Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Protokolant starszy asystent sędziego Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 19 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Zagranicznych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 211/17 w sprawie ze skargi Fundacji P. z siedzibą w Z. na bezczynność Ministra Spraw Zagranicznych w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 211/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Fundacji P. z siedzibą w Z., zobowiązał Ministra Spraw Zagranicznych do rozpatrzenia wniosku skarżącej z dnia 9 marca 2017 r. w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy oraz stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Wnioskiem z dnia 9 marca 2017 r. Fundacja P. zwróciła się do Ministra Spraw Zagranicznych o udostępnienie w postaci kopii dokumentu przekazanego do instytucji Unii Europejskiej potwierdzającego zgłoszenie kandydatury Jacka Saryusz – Wolskiego na Przewodniczącego Rady Europejskiej. Jednocześnie wniesiono o przesłanie powyższej informacji na wskazany adres elektroniczny: biuro@epf.org.pl.

Pismem z dnia 10 marca 2017 r. poinformowano Fundację, że notą wystosowaną 4 marca 2017 r. przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych do MSZ Republiki Malty, maltańska prezydencja została poinformowana, że "Rząd RP proponuje kandydaturę Jacka Saryusz – Wolskiego na Przewodniczącego Rady Europejskiej". Podano również, że powyższa nota ma charakter korespondencji dyplomatycznej między Rządem RP a Rządem Malty, zaś korespondencja dyplomatyczna ze względu na fakt, że jest formą komunikacji w stosunkach dyplomatycznych pomiędzy państwami, przekazywaną w szczególny sposób z dochowaniem wymogów przewidzianych przez prawo i zwyczaj międzynarodowy, nie podlega upublicznieniu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżąca Fundacja P. zarzuciła Ministrowi Spraw Zagranicznych naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązując Ministra Spraw Zagranicznych do rozpatrzenia wniosku skarżącej z dnia 9 marca 2017 r. w pierwszej kolejności wskazał, że Minister Spraw Zagranicznych jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), bowiem jest organem władzy publicznej. Wobec powyższego została spełniona przesłanka podmiotowa z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ponadto wskazano, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów.

W dalszej części Sąd stwierdził m.in., że w art. 6 ust. 2 ustawy została zawarta definicja "dokumentu urzędowego" i jest nim treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Z kolei w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. c ustawy, udostępnieniu podlega informacja, w szczególności o zamierzeniach działań władzy ustawodawczej oraz wykonawczej, w tym o przedmiocie działalności i kompetencjach. Zatem w zakresie informacji o polityce wewnętrznej i zagranicznej chodzi o szeroko rozumianą politykę administracyjna, tj. praktyczną i rzeczywistą działalność organów władzy i administracji publicznej w zakresie kształtowania oraz wykonywania określonych zadań na rzecz państwa i jego obywateli. Stąd też obowiązek udostępniania informacji w tym zakresie dotyczy Prezydenta RP, Prezesa Rady Ministrów, a w zakresie polityki zagranicznej Ministra Spraw Zagranicznych. Reasumując, żądany przez skarżącą fundację dokument, tj. nota dyplomatyczna odnosząca się do sfery faktów, stanowią informację publiczną i tym samym została spełniona przesłanka przedmiotowa ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Niezależnie od powyższego Sąd wskazał, że ustawodawca w art. 5 ust. 1 ustawy przewidział wyjątki od zasady jawności informacji publicznej, tj. dotyczące sytuacji, w których zasada jawności podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Jeżeli zatem żądana informacja publiczna korzysta z takiej ochrony, to na podmiocie obowiązanym ciąży obowiązek ustalenia i wykazania, że żądane informacje objęte są tajemnicą, o której mowa w powyżej powołanym przepisie i w tej sytuacji może on wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej mając za podstawę treść art. 16 ust. 1 ustawy.

Na marginesie Sąd zauważył, że argumentacja o nieudzielenie informacji publicznej z wniosku z dnia 9 marca 2017 r. z uwagi na ochronę wynikającą z art. 27 Konwencji Wiedeńskiej oraz odwoływanie się do ustawodawstwa i praktyk w innych państwach związanych z nieujawnianiem określonej kategorii dokumentów, a w szczególności not dyplomatycznych, jest niewystarczająca i nieprzekonywująca, bowiem całkowicie pomija jednoznaczne brzmienie powyżej powoływanych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, a w szczególności odnoszących się do ograniczeń w dostępie do informacji publicznej na gruncie tej ustawy.

