Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt III SA/Kr 1202/19 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 stycznia 2020 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.), Sędziowie: WSA Maria Zawadzka, WSA Janusz Bociąga, Protokolant: Specjalista Agata Zaręba-Piotrowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2020 r., sprawy ze skargi B. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 2 września 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego B. J. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 2 września 2019 r. sygn. akt [...] wydaną po rozpoznaniu odwołania skarżącego B. J. od decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] 2019 r. Nr: [...], orzekającej o odmowie wydania skarżącemu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego pod ustawienie tymczasowego obiektu budowlanego - kiosku handlowego o łącznej powierzchni 3m2, na działce nr [...], obr. [...], jedn. ewid. Ś, stanowiącej pas drogowy ul. Rynek [...] w K w okresie od dnia 1.06.2019 r. do dnia 31.05.2020 r. z uwagi na kolizję z inwestycją przebudowa Rynek [...] na odcinku od ul. F do ul. B w K na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 2068, ze zm. dalej powoływanej jako "u.d.p."), Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 1264 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2018, poz. 2096 ze zm.) utrzymało w mocy decyzję organu l instancji.

Powyższa decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] 2019 r. organ l instancji wydał wyżej opisaną decyzję, w uzasadnieniu wskazując, że w dniu 16 maja 2019 r. wpłynął do organu wniosek skarżącego B. J. o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego przy ul. Rynek [...] w K w celu kontynuacji posadowienia tymczasowego obiektu budowlanego - kiosku, w dotychczasowym miejscu. Organ stwierdził, iż wnioskowane miejsce będzie kolidować z planowaną inwestycją przebudowy ul. Rynek [...] na odcinku od ul. F do ul. B w K. Mając powyższe na uwadze, konieczne jest usunięcie obiektu. Zgodnie z przedstawionym opracowaniem dotyczącym przebudowy wskazanego odcinka pasa drogowego na powierzchni chodnika stanowiącego połączenie ul. B przewidziano likwidację słupów i tablic ogłoszeniowych, a także przedmiotowego kiosku, co wynika z warunków zamówienia. W obecnym miejscu posadowienia kiosku zaprojektowano ułożenie kostki kamiennej granitowej, a pozostawienie w tym miejscu kiosku kolidowałoby z nowo przyjętą estetyką tego miejsca.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł skarżący, zarzucając naruszenie art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o drogach publicznych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie oraz przepisów postępowania, a to: art. 7, art. 77 § 1 i art. 80, art. 107 § 1 pkt 4 k.p.a. W uzasadnieniu odwołania skarżący wskazał w szczególności, iż od lat uzyskiwał zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Skarżący podniósł również, iż organ nie przeprowadził należycie postępowania dowodowego i jeżeli uznał, że wnioskodawca nie udowodnił zachodzenia szczególnego przypadku, o którym mowa w art. 39 u.d.p., to winien go wezwać przed wydaniem decyzji do wykazania okoliczności mających uzasadniać, w jego ocenie, wystąpienie szczególnie uzasadnionego przypadku przemawiającego za udzieleniem zezwolenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Organ odwoławczy wskazał, że skarżącemu od 16 maja 2018 r. znane było stanowisko organu l instancji dotyczące kiosku posadowionego w pasie drogowym ul. Rynek [...]. Organ mając na uwadze interes strony i mając jeszcze możliwość, wydał trzy decyzje zezwalające na zajęcie pasa drogowego a to: dnia 6 grudnia 2018 r. na okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 marca 2019 r., dnia 21 marca 2019 r. na okres od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 30 kwietnia 2019 r. oraz dnia 25 kwietnia 2019 r. na okres od dnia 1 maja 2019 r. do dnia 31 maja 2019 r. Organ odwoławczy wskazał, iż z treści decyzji wynika, że podstawową przyczyną odmowy wydania zezwolenia na zajęcia pasa drogowego był fakt, iż wnioskowane miejsce będzie kolidować z planowaną inwestycją przebudowy ul. Rynek [...] na odcinku od ul. F do ul. B w K.

