Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska. Sędziowie WSA Elżbieta Kmiecik – spr. WSA Teresa Cisyk Protokolant St. inspektor sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 listopada 2013 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 31 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę.

Przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego stanowi decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 31 grudnia 2012 r.,

nr [...], którą w pkt 1 uchylono zaskarżoną decyzję w części punktu 3 i w tym zakresie umorzono postępowanie organu I instancji, zaś w punkcie 2 utrzymano w mocy decyzję Starosty Strzeleckiego z dnia 24 lipca 2012 r.

o zatrzymaniu P. S. prawa jazdy kategorii B, nr [...]

i nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

Postępowanie administracyjne miało następujący przebieg:

Komendant Wojewódzki Policji w Opolu pismem z dnia 20 lipca 2011 r. zwrócił się do Starosty Strzeleckiego o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami przez P. S.. Poinformował w nim, że ww. otrzymał łącznie 26 punktów karnych za wielokrotne naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od 20 sierpnia 2010 r. do 14 lipca 2011 r.

Starosta Strzelecki pismem z dnia 22 maja 2012 r. zawiadomił P. S., że w dniu 25 lipca 2011 r. zostało wszczęte z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie zatrzymania prawa jazdy kategorii B, nr [...], w związku z przekroczeniem w ciągu jednego roku liczby 24 punktów karnych.

Skarżący pismem z dnia 30 maja 2012 r. odniósł się do poszczególnych zdarzeń drogowych, które spowodowały przypisanie mu punktów karnych.

Starosta Strzelecki decyzją z dnia 24 lipca 2012 r., nr [...], działając na podstawie art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo

o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm.) orzekł o zatrzymaniu P. S. prawa jazdy kategorii B, nr [...] i nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. W punkcie 3 organ zobowiązał P. S. do zwrotu dokumentu prawa jazdy. W uzasadnieniu powołał art. 138 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i stwierdził, że starosta zatrzymuje prawo jazdy w wypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za wielokrotne naruszenie przepisów ruchu drogowego. Wskazując na ewidencję prowadzoną przez KWP w Opolu oraz prawidłowość danych w niej zawartych uznał, że tak pod względem merytorycznym, jak i ilościowym była ona zgodna z zasadami wynikającymi z rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. nr 236, poz. 1998 ze zm.) oraz, że z jej zapisów wynika, że P. S. w okresie 11 miesięcy, tj. od dnia 20 sierpnia 2010 r. do 14 lipca 2011 r. wielokrotnie naruszył przepisy ruchu drogowego, co spowodowało, że otrzymał łącznie 26 punktów "karnych". Organ przeanalizował także rodzaje naruszeń przepisów i ilość punktów przypisanych za te naruszenia. Wskazując na przepis art. 108 § 1 K.p.a. organ nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności uznając, że jest to uzasadnione ważnym interesem społecznym i koniecznością ochrony życia i zdrowia ludzkiego oraz ochroną porządku publicznego. Argumentował organ, że skarżący tylko w ciągu 14 dni naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu, co spowodowało, że wymierzono mu 14 punktów karnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł P. S.. Podniósł w nim, że prawo jazdy posiada od 1988 r. i po raz pierwszy przekroczył większą liczbę punktów. Nigdy nie prowadził pojazdu pod wpływem alkoholu oraz, że od 15 lipca 2011 r. przejechał ok. 9000 km i nie spowodował żadnego zagrożenia na drogach. Nadto, odwołując się do złożonego wyjaśnienia, podtrzymał swoje stanowisko, że niesłusznie przyznano mu punkty karne za zdarzenie z dnia 14 lipca 2011 r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 31 grudnia 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu w pkt 1 uchyliło decyzję organu I instancji w części dotyczącej punktu 3 i w tym zakresie umorzyło postępowanie organu I instancji, zaś w punkcie 2 utrzymało w mocy decyzję Starosty Strzeleckiego z dnia 24 lipca 2012 r.

o zatrzymaniu P. S. prawa jazdy kategorii B, nr [...]

i nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu SKO wskazało na poczynione przez organ I instancji ustalenia stanu faktycznego, a także na przepisy art. 138 ust. 1, art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g i art. 140 ust. 1 pkt 3 Prawa o ruchu drogowymi oraz przepisy § 2 ust. 1 w zw. z ust. 3, § 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. mające zastosowanie w sprawie i w oparciu o powyższe uznało, że Starosta Strzelecki prawidłowo przyjął, że zaistniały przesłanki do orzeczenia o zatrzymaniu odwołującemu się prawa jazdy. W przypadku przekroczenia bowiem przez kierującego pojazdem 24 punktów organ ma obowiązek wydania decyzji orzekającej co do istoty sprawy. Zauważyło, że organy administracji publicznej nie są uprawnione do ustalania ilości punktów karnych figurujących w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, gdyż czynność ta zastrzeżona jest do wyłącznej właściwości policji. W ocenie zespołu orzekającego, zasadnie także organ I instancji nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności mając na celu zapewnienie uczestnikom ruchu drogowego bezpiecznej jazdy. Przytaczając brzmienie art. 107 § 1 K.p.a. uznało, że organ nie może w treści osnowy zamieszczać elementów, które nie stanowią przedmiotu rozstrzygnięcia i nie dotyczą istoty sprawy. Decyzja jest wydana bez podstawy prawnej, gdy nie ma przepisu prawnego, który umocowywuje organ administracji publicznej do działania w formie procesowej, kiedy przewidziana jest inna forma aktywności organu np. poprzez czynności materialno-techniczne. Zwrot prawa jazdy jest czynnością materialno-techniczną i dlatego też informację o obowiązku zwrotu prawa jazdy organ I instancji winien zawrzeć w końcowej części uzasadnienia, a nie w osnowie decyzji. Z tego względu koniecznym było uchylenie punktu 3 zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania organu I instancji w tym zakresie.

Z treścią powyższej decyzji nie zgodził się P. S., zaskarżając ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 8 i art. 9 K.p.a. poprzez brak poinformowania skarżącego o okoliczności mającej istotny wpływ na ustalenie jego praw, tj. możliwości odbycia szkolenia powodującego zmniejszenie liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, art. 138 ust. 1 w zw. z art. 130 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji w sytuacji, gdy wykazywał wolę uczestniczenia w szkoleniu, którego odbycie spowodowałoby zmniejszenie liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, naruszenie art. 108 § 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji starosty strzeleckiego w przedmiocie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania sądowego oraz wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu skarżący dowodził, że zapadła w sprawie decyzja jest niezasadna, gdyż wyrażał wolę uczestniczenia w szkoleniu, o jakim mowa w art. 130 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, którego odbycie spowodowałoby zmniejszenie o 6 punktów liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Organ nie udzielił mu jednak w tym zakresie wskazówek i informacji, ani też nie wskazał właściwego postępowania w celu odbycia takiego szkolenia. Podniósł, że w sprawie nie powinien znaleźć zastosowanie § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, ponieważ istotnie ogranicza wynikające z ustawy upoważnienie do zmniejszania liczby punktów oraz, że przy wydaniu tego rozporządzenia doszło do przekroczenia delegacji ustawowej. Skarżący kwestionował także zasadność nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, wskazując w tym zakresie na stan zdrowia, który powoduje, że zmuszony jest do poruszania się samochodem.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu wniosło o oddalenie skargi podtrzymując argumentację, która znalazła się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zakres kognicji sądu administracyjnego, stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), obejmuje kontrolę działalności administracji publicznej i opiera się na kryterium zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Natomiast zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., kontrola, o której mowa obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na inne niż decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Z kolei, po myśli art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższe oznacza, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej, czy celowościowej, a badaniu podlega wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli jego zgodność z przepisami prawa materialnego i prawidłowość przyjętej przez organ procedury, która doprowadziła do wydania skarżonego aktu (decyzji).

Przeprowadzona w ww. sposób kontrola legalności zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej wykazała, że nie naruszają one prawa.

Materialnoprawną podstawę kontrolowanych decyzji stanowił przepis art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012, poz. 1137), zwanej dalej ustawą, który przewidywał, że decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadkach określonych w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. d i g, wydaje starosta. Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy policjant zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie przekroczenia przez kierującego pojazdem 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Taka redakcja przepisu art. 135 ust. 1 ustawy uprawnia stwierdzenie, że oba przepisy pozostają ze sobą w oczywistym związku, który pozwala skonstruować normę materialnoprawną dla decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Jest bowiem oczywistym, że bez zaistnienia okoliczności zamieszczonych w normie m.in. art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy, nie ma podstaw do zastosowania przepisu art. 138 ust. 1 ustawy. Z wymienionych przepisów wynika zatem, że w razie przekroczenia przez kierowcę liczby 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego starosta zobligowany został przez ustawodawcę do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, gdyż w przepisach tych zawarte zostały normy nakazujące dla organów. Przekroczenie limitu 24 punktów skutkuje nakazem zatrzymania prawo jazdy, zaś starosta, a nie policjant obciążony jest nakazem wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 1208/10 - Lex nr 751976; wyrok WSA w łodzi z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Łd 989/11 - Lex nr 1107731).

