Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk Sędzia NSA Jan Bała Sędzia del. WSA Magdalena Bosakirska (spr.) Protokolant Anna Tomaka-Magdoń po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej F. J. J. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 marca 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 2027/07 w sprawie ze skargi F. J. J. w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie zmiany wpisu w rejestrze znaków towarowych oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 2027/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę Fundacji J. J. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] września 2007 r., nr [...], w przedmiocie zmiany wpisu w rejestrze znaków towarowych.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd I instancji przyjął następujące ustalenia.

Decyzją z dnia [...] stycznia 1994 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej jako: Urząd Patentowy RP) dokonał rejestracji znaku towarowego słownego [...] pod nr [...] w klasie [...] z pierwszeństwem od [...] sierpnia 1993 r. na rzecz wnioskodawcy - uprawnionego – P. S. J. z siedzibą w W. (dalej jako: PSJ).

Pismem z dnia 9 stycznia 1995 r. [...] i z dnia 2 lutego 1995 r. komornik B. M. zawiadomił Urząd Patentowy o zajęciu należącego do PSJ prawa do znaku towarowego "[...]". Postanowieniem z dnia [...] lutego 1996 r. Sąd Rejonowy dla [...] W. oddalił skargę PSJ na czynność zajęcia i odrzucił skargę Fundacji J. J. na tę czynność.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 1996 r. Urząd Patentowy RP zmienił w rejestrze wpis dotyczący uprawnionego z rejestracji znaku towarowego [...] i wykreślił P. S. J. a w jego miejsce wpisał Fundację J. J., następnie wykreślił Fundację J. J. i wpisał w jej miejsce Konsorcjum J. I. s.c.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 1997 r. Urząd Patentowy RP dokonał kolejnej zmiany uprawnionego z rejestracji znaku towarowego [...] i wykreślił Konsorcjum J. I. s.c., a wpisał J. J. Sp. z o.o.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2000 r. Urząd Patentowy zmienił w rejestrze wpis dotyczący uprawnionego ze znaku towarowego [...] i wykreślił J. J. Sp. z o.o., a wpisał P. S. J. (PSJ), a następnie wykreślił PSJ i wpisał Fundację J. J.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2003 r., sygn. akt [...], Sąd Rejonowy dla [...] W. nakazał sprzedaż prawa ochronnego z rejestracji znaku towarowego [...].

Postanowieniem z dnia [...] lutego 2006 r. Komornik Sądowy Rewiru [...] przy Sądzie Rejonowym dla W. – Ś. działając w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela – "A. P." S.A. przeciwko P. S. J. (PSJ) przyznał na własność wierzycielowi "A. P." S.A. niesprzedane na drugiej licytacji prawo ochronne na znak towarowy [...].

Wnioskiem z dnia [...] maja 2006 r. C. H. Z. "A. P." S.A. z siedzibą w W. (dalej jako: "A. P." S.A. ) zwróciła się do Urzędu Patentowego RP o ujawnienie w rejestrze nabycia prawa ochronnego na znak towarowy [...] ([...]) na jej rzecz. Do wniosku zostało dołączone opisane wyżej prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego dla [...] W. z dnia [...] czerwca 2003 r., sygn. akt [...], o nakazaniu sprzedaży prawa ochronnego oraz prawomocne postanowienie Komornika Sądowego Rewiru [...] przy Sądzie Rejonowym dla W. – Ś. z dnia [...] lutego 2006 r. o przyznaniu na własność niesprzedanego w drugiej licytacji prawa ochronnego.

Decyzją z dnia [...] lipca 2006 r., nr [...], Urząd Patentowy RP, działając w oparciu o art. 229 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej jako: p.w.p.), dokonał zmiany w rejestrze znaków towarowych pod numerem [...] w rubryce A i wykreślił Fundację J. J. jako uprawnionego z rejestracji, a w to miejsce wpisał jako uprawnionego C. H. Z. "A. P." S.A.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyła Fundacja J. J. Podniosła, że wydana decyzja jest błędna, bowiem nie uwzględnia faktu wcześniejszego przeniesienia prawa z rejestracji znaku towarowego [...] z P. S. J. na Fundację J. J., jak i kolejnych prawidłowych przeniesień prawa z rejestracji tego znaku towarowego. Stwierdziła, że wymienione w decyzji orzeczenia Sądu, jak i tytuły egzekucyjne zostały wydane przeciwko P. S. J. a nie Fundacji J. J. Wobec tego bezprawne jest przeniesienie prawa z rejestracji przedmiotowego znaku towarowego na "A. P.", skoro uprawnionym z rejestracji jest Fundacja.

