Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 18 sierpnia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2020 roku sprawy ze skargi B.M. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego kwotę 997 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z "[...]" r., nr "[...]", Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił spółce A (dalej jako: "inwestor", "spółka") pozwolenia na budowę wieży telekomunikacyjnej wraz ze stacją bazową "[...]" w m. S., na działce nr "[...]". W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że inwestor przedłożył wszystkie wymagane dokumenty i oświadczenia. Zaznaczono, że inwestor odniósł się do pisma stron postępowania. Uwzględniono, że dla przedmiotowej inwestycji wydana została decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Reasumując, organ I instancji stwierdził zgodność planowanej inwestycji z przepisami art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. M. (dalej jako: "skarżący") zarzucił naruszenie ogólnych zasad postępowania administracyjnego. Wskazał, że organ I instancji nie wyjaśnił dlaczego przedmiotowa inwestycja jego zdaniem, a nie inwestora, nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zaznaczył, że organ I instancji nie określił konkretnie w decyzji jakiej stacji bazowej pozwolenie dotyczy, w tym nie sprecyzował ilości, pochylenia i mocy anten, a także nie podał operatora sieci. Zdaniem skarżącego, nie wiadomo jak inwestor ma świadczyć usługi o charakterze publicznym, nie będąc operatorem telefonii komórkowej. Ponadto skarżący podniósł, że organ I instancji nie wyjaśnił, jakie przepisy rozporządzenia z 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko miały w sprawie zastosowanie. Wywiódł, że w kwestii oddziaływania pola elektromagnetycznego należy uwzględniać maksymalne możliwości emitowania tego pola z urządzenia, maksymalne możliwe pochylenia osi wiązki promieniowania, ukształtowanie terenu oraz istniejące i potencjalne zagospodarowanie. Zarzucił, że organ I instancji nie wyjaśnił jak rozumie pojęcie "miejsc dostępnych dla ludności".

W wyniku rozpatrzenia odwołania, decyzją z "[...]" r., sygn. akt "[...]", Dyrektor Wydziału Infrastruktury i Nieruchomości w Urzędzie Wojewódzkim, działając z upoważnienia Wojewody, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy uznał, że organ I instancji prawidłowo orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu wnioskowanego pozwolenia na budowę. Wyjaśnił, że materialnoprawną podstawę ocenianej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Stosownie do art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli spełnione zostaną wymagania określone w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego. Powyższe oznacza, że decyzja o pozwoleniu na budowę ma charakter związany i w razie spełnienia ustalonych przez ustawodawcę warunków właściwy organ ma obowiązek wydać decyzję o pozwoleniu na budowę. W art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego określony został zakres merytorycznej oceny wniosku o pozwolenie na budowę. Przepis art. 32 ust. 4 pkt 1, 2 Prawa budowlanego określa z kolei, że pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Organ odwoławczy wskazał, że projekt budowlany zatwierdzony decyzją organu I instancji jest kompletny oraz został opracowany przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 Prawa budowlanego. Uznał, że oświadczenie złożone przez inwestora jest zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym. Podkreślił, że wraz z oświadczeniem o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane inwestor dostarczył organowi oświadczenie projektanta, posiadającego uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania robotami budowlanymi w specjalności instalacyjnej w zakresie instalacji i urządzeń telekomunikacyjnych bez ograniczeń, że przedmiotowa instalacja radiokomunikacyjna, nie spełnia warunków, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 60 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, tj. nie zalicza się do przedsięwzięcia mogącego zawsze jak i potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, na podstawie przepisu § 2 i § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2018 r. poz. 183). Organ odwoławczy stwierdził, że zgadza się ze stanowiskiem projektanta. Podniósł, że właściwa jakość projektu jest powiązana z odpowiedzialnością zawodową i cywilną jego autorów oraz osób sprawdzających i opiniujących. Organ administracji architektoniczno-budowlanej nie posiada uprawnień do badania prawidłowości sporządzenia części architektoniczno- budowlanej projektu budowlanego. Wynika to z faktu, że pełną odpowiedzialność za projekt budowlany ponosi projektant i osoba sprawdzająca. Zgodnie z art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego osoby te dołączają do projektu budowlanego oświadczenie o jego sporządzeniu zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej.

