Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Stanisław Śliwa /spr./ Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik WSA Robert Sawuła Protokolant Anna Zięba po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 3 lutego 2010 r. sprawy ze skargi S. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2009 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy -skargę oddala-

Decyzją z dnia [...] stycznia 2009r. znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 59 i art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej także uopizp, po rozpoznaniu odwołania S. H. od decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] listopada 2008r. znak: [...] w przedmiocie warunków zabudowy dla określonego zamierzenia inwestycyjnego utrzymało ją w mocy.

W uzasadnieniu podano, że wskazaną wyżej decyzją organ pierwszej instancji odmówił ustalenia dla S. H. warunków zabudowy dla zamierzenia pod nazwą: "budowa dwóch siłowni wiatrowych z generatorem energii elektrycznej o mocy do 2000 KW o całkowitej wysokości do 29m na części działki nr ewid. gr. 1624/40 położonej w B.

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się S. H., wskazując na jego krzywdzący dla niego charakter. Odwołujący się zakwestionował przyjęcie przez organ, iż planowane przez niego zamierzenie inwestycyjne nie jest zgodne z zasadą kontynuacji funkcji, cech i wskaźników zabudowy przemysłowej. W jego ocenie, siłownie wiatrowe nie zaburzyłyby istniejącego ładu przestrzennego, jak też nie stanowiłyby naruszenia walorów krajobrazowych. Zwrócił uwagę, iż objęta wnioskiem budowa wynika ze specyfiki wykonywanej przez niego pracy.

Po dokonaniu analizy powyższego środka zaskarżenia organ drugiej instancji, doszedł do przekonania, iż decyzja pierwszoinstancyjna odpowiada prawu. Na wstępie organ zwrócił uwagę, iż wcześniej zapadłymi w sprawie decyzjami tj. z dnia [...] listopada 2007r. (znak: [...]) oraz z dnia [..] maja 2008r. (znak: [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło poprzednio wydane w sprawie decyzje Burmistrza [...] tj. z dnia [...] sierpnia 2007r. (znak: [...]) oraz z dnia [...] marca 2008r. (znak: [...]) - również odmawiające ustalenia dla S. H. warunków zabudowy dla przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego – i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Przechodząc do meritum sprawy Kolegium zacytowało art. 59 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nakazujący – w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – ustalenie warunków zabudowy w związku ze zmianą zagospodarowania terenu w drodze stosownej decyzji. Następnie organ powołał się na art. 61 ust. 1 pkt 1 – 5 powyższej ustawy ustanawiający warunki, od których łącznego spełnienia zależy podjęcie wskazanej wyżej decyzji. Zdaniem SKO, planowane przez S. H. przedsięwzięcie nie spełnia warunku z pkt 1 powołanego przepisu, zgodnie z którym co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej musi być zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Kolegium podkreśliło, iż w rozpoznawanej sprawie nie występuje kontynuacja funkcji, bowiem działka nr 1624/40 położona w B. nie posiada żadnego sąsiedztwa jakiegokolwiek obiektu budowlanego pozwalającego na określenie wymagań dla planowanej inwestycji w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech, wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Organ drugiej instancji zauważył, iż wprawdzie stanowisko Burmistrza [...] jest ocenne, to trudno je podważyć, skoro zostało w sposób logiczny uzasadnione, a uzasadnienie to znajduje odzwierciedlenie w wynikach przeprowadzonej analizy urbanistycznej z dnia 18 listopada 2008r.

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2009r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie S. H., wnosząc o jej uchylenie i zarzucając naruszenie prawa materialnego a to: art. 61 ust. 3 w zw. z art. 59 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niezastosowanie oraz art. 61 ust. 1 pkt 1 uopizp poprzez jego błędną wykładnię.

W ocenie składającego skargę, w sprawie winien zostać zastosowany powołany wyżej art. 61 ust. 3 uopizp, który wyłącza stosowanie ust. 1 pkt 1 i pkt 2 uopizp w przypadku linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej. Przez te ostatnie należy - wobec brzmienia art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) - rozumieć budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych.

