Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2009 r. sygn. akt II SAB/Wa 4/09 w sprawie ze skargi T. I. P. na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie nierozpoznania wniosku z 14 października 2008 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od T. I. P. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego kwotę 220 /dwieście dwadzieścia/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2009 r., II SAB/Wa 4/09, po rozpatrzeniu skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego, zobowiązał Komisję Nadzoru Finansowego w Warszawie do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia z dnia 14 października 2008 r. w terminie 30 dni o dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] października 2008 r. Stowarzyszenie zwróciło się do Komisji Nadzoru Finansowego o udostępnienie informacji publicznej poprzez udostępnienie kopii wykazu postępowań wyjaśniających prowadzonych przez Komisję Nadzoru Finansowego na podstawie art. 68 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz.U. Nr 157, poz.119 ze zm.) zawierającego datę wszczęcia sprawy i datę ostatecznego jej zakończenia oraz sygnaturę sprawy.

Pismem z dnia [...] listopada 2008 r. Komisja Nadzoru Finansowego powiadomiła Stowarzyszenie, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej zostanie rozpatrzony do dnia 22 grudnia 2008 r. Kolejnym pismem z dnia [...] listopada 2008 r. Komisja, powołując art. 64 § 2 k.p.a., wezwała T. I. P. do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych wniosku poprzez wykazanie, że osoby, które podpisały podanie były umocowane do reprezentowania Stowarzyszenia.

Pismem datowanym [...] grudnia 2008 r. Stowarzyszenie [...] wniosło do WSA w Warszawie skargę na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia [...] października 2008 r.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie stwierdziło, że stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), udostępnienie informacji powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od złożenia wniosku. W myśl art. 13 ust. 2 tej ustawy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej powinien zawiadomić "o terminie, w jakim udostępni informacje", a nie o terminie, w jakim rozpatrzy wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Nadto przepis art. 13 ust. 2 reguluje kwestie związane z terminem udostępnienia informacji, które za informację publiczną są już przez podmiot udostępniający uznane, nie dotyczy zaś terminu rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji, co do których organ nie zdecydował, czy są informacjami publicznymi.

W odpowiedzi na skargę Komisja Nadzoru Finansowego wniosła o jej oddalenie. Wyjaśniła przy tym, że w związku z nieuzupełnieniem przez Stowarzyszenie braków formalnych wniosku z dnia 14 października 2008 r., działając na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. w zw. z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostawiła wniosek Stowarzyszenia bez rozpoznania. Wskazała ponadto, że Stowarzyszenie posiada osobowość prawną i działa poprzez organy w sposób przewidziany w ustawie i w statucie. Z tego względu koniecznym było ustalenie osób działających w imieniu tego podmiotu oraz zasad jego reprezentacji. Stowarzyszenie nie uzupełniło, pomimo prawidłowo doręczonego mu wezwania, braków formalnych wniosku i nie wykazało osób je reprezentujących, a zatem wniosek ten należało pozostawić bez rozpoznania stosownie do art. 64 § 2 k.p.a. Oznacza to, że Komisja nie pozostaje w bezczynności, albowiem złożony wniosek stał się bezskuteczny.

Wydając zaskarżony wyrok, WSA w Warszawie uznał, iż powyższa skarga zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu pierwszej instancji Komisja Nadzoru Finansowego, zasadnie podnosi, że osoba prawna przy składaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej winna wykazać, że osoby go podpisujące są uprawnione do reprezentacji danego podmiotu, a ponadto że Stowarzyszenie [...] jako osoba prawna winno okoliczność tę wykazać, przedkładając wypis z Krajowego Rejestru Sądowego. W sprawie bezsporne jest, że Komisja Nadzoru Finansowego takim wypisem z KRS dysponuje co najmniej od dnia [...] grudnia 2008 r. Okoliczność powyższą potwierdził pełnomocnik Komisji na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2009 r. Wynika ona również z treści odpowiedzi na skargę. A zatem najpóźniej od tej daty, tj. od [...] grudnia 2008 r., Komisja Nadzoru Finansowego mogła już ustalić na podstawie przedłożonego wypisu z KRS, iż osoby, które w imieniu Stowarzyszenia podpisały wniosek z dnia 14 października 2008 r. są uprawnione do jego reprezentacji. W tej sytuacji, zdaniem Sądu pierwszej instancji, uznać należy, że od tej daty, czyli od [...]grudnia 2008 r. Komisja Nadzoru Finansowego pozostawała w bezczynności, nie rozpoznając wniosku Stowarzyszenia z dnia [...] października 2008 r. o udostępnienie informacji publicznej. Na dzień rozprawy i wydania zaskarżonego wyroku (1 kwietnia 2009 r.) wniosek ten nie został załatwiony ani w formie przewidzianej ustawą, ani na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Odnosząc się do stanowiska Komisji Nadzoru Finansowego zawartego w odpowiedzi na skargę, WSA w Warszawie stwierdził, iż nie można przyjąć, że pozostawienie wniosku bez rozpoznania w trybie art. 64 § 2 k.p.a. spowodowało, iż wniosek z dnia 14 października 2008 r. stał się bezskuteczny. W Kodeksie postępowania administracyjnego nie istnieje bowiem żaden przepis, który mógłby stanowić samodzielną podstawę prawną do zakończenia postępowania wszczętego w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Komisja Nadzoru Finansowego zaskarżając orzeczenie w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a także zwrot kosztów według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