Organ odwoławczy zauważył, że w zatwierdzonym projekcie budowlanym wskazano, że zakres pochylenia anten będzie wynosił od 0° do 8°, przedstawiono zestawienia dotyczące zasięgu gęstości natężenia pola elektromagnetycznego przekraczającej 0,1 W/m2 oraz zasięgu i przebiegu osi głównych wiązek promieniowania anten dla wartości granicznych nachylenia tych anten (tiltów). Zatem przedstawiono wyniki dla projektowanych tiltów anten.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skarżący podtrzymał argumenty podniesione w odwołaniu. Precyzując zarzuty, wskazał na naruszenie:

1) art. 6 k.p.a. w związku z art 2, 7, 87 ust 1 Konstytucji RP w związku z § 2 oraz § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko poprzez przywołanie przepisów, które w takim brzmieniu nie istnieją z uwagi, iż posiadają one jeszcze ustępy, punkty, litery.

2) art. 7, 8, 9, 77 § 1, 107 § 1, 107 § 3 k.p.a. poprzez niepodanie, o jaką stację bazową telefonii komórkowej chodzi, jeżeli spółka nie prowadzi takiej działalności.

3) art. 7, 45 ust 1, 87 ust 1 w związku z art. 79 ust 1 Konstytucji RP poprzez sporządzenie decyzji bez podania konkretnej jednostki redakcyjnej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 roku w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, co uniemożliwia złożenie ewentualnej skargi kasacyjnej albowiem Trybunał Konstytucyjny kontroluje naruszenie konkretnego zastosowanego przepisu a nie całości danego aktu normatywnego.

4) art. 7, 8, 9, 77 § 1, 107 § 1, 107 § 3 k.p.a. poprzez zaniechanie sporządzenia uzasadnienia merytorycznego odnoszącego się do kwalifikacji przedsięwzięcia w zakresie, czy wymagana jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, tym bardziej, że nie wiadomo, jakie moce, tilty organ analizował.

5) art. 6 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 519) w związku z art. 72 ust 1 pkt. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 nr 199, poz. 1227) w powiązaniu § 2 ust 1 pkt 7 a-d w związku z § 3 ust 8 pkt 1 a-g rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 roku w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko

z późniejszymi zmianami poprzez ich błędną interpretację z uwagi na nieuwzględnienie maksymalnych mocy, tiltów anten.

Wobec powyższego skarżący wniósł o uchylenie skarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zwrot kosztów według norm przypisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Pismem procesowym z 10 sierpnia 2020 r. pełnomocnik inwestora wniósł

o oddalenie skargi jako oczywiście bezzasadnej. Wskazał, że:

1. zaskarżona decyzja Wojewody zawiera prawidłowo ustalony stan faktyczny, a jej uzasadnienie odpowiada wymogom wynikającym z przepisów prawa. Szczegółowe parametry planowanej inwestycji zawiera projekt budowlany, zatwierdzony zaskarżoną decyzją;

2. zatwierdzony projekt budowlany zawiera szczegółową dokumentację techniczną, w tym dokumentację dotyczącą kwalifikacji przedsięwzięcia pod względem konieczności uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Przedsięwzięcie będące przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie uzyskania takiej decyzji nie wymaga;

3. niezasadne są zarzuty skarżącego dotyczące nieprawidłowości w zakresie badania pochylenia anten. Oś głównej wiązki promieniowania, wyznaczana jest w celu ustalenia czy przedsięwzięcie zalicza się do kategorii zawartych

w rozporządzeniu Rady Ministrów z 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Jej długość wynika z treści rozporządzenia, nie jest tożsama z rzeczywistym oddziaływaniem pola elektromagnetycznego emitowanego przez planowane do zainstalowania urządzenia;

4. wyznaczenie przebiegu osi głównej wiązki promieniowania wymaga poprowadzenia prostej od środka elektrycznego anteny, uwzględniając możliwość jej pochylenia (tilt). We wniosku inicjującym postępowanie w niniejszej sprawie inwestor zakreślił maksymalne pochylenie anteny, które przewiduje przy realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia. Parametry te są wiążące zarówno dla organu, jak i dla inwestora.