Skarżący powołał się następnie na art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), który pod pojęciem urządzeń nakazuje rozumieć urządzenia techniczne stosowane w procesach energetycznych, które z kolei - według pkt 7 powołanego artykułu - to techniczne procesy w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania paliw lub energii. Siłownie wiatraczne z generatorem energii elektrycznej są, zdaniem skarżącego, takimi właśnie urządzeniami infrastruktury technicznej, gdyż służą do produkcji energii elektrycznej, co skutkuje koniecznością przyjęcia, iż planowana przez niego inwestycja nie musi spełniać warunku z art. 61 ust. 1 pkt 1 uopizp. Skarżący podkreślił, iż gdyby jednak przyjąć, iż powyższy warunek ma zastosowanie w sprawie, to należy uznać, iż organ dopuścił się błędnej wykładni wynikającej z niego normy. Jej celem jest bowiem utrzymanie ładu przestrzennego, a zatem takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe i kompozycyjno-estetyczne. Wybudowanie siłowni wiatracznych na działce, na której znajdują się szklarnie będzie spełniać wymienione wymagania. Skarżący powołał się na orzecznictwo sądowe wskazujące na konieczność szerokiego rozumienia warunku kontynuacji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu tj. zgodnie z wykładnią systemową, która nakazuje wszelkie wątpliwości rozstrzygać na rzecz uprawnień właścicielskich. Podstawą odmowy wydania żądanej decyzji musiałaby być zatem sprzeczność projektowanej inwestycji z funkcją obiektów już istniejących, którą organ potrafiłby racjonalnie wykazać w uzasadnieniu decyzji. Nie mógłby jej natomiast stanowić sam brak tożsamości obiektu projektowanego z już istniejącym. Składający skargę podkreślił, że funkcja zabudowy znajdującej się w sąsiedztwie działki nr 1624/40 jest rolniczo-ogrodnicza i taki właśnie cel ma planowana przez niego inwestycja, która zakłada wykorzystanie siłowni wiatracznych do ogrzewania prowadzonych przez niego szklarni. Skarżący podniósł, że przedmiotowa inwestycja nie zaburzyłaby w sposób inwazyjny czy uciążliwy topografii terenu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, z przyczyn przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym załączonym do protokołu rozprawy z dnia 3 lutego 2010r. S. H. podniósł, że wąskie rozumienie zasady dobrego sąsiedztwa wyrażonej w art. 61 ust. 1 pkt 1 uopizp jest nieprawidłowe, bowiem prowadzi do automatycznego przyznania prymatu ładowi przestrzennemu nad chronionym w Konstytucji RP prawem własności, nawet gdy okoliczności konkretnego przypadku tego nie wymagają. Skarżący zwrócił uwagę, iż rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588), zwanego w dalszej części rozporządzeniem z 2003r., przewiduje odstąpienie od obowiązku kontynuacji dominującej funkcji zabudowy w sytuacjach, gdy dane rozwiązanie poparte jest analizą urbanistyczną. Składający skargę zwrócił także uwagę na art. 6 ust. 2 pkt 1 uopizp, który przewiduje zasadę wolności zagospodarowania terenu. Wskazał, że prawo własności jest najszerszym prawem do rzeczy, a ingerencje w jego treść stanowią wyjątek. Interpretacja przepisów prawa wprowadzających ograniczenia w zakresie prawa własności powinna być dokonywana na korzyść właściciela.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Sądy administracyjne - po myśli art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej następnie P.p.s.a. – sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Jeśli ustawy nie stanowią inaczej kontrola ta dokonywana jest pod względem zgodności z prawem. Przedmiotem oceny sądu jest zatem prawidłowość zastosowania przez organy przepisów proceduralnych oraz trafność wykładni przepisów materialnoprawnych w odniesieniu do ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Sąd dokonuje analizy aktów podjętych przez organy administracyjne według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie ich wydania. Podstawę uchylenia skarżonej decyzji (postanowienia) stanowi stwierdzenie naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę wznowienia postępowania bądź też innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy – art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Uchybienia skutkujące nieważnością decyzji stanowią z kolei podstawę stwierdzenia nieważności kwestionowanego aktu – art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

Orzekając w granicach sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami przedstawionymi w skardze jak też powołaną w niej podstawą prawną, sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, co wynika z art. 134 P.p.s.a.

