Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Hanna Raszkowska Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2011r. sprawy ze skargi A.F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją Nr "[...]" wydaną w dniu "[...]" Starosta cofnął A. F. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B prawa jazdy.

W uzasadnieniu decyzji podano, iż w orzeczeniu lekarskim nr "[...]" wydanym przez Wojewódzki Zespół Medycyny Przemysłowej stwierdzono istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi i przeciwwskazania te potwierdza również orzeczenie lekarskie wydane - w wyniku odwołania zainteresowanej - przez Instytut Medycyny Pracy w Łodzi. Podniesiono, iż stwierdzenie przeciwwskazań zdrowotnych orzeczeniem lekarskim uzasadnia na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi.

W dniu 21 lipca 2010r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek A. F. o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia "[...]". Wnioskodawczyni podniosła w nim, że lekarzy stwierdzających istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi obowiązują przepisy Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, które są niezgodne z prawem unijnym. Podała, że przeciwwskazanie do kierowania pojazdem stanowi w jej przypadku jednooczność od dzieciństwa z korekcją oka lewego -2,75. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia taka wada stanowi przeszkodę do kierowania pojazdami. Jednakże Dyrektywa 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006r. w pkt 6.2 wprowadza przy jednooczności wymaganą ostrość widzenia na poziomie 0,5. Tak więc przepisy rozporządzenia są w ocenie wnioskodawczyni sprzeczne z prawem unijnym.

Po rozpatrzeniu wniosku Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" odmówiło stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji, stwierdzając, iż nie dopatrzyło się przesłanek stwierdzenia nieważności określonych w art. 156 § 1 pkt 2 kpa. W orzeczeniu lekarskim nr "[...]" wydanym

w dniu 7 października 2010r. w wyniku przeprowadzonego w Wojewódzkim Zespole Medycyny Przemysłowej badania lekarskiego wnioskodawczyni, stwierdzono istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. Przeciwwskazania te potwierdziło również orzeczenie lekarskie wydane

w wyniku odwołania zainteresowanej przez Instytut Medycyny Pracy w dniu 16 grudnia 2009r. W związku z tym w ocenie Kolegium zaistniały wobec strony przesłanki określone w art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym. Ponadto organ odwoławczy powołując się na wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2009r. (sygn. akt I OSK 840/08) stwierdził, że ostateczne orzeczenia lekarskie wydane w trybie rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2004r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami nie podlegają weryfikacji przez organy administracji w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Wskazano też, że zgodnie z art. 122 ust. 8 ustawy Prawo o ruchu drogowym, prawidłowość przeprowadzania badań lekarskich kierowców i wydawania orzeczeń w tych sprawach podlega kontroli marszałka województwa.

Po doręczeniu decyzji A. F. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wskazała, że jej zdaniem przepisy Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się

o uprawnienia do kierowania pojazdami, w oparciu o które zostały wydane orzeczenia lekarskie, będące podstawą cofnięcia jej uprawnień do kierowania pojazdami, są niezgodne z dyrektywami unijnymi, które z kolei powinny być stosowane bezpośrednio. Na poparcie tego stanowiska strona przywołała orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Wskazała przy tym, że decyzja Kolegium rażąco narusza przepisy Dyrektyw Unijnych, tj. Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006r. - pkt 6.2 załącznika nr III, gdzie wymaga się przy jednooczności, aby ostrość widzenia wynosiła przynajmniej 0,6 i Dyrektywy Komisji 2009/113/WE z dnia 25 sierpnia 2009r. zmieniającej Dyrektywę Parlamentu i Rady, która w załączniku dotyczącym badania wzroku w pkt 6.2 wprowadza przy jednooczności wymaganą ostrość widzenia na poziomie 0,5. W związku z tym należało uznać, że niepełnosprawność strony mieści się w prawnie dopuszczalnych granicach.

