Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie sędzia NSA Roman Ciąglewicz (spr.) sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska - Rzepecka Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 225/17 w sprawie ze skargi Z. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz Z. G. kwotę 440 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 225/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Z. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2016 r., znak [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Zaskarżoną decyzją [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu odwołania Z. G. utrzymał w mocy decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] lipca 2016 r. znak. [...] odmawiającą stwierdzenia na wniosek Z. G. decyzji Starosty Krotoszyńskiego z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej P. S. pozwolenia na budowę budynku gospodarczego na działce nr 1486/2 przy ul. [...] w Krotoszynie zmienionej decyzją Starosty Krotoszyńskiego z dnia [...] października 2015 nr [...].

Organ wskazał, że w/w decyzja Starosty Krotoszyńskiego tj. decyzja nr [...], jak też decyzja nr [...], nie są obarczone żadną z wad wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a. Organ stwierdził, że z analizowanych projektów wynika, że inwestycja obejmowała budowę budynku gospodarczego, natomiast kwestia użytkowania budynku niezgodnie z zatwierdzonym projektem pozostaje bez wpływu na podjęte rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do zarzutów odwołania braku projektów branżowych organ odwoławczy wyjaśnił, że tego rodzaju okoliczność nie może być postrzegana w kategoriach rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Organ podniósł, że zgodnie z aktualnym stanem prawnym budowa instalacji wewnętrznych elektroenergetycznych, wodociągowych, kanalizacyjnych, cieplnych i telekomunikacyjnych nie wymaga ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia (zob. art. 29 ust. 1 pkt 27 oraz art. 30 ust. 1 ustawy Prawo budowlane). Dlatego też uchybienie przepisom w tym zakresie przy wydaniu pozwolenia na budowę budynku gospodarczego me mogłoby być uznane za rażące naruszenie prawa tj. takie, które nie może być zaakceptowane w praworządnym państwie. Uchybienie tego rodzaju nie wywołuje szczególnie negatywnych skutków społeczno-gospodarczych, które prowadziłyby do wyeliminowania z obrotu decyzji administracyjnej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Z. G. wniósł o:

- uwzględnienie skargi przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w trybie autokontroli (art. 54 § 3 P.p.s.a.) poprzez uchylenie zaskarżonej - własnej decyzji i wydanie nowej decyzji w trybie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. uchylającej decyzję Wojewody Wielkopolskiego znak:. [...] z dnia [...] lipca 2016 r.

- uchylenie decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w przypadku nie uwzględnienia skargi przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w trybie autokontroli,

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Powołanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że organy prawidłowo ustaliły, że przedmiotem postępowania przed Starostą Krotoszyńskim był, z wniosku inwestora złożonego zarówno w dniu 23 lutego 2015, jak i w dniu 14 sierpnia 2015 r., budynek gospodarczy, a nie budynek mieszkalny, o czym świadczy projekt budowlany opracowany przez uprawnionego projektanta w lutym 2015 r., jak i projekt budowlany zamienny z sierpnia 2015 r. Zdaniem Sądu, organ trafnie zaznaczył, że organ architektoniczno - budowlany był związany wnioskiem, któremu odpowiadał projekt budowlany. Natomiast miejscowy plany zagospodarowania przestrzennego (§ 5 ust. 10) zezwalał na lokalizację budynków garażowych i gospodarczych przy granicy działek budowlanych. Z tego powodu w granicy z działką sąsiednią zaprojektowano ścianę oddzielania przeciwpożarowego spełniającą wymagania rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W ocenie Sądu, nie stanowią rażącego naruszenia prawa stwierdzone przez Wojewodę Wielkopolskiego naruszenia które miałyby uzasadniać wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji Starosty Krotoszyńskiego nr [...] z dnia [...] maja 2015 r. i nr [...] z dnia [...] października 2015 r.

Wojewoda Wielkopolski stwierdził, że Starosta Krotoszyński wykonał obowiązek sprawdzenia projektu budowlanego i zagospodarowania działki, o którym mowa w art. 35 ust. 1 - 4, w sposób nie powodujący powstania rażącego naruszenia prawa, pomimo iż nie zauważono rozbieżności w opisie sposobu wypełnienia otworów w ścianie oddzielenia przeciwpożarowego. Wojewoda przyznał też, że uzasadniona jest uwaga, iż w badanej decyzji nr [...] i zmieniającej ją decyzji Nr [...] nie doprecyzowano szczegółowych wymagań nadzoru na budowie. Zamiast określić, czy występuje obowiązek ustanowienia inspektora nadzoru inwestorskiego, wpisano obowiązek ustanowienia funkcji kierownika budowy. Jest również prawdą, że decyzja o zmianie decyzji pozwolenia na budowę zawiera ułomne uzasadnienie. Sąd zgodził się z organem, że wskazane naruszenia prawne nie są naruszeniami o charakterze rażącym, a przeprowadzona przez Starostę Krotoszyńskiego procedura nie narusza prawa materialnego, ani przepisów postępowania w stopniu rażącym.