W wyniku dokonanej przez Sąd oceny niniejszej sprawy należy stwierdzić, że wbrew zarzutom skargi kwestionowana decyzja oraz rozstrzygnięcie je poprzedzające nie budzą zastrzeżeń z punktu widzenia ich legalności. Organy obydwu instancji prowadziły bowiem postępowanie w sposób zgodny z regulacjami KPA, zastosowały właściwe przepisy prawa materialnego, dokonując przy tym prawidłowej ich interpretacji.

Kontrolowany w niniejszym postępowaniu akt to decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2009r. utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza [...] z [...] listopada 2008r. o odmowie ustalenia dla S. H. warunków zabudowy dla inwestycji w postaci dwóch siłowni wiatrowych z generatorem energii elektrycznej o mocy do 2000 KW o całkowitej wysokości do 29m na części działki nr ewid. gr. 1624/40 położonej w B.

Rozstrzygnięcia te zapadły w oparciu o regulacje ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W świetle art. 4 ust. 2 pkt 2 oraz art. 59 ust. 1 powyższej ustawy, zmiana zagospodarowania terenu polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych w przypadku, gdy na danym terenie brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może nastąpić jedynie w drodze decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Jej uzyskanie możliwe jest zaś tylko w razie łącznego spełnienia warunków określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 uopizp.

W niniejszej sprawie niekwestionowane jest, iż objęte wnioskiem zamierzenie inwestycyjne odpowiada wymogom z pkt 2 do pkt 5 powyższego przepisu. Teren tj. działka nr ewid. 1624/40 ma bowiem dostęp do drogi publicznej, istniejące i projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla przedmiotowego zamierzenia, brak potrzeby uzyskiwania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na nierolnicze (nieruchomość to łąki trwałe), a decyzja nie jest sprzeczna z przepisami odrębnymi.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się natomiast do rozstrzygnięcia, czy planowana przez S. H. inwestycja spełnia wymóg z pkt 1 powołanego artykułu tj. czy odpowiada tzw. regule dobrego sąsiedztwa. Wynika z niej, że aby ustalić warunki zabudowy dla planowanej inwestycji musi istnieć przynajmniej jedna zabudowana działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej. Działka sąsiednia powinna być przy tym zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Oznacza więc ona (powyższa zasada) konieczność dostosowania nowej zabudowy do zastanego w danym miejscu stanu dotychczasowej zabudowy, a więc obowiązek dopasowania planowanej inwestycji do cech istniejącego zagospodarowania terenu sąsiedniego. Dostosowanie przejawia się w kontynuacji zabudowy i jej cech architektonicznych. Nowa zabudowa nie może więc godzić w zastany stan rzeczy, co oznacza, że jest dopuszczalna, jeśli można ją pogodzić z funkcją już istniejącą. Wprowadzenie nowej funkcji jest możliwe, gdy będzie ona w sposób bezkolizyjny współistnieć z obecną już funkcją oraz, że w przyszłości nie będzie stanowić dla tej obecnej funkcji ograniczenia. Warunek w zakresie kontynuacji musi być oceniany w sposób obiektywny tzn. niezależnie od ocen tak inwestora, jak i stanowiska właścicieli sąsiednich nieruchomości. Jej celem jest zatem takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość, czyli gwarantuje zachowanie na danym terenie ładu przestrzennego określonego w art. 2 pkt 1 uopizp.

Oceny spełnienia takiego warunku (dobrosąsiedztwa) dokonuje się przez analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu na obszarze analizowanym, wyznaczonym przez organ wokół terenu działki budowlanej, której dotyczy wniosek inwestora - na podstawie unormowań rozporządzenia z 2003r., które w § 3 ust. 2 stanowi, iż granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 uopizp (mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w skali 1:500 lub 1:1.000), w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów.