Pismem z 12 sierpnia 2020 r. stowarzyszenie A (dalej jako: "stowarzyszenie") wniosło o dopuszczenie do udziału w postępowaniu. Załączono statut stowarzyszenia oraz wypis z Krajowego Rejestru Sądowego. Stowarzyszenie zarzuciło zaskarżonej decyzji rażące naruszenie art. 11 k.p.a. Podniosło, że motywy decyzji powinny odzwierciedlać rację decyzyjną i wyjaśniać tok rozumowania prowadzący do zastosowania konkretnego przepisu prawa materialnego do rzeczywistej sytuacji faktycznej. Wskazało,

że w niniejszej sprawie obie decyzje nie spełniają jakichkolwiek wymogów prawnych odnośnie do uzasadnienia, czego nie można konwalidować w postępowaniu sądowym. Samo już to uchybienie powinno skutkować uchyleniem obu decyzji instancyjnych. Stowarzyszenie przekonywało, że posiada wiedzę specjalistyczną z zakresu objętego przedmiotem sporu. Wskazało, że przy ustaleniu zasięgu pola elektromagnetycznego

i jego mocy należy uwzględniać możliwości eksploatacyjne projektowanych urządzeń przy pracy wszystkich anten, w tym maksymalne możliwe emitowanie tego pola z urządzenia

i maksymalne możliwe pochylenie osi wiązki promieniowania.

Postanowieniem z 17 sierpnia 2020 r. Sąd dopuścił stowarzyszenie do udziału

w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

Na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2020 r.:

- skarżący poparł skargę w całości. Podał, że wieża została postawiona w odległości 40 metrów od jego domu. Skarżący graniczy bezpośrednio z działką, na której wybudowano stację. Dodał, że pierwszy został wybudowany dom skarżącego. Ma kłopoty zdrowotne i ta wieża będzie zagrażała jego życiu;

- uczestnik postępowania - M.D. - poparł skargę. Podał, że jego działka znajduje się w odległości ok. 30 metrów od wieży. Plac zabaw został wybudowany w odległości ok. 10 metrów od wieży;

- pełnomocnik stowarzyszenia wniósł o uchylenie decyzji organu I i II instancji;

- pełnomocnik inwestora wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej. Podał, że różnica między określeniem mocy radiolinii w decyzji lokalizacyjnej na 2692 W, a mocą 23989 W w decyzji o pozwoleniu na budowę wynika być może z tego, że inaczej nie można byłoby tej stacji bazowej zasilić sygnałem w sposób właściwy, tak żeby mogła pracować. Być może na etapie projektowania zaistniała przeszkoda, która nakazywała zwiększenie mocy. Wskazał, że anteny radiowe montuje się bez konieczności uzyskania pozwolenia na budowę czy nawet zgłoszenia.

Pełnomocnik stowarzyszenia wniósł o wpisanie do protokołu, że pełnomocnik inwestora stwierdził, iż spółka prowadzi działalność telekomunikacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 ze zm.) sąd administracyjny ma obowiązek badania zgodności zaskarżonych aktów organów administracji publicznej wyłącznie z punktu widzenia ich legalności, a więc z punktu widzenia ich zgodności

z przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, dalej jako "p.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia następuje między innymi w sytuacji, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W rozpatrywanej sprawie skarga zasługiwała na uwzględnienie, gdyż organy architektoniczno-budowlane z naruszeniem art. 7, art. 11, art. 15, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz.U.

