Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Klotz (spr.) Sędziowie sędzia WSA Renata Owczarzak sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] w [...] na bezczynność Rektora Wyższej Szkoły [...] w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Rektora Wyższej Szkoły [...] w [...] do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia [...] w [...] z dnia [...] czerwca 2016 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że podmiot zobowiązany dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Wyższej Szkoły [...] w [...] na rzecz Stowarzyszenia [...] w [...] kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy na bezczynność Rektora w związku z nieudzieleniem odpowiedzi na jej wniosek z dnia [...] czerwca 2016r.

W powyższym wniosku, złożonym drogą elektroniczną, skarżąca wniosła o udostępnienie następującej informacji publicznej :

a) dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii podmiotów ją przeprowadzających - w odniesieniu do wszystkich kontroli zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych, przeprowadzonych w roku 2014 i 2015 w postaci skanów,

b) skanu statutu Szkoły wraz ze skanami aktów go zmieniających.

Skarżąca zarzuciła powyższemu podmiotowi naruszenie art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i wniosła o:

1) stwierdzenie, że podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej dopuścił się bezczynności,

2) zobowiązanie do załatwienia wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r.,

3) stwierdzenie, że doszło do bezczynności z rażącym naruszeniem prawa.

Rektor w udzielonej odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

W stanowisku podmiot zobowiązany wyjaśnił, że statut uczelni wraz ze zmianami zarówno w chwili składania wniosku o udostępnienie informacji, jak i w chwili obecnej był udostępniony na stronie internetowej Uczelni.

Odnosząc się natomiast do żądania udostępnienia protokołów pokontrolnych Rektor wskazał, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem protokoły kontroli wewnętrznych nie stanowią informacji publicznej, natomiast wniosek o wysłanie protokołów z kontroli zewnętrznych drogą elektroniczną należałoby zakwalifikować jako wniosek do działań skrajnie nieodpowiedzialnych. Rektor dodał również, że judykatura administracyjna coraz częściej spotyka się z problemem udręczenia adresata wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W literaturze uważa się, że nadużywanie publicznego prawa podmiotowego ma miejsce wówczas, gdy jakiś podmiot podejmuje prawnie dozwolone działania dla osiągnięcia celów innych niż przewidziane przez ustawodawcę. Takie działanie lub zaniechanie jest wprawdzie zachowaniem podmiotu "mającego prawo", ale nie służy społecznie uzasadnionym interesom tego podmiotu (H. Knysiak-Molczyk, Granice prawa do informacji w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym). Jak zostało wskazane wyżej żądane przez skarżącego informacje były dostępne dla wszystkich na stronie internetowej, nie było zatem potrzeby występowania o udzielenie takich informacji. Złożenie wniosku o udostępnienie powszechnie dostępnych informacji należałoby zakwalifikować jako akt nienależytej staranności. W takiej sytuacji należałoby się zastanowić nad rzeczywistym celem żądania informacji. Przy czym podkreślenia wymaga, że orzecznictwo sądów administracyjnych w sposób jednoznaczny wskazuje, że niezasadny jest wniosek o udostępnienie informacji już wcześniej udostępnionej wnioskodawcy. "Obowiązek udostępniania informacji publicznej przez władze publiczne, i inne podmioty wykonujące zadania publiczne, nie dotyczy informacji ogólnodostępnej bądź będącej już w posiadaniu wnioskującego o jej udostępnienie" (wyrok NSA z 20 listopada 2003 r., II SAB 372/03).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył , co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta - z mocy art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) – dalej jako "p.p.s.a.", obejmuje również bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a p.p.s.a.

W przedmiotowej sprawie kontroli Sądu poddana została skarga na bezczynność Rektora w związku z nieudzieleniem odpowiedzi na wniosek strony skarżącej z dnia [...] czerwca 2016r. złożony na podstawie art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r.o dostępie do informacji publicznej ( Dz.U. z 2018, poz.1330 ).

Na wstępie rozważań należy wyjaśnić, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym w prawie terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (por. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wydawnictwo Prawnicze "Lexis Nexis", Warszawa 2005, str. 86).