a) art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- dalej w skrócie P.p.s.a.) poprzez zamieszczenie w zaskarżonym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ogólnikowego uzasadnienia oraz nieprzedstawienie w uzasadnieniu wyroku w sposób wyczerpujący, rzetelny i logiczny przesłanek, które uprawniały ten Sąd do stwierdzenia bezczynności oraz zobowiązania Komisji Nadzoru Finansowego do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] o udostępnienie informacji publicznej, co uniemożliwia dokonanie oceny poprawności i legalności twierdzeń. przyjętych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sąd wskazał bowiem, że osoba prawna, składając wniosek o udostępnienie informacji winna wykazać zasady reprezentacji. Jednocześnie Sąd zakwestionował możliwość stosowania w tym zakresie art. 64 kpa, ale nie podał ani w jakim trybie prawnym organ może wyegzekwować realizację omawianego obowiązku ani nie określił konsekwencji prawnych zaniechania przez wnioskodawcę sanowania tej wadliwości. Ponadto Sąd stwierdził, że przepisy kpa znajdują zastosowanie tylko w ściśle określonym zakresie, ale nie sprecyzował w jakikolwiek sposób zakresu stosowania przepisów tego kodeksu oraz nie przedstawił jakichkolwiek argumentów, na podstawie których sformułował tezę.

b) art. 141 § 4 P.p.s.a poprzez niezamieszczenie w uzasadnieniu wyroku stosownej analizy, która uzasadniłaby pogląd, iż brak jest jurydycznych argumentów dopuszczających zastosowanie art. 64 § 2 k.p.a. w przypadku złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

c) art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez zaniechanie przedstawienia wykładni art. 16 ust. 2 in pincipio ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Tymczasem wykładnia językowa, systemowa, funkcjonalna oraz celowościowa tego przepisu pozwoliłaby na zweryfikowanie prawdziwości twierdzeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, iż na etapie złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej w ogóle nie mają zastosowanie przepisy kpa,

d) art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez nieprzedstawienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prawnej relacji przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym. Miało to w sprawie istotne znaczenie, gdyż ten ostatni przepis nakazuje do postępowania przed Komisją Nadzoru Finansowego stosować przepisy k.p.a., chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Natomiast art.1 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznej stwierdza, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie naruszają innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi,

e) art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 149 P.p.s.a. w powiązaniu z art.149 P.p.s.a. oraz w związku z art. 16 ust. 2 in prinapio ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez orzeczenie, iż Komisja Nadzoru Finansowego znajduje się w bezczynności mimo pozostawienia wniosku Stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej, stosownie do art. 64 § 2 kpa, bez rozpoznania,

f) art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 149 P.p.s.a. oraz w związku z art. 64 § 2 k.p.a. poprzez przyjęcie poglądu, iż Komisja Nadzoru Finansowego znajduje się w bezczynności względem wniosku Stowarzyszenia. Podstawą tego ustalenia jest wadliwe założenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, iż bezskuteczny upływ terminu na usunięcie braku formalnego wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie zwalania Komisji Nadzoru Finansowego z obowiązku rozpatrzenia wzmiankowanego wniosku.