W ocenie organu odwoławczego nietrafny jest zarzut skarżącego, iż organ nie przeprowadził należycie postępowania dowodowego i jeżeli uznał, że wnioskodawca nie udowodnił zachodzenia szczególnego przypadku, o którym mowa w art. 39 ustawy, to winien go wezwać przed wydaniem decyzji, do wykazania okoliczności mających uzasadniać, wystąpienie szczególnie uzasadnionego przypadku przemawiającego za udzieleniem zezwolenia, bowiem organ w zawiadomieniu z dnia 24 maja 2019 r. poinformował stronę, że przed zakończeniem postępowania przysługuje jej prawo do zapoznania się z zebranymi dowodami i materiałami oraz do złożenia wyjaśnień, wniosków i żądań, które strona odebrała w dniu 29 maja 2019 r.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżący B. J., który zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

-art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. poprzez brak wyjaśnienia sprawy w sposób wymagany

przez powołane przepisy, co miało wpływ na wynik sprawy;

* art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 8 § 2 i art. 11 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy

wadliwej decyzji, którą organ l instancji bez uzasadnionej przyczyny odstąpił od

utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym;

* przepisów prawa materialnego a to - art. 39 ust. 1 pkt 1 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia

21 marca 1985 r. o drogach publicznych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i

stwierdzenie, że ochrona interesu ogólnego uprawniała w tym przypadku zarządcę

drogi do odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz utrzymanej przez nią w mocy wadliwej decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] 2019 r. w całości; ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu,

Skarżący zarzucił, że organ odwoławczy stwierdził, bez analizy zaskarżonej decyzji w kontekście przywołanych wyroków sądowych, że skoro po zawiadomieniu w trybie art. 10 k.p.a. skarżący nie wykazał wystąpienia szczególnie uzasadnionego przypadku przemawiającego za udzieleniem zezwolenia, to organ l instancji jako zarządca - mając na uwadze ochronę interesu ogólnego - wydał decyzję nie naruszającą obowiązującego prawa.

Skarżący podniósł, że wymienione w uzasadnieniu decyzji okoliczności, takie jak: przebudowa ul. Rynek [...] na odcinku od ul. F do ul. B w K, nie wykazanie przez niego na czym polega szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych oraz fakt, że pozostawienie w tym miejscu kiosku kolidowałoby z nowo przyjętą estetyką tego miejsca, nie mogą stanowić uzasadnienia odmowy zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego w niniejszej sprawie. Skarżący podkreślił, że nie kwestionuje prawa zarządcy drogi do odmowy zezwolenia w granicach uznania administracyjnego, ale uznanie to musi być należycie uzasadnione i nie może być utożsamiane z całkowitą dowolnością. Skarżący podniósł, że walor estetyczny nowej nawierzchni chodnika nie przesądza o istnieniu interesu ogólnego, który winien przeważyć nad interesem indywidualnym, to jest w tym przypadku prawem do prowadzenia działalności gospodarczej w kiosku handlowym zlokalizowanym w pasie drogowym, zwłaszcza, że sklepy czy punkty gastronomiczne, oferujące napoje, przekąski czy prasę, znajdują się na wielu reprezentacyjnych ulicach miast w kraju i za granicą, pozwalając turystom i mieszkańcom zaspokoić głód czy pragnienie. Skarżący podniósł, że walor estetyki nowej nawierzchni chodnika nie został udowodniony, a nawet gdyby organ wykazał, że estetyka nowej nawierzchni jest tym interesem ogólnym, który przeważa nad interesem indywidualnym, to i tak nie powinien na tej podstawie odmówić zezwolenia na zajęcie fragmentu pasa drogowego, w szczególności, że jednocześnie zarządca wyraża zgodę na lokalizację w sąsiedztwie kiosku skarżącego innego kiosku w wiacie wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi wydawanym w drodze decyzji administracyjnej. Skarżący podkreślił, iż przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie została spełniona przesłanka zawarta w art. 7 k.p.a., to jest powinność uwzględnienia słusznego interesu strony, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny. Zarzucił, że w niniejszej sprawie organ odwoławczy ustalenia stanu faktycznego ograniczył do wskazania, że kiosk handlowy skarżącego znajduje się w pasie drogowym ul. Rynek [...], przy czym po wykonaniu remontu odcinka ulicy, na którym lokalizowany był dotychczas (za zezwoleniem zarządcy drogi) pozostawienie tego obiektu w tym miejscu, zdaniem organu, nie będzie już uzasadnione.

