Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Krystyna Józefczyk /spr./ Sędziowie NSA Małgorzata Wolska WSA Paweł Zaborniak Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi P. D. na bezczynność Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezydenta Miasta [...] do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 19 listopada 2014 r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt sprawy organowi; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Prezydenta Miasta [...] na rzecz skarżącego P. D. kwotę 100 zł /słownie: sto złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi P. D. jest bezczynność Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.

Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 19 listopada 2014 r. P. D. zwrócił się do Prezydenta Miasta [...] o udostępnienie informacji publicznej w zakresie zestawienia umów w oparciu o rejestr sporządzony w systemie FK Softres, zawierający dane co najmniej w zakresie kontrahenta, numeru umowy, kwoty, nazwy wydziału, zadania budżetowego, klasyfikacji budżetowej, daty zawarcia umowy, nazwy i przedmiotu umowy za okres 2013-2014 w formie arkusza kalkulacyjnego Excel. Określając formę udzielenia informacji wskazał adres e-mail oraz publikację w Biuletynie Informacji Publicznej.

Pismem z dnia 15 grudnia 2014 r. organ poinformował wnioskodawcę, że nie jest możliwe przygotowanie zestawienia zawierającego wszystkie wskazane dane, w szczególności dotyczące nazwy zadania budżetowego, klasyfikacji budżetowej i pełnej nazwy kontrahenta, a możliwa jest nazwa skrócona. Organ zwrócił się w związku z tym o zmianę zakresu wniosku.

Pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. wnioskodawca zmodyfikował pierwotny wniosek wskazując, ze zwraca się o podanie skróconej nazwy kontrahenta, numeru umowy, kwoty, nazwy wydziału, symbolu klasyfikacji budżetowej, daty zawarcia umowy, nazwy i przedmiotu umowy.

Pismem z 29 grudnia 2014 r. organ poinformował wnioskodawcę, że zestawienie umów zostanie dostarczone do dnia 16 stycznia oraz będzie zawierało także umowy zawarte z osobami fizycznymi, których dane osobowe (np. adres zamieszkania) muszą zostać zanonimizowane.

Dnia 16 stycznia 2015 r. przy użyciu poczty elektronicznej organ udzielił odpowiedzi na wniosek z 19 listopada 2014 r. poprzez przekazanie zestawienia umów wygenerowanych zawartych w 2013 r. w systemu finansowo – księgowego wskazując, że nie jest to urzędowy rejestr umów.

Dnia 24 stycznia 2015 r. przy użyciu poczty elektronicznej organ uzupełnił odpowiedź na wniosek z 19 listopada 2014 r. poprzez przekazanie umów z 2013 r. wygenerowanych w systemu finansowo – księgowego. Wyjaśnił, że nie jest to urzędowy rejestr umów. Podał, że część rubryk dot. kontrahentów nie został wypełniona, ponieważ brak jest danych w systemie lub dane te są niepełne, co unimożliwia ustalenie czy dotyczą osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą czy też osób fizycznych nieprowadzących działalności, których dane podlegają ochronie z uwagi na prawo do prywatności. Zestawienie zostało wygenerowane z systemu i weryfikacja została dokonana jedynie na podstawie danych zawartych w tym zestawieniu bez analizy treści umów. W przypadku konieczności przygotowania pełnego zastawienia obejmującego analizę treści zwartych umów, zastosowanie będą miały przepisy dotyczące informacji przetworzonej.

Dnia 3 lutego 2015 r. organ przekazał skarżącemu droga elektroniczną poprawione zestawienie umów za 2013 r. i 2014 r. Poprawki dotyczyły anonimizacji danych osób fizycznych.

