Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędzia WSA Teresa Zyglewska (spr.), Protokolant ref. staż. Renata Puchalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lutego 2012 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wymiaru kary biegnącej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu - oddala skargę -

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2011 r. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję [...] Inspektora Ochrony Środowiska w Lublinie z dnia [...] lipca 2011 r.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny.

W dniu 31 maja 2011 r. upoważnieni pracownicy [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w [...] dokonali kontrolnych pomiarów hałasu przenikającego w ciągu dnia do środowiska z terenu myjni samochodowej przy ul. [...] w P., należącej do K. P.

Dopuszczalny poziom hałasu emitowanego do środowiska poza zakładem, wyrażony równoważnym poziomem dźwięku A w dB w wysokości LAeq D, określił dla rzecznej myjni Starosta [...] decyzją z dnia [...] września 2010 r. na 55 dB (godz. 6:00 - 22:00) - dla terenów mieszkaniowo-usługowych.

Pomiary przeprowadzone w dniu 31 maja 2011 r. wykazały, że w jednym z dwóch punktów pomiarowych zlokalizowanych w sąsiedztwie kontrolowanego zakładu wartość równoważnego poziomu dźwięku A, po korekcie z uwagi na lokalizację punktu pomiarowego przy elewacji budynku, wyniosła 56,0 dB, przy czym niepewność pomiaru U95 określono na poziomie 1,31 dB.

Mając za podstawę powyższe ustalenia [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w [...] decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. ustalił dla K. P., od dnia 31 maja 2011 r., karę biegnącą w wysokości 10,16 zł na dobę, za przekroczenie w skali doby wielkości dopuszczalnej poziomu hałasu o 1,0 dB.

K. P. odwołał się od decyzji organu pierwszej instancji do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że decyzja Starosty [...] z dnia [...] września 2010 r., na którą powołuje się [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w [...], rażąco narusza prawo, bowiem zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych norm hałasu w środowisku, dopuszczalny poziom hałasu dla ternu mieszkalno-usługowego (a taki właśnie charakter mają działki gruntu istotne z punktu widzenia przedmiotowej sprawy), wynosi 60 dB, a nie 55 dB. W ocenie odwołującego się, obowiązkiem [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...] było skorygowanie błędnej decyzji i zastosowanie się do przepisów rozporządzenia.

Ponadto K. P. wywiódł, że ze sprawozdania z kontroli wynika, iż wartość pomiaru w kluczowym dla ustalenia kary punkcie pomiarowym obciążona jest niepewnością pomiaru rzędu 1,31 dB. Zdaniem odwołującego się, w tej sytuacji pewna wartość wynosi 54,59 dB, zatem jest niższa od dopuszczonej decyzją Starosty.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu stopnia wojewódzkiego z dnia [...] lipca 2011 r.

Organ odwoławczy stwierdził, że dokonana przezeń analiza materiału sprawy, prowadzi do konkluzji, że organ pierwszej instancji należycie wymierzył karę biegnącą.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, Główny Inspektor Ochrony Środowiska wyjaśnił w pierwszej kolejności, że pomiary przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia wykonane zostały zgodnie z metodyką referencyjną pomiarów hałasu w środowisku zawartą w załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Środowiska dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji. Zgodnie z tą metodyką, wynik pomiaru hałasu uważa się za prawidłowy, jeżeli wartość niepewności jest mniejsza lub równa 2,7 dB.

W przypadku pomiarów hałasu przeprowadzonych w dniu 31 maja 2011 r. warunek ten został zachowany, ponieważ wartość niepewności wyniosła 1,31 dB.

Organ odwoławczy wskazał, że wartości niepewności rozszerzonej, oszacowanej dla poziomu ufności 95 %, nie odejmuje się od stwierdzonego pomiarami poziomu hałasu. Wartość niepewności świadczy o tym, czy uzyskany wynik pomiaru hałasu jest prawidłowy, czy nie.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska wyjaśnił też, że zgodnie z art. 298 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo ochrony środowiska administracyjne kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska za przekroczenie, określonych w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu lub pozwoleniu, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, poziomów hałasu. Treść powołanego przepisu wskazuje, że niezasadne jest twierdzenie skarżącego, jakoby wymierzenie mu kary było niedopuszczalne, ponieważ nie przekroczył on dopuszczalnego poziomu hałasu, określonego w złączniku do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku.

Jak wywiódł organ odwoławczy, dopuszczalny poziom hałasu emitowanego do środowiska z terenu myjni samochodowej przy ul. [...] w P. został określony ostateczną decyzją Starosty [...] z dnia [...] września 2010 r.