Przeprowadzona w niniejszej sprawie analiza funkcji, cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków z art. 61 ust. 1-5 uopizp spełnia wymogi ustawowe i określone w rozporządzeniu z 2003r., przedstawiając wszystkie dane odnośnie do działek położonych w analizowanym obszarze, niezbędne do dokonania prawidłowej ich analizy. Stanowiła ona zatem wystarczający środek dowodowy pozwalający na ustalenie faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

W tym miejscu należy wskazać, iż dwukrotnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchylało decyzje Burmistrza [...] odmawiające S. H. ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji. Przyczyną powyższego za każdym razem było niewłaściwe wyznaczenie obszaru analizowanego tj. nieodpowiadającego wymogom z § 3 ust. 2 rozporządzenia z 2003r. W analizie stanowiącej załącznik do ostatnio zapadłej w sprawie decyzji tj. decyzji z dnia [...] listopada 2008r. błędy zostały wyeliminowane, jako że granice obszaru analizowanego wyznaczono w odległości około 1140m. Zasadnie wyjaśniono jednocześnie, iż dalsze jego poszerzanie byłoby zbędne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na to, iż sama działka inwestora ma duże rozmiary, zaś inwestycja ma dotyczyć tylko jej niewielkiej części. Ponadto teren objęty wnioskiem leży w środku kompleksu rolnego, przynależąc do jednolitej przestrzeni urbanistycznej o wyraźnych cechach i granicach nie wykraczających poza obszar analizowany.

Powyższa analiza wskazuje, iż w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca inwestycji występują szklarnie i budynki gospodarcze inwestora, które zgodnie z § 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r.w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589) mieszczą się w pojęciu "zabudowa zagrodowa w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych". Od strony północnej istnieje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna składająca się z budynków jednokondygnacyjnych oraz dwukondygnacyjnych, w tym z mieszkalnym poddaszem oraz związanych z nimi budynków gospodarczych i garażowych jednokondygnacyjnych oraz z budynków z usługami podstawowymi dla zabudowy mieszkaniowej (sklepy spożywczo-przemysłowe). Budynki te nie przekraczają wysokości 12m. Od strony południowej, północno-wschodniej oraz zachodniej znajduje się przestrzeń rolnicza.

Tym samym obszar, którego dotyczy inwestycja otoczony jest kompleksem rolnym, tworząc z nim zwarty obszar urbanistyczny o wyraźnych jednolitych cechach. Z kolei znajdujące się, jak wyżej zaznaczono, od strony północnej budynki mieszkalne mają powierzchnię zabudowy od 80 do 250m.kw. (z dachami spadowymi, ze stropodachami i dachami pulpitowymi czterospadowymi) oraz wysokość nieprzekraczającą 12m. Na tym tle zdecydowanie wyróżniałyby się zatem dwie siłownie wiatrowe o małej powierzchni zabudowy i znacznej

z kolei wysokości (w niniejszej sprawie 29m) oraz zupełnie różnej formie architektonicznej.

Sąd zgadza się ze stanowiskiem skarżącego, iż inwestycja planowana nie musi być tożsama z tymi, które już zostały zrealizowane na sąsiednich działkach, a zatem nie musi ona stanowić identycznego odwzorowania i posiadać identycznych parametrów oraz cech. Nie może ona jednakże w sposób zdecydowany odbiegać od dotychczasowego sposobu zagospodarowania danego terenu.

Skarżący podkreśla, że pojęcie "kontynuację funkcji" należy wykładać w sposób, który pozwoli na rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na rzecz uprawnień właściciela (inwestora), tak by zachowana została zasada wolności w zagospodarowaniu terenu, w tym jego zabudowy. W niniejszej sprawie Sąd nie miał jednak wątpliwości, iż zamierzona inwestycja nie jest do pogodzenia z zabudową istniejącą, w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy, w tym linii zabudowy, intensywności wykorzystania terenu, jak też jego przeznaczenia. Rozbieżności i to znaczne istnieją – jak to już wyżej zaznaczono – w zakresie powierzchni zabudowy, wysokości, formy architektonicznej i celu, jaki spełniać ma inwestycja (produkcja prądu).