z 2020 r. poz. 256, dalej jako: "k.p.a.") oraz z naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm. dalej jako: "u.p.b"), nienależycie rozważyły stan faktyczny i prawny sprawy. Przy czym rację ma inwestor, że szczegółowe parametry planowanej inwestycji zawiera projekt budowlany, który organ architektoniczno-budowlany zatwierdza decyzją. Zatwierdzony projekt stanowi załącznik do decyzji. W związku z tym, nie ma potrzeby w decyzji o pozwoleniu na budowę określania dokładnych parametrów inwestycji. Zgodzić należy się też z inwestorem, że to on określa kształt i zakres inwestycji, organ architektoniczno-budowlany jest związany wnioskiem, ale tylko w takim sensie, że musi go rozpatrzyć i zbadać, czy zamierzenie

w projektowanym kształcie nie naruszy przepisów prawa. W myśl art. 35 ust. 4 u.p.b.

w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. W sprawie nie jest sporne spełnienie wymagań z art. 32 ust. 4 u.p.b., gdyż inwestor złożył wniosek w okresie ważności decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego i posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wątpliwości natomiast budzi zastosowanie art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b. Zgodnie z tym unormowaniem, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach; 2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; 3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; 4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7. Na zasadzie art. 35 u.p.b. zadaniem organu architektoniczno-budowlanego jest ustalenie, jakie wymagania ze względu na charakter sprawy powinien spełnić inwestor, a następnie sprawdzenie, czy zostały spełnione. W razie ustalenia, że nie wszystkie wymogi określone w art. 35 ust. 1 u.p.b. zostały spełnione, organ działając na podstawie art. 35 ust. 3 u.p.b. nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości. Art. 35 ust. 3 u.p.b. ma na celu doprowadzenie projektu budowlanego do zgodności z prawem, ale w zakresie wskazanym w art. 35 ust. 1. Oznacza to, że organ architektoniczno-budowlany nie analizuje zasadności rozwiązań przyjętych w odrębnych aktach prawnych, czy projektowanych przez inwestora, ale czuwa, aby zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 35 ust. 1 u.p.b.

W realiach niniejszej sprawy należy szczególnie zwrócić uwagę na treść art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b. który wprost stanowi, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ architektoniczno-budowlany nie może więc poprzestać tylko na zapewnieniach projektanta, ale zobowiązany jest je zweryfikować we własnym zakresie. Podkreślić należy, że samo oświadczenie projektanta, mimo że bezwzględnie wymagane, stanowi tylko środek dowodowy, podlegający swobodnej ocenie organu (art. 80 k.p.a.). To organ orzekający jest gospodarzem postępowania i rozstrzyga ostatecznie o prawach i obowiązkach stron postępowania, i nie może uchylić się od obowiązków, które nakładają na niego przepisy prawa. Art. 7 k.p.a. obliguje organy administracji publicznej do strzeżenia praworządności i wszechstronnego zbadania sprawy, zarówno pod względem okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak i stosowania norm prawa materialnego i procesowego. W myśl tego przepisu, organy administracji mają obowiązek dokonać wszechstronnej oceny okoliczności faktycznych i prawnych konkretnej sprawy, w tym w szczególności zgłoszonych przez strony postępowania zarzutów. Realizacji wskazanej wyżej zasady służy między innymi uzasadnienie decyzji administracyjnej, które stanowi jej obligatoryjną część. Zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Uzasadnienie z jednej strony ma na celu umożliwienie stronom postępowania poznanie motywów, którymi kierował się organ administracji wydając decyzję, a z drugiej strony kontrolę rozstrzygnięcia. Uzasadnienie aktu administracyjnego wskazuje jednocześnie na zakres rozstrzygnięcia dokonanego przez organ administracji. Brak rozważań w przedmiocie aspektów faktycznych i prawnych sprawy, w szczególności podnoszonych przez strony postępowania, uniemożliwia poznanie stanowiska organu w tej kwestii, a co za tym idzie, wyklucza kontrolę rozstrzygnięcia przez sąd administracyjny i same strony postępowania. Takie zaniechanie narusza też art. 8 § 1 i art. 11 k.p.a., które nakazują wyjaśnić stronom zasadność zajętego stanowiska. Zgodnie z ustanowioną w art. 15 k.p.a. zasadą dwuinstancyjności, każda sprawa administracyjna winna podlegać dwukrotnemu merytorycznemu rozstrzygnięciu, przez dwa różne organy administracji publicznej. W myśl tego unormowania organ II instancji rozpatruje sprawę na nowo w jej całokształcie. Organ odwoławczy zobowiązany jest tym samym dokonać ponownej oceny zgromadzonego w aktach materiału dowodowego, poczynić własne ustalenia faktyczne na jego podstawie, kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 80 k.p.a., a więc posiadaną wiedzą, doświadczeniem życiowym, zasadami logiki. Wynik tych ustaleń powinien następnie skonfrontować z zasadnością rozstrzygnięcia organu I instancji. W rozpatrywanym przypadku organy orzekające uchybiły przytoczonym wymaganiom, gdyż nie skontrolowały właściwie zapewnień inwestora.

