Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Skiba Sędziowie WSA Elżbieta Lenart (spr.) WSA Przemysław Żmich Protokolant referent stażysta Wiktoria Sosnowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2020 r. sprawy ze skarg I. R., J. K., J. S., K. S., P. W., W. K., Z. P., Z. K., [...] Spółka z o.o. z siedzibą w [...] i Miasta [...] na decyzję Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich wydanych z naruszeniem prawa z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich wydanych z naruszeniem prawa z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...]; 2. zasądza od Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich na rzecz I. R. kwotę 1037 (jeden tysiąc trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postepowania sądowego; 3. zasądza od Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich na rzecz [...] Spółka z o.o. z siedzibą w [...] kwotę 1037 (jeden tysiąc trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 4. zasądza od Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich na rzecz Miasta [...] kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 5. zasądza od Komisji do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich na rzecz J. K. J. S., K. S., P. W., W. K., Z. P., Z. K. solidarnie kwotę 799 (siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Komisja do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa (zwana dalej "Komisją") decyzją z [...] marca 2018 r. nr [...], po rozpatrzeniu w dniu [...] lutego 2018 r. na rozprawie środków zaskarżenia na własną decyzję z [...] listopada 2017 r. sygn. akt R [...]:

I. uchyliła decyzję Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa z [...] listopada 2017 r. sygn. akt [...] w całości i w tym zakresie:

II. uchyliła w całości decyzję Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. nr [...] i w tym zakresie:

III. odmówiła ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości [...] położonej przy ul. [...].

Następnie na posiedzeniu niejawnym w dniu [...] marca 2018 r. Komisja - na podstawie art. 111 § 1a i 1b k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy z 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa (Dz. U. z 2017 r. poz. 718 i z 2018 r. poz. 431, dalej jako "ustawa") - postanowieniem nr [...] uzupełniła własną decyzję z [...] marca 2018 r. nr [...], poprzez dodanie w rozstrzygnięciu tej decyzji po pkt III pkt IV w brzmieniu:

"IV. nakazuje Miastu [...] przejęcie zarządu nieruchomością [...] położoną w W. przy ul. [...], opisaną w ewidencji gruntów jako działka nr [...] z obrębu [...], uregulowaną w księdze wieczystej KW [...], w części [...] na zasadach określonych w art. 184a-186a ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2204 ze zm.), dalej jako " u.g.n."

Decyzja Komisji wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

Zabudowana nieruchomość położona w W. przy ul. [...], oznaczona jako dawna hip. nr [...], obecnie jako działka ewidencyjna nr [...] z obrębu [...] o pow. [...] m², objęta była działaniem dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279), dalej jako "dekret".

Z dniem wejścia w życie tego dekretu (tj. z dniem 21 listopada 1945 r.) grunty nieruchomości warszawskich - w tym grunt przedmiotowej nieruchomości - przeszły na własność gminy m. st. Warszawy, a od 1950 r. - na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, poz.130) - na własność Skarbu Państwa.

Na podstawie zaświadczenia Oddziału [...] Sądu Grodzkiego w W. z [...] kwietnia 1948 r. nr [...] ustalono, iż przedmiotowa nieruchomość na dzień [...] kwietnia 1948 r. uregulowana była jawnym wpisem na rzecz: 1) F. S. co do 1/8 części, 2) F. K. co do 1/8 części, 3) A. z B. G. co do 2/8 części, 4) I. z B. S. co do 2/8 części oraz 5) W. B. co do 2/8 części - wszyscy niepodzielnie.

Posadowiony na ww. działce budynek mieszkalny przetrwał działania wojenne, nie został zniszczony w latach 1939-1945 i w 1948 roku był całkowicie użytkowany i zabezpieczony - co wynika z protokołu oględzin z [...] maja 1948 r. Treść tego protokołu w pełni koresponduje z treścią lustracji z 1946 r., w której wskazano, iż budynek nr [...] przy ul. [...] jest wyremontowany i nie stanowi zagrożeń.

Objęcie nieruchomości w posiadanie przez Gminę [...] nastąpiło [...] kwietnia 1948 r. - kiedy ukazało się stosowne ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym nr [...] Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego [...].

W dniu [...] czerwca 1948 r. działający w imieniu F. K., A. G., I. S. i W. B. adwokat T. N. złożył w Wydziale Gospodarki Gruntami Zarządu Miejskiego w [...] wniosek o przyznanie dotychczasowym właścicielom za czynszem symbolicznym prawa własności czasowej do terenu nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], nr policyjny [...] - a, nr hip. [...]. Do wniosku załączył zaświadczenie Oddziału [...] Sądu Grodzkiego w W. z [...] kwietnia 1948 r. nr [...], pokwitowanie wpłaty z asygnacji przychodowej nr [...] oraz nieuwierzytelniony odpis pełnomocnictwa z dnia [...] czerwca 1948 r.

Po rozpoznaniu tego wniosku Prezydium Rady Narodowej w [...] orzeczeniem administracyjnym z [...] lipca 1951 r., nr L. dz. [...] - działając na podstawie art. 1, 5, 7 i 8 dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy - odmówiło dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], oznaczonej nr hip. [...] i jednocześnie stwierdziło, iż wszystkie budynki znajdujące się na powyższym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa oraz orzekło o natychmiastowej wykonalności tego orzeczenia.

Motywem takiego rozstrzygnięcia było to, że poszczególni właściciele nieruchomości nie zamieszkiwali na dzień wydania orzeczenia w W., a nieruchomość pozostawała bez należytej opieki i konserwacji.

W. B. oraz A. G. wnieśli odwołania od ww. orzeczenia administracyjnego - podnosząc, że A. G. mieszka na tej nieruchomości i zajmuje się administracją domu.

Decyzją z [...] września 1951 r. nr [...] Ministerstwo Gospodarki Komunalnej utrzymało w mocy zaskarżone orzeczenie.

Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest 6 - kondygnacyjną kamienicą z oficynami, w której znajdują się 32 lokale - w tym 25 lokali mieszkaniowych i 7 lokali użytkowych.

W kolejnych latach Skarb Państwa sprzedał następujące lokale znajdujące się w przedmiotowym budynku:

- [...] czerwca 1981 r. sprzedał M. J. i R. J. lokal mieszkalny nr [...] o pow. użytkowej [...] m² oraz oddał ww. osobom w użytkowanie wieczyste udział wynoszący [...] części gruntu,

- [...] stycznia 1989 r sprzedał K. P. lokal mieszkalny nr [...] o pow. użytkowej [...] m² oraz oddał jej w użytkowanie wieczyste udział wynoszący [...] (tysięcznych) części gruntu,

- [...] czerwca 1989 r. sprzedał G. S. lokal mieszkalny nr [...] o pow. użytkowej [...] m² oraz oddał jej w użytkowanie wieczyste udział wynoszący [...] (tysięcznych) części gruntu,

- [...] stycznia 1989 r. sprzedał M. G. lokal mieszkalny nr [...] o pow. użytkowej [...] m² oraz oddał jej w użytkowanie wieczyste udział wynoszący [...] części gruntu.

W dniu 27 maja 1990 r. - na mocy art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191) - przedmiotowa nieruchomość została skomunalizowana. Decyzją nr [...] z [...] lipca 1991 r. Wojewoda [...] stwierdził, iż z dniem [...] maja 1990 r. Gmina Dzielnica [...] nabyła z mocy prawa własność nieruchomości położonej w W. przy ul. [...] z wyłączeniem 4 lokali sprzedanych.

Pismem z [...] lutego 1994 r. A. G. i M. S. wniosły do Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z [...] lipca 1951 r. oraz decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z [...] września 1951 r.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z [...] stycznia 1995 r., nr [...] stwierdził:

1/ że zaskarżone orzeczenie z [...] lipca 1951 r., nr L. dz. [...] w określonej w aktach notarialnych części lokali nr [...], [...], [...] i [...] oraz udziałów przypadających tym lokalom w części budynku i jego urządzeń, które służą do użytku ogółu mieszkańców, a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali, wydane zostało z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdził jego nieważność,

2/ nieważność decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z [...] września 1951 r. nr [...].

Jak wynika z uzasadnienia przedmiotowej decyzji, odmowa przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] pozostaje w rażącej sprzeczności z treścią art. 7 ust. 2 dekretu i art. 75 ust. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. Nr 36, poz. 341), dalej jako "r.p.a." - gdyż nie zostało w sposób szczegółowy i wnikliwy przeprowadzone postępowanie wyjaśniające, w szczególności w zakresie możliwości realizacji przez dotychczasowych właścicieli funkcji określonej w planie zabudowania, którego nota bene na dzień wydania decyzji nie było. Ponadto Minister stwierdził sprzedaż czterech lokali mieszczących się w budynku położonym na przedmiotowym gruncie wraz z udziałami w tym budynku służącymi do użytku ogółu mieszkańców, a także oddanie nabywcom tych lokali ułamkowych części w prawie użytkowania wieczystego gruntu, co spowodowało w stosunku do tej części nieruchomości nieodwracalne skutki prawne.

W związku ze stwierdzeniem w części nieważności orzeczenia z [...] lipca 1951r. do rozpoznania pozostał wniosek dekretowy z [...] czerwca 1948 r.

Wobec powyższego Prezydent [...] decyzją nr [...] z [...] lipca 2009 r. orzekł o:

- ustanowieniu na 99 lat prawa użytkowania wieczystego na rzecz: 1) K. S. w udziale wynoszącym [...] części, 2) I. R. w udziale wynoszącym [...] części, 3) A. R. w udziale wynoszącym [...] części, 4) M. S. nieznanej z miejsca pobytu reprezentowanej przez kuratora - adwokata T. W., w udziale wynoszącym [...] części, 5) A. H. w udziale wynoszącym [...] części, 6) Z. P. w udziale wynoszącym [...] części, 7) P. W. w udziale wynoszącym [...] części, 8) M. B. w udziale wynoszącym [...] części, 9) E. S. w udziale wynoszącym [...] części, 10) D. W. w udziale wynoszącym [...] części, 11) P. W. w udziale wynoszącym [...] części, 12) A. P. w udziale wynoszącym [...] części, 13) Z. K. w udziale wynoszącym [...] części, 14) J. S. w udziale wynoszącym [...] części, 15) A. M. w udziale wynoszącym [...] części, 16) W. K. w udziale wynoszącym [...] części, 17) J. K. w udziale wynoszącym [...] części, 18) J. S. w udziale wynoszącym [...] części, tj. w łącznym udziale wynoszącym [...] części do gruntu o powierzchni [...] m², położonego w W. przy ul. [...], opisanego w ewidencji gruntów jako działka nr [...] z obrębu [...], uregulowanego w księdze wieczystej KW nr [...]:,

- ustaleniu czynszu symbolicznego z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do tego gruntu w wysokości [...] zł (słownie: [...] złotych i [...] groszy) płatnego z góry w terminie do dnia [...] marca każdego roku na konto Urzędu [...],

- ustaleniu, że czynszu symbolicznego nie pobiera się za rok, w którym zostanie ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

Beneficjenci ww. decyzji Prezydenta [...] w dniu [...] lutego 2011 r. zostali wprowadzeni w posiadanie niesprzedanej części budynku położonego przy ul. [...] w W. na działce ewidencyjnej nr [...] o powierzchni [...] m² tj. 21 lokali mieszkalnych o powierzchni użytkowej [...] m² oraz 7 lokali użytkowych o powierzchni [...] m² oraz we współposiadanie nieruchomości wspólnej.

Zaś umową zawartą w dniu [...] marca 2011 r. w formie aktu notarialnego - w wykonaniu ww. decyzji z [...] lipca 2009 r. - Miasto [...] oddało im grunt w użytkowanie wieczyste.

Następnie - jak wynika z treści aktu notarialnego z [...] czerwca 2013 r. rep. A nr [...] - [...] sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. za kwotę [...] złotych nabyła od K. S., I. R., A. R., A. H., P. W., E. S., D. W., P. W., A. P., Z. K., J. S., A. M., W. K., J. K. oraz J. S. przysługujący im udział [...] części w prawie użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości.

Również umową z tego samego dnia za kwotę [...] złotych nabyła od nieznanej z miejsca pobytu M. S. reprezentowanej przez kuratora - adw. T. W. przysługujący jej udział [...] części w prawie użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości.

W następnych latach Spółka Komandytowo - akcyjna [...] sp. z o.o. zawarła szereg umów o zawarcie umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokali.

Decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. stanowiła przedmiot postępowania rozpoznawczego prowadzonego przez Komisję do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa w trybie przepisów ustawy z 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa - które zostało wszczęte z urzędu postanowieniem z [...] sierpnia 2017 r. w sprawie sygn. akt [...].

Następnie Komisja - po przeprowadzeniu jawnej rozprawy w dniu [...] października 2017 r. - decyzją z [...] listopada 2017 r. sygn. akt [...] - działając na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 4 -6 ustawy, art. 7 ust. 1 dekretu, art. 214a pkt 1 u.g.n. oraz na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. w zw. z art. 38 ust.1 ustawy - uchyliła w całości decyzję Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. nr [...] i odmówiła ustanowienia prawa użytkowania wieczystego (pkt 1) oraz nadała tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 2).

W uzasadnieniu stwierdziła, że przy wydawaniu ww. decyzji doszło do rażącego naruszenia zasady prawdy obiektywnej przez Prezydenta [...] poprzez:

- nieustalenie przesłanki posiadania gruntu w chwili złożenia wniosku dekretowego, tj. z rażącym naruszeniem przepisów art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu;

- nieustalenie podmiotu uprawnionego w odniesieniu do udziału w wysokości [...] części w prawach i roszczeniach do przedmiotowej nieruchomości tj. z naruszeniem przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 pkt 6 k.p.a. i art.107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu;

- naruszenie prawa poprzez nierozstrzygnięcie o całości praw i roszczeń do nieruchomości położonej w W. przy ul. [...] tj. z rażącym naruszeniem przepisów art. 104 § 2 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 3 dekretu.

Uzasadniając swoją decyzję Komisja podniosła, iż obowiązkiem organu administracyjnego przy rozpoznawaniu wniosku dekretowego było ustalenie, czy została spełniona przesłanka "posiadania gruntu", o której mowa w art. 7 ust. 1 dekretu - co nie miało miejsca w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji reprywatyzacyjnej z [...] lipca 2009 r.

Poza tym Prezydent [...] nie brał udziału w postępowaniu spadkowym po F. S. pomimo, że w sposób oczywisty posiadał interes prawny, gdyż jako reprezentant Skarbu Państwa był na zasadzie art. 679 k.p.c. legitymowany do wystąpienia do sądu z wnioskiem o uchylenie lub zmianę stwierdzenia nabycia spadku. Skarb Państwa bowiem z dniem [...] stycznia 1970 r. z mocy prawa nabył prawa do spadku po F. S., w tym do praw i roszczeń do nieruchomości przy ul. [...] w W. Zaniechanie tego obowiązku ustawowego spowodowało, iż Skarb Państwa nie został uznany za stronę postępowania, a za stronę została uznana M. S., która nie miała przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Ponadto Prezydent [...] obowiązany był do rozstrzygnięcia o ustanowieniu bądź odmowie ustanowienia użytkowania wieczystego co do całości udziałów w prawach i roszczeniach do przedmiotowej nieruchomości zgodnie z treścią wniosku dekretowego, natomiast decyzja tego organu nie wskazuje, dlaczego nie orzeczono o [...] udziału w części gruntu nieruchomości.

Biorąc powyższe pod uwagę Komisja orzekła o uchyleniu decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. w całości - uznając, że w sprawie zostały zrealizowane przesłanki z art. 30 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy.

Dodała, że samo wydanie tej decyzji doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym, gdyż najemcy lokali komunalnych stracili swój dotychczasowy status stając się stroną umów cywilnoprawnych, a stawki czynszu były sukcesywnie podnoszone od nieco ponad [...] złotych, by finalnie osiągnąć [...] złotych za m² - co z uwagi na brak możliwości terminowego regulowania czynszu najmu w tej wysokości skutkowało dobrowolnym opuszczeniem lokalu przez najemców albo orzeczeniem o ich eksmisji. Zaistniała zatem przesłanka, o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Ponadto przeniesienie prawa do użytkowania wieczystego wraz z odrębną własnością budynku na rzecz [...] sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. nastąpiło w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości tej nieruchomości [...].

W dniu [...] listopada 2017 r. została sporządzona przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego R. M. opinia dotycząca wartości rynkowej udziału wynoszącego [...] części w nieruchomości gruntowej zabudowanej położonej w W. przy ul. [...], na dzień [...] czerwca 2013 r. Wartość ta została określona na kwotę [...] złotych, w tym: wartość rynkowa udziału wynoszącego [...] części w prawie własności posadowionego budynku na ww. gruncie na kwotę [...] złotych, natomiast wartość rynkowa udziału wynoszącego [...] części w prawie użytkowania wieczystego gruntu na kwotę [...] złotych. Tymczasem udział [...] części w prawie użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości został sprzedany za kwotę [...] złotych, zaś udział [...] części za kwotę [...] złotych. Zestawienie powyższych wartości wskazuje, że - w następstwie wydania decyzji reprywatyzacyjnej - spółka [...] nabyła prawo do udziału użytkowania wieczystego tej nieruchomości jedynie za ułamek (około 49 %) jej wartości. Wobec powyższego taka dysproporcja świadczenia wzajemnego niewątpliwie ma charakter rażący i narusza interes społeczny.

Komisja podniosła także, iż decyzją [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] listopada 2015 r. nr [...], utrzymaną w mocy decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z [...] kwietnia 2016 r. nr [...], budynek znajdujący się na gruncie położonym w W. przy ul. [...] został wpisany do rejestru zabytków pod numerem [...]. W związku z tym uznała, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego na tej nieruchomości nie da się pogodzić z realizacją celu publicznego, jakim jest opieka nad zabytkami, gdyż pełną ochronę tychże wartości, a także gwarancję zabezpieczenia i utrzymania zabytku w jak najlepszym stanie, mogą zagwarantować jedynie organy administracji publicznej. Podstawą takiego rozstrzygnięcia jest art. 214 a pkt1 w zw. z art. 6 pkt 5 u.g.n., który stanowi o możliwości odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz poprzedniego właściciela gruntu ze względu na cel publiczny - jakim jest opieka nad zabytkami.

Komisja uznała również, iż weryfikowana decyzja nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy, gdyż spółce [...] - jako nabywcy udziałów prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości - nie można przypisać dobrej wiary.

Nie zgadzając się z treścią powyższej decyzji Komisji z [...] listopada 2017 r. I. R. złożyła wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy. Natomiast spółka z o.o. [...] z siedzibą w W. oraz Z. K., K. S., W. K., J. K., J. S. i Z. P. złożyli skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Komisji z [...] listopada 2017 r. Skargę do Sądu - ale tylko na uzasadnienie decyzji - wniosło także Miasto [...].

Z uwagi na treść art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.) Komisja rozpoznała wszystkie skargi jak wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W dniu [...] lutego 2018 r. Komisja na jawnej rozprawie ponownie rozpatrzyła sprawę zakończoną własną decyzją z [...] listopada 2017 r.

Następnie decyzją z [...] marca 2018 r. nr [...] - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 oraz art. 30 ust. 1 pkt 4 -6 w zw. art. 36 i art. 38 ust. 1 ustawy, art. 7 ust. 1 i 2 dekretu:

I. uchyliła decyzję Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa z [...] listopada 2017 r. sygn. akt [...] w całości i w tym zakresie:

II. uchyliła w całości decyzję Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. nr [...] i w tym zakresie:

III. odmówiła ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości [...] położonej przy ul. [...].

Zaś postanowieniem nr [...] z [...] marca 2018 r. uzupełniła ww. decyzję poprzez dodanie w rozstrzygnięciu tej decyzji po pkt III pkt IV w brzmieniu:

"IV. nakazuje Miastu [...] przejęcie zarządu nieruchomością [...] położoną w W. przy ul. [...], opisaną w ewidencji gruntów jako działka nr [...] z obrębu [...], uregulowaną w księdze wieczystej [...], w części [...] na zasadach określonych w art. 184a-186a ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (...)."

Komisja - ponownie rozpatrując sprawę - przyjęła za własne ustalenia w zakresie stanu faktycznego sprawy poczynione w postępowaniu rozpoznawczym - w szczególności w zakresie kręgu pierwotnych właścicieli, postępowania dekretowego, przekształcenia własnościowego nieruchomości z udziałem Miasta [...] i Skarbu Państwa oraz skutków, jakie wywołała decyzja dekretowa.

Następnie podniosła, że wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy powoduje ponowne wszczęcie postępowania, którego przedmiotem jest tożsama pod względem podmiotowym i przedmiotowym sprawa administracyjna, w trakcie którego dochodzi do jej ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Natomiast zgodnie z art. 139 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. organ rozpatrujący wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Jednakże zakaz orzekania na niekorzyść strony doznaje pewnych ograniczeń - nie wiąże on organu odwoławczego w takim postępowaniu, w którym uczestniczą strony o spornych interesach. W takim przypadku zagadnienie reformationis in peius nie powstaje - skoro uwzględnienie żądania jednej ze stron (decyzja na korzyść strony) jest równoznaczne z nieuwzględnieniem żądania innej strony (decyzja na niekorzyść strony).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Komisja zauważyła, iż środki zaskarżenia wobec wydanej przez Komisję decyzji z [...] listopada 2017 r. wniosły strony o sprzecznych interesach.

Zawarte w tych środkach żądania nie są zbieżne, gdyż żądaniem K. S., W. K., J. K., Z. K., J. S., Z. P. oraz spółki z o.o. [...] jest to, aby zaskarżona decyzja Komisji została wyeliminowana z obrotu prawnego.

Natomiast Miasto [...] w motywach skargi na uzasadnienie decyzji Komisji wskazało, iż jest ona zgodna z jego interesem - jednak wnosi o uchylenie poszczególnych motywów tego rozstrzygnięcia zawartych w uzasadnieniu.

Reasumując Komisja stwierdziła, że rozpatrując ponownie sprawę ma obowiązek rozpatrzenia całości sprawy ex novo, jednocześnie w niniejszej sprawie nie jest związana zakazem reformationis in peius.

Następnie przedstawiła po kolei szczegółowe powody uchylenia decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r.

Jako pierwszą przesłankę wskazała rażące naruszenie zasady prawdy obiektywnej przez brak ustalenia, czy wniosek dekretowy złożył podmiot uprawniony.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 dekretu dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną.