Decyzją z dnia [...] września 2007 r. Urząd Patentowy RP utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wskazał, że decyzja z dnia [...] lipca 2006 r. została wydana na podstawie postanowienia Komornika Sądowego z dnia [...] lutego 2006 r. o przyznaniu na własność wierzycielowi niesprzedanego na drugiej licytacji prawa ochronnego na znak towarowy [...]. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.; dalej jako: k.p.c.) nabycie na podstawie przepisów rozdziału normującego zasady sprzedaży w egzekucji ma charakter pierwotny, zaś nowy właściciel nabywa prawo bez żadnych obciążeń. Wobec tego Urząd Patentowy RP nie badał, kto wcześniej i w jakim okresie był właścicielem przedmiotowego prawa. Wpis w rejestrze znaków towarowych ma charakter deklaratoryjny, a więc jest następstwem przyznania przedmiotowego prawa "A. P.". Urząd Patentowy zajmuje się wpisywaniem stanu faktycznego do rejestrów i nie jest organem egzekucyjnym, a tym bardziej organem właściwym do rozstrzygania zasadności lub skuteczności zajęcia przez komornika prawa do znaku towarowego, czy też przyznania go innemu podmiotowi. Fundacji służyło powództwo przeciwegzekucyjne z art. 841 k.p.c.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. Fundacja J. J. podniosła, że fakt przeniesienia spornego prawa z PSJ na Fundację jest niewątpliwy i został uznany przez Urząd Patentowy RP, który na podstawie umowy z dnia 8 września 1993 r. wydał decyzję o zmianie uprawnionego z rejestracji przedmiotowego znaku towarowego z PSJ na skarżącą. Fundacja stwierdziła, że zarówno w dacie uchylonego pierwszego, jak i drugiego zajęcia przez komornika przedmiotowego znaku towarowego niewątpliwym uprawnionym do tego znaku była już skarżąca.

Wyrokiem z dnia 10 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. skargę oddalił.

Sąd I instancji stwierdził, że zgodnie z art. 229 ust. 2 p.w.p. (w brzmieniu aktualnym na dzień wydania zaskarżonej decyzji) rozpatrując wniosek o wpis Urząd Patentowy bada, czy złożone dokumenty, mające uzasadnić wydanie decyzji o dokonaniu wpisu do rejestru, nie naruszają ustawy i odpowiadają, co do formy, obowiązującym przepisom. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 229 ust. 3 p.w.p. wpisy do rejestru nie wiążą organu, do którego kompetencji, zgodnie z przepisami prawa, należy rozstrzyganie w sprawie dokumentu będącego podstawą decyzji o wpisie do rejestru bądź w sprawie, której wynik mógłby mieć wpływ na decyzję Urzędu Patentowego o dokonaniu wpisu w rejestrze. Powyższy przepis ściśle określa zakres kognicji Urzędu Patentowego w sprawach o wpisy do rejestru. W konsekwencji organ ten nie może, zdaniem Sądu I instancji, badać prawidłowości sporządzenia dokumentów przedstawionych jako podstawa do dokonania wpisu w rejestrze, bowiem dokumenty te zostały sporządzone przez inne organy władzy państwowej – sąd powszechny i komornika, a podważanie tych dokumentów nie może następować w toku postępowania o wpis do rejestru uregulowanego w art. 229 p.w.p.

W ocenie Sądu I instancji nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty skarżącej, że organ powinien z urzędu uwzględnić fakt przeniesienia na Fundację w drodze kolejnych umów prawa do przedmiotowego znaku towarowego, skoro załączone do wniosku "A. P." S.A. dokumenty urzędowe nie zostały w jakikolwiek sposób podważone. Zdaniem Sądu, organ zasadnie stwierdził, że nabycie prawa z rejestracji znaku towarowego w toku postępowania egzekucyjnego jest nabyciem pierwotnym i następuje ex lege bez żadnych obciążeń. Wszelkie roszczenia skierowane przeciwko takiemu nabyciu regulują przepisy kodeksu cywilnego, zaś Urząd Patentowy nie jest organem rozpoznającym kwestie dotyczące skuteczności umów cywilnych w aspekcie postępowania egzekucyjnego toczącego się pod nadzorem sądu powszechnego.

