Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Sławomir Antoniuk Sędzia WSA – Danuta Kania (sprawozdawca) Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2015 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na bezczynność Prezesa Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. zobowiązuje Prezesa Trybunału Konstytucyjnego do rozpoznania wniosku skarżącego Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. z dnia [...] kwietnia 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej w części dotyczącej kwot wynagrodzeń zawartych w udostępnionych umowach o dzieło i umowach zlecenia za kwiecień 2014 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Prezesa Trybunału Konstytucyjnego na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2014 r. przesłanym drogą elektroniczną skarżące Stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. zwróciło się do Prezesa Trybunału Konstytucyjnego w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782), dalej: "u.d.i.p.", o udzielenie informacji publicznej poprzez udostępnienie "umów o dzieło i zleceń za kwiecień 2014 r.". Stowarzyszenie zaznaczyło przy tym, że udostępnione umowy mają zawierać imiona i nazwiska stron, natomiast odnośnie danych związanych z prywatnością np. NIP, PESEL, numer rachunku bankowego, adres zamieszkania, wniosło o ich wyłączenie z jawności. Jednocześnie wystąpiło o udostępnienie powyższych umów w formie zeskanowanej i przesłanie na adres poczty elektronicznej.

W odpowiedzi z dnia [...] maja 2014 r., organ przesłał wnioskodawcy skany umów o dzieło i umów zleceń za wskazany okres, jednakże z wyłączeniem kwot wynagrodzeń osób fizycznych będących wykonawcami lub zleceniobiorcami.

W uzupełnieniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, skarżące Stowarzyszenie [...] w dniu [...] maja 2014 r. zwróciło się do organu drogą elektroniczną o ponowne przesłanie powyższych umów z podanym kwotami wynagrodzenia, które - w ocenie Stowarzyszenia - nie podlegają wyłączeniu z jawności.

W odpowiedzi na powyższe, organ w piśmie z dnia [...] maja 2014 r. przesłanym drogą elektroniczną stwierdził, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie podlega udostępnieniu ze względu na prywatność osoby fizycznej (art. 5 ust. 1 u.d.i.p.). Wskazano, że ujawnienie kwot wynagrodzeń zawartych w poszczególnych umowach jest niedopuszczalne bez zgody osób fizycznych, które nie realizowały zamówień publicznych ani nie są przedsiębiorcami, bowiem naruszałoby to ich prawo do prywatności oraz inne dobra prawem chronione.

W piśmie z dnia [...] maja 2014 r. Stowarzyszenie wezwało organ do wydania decyzji administracyjnej odmawiającej udostępnienia informacji publicznej w zakresie wynagrodzenia określonego w przedmiotowych umowach.

W odpowiedzi na powyższe, organ w piśmie z dnia [...] czerwca 2014 r. przesłanym drogą elektroniczną poinformował, że jedyną informacją, jaka może zostać udostępniona jest ogólna kwota wynagrodzeń wynikająca z umów o dzieło i umów zlecenia za powyższy okres i wynosi ona [...] zł, z czego [...] zł płatne było w kwietniu 2014 r., zaś [...] zł w maju 2014 r.

Pismem z dnia [...] czerwca 2014 r. Stowarzyszenie ponownie wezwało organ do wydania decyzji administracyjnej odmawiającej udostępnienia informacji publicznej w zakresie wynagrodzenia, jakie zostało wskazane w treści udostępnionych uprzednio umów.

W tym stanie rzeczy pismem z dnia 31 października 2014 r. Stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezesa Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie nieudostępnienia wnioskowanej informacji publicznej zarzucając organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności poprzez uznanie, iż nie można uzyskać informacji o kwotach kosztów, jakie są ponoszone ze środków publicznych za wykonywanie określonych usług na rzecz Trybunału Konstytucyjnego. Wobec powyższego wniosło o zobowiązanie organu do wykonania wniosku oraz o zwrot kosztów postępowania.

W motywach skargi, powołując szeroko stanowisko judykatury oraz doktryny, skarżące Stowarzyszenie podało, że przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.) przesądzają w zasadzie o jawności gospodarki finansowej w sferze publicznej. Jawność finansów publicznych ma szczególny charakter i należy spojrzeć na te kwestię przez pryzmat kontroli społecznej nad działaniem administracji.

W odpowiedzi na skargę Prezes Trybunału Konstytucyjnego wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi jako nieuzasadnionej.