Mając powyższe rozważania na uwadze wskazano, że nieudostępnienie żądanej informacji publicznej w ustawowym terminie, bezspornie świadczy o bezczynności Ministra Spraw Zagranicznych w zakresie udzielenia informacji publicznej żądanej przez Fundację P., bowiem nie jest wypełnieniem obowiązku udostępnienia żądanej informacji publicznej poprzez przekazanie wnioskodawcy informacji, że nie podlega ona upublicznieniu w sytuacji gdy żąda on kopi dokumentu urzędowego w postaci noty dyplomatycznej. Takie działanie w rzeczywistości stanowi odmowę udostępnienia informacji publicznej i wymaga wydania decyzji na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Sąd stwierdził również, że rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, iż naruszono prawo w sposób oczywisty. Jednakże – zdaniem Sądu – tak kwalifikowany stan nie wystąpił w niniejszej sprawie, bowiem organ podjął działania w sprawie i prowadził ze skarżący korespondencję przedstawiając swoje stanowisko.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Spraw Zagranicznych, zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 2 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie, które skutkowało przyjęciem, że informacja wnioskowana przez skarżącego tj. dokument przekazany do instytucji Unii Europejskiej potwierdzający zgłoszenie kandydatury Jacka Saryusz-Wolskiego na Przewodniczącego Rady Europejskiej podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż nie podlega odrębnym uregulowaniom ustalającym odmienne zasady i tryb dostępu do tych dokumentów;

2) naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a. w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, polegające na nieuprawnionym stwierdzeniu, że Minister Spraw Zagranicznych nie wydając decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia wnioskowanej przez skarżącego informacji publicznej pozostaje w stanie bezczynności, co skutkowało uwzględnieniem skargi, podczas gdy powinna ona zostać oddalona w całości na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Wskazując na powyższe skarżący kasacyjnie wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie skargi i rozpoznanie skargi w trybie art. 188 P.p.s.a.;

2) w przypadku nieuwzględnienia wniosku z pkt 1, Minister wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny;

3) zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą i nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich ani w inny sposób korygować. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd, określenia, jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wynikającym z art. 176 P.p.s.a. obowiązkiem strony wnoszącej skargę kasacyjną jest nie tylko wskazanie podstaw kasacyjnych, lecz również ich uzasadnienie. Uzasadnienie podstaw kasacyjnych powinno przy tym szczegółowo wskazywać, do jakiego, zdaniem skarżącego, naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego doszło i na czym to naruszenie polegało, oczywistym jest, że uzasadnienie skargi kasacyjnej musi korespondować z sformułowanymi zarzutami.

Skarga kasacyjna nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1-3 P.p.s.a.). Opiera się on na założeniu, że powierzenie czynności sporządzenia skargi kasacyjnej wykwalifikowanym prawnikom zapewni jej odpowiedni poziom merytoryczny i formalny, umożliwiający Sądowi II instancji dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia.

Skarga kasacyjna nie została sporządzona w sposób w pełni prawidłowy.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że zarzuty podniesione w niniejszej sprawie zostały sformułowane w sposób tożsamy jak w sprawach o sygn. akt I OSK 2499/16 oraz I OSK 1992/17 zakończonych wyrokami oddalającymi skargi kasacyjne Ministra Spraw Zagranicznych od orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uwzględniających skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej zawartych pismach mających również formę not dyplomatycznych. Naczelny Sąd Administracyjny stanął w ww. wyrokach na stanowisku, że niedopuszczalne jest zastępowanie zarzutu naruszenia przepisów postępowania, zarzutem naruszenia prawa materialnego (art. 1 ust. 2 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej) i za jego pomocą kwestionowanie ustaleń faktycznych. Ponadto Sąd uznał, że nie można skutecznie powoływać się na zarzut niewłaściwego zastosowania lub niezastosowania prawa materialnego w odniesieniu do stanu faktycznego kwestionowanego w ramach tych zarzutów, o ile równocześnie nie zostaną także skutecznie zakwestionowane, tj. w ramach drugiej podstawy kasacyjnej, ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone rozstrzygnięcie.

