Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Biernat Sędziowie NSA Tadeusz Cysek (spr.) Janusz Drachal Protokolant Piotr Mikucki po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Spółki z o.o. w R. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 marca 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 113/06 w sprawie ze skarg P. K. E. O. D. we W. oraz K. O. P. M. W. na decyzje Ministra Środowiska 1. z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia koncesji na wydobywanie kopaliny – m. ze złoża "R." w R. L., gmina M. , powiat W. 2. z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie uzupełnienia decyzji udzielającej koncesję 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. Spółki z o.o. w R. L. na rzecz P. K. E. O. D. we W. 636 (sześćset trzydzieści sześć) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 5 marca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 113/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., uwzględniając skargi P. K. E. − Okręg D. oraz K. O. P. M. W., uchylił:

1) decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] października 2005 r., Nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody D. z dnia [...] kwietnia 2005 r. Nr [...], udzielającą firmie A. Spółka z o.o. w R. L. koncesję na wydobywanie melafiru ze złoża R. I położonego w R. L., gmina M., powiat w., województwo d.;

2) decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] października 2005 r., Nr [...] oraz utrzymają nią w mocy decyzję Wojewody D. z dnia [...] maja 2005 r., Nr [...] znak [...] o uzupełnieniu decyzji tego organu z dnia [...] kwietnia 2005 r. udzielającej koncesji (Nr [...]).

Opisując przebieg postępowania administracyjnego w sprawie, Sąd I instancji wskazał w szczególności, iż Wojewoda D. decyzją z dnia [...] lipca 2003 r., Nr [...] udzielił (na wniosek wymienionej spółki) koncesji, którą to jednak Minister Środowiska uchylił (decyzją z dnia [...] grudnia 2003 r. Nr [...]) z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji - wobec dostrzeżonych uchybień przepisom k.p.a. (art. art. 109, 8, 10, 7 i 77 oraz 107 § 3), a także z uwagi na obrazę przepisu prawa materialnego − tj. art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. − Prawo geologiczne i górnicze (wówczas Dz. U. Nr 27, poz. 96 ze zm., później t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947 ze zm.); powoływanej dalej jako "Prawo geologiczne i górnicze" (w związku z wydaniem decyzji koncesyjnej przy niezakończonej procedurze zmian przeznaczenia terenu w planie zagospodarowania przestrzennego).

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2004 r. Wojewoda D. zawiesił postępowanie do czasu zakończenia procedury planistycznej dotyczącej uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu obejmującego obszar złoża R. I.

Po ustaniu przyczyny zawieszenia A. Sp. z o.o. w R. L. - zwracając się o podjęcie postępowania - podniosła, iż w planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonego przez Radę Miasta i Gminy M. w dniu [...] października 2004 r. (uchwała Nr [...]) przyjęto, że zakład "przeróbczy" znajdować się będzie w obrębie terenu górniczego. Aktualizując wniosek, dołączono też m.in. opinię banku [...] S.A. o prowadzonym na rzecz Spółki rachunku oraz list intencyjny D. B. S.A.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2004 r. Wojewoda D. podjął zawieszone postępowanie i przekazał wniosek koncesyjny organowi samorządu terytorialnego do ponownego uzgodnienia w trybie art. 16 ust. 5 Prawa geologicznego i górniczego.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2005 r. właściwy organ samorządu terytorialnego dokonał uzgodnienia we wskazanym wyżej zakresie. Zostało ono utrzymane w mocy postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lutego 2005 r.

W tej sytuacji Wojewoda D., uwzględniając również uzgodnienia dokonane postanowieniem z dnia [...] czerwca 2003 r. przez Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego, wydał decyzję z dnia [...] kwietnia 2005 r., Nr [...] i powołując się na art. 15 ust. 2, art. 16 ust. 2 i 3 pkt 1, art. 22, art. 25, art. 51, art. 53, art. 54, art. 64 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. − Prawo geologiczne i górnicze, art. 19 ust. 2 pkt 4 i 7, art. 31, art. 32 ust. 1 i 3, art. 46 ust. 1 i 4 pkt 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. − Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627); dalej "Prawo ochrony środowiska", § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczególnych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573); dalej "rozporządzenie RM z dnia 9 listopada 2004 r.", oraz art. 104 k.p.a.:

1. Udzielił firmie A. Spółka z o.o. z siedzibą w R. L. koncesji na wydobywanie melafiru ze złoża R. I, położonego w miejscowości R. L., gmina M., powiat w., województwo d.;

2. Dla złoża R. I ustanowił obszar górniczy R. I o powierzchni 315086 m2, którego współrzędne punktów załamania granic zostały określone w decyzji, oraz teren górniczy R. I o powierzchni 1406586 m2, którego współrzędne punktów załamania określono również w przedmiotowej decyzji, zaznaczając, że obszar i teren górniczy przedstawione są na mapie w skali 1:10000, stanowiącej integralną część koncesji.

Ponadto omawiana decyzja zawierała kolejne punkty o następującej treści:

"3. Wielkość zamierzonego rocznego wydobycia zgodna z planem ruchu Zakładu Górniczego.

4. Zasoby złoża możliwe do wydobycia: 38620 tys. Mg.

Stopień wykorzystania złoża: 79%.

Wskaźnik wykorzystania złoża: 0,79.

