Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1) Opodatkowaniu w ramach art. 8 ust. 2 u.p.t.u, podlega tylko takie nieodpłatne świadczene usług przez podatnika, które służąc celom osobistym

pracowników (ich celom bezpośrednio konsumpcyjnym), nie ma jednocześnie żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika, nie służąc mu w

jakikolwiek sposób lub służąc mu jedynie w sposób niezamierzony, znikomy lub wtórny (pośredni). Jeśli natomiast usługa taka realizowana jest w związku z

tą działalnością, stanowiąc fragment zadań przedsiębiorstwa, wówczas wyłączona jest z opodatkowania. 2) Nie można przyjąć a priori, że z istoty swojej

spotkania integracyjne, organizowane przez pracodawcę dla własnych pracowników, nie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Jeśli podatnik

organizuje tego rodzaju spotkania w taki sposób, że uzyskuje ich przełożenie na bezpośrednie efekty swojej działalności gospodarczej, to tym samym nie

sposób uznać inaczej, niż, że wiążą się one z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W takiej sytuacji korzyść osobista, jaką uzyskuje pracownik - uczestnik

spotkania, ma charakter wtórny (niejako uboczny patrząc od strony podatnika - pracodawcy) i w żaden sposób nie może niweczyć ich skutków osiąganych

przede wszystkim przez tegoż pracodawcę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, Asesor WSA Hieronim Sęk (spr.), Protokolant Anna Armińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi P. Sp. z. o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz P. Sp. z. o.o. z siedzibą w W. kwotę 440 zł (słownie: czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 12 lipca 2006 r. P. Sp. z o.o. – Skarżąca w niniejszej sprawie, zwróciła się do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. (dalej zwanego "NUS") o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 13 listopada 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), powoływanej dalej jako "O.p.", w zakresie dotyczącym możliwości podatkowego rozliczenia kwot wydatkowanych na organizację "imprez integracyjnych" dla pracowników.

Przedstawiając okoliczności związane ze stanem faktycznym, którego dotyczył wniosek, Spółka podniosła, iż największym kapitałem spółki, zwłaszcza zajmującej się handlem lub usługami, jest zespół pracowników. Osobiste jednak cechy i predyspozycje pracowników, aby przekładały się na dobre funkcjonowanie firmy (pozyskiwanie i utrzymywanie klientów) muszą być wykorzystywane w ramach pracy zespołowej (szybko i sprawnie funkcjonującego zespołu ludzkiego). W dużej przy tym organizacji nastawionej na osiąganie zysków wymagana jest specjalizacja poszczególnych pracowników, a ten z kolei element niesie ze sobą także negatywny skutek w postaci zmniejszenia zdolności komunikacyjnych między pracownikami firmy. Niwelowanie tego niepożądanego z punktu widzenia pracodawcy skutku, możliwe jest poprzez częste kontakty pomiędzy pracownikami na gruncie zawodowym. Aby jednak uzyskać lepsze efekty, konieczne jest także zachęcanie członków zespołu do kontynuacji współpracy poza miejscem pracy. Dlatego pracodawca, jak podnosi Spółka, organizuje quasi-obowiązkowe lub obowiązkowe (na zasadzie poleceń służbowych) spotkania pracowników poza godzinami pracy, tzw. spotkania (imprezy) integracyjne. Dla zachowania bowiem jakości obsługi klienta konieczna jest budowa interpersonalnych więzi między pracownikami. W ocenie Spółki spotkania integracyjne nie są elementem wynagradzania pracowników, lecz innym "mimowolnym świadczeniem". Wprawdzie pracownik z nich korzysta osobiście, jednakże celem, którym kieruje się pracodawca organizując takie spotkania nie jest sprawienie pracownikowi przyjemności, lecz budowa dobrego zespołu pracowników, potrafiących poprzez swoją kompetencję zapewnić klientom najwyższy standard obsługi, co czyni takie spotkania bardzo podobnym do szkoleń.

W oparciu o powyższe Spółka stwierdziła, że spotkania integracyjne nie są przedmiotem osobnego świadczenia na rzecz pracownika, lecz elementem budowy produktu będącego przedmiotem sprzedaży Spółki, rozumianym jako doradztwo i związana z nim sprzedaż towarów znajdujących się w ofercie handlowej P. Sprzedaż taka jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Oznacza to, zdaniem Spółki, że spotkania integracyjne, jako element składowy produktu oferowanego przez Spółkę, są czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług ale nie autonomicznie lecz wraz z opodatkowaniem produktu Spółki.