Zdaniem skarżącego organy obu instancji, wbrew wskazanemu powyżej obowiązkowi, nie poddały analizie kwestii, czy w rozpatrywanej sprawie nie występuje szczególnie uzasadniony przypadek, o którym stanowi przepis art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Skarżący zarzucił, że organ l instancji nie poruszał w decyzji żadnych kwestii dotyczących stanu bezpieczeństwa w ruchu drogowym w związku z lokalizacją przedmiotowego kiosku handlowego. Nie wiadomo zatem, czy istnieje jakikolwiek związek pomiędzy jego lokalizacją a bezpieczeństwem w ruchu drogowym odbywającym się na ul. Rynek [...] w K. Również SKO nawiązując do zmieniającej się estetyki miejsca nie odniosło się do ewentualnych zagrożeń w bezpieczeństwie ruchu drogowego, które mogłaby powodować lokalizacja tego konkretnego kiosku. Nie oceniło zatem usytuowania obiektu pod kątem wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego w realiach miejsca planowanej jego lokalizacji. Wniosek skarżącego skierowany do zarządcy drogi publicznej na terenie Miasta dotyczył wyrażenia zgody na lokalizację obiektu nie związanego ani z potrzebami zarządcy tej drogi, ani też z samym ruchem drogowym, gdyż dotyczył zgody na lokalizację kiosku handlowego o łącznej powierzchni 3m2. Tym samym do samej możliwości wyrażenia zgody przez zarządcę drogi niezbędnym było ustalenie, że ten kiosk nie będzie powodował niszczenia lub uszkodzenia drogi i jej urządzeń albo zmniejszenia jej trwałości bądź zagrażał bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz wykazania przez skarżącego, że za wyrażeniem zgody na lokalizację tego stoiska przemawia szczególnie uzasadniony przypadek.

W związku z tym nadal uważa skarżący, że w przypadku jego wniosku zachodzą szczególne, wyjątkowe okoliczności, które usprawiedliwiają odstąpienie od zakazu określonego w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych. Skarżący podniósł, że za dotychczasowe udostępnienie terenu pod kioskiem uiszczał opłaty, które zasilały miejski budżet, jak też dawał pracę, która generowała podatki, z których cześć również trafia do budżetu Miasta, a zatem prowadzona przez niego działalność także w pewnym zakresie służyła dobru ogólnemu i może służyć nadal.