Po rozpatrzeniu wniosku strony Kolegium decyzją z dnia "[...]" utrzymało w mocy własną decyzję z dnia "[...]", odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w dniu "[...]" przez Starostę o cofnięciu A. F. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B prawa jazdy.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium przedstawiło stan sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, stanowiące podstawę orzekania. Kolegium podkreśliło, że z treści art. 140 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu rogowym, wynika wyraźny obowiązek starosty wydania decyzji o cofnięciu prawa jazdy w przypadku stwierdzenia u kierowcy przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. W ocenie Kolegium taki przypadek zaistniał w przedmiotowej sprawie, gdyż u A. F. dwukrotnie stwierdzono istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy wszystkich kategorii. Podkreślono, że orzeczenia te zostały wydane przez uprawnionych lekarzy, po przeprowadzeniu badań w upoważnionych do tych czynności jednostkach służby zdrowia i w trybie przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r., które to rozporządzenie zawiera kompleksową regulację badań lekarskich kierowców, w tym m.in. regulacje dotyczące sposobu oceny stanu narządu wzroku osoby badanej w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami (załącznik nr 3 rozporządzenia). Ponadto Kolegium przytoczyło stanowisko zaprezentowane

w orzecznictwie, gdzie m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 21 maja 2008r. sygn. akt II SA/Ol 191/08 wskazał, że ostateczne orzeczenia lekarskie, wydane w trybie ww. rozporządzenia nie podlegają weryfikacji przez organy administracji publicznej w prowadzonych przez nie postępowaniach o cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami. Organy są związane takimi orzeczeniami lekarskimi i nie mają podstaw formalnoprawnych do kwestionowania okoliczności objętych treścią tych orzeczeń. Wyjaśniono też, że tak organ I instancji, jak i Kolegium nie są władne do samodzielnej oceny tych orzeczeń (w tym oceny zgodności przepisów rozporządzenia, w oparciu o które je wydano, z przepisami unijnymi) oraz że zgodnie

z treścią art. 122 ust. 8 ustawy Prawo o ruchu drogowym prawidłowość przeprowadzania badań lekarskich kierowców i wydawania orzeczeń w tych sprawach podlega kontroli marszałka województwa. Kolegium podkreśliło, iż mające zastosowanie w sprawie przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym, w tym art. 140 ust. 1 pkt 1 mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Ponadto Kolegium nie dopatrzyło się w sprawie tej wystąpienia którejkolwiek z pozostałych przesłanek warunkujących stwierdzenie nieważności decyzji, wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.

Skargę na ww. decyzję wywiodła A. F. wnosząc o jej uchylenie

i stwierdzenie nieważności decyzji Starosty z dnia "[...]"