Wniesienie skargi na bezczynność organu jest uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. W wąskim zakresie odsyła do stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego ustalając, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się K.p.a. I tak reguluje ona udostępnienie informacji publicznej (art. 7, 13 i 14 ustawy), jak również odmowę udostępnienia informacji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy, czy też dopuszcza stwierdzenie przez organ, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej i wówczas organ powiadamia jedynie wnoszącego, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. teza nr 2 wyroku NSA w Warszawie z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059.02, Lex nr 77178, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 162/07, Lex nr 322803).

W każdym jednak z wymienionych form rozpatrzenia wniosku wymagane jest poinformowanie przez organ wnioskodawcy o zajętym stanowisku.

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega zatem na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje, czy też nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji.

Skarga na nieudzielanie informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej dopuszczalna jest tylko wtedy, gdy żądane dane należą do kategorii informacji publicznej. W przeciwnym wypadku skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna ( por. postanowienie NSA z dnia 28 października 2016r. , I OSK 125/15 publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl oraz Małgorzata Jaśkowska w: Dostęp do informacji publicznych - zagadnienia wybrane - Warszawa 2002 r.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy w pierwszej kolejności należy dokonać oceny, czy adresat wniosku o udzielenie tych informacji zobowiązany był do rozpoznania wniosku oraz czy żądana informacja jest informacją publiczną, stosownie do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ocena ta dokonana być musi na gruncie regulacji prawa materialnego, z której wnioskodawca wywodzi podstawę swego żądania, czyli ustawy o dostępie do informacji publicznej .

W przedmiotowej sprawie adresatem wniosku skarżącej z dnia [...] czerwca 2016r. jest [...] Szkoła [...] ([...]) – uczelnia niepubliczna ( § 1 Statutu, dostępnego na dzień wydania niniejszego wyroku- adres strony internetowej [...].

Podmiot ten został utworzony na podstawie Zezwolenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] sierpnia 2001r. [...]. Działa na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym ( Dz.U.2017.2183).

Stosownie do treści art. 70 Konstytucji, obywatele i instytucje mają prawo zakładania szkół podstawowych, ponadpodstawowych i wyższych oraz zakładów wychowawczych. Warunki zakładania i działalności szkół niepublicznych oraz udziału władz publicznych w ich finansowaniu, a także zasady nadzoru pedagogicznego nad szkołami i zakładami wychowawczymi określa ustawa. Władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia. W tym celu tworzą i wspierają systemy indywidualnej pomocy finansowej i organizacyjnej dla uczniów i studentów. Warunki udzielania pomocy określa ustawa.

W przedmiotowej sprawie wniosek o dostęp do informacji publicznej został złożony w trakcie obowiązywania ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.).

Obecnie do uczelni niepublicznych mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018, poz.1668) . Typ uczelni niepublicznej wyjaśnia art. 13 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Z uwagi jednak na okoliczność ,że wniosek został złożony w czasie obowiązywania ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, podmiot zobowiązany działa w oparciu o powyższą ustawę.

Dla ustalenia, czy niepubliczna ( prywatna) szkoła wyższa jest podmiotem realizującym zadania publiczne konieczne jest zacytowanie regulacji prawa oświatowego.

Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym , ustawę stosuje się do publicznych i niepublicznych szkół wyższych. Jak wynika z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy uczelnia niepubliczna jest uczelnią utworzoną przez osobę fizyczną albo osobę prawną niebędącą państwową ani samorządową osobą prawną. W myśl art.4 ust. 3 ustawy uczelnie, pełniąc misję odkrywania i przekazywania prawdy poprzez prowadzenie badań i kształcenie studentów, stanowią integralną część narodowego systemu edukacji i nauki. Stosownie do treści art.15 ust.1 ustawy władze publiczne, na zasadach określonych w ustawie, zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonywania ich zadań oraz udzielają pomocy uczelniom niepublicznym w zakresie i formach określonych w ustawie. Zgodnie z art. 33 ust.1 ustawy minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego sprawuje nadzór nad zgodnością działań uczelni z przepisami prawa i statutem oraz z treścią udzielonego pozwolenia na utworzenie uczelni niepublicznej, a także nad prawidłowością wydatkowania środków publicznych. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego może żądać informacji i wyjaśnień od organów uczelni oraz założyciela uczelni niepublicznej, a także dokonywać kontroli działalności uczelni. Uczelnia niepubliczna spełniająca warunki określone w przepisach wydanych na podstawie art. 95 ust. 1 może otrzymać: dotację przeznaczoną na pokrycie części opłat wnoszonych przez studentów studiów stacjonarnych oraz uczestników stacjonarnych studiów doktoranckich .Wreszcie, zgodnie z treścią art. 207 ust. 1 ustawy do decyzji, o których mowa w art. 169 ust. 10 i 11 oraz art. 196 ust. 3, decyzji podjętych przez organy uczelni, kierownika studiów doktoranckich lub dyrektora jednostki naukowej w indywidualnych sprawach studentów i doktorantów, a także w sprawach nadzoru nad działalnością uczelnianych organizacji studenckich oraz samorządu studenckiego i doktoranckiego, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz przepisy o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego.

Z powyższego wynika, że uczelnia niepubliczna stanowi część państwowego systemu edukacji i nauki. W zakresie tworzenia i funkcjonowania tych uczelni nie ma dowolności, gdyż do państwa należy ustalenie warunków ich powstawania, funkcjonowania, określa ono też udział władz publicznych w ich finansowaniu. Dlatego też funkcjonowanie prywatnych szkół wyższych stanowi realizację jednego z konstytucyjnych zadań państwa i spełnia kryterium wykonywania zadań władzy publicznej (por. postanowienie SN z dnia 25.06.2004 r., sygn. V KK 74/04, OSNKW 2004/7-8/79). Dla uznania danych zadań za zadania publiczne istotnym jest bowiem brak rezygnacji władzy publicznej z odpowiedzialności za ich wykonywanie.

Nie jest natomiast konieczne, by samo wykonywanie zadań odbywało się w ramach struktur organizacyjnych państwa lub samorządu terytorialnego (por. Stanisław Biernat Prywatyzacja zadań publicznych Problematyka prawna, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1994 r.). Zadania publiczne wykonywane przez podmioty spoza obszaru administracji publicznej, nie tracą charakteru takich zadań (por. postanowienie WSA w Gliwicach z dnia 15.09.2011 r., sygn. akt IV SAB/GL 49/11, baza orzeczeń cbois). Uczelnia niepubliczna, nie będąc organem administracji publicznej, jest jednostką, która powołana została do wykonywania zadań publicznych i jest uprawniona do nawiązywania stosunków administracyjno -prawnych w zakresie określonym w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym (por. wyrok NSA z dnia 12.06.2001 r., sygn. I SA 2521/00).

W ocenie Sądu uczelnia niepubliczna jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, ponieważ realizuje zadnia publiczne. Stanowisko to potwierdza linia orzecznicza sądów administracyjnych, wyrażająca pogląd, że oświatę oraz kształcenie należy zaliczyć do zadań publicznych nawet wtedy, gdy są one wykonywane przez szkoły niepubliczne (vide: wyrok NSA z 1.12.2011 r. sygn. akt I OSK 1630/11 – LEX nr 1109517 ).