Ponadto skarżący podniósł, że przy planowaniu inwestycji zachodzi potrzeba wyważenia interesów zarówno Miasta K, jak i przedsiębiorców wykonujących działalność na terenie miejskim. Jednostronne działania, służące jedynie ułatwieniu realizacji inwestycji drogowych, naruszają w odczuciu skarżącego swobodę działalności gospodarczej wynikającą z Konstytucji RP i z ustawy Prawo przedsiębiorców. Kiosk skarżącego przy ul. Rynek [...]/B jest zlokalizowany od wielu lat, nie utrudniał i nie będzie utrudniać przemieszczania się pieszych po chodniku, a co więcej doskonale wpisuje się w historyczną estetykę miejsca.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2167) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., powoływanej dalej w skrócie jako "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny nie rozstrzyga więc merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej kryteria kontroli sądowoadministracyjnej skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2068 ze zm., zwanej dalej "ustawą o drogach publicznych") zabrania się dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. Powołany przepis jedynie przykładowo wskazuje rodzaje zabronionych w pasie drogowym działań, wymieniając wśród nich m. in. zakaz lokalizowania obiektów budowlanych, urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego (pkt 1 cyt. artykułu). Prawną podstawę umieszczenia (posadowienia) w pasie drogowym urządzenia bądź obiektu budowlanego niezwiązanego z drogą i jej zadaniami, stanowi jedynie art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. W przepisie tym ustawodawca sformułował wyjątek od przedstawionej wyżej zasady, stwierdzając, że tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydanym w formie decyzji administracyjnej. Konstrukcja tego przepisu wskazuje, że decyzje administracyjne wydawane na jego podstawie mają charakter uznaniowy. Wprawdzie decyzja w tym przedmiocie pozostaje pod kontrolą sądowoadministracyjną, jednak zakres tej kontroli jest ograniczony, bowiem Sąd bada wyłącznie zgodność z prawem podjętego rozstrzygnięcia, nie wnikając natomiast w jego celowość. Z tego względu kontrola sądowa takich decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie obowiązujących przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania administracyjnego oraz czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami, w ten sposób, aby nie można mu było zarzucić dowolności. Badaniu podlega, czy przy podjęciu decyzji spełniona została, zawarta wart. 7 k.p.a. powinność uwzględnienia słusznego interesu społecznego i słusznego interesu strony oraz czy respektowane były konstytucyjne zasady legalizmu i równości wobec prawa. Ponadto zaakceptowanie zakresu, w jakim organ uczynił użytek z przyznanego mu uprawnienia, zależy od ustalenia, czy stan faktyczny sprawy został wszechstronnie wyjaśniony w świetle stosowanych przepisów prawa materialnego.

Przy tym przepis art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, dopuszczając wyjątek od zasady zakazu dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego, posługuje się zwrotem "w szczególnie uzasadnionych przypadkach". Jest to pojęcie nieostre, stanowiące klauzulę generalną, której stosowanie ma charakter ocenny i indywidualny. Posługując się takim zwrotem, prawodawca daje pewną swobodę w kwalifikowaniu stanów faktycznych pod tymże kątem, co dodatkowo uwypukla i podkreśla wyjątkowy charakter regulacji. Jednakże z uwagi na nieporównywalność sytuacji faktycznych, użycie przez ustawodawcę zwrotu niedookreślonego jest w pełni uzasadnione. W ocenie nauki prawa "nieostrość nazw (jako szczególny przejaw ich niedookreśloności) nie jest traktowana w tekście prawnym jako wada. Wręcz przeciwnie - może być z powodzeniem stosowana jako świadomie przyjęty środek uelastycznienia tekstu przez stworzenie swoistego luzu decyzyjnego" (S. Wronkowska, M. Zieliński, Komentarz do zasad techniki prawodawczej, Warszawa 2004, s. 280).

Niewątpliwie wniosek skarżącego skierowany do zarządcy drogi publicznej na terenie Miasta K dotyczył wyrażenia zgody na lokalizację obiektu nie związanego ani z potrzebami zarządcy tej drogi, ani też z samym ruchem drogowym. Skarżący wnosił o wyrażenie zgody na lokalizację tymczasowego obiektu budowlanego - kiosku handlowego o łącznej powierzchni 3 m.kw. na działce nr [...] obr. [...] jednostka ewidencyjna Ś. Tym samym do samej możliwości wyrażenia zgody przez zarządcę drogi niezbędnym było ustalenie, że taki obiekt nie będzie powodował niszczenia lub uszkodzenia drogi i jej urządzeń albo zmniejszenia jej trwałości bądź zagrażał bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz wykazania przez wnioskodawcę, że za wyrażeniem zgody na lokalizację tego stoiska przemawia szczególnie uzasadniony przypadek.

