Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia WSA Anna Siedlecka Protokolant: specjalista Izabela Szczerbińska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 lutego 2018 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dokonania aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków oddala skargę w całości.

Zaskarżoną decyzją organ (art. 32 p.p.s.a.) utrzymał w mocy decyzję o odmowie dokonania aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków przez wykreślenie oznaczenia lokali jako niemieszkalnych i wpisanie w to miejsce lokali mieszkalnych.

Według przytoczonych ustaleń skarżący uzyskał na podstawie art. 2 ust. 2 i 3 u.w.l. zaświadczenia o samodzielności określonych lokali, przy czym zaświadczenia nie stwierdzały charakteru tych lokali jako mieszkalnych, a za ich wydanie pobrano opłatę (wymaganą dla lokali innych niż mieszkalne).

Wyodrębnienie lokali nastąpiło w budynkach niemieszkalnych i nie nastąpiła legalna zmiana sposobu ich użytkowania (art. 71 p.b.).

W odwołaniu od odmownej decyzji pierwszej instancji skarżący zarzucił naruszenie 1. art. 24 ust. 2c w związku z art. 24 ust. 2a pkt 1d, art. 24 ust. 2b pkt 1, art. 20 ust. 1 pkt 3, art. 24 ust. 2a pkt 1b i art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 ust. 2b pkt 1 i art. 23 ust. 1 pkt 1, art. 24 ust. 2b pkt 1d, art. 23 ust. 3 pkt 1j p.g.i.k. oraz § 35 pkt 4 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków 2. § 44 pkt 2 rozporządzenia 3. § 45 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia 4. § 54 5. § 70 ust. 1 pkt 3 tego rozporządzenia, a ponadto 6. art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 78 § 1 k.p.a. Wskazane naruszenia miały związek z bezpodstawną zmianą początkowego oznaczenia lokali w kartotekach jako mieszkalnych na niemieszkalne w drodze czynności materialno-technicznej. Ten początkowy wpis nastąpił wskutek przekazania informacji przez sąd wieczystoksięgowy, zgodnej z treścią aktów notarialnych i projektem budowlanym oraz decyzją nadzoru budowlanego o pozwoleniu na użytkowanie budynków. Odmowa przywrócenia początkowego wpisu w drodze wnioskowanej aktualizacji opierała się na błędnej ocenie dowodu z pozwolenia na budowę.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ przytoczył i omówił przepisy art. 7d pkt 1a, art. 20 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 23 ust. 1, 2, 3 i 7, art. 24 ust. 2a i 2b, art. 24c ust. 2c ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2016 r., poz. 1629) i § 44, 45 ust. 1, 63 ust. 1 pkt 4-6, 70 ust. 1 i 2, 71 ust. 1 i § 79 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2016 r., poz. 1034). Organ podkreślił, że ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r., poz. 1892) określa sposób ustanawiania zarówno samodzielnych lokali mieszkalnych, jak i niemieszkalnych.

Według ustaleń przytoczonych przez organ skarżący uzyskał pozwolenie na budowę trzech budynków z apartamentami turystycznymi, zaliczonych do XIV kategorii obiektów budowlanych. Inwestycję zrealizowano na terenie przeznaczonym w planie miejscowym na budynki związane z obsługą ruchu turystycznego (symbol UZ/MT MT-2). Organ nadzoru zezwolił na użytkowanie budynków z apartamentami turystycznymi. Według pisma GUS z dnia [...] lipca 2016 r. pozwolenie na budowę wyraźnie odnosi się do budynków z apartamentami turystycznymi, czyli należy je zaklasyfikować według PKOB 2112 – budynki zakwaterowania turystycznego pozostałe i w zakresie rodzaju KŚT 109 pozostałe budynki niemieszkalne. W akcie notarialnym ustanawiającym odrębną własność lokali określono je jako apartamenty turystyczne stanowiące lokale mieszkalne w rozumieniu art. 2 ust. 2 u.w.l. Na podstawie tych aktów założono księgi wieczyste dla lokali mieszkalnych. W ewidencji gruntów działkę budowlaną oznaczono symbolem Bi (inne tereny zabudowane). Budynki zostały oznaczone w ewidencji gruntów zgodnie z powołanymi decyzjami jako budynki zakwaterowania turystycznego, budynki niemieszkalne.

