Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 22 stycznia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Grosińska (spr.) Sędzia WSA Paweł Kowalski Protokolant Specjalista Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2020 roku sprawy ze skargi A z siedzibą w P. na bezczynność Komendanta Straży Miejskiej w P. w sprawie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Komendanta Straży Miejskiej w P. do załatwienia wniosku skarżącej A. z siedzibą w P. z dnia [...] roku – w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych do organu; 2) stwierdza, że bezczynność organu miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa; 3) wymierza Komendantowi Straży Miejskiej w P. grzywnę w wysokości 100 (sto) złotych; 4) zasądza od Komendanta Straży Miejskiej w P. na rzecz skarżącej A z siedzibą w P. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Ak.

II SAB/Łd 101/19

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 26 sierpnia 2019 r. (pocztą elektroniczną e-mail) "G.T." przesłała do Komendanta Straży Miejskiej w P. wniosek o udostępnienie informacji publicznej na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2018 r., poz. 1330), poprzez poinformowanie:

1. Czy Straż Miejska na przestrzeni ostatnich dwóch lat prowadziła jakiekolwiek postępowanie wobec kierującego pojazdem marki [...] nr rej. [...]?

2. Jeśli tak, ile takich postępowań było i jak zostały zakończone?

3. Jeśli nie, jaki jest powód niedostrzegania przez Straż Miejską wykroczeń w ruchu drogowym popełnianym notorycznie przez kierowców ww. pojazdu na terenie Starego Miasta polegających na niezastosowaniu się do znaków drogowych B-1 i B-3?

W dniu 27 sierpnia 2019 r. Komendant Straży Miejskiej w P. poinformował "G. T." w drodze poczty elektronicznej, iż zgodnie z prowadzoną przez jednostkę polityką dotyczącą ochrony danych osobowych nie jest możliwe udostępnienie danych dotyczących pojazdu i kierowcy, o które wystąpiła G.T. Dane te mogą być przekazane wyłącznie organom ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub innym uprawnionym na ich wniosek.

Ponadto organ poinformował, że Straż Miejska podejmuje interwencje dotyczące nieprzestrzegania przez kierowców przepisów ruchu drogowego w rejonie Starego Miasta. W bieżącym roku ich liczba przekroczyła już 500 interwencji. Natomiast nie jest możliwa stała obecność funkcjonariuszy w tym rejonie miasta lub stały dozór za pomocą kamer, a zatem kontrola każdego pojazdu.

Pismem z dnia 28 sierpnia 2019 r. "G.T." kolejny raz drogą e-mail zwróciła się o udostępnienie informacji, czy Straż Miejska w P. na przestrzeni ostatnich dwóch lat prowadziła postępowanie dotyczące ewentualnych wykroczeń w ruchu drogowym z wykorzystaniem samochodu osobowego marki [...] nr rej. [...]. Jednocześnie wnioskodawca odwołując się do argumentów zawartych w piśmie Straży Miejskiej z dnia 27 sierpnia 2019 r. wskazał na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 grudnia 2016 r., II SA/Kr 1339/16, w którym Sąd wyjaśnił, że numer rejestracyjny pojazdu nie ma statusu danych osobowych. Służy przede wszystkim identyfikacji pojazdu i do niego jest przypisany, nie jest natomiast możliwe w sposób prosty i łatwy powiązać numer rejestracyjny pojazdu z konkretną osobą. W związku z tym prowadzona polityka dotycząca ochrony danych osobowych nie może być sprzeczna z obowiązującymi przepisami prawa oraz orzecznictwem WSA.

W odpowiedzi na powyższe Straż Miejska w piśmie z dnia 4 września 2019 r. znak: [...] poinformowała, że zakres wnioskowanych do udostępnienia danych nie dotyczy spraw publicznych, o których mowa w art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie może być udostępniony.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na bezczynność Straży Miejskiej w P. G.T., reprezentowana przez redaktora M. B., podniosła zarzuty naruszenia:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną gwarancję prawa do informacji publicznej, poprzez nieuprawnione ograniczenie tego prawa,

- art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, poprzez brak udostępnienia informacji publicznej we wskazanym terminie,