Zatem warunkiem przyznania prawa do gruntu na mocy art. 7 ust. 2 dekretu było:

1) terminowe złożenie wniosku przez właściciela lub jego następców prawnych;

2) posiadanie gruntu przez nich w dacie złożenia wniosku;

3) możliwość pogodzenia korzystania z gruntu przez dotychczasowego właściciela z jego przeznaczeniem w planie zabudowy (zagospodarowania przestrzennego).

Z akt zgromadzonych przez Prezydenta [...] wynika, że [...] czerwca 1948 r. - zatem w terminie - adwokat T. N. złożył wniosek o przyznanie dotychczasowym właścicielom za czynszem symbolicznym prawa własności czasowej do terenu nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], nr policyjny [...], nr hip. [...]. Do wniosku załączono nieuwierzytelniony odpis pełnomocnictwa z treści którego wynika, iż został złożony w imieniu F. K., A. G., I. S. i W. B. - przeddekretowych właścicieli tej nieruchomości.

Wobec powyższego Komisja uznała, że brak uwierzytelnionego pełnomocnictwa należy traktować jako brak pełnomocnictwa w ogóle - co powoduje, iż wniosek dekretowy pochodzi od osoby nieuprawnionej. Zaś okoliczność złożenia odwołania od orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z [...] lipca 1951 r. przez dwóch z dawnych właścicieli osobiście, tj. przez A. G. oraz W. B., nie może sanować braku pełnomocnictwa w momencie złożenia wniosku dekretowego, gdyż stanowiłoby to oczywiste obejście prawa, tj. umożliwiałoby de facto złożenie wniosku dekretowego po upływie terminu zawitego.

Reasumując Komisja stwierdziła, że wobec braku stosownego pełnomocnictwa, wniosek złożony w dniu [...] czerwca 1948 r. pochodzi od osoby nieuprawnionej.

Następnie Komisja podniosła, iż warunkiem koniecznym do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz dotychczasowego właściciela lub jego następców prawnych było posiadanie gruntu w chwili wystąpienia z wnioskiem. Zaś brak wskazanej przesłanki posiadania stanowi samoistną i wystarczającą podstawę do odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 lipca 2016 r., sygn. akt Kp 3/15).

Nie budzi wątpliwości, że jedna spośród dawnych właścicieli, tj. A. G. - w chwili złożenia wniosku dekretowego tj. w dniu [...] czerwca 1948 r. - była zameldowana w lokalu nr [...] budynku położonego w W. przy ul. [...]. Jednakże z faktu zameldowania lub z faktu zajmowania lokalu w nieruchomości objętej dekretem nie sposób wyprowadzić wniosku, że osoba zajmująca ten lokal była w posiadaniu gruntu. O posiadaniu, relewantnym z punktu widzenia dekretu warszawskiego, można bowiem mówić jedynie w przypadku, gdy dotychczasowy właściciel w dniu złożenia wniosku dekretowego władał gruntem jak właściciel.

W niniejszej sprawie materiał dowodowy nie tylko nie potwierdza, iż A. G. lub którakolwiek z osób składających wniosek dekretowy, władała przedmiotowym gruntem jak właściciel, ale wręcz wskazuje, że takiego władania w ogóle nie było.

Na brak władania nieruchomością jak właściciel wskazuje m.in. fakt, iż motywem faktycznym odmownego orzeczenia administracyjnego z [...] lipca 1951 r. było to, że poszczególni współwłaściciele nie zamieszkują w W. i nieruchomość pozostaje bez należytej opieki i konserwacji.

Natomiast nie stanowi dowodu przeciwnego twierdzenie A. G. oraz W. B. - zawarte w odwołaniach od ww. orzeczenia administracyjnego - że administracją budynku na dzień złożenia tych odwołań zajmowała się A. G., która wykonuje swoje obowiązki należycie i terminowo - gdyż z faktu wykonywania władztwa nad rzeczą w 1951 r. nie wynika fakt posiadania gruntu w dniu [...] czerwca 1948 r. Dodatkowo z faktu administrowania budynkiem nie wynika charakter tego władania, tj. czy A. G. władała rzeczą jak właściciel czy też jak dzierżyciel.

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, iż nie została spełniona przesłanka pozytywna roszczenia dekretowego, jaką jest fakt posiadania gruntu na dzień złożenia wniosku dekretowego - wobec czego należało odmówić ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu przedmiotowej nieruchomości na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli tej nieruchomości.

Podsumowując tę przesłankę Komisja stwierdziła, że decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. nie zawiera ani jakichkolwiek rozważań w przedmiocie ustalenia, czy adwokat T. N. był legitymowany do złożenia wniosku dekretowego w imieniu dawnych właścicieli, ani jakichkolwiek rozważań w przedmiocie posiadania gruntu przez dawnych właścicieli - co oznacza, iż organ ten nie zbadał, czy zachodzą wskazane w przepisie przesłanki pozytywne uwzględnienia wniosku dekretowego.

Następną podstawą do uchylenia tej decyzji było rażące naruszenie zasady prawdy obiektywnej przez Prezydenta [...] poprzez nieustalenie podmiotu uprawnionego w odniesieniu do udziału F. S. w wysokości [...] części w prawach i roszczeniach do przedmiotowej nieruchomości.

Z treści decyzji reprywatyzacyjnej wynika, że Prezydent nie dołożył należytej staranności w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, opierając się wyłącznie na dokumentach przedstawionych przez osoby zainteresowane. Zaniechał natomiast podjęcia czynności zmierzających do ustalenia prawidłowego kręgu osób uprawnionych do złożenia wniosku - naruszając tym samym art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 pkt 6 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu.

Wydając decyzję reprywatyzacyjną organ administracyjny dysponował prawomocnym postanowieniem spadkowym po F. S.

Sąd Rejonowy dla [...] w W. postanowieniem z [...] listopada 2004 r. w sprawie o sygn. akt [...] stwierdził nabycie spadku po F. S. (przedwojennym współwłaścicielu nieruchomości przy ul. [...]) na rzecz jego dzieci - pomimo skomplikowanego stanu prawnego oraz szeregu wątpliwości dotyczących ich losów tj. syna – J. S., uznanego za zmarłego dnia [...] stycznia 1947 r. oraz córki – M. S. (nieznanej z miejsca pobytu).

Zdaniem Komisji okoliczność ta powinna była wzbudzić pewne wątpliwości Prezydenta [...] i powinien był on przedsięwziąć działania mające na celu ustalenie, czy J. S. i M. S. można było uznać za spadkobierców F. S. wywodzących z tytułu dziedziczenia swoje roszczenia do przedmiotowej nieruchomości.

Jednakże nie podjął on żadnych starań w celu zbadania prawidłowości dziedziczenia spadku, nie brał udziału w postępowaniu spadkowym, mimo że w sposób oczywisty posiadał interes prawny w tym postępowaniu. Skoro ostatnie miejsce zamieszkania F. S. zmarłego [...] stycznia 1940 r. znajdowało się na terenie objętym obowiązywaniem Kodeksu Napoleona - to do oceny praw spadkowych po tej osobie znajduje zastosowanie Kodeks Napoleona, obowiązujący do dnia 1 stycznia 1947 r. Istniało zatem prawdopodobieństwo, iż spadek po F. S. mógł nabyć Skarb Państwa, jednak wątek ten nie został w żaden sposób zbadany przez organ prowadzący postępowanie reprywatyzacyjne, mimo ciążącego obowiązku dbałości o interes Skarbu Państwa.

Realizacja powyższego mogła odbyć się poprzez złożenie wniosku o zmianę postanowienia o nabyciu spadku po F. S. oraz postanowienia o nabyciu spadku po J. S. - gdyż wynikające z tych postanowień domniemanie prawne dziedziczenia przez M. S., mogło ulec skutecznemu wzruszeniu w trybie art. 679 k.p.c. Ponadto Prezydent [...] nie ustalił, czy spadek po F. S. mógł mieć charakter wakujący w rozumieniu art. 811 Kodeksu Napoleona.

Podsumowując Komisja uznała, że obowiązkiem Prezydenta [...], jako organu wykonawczego Miasta [...], było przeprowadzenie dowodu przeciwko treści postanowienia Sądu Rejonowego dla [...] z [...] listopada 2004 r. - którego treść stoi w oczywistej sprzeczności z powszechnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi spadków nieobjętych, które zostały otwarte przed dniem 1 stycznia 1947 r.

Pominięcie tej okoliczności prawnej spowodowało, że z jednej strony nieprawidłowo został określony krąg stron postępowania, gdyż za stronę uznano M. S., a z drugiej strony zaniedbany został obowiązek ochrony praw do nieruchomości komunalnej nabytej z mocy prawa - art. 5 ust 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32 poz. 191).

Kolejną podstawą do uchylenia tej decyzji było rażące naruszenie prawa poprzez nierozstrzygnięcie o całości praw i roszczeń do nieruchomości położonej w W. przy ul. [...].

Komisja uznała, że decyzja Prezydenta z [...] lipca 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa polegającym na rażącym naruszeniu art. 104 § 2 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 3 dekretu - poprzez nierozstrzygnięcie o całości praw i roszczeń do nieruchomości [...] przy ul. [...] - zgodnie z treścią wniosku dekretowego.

Prowadząc postępowanie, którego przedmiot został zakreślony treścią wniosku z [...] czerwca 1948 r., organ administracji miał obowiązek rozstrzygnąć o całości żądania zawartego w tym wniosku. W myśl art. 104 § 2 k.p.a., decyzje rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w części albo w inny sposób kończą sprawę w danej instancji.

Jednakże sytuacja umożliwiająca częściowe rozstrzygnięcie sprawy, nie zaistniała w rozpoznawanym przypadku. Prezydent obowiązany był do rozstrzygnięcia o ustanowieniu bądź odmowie ustanowienia użytkowania wieczystego co do całości udziałów w prawach i roszczeniach do przedmiotowej nieruchomości zgodnie z treścią wniosku dekretowego - natomiast faktycznie uczynił to tylko w części dotyczącej [...] udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej.

Poza tym na przestrzeni lat 1981-1989 doszło do zbycia przez Skarb Państwa czterech lokali (nr [...], [...], [...] i [...]) - w odniesieniu do których zostały wydane stosowne decyzje o ich sprzedaży wraz ze wskazaniem części udziału w części wspólnej budynku i innych urządzeniach służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców oraz ustanawiające prawo użytkowania wieczystego wskazanej części gruntu. Jednakże Prezydent nie rozstrzygnął o całości udziałów w przedmiotowej nieruchomości. Skoro bowiem suma udziałów w części gruntu nieruchomości odnoszącej się do ww. lokali wyodrębnionych (tj. [...]) oraz udziałów w części gruntu nieruchomości przekazanej decyzją beneficjentom dekretowym (tj. [...]) wyniosła łącznie [...] - to brak jest w rozstrzygnięciu odniesienia do tego komu i dlaczego przysługuje brakujące [...] udziału w części gruntu nieruchomości przy ul. [...]. Nie została zatem prawidłowo określona wielkość poszczególnych udziałów w odniesieniu do wyodrębnionych lokali lub w odniesieniu do udziałów następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości [...]. Stwierdzona różnica w wysokości udziałów - [...] - mogła mieć wpływ na wielkość udziałów poszczególnych beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej, a tym samym na uzyskaną później korzyść materialną wynikającą ze zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu i posadowionego na nim budynku.

Ponadto w uzasadnieniu decyzji Prezydent nie odniósł się do stanu prawnego dotyczącego czterech wyodrębnionych lokali wraz z częściami budynku i innych urządzeń służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, a także oddanej w użytkowanie wieczyste na 99 lat części gruntu nieruchomości przy ul. [...] (łącznie [...] części gruntu o ogólnej powierzchni [...] m²) - koncentrując się wyłącznie na pozostałej części udziału [...] w prawie użytkowania wieczystego tej nieruchomości.

W dalszej części uzasadnienia Komisja podniosła, że wydanie decyzji reprywatyzacyjnej doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym - zatem zaistniała przesłanka, o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy.

W ocenie Komisji Prezydent [...] - wydając decyzję z [...] lipca 2009 r. a następnie ją wykonując - bez podstawy prawnej przelał prawa i obowiązki wynajmującego na beneficjentów tej decyzji. Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie doszło do podmiotowej zmiany w umowach najmu. Oznacza to, iż gmina pozostała stroną umów najmu, których przedmiot stał się własnością osoby trzeciej. W związku z tym Prezydent - jako wynajmujący - powinien zagwarantować najemcom lokali komunalnych kontynuację ich sytuacji prawnej w ramach zawartej przez gminę umowy najmu oraz powinien podjąć działania i środki w celu zabezpieczenia sytuacji prawnej lokatorów. Tymczasem lokatorzy komunalni zostali pozbawieni ochrony w zakresie wysokości czynszów komunalnych, a ich sytuacja została zrównana z sytuacją najemców rynkowych - gdyż beneficjenci dekretowi wypowiedzieli lokatorom dotychczasowe stawki czynszu.

Ponadto spółka [...] rozpoczęła remont budynku. W świetle zeznań lokatorów prace remontowe były wykonywane w sposób bardzo uciążliwy dla lokatorów, często były prowadzone w godzinach nocnych, opieszale i niedbale - zatem uciążliwość prac remontowych wykraczała zdecydowanie poza normy społecznie akceptowalne.

Z uwagi na wysokość stawek czynszu oraz uciążliwość prac remontowych z kamienicy wyprowadziło się 70 z 84 lokatorów, miały miejsce dwie eksmisje z budynku, a pozostali lokatorzy wyprowadzali się albo do innych mieszkań komunalnych albo do rodziny.

W ocenie Komisji wydanie przez Prezydenta [...] decyzji reprywatyzacyjnej doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym, gdyż doszło do stosowania presji finansowej wobec lokatorów tego budynku poprzez bezprawne wypowiedzenie czynszów i ustalenia nowych stawek czynszu, w wysokości rażąco wygórowanej w stosunku do wysokości czynszów poprzednich oraz doszło do naruszeń spokojnego używania lokali przez najemców, poprzez zastosowanie wobec nich przemocy innego rodzaju w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu.

Zatem została spełniona samoistna przesłanka uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej - o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Komisja stwierdziła również, że przeniesienie prawa do użytkowania wieczystego wraz z odrębną własnością budynku na rzecz osoby trzeciej było rażąco sprzeczne z interesem społecznym - nastąpiło w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości nieruchomości [...].

Podniosła, że w art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy (prawidłowo pkt 5) ustawodawca przyjął, iż okolicznością przemawiającą w sposób szczególny za uznaniem, że przeniesienie roszczeń było rażąco sprzeczne z interesem społecznym, jest przeniesienie roszczeń w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości nieruchomości [...]. Dodała, iż również w przypadku przeniesienia praw, rażąca sprzeczność z interesem społecznym przejawia się w uzyskaniu przez jego zbywcę świadczenia wzajemnego rażąco niewspółmiernego do wartości nieruchomości.

W niniejszej sprawie beneficjenci decyzji reprywatyzacyjnej zbyli swoje udziały w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz w prawie własności posadowionego na nim budynku, wynoszące [...] części za łączną kwotę [...] zł - zatem w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości tego prawa.

Wynika to ewidentnie ze sporządzonego na zlecenie Komisji operatu szacunkowego, w którym wartość rynkowa udziału wynoszącego [...] części w nieruchomości gruntowej zabudowanej została określona na kwotę [...] zł - w tym wartość tego udziału w prawie własności budynku na kwotę [...] zł, zaś wartość udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu na kwotę [...] zł.

Zestawienie powyższych wartości wskazuje, że - w następstwie wydania decyzji reprywatyzacyjnej - [...] Sp. z o.o. S.K.A. w W. nabyła od beneficjentów tej decyzji prawo do udziału użytkowania wieczystego gruntu wraz z udziałem w prawie odrębnej własności budynku jedynie za część (ok. 49%) ich realnej wartości. Zatem naruszenie zasady ekwiwalentności świadczeń znacząco odbiegało od akceptowalnych różnic i nie było obiektywnie usprawiedliwione.

. Komisja uznała, że taka dysproporcja świadczenia wzajemnego (ceny zbytych praw) względem wartości udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz z udziałem we własności posadowionego na nim budynku niewątpliwie ma charakter rażący, gdyż spółka [...] nabyła prawa do nieruchomości za ułamek ich realnej wartości, co pozostawało w opozycji do interesu społecznego.

Podsumowując ocenę decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. Komisja stwierdziła, że dokonał on:

- nieprawidłowej wykładni art. 7 ust. 1 dekretu, który to przepis nadaje się do zastosowania w tzw. bezpośrednim rozumieniu, a jego nieprawidłowa wykładnia doprowadziła do pominięcia pozytywnej przesłanki uwzględnienia wniosku dekretowego, jakim było posiadanie gruntu na dzień złożenia wniosku dekretowego,

- nieprawidłowo określił strony postępowania, co doprowadziło do tego, iż właściciele wyodrębnionych lokali nie mieli zapewnionego udziału w postępowaniu na prawach strony,

- nie zastosował art. 76 § 3 k.p.a. dla oceny treści postanowienia spadkowego, co doprowadziło, iż za stronę uznano M. S. w sytuacji, gdy z mocy prawa osoba ta utraciła prawo do nabycia spadku po dotychczasowym właścicielu nieruchomości,

- nie rozważył, czy w sprawie nie zaszła jakakolwiek inna przesłanka negatywna dla ustanowienia użytkowania wieczystego.

W ocenie Komisji w niniejszej sprawie zaistniały podstawy do uchylenia decyzji dekretowej tj.:

- przesłanka uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej albo stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa, o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. wydanie decyzji reprywatyzacyjnej z rażącym naruszeniem prawa,

- przesłanka o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5 in principio ustawy, tj. że stroną postępowania o wydanie decyzji reprywatyzacyjnej była osoba, która nie była osobą uprawnioną w rozumieniu art. 7 ust. 1 dekretu.

Następnie Komisja ustaliła strony niniejszego postępowania - stwierdzając, że są to następujące osoby: następcy prawni właścicieli tej nieruchomości [...], właściciele wyodrębnionych lokali, M. S. - będąca beneficjentem decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r., spółka z o.o. [...] - która jest obecnym właścicielem przedmiotowej nieruchomości z wyłączeniem lokali nr [...], [...], [...] i [...] oraz Miasto [...].

Dodała, że w postępowaniu przed Komisją jednostka samorządu terytorialnego ma interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. - jedynie w zakresie w jakim postępowanie dotyczy obowiązku zwrotu na rzecz [...] nienależnego świadczenia (art. 31 ustawy) lub stwierdzenia wyrządzenia szkody gminie lub Skarbowi Państwa w następstwie wydania decyzji reprywatyzacyjnej przez osobę działającą w charakterze organu administracji lub z jej upoważnienia (art. 41 ustawy).

Dodatkowa legitymacja procesowa Miasta [...] wynika z okoliczności, iż Skarb Państwa z mocy prawa nabył spadek po F. S.. Zgodnie bowiem z art. LIV ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny, przepisy kodeksu cywilnego o dziedziczeniu ustawowym Skarbu Państwa stosuje się, bez względu na rodzaj majątku, do wszelkich spadków otwartych przed dniem 1 stycznia 1947 r., jeżeli według przepisów obowiązujących przed tą datą spadki te były wakujące lub bezdziedziczne, chyba że postępowanie dotyczące spadku zostało już prawomocnie ukończone.

Ponadto - skoro przedmiotowa nieruchomość została skomunalizowana po dniu w którym Skarb Państwa z mocy prawa nabył spadek po F. S. (decyzja komunalizacyjna Wojewody [...] z [...] lipca 1991 r. nr [...]) - to należy przyjąć, iż prawa do nieruchomości wynikające z tego dziedziczenia przeszły na Miasto [...], a tym samym Skarb Państwa nie posiada interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a., a interes ten przysługuje Miastu [...].

Na koniec Komisja zajęła się oceną nieodwracalności skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnej.

Stwierdziła, że zgodnie z definicją legalną zawartą w art. 2 pkt 4 ustawy przez nieodwracalne skutki prawne należy rozumieć stan prawny powstały wskutek przeniesienia prawa własności albo prawa użytkowania wieczystego nieruchomości [...] na osobę trzecią, o ile nie nastąpiło ono nieodpłatnie lub na rzecz nabywcy działającego w złej wierze, lub zagospodarowania nieruchomości [...] na cele publiczne, o których mowa w art. 6 u.g.n.

Z powyższego wynika zatem zasada, zgodnie z którą nieodwracalne skutki prawne wywołuje:

1)odpłatne przeniesienie własności albo prawa użytkowania wieczystego nieruchomości [...] na osobę trzecią będącą w dobrej wierze,

2) zagospodarowanie nieruchomości na cele publiczne, o których mowa w art. 6 u.g.n.

W niniejszej sprawie doszło do odpłatnego zbycia przez beneficjentów decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. całości przysługującego im udziału do nieruchomości na rzecz osoby trzeciej - spółki [...] sp. z o.o. S.K.A.

Jednakże nie został spełniony drugi warunek - dobra wiara nabywcy, gdyż nabywając prawa do wynoszącego [...] części udziału w tej nieruchomości ww. spółka pozostawała w złej wierze.

Komisja podniosła, że z art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy wynika, iż obowiązkiem organu jest badanie, czy decyzja reprywatyzacyjna wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Natomiast przyjęta w treści art. 2 ust 4 ustawy przesłanka "złej wiary nabywcy" -wyłączająca nieodwracalność skutków prawnych - ma szersze znaczenie niż tylko te, jakie nadaje mu art. 6 ust. 2 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2017 r. poz. 1007 ze zm.)

Dla przyjęcia dobrej wiary nabywca powinien wykazać się należytą starannością w ustaleniu stanu prawnego nieruchomości. Przy tym przez stan prawny nieruchomości należy rozumieć nie tylko samo istnienie (ustanowienie) danego prawa do nieruchomości, ale również wady prawne, które mogą skutkować niemożnością realizowania czy nawet utratą prawa do tej nieruchomości. Przy czym wyższa staranność od przeciętnej jest wymagana od profesjonalnego nabywcy.

Zatem spółka [...] - jako profesjonalny uczestnik rynku nieruchomości - powinna wykazać się przy nabywaniu praw do nieruchomości starannością w ustaleniu stanu prawnego i faktycznego nieruchomości wyższą od przeciętnej, a w szczególności powinna zbadać, czy rzeczywiście zbywcom przedmiotowej nieruchomości przysługuje tytuł prawny do nieruchomości.