Ponadto skarżący zwrócił się z wnioskiem do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozważenie zasadności zastosowania trybu określonego w art. 187 § 1 P.p.s.a., tj. odroczenia rozpoznania sprawy sądowoadministracyjnej z niniejszej skargi kasacyjnej i przedstawienia do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego zapytania "czy art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej należy rozumieć jako nakaz ograniczenia stosowania przepisów k.p.a. wyłącznie do decyzji wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, czy też jako podstawę do stosowania przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej przepisów k.p.a. zarówno do rzeczonych decyzji administracyjnych jak i postępowania poprzedzającego wydanie tego rozstrzygnięcia administracyjnego i to niezależnie od tego, czy postępowanie kończyłoby się czynnością materialno - techniczną udostępnienia informacji publicznej, czy też odmową udzielenia takiej informacji w formie decyzji administracyjnej?"

W motywach skargi kasacyjnej strona skarżąca wskazała, iż uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji nie jest pełne i nie jest adekwatne do danej sprawy będącej przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego. WSA w Warszawie w sposób ogólnikowy wskazał przesłanki, jakimi kierował się, uznając, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej jest szczególną, samodzielną regulacją prawną, która określa i wymienia formy zakończenia postępowania. Sąd ograniczył się przy tym jedynie do uznania że ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje zasady, tryb oraz terminy udostępniania informacji publicznej i jedynie w ściśle określonych przez nią sytuacjach zastosowanie znajdują przepisy k.p.a., przy czym nie wskazał nawet tych szczególnych przypadków, w których swe zastosowanie znajduje k.p.a.

Skarżący zarzucił ponadto Sądowi pierwszej instancji, iż pominął w swym wyroku treść art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym, który to przepis nakazuje do postępowania przed Komisją Nadzoru Finansowego stosować przepisy K.p.a., chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Jego zdaniem Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł tego zagadnienia i nie odniósł się w żaden sposób do określenia wpływu art. 11 ust. 5 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym na tryb procedowania wniosków o dostępie do informacji publicznej składanych do organu nadzoru. W ocenie skarżącego, wbrew poglądowi wyrażonemu w zaskarżonym wyroku, przepisy prawa uzasadniają względem wniosku o udostępnienie informacji publicznej stosowanie przepisów procedury administracyjnej, w tym zwłaszcza, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia analizowanej sprawy, art. 64 k.p.a. Na stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzeniu postępowania wskazuje –wprost art. 16 ust. 2 tejże ustawy w przypadku organów władzy publicznej, a w przypadku pomiotów niebędących organami władzy publicznej art. 17 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odsyłający do odpowiedniego stosowania art. 16 tej ustawy.

Komisja stwierdziła również, iż w związku ze złożeniem wniosku o udostępnienie informacji publicznej przez T. I. P. wszczęła stosowne postępowanie, które zmierzało do ustalenia tytułu prawnego osób sygnujących rzeczony wniosek, kierując do wnioskodawcy w trybie art 64 § 2 k.p.a. wezwanie o usunięcie braku formalnego wniosku poprzez wykazanie umocowania osób podpisanych na wniosku. W jej opinii mogłoby to nastąpić poprzez przedłożenie wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego, ewentualnie innego dokumentu, który wskazywałby, iż zachowane zostały zasady reprezentacji T. I. P. w obrocie prawnym. Usunięcie tego braku formalnego miało nastąpić, jak stanowi art. 64 § 2 k.p.a. w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Stowarzyszenie nie usunęło braku formalnego wniosku w terminie wskazanym w wezwaniu. Potwierdza to dodatkowo fakt, iż w dniu 15 grudnia 2008 r. do organu doręczne zostało pismo T. I. P. (pismo to zostało nadane w dniu 8 grudnia 2008 r.), z którego wynika, iż wnioskodawca nie zadośćuczyni żądaniu wyrażonemu we wzmiankowanym wezwaniu. W tym stanie faktycznym, z racji bezskutecznego upływu terminu, skarżący korzystając z trybu art. 64 § 2 k.p.a. był zobligowany prawnie do pozostawienia wniosku T. I. P. o udostępnienie informacji publicznej bez rozpoznania. Sąd pierwszej instancji, rozpoznając sprawę, nie zauważył, że powyższy brak formalny został przez T. I. usunięty po upływie terminu, który został wyznaczony przez organ nadzoru, ponieważ przedmiotowy wypis z KRS przedłożony został nie organowi nadzoru, lecz Sądowi pierwszej instancji wraz ze skargą na bezczynność.

