drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Rada Gminy, Oddalono skargę, IV SAB/Gl 162/16 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2017-03-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Gl 162/16 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2017-03-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-12-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Małgorzata Walentek /sprawozdawca/
Szczepan Prax /przewodniczący/
Teresa Kurcyusz-Furmanik
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Rada Gminy
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax, Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r. sprawy ze skargi B. J. na bezczynność Przewodniczącego Rady Gminy B. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 8 listopada 2016 r. B. J. skierował do Przewodniczącego Rady Gminy B. wniosek o udostępnienie informacji publicznej, tj. nagrania z sesji Rady Gminy z dnia 2 listopada 2016 r.

Pismem z dnia 14 listopada 2016 r. Przewodniczący Rady Gminy B. poinformował wnioskodawcę, że zapis – nagranie audio z sesji Rady jest tylko materiałem pomocniczym służącym pracownikowi do sporządzenia treści protokołu i nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazał, że zgodnie z zapisami w Statucie Gminy B. nie przewiduje się wykonywania nagrań dźwięku jako oficjalnego sposobu utrwalania przebiegu sesji. Nadto przytoczył regulacje statutowe, zgodnie z którymi z każdej sesji sporządza się protokół stanowiący urzędowy zapis przebiegu obrad i podejmowanych rozstrzygnięć.

W dniu 23 listopada 2016 r. (data wpływu do organu) B. J. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na bezczynność Wójta Gminy B. polegającą na naruszeniu art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem. Na tej podstawie domagał się zobowiązania Przewodniczącego Rady Gminy B. (dalej także Przewodniczący Rady) do: udzielenia żądanej informacji w terminie 14 dni; zapewnienia udzielenia informacji w formie wstępu na posiedzenia komisji rewizyjnej we wszystkich przypadkach, gdy ograniczenie tego prawa nie wynika z przepisów prawa; ukarania dyscyplinarnego pracowników winnych niezałatwienia sprawy w terminie. Nadto wniósł o wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 tej ustawy oraz zasądzenie kosztów postepowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że w dniu 8 listopada 2016 r. złożył do Przewodniczącego Rady wniosek o udostępnienie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej nagrania z przebiegu sesji Rady Gminy B. z 2 listopada 2016 r., co było podyktowane negatywną odpowiedzią na taki sam wniosek skierowany do Wójta Gminy. Mimo wskazania we wniosku aktualnych orzeczeń NSA w takiej samej sprawie w dniu 14 listopada 2016 r. Przewodniczący Rady odmówił mu udzielenia żądanej informacji powołując się na zapisy Statutu. Natomiast w wyroku z dnia 30 września 2015 r. sygn. I OSK 2313/14 NSA stwierdził, że wnioskowana informacja w postaci nagrania przebiegu sesji rady gminy stanowi informację publiczną, zaś stanu tego nie zmienia fakt, że zapis dźwiękowy z obrad sesji rady gminy jest wyłącznie podstawą do sporządzenia pisemnego protokołu. Zdaniem skarżącego informacja publiczna winna być udzielona w formie przekazania kopii nagrania, gdyż w dniu składania wniosku ono istniało, co potwierdza odpowiedź na wniosek.

Ponadto skarżący wskazał, że w dniu 7 listopada 2016 r. po uzyskaniu negatywnej odpowiedzi od Wójta Gminy w sprawie udostępnienia mu pisma będącego odpowiedzią na skargę z dnia 26 lipca 2016 r., udał się do Biura Rady Gminy celem uzyskania wglądu do uchwały nr [...] oraz dokumentu, którego treść została zaakceptowana tą uchwałą. W trakcie rozmowy z Wiceprzewodniczącym Rady uzyskał odpowiedź, że pisma z 26 lipca 2016 r. brak w dokumentacji sesji w związku z czym nie może być udostępnione. Skarżący wskazał, że nieudostępnienie dokumentu będącego przedmiotem obrad narusza jego prawo do uzyskania informacji publicznej, zwłaszcza, że pismo dotyczyło złożonej przez niego skargi.

Ponadto skarżący wskazał, że w dniu 15 listopada 2016 r. odmówiono mu prawa udziału w posiedzeniu komisji rewizyjnej oraz nagrania jej przebiegu, której przedmiotem miało być rozpatrzenie jego skargi skierowanej do Rady Gminy. Ponieważ powołując się na swoje prawa obywatelskie nie opuścił posiedzenia, komisja zakończyła pracę. Skarżący stwierdził, że takie postępowanie narusza jego prawo do uzyskania informacji publicznej w formie wstępu na posiedzenie komisji, które było jawne.