Jest to o tyle istotne, iż spółka nabyła przedmiotowy udział łącznie za kwotę [...] zł, gdy tymczasem w świetle operatu szacunkowego wartość rynkowa sprzedanego udziału na dzień jego sprzedaży wynosiła [...] zł.

W ocenie Komisji już samo wyrażenie przez zbywców chęci zbycia nieruchomości po cenie tak rażąco niższej od rynkowej, powinna wzbudzić w podmiocie prowadzącym profesjonalny obrót nieruchomościami podejrzenia co do tego, iż rzecz zbywana posiada wady fizyczne lub prawne.

Dodatkowo na świadomość spółki, co do faktu rażąco niskiej ceny nabycia nieruchomości wskazuje to, iż ustanowiła ona na przedmiotowej nieruchomości hipotekę na łączną kwotę [...] zł - wielokrotnie przewyższającą wartość tej nieruchomości.

Zatem całokształt okoliczności niniejszej sprawy wskazuje, iż spółka [...] powinna - przed nabyciem prawa do nieruchomości przy ul. [...] - powziąć kroki, aby zapoznać się z aktami postępowania dekretowego. Analiza tych akt bowiem pozwoliłaby jej w sposób oczywisty stwierdzić, że decyzja reprywatyzacyjna wydana na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli obarczona jest licznymi wadami kwalifikowanymi, a w szczególności tym, iż decyzja ta w ogóle nie powinna być wydana, gdyż wniosek dekretowy został złożony przez osobę nieuprawnioną.

Zatem zachowanie spółki - w świetle istniejących wad decyzji - należy potraktować jako niedochowanie należytej staranności oraz działanie na szkodę interesu Miasta [...] - w efekcie czego spółka ta nie może powoływać się na "dobrą wiarę".

Podsumowując Komisja stwierdziła, iż spółka [...] nabywając prawa do wynoszącego [...] części udziału w nieruchomości przy ul. [...] pozostawała w złej wierze. Doszło tym samym do wyłączenia rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych i równocześnie w badanej sprawie nie zaistniały nieodwracalne skutki prawne określone w art. 2 pkt 4 ustawy.

Na zakończenie Komisja dokonała oceny zaskarżonej decyzji z [...] listopada 2017 r. stwierdzając, że - rozpoznając po raz pierwszy tę sprawę - nie ustaliła okoliczności, które mogłyby świadczyć o nieodwracalnych skutkach prawnych decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r.

Należało zatem uchylić tę decyzję, a z uwagi na brak żądania uprawnionego podmiotu, tj. brak wniosku złożonego przez podmiot wskazany w art. 7 ust. 1 dekretu - należało odmówić ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości położonej przy ul. [...].

Dodała, że wydając w dniu [...] listopada 2017 r. decyzję działa na zasadzie zaufania do organów państwowych i przyjęła a priori, iż adw. T. N. - składając wniosek dekretowy - w sposób należyty wykazał, że był umocowany do złożenia tego wniosku.

Dopiero w trakcie ponownego rozpoznania sprawy dokładna analiza złożonego wniosku wykazała, iż odpis złożonego pełnomocnictwa nie został w żaden sposób uwierzytelniony. Skoro zaś wniosek nie został złożony skutecznie, to zmianie uległy w sposób zasadniczy motywy rozstrzygnięcia - gdyż brak pełnomocnictwa powoduje, że brak jest żądania strony. W przypadku zaś postępowania wszczynanego na żądanie strony brak żądania powoduje, iż postępowanie co do zasady nie może być wszczęte, a wszczęte należy umorzyć.

Mając powyższe na uwadze należało - stosownie do treści art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 36 ustawy - uchylić zaskarżoną decyzję w całości, zaś na podstawie art. 29 ust 1 oraz 30 ust. 1 pkt 4-6 w zw. art. 36 i art. 38 ust. 1 ustawy uchylić decyzję Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. i na podstawie art. 7 ust 1 i 2 dekretu odmówić ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

Na powyższą decyzję Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa nr [...] z [...] marca 2018 r. uzupełnioną postanowieniem nr [...] z [...] marca 2018 r. skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnieśli: Miasto [...] (w zakresie obejmującym wskazane części uzasadnienia), I. R., K. S., W. K., J. K., Z. K., J. S., Z. P. i P. W. oraz [...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (następca prawny [...] Sp. z o.o. S.K.A.).

Miasto [...] zarzuciło zaskarżonej decyzji naruszenie:

1. przepisów art. 107 § 3 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 8 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu w zw. z art. 12 ust. 2, 4, 5 i 16 ust. 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnem w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 i art. 38 ust. 1 ustawy poprzez bezpodstawne stwierdzenia zawarte w decyzji, tj. w tytule pkt. 9.1. (str. 34) "Rażące naruszenie zasady prawdy obiektywnej przez ustalenia, czy wniosek dekretowy złożył podmiot uprawniony w pkt 9.1. (str. 35) "Decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. nie zawiera ani jakichkolwiek rozważań w przedmiocie ustalenia, czy adwokat T. N. był legitymowany do złożenia wniosku dekretowego w imieniu dawnych właścicieli, ani jakichkolwiek rozważań w przedmiocie posiadania gruntu przez dawnych właścicieli. Oznacza to, iż organ ten nie zbadał, czy zachodzą wskazane w przepisie przesłanki pozytywne uwzględnienia wniosku dekretowego.", w pkt 8.4. (str. 29), Reasumując, wobec braku stosownego pełnomocnictwa złożony w dniu [...] czerwca 1948 r. wniosek pochodzi zdaniem Komisji od osoby nieuprawnionej"; w pkt 9.9., str. 58 tiret 4 "nie rozważył, czy w sprawie nie zaszła jakakolwiek inna przesłanka negatywna dla ustanowienia prawa użytkowania wieczystego", pkt 9.9., str. 58 "W ocenie Komisji decyzja Prezydenta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa", podczas gdy organ dekretowy - Prezydium Rady Narodowej nie wzywało pełnomocnika do uzupełnienia wniosku dekretowego złożonego w imieniu F. K., A. G., I. S. i W. B. poprzez przedłożenie oryginału lub uwierzytelnionej kopii pełnomocnictwa, co powoduje, że na skutek upływu kilkudziesięciu lat od złożenia wniosku dekretowego i korzystania z akt przez różne organy, Prezydent [...] nie miał uzasadnionych podstaw, aby twierdzić, że adw. T. N. nie przedstawił w toku postępowania dekretowego oryginału lub uwierzytelnionej kopii pełnomocnictwa i że nie był uprawniony do działania w imieniu dawnych właścicieli nieruchomości, a tym samym, że wniosek dekretowy nie został złożony skutecznie;

2. przepisów art. 107 § 3 w zw. z art. 8 § 2 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 i ust. 2 dekretu w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy poprzez bezpodstawne stwierdzenia zawarte w decyzji, tj. w pkt 8.5. "przesłanka posiadania" (w całości), że Prezydent [...] nie zbadał okoliczności istotnej dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy - spełnienia przesłanki posiadania gruntu przez dotychczasowego właściciela nieruchomości lub następcę prawnego dawnego właściciela na chwilę złożenia wniosku dekretowego; ponadto w pkt 9.9., str. 58 tiret 1 "dokonał nieprawidłowej wykładni art. 7 ust. 1 dekretu warszawskiego, który to przepis nadaje się do zastosowania w tzw. bezpośrednim rozumieniu, a nieprawidłowa wykładnia doprowadziła do pominięcia pozytywnej przesłanki uwzględnienia wniosku dekretowego, jakim było posiadanie gruntu na dzień złożenia wniosku dekretowego", podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisu art. 7 dekretu, zgodna z jednolitą linią orzeczniczą prezentowaną od początku obowiązywania dekretu do dnia dzisiejszego przez organy dekretowe i sądy administracyjne, znajdująca także potwierdzenie w doktrynie prawa, wskazuje, że przesłanka posiadania nieruchomości nie dotyczyła byłych właścicieli nieruchomości (stąd nie była badana przy rozstrzyganiu wniosków dekretowych składanych przez właścicieli), a jedynym kryterium oceny zasadności wniosków było spełnienie przesłanki zgodności korzystania z gruntu z jego przeznaczeniem w planie zabudowy (zagospodarowania przestrzennego), określonej w art. 7 ust. 2 dekretu, w konsekwencji czego Prezydent [...] nie oceniając tej kwestii i nie zamieszczając rozważań w tym zakresie w uzasadnieniu decyzji reprywatyzacyjnej nie dopuścił się nieprawidłowości;

3. przepisów postępowania, tj. art. 107 § 3 w zw. z art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 w zw. z art. 80 w zw. z art. 19 w zw. z art. 20 k.p.a. w zw. z art 28 k.p.a. w zw. z art. 30 ust 1 pkt 4 i 5 ustawy poprzez nieuprawnione stwierdzenia w decyzji, tj. w pkt 9.2. (str. 35) w całości; w pkt 9.2.1. (str. 36) "Z okoliczności mniejszej sprawy wynika, że w chwili orzekania przez Prezydenta [...] w dniu [...] lipca 2009 r. istniały poważne wątpliwości co do tego, czy spadek po F. S. nabyli J. S. i M. S. Prezydent [...] nie podjął jednak żadnych starań w celu zbadania prawidłowości dziedziczenia spadku po wskazanym przedwojennym właścicielu nieruchomości przy ul. [...] przez Skarb Państwa"; w pkt 9.2.3.(str. 39) "W rozpoznawanym przypadku istniało prawdopodobieństwo, że spadek po F. S. mógł nabyć Skarb Państwa, jednak wątek ten nie został w żaden sposób zbadany przez organ prowadzący postępowanie administracyjne''-, pkt. 9.2.3. str. 39 "Okoliczność ta powinna była wzbudzić pewne wątpliwości organu" -, pkt 9.2.3. str. 39-40 Prezydent [...] nie brał udziału w postępowaniu spadkowym po F. S., pomimo że w sposób oczywisty posiadał interes prawny w tym postępowaniu. Mimo ciążącego obowiązku dbałości o interes Skarbu Państwa, Prezydent [...] nie podjął w stosownym czasie żadnych działań, aby wyjaśnić, czy Skarb Państwa był faktycznym spadkobiercą po F. S. Realizacja powyższego mogła się odbyć poprzez złożenie wniosku o zmianę postanowienia o nabyciu spadku po F. S. oraz postanowienia o nabyciu spadku po J. S."-, pkt. 9.2.3. (str. 41) "Zdaniem Komisji Prezydent [...] powinien był przedsięwziąć działania mające na celu ustalenie, czy J. S. i M. S. można było uznać za spadkobierców F. S. wywodzących z tytułu dziedziczenia swoje roszczenia do przedmiotowej nieruchomości"; pkt. 9.2.3. str. 41 "W późniejszych okresach, od dnia [...] lipca 2006 r. - tj. od momentu podjęcia z urzędu postępowania administracyjnego dotyczącego rozpoznania wniosku dekretowego, zawieszonego postanowieniem Burmistrza Gminy [...] nr [...] z [...] lipca 2000 r. - aż do momentu wydania decyzji reprywatyzacyjnej przez Prezydenta [...], a następnie w latach 2011 r. do 2013 r. - gdy nieruchomość przy ul. [...] została już na mocy umowy oddana w użytkowanie wieczyste następcom prawnym dawnych właścicieli, a później zbyta na rzecz spółki [...] sp. z o.o. S.K.A. w W. - Prezydent [...] nie podjął działań mających na celu zabezpieczenie interesów Skarbu Państwa oraz Miasta [...]"; pkt. 9.2.3. (str. 41) pomimo tego, w żadnym z wymienionych wyżej stadiów badania zasadności roszczeń dekretowych okoliczność przebiegu następstwa prawnego po pierwotnych współwłaścicielach nieruchomości przy ul. [...], w tym w szczególności po F. S. zmarłym [...] stycznia 1940 r. w W., nie wzbudziła wątpliwości Prezydenta [...]"; w pkt 9.2.3. (str. 42) " Wynikające ze wskazanych postanowień domniemania prawne dziedziczenia przez M. S. po F. S. i J. S., mogło ulec skutecznemu wzruszeniu w trybie art. 679 k.p.c. Legitymowanym do złożenia wniosku o zmianę tych postanowień był Skarb Państwa - Prezydent [...]. Mimo tego Prezydent [...], wobec zachodzących wątpliwości, co do kręgu spadkobierców uprawnionych do dziedziczenia po F. S., nie złożył takiego wniosku i tym samym nie zawiesił postępowania reprywatyzacyjnego do czasu uzyskania stosownego rozstrzygnięcia sądu spadkowego".; w pkt. 9.2.4., str. 42 " W niniejszej sprawie Prezydent [...] nie ustalił, czy spadek po F. S. mógł mieć charakter wakujący w rozumieniu art. 811 Kodeksu Napoleona. "; w pkt. 9.2.4., str. 42 "Zdaniem Komisji w sprawie zaistniały istotne wątpliwości dotyczące kręgu stron postępowania dekretowego. Prezydent [...] w sposób oczywisty nie podjął się wyjaśnienia, czy po zmarłym F. S. powinien dziedziczyć Skarb Państwa"; pkt 9.2.5., str. 43 "Obowiązkiem Prezydenta [...], jako organu wykonawczego Miasta [...], było przeprowadzenie dowodu przeciwko treści postanowienia Sądu Rejonowego dla [...] z [...] listopada 2004 r., sygn. akt [...], mocą którego stwierdzono, że spadek po F. S. zmarłym w dniu [...] stycznia 1940 r. nabył J. S. i M. S. po 1/2 części spadku każde z nich, którego to dokumentu urzędowego treść stoi w oczywistej sprzeczności z powszechnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi spadków nieobjętych, które zostały otwarte przed dniem 1 stycznia 1947 r. Pominięcie tej okoliczności prawnej spowodowało, że z jednej strony nieprawidłowo został określony krąg stron postępowania, gdyż za stronę uznano M. S., a z drugiej strony zaniedbany został obowiązek ochrony praw do nieruchomości komunalnej nabytej z mocy prawa art. 5 ust 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32 poz. 191) i co zostało potwierdzone treścią decyzji Wojewody [...] z [...] maja 1995 r. nr [...]. "; pkt. 9.9., str. 58 tiret 2 i 3 "nieprawidłowo określił strony postępowania, co doprowadziło do tego, iż właściciele wyodrębnionych lokali nie mieli zapewnionego udziału w postępowaniu na prawach strony; nie zastosował art. 76 § 3 k.p.a. dla oceny treści postanowienia spadkowego, co doprowadziło, iż za stronę uznano M. S. w sytuacji gdy z mocy prawa osoba ta utraciła prawo do nabycia spadku po dotychczasowym właścicielu nieruchomości, podczas gdy materiał dowodowy w sprawie reprywatyzacyjnej został zebrany zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 7, art. 10 § 1, art. 77 § 1 i art. 78 § 1 k.p.a.) a ze zgromadzonych w sprawie dokumentów urzędowych w postaci zaświadczeń hipotecznych, odpisów orzeczeń sądowych, decyzji administracyjnych, którym zgodnie z art. 76 § 1 k.p.a., służy domniemanie prawdziwości (autentyczności) i zgodności z prawdą wynikało, że beneficjenci decyzji są następcami prawnymi przeddekretowych współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości. Przedmiotem administracyjnego postępowania dekretowego było rozpoznanie wniosku dekretowego z [...] czerwca 1948 r. o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości złożonego przez współwłaścicieli, a nie ustalanie praw do spadku po jednym ze współwłaścicieli, z powołaniem się na instytucję spadków wakujących unormowaną w Kodeksie Napoleona. Ponadto na dzień wydawania decyzji reprywatyzacyjnej nie zostały ujawnione żadne uzasadnione wątpliwości podważające prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku, czy uzasadniające wystąpienie z wnioskiem o jego zmianę przez Prezydenta [...], który nie został wezwany przez sąd spadku do udziału w sprawie;

4. przepisów postępowania, tj. art. 107 § 3 w zw. z art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 w zw. z art. 80 w zw. z art. 19 w zw. z art. 20 k.p.a. w zw. z art. 30 ust 1 pkt 4 i 5 ustawy poprzez zawarcie niejednoznacznych, nieprecyzyjnych i wprowadzających w błąd stwierdzeń w decyzji, tj. w pkt 9.6.1str. 54 "Komisja ustaliła, że decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. doprowadziła do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym także z uwagi na okoliczność, że beneficjenci decyzji reprywatyzacyjnej zbyli swoje udziały w prawie użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni [...] m² oraz prawie własności posadowionego na nim budynku w udziale wynoszącym [...] części, położonego w W. przy ul. [...] (opisanego w ewidencji gruntów jako działka nr [...] z obrębu [...], dla którego to gruntu i budynku Sąd Rejonowy dla [...] [...] Wydział [...] prowadzi księgę wieczystą KW Nr [...]) - w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i budynkowej"; w pkt 9.6.4., str. 57 Zestawienie powyższych wartości wskazuje, że - w następstwie wydania zakwestionowanej decyzji reprywatyzacyjnej - [...] Sp. z o. o. S.K.A. w W. nabyła od beneficjentów tej decyzji prawo do udziału użytkowania wieczystego gruntu wraz z udziałem w prawie odrębnej własności budynku jedynie za część (ok. 49%) ich realnej wartości.", w pkt 9.6.4., str. 57 "Według Komisji, w toku postępowania nie został w ogóle uwzględniony interes społeczny." podczas gdy zakwestionowane przez Komisję umowy zostały zawarte kilka lat po wydaniu przez Prezydenta [...] decyzji o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego, przez co zawarcie w uzasadnieniu decyzji stwierdzeń, że to decyzja reprywatyzacyjna doprowadziła zawarcia umów za świadczenie wzajemnie rażąco niewspółmierne do wartości nieruchomości [...], jest zbyt daleko idące i niesłusznie obciążające organ administracji publicznej za działania osób trzecich, który nie miał żadnego wpływu na fakt i cenę zawarcia tych umów, a zatem stwierdzenie Komisji, że w toku postępowania nie został w ogóle uwzględniony interes społeczny jest w tym wypadku nieadekwatne i nieuzasadnione;

5. przepisów art. 107 § 3 w zw. z art. 6, art. 7, art. 8, art. 104 § 2 i art. 113 § 1 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 i ust. 3 dekretu w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy poprzez niezgodne z prawem i bezpodstawne stwierdzenia zawarte w decyzji, tj. w punkcie 9.3. w całości (str. 44-45) dotyczące rzekomego rażącego naruszenia prawa przez Prezydenta [...] poprzez nierozstrzygnięcie o całości praw i roszczeń do przedmiotowej nieruchomości, co ma polegać na braku odniesienia się w uzasadnieniu decyzji "do stanu prawnego dotyczącego czterech wyodrębnionych lokali wraz z częściami budynku i innych urządzeń służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, a także oddanej w użytkowanie wieczyste na 99 lat części gruntu nieruchomości (...)" a w rozstrzygnięciu decyzji braku "odniesienia do tego komu i dlaczego przysługuje brakujące [...] udziału w części gruntu nieruchomości przy ul. [...]" – podczas, gdy wobec wydania przez Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzji z [...] stycznia 1995 r. nr [...] stwierdzającej w zakresie części orzeczenia Prezydium Rady Narodowej [...] z [...] lipca 1951 r. dotyczącej czterech lokali sprzedanych wydanie z naruszeniem prawa (ze względu na nieodwracalne skutki prawne), sprawa z wniosku dekretowego została w tej części rozstrzygnięta ostateczną decyzją Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] września 1951 r. a ponowne jej rozpatrzenie przez Prezydenta [...] obarczone byłoby kwalifikowaną wadą prawną określoną w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a.; natomiast w zakresie brakującego rozstrzygnięcia o prawach i roszczeniach co do [...] części wystarczające byłoby, co najwyżej, wydanie postanowienia o sprostowaniu błędu pisarskiego lub rachunkowego lub innej oczywistej omyłki w trybie art. 113 § 1 k.p.a.;

6. przepisów tj. art. 107 § 3 w zw. z art. 6, art. 7, art. 8 § 1 i 2 k.p.a. w zw. z art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i 4 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy poprzez bezzasadne stwierdzenia w decyzji, tj. w: pkt. 9.4.6. (str. 49) "Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż w ocenie Komisji, Prezydent [...], wydając decyzję z [...] lipca 2009 r., a następnie ją wykonując, bez podstawy prawnej przelał prawa i obowiązki wynajmującego na beneficjentów tej decyzji. W przedmiotowej sprawie nie doszło do podmiotowej zmiany w umowach najmu. Oznacza to, iż gmina pozostała stroną umów najmu, których przedmiot stał się własnością osoby trzeciej."; w pkt 9.4.5. (str. 48-49) "Skoro przywrócenie posiadania budynku w wyniku wykonania decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego gruntu wydanej na wniosek, o którym mowa w art. 7 dekretu, nie stanowi zbycia budynku - to tym samym osoba, której przywrócono posiadanie nie wstępuje w stosunek najmu lokalu na miejsce Miasta [...] albo Skarbu Państwa"; pkt. 9.4.5., str. 48 "W tym stanie rzeczy należało w pełni zaaprobować stanowisko Społecznej Rady wyrażone w opinii z [...] listopada 2017 r. oraz opinii z [...] listopada 2017 r., zgodnie z którym w obecnym stanie prawnym brak jest podstaw prawnych, by przyjąć, że w wyniku wydania decyzji reprywatyzacyjnej umowy najmu komunalnego wygasają albo przechodzą na rzecz beneficjenta decyzji reprywatyzacyjnej. "; pkt. 9.4.6., str. 49 "W ocenie Komisji, Prezydent [...], wydając decyzję reprywatyzacyjną, jako wynajmujący, powinien zagwarantować najemcom lokali komunalnych kontynuację ich sytuacji prawnej w ramach zawartej przez gminę umowy najmu, oraz powinien podjąć działania i środki w celu zabezpieczenia sytuacji prawnej lokatorów. W tym celu powinien albo zapewnić lokatorom inne lokale w szczególności z zasobu mieszkaniowego gminy, albo zawrzeć umowę najmu lokali z beneficjentami decyzji dekretowej. Wówczas poszczególne lokale zostałyby nadał używane przez dotychczasowych lokatorów na niezmienionych zasadach, a w szczególności lokatorzy ci płaciliby czynsz według stawek czynszu dla lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy."', pkt 9.4.6 (str. 49) "Tymczasem w następstwie wykonania decyzji z [...] lipca 2009 r., lokatorzy komunalni zostali pozbawieni ochrony przysługującej na mocy przepisów prawa miejscowego dotyczących wysokości czynszów komunalnych, a ich sytuacja została zrównana z sytuacją najemców rynkowych, pomimo iż umowy najmu lokali z zasobu mieszkaniowego gminy nie zostały im wypowiedziane ani po wydaniu decyzji reprywatyzacyjnej, ani po jej wykonaniu. Umowy te nie zostały lokatorom wypowiedziane także przy zbyciu nieruchomości przez beneficjentów tej decyzji na rzecz [...] sp. z o.o. S.K.A. Beneficjenci dekretowi wypowiedzieli jednakże lokatorom dotychczasowe stawki czynszu, informując ich jednocześnie o nowej wysokości opłaty."-, w pkt 9.4.8., str. 51 " (...)gdyż gmina nie mając ku temu podstawy prawnej zaprzestała wykonywać względem lokatorów przedmiotowej nieruchomości ciążące na niej obowiązki wynajmującego (...) ", podczas gdy przekazanie przez [...] posiadania budynku i poszczególnych lokali a także wstąpienie przez beneficjentów w stosunek prawny wynikający z umów najmu lokali mieszkalnych znajdujących się w budynkach objętych działaniem dekretu warszawskiego następowało na skutek uprzedniego stwierdzenia nieważności decyzji dekretowej, wydania decyzji o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego i zawarcia w formie aktu notarialnego umowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, co mieści się w pojęciu "zbycia" nieruchomości, o którym mowa w art. 678 § 1 k.c., a prawidłowość tej praktyki, jako mającej na celu przede wszystkim zapewnienie ochrony lokatorom, przez wiele lat potwierdzało orzecznictwo sądów powszechnych;