II

W skardze kasacyjnej Fundacja J. J. zaskarżyła powyższy wyrok w całości.

Wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie niezbędnych kosztów postępowania kasacyjnego, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i rozpoznanie skargi oraz zasądzenie niezbędnych kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania, którym uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.), a mianowicie:

1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w przedmiocie wykładni i zastosowania art. 229 ust. 2 p.w.p. w zw. z art. 229 ust. 3 p.w.p. i art. 15 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.; dalej jako: uzt) oraz w zw. z art. 315 ust. 2 p.w.p. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urzędu Patentowego RP art. 229 ust. 2 p.w.p. z powodu przyjęcia, że powyższy przepis p.w.p. nie daje Urzędowi Patentowemu RP podstawy do merytorycznej oceny na podstawie przepisów ustawy, czy dokument, mający uzasadnić wydanie decyzji o dokonaniu wpisu do rejestru, którym jest postanowienie komornicze o przyznaniu prawa do znaku towarowego na rzecz danej osoby, i w związku z tym nie uprawnia Urzędu Patentowego RP do odmowy uwzględnienia takiego postanowienia, nawet wtedy, gdy z okoliczności wydania tego postanowienia wynika, że prawo do znaku zostało przyznane w drodze jego zajęcia egzekucyjnego przeciwko dłużnikowi egzekucyjnemu, który przed datą tego zajęcia skutecznie przeniósł prawo do znaku na rzecz innego podmiotu, który stał się uprawnionym do tego znaku;

2. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w przedmiocie zastosowania art. 229 ust. 3 p.w.p. w zw. z art. 15 ust. 3 uzt poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urzędu Patentowego RP art. 229 ust. 3 p.w.p. z powodu niedostrzeżenia, że Urząd Patentowy w ogóle nie zastosował tego przepisu oraz z powodu przyjęcia, że decyzja Urzędu Patentowego RP nie budzi wątpliwości w świetle tego przepisu oraz że takich wątpliwości nie budzą też dokumenty stanowiące podstawę decyzji Urzędu Patentowego RP o wpisie uczestnika postępowania do rejestru w odniesieniu do spornego znaku towarowego;

3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w przedmiocie zastosowania art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej jako: k.p.a.) poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urzędu Patentowego RP art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. (w zw. z art. 229 ust. 2 p.w.p.) z powodu niedostrzeżenia zaniechania podjęcia wszelkich niezbędnych kroków dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i nieuwzględnienie faktu przeniesienia prawa znaku towarowego "[...]" z PSJ na Fundację na mocy umowy 8 września 1993 r.;

4. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w przedmiocie zastosowania art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urzędu Patentowego RP art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. (w zw. z art. 229 ust. 2 p.w.p.) z powodu nieuwzględnienia w ramach stanu faktycznego sprawy i dotyczących go dowodów okoliczności, świadczącej o tym, że w postępowaniu komorniczym i sądowym dotyczącym egzekucji prawa do spornego znaku towarowego Fundacja podejmowała określone czynności formalne, ale jej działania nie mogły odnieść skutku dlatego, że Fundacji odmawiano interesu prawnego w występowaniu jako strona w w/w postępowaniach.

2. Naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a mianowicie:

2.1. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. – naruszenie art. 15 ust. 3 uzt poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek niedostrzeżenia, że Urząd Patentowy RP nie zastosował wymienionego przepisu oraz wskutek przyjęcia, że decyzja Urzędu Patentowego RP nie naruszyła tego przepisu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że art. 229 ust. 2 p.w.p. zobowiązuje Urząd Patentowy RP do merytorycznej oceny dokumentów, mających uzasadnić wydanie decyzji o dokonaniu wpisu do rejestru, a zatem Urząd jest zobligowany do odmowy dokonania wpisu w sytuacji, gdyby wymienione dokumenty budziły wątpliwości pod względem możliwości uznania ich za uzasadniające dokonanie wpisu na rzecz innego podmiotu z uwagi na wcześniejsze okoliczności poprzedzające wydanie tych dokumentów. Ocena Urzędu Patentowego RP ograniczyła się jedynie do weryfikacji czynności komorniczych z pominięciem faktu, że przed zajęciem komorniczym (9 stycznia 1995 r.) prawo do przedmiotowego znaku towarowego (kiedy prawo to było jeszcze tylko prawem ze zgłoszenia, gdyż rejestracji dokonano [...] stycznia 1994 r.) zostało przeniesione z PSJ na Fundację (umową z dnia 8 września 1993 r.). Wpis nowego uprawnionego do znaku towarowego jest dopuszczalny wyłącznie w sytuacji, gdy na tle przepisów ustawy (tj. przepisów p.w.p. i uzt) nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości, co do możliwości uznania dokumentów przedkładanych przez wnioskodawcę za uzasadniające taki wpis. Zdaniem kasatorki, Urząd Patentowy naruszył prawo poprzez zaniechanie zbadania na podstawie przepisów uzt, czy postanowienie komornika o przyznaniu uczestnikowi postępowania prawa z rejestracji przedmiotowego znaku towarowego nie budzi wątpliwości, jako podstawa wpisu "A. P." S.A. do rejestru jako uprawnionego do tego znaku, zaś Sąd I instancji wadliwie zaakceptował to zaniechanie.

Komornicze zajęcie prawa do znaku towarowego, a w następstwie tego zajęcia, czynności Sądu Rejonowego i ostatecznie postanowienie komornika o przyznaniu "A. P." S.A. prawa do spornego znaku towarowego powinny być dokonywane nie w oparciu o stan wynikający z rejestru, lecz w oparciu o rzeczywisty stan prawny dotyczący tego znaku. Powyższe czynności organów egzekucyjnych powinny były uwzględniać umowę z dnia 8 września 1993 r. o przeniesieniu prawa do przedmiotowego znaku z PSJ na Fundację, a także kolejne umowy przenoszące to prawo. Gdyby Urząd Patentowy prawidłowo zastosował art. 229 ust. 3 p.w.p., to musiałby dojść do wniosku, że zachodzą poważne wątpliwości, co do uznania postanowienia komornika o przyznaniu uczestnikowi postępowania prawa do przedmiotowego znaku towarowego za uzasadniające wpis tego uczestnika jako uprawnionego do tego znaku i w konsekwencji Urząd powinien odmówić wydania decyzji o wpisie. Natomiast Sąd I instancji prawidłowo stosując powyższy przepis powinien uchylić zaskarżoną decyzję jako sprzeczną z omawianym przepisem.

Zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną, Sąd I instancji naruszył prawo nie dostrzegając naruszenia przez organ przepisów k.p.a. w zakresie postępowania dowodowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania – C. H. Z. "A. P." S.A. wniosła o oddalenie tego środka zaskarżenia. Spółka podniosła, że zarzuty strony wnoszącej skargę kasacyjną są niezasadne i skierowane pod adresem nieodpowiedniego organu, bo właściwy jest w tym przypadku sąd cywilny.

Urząd Patentowy RP, P. S. J. i Minister Skarbu Państwa nie skorzystali z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przystępując do rozpoznania skargi kasacyjnej należy przypomnieć, że stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny /dalej zwany NSA/ rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania sądowego. Oznacza to, że zakres rozpoznania sprawy przez NSA, poza nieważnością postępowania, która w sprawie niniejszej nie zachodzi, wyznacza strona przez wskazanie podstaw kasacyjnych.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. podstawy kasacyjne stanowi:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2. naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Zarzuty kasacyjne odnoszą się zawsze do wadliwego działania sądu I instancji i skierowane są przeciwko wyrokowi sądu, a jedynie pośrednio przeciwko decyzji administracyjnej. W sprawie niniejszej kasator oparł skargę kasacyjną na obu ustawowych podstawach zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa procesowego i naruszenie prawa materialnego.

Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.

NSA rozpoczął jej ocenę od zbadania zarzutów procesowych, bowiem ich zasadność skutkować musiałaby uchyleniem zaskarżonego wyroku i koniecznością powtórzenia postępowania przed Sądem I instancji.