Skarżący podniósł, że do dnia złożenia skargi Przewodniczący Rady nie udostępnił mu żądanej informacji ani nie wydał decyzji odmownej lub postanowienia o umorzeniu postępowania, czym naruszył 14 dniowy termin określony w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wniósł o jej oddalenie w całości. W pierwszej kolejności wskazał na brak prawidłowego oznaczenia organu, któremu zarzuca się stan bezczynności, gdyż w samej skardze oznaczono jako stronę Radę Gminy B., w pierwszym zdaniu zarzucono bezczynność Wójta Gminy B., zaś z rozwinięcia skargi wynika, że stan bezczynności zarzuca się Przewodniczącemu Rady Gminy B. Zaznaczył przy tym, że Przewodniczący Rady w rozumieniu przepisów ustawy o samorządzie gminnym nie jest organem, ani nie posiada takiego przymiotu. Natomiast odpowiadając na zarzuty skargi uznał je za bezzasadne argumentując, że Przewodniczący Rady Gminy zareagował w sposób prawidłowy na wniosek skarżącego i z zachowaniem terminu 14 dniowego wskazał przyczyny odmowy załatwienia wniosku. Co do pozostałych kwestii podniesionych w skardze stwierdził, że regulowane są one odpowiednio w ustawie o dostępie do informacji publicznej w art. 18 ust. 1 i w Statucie Gminy B. z uwzględnieniem art. 18 ust. 2 ww. ustawy i stanowią raczej prośbę skarżącego skierowaną do Sadu o wykładnię tych przepisów, a nie prawidłowo skonstruowany zarzut dotyczący bezczynności organu.

Na rozprawie w dniu 30 marca 2017 r. skarżący oświadczył, że skarga skierowana jest przeciwko Przewodniczącemu Rady Gminy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718, zwanej dalej w skrócie: "P.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4 P.p.s.a. Z kolei stosownie do treści art. 149 P.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności albo stwierdzenia bądź uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, a nadto rozstrzyga w kwestii, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W tym miejscu można tylko wskazać, że w świetle wyżej przywołanego przepisu sąd administracyjny nie posiada kompetencji do nakazania organowi wszczęcia postepowania dyscyplinarnego i ukarania pracowników tego organu.

Celem skargi na bezczynność organu administracji jest natomiast zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności.

W świetle powyższego dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że był on zobowiązany na podstawie obowiązujących przepisów prawa do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi. Dla dopuszczalności skargi nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów czynność nie została dokonana, a decyzja podjęta, w szczególności czy bezczynność spowodowana była zawinioną bądź niezawinioną opieszałością, czy też wiązała się z przekonaniem podmiotu, że stosowna czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, a decyzja podjęta (zob. np. wyrok NSA z dnia 30 września 2015 r., I OSK 2093/14, LEX nr 1839074).

Ocena, co do bezczynności organu, dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu oraz wynikających z przepisów uprawnieniach i obowiązkach.

W kontrolowanej sprawie skarżący wniósł skargę na bezczynność Przewodniczącego Rady Gminy B. polegającą na nieudzieleniu informacji publicznej

Wobec tego prawem materialnym, na podstawie którego należy ocenić czy w sprawie wystąpiła bezczynność jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1764), zwana dalej "u.d.i.p.". Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje zagadnienie dostępu do informacji publicznej, określa zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej.

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem Sądu jest zatem w pierwszej kolejności zbadanie,

czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym tej ustawy.

Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się wnioskodawca, był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, oraz że żądana informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność w zakresie realizacji wniosku o udostępnienie informacji publicznej (por. P. Szustakiewicz, Postępowanie w sprawie bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych, Przegląd Prawa Publicznego 2012, nr 6, s. 75 i n.).