7. przepisów tj. art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 6, art. 7, art. 8 ust. 1-2, art. 19 i art. 20 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i 4 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy poprzez zawarcie niejednoznacznych, nieprecyzyjnych i wprowadzających w błąd stwierdzeń w decyzji, tj. w tytule pkt 9.4. "Wydanie decyzji reprywatyzacyjnej doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym" (str. 45); w pkt 9.4.1. (str. 46) "W ocenie Komisji, zakwestionowana decyzja Prezydenta [...] doprowadziła do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym"; w pkt. 9.4.7., str. 50 "W ocenie Komisji wydanie przez Prezydenta [...] decyzji reprywatyzacyjnej z [...] lipca 2009 r. oraz wykonanie tej decyzji poprzez wprowadzenie beneficjentów tej decyzji w dniu [...] lutego 2011 r. w posiadanie nieruchomości, z wyłączeniem wyodrębnionych lokali, a także oddanie umową z [...] marca 2011 r. gruntu w użytkowanie wieczyste doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym, gdyż doprowadziło do zastosowania w sposób uporczywy wobec osób będących lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie lokatorów, przemocy innego rodzaju w sposób istotnie utrudniający korzystanie tym lokatorom z prawa do używania lokalu/korzystania z lokalu"-, w pkt 9.4.8. "(...) wydanie przez Prezydenta [...] decyzji z [...] lipca 2009 r. doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym, w szczególności do zastosowania uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu w nieruchomości [...] przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby, w stosunku do osób zajmujących lokale w tej nieruchomości na podstawie umowy najmu zawartej z Miastem [...]", podczas gdy Komisja ocenia skutki decyzji reprywatyzacyjnej post factum, a Prezydent [...] w chwili wydawania decyzji reprywatyzacyjnej, na podstawie przepisów prawa wówczas obowiązujących, nie miał możliwości uwzględnienia interesu społecznego w rozumieniu przedstawionym przez Komisję, bowiem okoliczność ta nie stanowiła przesłanki odmowy uwzględnienia wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego, a Prezydentowi [...] nie można obecnie przypisywać rażącego naruszenia prawa i obarczać go odpowiedzialnością za działania, które były podejmowane już po wydaniu decyzji przez osoby trzecie w stosunku do lokatorów nieruchomości, a Komisja bezzasadnie łączy przypadki łamania praw lokatorów z samą kwestią wydawania decyzji reprywatyzacyjnej, podczas gdy nie zachodzi między nimi żadna relacja. Powodem łamania praw lokatorów nie jest wydanie decyzji reprywatyzacyjnej, ale działania osób trzecich te prawa naruszające. Sam fakt łamania praw lokatorów nie oznacza, że decyzja reprywatyzacyjna została wydana w sposób bezprawny;

8. przepisów tj. art. 107 § 3 w zw. z art. 6, art. 7, art. 8 ust. 1-2 w zw. z art. 111§1a i 1b k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy poprzez zawarcie niejednoznacznych, nieprecyzyjnych i wprowadzających w błąd stwierdzeń w postanowieniu uzupełniającym decyzję, tj. na str. 4 "Zdaniem Komisji sytuacja lokatorów w następstwie wydania decyzji reprywatyzacyjnej radykalnie pogorszyła się w wielu aspektach faktycznych i prawnych" podczas gdy organu administracji publicznej nie można obarczać odpowiedzialnością za działania, które były podejmowane już po wydaniu decyzji przez osoby trzecie w stosunku do lokatorów nieruchomości.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty Miasto wniosło o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej uzasadnienia w zakresie wskazanym w skardze oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postepowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi rozwinięto zarzuty w niej podniesione.

I. R. zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, w postaci:

a) art. 6 k.p.a. i art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 8 § 1, z art. 9, z art. 107 § 1 pkt 2 i 9 oraz z art. 111 § 1a i 1b k.p.a. w zw. z art. 16 ust. 3 i 4, z art. 38 ust. 1 i z art. 40e ust. 1 Ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 14 marca 2018 r.) w zw. z art. 1 pkt 13 lit. a i b, z art. 1 pkt 41, z art. 7 i z art. 8 Ustawy nowelizującej, poprzez:

- niewłaściwe zastosowanie tych przepisów i uzupełnienie Decyzji Komisji 2018 w trybie art. 111 § 1a i 1b k.p.a. o punkt IV., wynikający z art. 40e ust. 1 Ustawy, gdy tymczasem przepis ten nie obowiązywał w postępowaniu prowadzonym przez Komisję w niniejszej sprawie, skoro Zaskarżoną Decyzję wydano [...] marca 2018 r. i to ta data wyznacza stan faktyczny i prawny będący podstawą Decyzji Komisji 2018, natomiast art. 40e ust. 1 Ustawy wszedł w życie dopiero 14 marca 2018 r., a więc nie mógł stanowić elementu podstawy prawnej Zaskarżonej Decyzji, skąd płynie wniosek, że w tym zakresie Decyzja Komisji 2018 została wydana (wskutek jej wadliwego uzupełnienia) bez podstawy prawnej;

- niewłaściwe zastosowanie tych przepisów polegające na udzieleniu stronom różnej treści pouczeń co do terminu wniesienia skargi na Decyzję Komisji 2018 do WSA (i) w Zaskarżonej Decyzji oraz (ii) w zawiadomieniu opublikowanym w BIP, jak również wprowadzenie stron w błąd co do biegu tego terminu na skutek bezpodstawnego uzupełnienia Decyzji Komisji 2018 w trybie art. 111 § 1a i 1b k.p.a., co doprowadziło do stanu, w którym możliwe są cztery warianty liczenia terminu do wniesienia skargi do WSA na Decyzję Komisji 2018, co przy błędnych pouczeniach w tym zakresie narusza w sposób oczywisty interes stron postępowania przeprowadzonego przed Komisją, a zarazem może mieć wpływ na wynik sprawy, skoro w istniejącym stanie rzeczy żaden z adresatów Decyzji Komisji 2018 nie może być pewien, że wnosi skargę do WSA na tę decyzję we właściwym terminie ustawowym;

b) art 15 ust 2 i 3, art. 16 ust. 1 i 2 oraz art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 10 § 1, z art. 28 i z art. 124 § 1 k.p.a., poprzez:

- brak oznaczenia (danych) stron postępowania w postanowieniu Komisji z [...] sierpnia 2017 r. o wszczęciu postępowania rozpoznawczego w niniejszej sprawie, skutkiem czego postanowienie to jest aktem administracyjnym nieistniejącym, tj. nie-aktem (actus non existens lub actus nullus), który nie wywołuje żadnych skutków prawnych, w tym nie doprowadził do wszczęcia postępowania przed Komisją w niniejszej sprawie, co ma istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem w tej sytuacji również postępowanie przed Komisją nie istniało, ergo wydane w nim decyzje, w tym Zaskarżona Decyzja, również są aktami administracyjnymi nieistniejącymi, tj. nie-aktami (actus non existens lub actus nullus), a co najmniej rażąco naruszają prawo, skoro zostały wydane w postępowaniu, które nie zostało (skutecznie) wszczęte;

c) art. 107 § 1 pkt 3 k.p.a. oraz art. 138 § 1 pkt 2 i art. 134 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- uchylenie Zaskarżoną Decyzją Decyzji Komisji 2017 w sytuacji, gdy Decyzja Komisji 2017 z uwagi na wydanie jej w nieistniejącym postępowaniu (które nie zostało wszczęte - vide zarzut poprzedzający) oraz brak oznaczenia w tej decyzji stron będących jej adresatami {vide też porównanie Decyzji Komisji 2017 z Decyzją Komisji 2018) była aktem administracyjnym nieistniejącym, tj. nie-aktem (actus non existens lub actus nullus), wobec czego nie mogła stanowić przedmiotu zaskarżenia Wnioskiem Skarżącej 2017 oraz skargami pozostałych stron, które to środki prawne nie mogły w tej sytuacji doprowadzić w ogóle do wszczęcia w drugiej instancji postępowania przed Komisją i wydania Zaskarżonej Decyzji;

- brak stwierdzenia niedopuszczalności Wniosku Skarżącej 2017 i skarg pozostałych stron, pomimo tego, że środki te zostały wywiedzione względem Decyzji Komisji 2017, która była aktem administracyjnym nieistniejącym, tj. nie-aktem (actus non existens lub actus nullus), ergo nie mogła stanowić przedmiotu zaskarżenia;

d) art. 104 § 1 i 2 w zw. z art. 7, z art. 77 § 1 i 4, z art. 107 § 1 pkt 3, 5 i § 3 oraz art. 156 § 1 pkt 2 i 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- brak dostrzeżenia, że Orzeczenie Dekretowe 1951, utrzymane w mocy Decyzją odwoławczą 1951, w części dotyczącej lokali (związanych z nimi udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu) nie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego Decyzją nadzorczą 1995, opartą w tym zakresie na art. 158 § 2 w zw. z art. 156 § 2 k.p.a., wobec czego w ww. części wniosek dekretowy pozostaje załatwiony (odmownie) i nie był w związku z tym (powtórnie) rozpoznawany w Decyzji reprywatyzacyjnej 2009, a w efekcie w omawianej części nie było podstaw do odmowy - po raz drugi - ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu przez Komisję, która nie wyłączając lokali (związanych z nimi udziałów w prawie użytkowania wieczystego Gruntu) z zakresu rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III. Zaskarżonej Decyzji orzekła w ten sposób w sprawie rozstrzygniętej już ostatecznym Orzeczeniem dekretowym 1951, utrzymanym w mocy Decyzją odwoławczą 1951 i Decyzją nadzorczą 1995, co skutkuje nieważnością Zaskarżonej Decyzji w tej części;

- przekroczenie przez Komisję zakresu jej kompetencji i rozstrzygnięcie w punkcie III. Zaskarżonej Decyzji co do całego wniosku dekretowego, podczas gdy w stanie prawnym obowiązującym do 13 marca 2018 r. (adekwatnym w niniejszej sprawie) uprawnienia orzecznicze Komisji były, zgodnie z art. 1, art. 3 ust. 3 i art. 29 Ustawy, ograniczone przedmiotowo wyłącznie do zakresu weryfikowanej decyzji reprywatyzacyjnej, co oznacza, że Komisja mogła orzekać co do istoty sprawy dekretowej wyłącznie w zakresie, w jakim wynikało to z przedmiotu (granic) badanej decyzji reprywatyzacyjnej, natomiast nie mogła rozpoznawać (w sposób pierwotny, w I instancji) wniosków dekretowych w zakresie, w jakim nie stanowiły one przedmiotu rozstrzygnięcia w decyzji reprywatyzacyjnej (wynika to zresztą wprost z art. 29 ust. 1 pkt 2 Ustawy, gdzie mowa jest, iż Komisja uchyla decyzję reprywatyzacyjną w całości lub w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy); jeśli więc Decyzja reprywatyzacyjna 2009 nie orzekała w ogóle o części 3 dawnej nieruchomości hip. Nr [...] wchodzącej obecnie w skład działki nr [...], jak też nie odnosiła się do udziałów w prawie użytkowania wieczystego Gruntu związanych z lokalami (z uwagi na obowiązywanie w tym zakresie ostatecznego Orzeczenia dekretowego 1951, utrzymanego w mocy Decyzją odwoławczą 1951 i Decyzją nadzorczą 1995), to w tym zakresie wniosek dekretowy nie stanowił w ogóle przedmiotu rozstrzygnięcia Decyzją reprywatyzacyjną 2009, a tym samym nie mógł również być objęty orzeczeniem zawartym przez Komisję w punkcie III. Zaskarżonej Decyzji, co skutkuje nieważnością Zaskarżonej Decyzji z uwagi na brak podstawy prawnej do jej wydania w tej części;

- posłużenie się w punkcie III. sentencji Zaskarżonej Decyzji adresem policyjnym [...], zamiast oznaczeniem hip. nr [...] oraz aktualnymi numerami ewidencyjnymi działek, co ma istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem (i) teren o adresie [...] ma współcześnie inne granice i obszar niż w 1945 r., zaś (ii) Wniosek dekretowy dotyczył terenu przy ul. [...] w jej dawnych granicach hipotecznych (hip. nr [...]), które dzisiaj obejmują nie tylko działkę nr [...], ale także - niewydzieloną geodezyjnie - część działki nr [...], wobec czego (iii) Komisja powinna była precyzyjnie wyjaśnić, czy odnosi się do nieruchomości przy ul. [...] w jej dawnych granicach hipotecznych, czy też do obecnego kształtu terenu oznaczonego tym adresem policyjnym, przy czym (iv) wobec zakresu wniosku dekretowego (obejmującego całą dawną nieruchomość hip. nr [...]), a także zasady orzekania przez organy na podstawie aktualnego stanu prawnego i faktycznego, odmowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] mogła nastąpić wyłącznie po uprzednim podziale geodezyjnym działki nr [...], czego Komisja nie uwzględniła, orzekając w efekcie co do terenu objętego wnioskiem dekretowym (w granicach dawnej nieruchomości hip. nr [...]), który współcześnie nie jest wyodrębniony geodezyjnie i prawnie, ergo w sensie prawnym nie istnieje;

- ograniczenie się do zaadresowania punktu III. Zaskarżonej Decyzji do następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości, ergo brak oznaczenia w punkcie III. Decyzji Komisji 2018 konkretnych adresatów zawartego tam rozstrzygnięcia, co ma istotny wpływ na wynik sprawy, skoro w sprawie brały udział (jako strony) także osoby niebędące takimi następcami prawnymi, zaś samo to następstwo prawne jest przez Komisję kwestionowane w odniesieniu do F. S., co w efekcie nie pozwala w sposób jednoznaczny stwierdzić, do kogo skierowano punkt III. Zaskarżonej Decyzji;

e) art. 7, art. 8 § 1, art. 9, art. 11, art. 104 § 1 oraz art. 107 § 1 pkt 5 i 6 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i 4 oraz z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- oczywistą sprzeczność sentencji Zaskarżonej Decyzji z jej uzasadnieniem prawnym, która wynika z faktu, że w punktach II. oraz III. sentencji Decyzji Komisji 2018 uchylono Decyzję reprywatyzacyjną 2009 i odmówiono ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości (vide s. 2 Zaskarżonej Decyzji), natomiast na s. 14 Decyzji Komisji 2018 wskazano w jej uzasadnieniu, że - tu cytat - po ponownym rozpatrzeniu sprawy i analizie zebranego materiału dowodowego oraz stanowisk stron Komisja znalazła przesłanki do uchylenia w całości [Decyzji Komisji 2017]. Z uwagi na nieodwracalne skutki prawne Komisja stwierdziła, że [Decyzja reprywatyzacyjna 2009] została wydana z naruszeniem prawa oraz orzekła o zwrocie równowartości nienależnego świadczenia od beneficjentów decyzji dekretowej no rzecz [...];

- naruszenie interesów adresatów Zaskarżonej Decyzji oraz podstaw ich zaufania do organów władzy publicznej i podejmowanych przez nie działań, skoro w efekcie opisanej powyżej rozbieżności pomiędzy treścią sentencji i uzasadnienia Decyzji Komisji 2018 można jedynie domyślać się, że prawidłowe rozstrzygnięcie znajduje się w sentencji Zaskarżonej Decyzji, a nie w jej uzasadnieniu;

f) art. 1, art. 2 pkt 4, art. 3 ust. 3, art. 29 ust. 1 pkt 4, art. 38 ust. 1 i art. 42 Ustawy w zw. z art. 16 § 1 i z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. w zw. z art. 1 i z art. 2 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 2, z art. 7, z art. 10 ust. 1 i 2, z art. 77 ust. 2, z art. 173, z art. 175 ust. 1, z art. 177 i z art. 184 Konstytucji RP, poprzez:

- brak dostrzeżenia, że Komisja rozpoznaje sprawy cywilne (czyli wynikające ze stosunków prawa cywilnego, tj. własności i użytkowania wieczystego) w znaczeniu materialnym przekazane na zasadzie wyjątku do postępowania administracyjnego, zaś prowadzone przez Komisję postępowania stanowią wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnych, co implikuje ścisłą wykładnię zakresu zadań i kompetencji orzeczniczych Komisji, ograniczonych do badania wyłącznie decyzji reprywatyzacyjnych i - w zakresie określonym Ustawą - ich skutków, nie zaś odrębnych czynności prawnych (w szczególności z zakresu prawa cywilnego) oraz ich następstw, do czego - w braku wyraźnego powierzenia przez Ustawę takich zadań i kompetencji Komisji - uprawnione są sądy w postępowaniu cywilnym, a nie Komisja;

- naruszenie powyższych reguł i poddanie przez Komisję badaniu cywilnoprawnych Umów 2013 oraz ich skutków, choć działania takie nie znajdowały uzasadnienia ani w zakresie zadań Komisji określonym przez art. 1 i art. 3 ust. 3 Ustawy, ani w służących realizacji tych zadań - kompetencjach orzeczniczych określonych przez art. 29 i art. 30 Ustawy;

- brak dostrzeżenia, że nieodwracalne skutki prawne stanowią wyłącznie przesłankę wydania decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 4 Ustawy, wobec czego ich ustalenie - w zakresie, w jakim uzależnione jest od dokonania oceny czynności cywilnoprawnych co do ich ważności i skuteczności w aspekcie odpłatności lub złej wiary ich stron, a tym samym wykracza poza zakres zadań i kompetencji Komisji - stanowi zagadnienie wstępne (prejudycjalne) w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., wymagające rozstrzygnięcia przez sąd, w postępowaniu cywilnym; powyższe potwierdza również brzmienie art. 30 ust. 2 Ustawy, w którym wyposażono Komisję w kompetencję do wydania decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 2-4 Ustawy, przed wydaniem przez właściwy sąd karny lub inny organ orzeczenia dotyczącego sfałszowania dowodów lub innego przestępstwa, co uprawnia Komisję do samodzielnego dokonywania oceny prawnej w tym zakresie; skoro więc analogicznej kompetencji nie przyznano Komisji w zakresie dokonywania oceny prawnej czynności prawa cywilnego, jakie następowały po wydaniu decyzji reprywatyzacyjnej, to jedynie właściwy w tym zakresie pozostaje sąd w postępowaniu cywilnym, co prowadzi do wniosku, że kwestia dokonania oceny tych czynności w zakresie ich ważności i skuteczności w aspekcie odpłatności lub złej wiary Ich stron stanowi w postępowaniu przed Komisją zagadnienie wstępne (prejudycjalne), o którym mowa w art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.;

- brak zawieszenia postępowania przed Komisją na zasadzie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. do czasu rozstrzygnięcia przez właściwy w tym zakresie sąd w postępowaniu cywilnym o ważności i skuteczności Umów 2013 (w kontekście przesłanek ich odpłatności oraz złej wiary ich stron), co doprowadziło do orzekania w tej kwestii przez Komisję w braku ku temu podstawy prawnej w przepisach Ustawy;

- dokonanie przez Komisję oceny prawnej cywilnych Umów 2013 na podstawie art. 2 pkt 4 Ustawy, w sytuacji, gdy przepis ten wszedł w życie dopiero 5 maja 2017 r. i zdaniem samej Komisji, na co wskazuje zresztą wewnętrzny charakter użytej w tym przepisie definicji legalnej wyłącznie na użytek Ustawy, zawiera on nowe (autonomiczne) ujęcie nieodwracalnych skutków prawnych oraz złej wiary; skoro zaś tak, to dokonanie przez Komisję oceny prawnej Umów 2013 na podstawie art. 2 pkt 4 Ustawy, który w czasie ich zawierania nie obowiązywał, stanowi oczywiste zaprzeczenie reguł lex retro non agit oraz tempus regit actum bowiem umowom tym - mającym charakter jednorazowy, a nie ciągły - przypisano bezpodstawnie skutki prawne (określone Ustawą, w tym jej art. 2 pkt 4), które z tych czynności w dacie ich dokonywania nie wynikały (art. 56 k.c.);