Zdaniem organu podstawową przyczyną odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego jest fakt, iż wnioskowane miejsce będzie kolidować z planowaną inwestycją przebudowy ul. Rynek [...] na odcinku od ul. F do ul. B w K. Należy podkreślić, że w aktach sprawy brak jest materiału dowodowego, na podstawie którego można by ustalić datę rozpoczęcia realizacji planowanej inwestycji. Nie wynika to w szczególności z opracowania znajdującego się na kartach 28-30 akt administracyjnych.

Organ odwoławczy wskazał, że skarżącemu od 16 maja 2018 r. znane było stanowisko organu l instancji dotyczące kiosku posadowionego w pasie drogowym ul. Rynek [...]. Tymczasem organ wydał po tym dniu trzy decyzje zezwalające skarżącemu na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji, dotyczące tożsamego obiektu: w dniu 6 grudnia 2018 r. na okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 marca 2019 r., w dniu 21 marca 2019 r. na okres od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia 30 kwietnia 2019 r. oraz w dniu 25 kwietnia 2019 r. na okres od dnia 1 maja 2019 r. do dnia 31 maja 2019 r. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji SKO z dnia 2 września 2019 r., ani z uzasadnienia decyzji organu l instancji nie wynika, jakie zmiany w stanie faktycznym sprawy zdeterminowały podjęcie odmiennej decyzji. Skoro natomiast organ wydał kolejno trzy decyzje zezwalające skarżącemu na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji, dotyczące tożsamego obiektu, to znaczy że - w szczególności - dostrzegł istnienie przesłanki w postaci szczególnie uzasadnionego przypadku. Kolejna decyzja - odmowna - winna być zatem wydana jedynie wówczas, gdy stan faktyczny zmieniłby się na tyle, by uzasadniało to wydanie odmiennej decyzji. Zgodnie z art. 8 § 2 k.p.a. organy administracji publicznej bez uzasadnionej przyczyny nie odstępują od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym. Skoro zatem stan prawny sprawy nie uległ zmianie, a w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 31 maja 2019 r. pozostawały w obrocie prawnym wydane kolejno trzy decyzje zezwalające skarżącemu na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji, dotyczące tożsamego obiektu, to dla wydania decyzji odmownej konieczne było ustalenie, że stan faktyczny sprawy uległ zmianie w sposób mający wpływ na treść rozstrzygnięcia. Organy - poprzez brak powyższych ustaleń - naruszyły art. 8 § 2 k.p.a. oraz art. 11 k.p.a. (zasadę przekonywania).

Nadto należy podnieść, że podnoszony przez organy argument, iż "pozostawienie kiosku kolidowałoby z nową przyjętą estetyką tego miejsca" jest irrelewantny względem ustawowych przesłanek odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, a nadto w żaden sposób nie poddaje się kontroli sądowoadministracyjnej, gdyż w aktach sprawy brak jakiegokolwiek materiału dowodowego obrazującego "estetykę miejsca" oraz kiosku.

W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. jest zasadny w tym zakresie, że organy nie ustaliły w sposób niewątpliwy stanu faktycznego sprawy, a uzasadnienia decyzji organów obu instancji nie odnoszą się do ustawowych przesłanek wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w tej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego - art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez brak ustalenia rzeczywistego stanu sprawy i brak uzasadnienia przesłanek, jakimi kierował się organ l i II instancji wydając decyzje w tej sprawie. To zaś, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oznacza, że miało miejsce naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Taka wada uzasadnia, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a., uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu l instancji.

Zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a. przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ l instancji winien wziąć pod uwagę powyższe i ustalić bez wątpienia, czy w stanie faktycznym sprawy doszło do zmiany uzasadniającej wydanie decyzji odmownej. Nadto organ winien ustalić, czy usytuowanie projektowanego obiektu będzie zagrażało bezpieczeństwu ruchu drogowego, mając na uwadze wcześniejsze decyzje zezwalające skarżącemu na zajęcie pasa drogowego w tej samej lokalizacji, dotyczące tożsamego obiektu.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty postępowania złożyła się kwota 200 zł tytułem wpisu od skargi.