Przepis art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. stanowi, że do udostępniania informacji publicznej obowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 listopada 2013 r. sygn. akt I OSK 1695/13 (publik. orzeczenia.nsa.gov.pl) wskazał, że zarówno w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i wojewódzkich sądów administracyjnych było prezentowane stanowisko, zgodnie z którym przewodniczący rady gminy był traktowany jako podmiot uprawniony do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 3 u.d.i.p. (por. wyroki NSA z dnia 30 sierpnia 2012 r. sygn. akt I OSK 665/12 i z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I OSK 2445/11 oraz wyrok WSA w Gliwicach z dnia 4 października 2011 r. sygn. akt IV SAB/Gl 52/11 dostępne w bazie orzeczeń: http://cbois.nsa.gov.pl). Powyższe orzeczenia zapadły jednak przed podjęciem uchwały 7 sędziów NSA z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt I OPS 3/12 (dostępna w bazie orzeczeń: http://cbois.nsa.gov.pl) odnośnie reprezentacji gminy w postępowaniu przed sądem administracyjnym w sprawach skarg, których przedmiotem jest uchwała rady gminy. Sąd ten podkreślił że w sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej uchwała wprost nie ma zastosowania, gdyż przedmiot sprawy jest inny, ale nie można pomijać argumentacji przedstawionej w jej uzasadnieniu dotyczącej reprezentacji gminy i sposobu jej działania. Podkreślił, że przewodniczący rady gminy ma bardzo wąsko zakreślone kompetencje ustawowe. Zgodnie z art. 19 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o samorządzie gminnym, zadaniem przewodniczącego jest wyłącznie organizowanie pracy rady oraz prowadzenie obrad rady. Podmiotem władzy publicznej jest gmina, mająca osobowość prawną. W strukturze gminy organami są rada jako organ stanowiący i wójt (burmistrz, prezydent) jako organ wykonawczy. Zadania i kompetencje tych organów są ustawowo określone i rozdzielone i nie powinny być, bez szczególnego uzasadnienia, przenoszone między nimi. Z ustawy o samorządzie gminnym wynika, że organem, który reprezentuje gminę na zewnątrz, w sferze publiczno i cywilnoprawnej, jest wójt a jego kompetencje w tym zakresie nie są zawężone ani ograniczone. Zatem właściwym podmiotem do udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 3 w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej będzie odpowiedni organ władzy publicznej. Do kategorii tej niewątpliwie należą organy samorządu terytorialnego, a w niniejszej sprawie właściwy organ gminy. Natomiast właściwym organem do reprezentowania gminy jest co do zasady wójt, a w szczególnych sytuacjach rada gminy reprezentowana jest w postępowaniu sądowym przez przewodniczącego rady. Te szczególne sytuacje zachodzą wtedy, gdy istnieje konflikt interesów prawnych rady i wójta. Wówczas gdy taka sytuacja nie zachodzi, organem właściwym do załatwienia sprawy, zgodnie z ogólnymi zasadami reprezentacji, będzie wójt.

Wobec powyższego w ocenie Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę, Przewodniczący Rady Gminy B. – wobec enumeratywnie wymienionych w art. 19 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym kompetencji – nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej. Przewodniczący, w sytuacji gdyby uznał, że nie może udostępnić wnioskowanej informacji, nie mógł załatwić wniosku w ramach swoich kompetencji przewidzianych przepisami prawa, tj. art. 19 ww ustawy, natomiast powinien go przekazać organowi właściwemu to jest wójtowi gminy. Wobec tego, że przedmiotem skargi jest bezczynność Przewodniczącego Rady Gminy B., a nie organu gminy zobowiązanego do załatwienia spraw z zakresu dostępu do informacji publicznej, w tym m.in. wydawania decyzji, którym jest wójt, Sąd uznał skargę za niezasadną. Zatem już tylko z tego powodu skarga, na podstawie art. 151 P.p.s.a., podlegała oddaleniu.

Niezależnie od powyższego za oddaleniem skargi przemawiały także inne okoliczności. Otóż po pierwsze żądana informacja w postaci udostępnienia nagrań z sesji Rady Gminy B. w istocie nie stanowi informacji publicznej. Należy wskazać, że zgodnie z art. 19 u.d.i.p., organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2, tj. kolegialne organy władzy publicznej pochodzące z powszechnych wyborów i ich kolegialne organy pomocnicze, sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 czerwca 2016 r. sygn. akt I OSK 3162/14 (publik. orzeczenia.nsa.gov.pl) – stwierdził, że z art. 19 u.d.i.p. wypływa jednoznaczny wniosek, że co do zasady dostęp do informacji publicznej z posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej następuje przez dostęp do protokołów lub stenogramów. Natomiast materiały audiowizualne lub teleinformatyczne są źródłem informacji publicznej z tych posiedzeń jedynie w wypadku, gdy 1) protokół nie został sporządzony i 2) o ile materiały te w pełni rejestrują obrady. Poza tym wypadkiem materiały te mają charakter pomocniczy i wewnętrzny, a zatem nie stanowią informacji publicznej. W cytowanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko zajęte przez ten Sąd we wcześniejszych wyrokach z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt I OSK 1216/10 i z 16 kwietnia 2010 r. sygn. akt I OSK 14/10. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podzielił przedstawioną wyżej linię orzeczniczą, nie podzielając tym samym poglądu zawartego w przytoczonym przez skarżącego w skardze wyroku NSA z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt I OSK 2313/14. Z pisma Przewodniczącego Rady wynika, iż zgodnie z przepisami uchwały w sprawie Statutu Gminy B., z każdej sesji sporządza się protokół stanowiący urzędowy zapis przebiegu obrad i podejmowanych rozstrzygnięć (§ 15 ust. 1 i 2 ). Zgodnie z zapisami Statutu, nie przewiduje się wykonywania nagrań jako oficjalnego sposobu utrwalania przebiegu sesji. W związku z tym – jak wskazano w wymienionym wyżej piśmie – nagranie z sesji Rady jest wyłącznie materiałem pomocniczym służącym pracownikowi do sporządzenia treści protokołu. Powyższe wskazuje zatem na roboczy, wewnętrzny, a nie oficjalny charakter nagrania, co oznacza, że nie posiada ono waloru nośnika informacji publicznej.

