Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 30 października 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej G. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 56/16 w sprawie ze skargi G. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dopuszczenia do posiadania broni 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od G. M. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 56/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skarżącego na zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji w przedmiocie odmowy dopuszczenia do posiadania broni. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...],[...] Komendant Wojewódzki Policji [...] odmówił dopuszczenia do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub prowadzenia strzeleckich zawodów sportowych.

Organ I instancji ustalił, że Posterunek Policji [...] Komendy Powiatowej Policji [...] prowadzi przeciwko skarżącemu postępowanie, w którym postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2015 r. przedstawiono mu zarzut popełnienia czynów z art. 157 § 1 i art. 190 § 1 Kodeksu karnego, a następnie postawiono go w stan oskarżenia, kierując sprawę do Sądu. Skarżący został oskarżony o to, że rękami przyduszał okolice szyi, uderzał głową o powierzchnię betonową i dokonał nogą ucisku prawej nogi małoletniego, czym naruszył czynności narządu ciała, powodując obrażenia w postaci: sińca potylicy, otarcia naskórka na obu bocznych powierzchniach szyi, krwiaka śródstopia prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie prawidłowej funkcji narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni. Ponadto w tym samym miejscu i czasie groził małoletniemu pozbawieniem życia, a groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Nadto wnioskodawca w przeszłości (od 1996-2006 r.) był wielokrotnie karany (co najmniej osiem razy) m.in. za przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych, samorządu terytorialnego oraz przeciwko mieniu i porządkowi publicznemu, organ I instancji włączył do akt postępowania administracyjnego kserokopie prawomocnych wyroków zapadłych w jego sprawach karnych, a także inne materiały dowodowe, m.in. notatkę służbową z wywiadu środowiskowego z dnia 18 listopada 2014 r. przeprowadzonego na okoliczność ubiegania się przez niego o broń myśliwską, gdzie rozpytani sąsiedzi wydawali na jego temat rozbieżne opinie (spokojny – nieprzewidywalny, nie wiadomo co może zrobić, niezgodny, agresywny, zdolny do wszystkiego, wzbudzający zagrożenie w przypadku posiadania broni). Organ I instancji uznał, że skarżący stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, zatem nie powinien posiadać broni.

Odwołanie od ww. decyzji wniósł skarżący.

Zaskarżoną decyzją Komendant Główny Policji utrzymał w mocy ww. decyzję o odmowie dopuszczenia do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub prowadzenia strzeleckich zawodów sportowych.

Organ odwoławczy, powołując się na treść art. 10 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, stwierdził, że posiadanie broni nie należy do konstytucyjnych praw i wolności, lecz jest ściśle reglamentowane, a zatem w odniesieniu do niego należy przyjąć wykładnię zawężającą, a nie rozszerzającą. Od osób ubiegających się o pozwolenie wymaga się przestrzegania prawa, co wiąże się ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, a na straży tych wartości stoją organy Policji, prowadząc właściwą politykę w sprawie dostępu do broni palnej. W tym celu poddano ocenie zachowanie i postawę życiową skarżącego w dłuższej perspektywie czasowej.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego o naruszeniu art. 75 w zw. z art. 106 K.p.a., przez oparcie rozstrzygnięcia m.in. orzeczeniach skazujących skarżącego, które uległy już zatarciu z mocy prawa, organ wyjaśnił, że zatarcie skazania nie stanowi przeszkody do ustalenia w trybie art. 75 K.p.a., że osoba posiadająca pozwolenie na broń lub ubiegająca się o takie uprawnienie popełniła czyn, który sam w sobie lub w powiązaniu z innymi okolicznościami może wskazywać na to, że stanowi ona zagrożenie dla samej siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Zatarcie skazania pozwala wprawdzie daną osobę uznać za niekaraną, jednakże przy ocenie jej osobowości ważny jest nie tyle fakt skazania bądź nie, ale dotychczasowe życie i sposób postępowania tej osoby.