K. P. zaskarżył decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] września 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę decyzji oraz naruszenie przepisów załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych norm hałasu w środowisku, polegające na przyjęciu, że przekroczył on dopuszczalne normy hałasu.

Uzasadniając postawiony zarzut, skarżący przedstawił argumentację zbieżną z zawartą w odwołaniu od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] lipca 2011 r., w części dotyczącej określenia niepewności pomiaru na poziomie 1,31 dB.

Wskazał ponadto, że podstawą nałożenia kary nie może być wynik pomiaru obciążony niepewnością. Jeżeli wynik badań oscyluje na poziomie granicy dopuszczalnego hałasu, badania powinny być powtórzone, wszelka zaś niepewność powinna być tłumaczona na korzyść obywatela.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Ochrony Środowiska wniósł o jej oddalenie, powołując argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ nadmienił też, że nie było podstaw do powtórzenia pomiarów hałasu, ponieważ zostały one przeprowadzone zgodnie z obowiązującą w tym zakresie metodyką.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska i utrzymana nią w mocy decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...] nie naruszają prawa.

Materialnoprawną podstawę wydania decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2011 r. stanowiły art. 298 ust. 1 pkt 5, art. 299 i art. 315 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.), dalej powoływanej jako poś, a także obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 21 października 2010 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, na rok 2011 (M.P. Nr 78, poz. 965).

Zgodnie z art. 298 ust. 1 pkt 5 poś administracyjne kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska za przekroczenie, określonych w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu lub pozwoleniu, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, poziomów hałasu. Stosownie zaś do treści art. 299 ust. 1 pkt 1 poś wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza przekroczenie lub naruszenie na podstawie kontroli, a w szczególności dokonanych w ich trakcie pomiarów lub za pomocą innych środków dowodowych. W myśl natomiast art. 300 ust. 1 poś po stwierdzeniu przekroczenia lub naruszenia, na podstawie kontroli o której mowa w art. 299 ust. 1 pkt 1, wojewódzki inspektor ochrony środowiska wydaje, z zastrzeżeniem art. 307, decyzję ustalającą wymiar kary biegnącej.

Jak wynika ze znajdującego się w aktach administracyjnych protokołu ([...]), kontrola będąca podstawą ustalenia kary biegnącej dla K. P. dotyczyła prowadzonej przez niego automatycznej myjni samochodowej w P. Odbyła się w okresie od 18 maja 2011 r. do 13 czerwca 2011 r., a jej celem była weryfikacja przestrzegania obowiązków w zakresie ochrony przed ponadnormatywnych hałasem. Strona, prawidłowo pouczona o prawach i obowiązkach kontrolowanego, podpisała protokół bez uwag lub zastrzeżeń.

Podczas rzeczonej kontroli, w dniu 31 maja 2011 r., pomiędzy godzinami 10:00 a 12:00, dokonano pomiarów hałasu.

Jak wynika ze znajdującego się w aktach administracyjnych sprawozdania z pomiarów (14/H/2011), w jednym z dwóch punktów pomiarowych, położonym przy ul. [...] w P., wartość równoważnego poziomu dźwięku A, wyrażonego wskaźnikiem hałasu LAeq D, wyniosła 56,0 dB. Niepewność pomiaru, rozszerzoną przy poziomie ufności około 95 % i współczynniku rozszerzenia k=2, określono na 1,31 dB.

Tymczasem, określony decyzją Starosty [...] z dnia [...] września 2010 r. dopuszczalny poziom hałasu emitowanego do środowiska przez myjnię samochodową należącą do skarżącego, wyrażony tym samym wskaźnikiem hałasu (LAeq D), wynosi 55 dB.

Poziom hałasu ustalony podczas pomiarów w dniu 31 maja 2011 r., przekroczył więc dopuszczalną wartość o 1 dB.

Odnosząc się do argumentacji podnoszonej przez skarżącego, zarówno w odwołaniu od decyzji z dnia [...] lipca 2011 r., jak i w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, należy wskazać, że metodykę referencyjną wykonywania okresowych pomiarów hałasu w środowisku, pochodzącego od instalacji lub urządzeń, z wyjątkiem hałasu impulsowego, określa załącznik nr 6 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej wody (Dz. U. Nr 206, poz. 1291). Metodyka ta służyła wyznaczeniu wartości poziomu hałasu emitowanego do środowiska przez należącą do K. P. instalację - automatyczną myjnię samochodową (patrz pkt 6 protokołu z pomiarów hałasu - załącznik nr 2 do protokołu kontroli – [...], a także pkt 9 sprawozdania [...] z pomiarów hałasu).