Argumentując powyższe należy podkreślić, że dostęp do informacji publicznej stanowi prawo zagwarantowane już na poziomie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a katalog podmiotów zobowiązanych do realizacji tego prawa wymieniony został w jej art. 61. Podmiotami zobowiązanymi do udzielania informacji o swojej działalności są przede wszystkim organy władzy publicznej oraz osoby pełniące funkcje publiczne, organy samorządu gospodarczego i zawodowego, a także inne osoby oraz jednostki organizacyjne w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Definicję informacji publicznej wprowadza art. 1 ustawy. Stosownie do treści tego przepisu "Każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie". Zakres przedmiotowy informacji publicznej został nakreślony w przybliżeniu w katalogu otwartym art. 6 ustawy. Wyliczenie to ma jedynie przykładowy charakter - wskazuje kategorie, których charakter jako informacji publicznej nie budzi wątpliwości; nie stanowi ono zatem podstawy do zawężającej interpretacji pojęcia informacji publicznej.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, do udostępniania informacji publicznej obowiązane są podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Informacją publiczną będzie zatem każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej, a w szczególności w zakresie w jaki podmioty te dysponują majątkiem publicznym.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 2, pkt 4 lit. a) tiret drugi ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o statusie prawnym lub formie prawnej, organizacji, przedmiocie działalności i kompetencjach, organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach, strukturze własnościowej podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5, majątku, którym dysponują, danych publicznych, w tym dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających.

Wykonywanie zadań władzy publicznej połączone zostało w Konstytucji z jednoczesnym gospodarowaniem mieniem komunalnym lub Skarbu Państwa. Natomiast wykonywanie zadań publicznych, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy dotyczyć będzie także zadań o charakterze niewładczym i nie łączących się z koniecznością dysponowania majątkiem publicznym. Użycie spójnika "lub" oznacza, że wykonywanie zadań publicznych przez osoby i jednostki organizacyjne może, ale nie musi być związane z dysponowaniem majątkiem publicznym. Zadania publiczne, to zadania, które służą zaspokajaniu potrzeb zbiorowych, przypisane państwu oraz szeroko rozumianym podmiotom władzy publicznej, które ponoszą w świetle prawa odpowiedzialność za ich zrealizowanie (przykładowo por. J. Zimmermann, Prawo administracyjne, Zakamycze 2005; St. Biernat, Prywatyzacja zadań publicznych, Problematyka prawna. PWN Warszawa 1994).

Zgodnie z § 40 pkt 9 i 10 Statutu uczelni , źródłami finansowania uczelni są dotacje z budżetu państwa oraz samorządu terytorialnego , inne środki finansowe z budżetu państwa oraz z budżetów jednostek samorządu terytorialnego , o których mowa w art. 94 ust. 6 ustawy .

Powyższe regulacje potwierdzają, że [...] jest uczelnią , która mieści się w katalogu podmiotów wykonujących zadania publiczne w postaci oświaty i kształcenia, które, nie muszą łączyć się z koniecznością dysponowania majątkiem publicznym. W niniejszej sprawie Statut uczelni wskazuje jednak, że sposób finansowania odbywa się z udziałem środków publicznych.

W konsekwencji powyższych ustaleń uczelnia zobowiązana jest do udostępnia danych będących informacją publiczną w zakresie określonym w cyt. przepisie art. 6 ust. 1 ustawy.

Akta przedmiotowej sprawy potwierdzają, że wniosek skarżącej dotyczył udostępnienia:

a) dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków i opinii podmiotów ją przeprowadzających - w odniesieniu do wszystkich kontroli zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych, przeprowadzonych w roku 2014 i 2015 w postaci skanów

b) skanu statutu Szkoły wraz ze skanem aktów go zmieniających.

Bezsporne jest ,że adresat wniosku nie zajął pisemnego stanowiska odnośnie żądnych dokumentów. Nie podjął również czynności materialno- prawnej polegającej na przekazaniu informacji publicznej w zakresie wskazanym we wniosku.

Podmiot zobowiązany w udzielonej odpowiedzi na skargę wywodzi, że nie miał obowiązku udostępnienia Statutu uczelni, ponieważ dokument ten był dostępny na stronie internetowej .

W ocenie Sądu nawet zamieszczenie statutu na stronie internetowej uczelni wymagało rozpoznania wniosku skarżącej w sposób uregulowany w ustawie. Milczenie podmiotu zobowiązanego świadczy o jego bezczynności .

Artykuł 7 ust. 1 ustawy określa pięć sposobów dostępu do informacji publicznej. Udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze:

1) ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w art. 8;

2) udostępniania, o którym mowa w art. 10 i 11;

3) wstępu na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia;

4) udostępniania w centralnym repozytorium.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Z kolei według art. 11 ust. 1 informacja publiczna może być udostępniana w drodze wyłożenia lub wywieszenia w miejscach ogólnie dostępnych.