Organy Policji mają prawo do oceny całej dotychczasowej postawy życiowej wnioskodawcy, a nie tylko jego zachowania we wskazanym przez niego okresie. W przypadku skarżącego, dokonując tej oceny wzięto pod uwagę także jego przeszłość kryminalną w latach 1996-2006, który to fakt potwierdzają zatarte w chwili obecnej wyroki sądów powszechnych. W świetle aktualnie obowiązujących przepisów prawa materialnego okoliczność tego rodzaju nie może stanowić samoistnej podstawy do odmowy wydania pozwolenia na broń. Jednak w powiązaniu z innymi okolicznościami może wskazywać, że osoba ubiegająca się o pozwolenie potencjalnie stanowi zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa publicznego. W przedmiotowej sprawie związek taki ustalono. W chwili obecnej bowiem skarżący stoi pod zarzutem popełnienia przestępstw wymierzonych przeciwko życiu, zdrowiu (z art. 157 § 1 K.k.) i przeciwko wolności (art. 190 K.k. – groźby karalne), których miał się dopuścić wobec osoby małoletniej. W zestawieniu z innymi ustalonymi w toku postępowania okolicznościami uprawnia to do oceny, że skarżący swojej postawy życiowej nie zmienił, tj. nadal dopuszcza się naruszania norm prawnych. To zaś stanowi niewątpliwą przeszkodę do przyznania mu prawa dysponowania bronią, ponieważ stworzyłoby ryzyko jej użycia w niewłaściwy sposób i to bez względu na rodzaj i cel przeznaczenia broni.

Powyższą decyzję zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie art. 6, art. 107 § 1, art. 7, art. 9 w zw. z art. 10 § 1 w zw. z art. 81 K.p.a. i art. 51 Konstytucji RP, art. 268a K.p.a., art. 75 § 1 K.p.a. w zw. z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP i art. 106 K.k., art. 10 ust. 1, art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

W odpowiedzi na skargę oraz piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2016 r. Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 56/16, oddalając skargę, wskazał, że w procedurze o udzielenie pozwolenia na broń, poza przesłankami z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, bada się czy wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla siebie, porządku i bezpieczeństwa publicznego (art. 10 ust. 1 tej ustawy) – por. wyroki NSA: z 7 sierpnia 2013 r., II OSK 731/12; z 6 lutego 2014 r., II OSK 2060/12. Ponadto wskazany powyżej zakres postępowania wyjaśniającego stanowi wyraz wdrożenia przez krajowego ustawodawcę dyrektywy Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z dnia 13 września 1991 r.), zmienionej dyrektywą parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz. U. UE L 179.5 z 8 lipca 2008 r.). Sąd wskazał na restrykcyjność uregulowań w sprawie udzielanym pozwoleń na broń, a uzyskanie w tym zakresie uprawnień należy traktować w kategoria przywileju (por. wyroki NSA: z 30 października 2008 r., II OSK 1296/07; z 28 października 2011 r., II OSK 1562/10).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy ocenę, że skarżący stanowił zagrożenie dla siebie oraz bezpieczeństwa publicznego organy Policji rozpoznające złożony przez niego wniosek powzięły na bazie dokonanych ustaleń. Skarżący w latach 1996-2006 był wielokrotnie karany za min. przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych, samorządu terytorialnego, przeciwko mieniu i porządkowi publicznemu. Jak wynika z dokonanych przez organ sprawdzeń z ewidencji w okresie od 2010 r. był również karany grzywną (w drodze mandatu karnego) za wykroczenia w ruchu drogowym. Nadto w chwili obecnej w dniu 26 marca 2015 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej [...] skierował przeciwko skarżącemu akt oskarżenia o przestępstwo z art. 157 § 1 i art. 190 § 1 K.k. do Sądu Rejonowego [...].