Zauważyć należy także, że skarżący w istocie nie negował faktu zaistnienia zdarzeń (naruszeń przepisów ruchu drogowego), które spowodowały wymierzenie i przypisaniu mu przez policję punktów karnych, dat oraz liczby punktów za nie przypisanych. Oceny ich dokonał dopiero w piśmie z dnia 30 maja 2012 r. Zauważenia przy czym wymaga, że skarżący nie odwoływał się od kwalifikacji tych wykroczeń oraz liczby przypisanych za te zdarzenia punktów karnych, a odmienna ich ocena wiąże się z przekonaniem skarżącego o braku winny w ich zaistnieniu (burza z ulewnym deszczem oraz silnymi podmuchami wiatru, wyprzedzanie ciągnika, zasłonięcie widoczności przez inny pojazd wyjechanie na skrzyżowanie po zmianie świateł, kolizja spowodowana wykonywaniem manewru nawracania). W świetle powyższego, mając na uwadze, że organy administracji publicznej nie są uprawnione do ustalania prawidłowości nałożenia na kierowcę punktów karnych i ich przypisanie do ewidencji kierowcy, nie może budzić wątpliwości to, że skarżący w okresie od 20 sierpnia 2010 r. do 14 lipca 2011 r. czterokrotnie naruszył przepisy ruchu drogowego za co otrzymał łącznie 26 punktów. Zatem to już w dniu 14 lipca 2011 r. winno nastąpić zatrzymanie prawa jazdy skarżącego, gdyż tego dnia skarżącemu przypisano kolejne 6 punktów, co wykluczyło możliwość usunięcia wcześniejszych punktów z ewidencji.

Jednakże podstawę prawną wszczęcia postępowania administracyjnego z urzędu przed Starostą Strzeleckim stanowić mogło dopiero wystąpienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu – stosownie do przepisu art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy - o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji skarżącego do kierowania pojazdami z powodu otrzymania 26 punktów w okresie od 20 sierpnia 2010 r. do 14 lipca 2011 r. Wniosek w tym zakresie datowany na dzień 20 lipca 2011 r. wpłynął do organu w dniu 25 lipca 2011 r.

Z art. 138 ust. 1 ustawy jasno wynika, że w razie przekroczenia przez kierowcę liczby 24 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego starosta ma obowiązek wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, przy czym dopuszczalności wydania tej decyzji ustawodawca nie uzależnił od zaistnienia jakichkolwiek innych okoliczności, poza zawartymi w przepisie art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. d i g. Skoro tak, to starosta zobowiązany jest do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy zawsze, w przypadku wystąpienia przesłanek, o których stanowi przepis art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. d i g ustawy, bez względu na datę wszczęcia postępowania administracyjnego. Dla konsekwencji prawnych związanych z naruszeniem przepisów ruchu drogowego decydujące znaczenie ma bowiem data dopuszczenia się naruszeń przepisów ruchu drogowego oraz fakt przekroczenia przez kierującego pojazdem limitu 24 punktów w ciągu roku, licząc od daty popełnienia czynu stwierdzonego prawomocnym mandatem karnym. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że skoro skarżącemu w dniu 20 sierpnia 2010 r. przypisano punkty w ilości 6, to zakładając, że przestrzegałby on przepisów ruchu drogowego zostałyby one usunięte z ewidencji po upływie roku. Jednakże skarżący dopuścił się kolejnych naruszeń i skutkiem tego było przekroczenie w dacie 14 lipca 2011 r. limitu 24 punktów. W tej dacie wystąpiła więc ustawowa przesłanka skutkująca z mocy prawa zatrzymaniem prawa jazdy skarżącego, która to stanowiła podstawę do wydania przez starostę decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Okoliczność, że decyzje organów (24 lipca 2012 r. i 31 grudnia 2012 r.)

w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy zapadły w momencie, gdy skarżący nie miał już, jak twierdzi, przekroczonego limitu punktów, gdyż nie naruszał przepisów ruchu drogowego, nie zmieniają sytuacji prawnej skarżącego, gdyż decyzja starosty ma charakter decyzji związanej, co oznacza, że organ administracji nie miał żadnej dowolności, ani też tzw. "luzu decyzyjnego" i wobec faktu przekroczenia limitu punktów był zobowiązany do zastosowania jednej, ściśle określonej konsekwencji prawnej tj. zatrzymania prawa jazdy (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2010 r., sygn. akt I OSK 1152/09; wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 1208/10 – http:www. nsa.orzeczenia.gov.pl).