- doprowadzenie wskutek bezprawnego dokonania przez Komisję oceny prawnej cywilnych Umów 2013 do stanu, w którym ta ocena nie podlega kontroli sadowej, skoro badanie Umów 2013 wykracza poza zakres kognicji sądu administracyjnego określony przepisami art. 1 i 3 p.p.s.a., a zarazem wynik tej oceny dokonanej w postępowaniu administracyjnym przez Komisję determinuje treść Decyzji Komisji 2018, którą z kolei można zaskarżyć jedynie do sądu administracyjnego;

g) art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 4, z art. 2 pkt 4 i z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- pominięcie przez Komisję przy ocenie nieodwracalnych skutków prawnych Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 faktu zawarcia, już po wydaniu tej decyzji. Umowy 2011 (całkowicie odrębnej i poprzedzającej Umowy 2013), która była czynnością cywilnoprawną o charakterze odpłatnym, zaś kompetencje Komisji nie uprawniały tego organu ani do dokonywania oceny prawnej tej umowy, ani tym bardziej do znoszenia jej skutków prawnych lub traktowania ich per non est, skoro zgodnie z utrwalonym poglądem uchylenie ostatecznej decyzji administracyjnej po zawarciu umowy sprzedaży (oddania w użytkowanie wieczyste) nieruchomości samo przez się nie powoduje nieważności tej umowy (por. uchwała SN z 25 kwietnia 1964 r., III CO 12/64, OSNC 1964, Nr 12, poz. 244 oraz utrwaloną na tle tego rozstrzygnięcia linię orzeczniczą);

h) art. 97 § 1 pkt 4 w zw. z art. 100 § 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 1, z art. 2 § 1 i 3, z 365 § 1 i art. 13 § 2 oraz z art. 627 k.p.c. w zw. z art. 1025 § 2 i art. 1027 k.c. w zw. z art. 2, z art. 7, z art. 10 ust. 1 i 2, z art. 77 ust. 2, z art. 173, z art. 175 ust. 1, z art. 177 i z art. 184 Konstytucji RP, poprzez:

- nieuprawnione przełamanie prawomocności orzeczeń sądowych dotyczących dziedziczenia po F. S. oraz wynikających z tych rozstrzygnięć domniemań prawnych, w sytuacji, gdy do dnia dzisiejszego nie zostało wydane postanowienie zmieniające te rozstrzygnięcia w trybie art. 679 k.p.c.;

- przekroczenie przez Komisję zakresu jej kompetencji i rozstrzygnięcie kwestii nabycia spadku po F. S., w sytuacji, gdy postępowanie spadkowe należy do właściwości sądów cywilnych i brak jest przepisu szczególnego (por. art. 627 k.p.c.), który prowadzenie postępowania spadkowego powierzałby Komisji, a uprzednio Prezydentowi [...] (w sprawach rozstrzyganych w trybie przepisów Dekretu lub Ustawy na drodze postępowania administracyjnego);

- bezpodstawne oczekiwanie przez Komisję opisanych wyżej działań od Prezydenta [...], który nie był organem uprawnionym do oceny prawomocnych orzeczeń sądu cywilnego, a tym bardziej do rozstrzygania kwestii spadkobrania po F. S. (przy uwzględnieniu zarazem, że w postępowaniu dotyczącym wydania Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 Prezydent [...] działał jako organ administracji publicznej w sferze imperium, wobec czego żadnego wpływu na ocenę prawidłowości tej decyzji nie mogą mieć działania ze sfery dominium, które - niezależnie od tego, czy w ogóle można było je podjąć - pozostawały poza zakresem prowadzonego przez Prezydenta [...] postępowania w trybie Dekretu;

- brak zawieszenia postępowania przed Komisją na zasadzie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. do czasu rozstrzygnięcia przez właściwy w tym zakresie sąd w postępowaniu cywilnym o ewentualnej zmianie postanowień spadkowych wydanych w sprawie dziedziczenia po F. S. (art. 679 k.p.c.), co doprowadziło do orzekania w tej kwestii przez Komisję w braku ku temu podstawy prawnej w przepisach Ustawy;

- doprowadzenie wskutek bezprawnego rozstrzygnięcia przez Komisję kwestii nabycia spadku po F. S. do stanu, w którym to rozstrzygnięcie nie podlega kontroli sadowej, skoro badanie spadkobrania po F. S. wykracza poza zakres kognicji sądu administracyjnego określony przepisami art. 1 i 3 p.p.s.a., a zarazem wynik tego badania przeprowadzonego w postępowaniu administracyjnym przez Komisję determinuje treść Decyzji Komisji 2018, którą z kolei można zaskarżyć jedynie do sądu administracyjnego;

i) art. 12 ust. 2, 3 i 5 oraz art. 16 ust. 3 i 4 rozporządzenia PR z 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnem (Dz. U. Nr 36 poz. 341 ze zm.), dalej jak "r.p.a." w zw. z art. 7 pkt 2 Dekretu 1947 i z pozycją 6a) tabeli opłat skarbowych stanowiącej załącznik nr 1 do Dekretu 1947 w zw. z art. 7, z art. 7a § 1, z art. 8 § 1, z art. 9, z art. 64 § 2, z art. 77 § 1 i 4, z art. 80, z art. 81a § 1 i z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 2 Konstytucji RP, poprzez:

- dokonanie błędnej oceny materiału sprawy i brak dostrzeżenia, że znajdujący się w aktach własnościowych Nieruchomości odpis pełnomocnictwa udzielonego adwokatowi T. N., załączony do wniosku dekretowego, został opłacony znakiem opłaty skarbowej w prawidłowej wysokości 25 zł, który to znak, zgodnie z art. 7 pkt 2 Dekretu 1947, został skasowany przez adwokata T. N. jego własnoręcznym (skróconym) podpisem, co było równoznaczne z uwierzytelnieniem udzielonego temu adwokatowi pełnomocnictwa do złożenia wniosku dekretowego;

- brak rozróżnienia stosunku pełnomocnictwa oraz dokumentu wykazującego jego istnienie, a w rezultacie błędne przyjęcie, że brak dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa jest równoznaczny z brakiem jego udzielenia, co z kolei skutkowało brakiem wezwania Beneficjentów (lub ich następców prawnych) do potwierdzenia udzielonego adw. T. N. pełnomocnictwa, choć brak dokumentu stwierdzającego udzielenie tego pełnomocnictwa (o ile nie uznawać za taki dokument odpisu znajdującego się już w aktach własnościowych Nieruchomości) miał charakter formalny i powinien był podlegać uzupełnieniu, a nie prowadzić do negatywnego rozpatrzenia Wniosku dekretowego a limine, co nastąpiło w Zaskarżonej Decyzji;

- nieuprawnione, pozbawione podstaw i naruszające elementarne zaufanie do organów władzy publicznej obciążenie przez Komisję następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości skutkami potencjalnie wadliwych działań Zarządu Miejskiego (Prezydium Rady Narodowej) [...]; skoro bowiem przez 70 lat żaden z organów publicznych nie kwestionował znajdującego się w aktach własnościowych odpisu pełnomocnictwa udzielonego adw. T. N., jak też nie wzywał poprzedników Beneficjentów do uzupełnienia braku formalnego w tym zakresie, to nie ma jakichkolwiek podstaw do przypisywania negatywnych skutków w omawianym zakresie Beneficjentom, tym bardziej, że zgodnie z utrwalonym poglądem, przepisy nacjonalizacyjne nie mogą być wyjaśniane jeszcze głębiej w kierunku pozbawienia prawa własności;

- brak rozstrzygnięcia ewentualnych wątpliwości faktycznych oraz prawnych co do skuteczności pełnomocnictwa udzielonego adwokatowi T. N. przez dawnych właścicieli Nieruchomości na korzyść stron postępowania w niniejszej sprawie, choć niewątpliwie przedmiotem postępowania administracyjnego przed Komisją było ograniczenie lub odebranie stronom przysługującego im uprawnienia w postaci praw do Nieruchomości;

j) art. 7, art. 7a § 1, art. 8 § 1, art. 9, art. 77 § 1 i 4, art. 80, art. 81a § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 2 Konstytucji RP, poprzez:

- dokonanie błędnej oceny materiału sprawy i brak dostrzeżenia, że z dokumentów zgromadzonych w aktach własnościowych Nieruchomości jednoznacznie wynika, że Nieruchomość znajdowała się w posiadaniu jej dawnych właścicieli,

- dokonanie błędnej oceny materiału sprawy z pominięciem domniemań z art. 296 § 1, z art. 298, z art. 299 § 1, z art. 300 § 1 i z art. 301 dekretu z 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe (Dz. U. Nr 57po. 319 ze zm.), dalej p.rz., które nie zostały obalone, bowiem nie wykazano, czy w ogóle, a jeśli tak, to kiedy, przez kogo i na czyją rzecz posiadanie Nieruchomości miało być utracone, a także, kto konkretnie inny niż dawni właściciele Nieruchomości miał to posiadanie wykonywać w 1948 r., czemu przeczy dodatkowo protokół objęcia w posiadanie Nieruchomości przez Skarb Państwa z [...] sierpnia 1951 r., a także dwa znajdujące się w aktach pisma z sierpnia 1951 r. (dotyczące wniesionych odwołań), z których wprost wynika, że pozostawienie terenu z tak dużym budynkiem mieszkalnym o wielu izbach - w rękach prywatnych nie jest gospodarczo uzasadnione, skąd wprost wynika, przy braku dowodu przeciwnego ze strony Komisji (obalającego domniemania), że Nieruchomość do 1951 r. znajdowała się w posiadaniu jej dawnych właścicieli;

- brak dostrzeżenia, że zgodnie z utrwalonym poglądem, przepisy nacjonalizacyjne (w tym przepisy Dekretu) nie mogą być wyjaśniane jeszcze głębiej w kierunku pozbawienia prawa własności, co ma dodatkowo takie znaczenie, że posiadania Nieruchomości nie kwestionowały stalinowskie władze w 1951 r., natomiast za wszelką cenę próbuje je obecnie podważyć Komisja, po 70 latach od czasu, gdy to posiadanie miało miejsce i było wykonywane;

- brak rozstrzygnięcia ewentualnych wątpliwości faktycznych oraz prawnych, co do posiadania Nieruchomości przez jej dawnych właścicieli na korzyść stron postępowania w niniejszej sprawie, choć niewątpliwie przedmiotem postępowania administracyjnego przed Komisją było ograniczenie lub odebranie stronom przysługującego im uprawnienia w postaci praw do Nieruchomości;

k) art. 7, art. 77 § 1 i 4, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 38 ust 1 Ustawy w zw. z art. 509 k.c. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie k.c. (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610 ze zm.), dalej u.o.l, poprzez:

- dokonanie błędnej oceny materiału sprawy i brak dostrzeżenia, że znajdujący się w aktach własnościowych Nieruchomości protokół przekazania budynku z [...] lutego 2011 r. zawiera (w punkcie 3. na s. 4) wyraźne oświadczenie o przejęciu przez Beneficjentów praw i obowiązków wynikających z zawartych umów najmu, co wynikało z faktu, że budynek nie stanowił własności [...] lub innych podmiotów miejskich wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 10 u.o.l., a wobec jego wydania z dniem [...] lutego 2011 r. ustało również posiadanie [...], wobec czego od tej daty budynek nie znajdował się już w mieszkaniowym zasobie gminy (w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 u.o.l.), a tym samym do umów najmu lokali w budynku należało od tej pory stosować ogólne przepisy u.o.l.;

- błędne przyjęcie, że pomiędzy [...] oraz Beneficjentami nie doszło do cesji praw z zawartych umów najmu dotyczących lokali w budynku, a w efekcie błędną konstatację, że [...] nie wywiązywało się z tych umów, gdy tymczasem wywiązywać się nie mogło, skoro na skutek dokonanej cesji przestało być stroną tych umów;

- błędne przyjęcie, że doszło do naruszenia interesu społecznego wskutek podwyżek czynszu najmu w budynku, gdy tymczasem nie ma żadnego dowodu na to, że podwyżki te (ich wysokość) wykraczały w jakimkolwiek przypadku poza ramy wyznaczone przepisami u.o.l., przy braku jednocześnie jakichkolwiek rozważań na temat tego, jak miała się wysokość czynszów komunalnych w - położonym w samym centrum W. - Budynku do czynszów rynkowych obowiązujących w tym rejonie, jak też przy braku choćby cienia wyjaśnienia ze strony Komisji, skąd Beneficjenci mieli czerpać środki na utrzymanie i konieczny remont budynku w sytuacji pozostawienia lokatorom wcześniejszych (komunalnych) stawek czynszu;

- brak dostrzeżenia, że swoje zadania jednostka samorządu terytorialnego powinna realizować wykorzystując swoje mienie, nie zaś składniki majątkowe cudze, które posiada jako posiadacz w złej wierze, jak trafnie ujął to SN w wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 r., I CSK 642/10, wydanym także na tle reprywatyzacji, w odniesieniu do budynku objętego działaniem Dekretu i wykorzystywanego przez [...] dla celów gospodarki komunalnej;

- brak wyważenia w powyższym zakresie interesów Beneficjentów oraz pozostałych stron postępowania z interesem społecznym (publicznym), który Komisja błędnie i bezpodstawnie utożsamia z interesem grupowym (a więc de iure indywidualnym) kilku (bowiem nawet nie wszystkich) lokatorów zamieszkujących w budynku;

l) art. 124 § 1 k.p.a. w zw. z art. 16 ust. 3, z art. 36 i z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- brak oznaczenia stron postępowania w postanowieniach Komisji wydawanych w toku postępowania w niniejszej sprawie, co oznacza, że postanowienia te (objęte nimi czynności procesowe) nie istnieją, skoro postanowienia te są aktami administracyjnym nieistniejącym, które nie wywołują żadnych skutków prawnych (dotyczy to wszystkich postanowień wydanych przez Komisję w tej sprawie);

m) art. 27 § 1, art. 24 § 3, art. 127 § 3 i art. 140 k.p.a. w zw. z art. 36, z art. 37 ust. 2 i 3 oraz z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- brak wyłączenia od udziału w postępowaniu przed Komisją tych spośród jej członków, którzy jeszcze przed wydaniem Decyzji Komisji 2017 oraz Zaskarżonej Decyzji publicznie wyrażali krytyczny stosunek do reprywatyzacji nieruchomości [...], wyraźnie opowiadając się wyłącznie po stronie lokatorów, co miało także miejsce w odniesieniu do Nieruchomości, a tym samym uprawdopodobnione było istnienie okoliczności, które wywoływały istotne wątpliwości, co do bezstronności członków Komisji formułujących publicznie tego rodzaju twierdzenia i opinie, wskazujące z góry na kierunek rozstrzygnięcia przez Komisję sprawy Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 na niekorzyść Beneficjentów;

- doprowadzenie w ten sposób do stanu, w którym w postępowaniu przed Komisją oraz w wydaniu Decyzji Komisji 2017 i Zaskarżonej Decyzji brały udział osoby, które powinny były podlegać wyłączeniu od udziału w sprawie, co ma oczywisty wpływ na wynik sprawy i powinno skutkować uchyleniem Zaskarżonej Decyzji;

n) art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 4, z art. 36 i z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- uchylenie w całości Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 i odmówienie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości (po uprzednim uchyleniu w całości Decyzji Komisji 2017) w sytuacji, gdy nie zachodziły ku temu ani przesłanki wynikające z art. 30 ust. 1 pkt 4-6 Ustawy, ani przesłanki z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu;

o) art. 10 § 1, art. 28 i art. 61 § 4 k.p.a. w zw. z art. 16 ust. 2, z art. 36 oraz z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- przeprowadzenie istotnej części postępowania przed Komisją z udziałem osób zmarłych, tj. A. R., E. L. i J. S., co skutkowało pozbawieniem ich następców (pełnego) udziału w postępowaniu;

- ujawnienie kręgu stron postępowania w niniejszej sprawie dopiero w Zaskarżonej Decyzji, co w oczywisty sposób uniemożliwiło czynny udział w tym postępowaniu wszystkim stronom, skoro na wcześniejszych etapach tego postępowania strony nie zostały w prawidłowy sposób zawiadomione o jego wszczęciu;

- brak zawiadomienia o wszczęciu postępowania właścicieli lokali, choć z treści Zaskarżonej Decyzji wynika, że podmioty te zostały uznane przez Komisją za strony postępowania w niniejszej sprawie;

- pominięcie jako stron postępowania przed Komisją w niniejszej sprawie osób, którym zgodnie z treścią księgi wieczystej nr [...] przysługują roszczenia o zawarcie przyrzeczonej umowy ustanowienia odrębnej własności lokali w budynku oraz ich sprzedaży, w sytuacji, gdy wynik tego postępowania miał wpływ na sytuację ww. osób, bowiem mógł bezpośrednio wpłynąć na sposób realizacji przedmiotowych roszczeń, a tym samym, wskazane osoby legitymowały się interesem prawnym uzasadniającym ich udział w postępowaniu przed Komisją w niniejszej sprawie;

p) art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 8 § 1, z art. 9, z art. 81, z art. 127 § 3 i z art. 140 k.p.a. w zw. z art. 36, z art. 38 ust. 1 i z art. 16 ust. 3 Ustawy, poprzez:

- zakreślenie terminu na wypowiedzenie się co do zebranych dowodów, materiałów i żądań w sposób sprzeczny i mylący, bowiem (i) w protokole rozprawy z [...] października 2017 r., na jego ostatniej s. 31, Przewodniczący Komisji udzielił w trybie art. 10 § 1 k.p.a. terminu 14 dni liczonego od chwili zamknięcia rozprawy, po czym (ii) tego samego dnia, tj. [...] października 2017 r., opublikowano w BIP na podstawie tego samego art. 10 § 1 k.p.a. zawiadomienie podpisane przez Przewodniczącego Komisji, w którym czytamy, że termin 14 dni na zajęcie stanowiska w sprawie biegnie od dnia doręczenia niniejszego zawiadomienia, co zgodnie z art. 16 ust 3 Ustawy oznacza, że termin ten upływał w zupełnie innej (późniejszej) dacie niż wynikająca z zarządzenia Przewodniczącego Komisji ogłoszonego podczas ww. rozprawy;

- zakreślenie terminu na wypowiedzenie się co do zebranych dowodów, materiałów i żądań w sposób sprzeczny i mylący, bowiem (i) w protokole rozprawy z [...] lutego 2018 r., na jego ostatniej s. 6, Przewodniczący Komisji udzielił w trybie art. 10 § 1 k.p.a. terminu 7 dni liczonego od chwili zamknięcia rozprawy, po czym (ii) dzień później, tj. [...] lutego 2018 r., opublikowano w BIP na podstawie tego samego art. 10 § 1 k.p.a. zawiadomienie podpisane przez Przewodniczącego Komisji, w którym czytamy, że termin 7 dni na zajęcie stanowiska w sprawie biegnie od dnia doręczenia niniejszego zawiadomienia, co zgodnie z art. 16 ust. 3 Ustawy oznacza, że termin ten upływał w zupełnie innej (późniejszej) dacie niż wynikająca z zarządzenia Przewodniczącego Komisji ogłoszonego podczas ww. rozprawy;

- zakreślenie terminu na wypowiedzenie się co do zebranych dowodów, materiałów i żądań w momencie, w którym materiał sprawy był niekompletny i podlegał dalszym uzupełnieniom (co wynika z akt sprawy), a tym samym materiał ten nie był jeszcze zebrany, jak tego wymaga art. 10 § 1 k.p.a.;

q) art. 22, art. 36 i art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 10 § 1, z art. 14 § 1, z art. 67 § 1, z art. 73 § 1, z art. 74 § 1, z art. 127 § 3 i z art. 140 k.p.a., poprzez:

- błędne przyjęcie, że niejawny charakter innych niż rozprawa posiedzeń Komisji oznacza, iż z akt sprawy można wyłączyć protokoły z przebiegu tych posiedzeń, gdy tymczasem przebieg niejawnych posiedzeń Komisji powinien być, jako czynność mająca znaczenie dla sprawy, utrwalony w formie protokołu złożonego do akt sprawy, który co najwyżej w trybie art. 74 § 1 k.p.a. mógłby nie podlegać udostępnieniu stronom, jeśli dokument ten byłby opatrzony klauzulą tajności lub objęty wyłączeniem z uwagi na ważny interes państwowy; nie ma natomiast możliwości, aby akta sprawy nie zawierały protokołów posiedzeń niejawnych Komisji, bowiem stoi to w oczywistej sprzeczności z art. 67 § 1 k.p.a. i tworzy wrażenie, że akta Komisji są wybiórcze i urządzone w sposób dowolny według uznania organu, co w żadnym razie nie powinno mieć miejsca;

- brak udostępnienia stronom, w ramach akt sprawy, protokołów z przebiegu posiedzeń niejawnych Komisji, co nie daje możliwości zweryfikowania, czy i kiedy posiedzenia takie odbyły się, czy miało to miejsce w terminach określonych pierwotnie w zarządzeniu Przewodniczącego, a także, co dokładnie było przedmiotem obrad Komisji, jak też brak jest możliwości dokonania oceny pozostałych okoliczności wskazanych w art. 68 § 1 i 2 k.p.a.;

r) art. 67 § 2 pkt 2 i 4, art. 68 § 2, art. 69 § 1, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80, art. 127 § 1 i art. 140 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 3, z art. 36 i z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- brak podpisania protokołów rozpraw z [...] października 2017 r. i [...] lutego 2018 r. oraz trzech protokołów przesłuchania świadków z [...] października 2017 r. przez wszystkie osoby obecne na tych rozprawach, tj. wszystkich członków Komisji biorących udział w przesłuchaniu, gdy tymczasem zgodnie z art. 10 ust. 3 Ustawy Przewodniczący Komisji jest uprawniony do samodzielnego podpisywania tylko decyzji i postanowień, natomiast nie dotyczy to protokołów rozpraw, które w myśl art. 68 § 2 k.p.a. powinny być podpisane przez wszystkie osoby obecne, biorące udział w czynności urzędowej (w tym przypadku rozprawie - art. 67 § 2 pkt 2 i 4 k.p.a.), a więc przez wszystkich członków Komisji, którzy - co bezsprzecznie wynika z treści protokołu rozprawy z [...] października 2017 r. - brali udział w przesłuchaniu świadków, aktywnie zadając im pytania, a także w pozostałych czynnościach Komisji (również podczas rozprawy odbytej w dniu [...] lutego 2018 r.)