W skardze na bezczynność Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej P. D. zarzucił naruszenie przepisów art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782 z późn. zm.), zwanej dalej U.d.i p. poprzez nieudostępnienie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem w określonym terminie, tj.: zestawienia umów w oparciu o rejestr zawieranych umów w systemie FK Softres zawierającego dane co najmniej w zakresie kontrahenta, numeru umowy, kwoty, nazwy wydziału, zadania budżetowego, klasyfikacji budżetowej, daty zawarcia umowy, nazwy i przedmiotu umowy za okres 2013 - 2014 w formie arkusza kalkulacyjnego Excel. Jednocześnie wniósł o zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem z dnia 19 listopada 2014 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że odpowiedź udzielona przez organ była niepełna, zestawienie bowiem nie zawiera informacji w zakresie: nazwy kontrahenta w przypadku ponad 200 umów w zestawieniu z 2014 r. oraz nazwy kontrahenta w przypadku ponad 200 umów w zestawieniu z 2013 r. Ponadto w przypadku licznych pozycji brak jest numeru umowy. Zarzucił, że nie opublikował informacji zgodnie z wnioskiem skarżącego w BIP, a brakujące dane sprawiają wrażenie celowo usuniętych, co organ potwierdził w korespondencji z 24 stycznia 2015 r. Skarżący zarzucił ponadto organowi niewydanie decyzji administracyjnej o odmowie dostępu do informacji publicznej w formie przewidzianej w ustawie oraz niepodanie podstawy prawnej ograniczenia informacji. Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. akt I CSK 190/12 wskazał, że należy przyjąć, że ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego nie narusza prawa do prywatności tych osób, o którym mowa w art. 5 ust. 2 U.d.i p., co świadczy o tym, że brak było podstaw do ewentualnego wyłączenia danych stron umowy. W dalszej części uzasadnienia skargi przytoczył obszerny fragment uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 693/13, w którym Sąd wyraził m. in. pogląd, że niezachowanie przy odmowie udostępnienia informacji publicznej, wskazanej w ustawie o dostępie do informacji publicznej formy decyzji, stanowi bezczynność podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej. Jeśli organ dostrzegł potrzebę ograniczenia dostępności pewnych danych, z uwagi na zasadę ochrony informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych, zobligowany był do wyjaśnienia tej kwestii w drodze decyzji przewidzianej w art. 16 U.d.i p. Dopiero w tej formie można rozważać zasadność zastosowania przyczyn odmowy udostępnienie informacji publicznej przepianych w art. 5 ustawy.

Podsumowując skarżący podał, że do dnia wniesienia skargi nie został "wykonany" jego wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Podmiot co prawda podjął działania w tym kierunku, ale były one niedostateczne i nie wypełniły prawnych obowiązków określonych w ustawie.

W odpowiedzi na skargę Prezydenta Miasta [...] wniósł o oddalenie skargi oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że stanowisko skarżącego jest pozbawione tak podstaw prawnych i faktycznych, a tym samym skarga winna zostać oddalona. Organ nie pozostawał i nie pozostaje w bezczynności albowiem podjął wszelkie czynności zmierzające do udostępnienia wnioskowanej informacji. Informacja publiczna została wnioskodawcy udostępniona, zaś dane podlegające ochronie - zanonimizowane. Wykaz dotyczący 2013 r. zawiera dane 1174 umów, natomiast wykaz z 2014 r. zawiera dane 1292 umów. Wykazy obejmują umowy których dane zostały wprowadzone do programu finansowo-księgowego FK Softres. Program ten służy do obsługi księgowej budżetu Gminy [...]. Stanowi on wypełnienie procedury zawierania umów której celem jest zapewnienie, iż wszystkie umowy zostały przez właściwe osoby sprawdzone, podpisane, zarejestrowane w systemie komputerowym, a także właściwie przechowywane i chronione. Z procedury wyłączone są niektóre rodzaje umów. Prowadzony w programie rejestr umów nie jest rejestrem urzędowym, a wygenerowane z programu wykazy umów zawierają dane, które zostały prowadzone do systemu przez pracownika Wydziału Budżetowo-Finansowego i dane te są niepełne. Organ działał zgodnie z duchem zasady jawności, bowiem dokonanie częściowej anonimizacji danych umożliwiło udostępnienie wnioskodawcy pełnych wykazów umów wygenerowanych z programu, bez konieczności naruszania prywatności osób fizycznych lub wydania decyzji odmownej, przy czym większość udostępnionych wykazów umów w zakresie kontrahentów nie została zanonimizowana. Natomiast w odniesieniu do danych zanonimizowanych organ związany był treścią art. 5 ust. 1 i 2 U.d.i p. nakazującego konieczność ochrony takich wartości jak prywatność osoby fizycznej, z czym wiąże się możliwość ograniczenia informacji publicznej, polegająca m.in. na anonimizacji udostępnianych dokumentów. Anonimizacja ma też związek z wymogami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1182 z późn. zm.), która w rozdziale 8 wprowadza karną odpowiedzialność związaną z naruszeniem prawnej ochrony danych osobowych.