Podkreślono przy tym, że skoro Sąd I instancji przyjął, że nota dyplomatyczna wypełnia znamiona pojęcia "informacji o sprawach publicznych" i jako taka podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, to nie ma podstaw do przyjęcia, że tak ustalony w sprawie stan faktyczny nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa, a w konsekwencji brak było podstaw do uznania za zasadny zarzut niewłaściwego zastosowania art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanych orzeczeniach ocenił również, że nieprawidłowe jest oparcie skargi kasacyjnej na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a., który ma charakter blankietowy, określający kompetencje sądu administracyjnego w fazie orzekania, i jako taki nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. Wprawdzie skarżący kasacyjnie zarzut naruszenia art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a. powiązał z zarzutem naruszenia art. 16 ust. 1 u.d.i.p., jednakże zarzut naruszenia tego ostatniego przepisu nie mógł odnieść skutku. Przepis art. 16 ust. 1 u.d.i.p. zawiera podstawę materialnoprawną do wydania przez organ decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, w przypadku gdy organ stwierdzi podstawy do jej wydania, a zatem nie mógł być naruszony przez Sąd I instancji poprzez uznanie, że żądanie wniosku dotyczyło informacji publicznej. Sąd oceniając stan faktyczny sprawy stwierdził, że w przypadku odmowy udzielenia informacji publicznej – a za taką Sąd uznał informację żądaną – właściwą formą jest wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia. Sąd uznał zatem, że Minister Spraw Zagranicznych pozostawał w bezczynności, bowiem nie rozpatrzył w sposób prawidłowy wniosku na zasadach i w trybie przepisów u.d.i.p. Skutecznego zarzutu naruszenia art. 1 ust. 1 u.d.i.p. zaś nie postawiono.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w tej sprawie podziela zaprezentowany w powołanych orzeczeniach z dnia 8 marca 2019 r. sygn. akt I OSK 2499/16 oraz z dnia 7 maja 2019 r. sygn. akt I OSK 1992/17 pogląd odnoszący się do nieprawidłowo sformułowanych przez Ministra Spraw Zagranicznych zarzutów skargi kasacyjnej, jednocześnie uznając za trafne stanowisko Sądu I instancji, że żądana informacja zawarta w nocie dyplomatycznej potwierdzająca zgłoszenie kandydatury Jacka Saryusz-Wolskiego na Przewodniczącego Rady Europejskiej wypełnia znamiona pojęcia "informacji o sprawach publicznych", o której mowa w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. a także zawiera informację publiczną o polityce zagranicznej w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Zawiera bowiem informację zasadniczą, dotyczącą stosunków państwowych jak i mającą wpływ na politykę zewnętrzną państwa.

Stwierdzić należy, że w art. 6 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. ustawodawca skonkretyzował przedmiot informacji publicznej, wskazując że udostępnieniu podlega w szczególności informacja o polityce zagranicznej. Termin "polityka zagraniczna" posiada szerokie znaczenie, jednakże przyjąć należy, że dotyczy on działalności państwa w sferze jego funkcji i stosunków zewnętrznych. Obejmuje działania intencjonalne, podejmowane dla realizacji określonych celów i zaspokojenia określonych interesów (por. Andrzej Antoszewski: Leksykon politologii. Wrocław 1996, s. 297-298). Nie można także pominąć, że polityka zagraniczna określa priorytetowe zadania państwa w sferze międzynarodowej, wyznaczając cele i zadania dyplomacji, a w szerszym znaczeniu – organów państwa realizujących poszczególne aspekty polityki zagranicznej państwa, wśród których wiodącą rolę odgrywa minister spraw zagranicznych.