- brak niezwłocznego (art. 69 § 1 k.p.a.) podpisania przez świadków dokumentów oznaczonych jako protokoły przesłuchania świadków, albowiem świadkowie podpisali się pod swoimi zeznaniami dopiero [...] i [...] października 2017 r., choć zeznania te zostały złożone [...] października 2017 r.;

- oparcie najpierw Decyzji Komisji 2017, a następnie Zaskarżonej Decyzji, w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych niezbędnych do oceny wystąpienia przesłanek z art. 30 Ustawy, na zeznaniach świadków, które zostały utrwalone w sposób sprzeczny z ww. przepisami, wobec czego treść tych zeznań nie mogła stanowić dowodu w niniejszej sprawie, skoro obejmujący te zeznania dokument nie spełnia warunków formalnych do uznania go za protokół w rozumieniu art. 67 i n. k.p.a., a nawet nie ma w zaistniałej sytuacji charakteru dokumentu urzędowego, jako że nie został sporządzony w przepisanej formie w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 Ustawy (na marginesie jedynie dodać należy, że zarzutu powyższego nie może w żadnym razie uchylać treść wydanego na podstawie art. 5 ust. 5 Ustawy zarządzenia w sprawie regulaminu działania Komisji, bowiem jest to akt prawa wewnętrznego, który nie wiąże nikogo poza Komisją, a przy tym nie może być sprzeczny z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, w tym nie może uchylać stosowania m.in. art. 68 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 Ustawy, regulującego zasady sporządzania protokołów w postępowaniu administracyjnym - por. też w tym zakresie art. 93 Konstytucji RP);

s) art. 123 § 1 i 2, art. 124 § 1, art. 75 § 1, art. 127 § 3 oraz art. 140 k.p.a. w zw. z art. 36 i z art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- brak określenia okoliczności (tezy dowodowej), które miałyby zostać ustalone przy pomocy zeznań świadków - vide postanowienie na s. 3 dokumentu oznaczonego jako protokół rozprawy z [...] października 2017 r.);

- brak wydania postanowień dowodowych dotyczących dokumentów, w związku z czym nie wiadomo, które z dokumentów pozyskanych przez Komisję stanowiły dowód w sprawie i na jakie ewentualnie okoliczności, co przy obszerności materiału, jakim dysponuje Komisja, nie pozwala na zweryfikowanie sposobu zastosowania przez Komisję art. 80 k.p.a., gdyż nie wiadomo, co dokładnie stanowiło materiał sprawy i w jaki sposób zostało wykorzystane przy wydawaniu najpierw Decyzji Komisji 2017, a następnie Zaskarżonej Decyzji;

t) art. 79 § 1 i 2 k.p.a. w zw. z art. 7, z art. 10 § 1, z art. 77 § 1, z art. 80, z art. 81 i z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 4 pkt 16 i 17, z art. 151 ust. 1, z art. 152 ust. 1 i 2 oraz z art. 153 ust. 1 u.g.n., poprzez:

- zlecenie sporządzenia opinii biegłej (w formie operatu szacunkowego) na podstawie umowy o dzieło z [...] października 2017 r., zawartej już po udzieleniu stronom w trybie art. 10 § 1 k.p.a. terminu do zajęcia końcowego stanowiska przed wydaniem Decyzji Komisji 2017 (utrzymanej następnie w mocy co do istoty zawartego w niej rozstrzygnięcia Zaskarżoną Decyzją); w efekcie, biegła sporządziła opinię [...] listopada 2017 r., składając ją dopiero [...] listopada 2017 r., a więc już PO upływie terminu podanego przez Przewodniczącego Komisji w trybie art. 10 § 1 k.p.a. na rozprawie z [...] października 2017 r. (vide s. 31 dokumentu oznaczonego jako protokół tej rozprawy);

- uniemożliwienie stronom udziału w czynnościach biegłej, w tym zadawania jej pytań oraz składania wyjaśnień, co do oświadczeń biegłej oraz sporządzonej przez nią opinii (w formie operatu szacunkowego);

- oparcie ustaleń zawartych w Decyzji Komisji na podstawie opinii biegłej, która została sporządzona z naruszeniem ww. przepisów, a tym samym wynikające z niej okoliczności nie powinny stanowić podstawy rozstrzygnięcia Komisji, skoro strony postępowania nie miały możliwości wypowiedzenia się, co do przeprowadzonego dowodu z opinii biegłej przed wydaniem Decyzji Komisji 2017 (utrzymanej następnie w mocy co do istoty zawartego w niej rozstrzygnięcia Zaskarżoną Decyzją);

- zaniechanie rzetelnej i wyczerpującej oceny opinii biegłej, w tym w szczególności (i) brak dostrzeżenia, że ze znajdujących się w aktach dokumentów wynika, iż Beneficjenci nie sprzedawali udziałów w prawach do Nieruchomości (Umowami 2013) w sposób całkowicie dobrowolny, ale w sytuacji, w której utrzymywanie zdegradowanej (nie przez nich) kamienicy, wymagającej pilnie znacznych remontów i nakładów, a do tego obciążonej prawem najmu (lokatorskiego), który (uwzględniając zadłużenia) nie rekompensował nawet koniecznych wydatków, przekraczało możliwości finansowe oraz organizacyjne Beneficjentów; w tej sytuacji rzeczą Komisji było dokonanie oceny, czy w świetle art. 151 ust. 1 oraz art. 152 ust. 1 i 2 u.g.n. biegła trafnie dokonała wyceny wartości rynkowej Nieruchomości przy zastosowaniu podejścia porównawczego (metodą korygowania ceny średniej); ponadto (ii) Komisja nie dostrzegła również kwestii obciążenia Nieruchomości lokatorskim (komunalnym) prawem najmu, co sama biegła zaliczyła do cech negatywnie wpływających na wartość Nieruchomości, jednak błędnie nie znalazło to odzwierciedlenia w dalszych wyliczeniach biegłej (w szczególności w aspekcie ustalenia, czy obciążenie najmem komunalnym dotyczyło także nieruchomości porównawczych), co następnie uszło również uwadze Komisji przy dokonywaniu oceny dowodu z opinii biegłej;

- zaniechanie ustosunkowania się najpierw w Decyzji Komisji 2017, a następnie w Zaskarżonej Decyzji do konkretnych uwag i zastrzeżeń zgłaszanych przez strony postępowania pod adresem opinii biegłej, co w braku dodatkowo umożliwienia stronom udziału w czynnościach biegłej, w tym zadawania jej pytań oraz składania wyjaśnień co do oświadczeń biegłej oraz sporządzonej przez nią opinii (w formie operatu szacunkowego), skutkuje całkowitą dowolnością i arbitralnością oceny dokonanej w tym zakresie przez Komisję, której to oceny w tym stanie rzeczy nie sposób zweryfikować (nie wiadomo bowiem, dlaczego opinię biegłej Komisja uznała za prawidłową, natomiast uwagi i zastrzeżenia stron do tej opinii miały okazać się niezasadne, gdyż tego Komisja w ogóle nie wyjaśnia);

u) art. 7, art. 7a, art. 8 § 1, art. 77 § 1, art. 80, art. 81, art. 81a, art. 107 § 3, art. 127 § 3 i art. 140 k.p.a. w zw. z art. 36 i art. 38 ust. 1 Ustawy, poprzez:

- brak sprecyzowania (w drodze postanowień dowodowych), co dokładnie stanowi materiał niniejszej sprawy, a tym samym podlegało swobodnej ocenie Komisji;

- poczynienie arbitralnych oraz wybiórczych ustaleń, czego najlepiej dowodzi zarządzenie z k. 153 akt sprawy, wydane już [...] sierpnia 2017 r.. z którego treści wynika, że: (i) stan faktyczny sprawy miał być opracowany do [...] września 2017 r., choć dopiero po tej dacie odbyło się przesłuchanie świadków, jak też Komisja pozyskała szereg dodatkowych dokumentów; (ii) wstępny projekt Decyzji Komisji 2017 miał być gotowy do [...] września 2017 r., a więc prawie miesiąc przed rozprawą i w trakcie pozyskiwania materiału dowodowego; (iii) zaawansowane projekty Decyzji Komisji 2017 oraz jej wersja ostateczna miały być gotowe w okresie od [...] października do [...] listopada 2017 r., co stwarza wrażenie fikcyjności rozprawy (odbytej dopiero [...] października 2017 r.), pozyskiwania dalszych dowodów we wskazanym wyżej okresie, terminu udzielonego stronom w trybie art. 10 § 1 k.p.a. (na przełomie października i listopada, czyli w momencie, w którym ostateczny projekt Decyzji Komisji 2017 był już przygotowany), a wreszcie opinii dostarczonych przez Społeczną Radę dopiero [...] i [...] listopada 2017 r., które w zaistniałej sytuacji były zbędne i bezprzedmiotowe; w efekcie nie sposób nie odnieść wrażenia, że Decyzja Komisji 2017, została przygotowana według z góry obranej tezy, na co większego (a być może żadnego) wpływu nie miało przeprowadzone przed Komisją postępowanie, skoro w czasie dokonywania kolejnych czynności procesowych dawno już istniał zaawansowany, a następnie ostateczny projekt Decyzji Komisji 2017 (utrzymanej następnie w mocy co do istoty zawartego w niej rozstrzygnięcia Zaskarżoną Decyzją), o czym wiadomo było już od dnia [...] sierpnia 2017 r.;

- brak należytego wyważenia interesów stron oraz interesu publicznego, a także rozstrzygnięcia występujących w sprawie wątpliwości na korzyść Beneficjentów oraz pozostałych stron, co w szczególności dotyczyło oceny skuteczności złożenia Wniosku dekretowego oraz wywołania przez Decyzję reprywatyzacyjną 2009 nieodwracalnych skutków prawnych, jak też zgodności tych skutków z interesem społecznym,

- sporządzenie uzasadnienia Zaskarżonej Decyzji w sposób wybiórczy i arbitralny, który można najkrócej opisać za pomocą formuły, iż coś jest, bo jest, względnie coś jest, gdyż Komisja tak twierdzi, przy braku zarazem wyjaśnienia, dlaczego tak miałoby być,

- sporządzenie uzasadnienia Zaskarżonej Decyzji w sposób wewnętrznie sprzeczny, gdy idzie o szereg zawartych tam argumentów

2) obrazę prawa materialnego, w postaci;

a) art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy w zw. art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu, poprzez:

- błędną wykładnię tych przepisów i przyjęcie, że do wydania Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 doszło z rażącym naruszeniem prawa, na skutek braku ustalenia, czy Wniosek dekretowy złożyły osoby uprawnione, które były w posiadaniu gruntu oraz były należycie reprezentowane, gdy tymczasem takie prawidłowe ustalenia zostały przez Prezydenta [...] poczynione, przy czym przedmiot tych ustaleń jest źródłem istotnych rozbieżności w doktrynie oraz orzecznictwie, skąd płynie wniosek, że do naruszenia zasady prawdy obiektywnej w powyższym zakresie nie mogło w ogóle dojść w sposób rażący, ergo zastosowanie ww. przepisów było tym bardziej niewłaściwe;

- błędną wykładnię tych przepisów i przyjęcie, że do wydania Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 doszło z rażącym naruszeniem prawa, na skutek braku ustalenia właściwej osoby uprawnionej do udziału w prawach do Nieruchomości wskutek spadkobrania po F. S., gdy tymczasem takie prawidłowe ustalenia zostały przez Prezydenta [...] poczynione z odwołaniem się do prawomocnych i wiążących orzeczeń sądów, przy czym przedmiot tych ustaleń należy do kognicji sądu (spadku) w postępowaniu cywilnym, wobec czego do naruszenia zasady prawdy obiektywnej w powyższym zakresie nie mogło w ogóle dojść w sposób rażący, ergo zastosowanie ww. przepisów było tym bardziej niewłaściwe;

- błędną wykładnię tych przepisów i przyjęcie, że do wydania Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 doszło z rażącym naruszeniem prawa, na skutek braku rozstrzygnięcia o całości praw i roszczeń do Nieruchomości, gdy tymczasem Komisja nie wskazała nawet źródła (przyczyny) rozbieżności matematycznej obejmującej udział w prawach do Nieruchomości wynoszący [...] części, zaś rozbieżność ta (o ile w rzeczywistości istnieje) ma charakter co najwyżej nieistotnego błędu obliczeniowego, który powinien ewentualnie podlegać rektyfikacji, wobec czego nie może wypełniać przesłanki rażącego naruszenia prawa, co potwierdza tym bardziej, że zastosowanie ww. przepisów było niewłaściwe;

- błędną wykładnię tych przepisów i przyjęcie, że do wydania Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 doszło z rażącym naruszeniem prawa, na skutek braku odniesienia się przez Prezydenta [...] do stanu prawnego lokali (związanych z nimi udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu), jak też określenia stron postępowania poprzedzającego wydanie Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 z pominięciem właścicieli lokali, gdy tymczasem decyzja ta nie odnosiła się w ogóle do udziałów w prawie użytkowania wieczystego Gruntu związanych z lokalami (z uwagi na obowiązywanie w tym zakresie ostatecznego Orzeczenia dekretowego 1951, utrzymanego w mocy Decyzją odwoławczą 1951 i Decyzją nadzorczą 1995), co dodatkowo przy rozbieżnościach w doktrynie i orzecznictwie dotyczących udziału właścicieli sprzedanych lokali w postępowaniu dekretowym, wyłączających w ogóle możliwość rażącego naruszenia prawa w omawianym zakresie, tym bardziej potwierdza, że zastosowanie ww. przepisów było niewłaściwe;

- błędną wykładnię tych przepisów i przyjęcie, że do wydania Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 doszło z rażącym naruszeniem prawa, na skutek braku rozważenia przez Prezydenta [...], czy w sprawie nie zaszła jakakolwiek inna przesłanka negatywna do ustanowienia użytkowania wieczystego (vide s. 58 Decyzji Komisji 2018), gdy tymczasem nie wiadomo nawet, jaki konkretnie przepis Prezydent [...] miałby w tym zakresie naruszyć, zaś jedyną przesłanką odmowną przewidzianą w Dekrecie, co wynika z bogatego orzecznictwa, jest tzw. przesłanka planistyczna, wobec czego nie mogło tutaj w ogóle dojść do rażącego naruszenia prawa, co potwierdza tym bardziej, że zastosowanie ww. przepisów przez Komisję było niewłaściwe;

- błędną wykładnię tych przepisów wyrażającą się w pominięciu utrwalonego w orzecznictwie poglądu, iż przepisy nacjonalizacyjne (w tym przepisy Dekretu) nie mogą być wyjaśniane jeszcze głębiej w kierunku pozbawienia prawa własności;

- błędną wykładnię tych przepisów wyrażającą się w pominięciu utrwalonego w orzecznictwie poglądu, iż przepisy o postępowaniu administracyjnym powinny być interpretowane w sposób zapewniający maksymalną ochronę uprawnień stron, w tym również ochronę przed stwierdzeniem nieważności [odpowiednio uchyleniem z powodu rażącego naruszenia prawa] decyzji administracyjnych w częściach, w jakich rozstrzygnięcia tych decyzji są zgodne z prawem (por. też wyrok TK z 12 maja 2015 r., P 46/13);(...) przy zastosowaniu bowiem uznanych powszechnie reguł interpretacyjnych należy dojść do wniosku, że stwierdzenie nieważności [odpowiednio uchylenie z powodu rażącego naruszenia prawa] decyzji tylko w części dotkniętej kwalifikowaną wadliwością nie tylko jest dopuszczalne, lecz - jako zgodne z zasadami ogólnymi tego kodeksu - powinno być regułą działania organów nadzoru. Umożliwia ona bowiem ograniczenie ingerencji organów nadzoru administracyjnego w sprawy zakończone decyzjami administracyjnymi do zakresu niezbędnego do usunięcia kwalifikowanego naruszenia prawa, bez naruszania stanu wynikającego z części decyzji administracyjnych zgodnych z prawem (wyr. NSA z 21 stycznia 1988 r., IV SA 859/87, ONSA 1990, Nr 2, poz. 25, z którego wywodzi się aktualna do dziś linia orzecznicza);

b) art. 30 ust. 1 pkt 5 Ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 Dekretu, poprzez:

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. bezpodstawne przyjęcie, że wniosek dekretowy nie pochodził od osób uprawnionych, gdyż nie została spełniona przesłanka posiadania gruntu przez dawnych właścicieli Nieruchomości, zaś ich pełnomocnik składający wniosek dekretowy nie był do tej czynności umocowany, gdy tymczasem z przyczyn opisanych już we wcześniejszych zarzutach takie okoliczności nie zachodziły, wobec czego nie było podstaw do stosowania przez Komisję ww. przepisów;

- błędną wykładnię tych przepisów wyrażającą się w pominięciu utrwalonego w orzecznictwie poglądu, iż przepisy nacjonalizacyjne (w tym przepisy Dekretu) nie mogą być wyjaśniane jeszcze głębiej w kierunku pozbawienia prawa własności;

c) art. 30 ust. 1 pkt 6, art. 38 ust. 1 i art. 42 Ustawy w zw. z art. 7 k.p.a. w zw. z art. 2, z art. 21 ust. 1, z art. 64 i z art. 75 Konstytucji RP, poprzez:

- błędną wykładnię tych przepisów, polegającą na przyjęciu, że rażąco sprzecznym z interesem społecznym skutkiem Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 miało być przeniesienie przez Beneficjentów praw do Nieruchomości na rzecz [...] (Umowami 2013) w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości Nieruchomości, gdy tymczasem taką przesłankę przewiduje wyłącznie art. 30 ust. 1 pkt 5, a nie art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy, zaś zestawienie treści tych przepisów z art. 2 pkt 4 Ustawy jasno wskazuje, że Ustawa rozróżnia przeniesienie praw od przeniesienia roszczeń do nieruchomości [...], wobec czego nie można tym terminom przypisywać jednakowego znaczenia, jak wadliwie uczyniła to Komisja w Zaskarżonej Decyzji, a wcześniej w Decyzji Komisji 2017;

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. bezpodstawne poddanie zdarzeń, jakie nastąpiły w latach 2009-2017 (po wydaniu Decyzji reprywatyzacyjnej 2009), ocenie z punktu widzenia art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy, który obowiązuje dopiero od 5 maja 2017 r., a więc z punktu widzenia określonych w tym przepisie przesłanek, które nie istniały w systemie prawnym w czasie, gdy miało rzekomo dochodzić do zdarzeń naruszających te przesłanki, co stanowi oczywiste i rażące zaprzeczenie reguł lex retro non agit oraz tempus regit actum. a tym samym uchybia zasadzie demokratycznego państwa prawnego; skutki, o jakich mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy, mogą natomiast obejmować swym zakresem tylko i wyłącznie zdarzenia (okoliczności), które zaistniały po wejściu Ustawy w życie, a więc po 5 maja 2017 r., skąd wynika, że do skutków Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 (w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy) nie można zaliczyć ani Umowy 2011, ani Umów 2013, ani żadnych innych okoliczności, jakie miały miejsce począwszy od 2009 r., ale przed 5 maja 2017 r. (por. też art. 42 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP, który można tutaj sparafrazować w ten sposób, że konsekwencjom przewidzianym w Ustawie podlega ten tylko, kto dopuścił się działań opisanych w Ustawie w czasie jej obowiązywania, a co najmniej, gdy skutki tych działań miały miejsce w czasie obowiązywania Ustawy);

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. bezpodstawny brak rozróżnienia skutków prawnych oraz skutków faktycznych Decyzji reprywatyzacyjnej 2009, gdy tymczasem już z tytułu Ustawy, a także jej art. 1 i 3 wynika, że zadania i kompetencje Komisji zostały ograniczone wyłącznie do usuwania skutków prawnych, a nie faktycznych decyzji reprywatyzacyjnych; wziąwszy wobec tego pod uwagę, że skutek prawny decyzji administracyjnej wyczerpuje się w powstaniu, zmianie lub ustaniu stosunku prawnego, wszelkie okoliczności faktyczne, jakie zaistniały na Nieruchomości po 2009 r., są w niniejszej sprawie irrelewantne (bezprzedmiotowe) i jako takie nie powinny były kształtować Zaskarżonej Decyzji, choć w rzeczywistości wadliwie miało to miejsce, czego w szczególności dowodzi posiłkowanie się przez Komisję zeznaniami świadków, które nie dotyczyły skutków prawnych Decyzji reprywatyzacyjnej 2009;

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. wadliwy brak dostrzeżenia, że w decyzjach wydawanych w trybie art. 7 Dekretu (a więc i w Decyzji reprywatyzacyjnej 2009) niedopuszczalne jest orzekanie (w jakimkolwiek aspekcie) o budynkach znajdujących się na gruncie (co dotyczy także budynku), co wyjaśnił dobitnie NSA w wyroku z 5 marca 2007 r., 1 OSK 580/06, w którym podano, że konstrukcja przepisów dekretu, uwzględniającego odrębną własność budynków przewidzianą w art. 5, nie przewidywało możliwości orzekania o własności budynku (vide wyrok NSA z 18 czerwca 2002 r., I SA 2718, niepubl.). Nie można także w trybie administracyjno-prawnym regulować kwestii zwrotu nakładów, jak również przesądzać, no czyją rzecz zwrot ten ma nastąpić; wobec tego, przy sprecyzowanej w art. 2 pkt 3 Ustawy definicji decyzji reprywatyzacyjnej, do skutków prawnych jej wydania nie można zaliczyć żadnych okoliczności natury jurydycznej, jakie dotyczą budynku, gdy tymczasem wszystkie przywołane przez Komisję w Zaskarżonej Decyzji argumenty, mające uzasadniać zastosowanie art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy, odnoszą się właśnie do budynku, a nie do Gruntu, którego Decyzja reprywatyzacyjna 2009 wyłącznie dotyczyła; skoro więc wydanie tej decyzji nic w statusie prawnym budynku nie zmieniło, to nie można uznać, że w tym zakresie doszło do wywołania jakichkolwiek skutków prawnych, które Komisja mogłaby w zakresie swoich zadań i kompetencji usunąć;

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów poprzez bezpodstawny brak rozróżnienia skutków prawnych (i) Decyzji reprywatyzacyjnej 2009, (ii) Umowy 2011 oraz (iii) Umów 2013, gdy tymczasem wszystkie skutki, na które powołuje się Komisja w Zaskarżonej Decyzji, są skutkami Umów 2013, a w najlepszym razie Umowy 2011, nie zaś Decyzji reprywatyzacyjnej 2009; w braku bowiem odmiennych postanowień Ustawy, skutki prawne przewidziane w art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy należy rozumieć jako bezpośrednie (a nie pośrednie) skutki - i to konkretnie - decyzji reprywatyzacyjnej; ustawodawca nie odwołał się bowiem do istnienia pomiędzy taką decyzją oraz stanem rzeczy powstałym w wyniku jej wydania związku przyczynowego (adekwatnego lub innego), tylko konkretnie wskazał na skutek, którego przyczyną jest wydanie decyzji reprywatyzacyjnej, co uzasadnia wymóg bezpośredniości skutku wynikającego z tej konkretnie przyczyny; tymczasem z materiału sprawy jednoznacznie wynika, że wszystkie negatywne skutki reprywatyzacji Nieruchomości Komisja wiąże z okresem po 2013 r., a nie z latami 2009-2013, co najlepiej dowodzi, że przyczyną tych skutków nie mogła być Decyzja reprywatyzacyjna 2009, jak wadliwie przyjęto to w Zaskarżonej Decyzji;