- art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, poprzez niezasadne uznanie, iż przedmiotem wniosku nie jest udostępnienie informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi skarżący zauważył, że Komendant Straży Miejskiej bez wątpienia jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych Straż jest jednostką organizacyjną gminy, powołaną do ochrony porządku publicznego na terenie gminy, której koszty funkcjonowania pokrywane są z budżetu gminy (art. 1 ust. 1 i art. 5 ustawy o strażach gminnych). Jednocześnie działa na prawach jednostki budżetowej, co wynika z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Pogląd o zaliczeniu straży miejskiej do podmiotów obowiązanych do udzielenia informacji publicznej jest utrwalony w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Skarżący podkreślił, że informacja o prowadzonym postępowaniu przez Straż Miejską stanowi informację publiczną, w związku z czym powinna zostać udostępniona. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. e oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c i d ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnieniu podlegają informacje stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania, treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej czy informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych. Zapytanie dotyczące prowadzonego postępowania wobec konkretnego podmiotu jest zatem zapytaniem dotyczącej bieżącej działalności jednostki organizacyjnej organu administracji publicznej, dla której realizacji została ustawowo powołana. Realizacja niniejszego wniosku jest konieczna celem zbadania, czy podmiot zobowiązany właściwie i w sposób zgodny z prawem realizuje swoje zadania ustawowe. Z okoliczności sprawy wynika, iż kierowca pojazdu [...] nr rej. [...] często parkuje w miejscach niedozwolonych, tj. w okolicach Starego Miasta: Rynek [...], ul. K., Ł., S. i G., które to są objęte znakami drogowymi B-l i B-3. Wniosek dotyczy zatem sprawy publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 UDIP. Już z preambuły Konstytucji RP wynika, że sprawność i rzetelność działania instytucji publicznych jest kluczowym celem publicznym (zob. wyrok NSA z dnia 6.09.2016 r., I OSK 877/16).

Powołując takie zarzuty skarżący wniósł o zobowiązanie podmiotu zobowiązanego do rozpatrzenia wniosków o udostępnienie informacji publicznej z 26.08.2019 r. oraz 28.08.2019 r., zasądzenie od podmiotu zobowiązanego na rzecz skarżącego kosztów postępowania wedle norm prawem przepisanych, wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 p.p.s.a w 1/2 maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a lub wg uznania Sądu.

W odpowiedzi na skargę Komendant Straży Miejskiej wniósł o jej oddalenie, wskazując, że nie pozostaje w bezczynności, ponieważ udostępnił G.T. informacje odnoszące się do działania Straży Miejskiej w zakresie kontroli przestrzegania przez kierowców przepisów ruchu drogowego w rejonie Starego Miasta. Natomiast ze względu na charakter żądanych informacji o kierującym samochodem osobowym marki [...] nr rej. [...] pisemnie poinformował wnioskodawcę, w terminie 14 dni, że informacje te nie są informacjami publicznymi podlegającymi udostępnieniu każdemu podmiotowi, który tego zażąda. Powiadomienie wnioskodawcy o nieudostępnieniu takich informacji nie wymaga formy decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponadto organ zauważył, że właściciel (użytkownik) wymienionego wyżej pojazdu jest wnioskodawcy doskonałe znany, o czym świadczy choćby rozmowa telefoniczna przeprowadzona w dniu 25 lipca 2019 r. przez redaktora M. B. z dyżurnym Straży Miejskiej (stenogram rozmowy telefonicznej w aktach sprawy). Ponadto siedziba skarżącego i prowadzącego działalność gospodarczą właściciela (użytkownika) [...] są w bardzo bliskim sąsiedztwie. Tak więc udzielenie jakiejkolwiek informacji, o które wnioskowano naruszałoby prywatność właściciela (użytkownika) opisanego wyżej pojazdu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) - dalej "p.p.s.a." sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów administracji w określonych przypadkach (art. 3 § 2 pkt 1 – 4a oraz pkt 8 p.p.s.a.).

W judykaturze przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (wyr. NSA z dnia 11 października 2017 r., I OSK 3328/15, z dnia 10 marca 2017 r., I OSK 13/16, CBOSA). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności i tego zaniechał.

Jako że rozpoznawana sprawa dotyczy udostępniania informacji publicznej, powyższe rozważania przenieść należy na grunt ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 1429) – dalej u.d.i.p. W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustawodawca przewidział w u.d.i.p. zamknięty katalog czynności w procedurze dostępu do informacji publicznej.

Zasadą jest, że zgodnie z art. 13 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. organ władzy publicznej może odmówić udostępnienia informacji publicznej oraz umorzyć postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2, co następuje w drodze decyzji.