Wniosek złożony przez skarżącą w dniu [...] czerwca 2016r. winien zainicjować postępowanie uregulowane przepisami u.d.i.p. Analiza ustawy prowadzi do konkluzji, iż w razie skierowania wniosku o udzielenie informacji publicznej, podmiot zobowiązany do udostępnienia takiej informacji może zachować się w jeden z poniższych sposobów:

– udzielić informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia. Wówczas winien dokonać tego w formie czynności materialno – technicznej. Przy czym w tym trybie udostępniana jest informacja publiczna, która nie została udostępniona w BIP lub centralnym repozytorium (art. 10 ust. 1 u.d.i.p.);

– poinformować wnioskodawcę, że wniosek nie znajduje podstawy w przepisach u.d.i.p., gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej, lub też wskazać, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 u.i.d.p.), bądź też poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielenia informacji, niż ten, w którym strona się zwróciła (art. 1 ust. 2 u.i.d.p.). Wówczas dopuszczalną i właściwą formą odniesienia się do wniosku o udostępnienie takiej informacji jest wyłącznie pismo zawiadamiające wnioskodawcę o braku możliwości zastosowania przepisów omawianej ustawy.

– odmówić udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 u.i.d.p.) lub umorzyć postępowanie (art. 14 ust. 2 u.i.d.p.), czego winien dokonać w formie decyzji administracyjnej;

– odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.i.d.p.

W ocenie Sądu działanie podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, w przypadku wniosku, gdy jest ona upowszechniona lub upubliczniona powinno przybrać postać czynności materialno-technicznej polegającej na wskazaniu wnioskodawcy miejsca lub publikatora, w którym informacja została umieszczona, co w istocie nie stanowi odmowy jej udzielenia.

Jak już zostało wspomniane powyżej w uzasadnieniu niniejszego wyroku i co potwierdzają akta administracyjne sprawy, podmiot zobowiązany nie podjął żadenej czynności w związku ze złożonym wnioskiem skarżącej.

W udzielonej odpowiedzi na skargę podmiot zobowiązany pomija pełen zakres żądania wniosku , który obejmował skan statutu uczelni wraz ze skanem aktów go zmieniających.

W konsekwencji uznać należy, że żądanie przez skarżącą zawarte we wniosku dotyczy udostępnienia dokumentów stanowiących informację publiczną.

Brak udostępnienia informacji publicznej i brak rozstrzygnięć procesowych w tym zakresie powoduje, że organ " milczy" i tym samym pozostaje w bezczynności.

Z uwagi zatem na okoliczność, że Rektor [...] nie rozpoznał wniosku skarżącej o udostępnienie informacji publicznej we wnioskowanym zakresie, Wojewódzki Sąd Administracyjny - na podstawie art. 149 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Podmiot zobowiązany rozpoznając wniosek będzie miał na uwadze, pełen zakres żądania wniosku , który obejmował skan statutu uczelni wraz ze skanem aktów go zmieniających.

Sąd, na podstawie art. 149 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku, że bezczynność, której dopuścił się podmiot zobowiązany miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu przepisu art. 149 p.p.s.a. dotyczyć może w szczególności zawartych w k.p.a. przepisów o terminach załatwienia sprawy administracyjnej. Za rażące naruszenie tych przepisów można zatem uznać ich oczywiste niezastosowanie lub nieprawidłowe zastosowanie. Jednakże w przekonaniu Sądu celem ustalenia, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności jakie powinien podjąć organ dążąc do merytorycznego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy. Sąd orzekając w tym zakresie miał na uwadze, że wniosek został złożony w dniu [...] czerwca 2016r. , a podmiot zobowiązany milczał prawie przez dwa lata i do dnia wydania wyroku nie rozpatrzył wniosku w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącego kwotę 100 zł tytułem uiszczonego wpisu od skargi.