Odnosząc się do kwestii publikacji wykazów w BIP (której domagał się skarżący) organ podkreślił, że mimo, że prawo do informacji publicznej jest jedną z podstawowych zasad systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, to przepisy U.d.i p. wyznaczają ramy tego uprawnienia oraz wskazują tryb postępowania w zakresie dostępu do informacji publicznej. Przepisy art. 8 ww. ustawy nakładają na organy władzy publicznej obowiązek prowadzenia BIP oraz zamieszczania w nim informacji publicznych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 13, pkt 4 lit. a tiret drugie, lit. c i d i pkt 5. Możliwe jest także udostępnianie w BIP innych informacji publicznych niż wymienione powyżej (art. 8 ust. 3 ustawy). Obowiązujące przepisy nie nakładają na organy władzy publicznej obowiązku zamieszczania w BIP wykazów zawieranych umów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki przewidziane w ustawie, zaś kontrola tej działalności zgodnie z § 2 pkt 8 P.p.s.a. obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Po myśli art. 149 P.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1). Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 (§ 2). Instytucja skargi na bezczynność organu, o której mowa w art. 149 P.p.s.a. ma zatem na celu ochronę strony przez doprowadzenie do wydania przez organ rozstrzygnięcia w sprawie oraz ustaleniu czy bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa. Użycie w zdaniu drugim § 1 art. 149 P.p.s.a. wyrazu jednocześnie, nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie.

Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią realizację konstytucyjnie zagwarantowanego w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP prawa do informacji. Przepis ten stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 1 U.d.i p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.

Przepis art. 6 ustawy zawiera przykładowy katalog informacji oraz danych które podlegają reżimowi ustawy. W świetle tego przepisu przesłanką kwalifikującą konkretną informację do kategorii informacji publicznej jest spełnianie przez nią kryterium przedmiotowego. O uznaniu zatem, że dana informacja ma charakter informacji publicznej decyduje wyłącznie treść i charakter konkretnej informacji.

Po myśli art. 6 ust. 1 pkt 2 U.d.i p. udostępnianiu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4, w tym o majątku, którym dysponują (lit. f). Natomiast art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi o udostępnieniu informacji publicznej o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o trybie działania państwowych osób prawnych i osób prawnych samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania zadań publicznych i ich działalności w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej (lit. b).

Katalog podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej zawiera art. 4 ust. 1 ustawy.

Poza sporem pozostaje, że Gmina [...] należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostepnienia informacji publicznej, a żądane przez skarżącego informacje dotyczące umów cywilnoprawnych zawartych przez Gminę [...] mają charakter informacji publicznej. Umowy te stanowią bowiem, zgodnie z art. 1 ust. 1 U.d.i p. informację o sprawach publicznych, bowiem dostarczają wiedzy na temat gospodarowania majątkiem publicznym.