Sąd zgodził się z organem, że postawienie określonej osoby w stan oskarżenia możliwe jest wówczas, gdy przekonanie o popełnieniu przez tę osobę zarzucanego przestępstwa graniczy z pewnością dokonania przez nią czynu karalnego. O ile dotyczy to osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń, organy Policji mając na uwadze treść przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji sprawdzają, czy okoliczności popełnienia zarzucanego jej czynu nie dają podstaw do obaw co do możliwego sprzecznego z prawem użycia przez nią broni w przypadku, gdyby uzyskała na nią pozwolenie.

W przypadku skarżącego sprawdzenia te okazały się negatywne.

Z akt sprawy karnej wynika bowiem, że zachował się on agresywnie wobec osoby małoletniej używając wobec niej przemocy słownej (groźby pozbawienia życia) i fizycznej (spowodował u niej naruszenie prawidłowych funkcji narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni). Usprawiedliwienia dla takiego zachowania nie mogą tłumaczyć emocje (miała to być reakcja na informację o pobiciu córki), a także jego przekonanie o winie małoletniego (miał zastraszać jego córkę), zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba poszkodowana (córka) zaprzeczyła temu w momencie, gdy podjął interwencję, a inna osoba próbowała jej zapobiec. W państwie prawa nie ma miejsca na wymierzanie "sprawiedliwości" na własną rękę, z pominięciem drogi sądowej. Natomiast uleganie emocjom, prowadzące do agresji wobec innych osób – niezależnie od stopnia ich winy (jeśli w ogóle były winne) – nie jest cechą pożądaną u osób chcących posiadać broń. Porywczość i gwałtowność – a takie cechy charakteru skarżącego ujawniły się podczas analizy akt prowadzonej przeciwko niemu sprawy karnej – uzasadniają obawę, że posiadając broń, mógłby jej użyć sprzecznie z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Ocenę tę potwierdzają również inne, zebrane w postępowaniu administracyjnym dotyczącym wydania skarżącemu pozwolenia na broń materiały dowodowe. Wiele osób, które miały z nim w przeszłości styczność, zwróciło uwagę na takie cechy jej charakteru, jak impulsywność, nieprzewidywalność czy agresywność, co też przyczyniło się do wydania o niej negatywnej opinii w poprzednim miejscu zamieszkania w Ińsku. Trudno odmówić ich spostrzeżeniom racji zważywszy na okoliczności zdarzenia, na podstawie którego skierowano przeciwko stronie akt oskarżenia. W tym stanie rzeczy opinia o stronie z nowego miejsca zamieszkania sporządzona w terminie niespełna czterech miesięcy od daty zmiany adresu zamieszkania nie może dowodzić tego, że zmieniła swój sposób postępowania i stała się porządnym obywatelem.

W ocenie Sądu, w ustalonych w niniejszej sprawie okolicznościach uzasadniona jest obawa, że posiadanie przez skarżącego broni – niezależnie od jej rodzaju i przeznaczenia – mogłoby stworzyć zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Fakt, że strona w przeszłości dopuszczała się naruszeń prawa, za co była karana sądownie (jakkolwiek wyroki uległy już zatarciu z mocy prawa) i w drodze postępowań mandatowych, czego skutkiem są negatywne o niej opinie, a także okoliczność, iż obecnie toczy się wobec niej postępowanie karne m.in. o czyn wymierzony przeciwko zdrowiu i życiu dowodzi, iż jej postawa życiowa nie uległa zmianie, a to prowadzi do konkluzji, że zaskarżone decyzja nie narusza prawa.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącego dotyczących naruszenia art. 6, art. 7, art. 9 K.p.a. Sąd uznał, że nie zasługują uwzględnienie.