5. Koncesji udziela się na 30 lat, tj. do dnia [...] kwietnia 2035 r.;

6. Rozpoczęcie eksploatacji nastąpi niezwłocznie po uprawomocnieniu się decyzji zatwierdzającej Plan Ruchu dla Zakładu Górniczego, nie później jednak niż do dnia [...] grudnia 2007 r."

W ocenie organu I instancji, wniosek złożony przez A. Sp. z o.o. w R. L. odpowiadał wymogom Prawa geologicznego i górniczego oraz przepisom wykonawczym, a zgromadzone w toku postępowania koncesyjnego dowody i materiały były kompletne i przekonywały, że zamierzoną działalność można pogodzić z potrzebami w zakresie ochrony oraz kształtowania środowiska, a także interesami społeczności lokalnej.

Pismem z dnia [...] maja 2005 r. A. Sp. z o.o. w R. L. zwróciła się do Wojewody D. o uzupełnienie decyzji udzielającej koncesji (Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2005 r.) poprzez rozstrzygnięcie o rodzaju i sposobie prowadzenia działalności, tj. zgodnie ze złożonym w sprawie wnioskiem − metodą odkrywkową z użyciem materiałów wybuchowych. Zgodnie bowiem z art. 22 pkt 1 Prawa geologicznego i górniczego decyzja koncesyjna winna zawierać określenie rodzaju i sposobu prowadzenia działalności objętej koncesją, a taką jak wskazano metodę i sposób prowadzenia działalności wydobywczej rozważano w sprawie. Wnioskująca spółka wniosła również o doręczenie mapy obszaru i terenu górniczego stanowiącego integralną część koncesji.

Decyzją z dnia [...] maja 2005 r., Nr [...] znak [...] Wojewoda D. uzupełnił swą decyzję z dnia [...] kwietnia 2005 r., Nr [...] poprzez wskazanie, iż działalność objęta koncesją ma być prowadzona metodą odkrywkową z użyciem materiałów wybuchowych.

Obie opisane wyżej decyzje Wojewody D. zostały zakwestionowane odwołaniami.

Odwołania od decyzji z dnia [...] kwietnia 2005 r., Nr 5/E/2005 złożyli: P. K. E. − Okręg D., M. S., W. O. P. na rzecz W. I., K. O. P. M. W..

Odwołanie od decyzji z dnia [...] maja 2005 r. Nr [...] znak [...] złożył P. K. E. − Okręg D..

Utrzymując w mocy decyzję Wojewody D. z dnia [...] kwietnia 2005 r. Nr [...], Minister Środowiska w swej decyzji z dnia [...] października 2005 r., Nr [...] wskazał zwłaszcza, iż analiza materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy świadczy, że decyzja organu pierwszej instancji nie zawiera wad, które mogłyby ją dyskwalifikować.

Z kolei wydając decyzję z dnia [...] października 2005 r., Nr [...] o utrzymaniu w mocy decyzji Wojewody D. z dnia [...] maja 2005 r., Nr [...] znak [...] Minister Środowiska uznał, że jest ona zgodna z art. 111 § 1 k.p.a.

Obie wymienione wyżej decyzje Ministra Środowiska z dnia [...] października 2005 r. zostały zakwestionowane przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w W..

Skargę od decyzji Ministra Środowiska Nr [...] złożyli P. K. E. − Okręg D. oraz K. O. P. M. W..

Natomiast skargę od decyzji Ministra Środowiska Nr [...] złożył P. K. E. Okręg D..

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2006 r. Nr [...] Minister Środowiska wstrzymał wykonanie swej decyzji z dnia [...] października 2005 r. utrzymującej w mocy decyzję Wojewody D. z dnia [...] kwietnia 2005 r. Nr [...].

Relacjonując przebieg postępowania administracyjnego, Sąd I instancji wskazał ponadto, że postanowieniem z dnia [...] listopada 2006 r. wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 pkt 3 lit. b) Prawa ochrony środowiska Wojewoda D., orzekając w związku z wnioskiem Burmistrza M., nie uzgodnił warunków realizacji przedsięwzięcia w postaci funkcjonowania kopalni odkrywkowej melafiru "R. I" w R. L. w zakresie oddziaływania na obszar [...]. Wojewoda D. podniósł przy tym, iż planowane wydobycie melafiru nie spełnia wymogów nadrzędnego interesu publicznego w rozumieniu art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 ze zm.); dalej powoływanej jako ustawa o ochronie przyrody. Wskazał też, iż zgodnie z art. 46 ust. 2a Prawa ochrony środowiska przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są realizowane przez różne podmioty. Wojewoda D. zauważył też, iż z kwestią eksploatacji kruszywa powiązany jest ściśle problem jego transportu oraz przeładunku.

Uzasadniając wydany w sprawie wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podniósł, iż rozstrzygnięcia zapadłe w postępowaniu administracyjnym obciążone zostały wadliwościami i brakami na tle realizacji "właściwie wszystkich" wymogów wynikających z art. 22 i 25 Prawa geologicznego i górniczego.

Zdaniem Sądu I instancji zastrzeżenia co do zgodności z prawem zgłosić należało do orzeczonego w postępowaniu administracyjnym uzupełnienia decyzji koncesyjnej.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., wadę decyzji udzielającej koncesji, wynikającą z pominięcia w niej określenia rodzaju i sposobu prowadzenia koncesjonowanej działalności, zaliczyć bowiem należy do wad istotnych, które nie mogą być usuwane w trybie art. 111§ 1 k.p.a.