Według organu akt notarialny ustanowienia odrębnej własności lokali określa ich charakter w sposób niespójny, jednocześnie jako apartamenty turystyczne i mieszkalne. Organ zauważył, że zaświadczenia o samodzielności lokali nie określały ich mieszkalnego charakteru. Lokale znajdują się w budynkach położonych na terenie przeznaczonym w planie miejscowym na cele niemieszkalne, wybudowanych i oddanych do użytkowania jako niemieszkalne. Sprzeczne z wymogiem spójności wewnętrznej operatu ewidencyjnego (§ 47 ust. 2 rozporz.) byłoby założenie kartotek dla lokali mieszkalnych w budynku niemieszkalnym położonym na terenie nie przeznaczonym na cele mieszkalne.

Organ odniósł się ponadto do zarzutów odwołania.

W nin. sprawie istotne było dokonanie oceny wniosku o kolejną aktualizację rejestru ewidencji, zaś przeprowadzone dowody wykazały bezzasadność wniosku. Aktualizacja następuje poprzez czynności materialno-techniczne lub w drodze decyzji, przy czym same czynności nie podlegają zaskarżeniu lub ocenie przy dokonywaniu kolejnych aktualizacji. Jedynie kolejna aktualizacja może poprawić wpisy błędne. Dlatego nie narusza ustawy zaniechanie ocen uprzedniej aktualizacji. Nie narusza rozporządzenia określenie lokali w budynku niemieszkalnym jako również niemieszkalnych. Powyższych ustaleń lub ocen nie mogła zmienić treść projektu budowlanego, gdyż jak trafnie wskazano w decyzji pierwszej instancji nie był istotny sposób określenia lokali w projekcie (s. 12-14 uzasadnienia decyzji pierwszej instancji). Organ podkreślił, że zapisy projektu budowlanego i nawiązujące do nich zapisy decyzji nadzoru budowlanego wskazujące "powierzchnie mieszkalne", "lokale mieszkalne" czy "mieszkania" nie przekreślają wyraźnej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany budynku niemieszkalnego. Funkcje i inne atrybuty związane z przeznaczeniem budynku jako niemieszkalnego zostały uprzednio ustalone w ostatecznej decyzji z dnia [...] stycznia 2017 r.

W skardze do sądu administracyjnego skarżący w zasadzie podtrzymał zarzuty odwołania, wywodząc z błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy zarzuty naruszenia art. 24 ust. 2b pkt 1, art. 24 ust. 2a pkt 2, art. 24 ust. 2a pkt 1b w związku z art. 23 ust. 2 pkt 1, art. 24 ust. 2a pkt 1b, 24 ust. 2b pkt 1d w związku z art. 23 ust. 3 pkt 1j p.g. i k., § 45 ust. 1 pkt 1 i 3 i § 70 cyt. rozporządzenia, a ponadto zarzucił naruszenie art. 36 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 55 ust. 1 p.b. i art. 78 § 1 k.p.a. Istotą uzasadnienia tych zarzutów było twierdzenie o zasadności wnioskowanej aktualizacji wobec treści dokumentacji budowlanej, notarialnej, wieczystoksięgowej i nadzoru budowlanego. Skarżący twierdził w szczególności, że określenie funkcji lokali jako mieszkalnych nie musi być zgodne z funkcją budynku. Samo przy tym określenie kategorii budynku w pozwoleniu na budowę nie ma znaczenia dla określenia funkcji budynku. W ocenie skarżącego organ nie rozważył należycie materiału sprawy. W uzasadnieniu skargi podkreślił, że początkowo organ geodezyjny założył kartoteki dla lokali mieszkalnych, a następnie przy niezmienionym stanie faktycznym dokonał ich aktualizacji na lokale niemieszkalne. Jedyną zmiana tego stanu było wydanie ostatecznej decyzji aktualizującej ewidencję gruntów i budynków, zatem nie lokali. Wniosek skarżącego zmierzał do przywrócenia początkowego, prawidłowego określenia charakteru lokali. Niedopuszczalna była kolejna czynność aktualizacji, nieoparta na nowych dowodach (wyroki II SA/Bk 812/13, II SA/Op 192/17, I OSK 1377/14).

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w oparciu o dotychczasową argumentację.