Organ przed wydaniem decyzji, dokładnie wyjaśnił stan faktyczny i prawny w sprawie, dokonując precyzyjnej analizy przeszłego i obecnego zachowania się strony z uwzględnieniem jej słusznego interesu oraz interesu społecznego. Wydana przez niego decyzja zawiera wszystkie elementy wymagane przez Kodeks postępowania administracyjnego, a w jej uzasadnieniu wyjaśniono, z jakich powodów odmówiono stronie pozwolenia na broń. Znajdujące się w aktach sprawy materiały dotyczące spraw karnych zostały już dwukrotnie potwierdzone za zgodność z oryginałem, są to więc dokumenty, o których mowa w art. 76 § 1 K.p.a. i można im – wbrew stanowisku skarżącego – przyznać walor dowodu w postępowaniu administracyjnym.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku opartą na przesłance z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718), zwanej dalej "p.p.s.a.", złożył skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ja decyzji organu I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

- art. 151 w zw. z art. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. przez oddalenie skargi mimo naruszenia przez Komendanta Głównego Policji przepisów postępowania administracyjnego przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów i nie rozważenie przez organ administracji okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy;

- art. 141 § 4 p.p.s.a., polegającego na przedstawieniu stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym tj. umniejszeniu ważnej okoliczności, tj. faktu, że skarżący wobec jednoznacznych stwierdzeń Konstytucji korzysta z instytucji domniemania niewinności, a nadto w trakcie postępowania dowodowego uzyskania pozytywnych opinii o skarżącym a w konsekwencji ustalenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, że zaistniały mimo to przesłanki do uznania skarżącego jako stwarzającego zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał takiej kontroli zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie za niezasadne uznał zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 141 § 4 p.p.s.a.

Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, brak jest podstaw do stwierdzenia, że Sąd "niejako" nie dostrzegł, że Komendant Główny Policji, wydając zaskarżoną decyzję, wydał ją z istotnym naruszeniem prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zaskarżona decyzja zapadła bowiem na podstawie całokształtu materiału dowodowego, który dawał podstawę do uznania, że w sprawie zachodzi pozytywna przesłanka z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, tj. że skarżący nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Nie można uznać, że w tym zakresie doszło do dowolnej oceny materiału dowodowego. W sprawie zostały bowiem uwzględniona postawa skarżącego na przestrzeni kilkunastu lat, tj. z okresów 1996-2006 i z 2010-2015, a także wyniki wywiadu środowiskowego, które w części potwierdzały, że skarżący jest osobą nieprzewidywalną, nie wiadomo co może zrobić; że jest niezgodny, agresywny i zdolny do wszystkiego oraz wzbudzający zagrożenie w przypadku posiadania broni. W skardze kasacyjnej skarżący oceny tej nie podważył skutecznie. Nie wykazał aby wyniki wywiadu środowiskowego w tej części, w której były przychylne dla skarżącego, miałyby mieć decydujący wpływ na wynik sprawy, a co za tym idzie, że doszło do istotnego naruszenia wskazywanego w skardze kasacyjnej art. 7 K.p.a. Należy pamiętać, że osoba, która ubiega się o wydanie pozwolenia na broń dla celów zawodów sportowych powinna wykazać, że w jej przypadku zachodzą mające odzwierciedlenie w rzeczywistości sytuacje i fakty, które nie tylko pozwalają uznać przedstawione okoliczności za uzasadnione w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Dodatkowo zgodnie art. 10 ust. 1 ww. ustawy wymagane jest wykazanie, że wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. W tym kontekście bez znaczenia dla dokonywanej na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest to, że dotychczas wydane prawomocne wyroki zakazujące uległy zatarciu, ponieważ okoliczność zatarcia mogłaby mieć znaczenia dla oceny legalności zastosowania przesłanki z art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. W okolicznościach tej sprawy zaskarżona decyzja nie zapadła jednak na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, lecz m.in. na podstawie art. 10 ust. 1 tej ustawy, który zawiera przesłankę, zgodnie z którą wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego – o czym już wyżej była mowa. W tej zaś sprawie oceniono, że skarżący swoją dotychczasową postawą życiową nie daje rękojmi w zakresie zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, jako że dopuszczał się licznych czynów, które pozwalają na stwierdzenie – na co też wskazywały wyniki wywiadu środowiskowego – że jest osobą wzbudzającą zagrożenie w przypadku posiadania broni. Wskazywana w skardze kasacyjnej okoliczność zatarcia, co prawda, nie pozwala na przypisanie skarżącemu popełnienia któregokolwiek z przestępstw, a więc zaistnienia przesłanki negatywnej określonej w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, ale sam fakt zaistnienia określonych zachowań skarżącego utwierdza ocenę organów w zakresie obawy użycia broni przez skarżącego w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Nie może bowiem dochodzić do takich sytuacji, że organy policji nie będą miały możliwości oceny osoby wnioskodawcy w kontekście zagrożenia bezpieczeństwa publicznego. Ustawodawca przyznał organom właściwym w sprawach pozwoleń na broń prawo do określania przesłanek świadczących o zagrożeniu m.in. dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego i uznał, że nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, winien być realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej, kształtowaną poprzez pryzmat interesu społecznego. Ocena taka oczywiście nie może nosić znamion dowolności i takich znamion nie zawiera ocena przeprowadzona przez organy policji w niniejszej sprawie. Powyższa wykładnia art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wynika z tego, że to osoby ubiegające się o pozwolenie na broń powinny dawać rękojmię przestrzegania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Tym bardziej, że prawo posiadania broni nie należy w Polsce do praw obywatelskich gwarantowanych w Konstytucji RP. Prawo do posiadania broni ma w świetle omawianej ustawy reglamentacyjny charakter, zatem osoby posiadające pozwolenie na broń powinny w sposób szczególny unikać kolizji z prawem i należy od nich wymagać nieskazitelnej postawy. Dlatego w okolicznościach tej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia, że doszło do dowolnej oceny materiału dowodowego, a częściowo przychylne opinie uzyskane podczas wywiadu środowiskowego nie mogły zmienić wyniku rozstrzygnięcia, z uwagi na to, że skarżący nie spełnia pozytywnej przesłanki określonej w art. 10 ust. 1 "braku zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego" (por. wyrok NSA z 16 września 2014 r., II OSK 583/13). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w rozpatrywanej sprawie organy Policji dokonały prawidłowej interpretacji art. 10 ustawy o broni i amunicji i prawidłowo go zastosowały. Organy w sposób wyczerpujący ustaliły i oceniły stan faktyczny sprawy, a następnie wydały decyzję odmowną biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a także cele wynikające z przepisów ustawy o broni i amunicji. Ocena ta polegała na precyzyjnej analizie przeszłego zachowania się wnioskodawcy, którego liczne zachowania nie pozwalają na stwierdzenie, że nie stanowi on zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego (por. wyrok NSA z 20 lutego 2015 r., II OSK 1683/13). Taki bowiem szeroki zakres kontroli organów policji wynika właśnie z treść art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, dlatego zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Ponadto nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zarzut ten został błędnie sformułowany, ponieważ za jego pomocą w skardze kasacyjnej próbuje się podważyć ocenę Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sformułowanie zarzutu opartego na art. 141 § 4 p.p.s.a. nie może służyć podważeniu merytorycznej oceny zawartej w uzasadnieniu wyroku. Przepis ten bowiem odnosi się wyłącznie do elementów składowych uzasadnienia wyroku sądu administracyjnego. W tej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku składa się z elementów, o jakich mowa w art. 141 § 4 p.p.s.a. To, że skarżący nie zgadza się z zawartą w uzasadnieniu oceną prawną może być kwestionowane w skardze kasacyjnej przez przywołanie innych odpowiednich przepisów prawa. Rolą Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest zaś domyślanie się za stronę wnoszącą skargę kasacyjną, o jakie konkretnie przepisy chodziło. Dlatego też sporządzenie skargi kasacyjnej obarczone jest "przymusem adwokackim", ponieważ sporządzenie tego rodzaju pisma procesowego, z uwagi określone wymogi formalne, wymaga odpowiedniej wiedzy fachowej. W tym miejscu jeszcze raz wskazania wymaga, że zastosowanie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji w tej sprawie nie tyle wiązało się z ustalaniem winy skarżącego, czy obowiązywania zasady domniemania niewinności, ile sam fakt zaistnienia w przeszłości określonych zachowań skarżącego, które nie dawały podstawy do uznania, że skarżący jako wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Z tych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.