Wedle sformułowań skargi kasacyjnej, w ramach zarzutów naruszenia prawa procesowego kasatorka zarzuciła:

1/ naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a w przedmiocie wykładni i zastosowania art. 229 ust. 2 p.w.p. w związku z art. 229 ust. 3 p.w.p. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urząd Patentowego art. 229 ust. 2 p.w.p. z powodu przyjęcia, że powołany przepis nie daje podstawy do merytorycznej oceny postanowienia komorniczego o przyznaniu prawa do znaku towarowego,

2/ naruszenie 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a w przedmiocie zastosowania art. 229 ust. 3 p.w.p. w związku z art. 15 ust. 3 uzt poprzez niestwierdzenie naruszenia przez Urząd Patentowy art. 229 ust. 3 p.w.p. z powodu niedostrzeżenia, że Urząd Patentowy w ogóle nie zastosował tego przepisu oraz z powodu przyjęcia, że decyzja o wpisie i dokumenty będące jej podstawą nie budzą wątpliwości,

3/ naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w przedmiocie zastosowania art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. (w związku z art. 229 ust. 2 p.w.p.) poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urzędu Patentowego RP art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. (w zw. z art. 229 ust. 2 p.w.p.) z powodu niedostrzeżenia zaniechania podjęcia wszelkich niezbędnych kroków dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i nieuwzględnienie faktu przeniesienia prawa znaku towarowego "[...]" z PSJ na Fundację na mocy umowy z dnia 8 września 1993 r. ,

4/ naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. w przedmiocie zastosowania art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez decyzję Urzędu Patentowego RP art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. (w zw. z art. 229 ust. 2 p.w.p.) z powodu nieuwzględnienia w ramach stanu faktycznego sprawy i dotyczących go dowodów okoliczności, świadczącej o tym, że w postępowaniu komorniczym i sądowym dotyczącym egzekucji prawa do spornego znaku towarowego Fundacja podejmowała określone czynności formalne, ale jej działania nie mogły odnieść skutku dlatego, że Fundacji odmawiano interesu prawnego w występowaniu jako strona w w/w postępowaniach.

Na wstępie wskazać należy, że przytoczone wyżej zarzuty są bardzo niejasno sformułowane, co wobec faktu związania Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzutami kasacyjnymi utrudnia rozpoznanie skargi kasacyjnej.

Odnosząc się do wymienionych jako naruszone przepisów postępowania przed sądami administracyjnymi podnieść należy, że wskazany przez kasatora art. 3 § 1 p.p.s.a. jest to przepis mającym charakter ustrojowy, który nie posiada w zasadzie samodzielnej treści normatywnej i powtarza treść zawartą w art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Powołany przepis stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Uzasadnienie skargi kasacyjnej nie wyjaśnia, w jaki sposób Sąd I instancji naruszył ten właśnie przepis ustrojowy. W ocenie NSA, skoro Sąd I instancji skargę na decyzję administracyjną rozpoznał i zbadał tę decyzję pod kątem jej zgodności z prawem oraz zastosował środki przewidziane w ustawie, to art. 3 § 1 p.p.s.a. nie naruszył, choćby strona uważała za nietrafne wydane rozstrzygnięcie. Zatem zarzuty dotyczące naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. uznać należy za nieusprawiedliwione.

Za nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez organ art. 229 ust. 2 p.w.p.