Usuwanie zaś wad istotnych decyzji administracyjnej możliwe jest tylko poprzez wykorzystanie zwyczajnych lub nadzwyczajnych środków jej zaskarżenia. Tylko natomiast wady nieistotne decyzji administracyjnej mogą być usuwane w ramach rektyfikacji decyzji administracyjnej, obejmującej również jej uzupełnianie na podstawie art. 111 § 1 k.p.a.

Odnosząc się do naruszenia przez rozstrzygające w sprawie organy art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podniósł, iż dotychczas, pomimo protestów społecznych, nie został rozwiązany (nawet na etapie planistycznym) problem uciążliwości związanych z transportem urobku z istniejącej dotąd kopalni ("R. L. I"). Uruchomienie nowej kopalni pogłębiłoby zaś występujące już uciążliwości.

Z tego względu, zdaniem Sądu I instancji, na podstawie wskazanego wyżej przepisu (art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego) powinna zostać ujęta w decyzji koncesyjnej − jako "warunek lub termin" rozpoczęcia eksploatacji złoża w projektowanej kopalni − uprzednia realizacja budowy nowej drogi, bocznicy kolejowej oraz urządzeń służących transportowi urobku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. poczynił też obszerne rozważania na temat znaczenia art. 48 i art. 53 Prawa geologicznego i górniczego, podnosząc, że w przypadku ostatniego z wymienionych artykułów opracowanie planu winno następować z założenia po wydaniu koncesji.

W obu przypadkach (tj. art. 48 i art. 53 Prawa geologicznego i górniczego) - zdaniem Sądu I instancji - chodzi o miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone w trybie obowiązującej ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.); dalej powoływanej także jako "ustawa z dnia 27 marca 2003 r."

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w związku z wnioskiem firmy A. Sp. z o.o. o udzielenie koncesji, Rada Miejska M. podjęła w dniu [...] października 2004 r. uchwałę Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w miejscowości R. L. z przeznaczeniem na działalność górniczą, który został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Województwa D. Nr 243, poz. 3814. Plan zmieniał dotychczasowe funkcje przedmiotowego terenu (tzn. tereny leśne i użytki zielone). Przewidywał też drogę dojazdową do kopalni (projektowana Kp).

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., biorąc pod uwagę podstawę prawną powołaną w tym planie (art. 53 Prawa geologicznego i górniczego), jego obszar, problematykę oraz treść, należało dojść do wniosku, iż jest to plan "obszaru górniczego". Plan taki jest zaś uchwalany dla określenia warunków wykonania udzielonej już koncesji, a nie dla stwierdzenia zgodności zamierzonej działalności z jego ustaleniami.

W zaskarżonym wyroku podniesiono też, iż zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 1 Prawa ochrony środowiska (uwzględniając brzmienie nadane ustawą z dnia 18 maja 2005 r. o zmianie ustawy − Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw Dz. U. Nr 113, poz. 954 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa z dnia 18 maja 2005 r. oraz przepisy przejściowe) realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, określonego w art. 52 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa ochrony środowiska, dopuszczalna jest po uzyskaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 1 sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wymagało przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Zakres tych przedsięwzięć ustalony został w rozporządzeniu RM z dnia 9 listopada 2004 r.

W myśl § 2 ust. 1 pkt 26 lit. a) wskazanego aktu prawnego do tego rodzaju przedsięwzięć zaliczono wydobywanie kopalin ze złoża metodą odkrywkową na powierzchni obszaru górniczego nie mniejszej niż 25 ha.

Niezależnie od tego Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. zwrócił uwagę, iż obowiązujące Prawo ochrony środowiska zawierało już regulacje dotyczące obszarów [...] (w szczególności art. 51 ust. 1 pkt 3, który należało uwzględniać w powiązaniu z unormowaniem art. 46 ust. 1 pkt 2).

W zaskarżonym wyroku zaprezentowano stanowisko, iż w rozpatrywanym przypadku kopalnia (teren górniczy) stanowi przedsięwzięcie powiązane technologicznie z przedsięwzięciami mającymi służyć transportowi urobku z kopalni (droga i bocznica kolejowa). Oznacza to, że w myśl art. 46 ust. 2a Prawa ochrony środowiska powinny być one potraktowane jako jedno przedsięwzięcie m.in. dla celów sporządzanego raportu. Z tego już względu zakres sporządzanego w sprawie raportu był nieadekwatny.

Ponadto wymaganego art. 52 ust. 1 pkt 2 Prawa ochrony środowiska opisu elementów przyrodniczych nie mógł zastąpić surogat takiego opisu.

W dalszym toku wywodów Sąd I instancji podniósł ignorowanie w toku trwania postępowania koncesyjnego informacji o związkach zamierzonej lokalizacji kopalni i przedsięwzięć towarzyszących z reżimem prawnym Parku Krajobrazowego S. W. i obszarami [...].

Tymczasem – jak wywodził – w ustawie o ochronie przyrody inkorporowano rozwiązania przyjęte w Dyrektywie Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. UE.L.92.2006.7, Dz.U. UE-sp.15-2-102 ze zm.); powoływanej dalej jako Dyrektywa siedliskowa.

W szczególności w zaskarżonym wyroku zwrócono uwagę w tym zakresie na regulacje art. 6 ust. 1 pkt 5, 25-29 i 33 ustawy o ochronie przyrody, a także na wydane w wykonaniu delegacji ustawowych akty wykonawcze.

Zdaniem Sądu I instancji "nie ulega wątpliwości", że w rozpatrywanym postępowaniu koncesyjnym naruszono art. 33 ustawy o ochronie przyrody (zwłaszcza jego ust. 2).