Jak wynika z akt sprawy, do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę, inwestor dołączył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania działką nr 1486/2, a tym samym nie naruszono rażąco art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdził: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a także zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi.

Działka inwestycyjna znajduje się na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w Krotoszynie z dnia 29 września 2011r., Nr Xll/102/2011 (Dz. Urz. Woj. Wielkop. z dnia 2 grudnia 2011 r., Nr 324, poz. 5361) w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Krotoszyna w rejonie Al. Powstańców Wlkp. oraz Promenady, w strefie oznaczonej symbolem 53 MN - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (§ 51 ust. 1 miejscowego planu).

Zgodnie z § 5 pkt 1 ww. planu miejscowego, zabudowę należy lokalizować zgodnie z obowiązującymi i nieprzekraczalnymi liniami zabudowy określonymi na rysunku planu. W § 5 pkt 10 ww. miejscowego planu, zezwolono na lokalizację budynków garażowych i gospodarczych przy granicy działek budowlanych. W § 51 ust. 3 ww. rozporządzenia określono warunki zabudowy i sposób zagospodarowania terenu: dopuszczalne obiekty towarzyszące - budynki gospodarcze i garażowe; powierzchnia zabudowy - maksymalnie 30% powierzchni działki budowlanej, powierzchnia biologicznie czynna - minimum 40 % powierzchni działki budowlanej, wysokość zabudowy dla budynku gospodarczego - maksymalnie 5m, geometria dachu dla budynku gospodarczego - dachy jednospadowe, dwuspadowe o połaciach symetrycznych, o nachyleniu głównych połaci dachowych do 45°.

Analiza projektu budowlanego przeprowadzona prze organ wykazała, że przedmiotowy budynek gospodarczy został zaprojektowany z zachowaniem nieprzekraczalnej linii zabudowy, w granicy z działką nr 1485. Powierzchnia zabudowy planowanego obiektu obejmuje 9,63% powierzchni działki, zaś 87,63% powierzchni działki to powierzchnia biologicznie czynna. Wysokość budynku wynosi 4,33m. Obiekt został pokryty dachem symetrycznym dwuspadowym o kącie nachylenia połaci dachowych - 5°.

W konsekwencji Sąd uznał, że decyzja Starosty Krotoszyńskiego z dnia [...] maja 2015 r., nr [...], znak: [...] nie narusza rażąco art. 35 ust. 1 pkt 1 w zw. z przepisami ww. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennej

Przytaczając treść § 12 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690), Sąd wskazał, że z projektu budowlanego wynika, iż sporny budynek zaprojektowano ścianą pełną w granicy z działką nr 1485. Takie usytuowanie budynku zostało dopuszczone przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ściany obiektu z otworami okiennymi i drzwiowymi znajdują się w odległości 15 m. od południowej granicy działki oraz 42,35 m. od północnej granicy działki.

Powyższe ustalenia uzasadniały stwierdzenie organu, że przedsięwzięcie nie narusza w sposób rażący art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane w zw. z § 12 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia.

Zgodnie z art. 36a ust. 1 ustawy Prawo budowlane, istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. W myśl art. 36 a ust. 3 ustawy Prawo budowlane, w postępowaniu w sprawie zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę, przepisy art. 32-35 stosuje się odpowiednio do zakresu tej zmiany.

Przechodząc do oceny decyzji Starosty Krotoszyńskiego z dnia [...] października 2015 r., nr [...], znak: [...] zmieniającej decyzję o pozwoleniu na budowę organ wskazał, że zmiany polegały na zwiększeniu obszaru powierzchni utwardzonej (schody zewnętrzne i taras) oraz zmianie wysokości budynku. Po uwzględnieniu zmian powierzchnia biologicznie czynna stanowi 85,90% powierzchni dziatki, zaś wysokość budynku wynosi 4.95 m. W ocenie Sądu, organ słusznie wskazał, że wprowadzone zmiany nie naruszają rażąco art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane w zw. z przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie budził też wątpliwości, że projekt budowlany został sporządzony przez osobę posiadają odpowiedni uprawnienia budowlane.