W obszarze analizowanym nie występuje zatem zabudowa, na podstawie której możnaby kontynuować zabudowę planowaną przez inwestora. Siłownie wiatrowe nie są bowiem elementem infrastruktury rolnej, jak też mieszkaniowej.

Tym samym, w ocenie Sądu, tak Burmistrz [...] , jak i SKO prawidłowo przyjęły, iż występująca w obrębie analizowanego obszaru zabudowa nie charakteryzuje się funkcją i parametrami odpowiadającymi objętej wnioskiem S. H. inwestycji. Oznacza to z kolei, iż ustalenie dla tej inwestycji warunków zabudowy było niemożliwe z uwagi na niespełnienie zasady dobrosąsiedztwa. Realizacja przedmiotowego zamierzenia stanowiłaby bowiem pogwałcenie istniejącego ładu architektonicznego.

Nie można również uznać za kontynuację funkcji faktu, iż skarżący twierdzi, że chciałby wykorzystać energię wytwarzaną przez siłownie wiatraczne do ogrzewania prowadzonych przez niego szklarni. Siłownie wiatrowe służą do wytwarzania energii elektrycznej i funkcjonalnie nie są z produkcją szklarniową w żaden sposób związane. Sposób wykorzystania wytworzonej energii elektrycznej, pomijając nawet kwestię dopuszczalności takiego wykorzystania jak to wskazuje skarżący, nie przesądza o kontynuacji funkcji działki znajdującej się w sąsiedztwie.

Nietrafne jest stanowisko strony skarżącej, iż konieczność spełnienia przez planowaną inwestycję wymogów określonych między innymi w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w analizowanym przypadku została wyłączona z uwagi na brzmienie przepisu art. 61 ust. 3 powołanej ustawy. Przepis ten przewiduje, iż przepisów art. 61 ust. 1 i 2 tej ustawy nie stosuje się do linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej. Definiując pojęcie urządzenia infrastruktury technicznej skarżący odwołuje się do brzmienia art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. nr 261, poz. 2603 ze zm.). W świetle tego przepisu przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Z kolei przepis art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625, ze zm.) pod pojęciem urządzeń nakazuje rozumieć urządzenia techniczne stosowane w procesach energetycznych, które z kolei - według art. 3 pkt 7 tej ustawy - to techniczne procesy w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania energii elektrycznej. Siłownie wiatraczne z generatorem energii elektrycznej są zdaniem skarżącego, takimi właśnie urządzeniami infrastruktury technicznej, gdyż służą do produkcji energii elektrycznej.

Z rozumowaniem skarżącego zgodzić się nie można. Przede wszystkim podkreślić należy, iż przepis art. 61 ust. 3 uopizp wyłącza stosowanie przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy w przypadku "urządzeń infrastruktury technicznej". Struktura oznacza układ i wzajemne relacje elementów (części) stanowiących całość np. budowy, czy w naszym przypadku systemu energetycznego. Infrastruktura natomiast wspiera działalność produkcyjną, służy rozwojowi produkcji, choć sama nie bierze bezpośredniego udziału w produkcji. W analizowanym przypadku działalność produkcyjną prowadzą przykładowo elektrownie wodne, czy siłownie wiatraczne z generatorem energii elektrycznej. Natomiast infrastrukturą techniczną są urządzenia do przesyłania i dystrybucji energii, nie są natomiast infrastrukturą urządzenia służące do jej wytworzenia. Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie taka winna być interpretacja przepisu art. 61 ust. 3 uopizp. W świetle rozumowania strony skarżącej na przedmiotowej działce można wybudować elektrownię jądrową, bo przecież ona również energię elektryczną wytwarza.

W tym stanie rzeczy skargę – na podstawie art. 151 P.p.s.a. – należało oddalić.