Art. 229 p.w.p. reguluje działanie Urzędu Patentowego w sprawie związanej z dokonaniem wpisu w rejestrze i określa charakter tego postępowania oraz wydanej decyzji. Z jego treści wynika, że postępowanie "wpisowe" ma na celu dostosowanie treści wpisu do aktualnego stanu prawnego, a wydana decyzja o wpisie ma charakter deklaratoryjny i nie jest źródłem prawa do znaku towarowego. Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 229 ust. 2 p.w.p. i prawidłowo ocenił, że przepis ten został trafnie zastosowany przez organ. Wbrew twierdzeniom kasatorki, art. 229 ust. 2 p.w.p. nie daje Urzędowi Patentowemu podstawy do dokonywania merytorycznej oceny zasadności postanowienia komorniczego o przyznaniu prawa do znaku [...] spółce "A. P." S.A. Postępowanie egzekucyjne, w ramach którego zapadło to postanowienie prowadzone było przed właściwymi organami i uregulowane jest odrębnymi regułami procesowymi, jego uczestnicy mieli do dyspozycji przewidziane prawem środki zaskarżenia, a podmioty postronne (osoby trzecie) mogły bronić swych praw do zajętego przedmiotu (prawa do znaku towarowego) poprzez powództwo przeciwegzekucyjne. Urząd Patentowy prowadząc postępowanie o dokonanie wpisu w rejestrze znaków towarowych nie jest organem nadzorującym, czy też kontrolującym prawidłowość postępowania egzekucyjnego i nie jest uprawniony do weryfikowania działań podjętych w ramach postępowania egzekucyjnego. Urząd Patentowy w ramach procedury wpisowej objętej art. 229 ust. 2 p.w.p. bada jedynie, czy złożone dokumenty nie naruszają ustawy i odpowiadają co do formy obowiązującym przepisom. Urząd nie bada merytorycznych podstaw sporządzenia dokumentów będących podstawą do dokonania wpisu w rejestrze. Zatem w sprawie niniejszej Urząd Patentowy był zobowiązany zbadać autentyczność obu dokumentów złożonych przez "A. P." S.A. oraz zbadać, czy dokumenty te zostały wydane przez właściwe organy w ramach ich kompetencji, a także, czy wynika z nich przejście prawa i związana z tym konieczność dokonania zmiany w rejestrze. Urząd Patentowy, nie mając ku temu kompetencji, nie mógł badać i nie badał prawidłowości prowadzenia postępowania egzekucyjnego i zgodności z prawem wydanych w nim postanowień, a Sąd I instancji nie naruszył prawa, w szczególności prawa procesowego, że ten stan rzeczy uznał za zgodny z prawem. Omawiany zarzut kasacyjny jest więc nieusprawiedliwiony.

Nie jest także zasadny zarzut naruszenia przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie naruszenia przez organ art. 229 ust. 3 p.w.p. z uwagi na jego niezastosowanie.

Art. 229 ust. 3 p.w.p. stanowi, że wpisy (dokonywane na wniosek) nie wiążą organu, do którego kompetencji, zgodnie z przepisami prawa, należy rozstrzyganie w sprawie dokumentu będącego podstawą decyzji o wpisie do rejestru, bądź w sprawie której wynik mógłby mieć wpływ na decyzję Urzędu Patentowego o dokonaniu wpisu. Przede wszystkim wskazać trzeba, że tak sformułowany przepis nie jest adresowany do Urzędu Patentowego, tylko do innych organów, które rozstrzygają w sprawie dokumentu będącego podstawą decyzji (Urzędu Patentowego) o wpisie do rejestru albo w sprawie, której wynik mógłby mieć wpływ na decyzję o wpisie. Powołany przepis stanowi, że te inne organy działają w ramach swoich kompetencji i nie są związane wpisami w rejestrze. Urząd Patentowy nie stosował więc art. 229 ust. 3 p.w.p., gdyż przepis ten rozstrzyga niejako o wpływie wpisu w rejestrze na działanie innych organów i nie nakłada na Urząd Patentowy obowiązku jakiejkolwiek aktywności, której mógłby on z naruszeniem prawa zaniechać. Zarzut naruszenia przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. na skutek niedostrzeżenia naruszenia przez Urząd Patentowy art. 229 ust. 3 p.w.p. jest więc nieusprawiedliwiony.

Nie są zasadne zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez akceptację naruszenia przez Urząd Patentowy przepisów art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., które to naruszenie polegało na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności faktycznych i nieuwzględnieniu przeniesienia prawa do znaku z PSJ na Fundację na podstawie umowy 8 września 1993 r. oraz pominięciu faktu, że Fundacja podejmowała czynności procesowe w postępowaniu egzekucyjnym, ale bez powodzenia z uwagi na brak interesu prawnego.

Rozpatrując tę grupę zarzutów na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. W sprawie niniejszej nie jest kwestionowana okoliczność, że sąd zamknął rozprawę i wydał wyrok, ani że działał na podstawie akt sprawy. Zarzut naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a. jest więc nieusprawiedliwiony.