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. utożsamienie potrzeb kilku, będących w zdecydowanej mniejszości, lokatorów z interesem społecznym, co jest nieporozumieniem, bowiem lokatorzy ci reprezentują jeśli nie swój własny interes faktyczny, to w najlepszym razie interes grupowy (będący de iure także postacią interesu indywidualnego), wobec czego nadużyciem ze strony Komisji było przyjęcie w Zaskarżonej Decyzji, że doszło w niniejszej sprawie do naruszenia interesu społecznego (publicznego), który ze swej natury ma charakter nieograniczony (nieoznaczony) podmiotowo, wobec czego nie może wyczerpywać się w subiektywnych przekonaniach kilku z imienia i nazwiska oznaczonych osób, będących lokatorami budynku; działanie Komisji było przy tym wyjątkowo wadliwe z tego względu, że zaniechano w ogóle wyważenia interesu Beneficjentów oraz pozostałych stron postępowania z interesem lokatorów, choć od 1989 r. przyjęte jest (przy braku zarazem podstaw do powrotu do reguły odwrotnej, obowiązującej w czasach PRL), że udzielenie przez organ ochrony interesowi publicznemu (społecznemu), a nie słusznemu interesowi strony, wymaga wskazania przez ten organ, o jaki konkretnie interes ogólny (społeczny) chodzi, a także udowodnienia, że ten konkretny interes ogólny (społeczny) jest na tyle ważny, że bezwzględnie wymaga ograniczenia uprawnień indywidualnych strony, zaś realizacja tego interesu publicznego (społecznego) nie może nastąpić w inny sposób, bez uszczerbku dla indywidualnych uprawnień strony; tego rodzaju argumentów w Zaskarżonej Decyzji tymczasem brak, wobec czego nie może być mowy o prawidłowej wykładni i zastosowaniu przez Komisję art. 30 ust. 1 pkt 6 i art. 38 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 7 k.p.a., skoro organ nadał prymat błędnie zidentyfikowanemu interesowi społecznemu (publicznemu) przed słusznym interesem stron postępowania zakończonego Decyzją Komisji 2018;

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. brak wyważenia wartości chronionych prawnie, z jednej strony, przez art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji RP, a z drugiej strony, przez art. 75 Konstytucji RP, w efekcie czego pierwszeństwo Komisja przyznała tej drugiej normie, jednak z zupełnie niezrozumiałych przyczyn, gdyż nie zostało to w żaden sposób wyjaśnione w Zaskarżonej Decyzji; tymczasem stawianie ochrony interesu lokatorów (do tego jedynie kilku) ponad prawem własności budynku i jego konstytucyjną ochroną nie może stanowić właściwego wzorca wykładni prokonstytucyjnej, czego Komisja w Zaskarżonej Decyzji zupełnie nie dostrzegła ani nie wyjaśniła;

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów poprzez wadliwe przyjęcie, że wydanie decyzji reprywatyzacyjnej doprowadza do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym wtedy, gdy uniemożliwia gminie realizowania celów publicznych albo doprowadziło do zaniechania wykonywania przez gminę zadań publicznych (vide s. 47 Decyzji Komisji 2018 - pisownia oryginalna), przy braku jednak dostrzeżenia, te swoje zadania jednostko samorządu terytorialnego powinna realizować wykorzystując swoje mienie, nie zaś składniki majątkowe cudze, które posiada jako posiadacz w złej wierze, jak trafnie ujął to SN w wyroku z 11 sierpnia 2011 r., I CSK 642/10 (wydanym także na tle reprywatyzacji, w odniesieniu do budynku objętego działaniem Dekretu), wobec czego niedopuszczalne jest twierdzenie Komisji, że zajmowanie, bez żadnej ku temu podstawy prawnej, dla celów najmu komunalnego, bezprawnie przejętego budynku, stanowiącego własność prywatną, powinno korzystać z ochrony pod pretekstem wykonywania zadań publicznych; inną rzeczą jest przy tym, że wydanie Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 ani nie ograniczyło, ani nie uniemożliwiło [...] wykonywania zadań publicznych, bowiem [...] nadal wykonuje zadania z zakresu publicznej gospodarki lokalami, tyle że nie czyni tego na koszt prywatnych właścicieli budynku, co jest sytuacją całkowicie normalną, w przeciwieństwie do istniejącego uprzednio stanu, w którym prywatny budynek, bezprawnie przejęty przez Państwo, służył do realizacji zadań publicznych i to bez jakiejkolwiek rekompensaty z tego tytułu;

d) art. 2 pkt 4 w zw. z art. 42 Ustawy w zw. z art. 2 Konstytucji RP, poprzez:

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. dokonanie przez Komisję oceny prawnej cywilnych Umów 2013 na podstawie art. 2 pkt 4 Ustawy, w sytuacji, gdy przepis ten wszedł w życie dopiero 5 maja 2017 r. i zdaniem samej Komisji, na co wskazuje zresztą wewnętrzny charakter użytej w tym przepisie definicji legalnej wyłącznie na użytek Ustawy, zawiera on nowe (autonomiczne) ujęcie nieodwracalnych skutków prawnych oraz złej wiary; skoro zaś tak, to dokonanie przez Komisję oceny prawnej Umów 2013 na podstawie art. 2 pkt 4 Ustawy, który w czasie ich zawierania nie obowiązywał, stanowi oczywiste zaprzeczenie reguł lex retro non agit oraz tempus reait actum. bowiem umowom tym - mającym charakter jednorazowy, a nie ciągły - przypisano bezpodstawnie skutki prawne (określone Ustawą, w tym jej art. 2 pkt 4), które z tych czynności w dacie ich dokonywania nie wynikały (art. 56 k.c.);

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, wyrażające się w pominięciu przez Komisję przy ocenie nieodwracalnych skutków prawnych Decyzji reprywatyzacyjnej 2009 faktu zawarcia, już po wydaniu tej decyzji, Umowy 2011 (całkowicie odrębnej i poprzedzającej Umowy 2013), która była czynnością cywilnoprawną o charakterze odpłatnym, zaś kompetencje Komisji nie uprawniały tego organu ani do dokonywania oceny prawnej tej umowy, ani tym bardziej do znoszenia jej skutków prawnych lub traktowania ich per non est, skoro zgodnie z utrwalonym poglądem, uchylenie ostatecznej decyzji administracyjnej już po zawarciu umowy sprzedaży (oddania w użytkowanie wieczyste) nieruchomości samo przez się nie powoduje nieważności tej umowy (por. uchwała SN z 25 kwietnia 1964 r., III CO 12/64, OSNC 1964, Nr 12, poz. 244 oraz utrwaloną na tle tego rozstrzygnięcia linię orzeczniczą);

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów poprzez doprowadzenie do stanu, w którym na skutek braku uznania, że Decyzja reprywatyzacyjna 2009 wywołała nieodwracalne skutki prawne, z jednej strony, w księdze wieczystej Nieruchomości wpisane będzie na podstawie art. 40 Ustawy [...], a z drugiej strony, w obrocie prawnym funkcjonować będą ważne i skuteczne Umowy 2013 oraz poprzedzająca je Umowa 2011, co zarazem oznacza, że Zaskarżona Decyzja przełamie moc prawną wszystkich tych umów, choć ani nie wynika to z Ustawy, ani nie leży w zakresie zadań i kompetencji Komisji;

e) art. 40e ust. 1 Ustawy w zw. z art. 7 i art. 8 Ustawy nowelizującej, poprzez: niewłaściwe zastosowanie art. 40e ust. 1 Ustawy (w wersji obowiązującej od 14 marca 2018 r.), który w sprawie rozstrzygniętej Zaskarżoną Decyzją, wydaną [...] marca 2018 r., nie obowiązywał, wobec czego nie było podstaw do uzupełnienia Decyzji Komisji 2018 o punkt IV. jej sentencji, co oznacza, że w tym zakresie Zaskarżona Decyzja została wydana bez podstawy prawnej;

f) art. LIV ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające k. c. (Dz. U. Nr 36 poz. 341 ze zm.), dalej p.w.k.c. w zw. z art. LI p.w.k.c. w zw. z przepisami Kodeksu Napoleona przywołanymi w Decyzji Komisji 2018, poprzez:

- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, wyrażające się w rozstrzygnięciu przez Komisję kwestii spadkobrania po F. S. pomimo braku w tym zakresie kompetencji Komisji, a także braku przeprowadzenia przez Komisję koniecznego i wyczerpującego postępowania spadkowego, co skutkowało zastosowaniem przez Komisję ww. przepisów, do czego w sprawie zakończonej Zaskarżoną Decyzją Komisja nie była uprawniona, wkraczając w efekcie w sferę kognicji sądu cywilnego (sądu spadku), a tym samym przekraczając swoje kompetencje i to w sposób, który nie poddaje się kontroli WSA, skoro do zakresu działania tego Sądu nie należy rozstrzyganie w sprawach spadkowych;

- błędną wykładnię tych przepisów i przyjęcie, że Skarb Państwa miałby stać się spadkobiercą F. S. dopiero [...] stycznia 1970 r. na skutek upływu terminu przewidzianego w Kodeksie Napoleona, gdy tymczasem sama Komisja twierdzi, że z mocy przejściowego przepisu art. LIV p.w.k.c., do spadkobrania po F. S. miałyby stosować się przepisy k.c., a nie obowiązujące w dacie otwarcia tego spadku przepisy Kodeksu Napoleona, wobec czego nie sposób, aby spadkobranie po F. S. miało odbywać się na zasadach określonych w Kodeksie Napoleona, skoro spadek ten - z mocy art. LIV p.w.k.c. - miał podlegać przepisom k.c. o dziedziczeniu ustawowym Skarbu Państwa, a nie przepisom Kodeksu Napoleona; w powyższym zatem zakresie wykładnia dokonana przez Komisję oraz jej wyjaśnienia zawarte w uzasadnieniu Zaskarżonej Decyzji są nie tylko błędne, ale i wewnętrznie (wzajemnie) sprzeczne;

g) art. 7 ust. 1 Dekretu w zw. z art. 296 § 1, z art. 298, z art. 299 § 1, z art. 300 § 1 i z art. 301 p.rz.:

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. przyjęcie, że przesłanka posiadania gruntu była wymagana nie tylko od następców prawnych dotychczasowego właściciela, ale także jego samego;

- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, wyrażające się w pominięciu domniemań z art. 296 § z art. 298, z art. 299 § 1, z art. 300 § 1 i z art. 301 p.rz., które nie zostały obalone, bowiem nie wykazano, czy w ogóle, a jeśli tak, to kiedy, przez kogo i na czyją rzecz posiadanie Nieruchomości miało być utracone, a także, kto konkretnie inny niż dawni właściciele Nieruchomości miał to posiadanie wykonywać w 1948 r., czemu przeczy dodatkowo protokół objęcia w posiadanie Nieruchomości przez Skarb Państwa z [...] sierpnia 1951 r., a także dwa znajdujące w aktach pisma z sierpnia 1951 r. (dotyczące wniesionych odwołań), z których wprost wynika, że pozostawienie terenu z tak dużym budynkiem mieszkalnym o wielu izbach - w rękach prywatnych nie jest gospodarczo uzasadnione, skąd wprost wynika, przy braku dowodu przeciwnego ze strony Komisji (obalającego domniemania), że Nieruchomość do 1951 r. znajdowała się w posiadaniu jej dawnych właścicieli;

- brak dostrzeżenia, że zgodnie z utrwalonym poglądem, przepisy nacjonalizacyjne (w tym przepisy Dekretu) nie mogą być wyjaśniane jeszcze głębiej w kierunku pozbawienia prawa własności, co ma dodatkowo takie znaczenie, że posiadania Nieruchomości nie kwestionowały stalinowskie władze w 1951 r., natomiast za wszelka cenę próbuje je obecnie podważyć Komisja, po 70 latach od czasu, gdy to posiadanie miało miejsce i było wykonywane:

h) art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu, poprzez:

błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. bezpodstawną odmowę ustanowienia prawa użytkowania wieczystego Gruntu na rzecz następców prawnych dawnych właścicieli Nieruchomości, w sytuacji, gdy z przyczyn opisanych już we wcześniejszych zarzutach nie zachodziły podstawy do wydania przez Komisję tego rodzaju rozstrzygnięcia;

i) art. 5, art. 8 i art. 9 Dekretu w zw. z art. 21 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 2 i z art. 40 Ustawy, poprzez:

- błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, tj. odjęcie prawa własności budynku na rzecz [...], z przeznaczeniem na realizację celów (zadań) publicznych w postaci najmu komunalnego, bez żadnego odszkodowania, w sytuacji, gdy Zaskarżona Decyzja (uchylająca jedynie Decyzję reprywatyzacyjną 2009, a nie stwierdzająca jej nieważności oraz załatwiająca odmownie Wniosek dekretowy) wywołuje skutek prawny ex nunc (na przyszłość), wobec czego własność budynku (z wyłączeniem Lokali), która w całym okresie od 1911 roku nieprzerwanie przysługiwała dotychczasowym właścicielom, dopiero teraz miałaby przejść na rzecz [...], a tym samym dopiero obecnie powstaje prawo do odszkodowania, o którym mowa w art. 8 i 9 Dekretu, które nie wygasło na podstawie przepisów wskazanych w art. 214 ust. 1 u.g.n. (skoro dotychczas nie istniało, wobec czego nie mogło wygasnąć we wskazanych tam terminach), a jednocześnie wypłata takiego odszkodowania znajduje oparcie w ogólnej regule wynikającej z art. 21 ust. 2 Konstytucji RP, czego Komisja w ogóle nie dostrzegła w Zaskarżonej Decyzji, w tym uchyliła się od wskazania, komu w stanie prawnym ukształtowanym tą decyzją takie odszkodowanie miałoby przysługiwać i kto - Skarb Państwa czy [...] - miałby być w zaistniałej sytuacji płatnikiem tego odszkodowania.

Wobec powyższego wniosła o:

1) stwierdzenie nieważności Zaskarżonej Decyzji oraz poprzedzającej ją Decyzji Komisji 2017 w całości oraz umorzenie postępowania administracyjnego przeprowadzonego przez Komisję (art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 3 i z art. 135 p.p.s.a.), bądź

2) uchylenie Zaskarżonej Decyzji oraz poprzedzającej ją Decyzji Komisji 2017 w całości oraz umorzenie postępowania administracyjnego przeprowadzonego przez Komisję (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/-c/ w zw. z art. 145 § 3 i z art. 135 p.p.s.a.); lub ewentualnie o:

3) stwierdzenie nieważności Zaskarżonej Decyzji oraz poprzedzającej ją Decyzji Komisji 2017 w całości oraz zobowiązanie Komisji do wydania w terminie 1 (jednego) miesiąca decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub art. 29 ust. 1 pkt 5 Ustawy w jej aktualnym brzmieniu (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ w zw. z art. 145a § 1 i z art. 135 p.p.s.a.), bądź

4) uchylenie Zaskarżonej Decyzji oraz poprzedzającej ją Decyzji Komisji 2017 w całości oraz zobowiązanie Komisji do wydania w terminie 1 (jednego) miesiąca decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub art. 29 ust. 1 pkt 5 Ustawy w jej aktualnym brzmieniu (art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145a § 1 i z art. 135 p.p.s.a.); lub ewentualnie:

5) stwierdzenie nieważności Zaskarżonej Decyzji oraz poprzedzającej ją Decyzji Komisji 2017 w całości (art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 135 p.p.s.a.), bądź

6) uchylenie Zaskarżonej Decyzji oraz poprzedzającej ją Decyzji Komisji 2017 w całości (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/-c/ w zw. z art. 135 p.p.s.a.);

w każdym natomiast przypadku o:

7) rozpoznanie niniejszej Skargi w trybie zwykłym na rozprawie;

8) zastosowanie, o ile zajdą ku temu podstawy procesowe, art. 111 § 1 w zw. z art. 51 i z art. 57 § 2 p.p.s.a.;

9) zasądzenie od Komisji na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym także kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi rozwinięto zarzuty w niej podniesione.

Natomiast K. S., W. K., J. K., Z. K., J. S., Z. P. i P. W. zaskarżonej decyzji zarzucili:

1. rażące naruszenie przepisów art. 156 § 1 pkt. 2 i 4 w zw. z art. 28 w zw. z art. 158 § 2 w zw. z art. 156 § 2 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy - poprzez skierowanie zaskarżonej decyzji przez Komisję do osób nie będących stronami w sprawie, a mianowicie skierowanie jej do właścicieli czterech lokali sprzedanych nr: [...], [...], [...] i [...] w budynku przy ul. [...] w W. (vide s. 60 i 61, pkt. 10.3 zaskarżonej decyzji), którzy to właściciele nie posiadali statusu stron w postępowaniu prowadzonym przez Komisję, z uwagi na fakt, iż w zakresie dotyczącym tych lokali decyzją nadzorczą Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z [...] stycznia 1995 r. stwierdzono wyraźnie, iż z uwagi na nieodwracalne skutki prawne, które wywołała sprzedaż tych lokali, stwierdzono wydanie tzw. odmownych decyzji dekretowych z 1951 r. z naruszeniem prawa (nie stwierdzając ich nieważności w tej części), co w konsekwencji spowodowało, iż tzw. odmowne decyzje dekretowe w części dotyczącej ww. czterech lokali sprzedanych nigdy nie zostały wyeliminowane z obrotu prawnego z mocą wsteczną (ex tunc) i w rezultacie tego, dalsze rozpoznanie tzw. wniosku dekretowego, zarówno przez Prezydenta [...] decyzją reprywatyzacyjną, jak i obecnie przez Komisję zaskarżoną decyzją, nie mogło i nie obejmowało już kwestii ww. lokali sprzedanych oraz nie dotyczyło interesu prawnego właścicieli tych lokali, co tym samym oznacza, iż nie byli oni stronami postępowania przed Komisją w rozumieniu przepisu art. 28 k.p.a.;

a w związku z powyższym:

2. naruszenie przepisu art. 30 ust. 1 pkt. 4 i 5 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 i art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy (w brzmieniu sprzed nowelizacji) w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu w zw. z art. art. 156 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 28 w zw. z art. 158 § 2 w zw. z art. 156 § 2 w zw. z art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. - poprzez bezpodstawne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...], wskutek błędnego uznania przez Komisję, iż Prezydent [...] rzekomo nieprawidłowo określił strony postępowania nie zapewniając właścicielom wyodrębnionych lokali nr [...], [...], [...] i [...] w budynku przy ul. [...] udziału w postępowaniu przed Prezydentem [...] na prawach strony, w sytuacji, gdy działanie Prezydenta [...] było w pełni prawidłowe, gdyż właściciele tych lokali nie byli stronami postępowania przed nim, z uwagi na formę rozstrzygnięcia, prawomocnej i ostatecznej decyzji nadzorczej Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z [...] stycznia 1995 r.;

3. rażące naruszenie art. 111 § la i lb k.p.a. w zw. z art. 40 e ust. 1 i art. 38 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 14 marca 2018 r. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 431) poprzez uzupełnienie zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy decyzja z dnia [...] marca 2018 r. była kompletna, a zmiana stanu prawnego, która umożliwia nakazanie [...] przejęcie nieruchomości w zarząd, nastąpiła już po zakończeniu postępowania w niniejszej sprawie, a w konsekwencji zmiana stanu prawnego nie stanowi podstawy do uzupełniania decyzji administracyjnej;

4. naruszenie przepisów art. 107 § 1 i 3 w zw. art. 7 i art. 77 § 1 w zw. z art. 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy poprzez całkowicie wadliwe i nie spełniające standardów, o których mowa w tych przepisach, sformułowanie przez Komisję uzasadnienia zaskarżonej decyzji, które w swej treści zawiera miedzy innymi fragmenty pochodzące prawdopodobnie z innych decyzji Komisji, wydanych w innych sprawach, oraz w którym to uzasadnieniu brak jest jakiegokolwiek odniesienia się przez Komisję do zarzutów postawionych przez skarżących w ich skardze z [...] stycznia 2018 r. (która podlegała rozpoznaniu przez Komisję jako wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy), co w konsekwencji powoduje, iż tak wadliwie skonstruowane uzasadnienie zaskarżonej decyzji, nie daje możliwości skarżącym poznania stanowiska Komisji odnośnie zarzutów skarżących wobec decyzji Komisji z dnia [...] listopada 2017 r.;

5. naruszenie art. 30 ust. 1 pkt. 4 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 i art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu w zw. z art. 11, art. 12 ust. 1 - 5 w zw. z art. 16 ust. 3 i 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. R.P. Nr 78, poz. 443, zwanym dalej r.p.a.) w zw. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 64 § 2 k.p.a. - poprzez bezpodstawne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. w przedmiocie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] oraz także odmowę przez Komisję ustanowienia tego prawa, wskutek całkowicie błędnego uznania przez Komisję, jakoby wniosek o przyznanie prawa własności czasowej gruntu tej nieruchomości (tzw. wniosek dekretowy) złożony w dniu [...] czerwca 1948 r. przez pełnomocnika dawnych właścicieli - adwokata T. N. - miał pochodzić rzekomo od osoby nieuprawnionej, z uwagi na załączenie nieuwierzytelnionego odpisu pełnomocnictwa, co zdaniem Komisji należało traktować jako brak pełnomocnictwa w ogóle, w sytuacji gdy: po pierwsze, przepisy obowiązującego w dacie złożenia wniosku dekretowego rozporządzenia o postępowaniu administracyjnym z 1928 r. nie precyzowały formalistycznie sposobu uwierzytelniania odpisów pełnomocnictw przez adwokatów, po drugie, na gruncie przepisów r.p.a. dawne organy dekretowe (tj. PRN w [...] i Ministerstwo Gospodarki Komunalnej) mogły żądać wprawdzie uzupełnienia braków formalnych, jednak jedynie wówczas, gdy miały w tym zakresie wątpliwości odnośnie wiarygodności pełnomocnictwa adwokata T. N. do złożenia wniosku dekretowego, podczas gdy z ogółu okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wyraźnie wynika, iż dawne organy wątpliwości takich nie miały i dlatego też, nie żądały one uzupełnienia złożonego odpisu pełnomocnictwa; po trzecie, ewentualny brak w postaci braku prawidłowo uwierzytelnionego odpisu pełnomocnictwa miał zarówno na gruncie przepisów r.p.a., jak i obecnie obowiązującego k.p.a. - czego Komisja nie dostrzegła - charakter wyraźnie usuwalny i w razie powzięcia wątpliwości w tym zakresie, Komisja winna była wezwać do uzupełnienia tego braku lub potwierdzenia czynności złożenia wniosku dekretowego przez spadkobierców dawnych właścicieli, nie zaś a limine stwierdzać, iż brak było pełnomocnictwa w ogóle i że wniosek dekretowy pochodzi od osoby nieuprawnionej, któremu to stwierdzeniu przeczy szereg pominiętych przez Komisję istotnych okoliczności faktycznych niniejszej sprawy;