Mając powyższe na uwadze nie sposób zgodzić się z argumentacją organu, że informacja w tak istotnej kwestii dotyczącej sfery polityki zagranicznej państwa jak zgłoszenie osoby kandydata na Przewodniczącego Rady Europejskiej – instytucji posiadającej w swoich kompetencjach wyznaczanie kierunków polityki i rozwoju Unii Europejskiej nie wypełnia znamion pojęcia "informacji publicznej o polityce zagranicznej" w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca przy tym uwagę, że jednym z narzędzi polityki zagranicznej jest dyplomacja, która prowadzona jest m.in. za pomocą korespondencji dyplomatycznej. Stanowi ona formę czynności, jaka podejmowana jest przez urząd czy osobę reprezentującą podmiot prawa międzynarodowego wobec innego podmiotu tego prawa. Pisma urzędowe stanowiące korespondencję dyplomatyczną wymieniane są między organami państw lub organizacji międzynarodowych, upoważnionych do ich reprezentowania na zewnątrz. Przedmiotem korespondencji dyplomatycznej mogą być wszystkie sprawy interesujące państwo czy organizacje międzynarodowe, dotyczące zarówno wzajemnych stosunków państwowych (np. notyfikacja przybycia dyplomaty na placówkę, zawarcie umowy handlowej) jak i spraw technicznych, związanych z funkcjonowaniem danej placówki dyplomatycznej (np. zwolnienie z opłat celnych mienia przesiedlenia personelu, rejestracja samochodu dyplomaty czy prośba o udzielenie wizy dyplomatycznej). Jedną z form prowadzenia korespondencji dyplomatycznej jest wymiana not. Termin ten służy na określenie podstawowej formy dokumentacji kontaktów w służbie dyplomatycznej i komunikowania się między ministerstwami spraw zagranicznych a misjami dyplomatycznymi oraz między samymi misjami dyplomatycznymi. Mogą one dotyczyć spraw ważnych, nawet zasadniczych jak i w bieżących sprawach rutynowych (por. C. Ikanowicz i J. Piekarski: Protokół dyplomatyczny i dobre obyczaje. Warszawa 2004, s. 73-74 oraz J. Sutor: Prawo dyplomatyczne i konsularne. Warszawa 2003, s. 30 i 369). W zależności zatem od indywidualnego przypadku należy ocenić czy wytworzony przez organ dokument zawiera informację, której udostępnienia można domagać się w całości lub części z powołaniem się na dostęp do informacji publicznej, np. z uwagi na zagrożenie interesu bezpieczeństwa państwa czy też konieczność udzielenia gwarancji dyplomatycznych osobie prywatnej.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela przy tym stanowiska organu, zaprezentowanego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że nie jest możliwe, na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie not dyplomatycznych z uwagi na uregulowania wynikające z międzynarodowego prawa zwyczajowego oraz umów międzynarodowych, które stanowią tryb szczególny. Zgodnie z art. 38 ust. 1 Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Trybunał, którego zadaniem jest orzekać na podstawie prawa międzynarodowego w sporach, które będą mu przekazane, będzie stosował: a) konwencje międzynarodowe, bądź ogólne, bądź specjalne, ustalające reguły, wyraźnie uznane przez państwa spór wiodące; b) zwyczaj międzynarodowy, jako dowód istnienia powszechnej praktyki, przyjętej jako prawo; c) zasady ogólne prawa, uznane przez narody cywilizowane; d) z zastrzeżeniem postanowień art. 59 związanie wyrokiem, wyroki sądowe tudzież zdania najznakomitszych znawców prawa publicznego różnych narodów, jako środek pomocniczy do stwierdzania przepisów prawnych. Przepis ten znajduje się w Rozdziale II Statutu zatytułowanym "Kompetencja Trybunału" i wskazuje jakie źródła prawa stosuje Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości przy orzekaniu, rozstrzygając spory między państwami. Z powyższego przepisu nie można zatem wywodzić aby art. 38 ust. 1 lit b ustalał generalną zasadę nieudostępniania korespondencji dyplomatycznej, a w szczególności informacji znajdujących się w notach dyplomatycznych dotyczących prowadzonej przez państwo polityki zagranicznej. W tym zakresie obowiązuje ustawa o dostępie do informacji publicznej, która wyklucza, zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p., dostęp do dokumentów znajdujących się w posiadaniu podmiotów zobowiązanych do udzielenia informacji publicznej tylko wtedy, gdy przepisy innych ustaw określają odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznym. Tymczasem art. 38 ust. 1 lit b Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości takiego charakteru - w stosunku do informacji znajdujących się w notach dyplomatycznych nie ma. Dopiero zatem w sytuacji gdy, w ocenie organu, treść żądanej informacji nie może być udostępniona ze względu na wystąpienie okoliczności określonych w art. 5 u.d.i.p. lub we wskazanych w tym przepisie ustawach szczególnych właściwą formą jest wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Na problematykę dotyczącą zakresu udostępniania przez Ministra Spraw Zagranicznych pism mających formę not dyplomatycznych zwracał także uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w powołanych wyrokach sygn. akt I OSK 2499/16 oraz sygn. akt I OSK 1992/17, przyjmując że nie można generalnie wywodzić, że każda nota dyplomatyczna będzie zawierać treść, której udostępnienia można domagać się z powołaniem się na dostęp do informacji publicznej. Kwestie udostępnienia dokumentów, nie ich treści, lecz formy, winny być badane indywidualnie w każdym przypadku, nie każdy bowiem dokument wytworzony przez władzę publiczną będzie z założenia zawierał informację o sprawach publicznych, bądź informację publiczną podlegającą udostępnieniu w całości lub w części.

Mając powyższe na uwadze zasadnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę Fundacji P. z siedzibą w Z. i zobowiązał Ministra Spraw Zagranicznych do załatwienia wniosku z dnia 9 marca 2017 r. na zasadach i w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Właściwie w sprawie oceniono również, że bezczynność organu nie miała charakteru rażącego.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 P.p.s.a.