Według oceny prawnej Spółki przedstawiony przez nią typ spotkań integrujących pracowników nie jest usługą wymienioną w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.p.t.u.", a tym samym nie podlega opodatkowaniu na tej podstawie.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2006 r. NUS uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Jego zdaniem w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny nie można przyjąć, że czynności polegające na organizowaniu spotkań integracyjnych dla pracowników Spółki są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Organ podniósł, że wprawdzie Spółka uważa, iż mają one wpływ na budowę efektywnie działającego zespołu pracowników, co decyduje o wynikach przez nią osiąganych, lecz nie można się zgodzić z twierdzeniem zawartym we wniosku, iż czynności te są elementem składowym produktu oferowanego przez Spółkę. Jeżeli więc Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, to nieodpłatne ich świadczenie polegające na organizowaniu spotkań integracyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w ramach art. 8 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Spółka zarzuciła naruszenie art. 210 § 1 pkt 6 oraz art. 121 § 1 i § 2 O.p. Podkreśliła, że uzasadnienie rozstrzygnięcia wydanego przez organ pierwszej instancji jest zbyt ogólnikowe, co uniemożliwia stronie należyte skorzystanie z prawa do zaskarżenia postanowienia i przedstawienia argumentów przeciwnych. Jednocześnie podtrzymała argumentację i własne stanowisko wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji.

Decyzją z dnia [...] maja 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. (dalej zwany "DIS") odmówił zmiany zaskarżonego postanowienia. Podzielił ocenę NUS w przedmiocie braku związania spornych w sprawie czynności, polegających na organizowaniu spotkań integracyjnych dla pracowników, z prowadzeniem przedsiębiorstwa oraz że spotkania te nie mogą być uznane za element składowy produktu oferowanego przez Spółkę, nawet jeśli mają wpływ na budowę efektywnie działającego zespołu pracowników, co oddziaływuje na wyniki osiągane przez Spółkę. Dodatkowo wyjaśnił, iż przez przekazywanie towarów lub świadczenie usług na potrzeby osobiste pracowników należy rozumieć zaspokajanie takich potrzeb pojedynczych pracowników lub ogółu pracowników, które nie są przez przepisy prawa uznane za potrzeby pracownicze – nie są one, w świetle regulacji prawnej stosunku pracy, potrzebami pracowniczymi, są zatem potrzebami osobistymi pracowników. Chociaż ustawa o podatku od towarów i usług nie wiąże sposobu opodatkowania towarów przekazanych pracownikom z tym, czy obowiązek przekazania wynika z przepisów, czy też nie, to jednak zakres praw pracowniczych i odpowiadających im obowiązków pracodawcy rozgranicza potrzeby pracownicze od potrzeb osobistych pracowników. Ponadto, DIS zaznaczył, że organizacji imprez integracyjnych nie można uznać za narzędzie organizacji pracy równorzędne z naradami, czy spotkaniami formalnymi. Imprezy te nie mają charakteru szkoleń, a zatem nie wpływają na poziom wiedzy merytorycznej pracowników, lecz jedynie na poprawę ich wzajemnych kontaktów. W takim stanie rzeczy, również zdaniem organu odwoławczego spełnione zostały kryteria zawarte w art. 8 ust 2 u.p.t.u., a tym samym w razie posiadania przez Spółkę prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z przedmiotowymi nieodpłatnie świadczonymi usługami (spotkaniami integracyjnymi dla pracowników), świadczenie rzeczonych usług należało uznać za zrównane z odpłatnym świadczeniem usług i jako takie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W skardze na decyzję DIS, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 8 ust. 2 u.p.t.u. oraz art. 121 § 1 i art. 122 O.p., wnosząc o jej uchylenie. Nawiązując do stanowiska prezentowanego w postępowaniu podatkowym podkreśliła, że w jej ocenie opodatkowanie nieodpłatnych czynności na rzecz pracowników w ramach wskazanego przepisu ustawy o podatku od towarów i usług jest możliwe tylko wówczas gdy: na rzecz pracownika świadczona jest usługa, usługa nie jest związana z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika, podatnik obniżył podatek należny o podatek naliczony przy nabyciu towarów zużytych do świadczenia usługi. W przedstawionym przez nią stanie faktycznym art. 8 ust. 2 u.p.t.u. nie znajduje zastosowania, albowiem nie została spełniona żadna z przesłanek tego przepisu, niezbędnych do opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług. Czynności na rzecz pracowników były związane z prowadzonym przez Skarżącą przedsiębiorstwem i były kosztem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odpowiedzi na skargę DIS wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył, co następuje:

skarga okazała się zasadna.

Decyzja będąca przedmiotem zaskarżenia oraz postanowienie ją poprzedzające podjęte zostały w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Zwrócić zatem należy uwagę, że w postępowaniu takim stan faktyczny nie jest ustalany w sposób dowodowy przez organ podatkowy, lecz przyjmuje się go według twierdzeń podatnika. Nie może przy tym on być przez wnioskodawcę w jakikolwiek sposób zmieniany, modyfikowany lub uszczegóławiany po wydaniu orzeczenia w pierwszej instancji, na etapie postępowania zażaleniowego, a tym bardziej już na etapie skargi do sądu administracyjnego niedopuszczalne jest jego wzbogacanie o nowe elementy, których Sąd - oceniając legalność zaskarżonych aktów na dzień ich podjęcia - nie może uwzględniać. Zgodnie bowiem z art. 14a § 2 zdanie drugie O.p. we wniosku o udzielenie interpretacji wnioskodawca jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego. Do takiego stanu jaki przedstawi, formułuje on następnie własne stanowisko, a organ podatkowy dokonuje oceny prawnej stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Rolą organu jest więc tylko i wyłącznie ocena prawidłowości zapatrywań wnioskodawcy na kwalifikację prawnopodatkową (skutki prawne w świetle prawa podatkowego) nakreślonych we wniosku okoliczności faktycznych. Oczywistym zatem jest, że różnica w przyjętych okolicznościach niweczyłaby możliwość dokonania takiej kontroli. Organ podatkowy pierwszej instancji co najwyżej może tylko w trybie art. 14a § 5 w związku z art. 169 § 1 O.p. żądać uszczegółowienia opisu stanu faktycznego, jeśli uzna, że jest to niezbędne do dokonania jego prawidłowej kwalifikacji prawnej. W konsekwencji wydana interpretacja wywołuje więc skutki prawnopodatkowe o tyle tylko, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będzie pokrywał się ze stanem faktycznym podanym przez podatnika we wniosku.

W rozpoznanej sprawie Spółka poddała pod ocenę stan faktyczny, w którym wskazała, że organizuje dla własnych pracowników "quasiobowiązkowe lub obowiązkowe (na zasadzie poleceń służbowych)" spotkania pracowników poza godzinami pracy, tzw. spotkania (imprezy) integracyjne. Spółka, będąc nastawioną na osiąganie zysków, jako cel tych spotkań stawia sobie w szczególności stworzenie dzięki nim odpowiednio ukształtowanego zespołu ludzkiego, ściśle ze sobą współpracującego w ramach grupy, który będzie skuteczny w pozyskiwaniu i utrzymywaniu klientów, zwłaszcza z punktu widzenia przedmiotu działalności Spółki (handel i usługi). Zwraca uwagę, że jako duży podmiot, dysponujący znaczną specjalizacją pracowników, musi podejmować działania niwelujące niedostateczny poziom komunikacji interpersonalnej zatrudnianych osób, który negatywnie wpływa na jakość obsługi klienta i wyniki firmy. Jako jeden ze skutecznych ku temu środków wskazuje powyższe spotkania poza miejscem pracy. Pracownik z nich korzysta osobiście, lecz podstawowym założeniem pracodawcy nie jest sprawienie pracownikowi przyjemności, lecz wpływanie na zbudowanie dobrego zespołu pracowników, zapewniającego klientom Spółki najwyższy standard obsługi. Według oceny prawnej Spółki przedstawiony przez nią typ spotkań integrujących pracowników nie jest usługą wymienioną w art. 8 ust. 2 u.p.t.u.

Organ podatkowe tak nakreślone spotkania integracyjne organizowane przez Spółkę zakwalifikowały natomiast jako nie związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa i służące jednocześnie celom osobistym pracowników z uwagi na brak obowiązku - nakazu płynącego z przepisów prawa pracy – ich organizowania przez pracodawcę. W konsekwencji, przy założeniu istnienia po stronie Spółki prawa do zmniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, uznały, iż podlegają one opodatkowaniu w ramach dyspozycji art. 8 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

Oceniając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji wskazać trzeba, że stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (tj. terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – art. 2 pkt 1 u.p.t.u.). Dla rozpoznanej sprawy potencjalne znaczenia ma tylko "odpłatne świadczenie usług". W myśl natomiast art. 8 ust. 2 u.p.t.u., jak odpłatne świadczenie usług traktuje się nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części.

Z powyższych regulacji prawnych wynika wprost, że w niektórych sytuacjach prawodawca poprzez fikcję prawną, "zrównał" nieodpłatne świadczenie usług z odpłatnym ich świadczeniem, a tym samym uczynił je przedmiotem opodatkowania mieszczącym się w zakresie dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Za jeden z takich przypadków uznał nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste pracowników podatnika, pod warunkiem, że nie jest ono związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa a podatnik miał prawo do uwzględnienia (w całości lub w części) podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi nieodpłatnymi usługami w ramach obliczenia (rozliczenia) podatku należnego. Podkreślić przy tym trzeba, że wymóg nie związania z prowadzeniem przedsiębiorstwa, zawarty w art. 8 ust. 2 u.p.t.u., dotyczy każdego nieodpłatnego świadczenia usług. Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne usługi realizowane przez podatnika w związku z jego działalnością gospodarczą (prowadzeniem przedsiębiorstwa). Prawodawca nie skorzystał w tym przypadku z możliwości opodatkowania tego rodzaju usług, przewidzianej w art. 6 ust. 3 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EEC z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – powszechny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku.

Należy podkreślić, że nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników podatnika może posiadać dwojakiego rodzaju charakter: może być nie związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, czyli działalnością gospodarczą podatnika albo wiązać się z tą działalnością. W samej bowiem konstrukcji art. 8 ust. 2 u.p.t.u. tkwi takie założenie. Nadto, wskazać trzeba, iż konieczne jest odróżnianie celu nieodpłatnego świadczenia usług od związku tego świadczenia z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Z punktu widzenia pracownika nieodpłatne świadczenie na jego rzecz usługi przez pracodawcę (podatnika) samo w sobie będzie realizowało bezpośrednio jego określoną potrzebę konsumencką poprzez fakt przyjmowania danej usługi (partycypowania w jej odbiorze). Niemniej jednak z punktu widzenia pracodawcy (podatnika), interesu jego przedsiębiorstwa, zaspokojenie określonej potrzeby konsumenckiej adresata usługi może być obojętne, lub też realizowane jest w związku z jego (tj. pracodawcy) funkcjonowaniem i rozwojem. Te elementy powodują, że osiąganie celu osobistego przez pracownika w ramach nieodpłatnych usług podatnika nie można utożsamić ze związkiem takich usług z działalnością tego ostatniego. Innymi słowy, opodatkowaniu w ramach art. 8 ust. 2 u.p.t.u. podlega tylko takie nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika, które służąc celom osobistym pracowników (ich celom bezpośrednio konsumpcyjnym), nie ma jednocześnie żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika, nie służąc mu w jakikolwiek sposób lub służąc mu jedynie w sposób niezamierzony, znikomy lub wtórny (pośredni). Jeśli natomiast usługa taka realizowana jest w związku z tą działalnością, stanowiąc fragment zadań przedsiębiorstwa, wówczas wyłączona jest z opodatkowania.

Przenosząc wskazane rozważania prawne na stan faktyczny przedstawiony we wniosku o udzielenie interpretacji stwierdzić należało, że organy podatkowe bezzasadnie i wbrew temu stanowi uznały, że spotkania integracyjne realizujące wskazane przez Spółkę cele (wyżej już przez Sąd nakreślone) nie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Taka konkluzja organów podatkowych była w ich świetle nieuprawniona. Dodać można, że wprawdzie Spółka nie wskazała bliżej szczegółów organizowanych przez nią spotkań dla pracowników, zwłaszcza czy i według jakiego programu one przebiegają, jakimi metodami dąży ona do otrzymania zakładanego rezultatu i czy w świetle reguł logiki i doświadczenia życiowego jest on możliwy do osiągnięcia przy pomocy zastosowanej formy spotkania. Niemniej jednak w postępowaniu o udzielenie interpretacji nie było to niezbędne. Spółka nakreśliła bowiem jednoznacznie, że spotkania integracyjne, co do których złożyła wniosek przedstawiając własne stanowisko, dają możliwość uzyskania rezultatów oczekiwanych przez Spółkę, przekładających się na jej otoczenie gospodarcze (stworzenie w Spółce dobrze współpracujących zespołów pracowniczych, poprawiających sposób obsługi klientów Spółki, ich pozyskiwania itp., a w konsekwencji oddziaływujących na jej wyniki). Nie można przyjąć a priori, jak uczyniły to organy podatkowe, abstrahując od okoliczności podanych we wniosku, że z istoty swojej spotkania integracyjne, organizowane przez pracodawcę dla własnych pracowników, nie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Jeśli podatnik - jak twierdzi - organizuje tego rodzaju spotkania w taki sposób, że uzyskuje ich przełożenie na bezpośrednie efekty swojej działalności gospodarczej, to tym samym – w opisywanym przez niego stanie – nie sposób uznać inaczej, niż, że wiążą się one z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W takiej sytuacji korzyść osobista, jaką uzyskuje pracownik – uczestnik spotkania, ma charakter wtórny (niejako uboczny patrząc od strony podatnika - pracodawcy) i w żaden sposób nie może niweczyć ich skutków osiąganych przede wszystkim przez tegoż pracodawcę. Taki układ korzyści powoduje, że nieodpłatne świadczenie usług w postaci wyżej opisanych spotkań integracyjnych jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a tym samym na zasadzie rozumowania a contrario nie są one objęte - jak słusznie wywodziła Spółka - dyspozycją art. 8 ust. 2 u.p.t.u., a więc nie podlegają opodatkowaniu.

Gdyby natomiast korzyści uzyskiwane przez pracowników determinowały istotnie skutek prowadzonych spotkań, to stanowisko organów podatkowych byłoby prawidłowe. Jednakże stan faktyczny opisany przez Spółkę nie dawał podstaw do takiego przyjęcia.

Kwestię nieodpłatnego świadczenia usług przez pracodawcę na rzecz pracowników (nieodpłatny dowóz ich do pracy) rozpatrywał Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu z dnia 16 października 1997 r. w sprawie C-258/95 pomiędzy Julius Filibeck Sohne GmbH & Co.KG a Finanzamt Neustadt (Niemcy). Niezależnie od specyficznych okoliczności tej sprawy, akcentował w niej, iż dla prawidłowego ustalenia opodatkowania nieodpłatnej usługi ma znaczenie, kto uzyskuje dominującą korzyść z tego tytułu. Jeśli pracodawca (a tak ETS uznał), to świadczenie takie jest nieopodatkowane.

W ocenie Sądu bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawał ten element sprawy, który odnosił się do przyjętej przez Spółkę definicji produktu i negowania jego zakresu przez organy podatkowe. Tak przyjęta bowiem definicja w żaden sposób nie mogła mieć znaczenia dla oceny prawnej spotkań integracyjnych. W istocie obrazowała jedynie, że spotkania takie przekładają się na sposób prowadzenia sprzedaży towarów znajdujących się w ofercie handlowej P. Te natomiast okoliczności Spółka wykazywała całym opisem stanu faktycznego. Stworzenie zatem dodatkowej definicji na tę okoliczność niczego nie mogło zmienić.

Podkreślić jeszcze należy, że Sąd w rozpoznanej sprawie nie oceniał, bo oceniać nie mógł, podobnie jak organy podatkowe, konkretnego spotkania integracyjnego, lecz jedynie odnosił się do legalności zaskarżonej decyzji, opierając się na założeniu (stanie faktycznym), iż spotkania integracyjne organizowane przez Spółkę realizują takie cele, jakie ona wskazała. Innymi słowy u podstaw rozstrzygnięcia legło założenie, które w istocie sama Spółka przyjęła, że spotkanie jest tego rodzaju, iż pozwala osiągnąć zakładane przez nią cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Na marginesie dodać można, że rzeczywiste spotkania integracyjne będą oceniane indywidualnie według okoliczności konkretnego przypadku (sprawy). Organy podatkowe, w ramach prowadzonego postępowania podatkowego, będą miały wówczas prawo do prowadzenia postępowania dowodowego i oceny na tej podstawie, czy dane spotkania wiążą się z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością gospodarczą.

Sąd związany granicami sprawy oraz zakresem swojej kognicji nie mógł wypowiedzieć się, jak należałoby traktować w świetle przepisów prawa pracy spotkania noszące przymiot spotkań obowiązkowych poza "normalnymi" godzinami pracy.

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. W razie uwzględnienia skargi Sąd w wyroku określa, czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane, a rozstrzygnięcie to traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku, co wynika z art. 152 p.p.s.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie wskazanych przepisów, orzekł zatem jak w sentencji.

Odnośnie do zwrotu kosztów, Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Do kosztów tych zalicza się między innymi wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika reprezentującego stronę Skarżącą oraz koszty sądowe, w tym wpis (art. 205 § 2 w związku z § 4 i art. 212 § 1 p.p.s.a.).

Wniosek o zwrot kosztów Sąd rozstrzygnął zatem w oparciu o powyższe przepisy zasądzając na rzecz Skarżącej kwotę 440 zł, stanowiącą sumę uiszczonego w sprawie wpisu sądowego oraz wynagrodzenia doradcy podatkowego.