Dopiero bowiem później (tj. po wydaniu i utrzymaniu w mocy decyzji koncesyjnej) stwierdzono, że przedmiotowe przedsięwzięcie znajduje się w granicach "potencjalnego" Specjalnego Obszaru Ochrony Siedlisk [...] "G. K.".

Według Sądu I instancji z akt sprawy wynika, że przedmiotowe przedsięwzięcie koliduje z projektowanym obszarem [...] "G. K.".

W zaskarżonym wyroku zauważono też pozostawienie "praktycznie" bez rozpoznania kwestii sąsiedztwa zamierzonej lokalizacji kopalni z terenem "składowania wyrobisk pouranowych".

Kończąc rozważania, Sąd I instancji doszedł do wniosku, iż wpływ na wynik spawy "mogło mieć" naruszenie art. 7, 8, 10, 77 § 1, 80 oraz 107 § 3 k.p.a. (a w odniesieniu do decyzji uzupełniającej także art. 111 k.p.a.).

W zakresie prawa materialnego Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. przyjął zaś wystąpienie naruszenia art. 22 pkt 1, 2, 4, art. 25 ust. 1, art. 26b, art. 48, art. 53 Prawa geologicznego i górniczego, art. 46 ust. 1 pkt 1, ust. 2a, art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 Prawa ochrony środowiska, a także § 2 ust. 1 pkt 26a lit. a) rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 2004 r. oraz art. 33 ust. 2 Prawa ochrony środowiska.

W rezultacie, powołując się na art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. − Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.); dalej p.p.s.a., Sąd I instancji orzekł o uchyleniu zaskarżonych i poprzedzających je decyzji.

W skardze kasacyjnej "A." Spółka z o.o. w R. L. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wnosząc o:

1) jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania, ewentualnie w

razie stwierdzenia braku naruszeń przepisów postępowania − na podstawie art. 188 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi kasacyjnej poprzez oddalenie skarg na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] października 2005 r., a także decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] października 2005 r. znak [...] uzupełniającą decyzję koncesyjną Nr [...] Wojewody D. z dnia [...] kwietnia 2005r. w całości,

2) zasądzenie od skarżących na rzecz uczestnika postępowania kosztów

postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. Naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 22 pkt 1 i 2 w zw. z art. 25 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego w zw. z art. 111 § 1 k.p.a., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że decyzja Nr [...] Wojewody D. z dnia [...] kwietnia 2005 r. nie zawierała obligatoryjnego elementu w postaci określenia sposobu wykonywania działalności objętej koncesją oraz przestrzeni, w granicach której ma być prowadzona ta działalność − podczas gdy rzeczona decyzja zawiera przedmiotowe elementy wobec jej prawidłowego uzupełnienia w trybie art. 111 § 1 k.p.a.,

2) art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego w zw. z art. 1 § 1 Prawa o ustroju sądów administracyjnych, polegające na:

- przyjęciu, że udzielona "A." Sp. z o.o. koncesja na wydobywanie melafiru nie zawiera wymaganych rozstrzygnięć co do innych wymagań dotyczących wykonywania działalności objętej koncesją, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa powszechnego i ochrony środowiska − podczas gdy zgromadzony w toku postępowania materiał nie uzasadniał przyjęcia występowania ww. zagrożeń,

- dokonaniu oceny tej decyzji w powyższym zakresie w oparciu o przesłanki słusznościowe, a nie legalne – podczas gdy kognicja sądu administracyjnego ograniczona jest wyłącznie do kryterium legalności,

3) art. 46 ust. 1 i 3 i art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r., Nr 129, poz. 902 z późn. zm.) w zw. z art. 1 pkt 7 i art. 25 oraz art. 10 ustawy z dnia 18 maja 2005 r. o zmianie ustawy − Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 954 z późn. zm.), poprzez jego niewłaściwe zastosowanie (co do przepisów art. 46 ust. 1 i art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa ochrony środowiska oraz art. 1 pkt 7 i 10 ustawy z dnia 18 maja 2005 r.) oraz błędną wykładnię (co do przepisu art. 25 ustawy z dnia 18 maja 2005 r.), polegające na przyjęciu, że do udzielenia koncesji konieczne było uprzednie uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia − podczas gdy w chwili wydawania decyzji koncesyjnej konieczne było jedynie przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, stanowiącego część postępowania zmierzającego do wydania decyzji koncesyjnej, które to postępowanie zostało przeprowadzone wraz ze sporządzeniem "Raportu oddziaływania na środowisko planowanej eksploatacji złoża melafiru "R. l" w R. L., jako podstawy procedury oceny oddziaływania na środowisko,

4) art. 52 ust. 1 pkt 2 Prawa ochrony środowiska, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że "Raport oddziaływania na środowisko planowanej eksploatacji złoża melafiru "R. l" w R. L. został wykonany z naruszeniem przepisu art. 52 ust. 1 pkt 2 Prawa ochrony środowiska − podczas gdy treść tego "Raportu..." odpowiada wymaganiom przepisu art. 52 ust. 1 pkt 2, zawierając opis elementów przyrodniczych środowiska objętych zakresem przewidywanego oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, co potwierdza także przeprowadzona w toku postępowania o udzielenie koncesji weryfikacja tego Raportu,