Zgodnie z postanowieniami zawartymi w lit. A "Metodyki" pt. "Wprowadzenie", wyznaczona wartość wskaźników hałasu podawana jest wraz z wartością przedziałów niepewności rozszerzonej oszacowanej dla poziomu ufności 95 % (U95). W taki też sposób podano wyniki pomiarów hałasu w sprawozdaniu z pomiarów przeprowadzonych na posesjach znajdujących się w sąsiedztwie prowadzonej przez skarżącego myjni samochodowej. Wartość przedziału niepewności oszacowano na 1,31 dB.

Wedle kolejnego z postanowień "Wprowadzenia" wynik pomiaru poziomu hałasu uzyskany przy zastosowaniu "Metodyki" uważa się za prawidłowy, jeśli wartość przedziału niepewności rozszerzonej U95 jest mniejsza lub równa 2,7 dB.

W świetle powołanych regulacji, wnioski wyprowadzone przez skarżącego z faktu, że poziom niepewności pomiaru określono na 1,31 dB, są błędne.

W istocie, jak zauważa K. P., wartość poziomu hałasu w jednym z dwóch punktów pomiarowych ustalono na 56 dB, czyli tylko o 1 dB ponad dopuszczalną wartość, określoną w decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2010 r. Jednakże wbrew twierdzeniu skarżącego, określenie wartości przedziału niepewności na 1,3 dB nie oznacza, że jako pewny wynik pomiaru należy przyjąć wartość 54,69 dB (56 dB - 1,3 dB).

Jak bowiem wynika z powołanych wyżej postanowień "Metodyki" i jak słusznie wywodzi organ administracji, określenie niepewności na poziomie mniejszym lub równym 2,7 dB jest warunkiem uznania wyniku pomiaru za prawidłowy. Skoro w przedmiotowej sprawie wartość tę określono na poziomie 1,3 dB, to wynik 56 dB uzyskany w jednym z dwóch punktów pomiarowych, jest prawidłowy i miarodajny dla weryfikacji przestrzegania przez prowadzącego instalację (automatyczną myjnię samochodową) dopuszczalnych poziomów hałasu określonych decyzją Starosty. Skoro zaś przekroczenie dopuszczalnego poziomu nastąpiło o 1 dB, to wedle załącznika nr 5 do obwieszczenia Ministra Środowiska z dnia 21 października 2010 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, na rok 2011, wymiar kary biegnącej powinien wynieść 10,16 zł na dobę. Taką też stawkę kary prawidłowo określił [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w [...].

Wprawdzie skarżący nie podnosi w skardze zarzutów dotyczących sprzeczności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2010 r. z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826), jednakże oceniając legalność zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić, że organ drugiej instancji, odnosząc się do zarzutów odwołania, prawidłowo wyjaśnił, iż decyzja określająca dopuszczalny poziom hałasu nie może być przedmiotem oceny organu administracji, prowadzącego postępowanie w sprawie ustalenia kary biegnącej.

Wedle powołanego wyżej art. 298 ust. 1 pkt 5 poś wojewódzki inspektor ochrony środowiska wymierza karę pieniężną za przekroczenie poziomów hałasu, określonych w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu. Decyzja Starosty [...] z dnia [...] września 2010 r. określająca dopuszczalny poziom hałasu emitowanego przez myjnię samochodową należącą do K. P. jest ostateczna i w świetle art. 298 ust. 1 pkt 5 poś, tylko ona mogła być podstawą do ustalenia dopuszczalnego poziomu hałasu w postępowaniu w sprawie wymierzenia kary biegnącej.

Zauważając, że w odwołaniu z dnia 29 lipca 2010 r. skarżący podaje, iż zgodnie z załącznikiem do powołanego rozporządzenia z dnia 14 czerwca 2007 r. dopuszczalny poziom hałasu dla terenów mieszkalno-usługowych wynosi 60 dB, a nie 55 dB, należy nadmienić, że podana przez stronę wartość odnosi się do hałasu emitowanego z dróg lub linii kolejowych. Tymczasem określony wskazanym rozporządzeniem, dopuszczalny poziom hałasu na terenach mieszkalno-usługowych, emitowanego przez pozostałe obiekty i działalność będącą źródłem hałasu, wynosi 55 dB. Wobec tego skarżący błędnie twierdzi, że nie przekroczył dopuszczalnego poziomu hałasu, określonego powołanym rozporządzeniem.

Podsumowując, ocena legalności zaskarżonej decyzji w granicach zakreślonych rozstrzygnięciem nie daje podstaw do stwierdzenia, że doszło do naruszenia prawa materialnego lub procesowego. Brak jest podstaw do uznania, iż w postępowaniu nie wyjaśniono wszystkich istotnych kwestii mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Decyzja zawiera wszystkie niezbędne elementy, a jej uzasadnienie w stanie faktycznym i prawnym ustalonym w sprawie jest prawidłowe.

Z powyższych względów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.