Skarżący uznał także, iż kluczową rozbieżnością między wyrokiem Sądu pierwszej instancji, a stanowiskiem organu jest dopuszczalność zastosowania art. 64 § 2 k.p.a. do wniosku o udostępnienie informacji publicznej, co ma swe źródło w odmiennej interpretacji art 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W tych też okolicznościach prawnych, jego zdaniem, uprawnionym wydaje się twierdzenie, co do konieczności zastosowania trybu określonego w art. 187 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. odroczenia rozpoznania sprawy sądowoadministracyjnej z niniejszej skargi kasacyjnej i przedstawienia wzmiankowanego zagadnienia do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- dalej w skrócie P.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany był zatem ograniczyć swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna analizowana pod tym kątem zawiera usprawiedliwione podstawy i zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej (art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym owo "każdy" należy rozumieć jako każdy człowiek lub podmiot prawa prywatnego. Termin "każdy" nie może być inaczej rozumiany, zważywszy cel i sens ustawy o dostępie do informacji publicznej, przyjętej przecież dla urzeczywistnienia idei transparentności władzy publicznej. Takie rozumienie pojęcia "każdemu" potwierdza stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, zaprezentowane w wyroku z dnia 25 maja 2009 r. o sygn. akt SK 54/08 (vide: punkt 2 rozważań – OTK-A 2009/5/69; Dz. U. Nr 84, poz. 713), zgodnie z którym termin "każdy" obejmuje osoby fizyczne, a także osoby prawne prawa prywatnego w zakresie praw konstytucyjnych, które przysługują osobom prawnym.

Poczyniona uwaga natury ogólnej ma znaczenie w kontekście złożonego przez Stowarzyszenie [...] wniosku, który – jako pochodzący od podmiotu prawa prywatnego – mógł zostać skierowany do Komisji Nadzoru Finansowego, celem uzyskania informacji. Bezspornym przy tym jest, że w sprawie został spełniony zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy. Komisja Nadzoru Finansowego jest bowiem organem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia posiadanej informacji, mającej walor informacji publicznej, jak również wnioskowana przez Stowarzyszenie informacja stanowi informację publiczną.

Wniosek o udzielenie informacji publicznej może pojawić się wówczas, gdy informacja publiczna nie funkcjonuje w obiegu publicznym. Jeśli natomiast informacja publiczna, której domaga się zainteresowany podmiot, została upubliczniona, organ, do którego skierowano odpowiedni wniosek, winien jedynie odesłać wnioskodawcę do publikatora. Z punktu widzenia trybu dostępu do informacji publicznej, jeśli żądanej informacji nie ma w obiegu publicznym, zainteresowany nie może zapoznać się z nią inaczej, jak tylko poprzez złożenie stosownego wniosku.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w przypadku postępowania wszczynanego na wniosek, mamy do czynienia w istocie z dwoma postępowaniami o różnym charakterze i dwiema sprawami administracyjnymi. Ważny przy tym jest fakt, czy podmiot zobowiązany w ogóle zamierza udzielić informacji, czy w grę nie wchodzi informacja publiczna przetworzona, czy organ zamierza obciążyć podmiot wnioskujący kosztami, oraz czy w grę nie wchodzi odmowa udzielenia informacji. Ma to związek z formą zakończenia danego postępowania i przepisami, które będą znajdowały wówczas zastosowanie.

Jeśli organ dysponuje żądaną informacją publiczną i zamierza ją udostępnić bez opłat, ustawa z dnia 24 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) nie ma w ogóle zastosowania – informacja publiczna jest wtedy po prostu udostępniana, co przybiera postać czynności materialno – technicznej (ustawa reguluje formę wniosku, terminy do jego załatwienia i opłaty). Dla wszczęcia takiego postępowania wystarczy wniosek ustny, bądź złożony w innej niesformalizowanej formie, nie musi być poparty żadnym uzasadnieniem ani wskazywaniem szczególnego interesu.

Sytuacja wygląda natomiast inaczej, gdy: udostępnienie informacji publicznej wiąże się z poniesieniem kosztów, gdzie wezwanie do ich uiszczenia, jako akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, i do którego nie stosuje się bezpośrednio przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (regulujący m.in. formę wniosku), wymaga jednak zindywidualizowania wnioskodawcy, a więc jego pisemnego podpisu (ewentualnie podpisu elektronicznego), z uwagi na potrzebę nałożenia na wnioskodawcę określonego obowiązku (zapłaty kosztów) wniosek nie może być anonimowy; gdy okazuje się, że ma ona charakter informacji publicznej przetworzonej (kwestia wykazania, w jaki sposób udostępnienie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego); istnieją bezpośrednie powody do odmowy udzielenia informacji publicznej (przez wzgląd na tajemnice ustawowo chronione).