Kasatorka powołując się na art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1 i 80 k.p.a. w istocie kwestionuje ocenę skutków prawnych, jakie wynikają z ustalonych w sprawie faktów i wywodzi, że wobec nabycia ekspektatywy prawa do znaku przez Fundację w 1993 r., zajęcie tego prawa w ramach egzekucji prowadzonej później przeciwko PSJ było nieuzasadnione i nie powinno być podstawą wpisu, zaś Fundacja, mimo chęci, nie mogła działać w obronie swoich praw w postępowaniu egzekucyjnym. Zdaniem NSA, Urząd Patentowy nie prowadzi postępowania dowodowego co do okoliczności będących podstawą wydania dokumentów uzasadniających wpis do rejestru. Zatem Sąd I instancji trafnie zaakceptował pogląd organu, iż w sprawie dotyczącej wpisu w rejestrze Urząd Patentowy nie kontroluje prawidłowości postępowań prowadzących do wydania dokumentów będących podstawą wpisu. Biorąc pod uwagę powyższe, omawiany zarzut naruszenia prawa procesowego NSA uznał za nieusprawiedliwiony.

Kasatorka zarzuciła także naruszenie prawa materialnego, tj. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w związku z art. 15 ust. 3 uzt poprzez jego niewłaściwe zastosowanie. Zarzut ten jest nieuzasadniony.

Art. 15 ust. 3 uzt stanowi, że umowa o przeniesienie prawa z rejestracji znaku towarowego staje się skuteczna wobec osób trzecich od dnia dokonania wpisu w rejestrze znaków towarowych. Wskazać należy, że art. 15 ust. 3 uzt w sprawie niniejszej (o wpis do rejestru dokonany na skutek nabycia prawa w wyniku prowadzonej egzekucji cywilnej) nie miał w ogóle zastosowania. Postępowanie dotyczące wpisu "A. P." S.A. do rejestru toczyło się na skutek wniosku z dnia [...] maja 2006 r., zatem w sprawie znajdowały zastosowanie wyłącznie przepisy p.w.p. Jak trafnie uznał organ i Sąd I instancji, w sprawie dotyczącej wpisu do rejestru dokonanego na podstawie postanowień sądu egzekucyjnego oraz komornika nie podlegają badaniu żadne wcześniejsze zdarzenia, które miały miejsce przed wydaniem tych postanowień. Zgodnie z art. 879 k.p.c. nabycie rzeczy w trybie egzekucyjnym jest nabyciem pierwotnym i w stosunku do nabywcy nie można podnosić zarzutów co do ważności nabycia. Wszelka zatem argumentacja dotycząca skuteczności przeniesienia w 1993 r. ekspektatywy znaku towarowego z PSJ na Fundację oraz znaczenia wpisania Fundacji do rejestru jako nabywczyni prawa pozostaje bez wpływu na sprawę niniejszą, bowiem okoliczności, jakie miały miejsce przed nabyciem egzekucyjnym, pozostają bez wpływu na skuteczność tego nabycia, skoro prawomocnymi postanowieniami właściwych organów stwierdzono przejście prawa do znaku towarowego na wnioskodawczynię. W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 3 uzt, uznać należy za nieusprawiedliwiony.

Na zakończenie podnieść wypada, że postępowanie o wpisanie prawa do rejestru prowadzonego przez Urząd Patentowy jest zawsze niejako uwieńczeniem innych działań lub postępowań, a decyzja ma charakter deklaratoryjny, potwierdzający to, co już się w sferze prawnej wydarzyło. Nie jest to stosowna procedura, ani stosowna chwila do kwestionowania zdarzeń prawnych, które doprowadziły do konieczności uwzględnienia ich rezultatu w rejestrze. Tak właśnie stało się w sprawie niniejszej. Wpis "A. P." S.A. do rejestru znaków towarowych, jako uprawnionej do znaku [...], stanowi zakończenie wcześniejszego, długotrwałego procesu, który doprowadził do przejścia prawa na wnioskodawczynię. Na wcześniejszych etapach postępowania były możliwości prawne ochrony interesów Fundacji, jednak postępowanie o wpis nabywcy do rejestru nie jest tym postępowaniem, w którym jakiekolwiek argumenty Fundacji mogą być uwzględnione.

Zważywszy powyższe NSA uznał zarzuty kasacyjne za nieusprawiedliwione i działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.