Nadmienić przy tym wypadnie, że w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym także w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, reprezentowany jest pogląd, zgodnie z którym dokumenty wewnętrzne, jako informacje o charakterze roboczym, podlegają wyłączeniu z szerokiego zakresu przedmiotowego informacji publicznej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt P 25/12, OTK – A 2013, nr 8, poz. 122, wyrok NSA z dnia 7 października 2015 r. sygn. akt I OSK 1883/14 publik. w orzeczenia.nsa.gov.pl).

Na marginesie można tylko wskazać, że w sprawie zainicjowanej skargą skarżącego na bezczynność Wójta Gminy B., który z tych samych powodów co zaprezentowane w piśmie Przewodniczącego Rady uznał, że nagrania z sesji Rady Gminy B. nie stanowią informacji publicznej wypowiedział się tut. Sąd, który prawomocnym wyrokiem z dnia 17 marca 2017 r. sygn. akt IV SAB/Gl 165/16 skargę jako bezzasadną oddalił.

W kwestii udostępnienia pisma z dnia 26 lipca 2016 r., stwierdzić należy, że w aktach brak pisemnego wniosku w tym przedmiocie, także skarżący na złożenie takiego wniosku się nie powoływał. Natomiast w światle art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja, która nie została udostępniona w BIP, jest udostępniana na pisemny wniosek, natomiast bez pisemnego wniosku tylko wówczas, gdy informacja może być udostępniona i to niezwłocznie (ust. 2). Ta ostatnia sytuacja jednak nie wystąpiła, gdyż jak wynika ze skargi Wiceprzewodniczący Rady nie mógł jej niezwłocznie udostępnić, gdyż nie było jej w dokumentacji z sesji. Jednakowoż skoro skarżący, jak wskazał w skardze, uzyskał wcześniej negatywną odpowiedź od Wójta Gminy w sprawie udostępnienia ww. pisma, a więc odpowiedź właściwego organu, wówczas w stosunku do działań tego organu był uprawniony do podjęcia stosownych czynności, w tym wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Natomiast w kwestii odmowy wstępu na posiedzenie Komisji rewizyjnej, słusznie wskazano w odpowiedzi na skargę, że skarżący nie skonstruował zarzutu co do bezczynności organu. Skarżący w związku z odmową dopuszczenia go przez przewodniczącego komisji rewizyjnej do udziału w posiedzeniu tej komisji w dniu 15 listopada 2016 r. domagał się, aby Sąd zobowiązał Przewodniczącego Rady do "zapewnienia udzielenia informacji publicznej w formie wstępu na posiedzenia Komisji Rewizyjnej we wszystkich przypadkach, gdy ograniczenie tego prawa nie wynika z przepisów ustaw", a więc do zagwarantowania na przyszłość określonych zachowań. Tymczasem, jak już na wstępie zaznaczono, bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ w konkretnej sprawie zainicjowanej przez stronę nie podejmuje żadnych czynności lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Sąd stwierdzając bezczynność zobowiązuje wówczas organ do załatwienia wniosku strony dotyczącego konkretnej sprawy administracyjnej zgodnie z ustawą w określonym terminie. Tak opisana bezczynność organu w podanych przez skarżącego okolicznościach nie miała miejsca. Natomiast rolą Sądu nie jest zobowiązanie danego podmiotu do zapewnienia określonych działań w przyszłości. W związku z tym w tym zakresie skarga jest bezpodstawna.

Należy w końcu wskazać, że do niniejszej sprawy nie można odnosić prezentowanego w orzecznictwie poglądu, zgodnie z którym odmowa wstępu na posiedzenie rady gminy, czy posiedzenie kolegialnego organu wewnętrznego rady gminy, w którego skład wchodzą radni wybrani w wyborach powszechnych stanowi czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnienia wynikającego z przepisów prawa, która zgodnie z art. 3 § 2 pkt. 4 P.p.s.a. podlega kognicji sądu administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 24 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 2517/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 października 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 523/16 publik.orzeczenia.nsa.gov.pl), gdyż skarga generalnie była wniesiona na bezczynność organu. Zresztą skarga na czynność wymaga uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 53 § 3 P.p.s.a, a skarżący tej okoliczności nie powoływał.

Z tych wszystkich względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt