Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) sędziowie NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz Barbara Mleczko-Jabłońska Protokolant Sylwia Nerkowska po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Spółki z o.o. we W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 23 października 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 1070/15 w sprawie ze skargi A. Spółki z o.o. we W. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A. Spółki z o.o. we W. na rzecz Głównego Inspektora Farmaceutycznego 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem dnia 23 października 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 1070/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. Sp. z o.o. we W. (dalej: skarżąca lub spółka) na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

D. Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny (DWIF) w dniach od [...] do [...] października 2012 przeprowadził kontrolę w celu sprawdzenia, czy w ramach działalności prowadzonej przez skarżącą w ramach apteki ogólnodostępnej o nazwie "A." zlokalizowanej w O., przy ul. [...][...] nie dochodzi do naruszeń dyspozycji art. 87 ust. 2, art. 88 ust. 5 pkt 5 oraz art. 96 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej też jako "Pf"). Do kontroli wybrano produkty lecznicze o kategorii dostępności na receptę Rp, tj. [...] (w różnych, enumeratywnie wymienionych dawkach). Po przeprowadzeniu kontroli organ wezwał spółkę do złożenia dokumentów dotyczących przesunięć międzymagazynowych wystawionych i podpisanych przez kierownika "A." w O. oraz przez kierownika apteki "P." położonej w G. ul. P. [...] potwierdzającego przyjęcie produktów leczniczych wskazanych w przesunięciach. Następnie pismem z dnia [...] września 2013 r. zawiadomił skarżącą o rozszerzeniu prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej o zarzut braku udokumentowania obrotu produktami leczniczymi zgodnie z przepisami Prawa farmaceutycznego.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. organ I instancji, na podstawie art. 37ap ust. 1 pkt 2 Pf. cofnął skarżącej zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej o nazwie "A." w O., z uwagi na naruszenie licznych przepisów regulujących prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Oceniając zebrany materiał dowodowy uznał, że odbiór przedstawionych na przesunięciach międzymagazynowych MM produktów leczniczych z A. w O. nie został potwierdzony przez aptekę wskazaną w dokumencie przesunięcia międzymagazynowego MM, bowiem kierownik apteki w G. tego faktu nie potwierdził, a jedynie dwukrotnie oświadczył, że wyłącznie jedno przesunięcie z Apteki R we W. zostało przyjęte do jej apteki. Skarżąca nie wskazała zatem, mimo wezwań organu, faktycznego odbiorcy produktów leczniczych stanowiących przedmiot dokumentów przesunięć MM z apteki, nie współdziałała w celu wyjaśnienia tych bezspornych faktów. W tym stanie rzeczy, organ przyjął z dużym prawdopodobieństwem, że strona za pośrednictwem m. in. A. w O. prowadziła nieudokumentowany i nieuprawniony obrót produktami leczniczymi, w tym produktami z grupy Rp., czyli lekami ratującymi życie, które są wydawane wyłącznie na receptę lekarską.

Zaskarżoną decyzją organ odwoławczy (GIF) utrzymał w mocy decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego we Wrocławiu uznając, że apteka wydawała produkty lecznicze z grupy Rp (na receptę lekarską) w sposób nieudokumentowany. Organ nie dał wiary nowemu oświadczeniu kierownika apteki "P." w G. z dnia [...] grudnia 2014 r. przyjmując, że kierownik apteki mogła dojść do przekonania, iż do cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki należącej do strony przyczyniły się jej wcześniejsze oświadczenia, dlatego też w nowym oświadczeniu uznała, że produkty lecznicze znajdowały się na stanie apteki "P.". GIF ocenił, że zakres stwierdzonych podczas kontroli uchybień spowodował utratę rękojmi przez przedsiębiorcę prowadzącego aptekę ogólnodostępną, czego konsekwencją jest cofnięcie zezwolenia na prowadzenie apteki na podstawie przepisu wskazanego w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę, uznając ją za niezasadną.

Sąd I instancji podkreślił, że jednym z warunków do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia apteki jest rękojmia należytego prowadzenia apteki. Pojęcie "rękojmi należytego prowadzenia apteki" nie ma definicji ustawowej, dlatego też przy określeniu tej definicji w doktrynie korzysta się z dorobku orzecznictwa odnoszącego się do rękojmi należytego wykonywania zawodu, z wyłączeniem tych cech, które przypisać można jedynie osobom fizycznym – z uwagi na fakt, że w rozpoznawanej sprawie zarzut braku rękojmi dotyczy osoby prawnej. Sąd podkreślił, że przedsiębiorca posiadający już zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej musi posiadać rękojmię należytego prowadzenia apteki przez cały okres zezwolenia, a obowiązki nałożone na niego ustawą Prawo farmaceutyczne wyznaczają granice, w jakich może poruszać się prowadząc tę reglamentowaną działalność. Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu, nie miała racji skarżąca twierdząc, że konieczność posiadania rękojmi należytego prowadzenia apteki winna być zbadana przez organ wyłącznie na dzień rozstrzygania w ramach decyzji kwestii zasadności cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki. Przyjęcie stanowiska skarżącej w istocie zmierzałoby do wyeliminowania możliwości działania organowi zezwalającemu i nadzorującemu prowadzenie aptek, w tym cofnięcia zezwolenia w trybie określonym w art. 37ap Pf - mimo stwierdzonych działań powodujących utratę rękojmi - w sytuacji gdy ich zaprzestanie następuje przed wydaniem decyzji.

Zdaniem Sądu I instancji, w okolicznościach sprawy uprawniony był zarzut organu, że skarżącą za pośrednictwem A. w O. prowadziła nieudokumentowany i nieuprawniony obrót produktami leczniczymi, w tym produktami z grupy Rp. Logiczna jest także ocena, że wystawione dokumenty przesunięć międzymagazynowych MM nie zgadzają się z rzeczywistym stanem rzeczy, skoro apteka dokonywała "przesunięcia" - czyli rozchodu produktu leczniczego ze swojego stanu magazynowego, a wskazana na druku MM apteka tego produktu nie otrzymywała. W ocenie Sądu, w sytuacji gdy organ nadzoru farmaceutycznego stwierdza, że objęte postępowaniem produkty lecznicze stanowią leki ratujące życie są wydawane wyłącznie na receptę lekarską, to ich nieudokumentowane "przesunięcia magazynowe" – i to w ilości setek sztuk – stanowią o nierzetelnym prowadzeniu tej apteki przez skarżącą, a w konsekwencji uzasadnia ocenę o utracie rękojmi należytego jej prowadzenia. Sąd nie zgodził się zatem z zarzutem skargi odnośnie leżących u podstaw cofnięcia zezwolenia błędnych ustaleń organu w zakresie skutków przesunięć międzymagazynowych, które - w ocenie skarżącej - w oczywisty sposób są dopuszczalne. Stąd prawidłowa była ocena dowodów w zakresie nie dania wiary oświadczeniu strony, że późniejsza zmiana stanowiska tego kierownika (trzecie oświadczenie), nie poparta jakąkolwiek dokumentacją, nie mogła być uznana za wiarygodną i organy były uprawnione do takiej oceny. Sąd podkreślił, że o fakcie przesunięcia kilku tysięcy opakowań leków do apteki w G. kierowniczka tej apteki musiała wiedzieć. W konsekwencji, skoro skarżąca utraciła przymiot rękojmi należytego prowadzenia apteki, co jest równoznaczne z zaprzestaniem spełniania przez nią jednego z warunków wymaganych do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu, organ był zobligowany cofnąć jej zezwolenie. Nie miał w takim przypadku podstaw do uzależnienia cofnięcia zezwolenia od uprzedniego usunięcia, bądź nie, w ustalonym terminie wskazanych uchybień. Ponadto organ odwoławczy mógł wzmocnić swoją argumentację uzasadniającą utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji stwierdzonym w toku postępowania naruszeniem przepisu art. 96 ust. 1 Pf, które polegało na dokonywaniu przez skarżącą sprzedaży produktów leczniczych do podmiotu nieuprawnionego, tj. E. , Opole, ul. [...].

W ocenie Sądu, nie doszło także do podnoszonego przez skarżącą naruszenia zasady ne bis in idem z uwagi na wydanie przez Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w P. decyzji z dnia [...] czerwca 2013 r. nakazującej skarżącej w trybie art. 120 ust 1 pkt 2 Pf zaprzestania prowadzenia obrotu hurtowego produktami leczniczymi bez wymaganego zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej. Zapadła ona bowiem w toku innego postępowania dotyczącego apteki "P." położonej w G., a nie apteki, której postępowanie dotyczy w przedmiotowej sprawie – tj. apteki położonej w O. Nie zachodzi tu zatem przesłanka z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., z godnie z którym to przepisem organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną.

Sąd I instancji podzielił także stanowisko organu, że wnioskowane przez skarżącą dowody nie były istotne w sprawie, a ustalenie utraty rękojmi należytego prowadzenia apteki zostało dokonane na podstawie działań, jakich dopuszczała się strona, które znalazły potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła spółka, zaskarżając go w całości i domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i uwzględnienia skargi, zgodnie z art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo po postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), względnie - na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. - o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; w razie uwzględnienia skargi - o nakazanie GIF lub WIF wydania decyzji umarzającej przedmiotowe postępowanie, zgodnie z art. 145 a w zw. z art. 188 p.p.s.a.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

(I) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

(1) art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 101 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej: "Prawo farmaceutyczne") poprzez niewłaściwie zastosowanie tych przepisów, polegające na stwierdzeniu, iż doszło przez przedsiębiorcę do naruszenia przepisów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej, co doprowadziło do błędnego zaaprobowania Decyzji GIF o cofnięciu Skarżącej zezwolenia na prowadzenie Apteki ze względu na utratę rękojmi należytego jej prowadzenia;

(2) art. 120 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 37ap ust. 1 pkt 3 oraz art. 103 ust. 2 pkt 1 Prawa farmaceutycznego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na nieprawidłowej kwalifikacji prawnej faktu dostosowania działalności Spółki do obowiązków nałożonych decyzją WIF, a w konsekwencji błędne zaaprobowanie wydania decyzji GIF, podczas gdy prawidłowe w sprawie było przyjęcie, że organ inspekcji farmaceutycznej - w związku z wydaniem w pierwszej kolejności decyzji nakazującej usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego - mógł cofnąć zezwolenie na prowadzenie Apteki jedynie w przypadku ponownej oceny skutkującej uznaniem, że pomimo wydania tejże decyzji nie usunięto w wyznaczonym terminie uchybień;

(3) art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 37ap ust. 1 pkt 3 oraz art. 103 ust. 2 pkt 1 Prawa farmaceutycznego w zw. z art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego w związku z naruszeniem zasady sprawiedliwości proceduralnej i zasady ne bis in idem w wyniku objęcia decyzją GIF postępowania już prawomocnie zakończonego decyzją WIF, którą Skarżąca prawidłowo wykonała;

(II) na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

(1) art. 134 § 1 w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niepełne rozpoznanie sprawy, a w szczególności selektywne odniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do zarzutów skargi, co czyni wątpliwym prawidłowość przeprowadzonej kontroli sądowej (art. 3 § 1 p.p.s.a.);

(2) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niewystarczające wyjaśnienie podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia w zakresie zanegowania poglądu, że w sprawie zasadne było zastosowanie przez organy farmaceutyczne art. 120 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 103 ust. 2 pkt 1 Prawa farmaceutycznego, a nie art. 37ap ust. 1 pkt 2 tej ustawy - WSA w Warszawie nie wyjaśnił, dlaczego wydanie decyzji nakazującej usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień było niemożliwe, skoro organy farmaceutyczne ustaliły uchybienie w postaci prowadzenia obrotu hurtowego lekami;

(3) art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 267 ze zm., dalej jako "k.p.a.") w zw. z art. 37ap ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego poprzez oddalenie skargi w sytuacji nadużycia przez GIF upoważnienia uregulowanego w art. 37ap ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego i wydanie decyzji cofającej zezwolenie na prowadzenie Apteki z pominięciem trybu stwierdzania uchybień w zakresie obrotu produktami leczniczymi;

(4) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7 in fine k.p.a. i 75 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez oddalenie skargi, w sytuacji gdy GIF wydając zaskarżoną decyzję pominął słuszny interes Skarżącej poprzez zastosowanie reżimu z art. 37ap ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, podczas gdy w tożsamej przedmiotowo sprawie wydano już decyzje na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 2 tej ustawy;

(5) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 15 k.p.a. w związku z art. 138 1 pkt 1 k.p.a. poprzez oddalenie skargi, w sytuacji gdy GIF ograniczył postępowanie odwoławcze do weryfikacji prawidłowości rozstrzygnięcia WIF z uchybieniem przysługującemu Skarżącej prawa do dwuinstancyjności decyzji;

(6) art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 15 k.p.a. oraz art. 127 § 1 k.p.a. poprzez naruszenie zasady dwuinstancyjności polegające na rozszerzeniu oceny dokonanej w postępowaniu odwoławczym na okoliczności niepoddane kwalifikacji prawnej przyjętej przez WIF dotyczącej przesunięć magazynowych, poprzez uwzględnienie również sprzedaży produktów leczniczych do hurtowni farmaceutycznych;

(7) art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. oraz z art. 37ap ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego i art. 101 pkt 4 Prawa farmaceutycznego poprzez objęcie zakresem decyzji GIF czynów, wobec których organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej wydały już prawomocną decyzję, która następnie została prawidłowo wykonana przez Spółkę, a w związku z tym nie istnieje już stan niezgodny z prawem materialnym, a ponowne karanie za to samo przewinienie jest niedopuszczalne.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżąca przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od skarżącego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż wszystkie zarzuty tej skargi są nietrafne i nieusprawiedliwione.

Skarżąca podniosła cały szereg zarzutów procesowych, które miałyby podważyć prawidłowość przeprowadzonego postępowania administracyjnego i dokonanych w wyniku jego części ustaleń faktycznych, przy czym nie kwestionowała ona zasadniczych ustaleń będących wynikiem kontroli apteki o nazwie "A." zlokalizowanej w O. w zakresie nieprawidłowości w obrocie lekami, a konkretnie nieudokumentowanym i nieuprawnionym obrocie produktami leczniczymi, w tym produktami z grupy Rp, czyli lekami ratującymi życie, które są wydawane wyłącznie na receptę lekarską.

Przeprowadzone przez organ postępowanie dowodowe nie nasuwało zastrzeżeń i dlatego Sąd I instancji miał pełne podstawy oprzeć się na powyższych ustaleniach i nie uwzględnić zarzutów procesowych strony skarżącej.

Organ zebrany materiał dowodowy ocenił wszechstronnie i należycie uzasadnił, dlaczego nie przyjął przeciwnych dowodów zgłoszonych przez skarżącą w postaci kolejnych oświadczeń z innych aptek. Brak udokumentowania przesunięcia międzymagazynowego po stronie odbiorcy było wystarczającą przesłanką do przyjęcia, że w kontrolowanej aptece występował nieuprawniony obrót produktami leczniczymi, a to stanowiło niewątpliwie naruszenie przepisów ustawy prawo farmaceutyczne (art. 86 i następne) i świadczyło o nierzetelnym prowadzeniu apteki, a w konsekwencji doprowadziło do zastosowania przepisu prawa materialnego art. 37ap ustawy prawo farmaceutyczne w związku z art. 101 ust. 4.

Jeszcze raz należy podkreślić, że Sąd I instancji przeanalizował wszechstronnie całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przez organ, jego ocenę oraz wnioski, odnosząc się w pełni do wszystkich zarzutów skargi i stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że zostały spełnione przesłanki do zastosowania przepisu art. 37ap prawa farmaceutycznego w związku z art. 101 pkt 4 ustawy i cofnięcia skarżącej zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej "A." w O.

Nie ma żadnych usprawiedliwionych zarzutów, aby kwestionować prawidłowość uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które w żadnym stopniu nie uchybia przepisowi art. 141 § 4 p.p.s.a., gdyż w sposób wyczerpujący odpowiada na "argumenty" strony skarżącej zawarte w skardze, a przede wszystkim co do podstaw stosowania art. 37ap w związku z art. 101 pkt 4 prawa farmaceutycznego w relacji do stosowania przepisu art. 120 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Skoro wystąpiły, zdaniem organu oraz Sądu I instancji, przesłanki do zastosowania przepisu art. 37ap ust. 1 pkt 2 prawa farmaceutycznego w związku z art. 101 pkt 4 ustawy w postaci utraty rękojmi na skutek nierzetelnego prowadzenia apteki (stwierdzono poważne nieprawidłowości w obrocie lekami), to nie można było zakwestionować zgodności z prawem zaskarżonej decyzji GIF-u i powoływać się na art. 120 prawa farmaceutycznego, który przewiduje łagodniejsze środki kontrolne względem różnego rodzaju uchybień w prowadzeniu apteki.

Zarzuty kasacyjne w tym zakresie sprowadzają się zarówno do polemiki z prawidłowymi ustaleniami organu zaakceptowanymi zasadnie przez Sąd I instancji, jak również z argumentacją prawną co do stosowania zasady "ne bis in idem", gdyż decyzja wydana na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 2 prawa farmaceutycznego dotyczyła innego postępowania i innej apteki - "P." w G. Ponadto postępowanie administracyjne oparte na przepisie art. 37ap nie jest tożsame z postępowaniem prowadzonym na podstawie art. 120 prawa farmaceutycznego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego niezależnie od wcześniej wydanej decyzji na podstawie art. 120 prawa farmaceutycznego względem strony skarżącej, a dotyczącej innej apteki, organ miał podstawy do wydania zaskarżonej decyzji i nie naruszył w ten sposób przepisów proceduralnych, w tym zasady dwuinstancyjnego postępowania administracyjnego (art. 15 k.p.a.) a także innych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, na które się powołuje strona skarżąca.

Należy w tym miejscu podkreślić, że skarżąca zarzucając naruszenie całego szeregu przepisów postępowania zarówno administracyjnego, jak i sądowoadministracyjnego, nie usiłowała nawet wykazać, jaki to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na kanwie rozważań procesowych należy podkreślić, że w przypadku spełnienia przesłanki utraty rękojmi z art. 101 pkt 4 ma zastosowanie przepis art. 37ap ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo farmaceutyczne, który przewiduje obligatoryjne cofnięcie zezwolenia w przypadku, gdy przedsiębiorca przestał spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu.

Niewątpliwie jednym z wymaganych warunków, o których mowa w art. 37ap ust. 1 pkt 2 ustawy jest rękojmia należytego prowadzenia apteki (art. 101 pkt 4 p.f.).

Sąd I instancji wyczerpująco zinterpretował pojęcie "rękojmi należytego prowadzenia apteki", powołując się zarówno na bogatą doktrynę, jak i utrwalone orzecznictwo sądów administracyjnych i nie zachodzi potrzeba ponownego przytoczenia przekonywującej argumentacji Sądu I instancji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Natomiast strona skarżąca nadal w skardze kasacyjnej jedynie polemizuje z powyższą argumentacją Sądu I instancji.

Reasumując rozważania w zakresie zastosowania przepisu prawa materialnego art. 37ap ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo farmaceutyczne należy stwierdzić, że w tak ustalonym stanie faktycznym, który nie mógł być skutecznie zakwestionowany, doszło do naruszenia przez przedsiębiorcę przepisów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym przypadku art. 101 pkt 4 prawa farmaceutycznego.

Nie można mówić w tej sprawie o naruszeniu przez Sąd I instancji art. 2 Konstytucji przez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 37 ust. 1 pkt 3 oraz art. 103 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 120 ust. 1 pkt 2 prawa farmaceutycznego, gdy tak wysokie wymagania, jakie postawił ustawodawca przed przedsiębiorcami prowadzącymi apteki, są w pełni usprawiedliwione interesem społecznym, a sankcje za niespełnienie tych wymagań proporcjonalne i nienaruszające standardów demokratycznego państwa prawa.

Z tych wszystkich powodów Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i dlatego ją oddalił na mocy art. 184 p.p.s.a. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego uzasadnia przepis art. 204 pkt 1 p.p.s.a.