Wskazać należy w pierwszej kolejności, że organy orzekające nie dostrzegły rozbieżności pomiędzy oświadczeniem zawartym na stronie 25 projektu budowlanego,

a załączoną przez inwestora decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Decyzja ta w pkt 2 sentencji określa warunki i szczegółowe zasady zabudowy

i zagospodarowania terenu w zakresie ochrony i kształtowania ładu przestrzennego poprzez ustalenie linii zabudowy i parametrów planowanej inwestycji. W ppkt 2 tiret dziesięć i jedenaście pkt 2 tej decyzji określono parametry anteny radioliniowej poprzez wskazanie m.in. średnicy 0,6 m i mocy 2692 W. Przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany dotyczy zaś anteny radioliniowej o średnicy 1,2 m i mocy 23989 W, a więc prawie 10-krotnie większej (str. 31 projektu). Jak już wyjaśniono organ architektoniczno-budowlany zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b. sprawdza zgodność projektu z ustaleniami decyzji lokalizacyjnej. Przepis ten koresponduje z art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 293), który stanowi, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. W związku z tym organy orzekające powinny wyjaśnić te rozbieżności i ocenić czy projekt budowlany nie narusza ustaleń decyzji lokalizacyjnej

Ponadto w toku postępowania przed organem I instancji, jak i II instancji skarżący kwestionował konsekwentnie kwalifikację przedsięwzięcia przedstawioną przez inwestora w zakresie oddziaływania projektowanej wieży telekomunikacyjnej ze stacją bazową na środowisko. W ocenie skarżącego wnioskowane pozwolenie na budowę powinno zostać poprzedzone decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Skarżący akcentował, że ocena oddziaływania zamierzenia na środowisko powinna uwzględniać maksymalne moce anten i maksymalną możliwość ich odchylenia, a nie tylko deklarowane przez inwestora. Organy orzekające nie odniosły się do twierdzeń skarżącego. Powołano się tylko zdawkowo na wydaną uprzednio decyzję lokalizacyjną oraz oświadczenie projektanta, bez przeprowadzania jakiejkolwiek własnej analizy podawanych przez inwestora parametrów oraz przepisów z dziedziny ochrony środowiska w świetle uwag skarżącego. Przez co organy orzekające uchyliły się w istocie od zajęcia stanowiska w tej kwestii. Nie wyjaśniono w ogóle dlaczego nie uznano potrzeby uprzedniego uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a kwestia ta nie jest oczywista.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 u.p.b. pozwolenie na budowę może być wydane po uprzednim przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Stosownie do art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t. j. Dz.U. z 2020 r. poz. 283), dalej jako: "u.u.i.ś.", przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja: przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (pkt 1) oraz przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 (pkt 2). Rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko określa aktualnie powoływane przez skarżącego rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019 r. poz. 1839), które weszło w życie z dniem 11 października 2019 r. W dacie składania wniosku nie obowiązywało już rozporządzenie Rady Ministrów z 9 listopada 2010 r., wskazywane przez autora projektu budowlanego. Przy czym powoływany przez niego § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 odpowiada treści rozporządzenia z 2019 r. Przepisy te wymagają uwzględnienia przy ocenie oddziaływania anten sektorowych na środowisko równoważnej mocy promieniowanej izotropowo (EIRP) oraz odległości miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten. W sprawie nie jest sporne, że wnioskowane przedsięwzięcie wymagałoby oceny oddziaływania na środowisko w sytuacji osiągnięcia wartości określonych w § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia. Ocena taka może być też uzasadniona w sytuacji wypełnienia dyspozycji § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia. Inwestor zapewniał, że będzie przestrzegał deklarowanych ustawień anten i w osi głównej wiązki promieniowania anten nie będzie miejsc dostępnych dla ludności. Skarżący nie zgadza się zaś z tymi zapewnieniami. Dlatego organ architektoniczno-budowlany powinien rozstrzygnąć i wyczerpująco umotywować, dlaczego nie uznały potrzeby uwzględniania akcentowanej przez skarżącego maksymalnej mocy anten oraz ich maksymalnych odchyleń przy ocenie oddziaływania na środowisko.