Trzeba podkreślić, że wszystkie te przypadki, w których ma dojść do podjęcia przez organ aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego, jakim jest decyzja administracyjna (odmowna oraz o umorzeniu postępowania), bezwzględnie wymagać będą własnoręcznego podpisu wnioskodawcy (podpisu elektronicznego) na wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a jego brak winien być usuwany w postępowaniu naprawczym, regulowanym w art. 64 § 2 kpa. Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do decyzji odmownej oraz o umorzeniu postępowania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że Kodeks ten ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o dostęp do informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania takiej decyzji (podjęcie decyzji administracyjnej w sytuacji niepodpisania wniosku wykazuje cechy działania organu z urzędu, co w przypadku postępowania wszczynanego jedynie na wniosek oznacza wydanie decyzji nieważnej – art. 156 § 1 pkt 2 kpa).

Należy także zaznaczyć, że wynikające z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej odesłanie do stosowania Kodeksu postępowania administracyjnego ma zastosowanie tylko do spraw z wniosku o udzielenie informacji publicznej. Do tego rodzaju spraw nie ma natomiast zastosowania odesłanie do stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, wynikające z art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119 ze zm.), na co w skardze kasacyjnej zwraca uwagę jej autor, zarzucając Sądowi I instancji, że nie poczynił w tym względzie żadnych wywodów. Przepisy ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostają w stosunku do siebie w relacji przepisu ogólnego do szczególnego. Zatem do spraw wszczętych w trybie dostępu do informacji publicznej przed Komisją Nadzoru Finansowego jedynie przepis art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi podstawę do stosowania przepisów tego Kodeksu.

Kluczowy dla rozpoznawanej sprawy jest zatem motyw, jakim kierowała się Komisja Nadzoru Finansowego, zwracając się do Stowarzyszenia z wezwaniem do wykazania, że osoby, które wniosek o udostępnienie informacji publicznej podpisały, były do tego upoważnione. Sąd I instancji przyjął, że osoba prawna prawa prywatnego, składając wniosek o udzielenie informacji publicznej, jest zobowiązana podpisać go zgodnie z zasadą reprezentacji. Jednak w świetle powyższych wywodów, jest to stwierdzenie co najmniej przedwczesne, albowiem należało wpierw ustalić, jakie zamiary – wobec złożonego wniosku – kierowały organem. Sąd nie może bowiem za organ decydować o posiadanej przez niego informacji. Sąd administracyjny kontroluje jedynie legalność prawnych form działania organów administracji publicznej i tylko w takim zakresie może badać także skargę na bezczynność. Należało więc ustalić, czy istotnie organ zmierza do podjęcia aktu, na co w rzeczy samej wskazywałoby wystosowane do Stowarzyszenia wezwanie, i dopiero wówczas, znając motyw wezwania, ocenić, czy KNF pozostaje w zwłoce.

Tymczasem Sąd I instancji przyjął, że Komisja Nadzoru Finansowego wniosku Stowarzyszenia z dnia [...] października 2008 r. nie rozpoznała, i że od dnia [...] grudnia 2008 r. pozostaje w bezczynności. W aspekcie wcześniejszych wywodów niezrozumiałym jest, jak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zakwalifikował wezwanie Komisji, podjęte w trybie art. 64 § 2 kpa, w szczególności, jak ocenił czas od dnia złożenia wniosku do dnia wniesienia skargi, skoro przyjął, że bezczynność trwa od dnia 9 grudnia 2008 r. Wygląda to tak, jakby przed tą datą Sąd bezczynności się nie dopatrzył, przy czym, jak wynika ze sprawy, rzeczony wniosek do organu wpłynął w dniu 22 października 2008 r., a w motywach wyroku brak jakiegokolwiek odniesienia się do wystosowanego przez KNF wezwania. W tym zakresie WSA w Warszawie nie przedstawił żadnego uzasadnienia. Co więcej, Sąd I instancji zupełnie pominął w swych rozważaniach i nie wskazał, jaki wpływ na rozstrzygnięcie ma okoliczność, że pismem z dnia 8 stycznia 2008 r. (z pewnością istnieje błąd w dacie dotyczący roku), a więc już po wniesieniu skargi, KNF powiadomiła Stowarzyszenie o pozostawieniu jej wniosku bez rozpoznania w związku z brakiem reakcji na wezwanie. Stwierdzone uchybienia skutkują koniecznością ponownego rozpoznania sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przy uwzględnieniu poczynionych uwag.

Z tych względów, uznając skargę kasacyjną za uzasadnioną, Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 185 § 1 cyt. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 P.p.s.a.