Reasumując Sąd stwierdził, że nie można utożsamiać pojęcia rażącego naruszenia prawa z każdym naruszeniem przepisów, lecz z obrazą przepisów oczywistą i niewątpliwe istotną dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy. Taką cechę ma więc jedynie takie naruszenie, które dotyczy przepisu mającego zastosowanie w bezpośrednim jego znaczeniu i które powoduje, że wywołanych przez decyzję skutków nie można pogodzić z wymaganiami praworządności.

Wydane prze Starostę Krotoszyńskiego decyzje nie naruszają miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani nie uniemożliwiają zagospodarowania sąsiedniej działki skarżącego.

Natomiast kwestia użytkowania budynku na cele mieszkalne nie była przedmiotem rozpoznania ani przez organy ani przez Sąd.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Z. G. Wyrok zaskarżył w całości.

Jako podstawy skargi kasacyjnej wskazał:

1. art. 174 pkt 2 w związku z art. 141 § 4 P.p.s.a., tj. naruszenie przepisów postępowania polegające na nie odniesieniu się do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze, które to uchybienie nie tylko mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ale taki wpływ w istocie miało. Brak stanowiska uniemożliwia merytoryczne odniesienie się, a tym samym kontrolę;

2. art. 174 pkt 1 tj. naruszenie art. 35 ust. 1 pkt 3 i art. 34 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane w związku z § 11 ust. 2 pkt 8 i § 12 ust. 1 pkt 5 lit a) i lit. b) rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego w aspekcie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., polegające na popełnieniu błędu subsumcji w związku z art. 151 i 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c P.p.s.a..; WSA w Warszawie niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie (bezsporny brak projektów branży sanitarnej i elektrycznej) nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa;

3. art. 174 pkt 2 tj. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c oraz art. 151 P.p.s.a. w aspekcie wskazanych wcześniej naruszeń prawa procesowego i materialnego polegające na nie uwzględnieniu skargi pomimo tego, że decyzja GINB o utrzymaniu w mocy decyzji Wojewody Wielkopolskiego o odmowie stwierdzenia nieważności została wydana z naruszeniem prawa.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie oraz o zasądzenie niezbędnych kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna ma usprawiedliwioną podstawę.

Przepis art. 183 § 1 P.p.s.a. stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważność postępowania, określone w art. 183 § 2 pkt 1 – 6 P.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zarzutów wyartykułowanych w podstawach skarg kasacyjnych.

Trafny jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez nieodniesienie się do szeregu zarzutów skargi. Brak tego odniesienia się skutkuje tym, że Sąd pierwszej instancji nie wypowiedział się (nie podał wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia) co do tych zagadnień, które dotyczą przesłanki rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Po pierwsze, jest to kwestia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wydanie pozwolenia na budowę w sytuacji niezgodności projektu budowlanego z planem stanowi rażące naruszenie prawa.

Jeśli dla ustalenia zgodności z planem ma znaczenie rodzaj projektowanego obiektu budowlanego, to w ramach badania, o którym mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm. – obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.), organ administracji ma obowiązek ustalenia rzeczywistego rodzaju projektowanego obiektu.

Jest oczywiste, że od szczegółowej kontroli nie zwalnia organu ustalenie samej nazwy obiektu podanej w projekcie budowlanym i we wniosku o pozwolenie na budowę.

W przypadku obiektu określonego przez inwestora jako budynek gospodarczy kategorii III, należy ustalić przede wszystkim rzeczywistą funkcję, jaką projektowany budynek będzie spełniał (art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego). Według § 11 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego przeznaczenie i program użytkowy obiektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r. poz. 462 ze zm. – obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1935), opis techniczny projektu budowlanego ma określać przeznaczenie i program użytkowy obiektu budowlanego.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem, według którego, definicja budynku gospodarczego zawarta w § 3 pkt 8 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1422 ze zm.) jest wiążąca podczas stosowania przepisów rozporządzenia. Bez odpowiedniego odesłania ustawowego nie może być wiążąca w procesie wykładni norm ustawowych, w tym przypadku przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (por. m.in. wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OSK 691/09; wyrok NSA z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. akt II OSK 371/17).

Jeśli jednak decydujące znaczenie w tym zakresie ma funkcja obiektu, co wprost wynika z powołanego wyżej art. 34 ust. 3 pkt 1, to nie ma podstaw by w ramach wykładni systemowej, w procesie zakwalifikowania budynku gospodarczego do kategorii budynków gospodarczych, w ramach sprawdzania zgodności projektu budowlanego z ustaleniami planu miejscowego, na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, nie uwzględnić funkcji wskazanych w przepisie § 3 pkt 8 rozporządzenia.