5) art. 33 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że decyzja Nr [...] została wydana z naruszeniem tego przepisu − podczas gdy w chwili jej wydania obszar planowanej eksploatacji złoża melafiru "R. I" nie był objęty ani wyznaczonym, ani projektowanym reżimem obszaru [...], albowiem nawet nie znajdował się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 1 tej ustawy, stąd przepis art. 33 ust. 2 cyt. ustawy nie miał wówczas zastosowania,

6) art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) w zw. z art. 48 i art. 53 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego, polegające na przyjęciu, że do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwalonego uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej M. z dnia [...] października 2004 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w miejscowości R. L. z przeznaczeniem na działalność górniczą, zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) − podczas gdy stosuje się do niego przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.),

7) art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 10 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.) w zw. z art. 94 Konstytucji RP oraz art. 7 Konstytucji RP, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej M. z dnia [...] października 2004 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w miejscowości R. L. z przeznaczeniem na działalność górniczą, stanowi miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu górniczego w rozumieniu art. 53 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego − podczas gdy plan ten jest miejscowym planem ogólnym dla obszaru w miejscowości R. L., obejmującego teren położony w tej miejscowości z przeznaczeniem na działalność górniczą, uchwalonym w wykonaniu uprawnień gminy do stanowienia prawa miejscowego (art. 94 Konstytucji), na podstawie art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, z uwzględnieniem udokumentowanego złoża melafiru "R. I", zgodnie z art. 48 Prawa geologicznego i górniczego.

II. Mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, tj.

1) art. 133 § 1 p.p.s.a., polegające na przyjęciu, że obszar planowanej kopalni "R. I" położony jest na obszarze objętym formą ochrony przyrody, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.), tj. na obszarze [...] - podczas gdy z akt sprawy wynika, że teren ten nie leży w obszarze funkcjonowania tej ani jakiejkolwiek innej prawnej formy ochrony przyrody przewidzianej w art. 6 ustawy o ochronie przyrody,

2) art. 134 § 1 p.p.s.a., polegające na wykroczeniu poza zakres kognicji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, tj. objęcie rozstrzygnięciem także okoliczności dotyczących kwestii funkcjonowania obszaru górniczego "R. L. I" i terenów funkcjonalnie z nim związanych, w tym postępowań planistycznych; odnoszących się do uregulowania sposobu transportu urobku z kopalni "R. L. I" - podczas gdy okoliczności te stanowią sprawę nową w stosunku do będącej przedmiotem rozpoznania przed organem administracji (organem koncesyjnym).

Przedstawione zarzuty zostały rozwinięte w obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną P. K. E. − Okręg D. i K. O. P. M. W. wniosły o oddalenie przedmiotowego środka zaskarżenia, uznając zawarte w nim zarzuty za niezasadne.

Nie zgodzono się zwłaszcza, że Sąd I instancji zamiast kryterium legalności posługiwał się względami słuszności. Podkreślono brak podstaw do przyjęcia, iż "Ministerstwo Środowiska" ma wyłączność do złożenia Komisji Europejskiej listy obszarów spełniających kryteria do objęcia ich ochroną w ramach sieci [...] (brać bowiem należy pod uwagę obok listy Rządu RP także tzw. "Shadow List" opracowaną przez organizacje pozarządowe). Zwrócono uwagę na wydanie decyzji koncesyjnej bez właściwego odniesienia się bariery wynikającej z braku rozwiązania w istocie kwestii transportu urobku i składanych wcześniej zapewnień wobec miejscowej ludności o wyprowadzeniu transportu kruszywa z dróg publicznych, podnosząc przy tym, że aktualnie (bez "całkowitej" przebudowy) nie ma możliwości zwiększenia (a tym bardziej podwojenia) transportu kruszywa dotychczas wykorzystywaną (przez istniejącą już kopalnię) drogą publiczną. Wskazano na braki i wadliwości sporządzonego w sprawie raportu oddziaływania na środowisko oraz zagrożenia z racji nieprzeprowadzenia postępowania dotyczącego wydania decyzji środowiskowych, zaakceptowano kwestie powiązań technologicznych w funkcjonowaniu dotychczas istniejącej kopalni i kopalni projektowanej i obowiązek rozpatrzenia skumulowanego oddziaływania tych obu kopalni na środowisko, zasygnalizowano też zignorowanie tzw. "kwestii uranowej".

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny pełnomocnik strony wnoszącej skargę kasacyjną poinformował, że Wojewoda Dolnośląski odmówił uzgodnienia decyzji środowiskowej, postanowienie tego organu zostało uchylone przez Ministra Środowiska w dniu [...] maja 2007 r. (który umorzył jednocześnie postępowanie w tej sprawie). Z kolei rozstrzygnięcie Ministra Środowiska uchylił Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 22 października 2007 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu wobec stwierdzenia, że wyrok Sądu I instancji − uchylając zaskarżone decyzje − odpowiadał prawu, choć w stosunku do jego uzasadnienia należy zgłosić zastrzeżenia.

Ustosunkowując się do pierwszego z zarzutów skargi kasacyjnej wypada podnieść, iż nie mógł on być skuteczną podstawą podważenia zaskarżonego wyroku.

Zważyć trzeba, że omawiany zarzut mimo powołania się najpierw na obrazę wskazanych przepisów prawa materialnego (art. 22 pkt 1, 2 w związku z art. 25 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego) koncentruje się jednak w istocie na wykazywaniu niewłaściwego zastosowania art. 111 § 1 k.p.a.

Już na wstępie podkreślenia wymaga, że postępowania przed sądem administracyjnym nie reguluje Kodeks postępowania administracyjnego, lecz ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Sąd I instancji nie mógł zatem niewłaściwie zastosować art. 111 § 1 k.p.a. w dosłownym znaczeniu tego określenia użytego w konstrukcji zarzutu zawartego w petitum skargi kasacyjnej.

Biorąc jednak pod uwagę uzasadnienie skargi kasacyjnej należało przyjąć, że kastorowi chodziło w rzeczywistości o ocenę zastosowania w sprawie art. 111 § 1 k.p.a. przez organy administracji publicznej, dokonaną przez Sąd I instancji w procesie kontroli legalności decyzji administracyjnych.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno początkowym, jak i najnowszym, są wypowiedzi wskazujące, iż skuteczne podniesienie w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przepisu procedury administracyjnej wymaga powiązania go ze stosownym przepisem p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2007 r. sygn. akt I FSK 1204/04 Jur. Podat. 2007/6/93; wyrok NSA I GSK 445/05, Lex nr 209139; wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2005 r. sygn. akt II GSK 88/05, CASUS 2006/1/3 i wiele innych).

Jeżeli nawet podzielić odmienny pogląd (vide wyrok 7 sędziów NSA z dnia 16 stycznia 2006 r. OPS 4/05, ONSA WSA 2006 nr 2, poz. 39), to już argumentacji skargi kasacyjnej, mającej na celu wykazanie prawidłowe zastosowanie w sprawie przez organy administracji publicznej art. 111 § 1 k.p.a., nie można uznać za trafną.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela stanowisko Sądu I instancji, iż w trybie art. 111 § 1 k.p.a. nie było możliwe usuwanie wad decyzji koncesyjnej, polegających na pominięciu przy jej konstrukcji obligatoryjnych składników tego typu decyzji, które z założenia mogą dopiero wyznaczyć w pełni ramy działalności, na której prowadzenie zgodę wyraża organ i stanowić tym samym podstawę dalszego w kolejności ukształtowania pozostałych postanowień decyzji koncesyjnej. Kolejności tej nie można odwracać. Pominięcie podstawowych elementów w budowie decyzji koncesyjnej jest niewątpliwie wadą istotną tego rodzaju decyzji, która powinna być podnoszona przy wykorzystaniu środków zaskarżenia, a nie w trybie rektyfikacji decyzji administracyjnej przewidzianej w art. 111 § 1 p.p.s.a.

Zważyć przy tym należy, iż organ orzekający w niniejszej sprawie nie wydał decyzji częściowej, bo rozstrzygnął przecież w sprawie koncesji, tyle tylko iż w sposób niezgodny z wymogami wynikającymi z obowiązującego prawa.

Zajmując takie stanowisko wypada zaznaczyć, iż wadliwa decyzja uzupełniająca, wydana w sprawie, dotyczyła w swym rozstrzygnięciu istotnego braku decyzji koncesyjnej w zakresie oznaczonym postanowieniami art. 22 pkt 1 Prawa geologicznego i górniczego (tj. ściśle sposobu prowadzenia działalności objętej koncesją − poprzez brak wskazania, że działalność ta ma być prowadzona metodą odkrywkową z użyciem materiałów wybuchowych). Sąd I instancji uchylając decyzję koncesyjną trafnie powołał się zatem na naruszenie art. 22 pkt 1 Prawa geologicznego i górniczego, w tym bowiem zakresie podniósł zasadnie istotne wady decyzji koncesyjnej. Nie postąpił tak jednak w zakresie dotyczącym art. 22 pkt 2 i 25 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego. W szczególności na str. 34 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podniósł, że "wyjaśnienia Wojewody D." dotyczące współrzędnych załamania, wyznaczające granice terenu górniczego, dotyczyły "wad nieistotnych i miały w istocie charakter sprostowania".

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjąć należy, że decyzja koncesyjna wydana została natomiast wadliwie z punktu widzenia niewystępującego, a niezbędnego wyjaśnienia sprawy w aspekcie art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego. Zdaniem składu Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w niniejszej sprawie, przepis ten należy postrzegać jako dający podstawę do szerokiego kształtowania wymagań innych niż w pkt 1−3 art. 22, związanych z wykonywaniem działalności objętej koncesją, "w szczególności" (a więc nie tylko) w zakresie bezpieczeństwa powszechnego i ochrony środowiska, a więc takich, które służyć będą eliminowaniu, zapobieganiu bądź ograniczeniu zagrożeń lub istotnych problemów, jakie łączyć się mogą z przyszłym wykonywaniem działalności objętej koncesją.

W przypadku niebezpieczeństwa wystąpienia takich zagrożeń lub istotnych problemów postępowanie według wskazań art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego traktować trzeba jako powinność organu koncesyjnego, a nie tylko fakultatywne działanie tego organu.

Zważyć przy tym wypada, iż profilaktyczny sens rozwiązań z analizowanego przepisu sprawia, że ich zastosowanie nie będzie powodować wkraczania w kompetencje innych organów, w szczególności organów ochrony środowiska.

Skoro art. 22 pkt 4 powołanej ustawy nawiązuje wprost do sfery ochrony środowiska, to w jego zakresie mieści się wprowadzanie przez organ koncesyjny wymagań uprzedzająco nakierowanych na osiągnięcie korzystnych efektów służących ochronie środowiska.

W niniejszej sprawie również w treści decyzji organów obu instancji zauważono problemy, jakie podniósł P. K. E. Okrąg D., łączące się z kwestią uciążliwości transportu urobku.