W określonych przypadkach, na które wskazuje doktryna, na organie spoczywa obowiązek zawiadomienia wnioskodawcy o niedopuszczalności zastosowania trybu wnioskowego udostępnienia informacji publicznej, co jest uzasadnione w szczególności w następujących sytuacjach: 1) informacja objęta żądaniem wniosku nie stanowi informacji publicznej, 2) podmiot, do którego wniosek został złożony, nie posiada objętej jego żądaniem informacji publicznej, 3) zasady i tryb udostępniania informacji publicznej zostały odmiennie określone w innych ustawach w rozumieniu art. 1 ust. 2 u.d.i.p., 4) informacja publiczna została zamieszczona w BIP lub w centralnym repozytorium (zob. H. Knysiak-Molczyk, Granice prawa do informacji w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym, Warszawa 2013, s. 239).

Rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej, zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w powołanej ustawie, następuje zatem albo w formie czynności materialno-technicznej (w przypadku udzielenia informacji publicznej oraz w przypadku zawiadomienia o niedopuszczalności zastosowania trybu wnioskowego udostępnienia informacji publicznej), albo w formie decyzji (w przypadku odmowy udzielenia informacji publicznej).

Ocena prawidłowości sposobu działania organu, do którego wpłynął wniosek wymaga zatem stwierdzenia, czy żądana informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p., i czy podmiot będący adresatem żądania jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Punkt wyjścia do rozważań w rozpoznawanej sprawie stanowi zatem art. 1 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Pojęcie informacji publicznej ma szeroki charakter i odnosi się do wszelkich spraw publicznych również wówczas, gdy wiadomość ta nie została wytworzona przez podmioty publiczne, a jedynie odnosi się do nich. O zakwalifikowaniu określonej informacji, jako podlegającej udostępnieniu decyduje treść i charakter informacji. Zawartą w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze informacji publicznych, czyniąc to w sposób otwarty, czemu służy zwrot "w szczególności". Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji zawartą w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna".

Sąd w składzie rozpoznającym skargę uznał, że informacje, których domaga się skarżący, mają charakter informacji publicznych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego. Ustawodawca wyodrębnia podmioty zobowiązane do udzielania informacji publicznej według dwóch kryteriów. Pierwsze kryterium ma charakter ustrojowo-organizacyjny i dotyczy każdego, kto podmiotowo stanowi władzę publiczną lub sprawowanie władzy publicznej wchodzi w zakres jego działania. Drugie kryterium posiada charakter funkcjonalny i w związku z tym sama funkcja wykonywania zadań publicznych kwalifikuje dany podmiot prawa jako zobowiązany do udzielania informacji publicznej. Stosownie do art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1007 r. o strażach gminnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1795) straż miejska jest jednostką organizacyjną gminy – samorządową umundurowaną formacją powołaną do ochrony porządku publicznego na terenie gminy (art. 1 ust. 1 ustawy o strażach gminnych). Jak wynika z art. 11 ust.1 pkt 1 i 2 ustawy o strażach gminnych do zadań straży należy w szczególności ochrona spokoju i porządku w miejscach publicznych oraz czuwanie nad porządkiem i kontrola ruchu drogowego w zakresie określonym w przepisach o ruchu drogowym.

Nie ulega zatem wątpliwości, że komendant straży miejskiej jest organem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu ustawy.

Skoro natomiast informacją publiczną jest informacja w zakresie spraw publicznych rozumianych jako przejaw działalności podmiotów wpisujących się w strukturę władzy publicznej, zwłaszcza – działalność tych podmiotów ukierunkowana na wypełnianie określonych zadań publicznych i realizowanie określonych interesów i celów publicznych (P. Szustakiewicz, Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego z lat 2015-2018 w sprawach dotyczących informacji publicznej, PPP 2019/7-8/9-16), a więc informacja o sposobie działalności organu władzy publicznej lub podmiotów wykonujących zadania publiczne, to należy stwierdzić, że żądanie udostępnienia informacji o wywiązywaniu się z obowiązków ustawowych lub przyczynach zaniechań w tym zakresie stanowi informację publiczną.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy tego rodzaju informacją o sprawach publicznych jest informacja o wywiązywaniu się Straży Miejskiej z obowiązku podejmowania działań wobec kierującego (kierujących) pojazdem o wskazanym numerze rejestracyjnym, który według wiedzy wnioskodawcy notorycznie nie podporządkowuje się znakom drogowym. Uzyskanie odpowiedzi na sformułowane we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. pytania pozwala przy tym na zweryfikowanie przez obywateli, czy organ powołany do ochrony porządku publicznego (w tym porządku w ruchu drogowym) wykonuje swe ustawowe zadania w sposób prawidłowy czy też doszło w tym zakresie do nieprawidłowości lub zaniedbań, co umożliwi ich naświetlenie i podjęcie działań w celu ich wyeliminowania na przyszłość (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 września 2016 r., I OSK 877/16, CBOSA).

Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że głównym celem przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej jest kontrola władzy publicznej. Celem ustawy jest dbałość o dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność administracji i innych organów (por. J. Drachal, Prawo do informacji publicznej w świetle wykładni funkcjonalnej [w:] I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2012, s. 176).

W konsekwencji nie sposób uznać za prawidłowe poinformowanie przez Komendanta Straży Miejskiej pismem z dnia 4 września 2019 r., że żądana przez wnioskodawcę informacja nie dotyczy spraw publicznych.

Odnosząc się natomiast do argumentu zawartego w odpowiedzi na skargę, że "właściciel (użytkownik) wymienionego wyżej pojazdu jest wnioskodawcy doskonałe znany, o czym świadczy choćby rozmowa telefoniczna przeprowadzona w dniu 25 lipca 2019 r. przez redaktora M. B. z dyżurnym Straży Miejskiej (stenogram rozmowy telefonicznej w aktach sprawy). Ponadto siedziba skarżącego i prowadzącego działalność gospodarczą właściciela (użytkownika) [...] są w bardzo bliskim sąsiedztwie. Tak więc udzielenie jakiejkolwiek informacji, o które wnioskowano naruszałoby prywatność właściciela (użytkownika) opisanego wyżej pojazdu", należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu z uwagi na prywatność osoby fizycznej. Jednak należy zwrócić szczególną uwagę, że ograniczenie to nie dotyczy osób pełniących funkcje publiczne. Zatem próba ewentualnego powoływania się w decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej na naruszenie prawa do prywatności właściciela samochodu mogłaby nastąpić wyłącznie w sytuacji, gdyby organ wykazał, że pojazd o wskazanym numerze rejestracyjnym stanowi własność osoby prywatnej - niepełniącej funkcji publicznej, czego organ nie uczynił.

Skoro zatem żądane informacje stanowią informację publiczną, to Komendant Straży Miejskiej w P. nie udzielając takiej informacji ani nie wydając decyzji o odmowie jej udzielenia z przyczyn znajdujących odzwierciedlenie w przepisach prawa pozostaje w bezczynności.

Reasumując, z uwagi na fakt, że do dnia rozpoznania skargi organ nie udostępnił żądanej informacji ani nie wydał decyzji odmawiającej jej udostępnienia, skarga okazała się usprawiedliwiona. Jako że organ w dniu wniesienia skargi pozostawał bezczynny, sąd zobowiązał organ na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 26 sierpnia 2019 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty zwrotu akt do organu oraz stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa.

W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że wnioskodawca wystąpił do organu z dwoma wnioskami - z dnia 26 sierpnia 2019 r. i z dnia 28 sierpnia 2019 r. Analiza treści wniosków w kontekście zawartości pisma organu z dnia 27 sierpnia 2019 r. daje podstawę do przyjęcia, że podstawowe żądanie udostępnienia informacji publicznej zawarte zostało we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. Pismo wnioskodawcy z dnia 28 sierpnia 2019 r. w istocie powielało jedno z pytań i zawierało odniesienie się do pisma Komendanta z dnia 27 sierpnia 2019 r., w ocenie sądu stanowiło w zasadzie jego doprecyzowanie czy też uzupełnienie. W konsekwencji sąd uznał za właściwe zobowiązanie organu do załatwienia wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r., gdyż odpowiedź organu w całości skonsumuje wniosek z dnia 28 sierpnia 2019 r.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał za uzasadniony także wniosek o wymierzenie organowi grzywny. Podkreślić bowiem należy, iż podstawowym warunkiem dla stwierdzenia istnienia materialnoprawnej podstawy wymierzenia grzywny organowi w oparciu o art. 149 § 2 p.p.s.a. jest upływ terminu do załatwienia sprawy. W niniejszej sprawie organ pozostawał i nadal pozostaje w bezczynności, która choć nie przybrała postaci rażącego naruszenia prawa. Z tego powodu Sąd ocenił, że uzasadnionym jest nałożenie na organ grzywny. Grzywna na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. nie ma bowiem na celu wyłącznie dyscyplinowania organów administracji, ale ma w szerszym zakresie przeciwdziałać ich opieszałości w prowadzeniu spraw oraz służyć usuwaniu negatywnych skutków wynikających z bezczynności postępowania. Mając zatem na względzie powyższe ustalenia Sąd uznał, że kwota 100 zł, w realiach niniejszej sprawy jest odpowiednia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącego ich zwrot obejmujący wpis sądowy w kwocie 100 zł.

mn