Spór dotyczy kwestii jawności danych osobowych strony umowy cywilnoprawnej zawartej z podmiotem publicznym. Analizując to zagadnienie należy wskazać, że prawo do informacji publicznej stosownie do art. 5 ust. 2 U.d.i p. podlega ograniczeniu z uwagi na ochronę prywatności, która obejmuje ochronę życia osobistego, rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Dane osobowe takie jakie imię i nazwisko należą do sfery prywatnej i dodatkowo są chronione przez ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2003 r., nr 101, poz. 926 ze zm.). Ustawa ta stanowi równorzędny, w stosunku do U.d.i p. akt prawny, zatem w każdej sprawie, w której dochodzi do kolizji prawa do informacji z prawem do ochrony danych osobowych należy wyważyć, któremu z tych praw przyznać większą wagę i z jakich względów. W okolicznościach rozpatrywanej sprawy priorytet należało przyznać prawu do informacji publicznej i to z tych względów na które wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu przywołanego przez strony wyroku z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie I CSK 190/12 (Lex nr 1283743). W wyroku tym Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że do prywatnej sfery życia zalicza się przede wszystkim zdarzenia i okoliczności tworzące sferę życia osobistego i rodzinnego. Szczególny charakter tej dziedziny życia człowieka uzasadnia udzielenie jej silnej ochrony prawnej. Nie znaczy to, by każda informacja dotycząca określonej osoby była informacją z dziedziny jej życia osobistego. Reżim ochrony prawa do prywatności i reżim ochrony danych osobowych są wobec siebie niezależne. Dochodzi przy tym do wzajemnych relacji i oddziaływania tych reżimów, bowiem w określonych sytuacjach faktycznych przetworzenie danych osobowych może spowodować naruszenie dobra osobistego w postaci prawa do prywatności, bądź ochrona prawa do prywatności będzie wymagała sprzeciwienia się wykorzystaniu danych osobowych. Ujawnienie imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne z jednostką samorządu terytorialnego nie narusza prawa do prywatności tych osób, o którym mowa w art. 5 ust. 2 U.d.i p. W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę osoba fizyczna zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem publicznym nie może oczekiwać, że w zakresie takich danych jak imię i nazwisko, przedmiot umowy, wysokość wynagrodzenia zachowa prawo do prywatności. Imię i nazwisko zasadniczo należy do sfery prywatnej człowieka, jednak w pewnych sytuacjach staje się "sprawą publiczną". Ma to miejsce wówczas gdy osoba fizyczna decyduje się na zawarcie umowy z podmiotem publicznym w wyniku której otrzyma wynagrodzenie ze środków publicznych. Zatem kwestie dotyczące danych osób, z którymi podpisano umowy cywilnoprawne należy ocenić biorąc pod uwagę art. 6 w zw. z art. 1 ust. 1 U.d. i p. Błędem jest natomiast wąskie w oparciu jedynie o art. 5 ust. 2 U.d. i p. ujęcie kwestii dostępu do informacji o nazwiskach osób z którymi podmiot publiczny zawarł umowy cywilnoprawne. Wynika to z faktu, że celem dostępu do informacji publicznej jest poddanie społecznej kontroli sposobu i celów wydatkowania publicznych środków. Dla właściwej oceny działania podmiotu publicznego same informacje o wielkości wynagrodzenia za wykonanie umowy cywilnoprawnej lub nawet o jej przedmiocie są niewystarczające. Podanie nazwisk osób, z którymi zawarto umowy cywilnoprawne umożliwia ocenę czy realizację umowy powierzono osobom posiadającym odpowiednią wiedzę i umiejętności pozwalające na jej wykonanie, a sama umowa nie jest w istocie zakamuflowanym sposobem nieuprawnionego przepływu środków publicznych do prywatnych kieszeni. Podmiot dobrowolnie zawierający umowę z podmiotem publicznym powinien liczyć się z tym, że jego dane zostaną ujawnione.

Osobną kwestią jest forma załatwienia wniosku skarżącego w niniejszej sprawie. Otóż udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno - technicznej, a obowiązek wydania decyzji ustawodawca przewidział jedynie w przypadkach, gdy chodzi o informację wprawdzie mieszczącą się zakresie przedmiotowym i podmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej informacja, lecz niemożliwą do udostępnienia z uwagi na ochronę danych osobowych, tajemnicę zawodową, służbową, państwową, skarbową, statystyczną czy inną tajemnicę ustawowo chronioną, bądź prawo do prywatności (wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 3301/02, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Z ugruntowanego orzecznictwa sądowego wynika natomiast, że jeżeli żądanie podmiotu nie dotyczy informacji publicznej, organ powiadamia pisemnie podmiot domagający się informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 2867/02, wyrok NSA z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 2172/11, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). W sytuacji jeżeli organ nie posiada żądanej informacji, a mieści się w kategorii podmiotów zobowiązanych, to w takim przypadku powiadamia się wnioskodawcę pismem, że nie posiada danych, o które wnioskodawca wnosił, nie ma natomiast obowiązku wydawania w tej sprawie decyzji (Wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2010, sygn. akt: I OSK 1557/09, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Dopiero przejaw działalności organu w jednej z wymienionych wyżej form działania zwalnia podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej z zarzutu bezczynności.