Pomimo dostrzeżenia tego istotnego problemu, łączącego się nierozerwalnie z przyszłym funkcjonowaniem kopalni na podstawie udzielonej koncesji, został on tylko skomentowany, iż rozwiąże go realizacja projektu budowy drogi technologicznej omijającej wieś R. L. oraz budowy bocznicy kolejowej do stacji w U. Ś..

Dodać przy tym trzeba, iż również w znajdującym się w aktach sprawy raporcie oddziaływania na środowisko, sporządzonym pod kierownictwem dr. S. C., na który powoływały się organy obu instancji, znajdują się wypowiedzi podkreślające wagę, także w niniejszej sprawie, wybudowania nowej drogi transportowej. Na str. 102 tego raportu stwierdzono bowiem między innymi, że wybudowanie tej drogi jest "podstawowym warunkiem uruchomienia nowej kopalni".

Wprawdzie zawarte w tym raporcie wnioski końcowe pozytywnie wypowiadają się co do możliwości podjęcia projektowanej działalności górniczej, ale jednocześnie (str. 110) wspominają o wzroście emisji pyłu wywołanego transportem urobku i wypowiadają się w kwestii środków służących jego ograniczeniu.

Przy wydawaniu decyzji koncesyjnej nie wyjaśniono sprzeczności pomiędzy wypowiedzią cytowanego raportu, mówiącą o tym, że wybudowanie nowej drogi do transportu urobku jest "podstawowym warunkiem uruchomienia nowej kopalni", a wnioskami końcowymi tego raportu, w których mowa jest tylko (str. 102) o "dużym pozytywnym znaczeniu jakie będzie miała budowa nowej drogi transportowej".

Niezależnie od tego wypada zauważyć, iż bez stosownego wyjaśnienia przyczyn, odstąpiono nawet przy wydawaniu decyzji koncesyjnej - od wprowadzenia do jej treści, w ramach możliwości jakie daje art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego, potrzeby stosowania przez koncesjonariusza sugerowanych w omawianym raporcie działań, które służyłyby zmniejszeniu emisji oraz obniżeniu stężeń pyłu i zapylenia związanego z transportem urobku.

Nie wyjaśniając tych istotnych w sprawie kwestii, organ koncesyjny − w ramach postanowień mających podstawę we wskazanym wyżej przepisie − przesądził tylko, że rozpoczęcie eksploatacji nastąpi niezwłocznie po uprawomocnieniu się decyzji zatwierdzającej Plan Ruchu dla Zakładu Górniczego, nie później jednak niż do dnia [...] grudnia 2007 r.

Zważyć przy tym trzeba, iż według art. 64 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego - to dopiero na podstawie właśnie między innymi warunków określonych w koncesji (oraz projektu zagospodarowania złoża) opracowany powinien być przez przedsiębiorcę plan ruchu każdego zakładu górniczego, który następnie zatwierdza decyzją właściwy organ.

Ponadto wedle art. 27a omawianego aktu prawnego brak wypełnienia warunków koncesji może stać się podstawą jej cofnięcia lub ograniczenia bez odszkodowania.

Wprowadzenie zatem do koncesji odpowiednich warunków stwarza stosowną bazę do dyscyplinowania przedsiębiorcy i nie powinno być pomijane przez organ bez uzasadnienia. Warunki takie muszą być przy tym wprowadzone do rozstrzygania decyzji koncesyjnej wprost i jednoznacznie.

Wprawdzie zgodzić się wypada, że nie jest rolą sądu administracyjnego rozstrzyganie za organ administracji publicznej, a tak może być odbierana wypowiedź Sądu I instancji (k. 37 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) mówiąca o tym, że w decyzji koncesyjnej w niniejszej sprawie, w ramach wymagań z art. 22 Prawa geologicznego i górniczego powinna zostać ujęta − "jako warunek lub termin rozpoczęcia eksploatacji złoża − uprzednia realizacja drogi, bocznicy oraz innych urządzeń służących transportowi urobku z projektowanej kopalni" − ale z drugiej strony poprzestając tylko na funkcjach kontrolnych, jakie wypełniać ma sąd administracyjny, nie sposób nie podnieść, iż przed wydaniem decyzji koncesyjnej w niniejszej sprawie nie wyjaśniono wystarczająco sprawy w obrębie ważnym z punktu widzenia art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego (z przyczyn, które już wcześniej wskazano).

Zważyć przy tym trzeba, że także w zakresie dotyczącym art. 22 pkt 4 Prawa geologicznego i górniczego organ koncesyjny zobowiązany był do działania zgodnie z wymogami art. 7 k.p.a. (który nota bene Sąd I instancji powołał przy orzekaniu w końcowej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Spodziewanego skutku nie mógł odnieść zarzut skargi kasacyjnej ujęty w pkt 3 petitum tego środka zaskarżenia dotyczący naruszenia przez zaskarżony wyrok art. 46a ust. 1 oraz 51 ust. 1 pkt 3 Prawa ochrony środowiska w brzmieniu ustalonym powoływaną już ustawą z dnia 18 maja 2005 r. Zarzut ten bowiem został sformułowany na podstawie twierdzenia, iż sąd administracyjny wyrokując w sprawie powinien brać pod uwagę jako zasadę stan faktyczny i prawny istniejący w chwili wydawania "zaskarżonej decyzji administracyjnej w I instancji", co wynikać ma według skargi kasacyjnej (vide uzasadnienie omawianego zarzutu) z art. 133 § 1 p.p.s.a. Wbrew poglądowi kasatora art. 133 § 1 p.p.s.a. nie ustanawia wcale takiej zasady, wynika z niego zaś inna reguła, tj. wydawania wyroku na podstawie akt sprawy.

