie przejazd pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego badania technicznego lub naprawy (art. 74 ust. 2 pkt. 3 lit. c ustawy). Z treści wniosku z dnia [...] stycznia 2020 r. wynika jednoznacznie, że celem czasowej rejestracji był cyt. "przegląd" przez co należy rozumieć dokonanie badania technicznego pojazdu. Z okoliczności faktycznych sprawy wynika zatem niewątpliwie, że skarżący w dniu [...] stycznia 2020 r. złożył wniosek o czasową rejestrację pojazdu w celu badania technicznego. Czasowa rejestracja dokonana na podstawie art. 74 ust. 1 pkt. 1, w ocenie Sądu, jest częścią procesu rejestracji, którego celem było trwałe dopuszczenie pojazdu do ruchu na terytorium kraju. Skoro rejestracji czasowej dokonano w celu rejestracji pojazdu, a celem nie był wywóz za granicę to należy uznać, że pojazd skarżącego po raz pierwszy został zarejestrowany w dniu [...] stycznia 2020 r. tj. przed upływem ustawowego terminu, a nie jak przyjął organ w dniu [...] marca 2020 r. tj. po upływie terminu.

Reasumując zatem zdaniem Sądu, dokonując literalnej, celowościowej oraz systemowej wykładni przepisu art. 140mb pkt. 1 ustawy poprzez "niezarejestrowanie pojazdu" należy rozumieć brak złożenia jakiegokolwiek wniosku o rejestrację pojazdu. W przedmiotowej sprawie skarżący złożył wniosek o rejestrację pojazdu w dniu [...] stycznia 2020 r. i uzyskał najpierw rejestrację czasową, a następnie rejestrację stałą pojazdu, co wynika jednoznacznie z decyzji wydanych w sprawie. Wniosek ten zatem został złożony przed upływem 30-dniowego terminu przewidzianego w art. 140mb pkt. 1.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, niezasadnie organy nałożyły na skarżącego karę pieniężną za niezarejestrowanie pojazdu zgodnie z art. 140n ust. 1 ustawy. Zarówno zatem decyzja organu I, jak i II instancji była wadliwa i należało decyzje te uchylić na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 c Ppsa.

Przy ponownym rozpoznaniu wniosku skarżącego organ winien będzie zastosować się do ww. wytycznych Sądu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 200 Ppsa, na które złożył się wpis od skargi w kwocie [...]zł.

Niniejsza sprawa została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II, wydanym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).