o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. W uzasadnieniu skargi A. F. obszernie opisała stan faktyczny sprawy i w zasadzie powtórzyła argumenty przedstawione w swym wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty oraz we wniosku skierowanym do Kolegium o ponowne rozpatrzenie sprawy. Podkreśliła, że organy medyczne uprawnione do przeprowadzenia badań lekarskich kierowców na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 roku nie zastosowały jako podstawy prawnej wydania orzeczeń przepisów właściwych dyrektyw unijnych w sprawie badań kierowców, jako przepisów obowiązujących na zasadzie pierwszeństwa i bezpośredniości wobec braku ich odpowiedniej implementacji przez przepisy prawa krajowego, a przepisy tego rozporządzenia, które są niezgodne z prawem unijnym. Opisała dokładnie na czym polega jej wada wzroku, a także jak wada ta traktowana jest w świetle prawa unijnego. Podkreśliła, iż jej zdaniem, aby polscy obywatele nie byli dyskryminowani, należy do oceny wzroku stosować przepisy unijne, które są prawem obowiązującym również w Polsce. Obowiązujące przepisy rozporządzenia naruszają art. 32 ust. 2 Konstytucji RP. W sprawie zdaniem strony skarżącej organy powinny były zastosować przepisy Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 L, która w pkt. 6.2 załącznika nr III wymaga przy jednooczności, aby ostrość widzenia wynosiła przynajmniej 0,6 oraz Dyrektywy Komisji 2009/113/WE z dnia 25 sierpnia 2009r. zmieniającej Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady, która w załączniku dotyczącym badania wzroku w pkt. 6.2 wprowadza przy jednooczności wymaganą ostrość widzenia na poziomie 0,5, w razie konieczności z zastosowaniem soczewek korekcyjnych przy prawidłowym polu widzenia. Podkreśliła, iż w świetle prawa unijnego, jej niepełnosprawność mieści się w dopuszczalnych granicach i nie powinna stanowić przeszkody do dopuszczenia jej do kierowania pojazdami. Zaś organy medyczne, które opierają swe orzeczenia na przepisach prawa muszą je stosować zgodnie z konstytucyjną zasadą praworządności - bezpośrednio, podobnie jak wszystkie organy administracyjne. Nadto zdaniem skarżącej decyzja Starosty cofająca jej uprawnienia do kierowania pojazdami i orzeczenia organów medycznych naruszają konstytucyjną zasadę praworządności wynikającą z art. 2 Konstytucji RP oraz w związku z tym stanowią obrazę przepisów art. 7 Konstytucji RP, z którego wynika, iż organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a także art. 9 w zw. z art. 91 Konstytucji RP, które zobowiązują organy władzy publicznej do przestrzegania wiążącego Polskę prawa międzynarodowego. W dalszej części skargi skarżąca po raz kolejny obszernie wskazała wady Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 roku w oparciu, o które wydane zostały orzeczenia lekarskie w jej sprawie oraz zwróciła uwagę na jego niezgodność z przepisami prawa unijnego, a także przywołała przepisy dyrektyw unijnych, odnoszące się do wymogów stawianych osobom z wadami wzroku oraz przedstawiła poglądy doktryny i orzecznictwa na temat bezpośredniego stosowania dyrektyw unijnych w krajowym porządku prawnym wobec braku ich odpowiedniej implementacji. Właściwym trybem postępowania organu administracyjnego powinno być według skarżącej wskazanie organowi medycznemu przepisów prawnych na jakich powinno się opierać orzeczenie lekarskie i poinformowanie, że organ medyczny zastosował kryteria z niewłaściwych przepisów prawnych do stanu fizycznego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonym rozstrzygnięciu. Ponadto organ podkreślił, że

w sprawie zasadniczym problemem jest to, iż niezgodne z przepisami powołanych przez skarżącą dyrektyw unijnych są przepisy polskiego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 roku, w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, w oparciu o które wydane zostały orzeczenia lekarskie w jej sprawie. Nie jest natomiast niezgodny z przepisami unijnymi przepis art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który organy administracji publicznej, orzekające w niniejszej sprawie, obowiązane były zastosować, przepis ten ma bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący. W niniejszej sprawie to bowiem przepisy rozporządzenia w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami są niedostosowane do przepisów unijnych i to wydane w trybie tych przepisów orzeczenia lekarskie winny być przedmiotem weryfikacji. Zarówno organ I instancji, jak i Kolegium są związane orzeczeniami lekarskimi wydanymi w przedmiotowej sprawie i nie mają prawnej możliwości ich weryfikacji oraz wskazywania organom medycznym je wydającym przepisów prawa unijnego, na których te orzeczenia powinny się opierać.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako ppsa) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 ppsa) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ppsa).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł

do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie została podjęta z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W tym miejscu podkreślić należy, że bardzo duża część argumentów zaprezentowanych w skardze jest słuszna, dotyczy to stwierdzeń odnoszących się do skutków braku implementacji Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego

i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy oraz Dyrektywy Komisji 2009/113/WE z dnia 25 sierpnia 2009r. zmieniającej Dyrektywę 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie praw jazdy. Rzeczą będącą poza sporem jest to, że w takim przypadku, gdy przepisy prawa krajowego nie są dostosowane do prawa unijnego powinno być stosowane to drugie prawo. Zgodnie z art. 249 TWE i art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przepisy dyrektyw obowiązują bezpośrednio wobec braku ich implementacji. Natomiast Europejski Trybunał Sprawiedliwości

(obecnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej) zasadę pierwszeństwa prawa wspólnotowego przed prawem krajowym wywiódł z założenia o istnieniu swoistego porządku prawnego utworzonego przez Wspólnotę Europejską, na rzecz którego to porządku, państwa członkowskie zrzekły się części swojej kompetencji. Zdaniem Trybunału, zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa unijnego, postanowienia Traktatu

i bezpośrednio obowiązujące akty prawne wydane przez instytucje wspólnotowe, po ich wejściu w życie automatycznie wyłączają stosowanie sprzecznych z nimi aktów prawa krajowego. Wykluczają również przyjmowanie przez parlament państwa członkowskiego takich ustaw, które byłyby niezgodne z przepisami prawa Unii Europejskiej. Wydaje się, że wobec przyznania racji argumentom skarżącej w tym temacie, czy też raczej podzielenia jej poglądów zaprezentowanych w skardze czynienie dalszych rozważań w tym przedmiocie jest zbędne. Pomimo takiego stanowiska sądu skarga A. F. nie mogła zostać uwzględniona. Skarżąca przez cały czas odnosiła się do niezgodności z Dyrektywą Parlamentu Europejskiego

i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. oraz z Dyrektywą Komisji 2009/113/WE z dnia 25 sierpnia 2009r. zmieniającą Dyrektywę 2006/126/WE - Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz.,15 ze zm.). Negując słuszność zapisów cytowanego rozporządzenia skarżąca jednocześnie wnosiła o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej nie na podstawie przepisów tego rozporządzenia lecz art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo

o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2005r., Nr 108, poz. 908 ze zm. ).

Pamiętać należy o tym, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem, odrębnym od postępowania, w którym wydano weryfikowaną decyzję lub postanowienie. Celem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia jest ustalenie, czy kwestionowane rozstrzygnięcie jest obarczone jedną z wad wyszczególnionych w art. 156 § 1 k.p.a., gdyż do stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia może dojść wyłącznie

w przypadku zaistnienia którejkolwiek z przesłanek zawartych w art. 156 § 1 k.p.a.,

a przepis ten nie może być interpretowany rozszerzająco, ale dosłownie czy wręcz ścieśniająco. Rozpoznając więc sprawę o stwierdzenie nieważności decyzji lub postanowienia nie można jej rozpatrywać co do istoty. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że naruszenie prawa powoduje nieważność decyzji lub postanowienia, tylko wtedy gdy ma charakter naruszenia rażącego, to znaczy gdy postanowienie lub decyzja zostaną wydane wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawa czy też wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji lub postanowienia pozostaje w sprzeczności z przepisem prawa przez proste ich zestawienie ze sobą

Dlatego też w sytuacji gdy skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty z dnia "[...]" w przedmiocie cofnięcia jej uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi, decyzji wydanej na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, to należało badać czy właśnie ta decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Przepis art. 140 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy nie jest skomplikowany, gdyż zgodnie z jego treścią decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Innymi słowy stwierdzenie w orzeczeniu lekarskim istnienia przeciwwskazań do kierowania pojazdem nakłada na starostę obowiązek cofnięcia przyznanych wcześniej uprawnień, jest to przepis bezwzględnie obowiązujący, nakazujący cofnięcie uprawnień do kierowania i nie pozwalający na jakąkolwiek uznaniowość w tym zakresie.

W ocenie sądu orzekającego w tej sprawie kwestionowana decyzja Starosty nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, ani z jakimkolwiek naruszeniem prawa. Dla oceny i zrozumienia tego poglądu znaczenie ma zależność decyzji starosty od wydanych wcześniej orzeczeń lekarskich stwierdzających istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi.

W orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, że ostateczne orzeczenia lekarskie nie podlegają weryfikacji przez organy administracji publicznej

w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 17 marca 2005 r. w sprawie OSK 1273/04 ( Lex nr 291185 ) i z dnia 22 czerwca 2009 r.

w sprawie I OSK 840/08 ( Lex nr 563300 ) przedstawił pogląd, że organy związane są takimi orzeczeniami lekarskimi i nie mają jakichkolwiek podstaw formalnoprawnych do kwestionowania okoliczności objętych treścią tych orzeczeń.

Podzielić też w całej rozciągłości należy poglądy zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2007 r., w sprawie I OSK 251/06 ( Lex nr 291185 ) i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie

w wyroku z dnia 21 maja 2008 r., w sprawie II SA/Ol 191/08 ( Lex nr 511409 ), że wzór orzeczenia lekarskiego określony w załączniku do rozporządzenia nie przewiduje, ani podania jednostki chorobowej stwierdzonej w wyniku badań, ani uzasadnienia jej wpływu na zdolność osoby badanej do prowadzenia pojazdów silnikowych. W tym zakresie dopuszczalne jest tylko zamieszczenie rozstrzygnięcia pozytywnego lub negatywnego, powyższe nie wyklucza możliwości przeprowadzenia przeciwdowodu względem orzeczenia lekarskiego, ale przed uprawnionymi jednostkami służby zdrowia.

W tej sytuacji stwierdzić należy, że skoro starosta w ramach prowadzonego postępowania o cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami nie ma prawa do weryfikacji wydanych orzeczeń lekarskich, to tym bardziej nie ma prawa do nakazywania wydania orzeczenia lekarskiego w oparciu o inny, wybrany przez siebie przepis prawa niż powołany w orzeczeniu lekarskim. Podobnie sąd w postępowaniu

o stwierdzenie nieważności decyzji, nie może stwierdzić rażącego naruszenia prawa, gdy decyzja została wydana w oparciu o przepis art. 140 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, który z pewnością nie jest sprzeczny z żadną z Dyrektyw powoływanych

w skardze.

Podkreślić należy także i to na co zwracało uwagę w swoich decyzjach Samorządowe Kolegium Odwoławcze, że zgodnie z treścią art. 122 ust. 8 Prawa o ruchu drogowym przeprowadzanie badań i wydawanie orzeczeń lekarskich podlega kontroli marszałka województwa.

Zgodnie z twierdzeniami skarżącej na rozprawie przepisy znowelizowanego rozporządzenia w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się

o uprawnienia do kierowania pojazdami pozwalają jej na uzyskanie pozytywnego orzeczenia lekarskiego. Nie jest rzeczą sądu orzekającego w tej sprawie ocena tego czy tak rzeczywiście jest, ale jeżeli tak to nic nie stoi na przeszkodzie, aby skarżąca poczyniła starania ku temu, żeby w ramach właściwej procedury administracyjnej ponownie zostać poddaną badaniu lekarskiemu i uzyskać stosowne orzeczenie lekarskie.

Rozpoznając niniejszą sprawę sąd nie dostrzegł naruszenia żadnego

z przepisów Konstytucji powoływanych w skardze przez A. F..

Z pewnością nie może być mowy o dyskryminacji obywateli polskich w stosunku do cudzoziemców przebywających na obszarze Unii Europejskiej, gdyż starosta

w zakresie swojej właściwości miejscowej z mocy art. 140 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi każdemu komu wydał prawo jazdy i wobec kogo zostało wydane orzeczenie lekarskie

o stwierdzeniu przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Pozostając przy zarzucanej kwestii dyskryminacji obywateli polskich, która była bardzo mocno podkreślana przez skarżącą należy zauważyć, że Dyrektywa 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w załączniku III dotyczącym minimalnych wymagań fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym w poz. 5 stanowi, że wymagania ustanowione przez Państwa Członkowskie w odniesieniu do wydawania lub przedłużania terminu ważności prawa jazdy mogą być bardziej rygorystyczne niż te wymienione w załączniku. Tak więc nie można mówić w świetle przywołanego przepisu dyrektywy o dyskryminacji poszczególnych osób tylko dlatego, że w Państwach Członkowskich obowiązują różniące się od siebie wymagania zdrowotne żeby można było posiadać uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi. Kwestia ta jednak zastała podniesiona

w uzasadnieniu jako uboczna, nie mająca znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W tym miejscu raz jeszcze podkreślić należy, że rzeczą podstawową jest to, że przepis art. 140 ust.1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym w oparciu, o który została wydana decyzja z dnia "[...]" nie jest sprzeczny z żadną normą prawa wspólnotowego.

W tym stanie rzeczy gdy decyzja Starosty nie narusza prawa

w żadnym stopniu, ani w stopniu rażącym, ani lekkim i nie występuje żadna inna przesłanka wyszczególniona w art. 156 § 1 k.p.a., skutkująca koniecznością stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji, skargę jako nieuzasadnioną należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.