Biorąc natomiast pod uwagę, że przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego jest decyzja wydana po wyczerpaniu środków zaskarżenia (art. 52 § 1 p.p.s.a.), za regułę przyjąć należy, iż rozpoznając skargę na taką decyzję sąd administracyjny orzeka według stanu prawnego obowiązującego w czasie jej wydawania.

W sprawie niesporne jest, iż zmiany art. 46 i 51 Prawa ochrony środowiska zaczęły obowiązywać od dnia 28 lipca 2005 r., a więc wiązały już w okresie wydawania decyzji Ministra Środowiska.

Zważyć przy tym należy, iż organ odwoławczy zobowiązany jest do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej w jej całokształcie, a nie tylko do kontroli argumentów podniesionych w odwołaniu. Na tym bowiem polega istota administracyjnego toku instancji (por. wyrok NSA z dnia 22 marca 1996 r. sygn. akt SA/Wr 1996/95, ONSA 1997, Nr 1, poz. 35 oraz wyrok NSA z dnia 14 sierpnia 1987 r. sygn. akt IV SA 385/87 cytowany w publikacji Kodeks postępowania administracyjnego z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1995, s. 280).

Organ odwoławczy nie może zatem, jak to się podkreśla w orzecznictwie, ograniczyć się do analizy stanu sprawy z daty wydania decyzji organu I instancji, lecz musi uwzględniać stan faktyczny i prawny istniejący w czasie orzekania w II instancji (por. wyroki NSA z dnia 24 lutego 1992 r. sygn. akt II SA 49/92 − niepublikowany i z dnia 3 marca 1993 r. sygn. akt IV SA 1241/93, ONSA 1993, Nr 3, poz. 79 − powołane w publikacji B. Adamiaka i J. Borkowskiego Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, Wyd. III, s. 138).

Oczywiście zagadnieniem odrębnym jest możliwość wskazania przez prawodawcę w przepisach przejściowych nowowprowadzonych regulacji, jakie normy należy stosować w sprawach wszczętych a niezakończonych decyzją ostateczną.

Taki charakter ma np. art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 18 maja 2005 r., stanowiący, iż do postępowań w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wszczętych a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, przepisy dotychczasowe stosuje się na wniosek uprawnionego podmiotu.

Skarga kasacyjna nie powołała się jednak na ten przepis i nie wykazała, aby występująca w sprawie spółka w toku postępowania administracyjnego − zmierzając do skorzystania z dobrodziejstwa, jakie on przewiduje − złożyła stosowny wniosek.

Podkreślenia wymaga również, iż w świetle znowelizowanego art. 46 ust 1 w związku z art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa ochrony środowiska organ w myśl § 2 pkt 26 lit. a) powołanego już rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. przedsięwzięcie takie jak objęte wnioskiem wszczynającym postępowanie administracyjne, wymaga - już z uwagi na powierzchnie obszaru górniczego - wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Z dotychczas przeprowadzonych rozważań wynikają już dostateczne powody do stwierdzenia, iż wyrok Sądu I instancji – uchylający zaskarżone decyzje – powinien – pomimo zastrzeżeń do jego uzasadnienia – pozostać w obrocie prawnym.

Co do zarzutów skargi kasacyjnej, łączących się ze sporną w sprawie kwestią obszaru [...], zgodzić się należy, iż w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji nie wskazał w istocie podstaw wystarczających do sformułowania tezy o istnieniu projektowanego obszaru [...] ("G. K.") – w czasie trwania dotychczasowego postępowania administracyjnego. Zauważyć jednak wypada, że przy przeprowadzaniu ponownego postępowania administracyjnego w sprawie konieczne będzie uwzględnienie aktualnego już stanu w omawianym zakresie. Dodać przy tym trzeba, iż ochrona obszaru [...], o jakiej mowa w art. 33 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody (stosowana odpowiednio również do obszarów projektowanych – w myśl art. 33 ust. 2 tego aktu prawnego), nie ma charakteru bezwzględnego i sprzeciwia się tylko takim działaniom, które w znaczący sposób mogą pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin i zwierząt, a także w znaczący sposób wpłynąć negatywnie na gatunki objęte ochroną w danym obszarze [...].

W rozpoznawanej sprawie zadośćuczyniono obowiązkowi uzgodnienia, o jakim mowa w art. 16 ust. 5 Prawa geologicznego i górniczego i uzgodnienie to nie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego. Za przekraczające zatem ramy zagadnień ważnych przy ocenie legalności decyzji koncesyjnej należało uznać dalsze szerokie wywody Sądu I instancji na temat roli i znaczenia wskazanych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Zważyć jednak należy, iż polemika z wypowiedziami zaskarżonego wyroku i w tym zakresie nie mogła zmienić faktu, iż mimo błędnego uzasadnienia wyrok ten należało z innych przyczyn - już omówionych wcześniej uznać - za odpowiadający prawu.

Kończąc rozważania należy podkreślić, iż w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można się zgodzić, iż poza zakresem niniejszej sprawy była kwestia uwzględnienia nakładania się oddziaływań na środowisko kopalni dotąd istniejącej i planowanej.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji z mocy art. 184 p.p.s.a., a co do kosztów postępowania na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.