W uzasadnieniu wniosku o wyłączenie sędziów skarżący odstąpił od poglądu o braku powiązania pomiędzy sprawą aktualizacji w zakresie gruntu i budynków a sprawą aktualizacji kartotek lokali, gdyż w jego ocenie rozstrzygnięcia w obu powinny być takie same, a w pierwszej wyrokiem II SA/Wr 220/17 skargę oddalono.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wyrażenie przez sąd w składzie trzyosobowym określonego poglądu prawnego nie oznacza, że w podobnej sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości odnośnie bezstronności poszczególnych członków tego składu. W praktyce sądowej występują tzw. linie orzecznicze oraz przejawy wiążącej wykładni sądowej zarówno w ujęciu ustawowym (art. 153, art. 190 p.p.s.a.), jak też pozaustawowym (jednolite orzecznictwo sądowe). Sędziami bywają autorzy komentarzy do ustaw lub prac naukowych, w których wyrażają określone poglądy prawne i trudno jest sobie wyobrazić ich wyłączenie po wpłynięciu skargi lub skargi kasacyjnej opartej na odmiennym poglądzie prawnym. Należy raczej oczekiwać, że autor skargi znając ten pogląd pogłębi argumentację przemawiającą za poglądem odmiennym, korzystnym dla skarżącego. Równie łatwo można sobie wyobrazić odstąpienie przez stronę od wniesienia skargi opartej na głoszeniu poglądu odbiegającego od treści normy prawnej. Jak łatwo zauważyć, bezstronność sędziego ustaje po ustaleniu rozstrzygnięcia sprawy, gdyż wyrok nie powinien być korzystny dla obu stron.

W nin. sprawie Sąd podziela pogląd organu, że zapisy ewidencyjne dotyczące gruntu, budynku i wyodrębnionych w tym budynku lokali powinny być spójne. Jak wynika z dołączonego przez skarżącego wyroku II SA/Wr 220/17, ostateczną decyzją ustalono w ewidencji niemieszkalny charakter gruntu i budynków. Stanowi to wystarczającą przesłankę do ustalenia niemieszkalnego charakteru lokali (art. 16 k.p.a.).

Argumentacja przeciwna skarżącego opiera się na jego subiektywnej ocenie dokumentów stanowiących podstawę wpisu do ewidencji gruntów i budynków, polegającej na przeinaczaniu ich treści. Należy przypomnieć, że skarżący jako inwestor powziął zamiar zabudowy terenu nie przeznaczonego w planie miejscowym na cele mieszkalne, a następnie wniósł o pozwolenie na budowę budynków niemieszkalnych i je uzyskał. Kolejno uzyskał pozwolenie na użytkowanie tych budynków jako niemieszkalnych. Lokale w tych budynkach określał jako apartamenty turystyczne lub mieszkania czy mające powierzchnię mieszkalną, co dla organów budowlanych było obojętne. Istotna dla nich była treść rozstrzygnięć, dotycząca zabudowy niemieszkalnej, jako jedynie dozwolonej na danym terenie.

Kolejno skarżący w oparciu o przedstawiony przez siebie stan faktyczny, sprowadzający się do twierdzenia o wybudowaniu budynków mieszkalnych, uzyskał interpretacje lub wyjaśnienia różnych organów, dostosowanie do tych nieprawdziwych twierdzeń. W oparciu o zaświadczenia o samodzielności lokali niemieszkalnych uzyskał zawarcie w umowach notarialnych oświadczenia o ustanowieniu odrębnej własności lokali mieszkalnych, co zostało wpisane w dziale I księgi wieczystej. Po uzyskaniu zawiadomienia o wpisie właściwy organ pochopnie założył kartoteki dla lokali mieszkalnych i niezwłocznie po stwierdzeniu omyłki zapisał prawdziwą informację o niemieszkalnym charakterze lokali.

Ustalenia organu znajdowały oparcie w materiale procesowym sprawy i były prawidłowe. Ich jedyną konsekwencją prawną była odmowa aktualizacji zawierającej dane nieprawdziwe, sprzeczne z dokumentami uzasadniającymi obecny zapis ewidencyjny. Ustalenia organu i cały materiał procesowy sprawy nie uzasadniał zarzutów naruszenia prawa, sformułowanych w skardze. Sąd nie podziela postulatu petryfikacji jaskrawie sprzecznego ze stanem faktycznym zapisu w ewidencji i wymagania dla aktualizacji pojawienia się nowości w tym stanie, wynikających z nowych dokumentów. Sam skarżący zresztą przyznał, że taka nowość się pojawiła w postaci ostatecznej decyzji dot. aktualizacji w zakresie gruntów i budynków.

Skarga jako w sposób oczywisty nieuzasadniona uległa zatem, zgodnie z art. 151 p.p.s.a. oddaleniu.