Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krystyna Borkowska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Protokolant Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2007r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 29 grudnia 2005 r. sygn. akt II SA/Ol 625/05 w sprawie ze skargi S. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2005 r., sygn. akt II SA/Ol 625/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę S. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] czerwca 2005 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji stwierdził, co następuje:

Decyzją z dnia [...] marca 2005 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. po rozpatrzeniu wniosku S. N. odmówiło stwierdzenia nieważności, decyzji Wójta Gminy D. z dnia 4 listopada 1999 r., ustalającej, na wniosek "P" S.A. w W. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej cyfrowej telefonii komórkowej GSM "[...]", na działce nr ewid. 135 położonej w obrębie J., gmina D. Kolegium uznało, że okoliczność, iż S. N. nie brał udziału w postępowaniu zakończonym przedmiotową decyzją ostateczną stanowi podstawę do wznowienia postępowania w oparciu o art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie może natomiast stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Po rozpatrzeniu wniosku S. N. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z dnia [...] czerwca 2005 r. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] marca 2005 r.

Na powyższą decyzję S. N. złożył skargę do sądu administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uznał skargę za niezasadną podzielając pogląd organu, że podstawy wznowienia postępowania nie mogą stanowić przesłanek uzasadniających stwierdzenie nieważności decyzji. Tym samym zarzut skarżącego, iż został pozbawiony możliwości udziału w postępowaniu zakończonym decyzją Wójta Gminy D. z dnia 4 listopada 1999 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, może uzasadniać wyłącznie żądanie wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., nie zaś stwierdzenia nieważności decyzji z powołaniem się na przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Od powyższego wyroku S. N. złożył skargę kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie o stwierdzeniu nieważności decyzji Wójta Gminy D. z dnia 4 listopada 1999 r. Wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego - art. 7 i art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), art. 36 w związku z art. 58 i n. ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), art. 7, art. 69 i n. ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz. U. Nr 49, poz. 196), poprzez bezzasadne przyjęcie, że decyzja Wójta Gminy D. z dnia 4 listopada 1999 r. nie była dotknięta wadą powodującą jej nieważność.

W uzasadnieniu zarzutów skargi kasacyjnej podniesiono, że kontrolowana decyzja została wydana z naruszeniem powołanych wyżej przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw kasacyjnych. Postępowanie kasacyjne polega na badaniu podstaw kasacji, którymi Naczelny Sąd Administracyjny jest związany (art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza konieczność prawidłowego ich określenia w samej skardze. Skargę kasacyjną można oprzeć na dwóch podstawach wymienionych w art. 174 cyt. ustawy: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, o ile uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty w zasadzie ograniczają się do naruszenia przez sąd przepisów prawa materialnego, tj. art. 36 w związku z art. 58 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, art. 7 i 69 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 o ochronie i kształtowaniu środowiska jak również art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. - który stanowił podstawę prawną złożonego przez skarżącego wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji.

W związku ze zredagowaniem skargi kasacyjnej należy przede wszystkim przypomnieć, że kasacja wymaga nie tylko przytoczenia podstaw kasacyjnych, ale także ich uzasadnienia. Nieodzownym natomiast elementem uzasadnienia podstawy kasacyjnej winno być wskazanie sposobu naruszenia wymienionych w skardze przepisów prawa. W skardze kasacyjnej należało więc określić w jaki sposób naruszone zostały przez sąd podane w niej przepisy prawa materialnego. Czy naruszenie to polegało na ich niewłaściwym zastosowaniu (lub niezastosowaniu), czy też sprowadzało się do błędnej ich wykładni. Wnoszący skargę kasacyjną nie wyraził swego stanowiska w tym zakresie. Niezależnie od tego podnieść należy, że wymienione w skardze kasacyjnej przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (art. 36 w związku z art. 58) nie mają związku z niniejszą sprawą. Artykuł 36 cyt. ustawy reguluje kwestie przyznawania odszkodowań w sytuacji, kiedy wobec uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego niemożliwym staje się korzystanie z nieruchomości. Z kolei art. 58 tej ustawy dotyczy sporządzanych - przez organy centralne i ministrów - programów, zawierających zadania rządowe służące realizacji ponadlokalnych celów publicznych.

Natomiast artykuły 7 i 69 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska - obowiązującej w dacie wydania kontrolowanej decyzji - zawierają nakaz uwzględniania przez organy administracyjne wymagań ochrony środowiska wynikających z postanowień planu zagospodarowania przestrzennego i przepisów ochrony środowiska. Autor skargi kasacyjnej w uzasadnieniu ww. zarzutu nie wyjaśnił w czym upatruje naruszenie ww. przepisów przez sąd. Nie zakwestionował zgodności przedmiotowej inwestycji z postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego gm. D. z dnia 19 marca 1992 r. jak również nie podał do czego sprowadzało się nierespektowanie przez sąd wymagań wynikających z wymienionych wyżej przepisów. W tej sytuacji ocena sądu, podzielająca stanowisko organów, że kontrolowana decyzja nie naruszała przepisów prawa, w szczególności ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie została skutecznie podważona.

Nie mógł również odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia przez sąd art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. uzasadniony "pominięciem" skarżącego w postępowaniu poprzedzającym wydanie kontrolowanej w trybie nadzoru decyzji z dnia 4 listopada 1999 r.

Podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że ewentualne pozbawienie skarżącego udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji z dnia 4 listopada 1999 r. - ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu - nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji a jedynie może uzasadniać wystąpienie z wnioskiem o wznowienie postępowania (art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.).

Domniemanie ważności decyzji administracyjnej może być bowiem obalone tylko w trybie określonym w Kodeksie postępowania administracyjnego. Pozytywne przesłanki stwierdzenia nieważności zostały wyczerpująco określone w art. 156 §1 K.p.a. i nie podlegają wykładni rozszerzającej. Pozbawienie strony udziału w toczącym się postępowaniu nie wyczerpuje żadnej z wskazanych w tym przepisie przesłanek. Stanowi natomiast taką wadę postępowania administracyjnego, która uzasadnia złożenie wniosku o jego wznowienie. Naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, uzasadniające wznowienie postępowania, określone w art. 145 K.p.a., nie mogą jednakże w żadnym wypadku stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156 K.p.a.).

Uwzględniając powyższe Naczelny Sąd Administracyjny uznając, iż skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.