Podnieść należy, że to na podstawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje zapewnienie spełnienia wymagań dotyczących ochrony środowiska, w tym ochrony zdrowia ludzkiego w procesie inwestycyjno-budowlanym. Uzyskanie takiej decyzji, co trzeba zaznaczyć, możliwe jest tylko w odrębnym postępowaniu wszczętym na wniosek inwestora (art. 73 ust. 1u.u.i.ś.) Zgodnie z art. 86 pkt 2 u.u.i.ś decyzja w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań wiąże organ wydający decyzje wymienione w art. 72 ust. 1 u.u.i.ś, a więc między innymi decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (pkt 3) oraz decyzję o pozwoleniu na budowę (pkt 1). Oznacza to, że zarówno organ właściwy do rozpatrzenia wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak

i organ właściwy do rozpatrzenia wniosku o pozwolenie na budowę musi mieć bezwzględnie na uwadze, czy projektowane zamierzenie wymaga uzyskania decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach. Ponieważ każdy z tych organów został odrębnie zobowiązany do przestrzegania obowiązku uzyskania przez inwestora decyzji środowiskowej, nie jest możliwe uznanie za wiążącą w tym względzie ocenę prawną zawartą w decyzji lokalizacyjnej. Przekonuje co do tego też treść cytowanych art. 32 ust. 1 pkt 1 i 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b. Zauważyć należy, że decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach jest też decyzja stwierdzająca brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Wynika to jednoznacznie z treści art. 84 ust. 4 u.u.i.ś. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu decyzja stwierdzająca brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko jest wydawana po uzyskaniu opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska i właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Decyzja taka może określić warunki lub wymagania do uwzględnienia przy realizacji inwestycji, a także nałożyć obowiązek odpowiednich działań (art. 84 ust. 2 u.u.i.ś.). Legitymowanie się przez inwestora taką decyzją środowiskową zwalniałoby organ architektoniczno-budowlany z obowiązku powtórnego badania oddziaływania inwestycji na środowisko. Wobec jej braku, organ nie może potraktować oceny oddziaływania inwestycji na środowisko marginalnie, bez powołania i interpretacji przepisów mających w tej kwestii zastosowanie i bez wyjaśnienia stronom, jakie konkretnie okoliczności wzięto pod uwagę. Na obecnym etapie, kiedy organy orzekające zaniechały oceny w omówionym kierunku, sąd administracyjny jest pozbawiony możliwości przeprowadzenia kontroli legalności wydanych decyzji co do istoty sprawy i nie może przesądzić, czy wnioskowane zamierzenie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Przypomnieć należy, że sąd administracyjny nie może zastąpić organu w interpretacji przepisów prawa i ocenie materiału dowodowego, gdyż sąd administracyjny uprawniony jest wyłącznie do oceny legalności działania organu.

Z podanych przyczyn Sąd uchylił zaskarżoną decyzję, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z przedstawionych rozważań.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając wysokość: uiszczonego wpisu od skargi (500 zł), uiszczonej opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie adwokata (480 zł) - na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).