Zatem mając na uwadze powyższe wywody stwierdzić należy, że organ odmawiając udzielenia informacji publicznej w zakresie imion i nazwisk kontrahentów umów cywilnoprawnych zawieranych z Gminą [...] z uwagi na prawo do prywatności winien był wydać decyzję administracyjną. Odmowa udostępnienia takich danych w formie pisma świadczy o tym, że organ pozostawał w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej. Niezależnie od powyższego rozpatrując wniosek skarżącego organ powinien mieć na uwadze przedstawioną wyżej wykładnię pojęcia informacji publicznej w zakresie imion i nazwisk kontrahentów umów cywilnoprawnych zawieranych z Gminą [...] i rozpoznać wniosek skarżącego z jej uwzględnieniem.

Badając skargę na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej trzeba mieć na względzie, że zgodnie z art. 13 ust. 1 U.d.i p. udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 cyt. ustawy. Uwzględnienie skargi na bezczynność czy przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać na stwierdzeniu, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, albo że naruszenie prawa nie było rażące, mimo, że są podstawy do umorzenia postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu, z uwagi na to, że akt taki został wydany przez organ po wniesieniu skargi do sądu. Rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym wyraźnie i bezdyskusyjnie naruszono treść obowiązku wynikającego z przepisu prawa. W orzecznictwie akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia jako rażąca musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się zatem, że dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych obowiązków, czyli także terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi być znaczne i niezaprzeczalne. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt: I OSK 675/12; postanowienie NSA z dnia 27 marca 2013 r., sygn. akt: II OSK 468/13; www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając na uwadze, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej został złożony w dniu 19 listopada 2014 r. i, na skutek odpowiedzi organu na wniosek, zmodyfikowany w dniu 16 grudnia 2014 r., a częściowej informacji udzielono w dniu 16 stycznia 2015 r., a następnie w dniu 24 stycznia 2015 r. oraz w dniu 3 lutego 2015 r. Sąd stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Sąd wziął tu pod uwagę zakres żądanej informacji oraz fakt, że organ podjął korespondencję z wnioskodawcą zmierzającą do jednoznacznego ustalenia zakresu wniosku oraz to, że ostatecznie udostępnił tą informację w częściowym zakresie.

Jednocześnie brak było podstaw do nałożenia na organ grzywny na podstawie art. 149 § 2 ustawy P.p.s.a., gdyż do powyższych nieprawidłowości nie doszło ze złej woli organu.

Za chybiony należy uznać zarzut nieumieszczenia żądanych przez skarżącego informacji w Biuletynie Informacji Publicznej. Po myśli art. 8 ust. 1. U.d.ip. w celu powszechnego udostępniania informacji publicznej, w postaci ujednoliconego systemu stron w sieci teleinformatycznej tworzy się urzędowy publikator teleinformatyczny - Biuletyn Informacji Publicznej. Obligatoryjnemu udostepnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej podlegają informacje, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 – 3, pkt 4 lit. a tiret drugie, lit. c i d i pkt 5 (ust. 3). Udostępnienie informacji żądanych przez skarżącego ma charakter fakultatywny.

Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt I sentencji wyroku, działając na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. zdanie pierwsze, zobowiązał organ do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 19 listopada 2014 r. w terminie 14 dni licząc od dnia zwrotu akt sprawy organowi. Równocześnie zaistniała bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku, na podstawie art. 149 § 1 zdanie drugie P.p.s.a. O kosztach w pkt III sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 P.p.s.a.