Motywując wniosek o odrzucenie skargi organ podał, iż skarga została złożona po upływie prawie pięciu miesięcy (137 dni), a więc z przekroczeniem terminów, o których mowa w art. 52 i art. 53 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: "p.p.s.a.".

Natomiast co do ewentualnego oddalenia skargi organ wskazał, iż informacja na temat wysokości indywidualnego wynagrodzenia stanowi dobro osobiste i podlega szczególnej ochronie, a jej ujawnienie może stanowić naruszenie art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego oraz przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), dalej: "u.o.d.o.", np. w przypadku ujawnienia zbiorczej listy płac, przy czym trudno dopatrzyć się różnicy w udostępnieniu publicznym wysokości wynagrodzenia osoby fizycznej z umowy o pracę i umowy zlecenia, wyłączając oczywiście osoby publiczne, podlegające szczególnym uregulowaniom prawnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 p.p.s.a., odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W sprawie niniejszej, z uwagi na przedmiot zaskarżenia, należy mieć na uwadze przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, która kształtuje prawo do informacji publicznej, a także określa zasady i tryb jej udostępniania oraz ponownego wykorzystania (art. 1 - 2a u.d.i.p.). Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 4 i 8 p.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 21 u.d.i.p.

Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności, lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W myśl art. 149 § 2 p.p.s.a., sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6.

W ocenie Sądu, skarga na bezczynność Prezesa Trybunału Konstytucyjnego w kontrolowanej sprawie zasługuje na uwzględnienie, przy czym w pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku organu o odrzucenie skargi, bowiem nie wystąpiła żadna z przesłanek, o których mowa w art. 58 § 1 p.p.s.a.

W szczególności brak jest podstaw do odrzucenia skargi z tego powodu, iż została ona złożona - jak wskazał organ - po upływie prawie pięciu miesięcy od uzyskania przez stronę skarżącą pisemnej odpowiedzi organu na wniosek o udostępnienie informacji publicznej. W odniesieniu do skargi na bezczynność organu nie znajdują zastosowania ograniczenia czasowe we wnoszeniu skargi wynikające z art. 53 p.p.s.a. Ratio legis tego przepisu jest niedopuszczenie do nieograniczonego czasowo kwestionowania "rozstrzygnięć w sprawie" oraz "aktu lub innej czynności". Wyraźnie więc przepis ten nawiązuje do skarg przewidzianych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s.a. Celem skargi na bezczynność jest natomiast wymuszenie na organie zachowań określonych w tych przepisach. Tak więc skargę na bezczynność można wnieść aż do czasu załatwienia przez właściwy organ sprawy przez wydanie decyzji (postanowienia albo innego aktu) lub podjęcie określonej czynności czy też pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 355).

Zaznaczyć również należy, że skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona środkiem zaskarżenia. Zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Środkiem zwalczania bezczynności organów administracyjnych jest zażalenie, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a. Jednak w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej, prowadzonym na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się tylko w przypadku dopuszczonym odesłaniem zawartym w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. W razie bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej, przepis art. 37 k.p.a. nie ma więc zastosowania. Środka zaskarżenia nie przewiduje także ustawa o dostępie do informacji publicznej. Natomiast tryb przewidziany w art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a. dotyczy aktów i czynności, a nie bezczynności organu. Wobec powyższego oraz mając na względzie, że skarga na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej zmierza do jak najszybszego rozpatrzenia wniosku, a ustawa nie stawia dodatkowych warunków do jej wniesienia, to jej wniesienie do sądu administracyjnego nie musi być poprzedzone żadnym środkiem zaskarżenia, tj. zażaleniem, czy wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05; z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 102/13; z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2827/13; publ.: https://www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przechodząc do oceny merytorycznej wskazać należy, że przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie definiują pojęcia bezczynności. W piśmiennictwie przyjmuje się jednak, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności. Dla stwierdzenia bezczynności organu nie ma znaczenia fakt, z jakich powodów organ zwleka z realizacją wniosku, a w szczególności, czy zwłoka spowodowana jest zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu. Istotne bowiem jest, że organ dopuszcza się zwłoki w rozpatrzeniu wniosku, a jego procedowanie wydłuża czas oczekiwania przez stronę na rozstrzygnięcie sprawy. Natomiast okoliczności, które powodują zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznawania sprawy (jak też zaniechania) oraz stopień przekroczenia terminów, wpływają na ocenę zasadności skargi na bezczynność w tym sensie, że sąd zobowiązany jest je ocenić przy jednoczesnym stwierdzeniu, czy istniejąca bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa czy też nie.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlega rozpatrzeniu w drodze czynności materialno - technicznej, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. lub decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a.). Oczywistym zatem jest, że w przypadku niepodjęcia przez adresata wniosku takich prawnych form działania, strona może zwalczać stan jego opieszałości w drodze skargi na bezczynność w trybie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Strona ma prawo kwestionowania bezczynności organu zawsze, gdy uznaje, że żądane przez nią informacje są informacjami publicznymi i powinny być jej udostępnione w trybie u.d.i.p. W przypadku takiej skargi, sąd dokonuje kwalifikacji żądanych informacji i w zależności od ich charakteru, podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynności organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez organ kwalifikacji wniosku, zapewniając stronie niezbędną ochronę sądową w zakresie dostępu do informacji publicznej.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat działalności organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne, organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (art. 61 ust. 1 Konstytucji). Używając w art. 2 ust. 1 u.d.i.p. pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy. Zakres podmiotowy wyznacza wykonywanie zadań publicznych przez adresata wniosku (art. 4 ust. 1 u.d.i.p.), zaś zakres przedmiotowy obejmuje pojęcie "informacji publicznej" (art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.).

Zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Nie ulega zatem wątpliwości, że Prezes Trybunału Konstytucyjnego jest podmiotem obowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 u.d.i.p.).

W myśl art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Definicja informacji publicznej zawarta w ww. przepisie odsyła zatem do pojęcia "sprawy publicznej", której definicji legalnej brak w przedmiotowej ustawie. Zaznaczyć jednak należy, że podczas prac nad ustawą pojęcie "sprawa publiczna" było rozwijane jako "każde działanie władzy publicznej w zakresie zadań stawianych państwu dotyczących lub służących ogółowi albo mających na celu zadysponowanie majątkiem publicznym. Desygnatem jest więc tu publicznoprawny charakter działalności danego podmiotu" (v. uzasadnienie do projektu ustawy [w:] K. Tracka, Prawo do informacji w polskim prawie konstytucyjnym, Warszawa 2009, s. 138). Przepis art. 1 ust. 1 u.d.i.p. wyraża zatem ogólną zasadę jawności informacji o sprawach publicznych, natomiast art. 6 u.d.i.p. konkretyzuje przedmiot informacji publicznej, nie tworząc jednak zamkniętego katalogu źródeł i rodzajów informacji posiadających przymiot informacji publicznej.

W świetle powyższych regulacji, w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie rozumienie pojęcia informacji publicznej. Definiuje się ją jako każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. Podkreśla się, że taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów (por. uchwała NSA z dnia 9 grudnia 2013 r. o sygn. akt I OPS 8/13, publ. https://www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty wykonujące zadania publiczne, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu wykonującego zadania publiczne, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Informacją publiczną jest więc zarówno treść dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez ww. podmioty jak i tych, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Zaznaczenia przy tym wymaga, że na potrzeby konstytucyjnego prawa do informacji za "dokument w ogólności" należy rozumieć każdą informację o działalności władzy publicznej lub o sprawach publicznych, wysłowioną i zobiektywizowaną na jakimś nośniku i najczęściej przybierającą postać pisemną. W najszerszym rozumieniu dokumentem będzie każdy nośnik danych, który może przybrać formę papierową, elektroniczną, cyfrową (W. Sokolewicz, L. Garlicki, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Warszawa 2005, tom IV, s. 35).

W świetle powyższego uzasadniony jest pogląd, że treść umów o dzieło oraz umów zlecenia zawartych przez Trybunał Konstytucyjny w kwietniu 2014 r. stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tym samym, żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja dotycząca kwot wynagrodzeń określonych w poszczególnych umowach o dzieło oraz umowach zlecania zawartych przez organ w ww. okresie, posiada walor informacji publicznej. Powyższa informacja stanowi element umowy cywilnoprawnej zawartej przez Trybunał Konstytucyjny w związku z realizacją określonych zadań związanych z jego działalnością i odnosi się do sposobu dysponowania majątkiem publicznym (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f w zw. z art. 1 ust. 1 u.d.i.p.). Przy czym przez dysponowanie majątkiem należy rozumieć całokształt możliwości rozporządzania poszczególnymi składnikami majątku na podstawie stosunków umownych i faktycznych (v. S. Szuster, Komentarz do art. 6 u.d.i.p, System Informacji Prawnej LEX 2014 r.)

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego jest informacją publiczną (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 11 września 2012 r. sygn. akt I OSK 912/12; z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt I OSK 1741/13; z dnia 11 grudnia 2014 r. sygn. akt I OSK 213/14, publ. j.w.).

Z powyższego wynika, że w rozpatrywanej sprawie spełniona została przedmiotowa przesłanka zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną i następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.).

Udostępnienie informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniom przewidzianym w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Zatem w sytuacji uznania, że udostępnienie wnioskowanych informacji nie jest możliwe z powodu zaistnienia którejkolwiek z przesłanek wyłączających dostęp do informacji publicznej, organ powinien odmówić udostępnienia informacji. Odmowa ta - stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p. - winna przyjąć procesową formę decyzji administracyjnej. Wydanie ewentualnej decyzji umożliwia bowiem stronie a także sądowi, w przypadku zakwestionowania przez stronę wydanego aktu, poznanie i ocenę motywów, jakimi kierował się organ odmawiając ujawnienia treści wnioskowanych dokumentów.

Nietrafne jest wobec powyższego stanowisko organu, iż obowiązujące przepisy służące ochronie danych osobowych oraz prywatności uniemożliwiają uznanie, że kwoty wynagrodzeń zawartych w ww. umowach stanowią informację publiczną. Fakt, że określona informacja zawiera dane dotyczące prywatności lub tajemnicę przedsiębiorcy, czy też inne prawem chronione tajemnice (art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.), nie oznacza, że traci ona charakter informacji publicznej. Nadal jest informacją publiczną, ale zgodnie z ww. przepisem prawo do jej uzyskania podlega stosowanym ograniczeniom. W takiej sytuacji organ może odmówić udostępnienia informacji publicznej, ale stosownie do art. 16 u.d.i.p., zobligowany jest do wydania decyzji administracyjnej.

Reasumując Sąd stwierdza, że skarżące Stowarzyszenie nie otrzymało wnioskowanej informacji publicznej w zakresie kwot wynagrodzeń zawartych w udostępnionych umowach o dzieło i umowach zlecenia za kwiecień 2014 r. Za prawidłową realizację wniosku nie można bowiem uznać przekazania przez organ w piśmie z dnia [...] czerwca 2014 r. informacji na temat "ogólnej kwoty wynagrodzeń" wynikającej z ww. umów. Jak już wyżej zaznaczono, w myśl art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnienie informacji publicznej następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że uniemożliwiają to środki techniczne pozostające w dyspozycji organu. Natomiast udostępnienie informacji niezgodnej z treścią wniosku, niepełnej czy wymijającej, nie stanowi prawidłowej realizacji wniosku w trybie ww. ustawy. W rozpatrywanej sprawie nie doszło też do wydania decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia żądanej informacji na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Poinformowanie strony skarżącej w formie pisemnej, że żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. (pismo z dnia [...] maja 2014 r.) i nie podlega udostępnieniu ze względu na prywatność osób fizycznych, nie może być uznane za wydanie decyzji administracyjnej w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. W tym stanie rzeczy uznać należało, że Prezes Trybunału Konstytucyjnego pozostaje w stanie bezczynności.

Stwierdzona bezczynność organu nie miała jednak postaci kwalifikowanej. Biorąc pod uwagę, iż organ, w odpowiedzi na ww. wniosek, w piśmie z dnia [...] maja 2014 r. i [...] czerwca 2014 r. poinformował skarżące Stowarzyszenie o swym stanowisku w sprawie (choć nieprawidłowym), nie można uznać, że dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Zaniechanie realizacji wniosku nie wynikało z celowego działania, czy opieszałości organu, lecz z błędnej interpretacji przepisów u.d.i.p. Z powyższych względów Sąd nie stwierdził wystąpienia przesłanek do wymierzenia organowi grzywny w trybie art. 149 § 2 p.p.s.a.

Rozpatrując sprawę ponownie organ winien uwzględnić dokonaną powyżej ocenę prawną, a następnie podjąć środki prawne przewidziane ustawą o dostępie do informacji publicznej.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. - jak w pkt 3 sentencji.