Odnosząc się do zarzutu skargi zgodzić należy się ze skarżącym, że pewnym złagodzeniem rygorów wynikających z przyznanych punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego jest przewidziana w art. 130 ust. 3 ustawy możliwość zmniejszenia liczby punktów wskutek odbycia szkolenia przez kierowcę wpisanego do ewidencji. Jednakże, aby z tego uprawnienia kierowca mógł skorzystać musi on przystąpić do odbycia szkolenia przed przekroczeniem określonego limitu punktów, a nie wówczas gdy ten limit został już przekroczony. Zauważyć powtórnie należy, że ustaleń co do liczby punktów karnych przypisanych kierowcy nie dokonuje starosta, lecz wynikają one z ewidencji kierowców prowadzonej przez Policję (art. 130 ust. 1 ustawy). Prowadzona przez policję ewidencja ma charakter urzędowego rejestru danych nią objętych. Organ rozpatrując zatem sprawę o zatrzymanie prawa jazdy nie dokonuje w tym postępowaniu odrębnych ustaleń co do faktycznej liczby punktów konkretnego kierowcy, weryfikacji naruszeń, za które przypisano kierowcy punkty, lecz przyjmuje za prawidłowe dane zawarte w ewidencji Policji (por. m. in. wyrok NSA z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1552/11 - powołana strona internetowa). Tak więc z uwagi na regulację art. 138 ust. 1 ustawy, która obliguje organ do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy przy przekroczonym limicie punktów, postępowanie przed organami administracji nie wymagało prowadzenia postępowania dowodowego, a jedynym i wystarczającym dowodem były dane

z ewidencji, przedstawione w piśmie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu

z dnia 20 lipca 2011 r. Z tego też względu nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że organ prowadząc postępowanie w sprawie zatrzymania prawa jazdy zobowiązany był, stosownie do art. 9 K.p.a., do należytego i wyczerpującego informowania stron

o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Wskazać należy także, iż organ nawet jeśliby poinformował skarżącego o możliwości zmniejszenia liczby punktów wskutek odbycia szkolenia przez kierowcę wpisanego do ewidencji, to i tak odbycie szkolenia po przekroczeniu przez skarżącego limitu 24 punktów nie mogłoby przynieść spodziewanego rezultatu.

Co do zarzutu przekroczenia przez przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. z 2002 r. nr 236, poz. 1998 ze zm.) w § 6 ust. 1 pkt 3 granic upoważnienia ustawowego należy stwierdzić, że legalność aktu normatywnego jest uwarunkowana nie tylko faktem wydania go na podstawie delegacji ustawowej, ale także faktem wydania go w celu wykonania ustawy. Zakwestionowany przez skarżącego przepis należy ocenić nie tylko z uwzględnieniem treści art. 130 ust. 4 ustawy, lecz także wszystkich jej zapisów, a w szczególności art. 130 ust. 2 ustawy, który stanowi, że punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisane do ewidencji usuwa się po upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty lub w przypadku kierowców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3 - 20 punktów. Kwestionowany paragraf 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia zawiera w istocie powtórzenie ustawowego przepisu, gdyż brzmi: "Organ prowadzący ewidencję usuwa z ewidencji punkty przyznane na podstawie wpisu ostatecznego jeżeli od dnia popełnienia naruszenia upłynął rok, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które liczba punktów ostatecznych i wpisanych tymczasowo przekroczyła 24 punkty, a w przypadku kierowców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy - 20 punktów" i nie jest sprzeczny z przepisem ustawowym.

Nie można również zarzucić organom wadliwego skorzystania z rygoru natychmiastowej wykonalności. Przyjęcie poglądu skarżącego, co do rygoru natychmiastowej wykonalności oznaczałoby, iż skarżący mimo przekroczenia liczby 24 punktów karnych, nadal byłby uprawniony do prowadzenia pojazdów. Uzyskanie przez niego w krótkim okresie czasu 26 punktów karnych dowodzi, iż swoim zachowaniem stwarza on zagrożenie dla życia i zdrowia własnego i innych uczestników ruchu drogowego i na te okoliczności zasadnie organy wskazały uzasadniając w tym zakresie rozstrzygnięcie. Również względy bezpieczeństwa ruchu drogowego przemawiały przeciwko temu, aby skarżący mimo przekroczenia 24 punktów nadal prowadził pojazdy mechaniczne do czasu ostatecznego rozpoznania sprawy i prawomocnego zakończenia postępowania sądowego. W tym zakresie organy obu instancji właściwie wskazały na przyczyny nadania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy rygoru natychmiastowej wykonalności i w tym zakresie przedstawiły stosowną i rzeczową argumentację.

Podziela również Sąd argumentację organu II instancji co do przyczyn uchylenia punktu 3 decyzji Starosty Strzeleckiego i umorzenia w tym zakresie postępowania przed tym organem.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak

w sentencji.