Należy zwrócić uwagę na to, że jakkolwiek w Prawie budowlanym nie zdefiniowano budynku gospodarczego, to pierwszą uwagą interpretacyjną jest konstatacja, że budynek gospodarczy nie jest, co oczywiste, budynkiem jednorodzinnym, zdefiniowanym w art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego. Następnie odnotować można przepisy art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2, wskazujące na funkcję (rolniczą) niektórych budynków oraz niewielkie rozmiary niektórych budynków gospodarczych, przy czym unormowania te mają znaczenie dla zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. W załączniku do Prawa budowlanego wymieniono natomiast budynki gospodarcze w kategorii II (jako jeden z rodzajów budynków służących gospodarce rolnej) oraz w kategorii III – jako rodzaj innych niewielkich budynków.

Wbrew stwierdzeniu zawartemu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją nie ustalono funkcji budynku, a przy tym ta funkcja nie wynika z projektu budowlanego pierwotnego oraz projektu przedłożonego z wnioskiem o zmianę decyzji o pozwoleniu na budowę.

W skardze kasacyjnej trafnie wskazano, że Sąd pierwszej instancji, mimo wyraźnego zarzutu podnoszonego przez skarżącego w postępowaniu o stwierdzenie nieważności oraz w skardze, nie odniósł się do tego zagadnienia. Nie rozważył funkcji obiektu. Skupił się na nazwie obiektu podanej w projekcie budowlanym i projekcie budowlanym zamiennym. Tymczasem stosowny zarzut zawarty w skardze opierał się na spostrzeżeniu, że w uzasadnieniu decyzji o pozwoleniu na budowę nie ustalono funkcji projektowanego obiektu, ograniczając się do nazwy obiektu.

Usytuowanie budynku w granicy powoduje, że tym bardziej, w warunkach niniejszej sprawy, nie można abstrahować od definicji budynku gospodarczego zamieszczonej w § 3 pkt 8 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Projekt budowlany w zakresie projektu zagospodarowania terenu podlega weryfikacji organu z mocy art. 35 ust. 1 pkt 2, zgodnie z którym, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi.

Do przepisów tych należą normy § 12 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Usytuowanie budynków gospodarczych w granicy, w zależności od ustaleń planu miejscowego, uwarunkowane jest ustaleniem w pierwszym rzędzie, czy sytuowany obiekt rzeczywiście stanowi budynek gospodarczy. W tym zakresie nie ma mowy o niewiążącym charakterze przepisu § 3 pkt 8 rozporządzenia.

Okoliczności te potwierdzają tezę o możliwym wpływie ustaleń w zakresie zgodności inwestycji z planem oraz projektu zagospodarowania działki z przepisami techniczno-budowlanymi na wynik sprawy w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Brak rozważań Sądu w tym zakresie uniemożliwia odtworzenie rozumowania Sądu. Jak bowiem wyżej wskazano, samo powołanie się na nazwę obiektu użytą przez inwestora i stwierdzenie, że charakter budynku wynika z projektu budowlanego, nie nawiązuje do pojęcia budynku gospodarczego oraz rzeczywistego charakteru budynku będącego przedmiotem sprawy.

Rozstrzygnięcie powyższych zagadnień jest powiązane z wymaganym zakresem projektu budowlanego. W ramach podania i wyjaśnienia podstawy prawnej obowiązkiem Sądu pierwszej instancji jest nie tyle rozważenie przypadków, w których wykonanie określonych robót nie jest objęte obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę, ile wskazanie, czy w przypadku badanego obiektu projekt powinien zawierać ustalenia, o których mowa w powołanych przez skarżącego przepisach rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r. poz. 1462 ze zm. – obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1935).

Sąd pierwszej instancji powinien także odnieść się do zgodności z art. 107 § 4 K.p.a., decyzji zatwierdzającej projekt zamienny, wprowadzający zwiększenie wysokości obiektu usytuowanego w granicy.

Przedwczesne jest, w sytuacji uchylenia zaskarżonego wyroku z powodu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., rozważanie zasadności zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów o charakterze materialnym, związanych z zastosowaniem powołanych norm Prawa budowlanego oraz rozporządzenia sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego w aspekcie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania. Koszty postępowania kasacyjnego zasądzono na podstawie art. 203 pkt 1 P.p.s.a.