6. naruszenie przepisu art. 30 ust. 1 pkt. 4 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 i art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. - poprzez bezpodstawne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...], wskutek błędnego uznania przez Komisję, jakoby Prezydent [...] dopuścił się rażącego naruszenia zasady prawdy obiektywnej, które zdaniem Komisji miałoby polegać na tym, że Prezydent [...] nie zbadał tego, czy adwokat T. N. był legitymowany do złożenia w dniu [...] czerwca 1948 r. wniosku dekretowego oraz nie zbadał także przesłanki posiadania, podczas gdy w okolicznościach niniejszej sprawy Prezydent [...] nie dopuścił się wskazanego naruszenia;

7. naruszenie przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy w zw. z art. 296 § 1 w zw. z art. 298 dekretu z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe (Dz. U. z 15.11.1946, Nr 57, poz. 319) w zw. art. 7 ust. 1 dekretu - poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu przez Komisję w zaskarżonej decyzji, iż byli właściciele nieruchomości nie spełniali przesłanki posiadania, o której mowa w art. 7 ust. 1 dekretu warszawskiego, w sytuacji, gdy w okolicznościach niniejszej sprawy, przesłanka posiadania z art. 7 ust 1 dekretu została przez nich niewątpliwie spełniona, albowiem po ich stronie zachodziły oba elementy niezbędne dla stwierdzenia istnienia tegoż posiadania, gdyż, mieli oni zarówno możliwość sprawowania faktycznej władzy nad rzeczą (corpus), wykonywaną w praktyce poprzez administrowanie tą nieruchomością od 1945 roku przez współwłaścicielkę – A. G. (zamieszkałą w przedmiotowym budynku w lokalu nr [...]), jak również mieli oni także niewątpliwie wolę zatrzymania rzeczy (nieruchomości) dla siebie (animus rem sibi habendi), która to wola znajduje swe odzwierciedlenie w znajdujących się w aktach własnościowych dokumentach pochodzących od tych osób;

8. naruszenie art. 30 ust. 1 pkt. 4 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu - poprzez bezpodstawne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. w przedmiocie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], wskutek wadliwego przyjęcia przez Komisję, jakoby w okolicznościach niniejszej sprawy Prezydent [...], wydając decyzję reprywatyzacyjną, dopuścił się rażącego naruszenia zasad prawdy obiektywnej oraz stwierdzenia przez Komisję, jakoby Prezydent [...] nie zbadał spełnienia przesłanki posiadania gruntu, o której mowa w art. 7 ust. 1 dekretu, przez dawnych współwłaścicieli ww. nieruchomości tj. przez A. G., I. S., W. B. i F. K. w dacie złożenia przez nich tzw. wniosku dekretowego w dniu [...] czerwca 1948 r., w sytuacji, gdy w okolicznościach niniejszej sprawy rzeczona przesłanka posiadania gruntu, o której mowa w art. 7 ust. 1 dekretu, została ponad wszelką wątpliwość spełniona, co wynika wprost z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, znajdujących swe odzwierciedlenie w tzw. aktach własnościowych nieruchomości;

9. naruszenie przepisów art. 30 ust. 1 pkt 4 in fine w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. zw. z art. art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 pkt 6 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu, poprzez bezpodstawne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...], wskutek wadliwego przyjęcia przez Komisję, jakoby w okolicznościach niniejszej sprawy Prezydent [...] naruszył w sposób rażący szereg przepisów postępowania administracyjnego w zakresie ustalania stron postępowania, w sytuacji gdy Prezydent [...] ustalał krąg podmiotów uprawnionych do uzyskania prawa użytkowania wieczystego na podstawie prawomocnych orzeczeń sądowych, które do dnia dzisiejszego nie zostały ani zmienione, ani też uchylone, w szczególności postanowienie Sądu Rejonowego z [...] listopada 2004 r., sygn. akt [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po F. S.;

10. naruszenie przepisów art. 30 ust. 1 pkt. 4 in fine w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 i art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy w zw. z art. 107 § 3 i art. 104 § 2 w zw. z art. 156 § 2 i art. 158 § 2 k.p.a. w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu - poprzez bezpodstawne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...], wskutek bezzasadnego stwierdzenia jakoby decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż - jak twierdzi Komisja - Prezydent [...] nie rozstrzygnął o całości praw i roszczeń do nieruchomości [...] przy ul. [...] zgodnie z treścią wniosku dekretowego, poprzez rzekome pominięcie w uzasadnieniu decyzji reprywatyzacyjnej kwestii sytuacji prawnej czterech lokali wyodrębnionych w przedmiotowym budynku (tj. lokali nr [...], [...], [...] i [...]), koncentrując się wyłącznie na pozostałej części udziału [...] w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości, w sytuacji, gdy Prezydent [...] - wbrew temu, co podnosi Komisja - w uzasadnieniu swej decyzji reprywatyzacyjnej, na s. 5 tej decyzji (akapity pierwszy i drugi od góry) odniósł się jednak do kwestii ww. lokali sprzedanych, wyjaśniając wyraźnie, iż "ponowne" rozpatrzenie przez niego wniosku dekretowego d. właścicieli następuje wyłącznie w zakresie, w jakim Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją nadzorczą z dnia [...] stycznia 1995 r. stwierdził (z mocą wsteczną) nieważność dawnych odmownych decyzji dekretowych i że jednocześnie z orzekania została wyłączona część nieruchomości, która została oddana w użytkowanie wieczyste na rzecz osób trzecich, a więc ta część nieruchomości odpowiadająca sprzedanym na rzecz osób trzecich lokalom mieszkalnym nr [...], [...], [...] i [...], co do których w ww. decyzji nadzorczej Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, stwierdził wydanie odmownych decyzji dekretowych z naruszeniem prawa z uwagi na nieodwracalne skutki prawne;

11. naruszenie przepisów art. 30 ust. 1 pkt. 4 in fine w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 i art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy w zw. z art. 107 § 3 i art. 104 § 2 w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. i art. 7 ust. 1 i 2 dekretu w zw. z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP - poprzez stwierdzenie przez Komisję, iż nierozstrzygnięcie przez Prezydenta [...] w decyzji reprywatyzacyjnej dot. nieruchomości [...] przy ul. [...] o całości praw i roszczeń do tej nieruchomości, przysługujących spadkobiercom dawnych jej współwłaścicieli, wskutek nie rozstrzygnięcia przez Prezydenta [...] na rzecz tychże spadkobierców dodatkowo także o udziale wynoszącym [...] części (słownie: [...] części), stanowi - zdaniem Komisji - przypadek rażącego naruszenia prawa i w konsekwencji tego, błędne uchylenie przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej, w sytuacji, gdy brak rozstrzygnięcia o wskazanym udziale (tj. [...] części) na rzecz wspomnianych spadkobierców, z uwagi na jego niewielką wysokość, jest w istocie jedynie omyłką matematyczną, która w żadnym razie nie może być zakwalifikowana jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu przepisu art. 30 ust. 1 pkt. 4 in fine ww. ustawy, skutkujące bezpodstawnym uchyleniem przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej Prezydenta [...];

12. naruszenie przepisów art. 78 § 1 i 2 w zw. z art. 75 § 1 w zw. z art. 84 § 1 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 80, art. 6, 7 i 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. z 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 38 ust. 1 i art. 36 ustawy - poprzez całkowicie niczym nieuzasadnioną (bez podania jakichkolwiek merytorycznych przyczyn) odmowę uwzględnienia przez Komisję wniosku, zawartego w piśmie z [...] listopada 2017 r., o sporządzenie przez biegłą rzeczoznawcę majątkowego – R. M. pisemnej opinii uzupełniającej do wykonanego przez tą biegłą operatu szacunkowego z dnia [...] listopada 2017 r., z uwagi na pominięcie przez biegłą w jej operacie, zasadniczej w sprawie okoliczności, mającej istotny wpływ na określenie wartości przedmiotowej nieruchomości, a mianowicie tego, iż w dniu [...] czerwca 2013 r. (tj. wg stanu z daty określonej przez Komisję) przeważająca część lokali w przedmiotowym budynku przy ul. [...] w W. była zajmowana przez najemców kwaterunkowych oraz przez osoby zajmujące je bez tytułu prawnego, a w konsekwencji, oparcie się przez Komisję na wadliwym operacie szacunkowym z [...] listopada 2017 r., nie odzwierciedlającym rzeczywistego stanu oraz wartości przedmiotowej nieruchomości w dniu [...] czerwca 2013 r., co miało wpływ na wynik sprawy poprzez uznanie przez Komisję, iż nieruchomość została sprzedana za rażąco niską cenę;

13. naruszenie przepisów art. 30 ust. 1 pkt. 6 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy - poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na wadliwym uznaniu przez Komisję, jakoby wydanie decyzji reprywatyzacyjnej miało rzekomo doprowadzić do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym w rozumieniu ww. przepisu, gdyż, jak twierdzi Komisja, spadkobiercy dawnych właścicieli przedmiotowej nieruchomości (tj. beneficjenci decyzji reprywatyzacyjnej) sprzedali swoje udziały w tej nieruchomości za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości tej nieruchomości, w sytuacji, gdy po pierwsze, sprzedaż przez ww. osoby tej nieruchomości w żadnym razie nie może być uznana za "skutek wydania decyzji reprywatyzacyjnej", o którym mowa w powołanym art. 30 ust. 1 pkt. 6 ustawy, po drugie, wysokość ceny uzyskanej przez te osoby wskutek sprzedaży nieruchomości również nie może być rozpatrywana w kontekście "rażącego naruszenia interesu społecznego", albowiem wysokość uzyskanej ceny dotyczy wyłącznie indywidualnego interesu majątkowego tych osób i może być oceniania tylko w jego (indywidualnym) kontekście, a wreszcie, po trzecie, cena uzyskana ze sprzedaży nieruchomości przez ww. osoby - wbrew temu, co podnosi Komisja - odpowiadała wartości rynkowej nieruchomości, a odmienne ustalenia Komisji w tym zakresie, wynikają z faktu oparcia się przez Komisję na wadliwej opinii biegłej z dnia [...] listopada 2017 r., w której biegła błędnie i na zawyżonym poziomie określiła wartość przedmiotowej nieruchomości, gdyż nie uwzględniła ona tego, że przeważająca część lokali w budynku nie była lokalami wolnymi, lecz lokalami zajętymi przez najemców kwaterunkowych i osoby zajmujące je bezumownie (vide: zarzut powyżej oraz jego uzasadnienie), co w konsekwencji spowodowało, iż Komisja bezpodstawnie zastosowała przepis art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy i bezpodstawnie uchyliła na jego podstawie decyzję reprywatyzacyjną.

14. naruszenie przepisów art. 30 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy poprzez jego błędną wykładnię:

- polegającą na uznaniu, że sformułowanie skutki rażąco sprzeczne z interesem społecznym, do których doprowadziła decyzja reprywatyzacyjna oznaczają bezprawne działania podejmowane wobec lokatorów przez kolejnego nabywcę nieruchomości, a nie beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej, w sytuacji gdy między wydaniem decyzji reprywatyzacyjnej w przedmiocie ustanowienia użytkowania wieczystego a działaniami nabywcy nieruchomości nie ma żadnego związku, a zatem nie można uznać, iż skutkami rażąco sprzecznymi z interesem społecznym, do których doprowadziła decyzja reprywatyzacyjna są bezprawne działania wobec lokatorów podejmowane przez kolejnego nabywcę nieruchomości, co w konsekwencji spowodowało, iż Komisja bezpodstawnie zastosowała przepis art. 29 ust. 1 pkt. 2 ustawy i bezpodstawnie uchyliła na jego podstawie decyzję reprywatyzacyjną;

- polegająca na uznaniu, że przemoc innego rodzaju w stosunku do osoby zajmującej lokal jest wypowiadanie dotychczasowych stawek czynszu i informowanie najemców o ich wysokości, w sytuacji gdy właściciel nieruchomości korzysta ze swoich uprawnień, a dotychczasowy czynsz nie wystarczał na pokrycie kosztów związanych z nieruchomością, co w konsekwencji spowodowało, iż Komisja bezpodstawnie zastosowała przepis art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy i bezpodstawnie uchyliła na jego podstawie decyzję reprywatyzacyjną;

15. naruszenie przepisów art. 7, 77, 107 § 1 w zw. z art. 2 pkt 4 ustawy - poprzez błędne uznanie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. nie wywołała nieodwracalnych skutków prawnych, bowiem w ocenie Komisji, spółce [...], nabywcy nieruchomości, nie można było przypisać dobrej wiary w okolicznościach niniejszej sprawy.

Mając na uwadze powyższe wnieśli o:

1. stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości ewentualnie

2.uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie także decyzji ją poprzedzającej z [...] listopada 2017 r.

3.zasądzenie od organu na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi rozwinięto zarzuty w niej podniesione.

[...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. - na podstawie art. 57 § 1 pkt 3 p.p.s.a. zarzuciła Komisji:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez uchylenie decyzji I instancji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy i wydanie decyzji II instancji z takim samym rozstrzygnięciem jak w uchylonej decyzji I instancji, w sytuacji gdy uchylenie decyzji administracyjnej na podstawie wyżej wymienionego przepisu może nastąpić jedynie gdy organ uzna, że rozstrzygnięcie (a nie tylko jej uzasadnienie) decyzji uchylanej jest zdaniem organu wadliwe.

2. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 111 k.p.a. w zw. z art. 6 k.p.a. i w zw. art. 40e Ustawy poprzez błędne uzupełnienie kompletnej w dniu wydania decyzji o punkt IV stanowiący fakultatywne rozstrzygnięcie sprawy i tym samym uzupełnienie w tym trybie rozstrzygnięcia o nową podstawę prawną i faktyczną decyzji ostatecznej, co przekracza zakres rektyfikacji orzeczenia.

3. Naruszenie przepisów postępowania, które miało Istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 107 § 3 k.p.a., poprzez sprzeczność sentencji decyzji II instancji z treścią jej uzasadnienia.

4. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a. w zw. art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i przyjęcie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa z uwagi na błędne założenie organu, że wniosek o ustanowienie prawa własności czasowej pochodził od strony nieuprawnionej, kiedy to w rzeczywistości wniosek o przyznanie własności czasowej do nieruchomości [...] złożony przez adw. T. N., był wnioskiem złożonym w imieniu m.in. A. G., która składając odwołanie od decyzji Prezydium Rady Narodowej w [...] z [...] Iipca 1951 r. w sposób dorozumiany potwierdziła, że wniosek o ustanowienie prawa własności czasowej był składany przez jej pełnomocnika, zgodnie z jej wiedzą i wolą.

5. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a. w zw. art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] Iipca 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa z uwagi na nie ustalenie przesłanki posiadania nieruchomości, kiedy to w rzeczywistości jedna z byłych właścicielek nieruchomości [...] - A. G. zamieszkiwała w nieruchomości i zajmowała się jej administracją i zarządem, na dowód czego w aktach sprawy znajdowały się stosowne dokumenty, wobec powyższego organ wydający decyzje reprywatyzacyjną posiadał wiedzę, że przesłanka posiadania była zachowana.

6. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a. w zw. art. 107 § 3 k.p.a. oraz w związku z art. 296 i art. 299 § 1 i § 2 a także art. 306 dekretu z dnia 11 października 1946 r. Prawo rzeczowe (Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319, zwany dalej: "Prawem rzeczowym z 1946 r.") w z zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i w konsekwencji błędne przyjęcie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] Iipca 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa z uwagi na nie ustalenie przesłanki posiadania nieruchomości, kiedy to w rzeczywistości A. G., która to zamieszkiwała w nieruchomości i zajmowała się jej administracją, nigdy nie utraciła posiadania gruntu, pomimo utraty własności do niego, zaś przemijająca niemożność posiadania nie powoduje jego utraty.

7. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a. w zw. art. 76 § 1 k.p.a. w zw. z art. 365 k.p.c. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy, poprzez błędne przyjęcie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa z uwagi na niepodjęcie czynności zmierzających do ustalenia prawidłowego kręgu osób uprawnionych do złożenia wniosku z art. 7 ust. 1 dekretu, kiedy w rzeczywistości Prezydent [...] jako organ był związany prawomocnymi orzeczeniami Sądów Powszechnych w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku i nie mógł dokonywać odmiennych ustaleń faktycznych w tym zakresie, wobec czego prawidłowo ustalił krąg podmiotów uprawnionych do złożenia wniosku dekretowego.

8. Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 365 k.p.c. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy poprzez jego niezastosowanie i dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie ustalenia kręgu podmiotów uprawnionych do złożenia wniosku dekretowego, pomimo, iż Komisja związana była prawomocnymi orzeczeniami sądów powszechnych w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku wobec czego nie mogła dokonywać samodzielnych ustaleń w tym zakresie.

9. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 Ustawy, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i w konsekwencji przyjęcie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa z uwagi na nie rozstrzygnięcie o całości praw i roszczeń do nieruchomości, w przypadku, kiedy Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z [...] stycznia 1995 r. stwierdził, że zaskarżone orzeczenie z [...] lipca 1951 r. w określonej w aktach notarialnych części - dotyczących lokali nr [...], [...], [...] i [...] - zostało wydane z naruszeniem prawa jednakże sprzedaż w/w lokali spowodowała w stosunku do tej części nieruchomości nieodwracalne skutki prawne, zatem kwestia tzw. "nieruchomości wspólnej" związanej z lokalami została rozstrzygnięta inną ostateczną decyzją i nie było podstaw do jej ponownego rozpatrywania w decyzji reprywatyzacyjnej. Natomiast niewielka różnica wysokości udziałów - [...] - nie miałaby większego wpływu na wielkość udziałów poszczególnych beneficjentów decyzji, najprawdopodobniej wynikała z braku precyzji do piątego miejsca po przecinku w wyliczeniach i jako wada nieistotna nie może wpływać na ważność całej decyzji reprywatyzacyjnej.

10. Naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 30 ust. 1 pkt 4 i 6 Ustawy w zw. 2 art. 7 ust. 1 i 2 dekretu, w zw. z art. 7, 7a, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. poprzez ich błędną wykładnie i nieuprawnione przyjęcie, iż decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa, polegającym na rażącym naruszeniu interesu społecznego, podczas gdy decyzje wydawane w trybie art. 7 ust. 1 i 2 dekretu nie są decyzjami uznaniowymi, względem których zasada uwzględnienia interesu społecznego ma zastosowanie. Decyzje wydawane w trybie przepisów dekretu są decyzjami związanymi, przy wydawaniu których organ pozostaje ściśle związany przepisami prawa i które jednoznacznie obligują organ do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia sprawy, w razie stwierdzenia przezeń ziszczenia się przesłanek określonych w przepisie. Powyższe prowadzi jednocześnie do wniosku, iż w tego typu sprawach, brak jest miejsca na jakikolwiek luz decyzyjny.

11. Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 29 ust. 1 pkt 2 Ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu poprzez jego błędną wykładnię i bezpodstawne odmówienie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu przedmiotowej nieruchomości, w sytuacji gdy zostały spełnione wszystkie przesłanki z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu do wydania decyzji o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu przedmiotowej nieruchomości, a decyzje wydawane w trybie art. 7 ust. 1 i 2 dekretu nie mają charakteru decyzji uznaniowych, do których można stosować przesłankę interesu społecznego.

12. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 29 ust. 1 pkt 2 Ustawy w zw, z art. 30 ust. 1 pkt 5 i 6 Ustawy w zw. z art. 6, 7, 7a, 8 k.p.a. poprzez uchylenie decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. z zastosowaniem norm prawnych nieistniejących w dacie wydania decyzji i powoływanie się na okoliczności, które nie mogły być znane organowi w dacie wydawania decyzji, gdyż nastąpiły po jej wydaniu, co stanowi naruszenie zasady lex retro non agit.

13. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 30 ust. 1 pkt 5 Ustawy w zw. z art. 6, 7, 7a, 8, 77 § 1 k.p.a., w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. i w konsekwencji błędne przyjęcie, że przeniesienie roszczeń do nieruchomości przy ul. [...] w W. było rażąco sprzeczne z interesem społecznym, gdyż nastąpiło w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości nieruchomości, podczas gdy w dacie wydawania decyzji reprywatyzacyjnej powyższa przesłanka nie istniała, a obecnie obowiązującemu prawu nie jest znany wpływ ustalenia ceny nieruchomości na wolnym rynku na ważność decyzji reprywatyzacyjnej oraz wprowadzanie pojęcia interesu społecznego do transakcji prywatnych.

14. Naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 30 ust. 1 pkt 5 Ustawy poprzez przyjęcie, że przepis ten można zastosować również do oceny umowy zbycia przez beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej ich udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości położonej przy ul. [...] w W. na rzecz Spółki, w sytuacji gdy przepis ten dotyczy wyłącznie roszczeń do nieruchomości, a roszczenia w niniejszej sprawie zostały w sposób ostateczny zrealizowane w dniu [...] marca 2011 r. - w dacie zawarcia umowy, którą Miasto [...] oddało beneficjentom decyzji reprywatyzacyjnej grunt w użytkowanie wieczyste, natomiast Spółka nabyła nieruchomość, a nie roszczenia.

15. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1, 79 § 1 k.p.a. poprzez przeprowadzenie dowodu z akt postępowania przygotowawczego (niezakończonego) prowadzonego w Prokuraturze Okręgowej w W. pod sygn. [...] bez ich uprzedniego udostępnienia stronie postępowania - Spółce – i umożliwienie jej zapoznania się z treścią zgromadzonych tam dowodów, a następnie na tej podstawie poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, co stanowi naruszenie zasady prawdy obiektywnej, a przede wszystkim naruszenie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu.

16. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 8, 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 10 § 1 k.p.a., w zw. z art. 80 i 81 k.p.a. oraz 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy, polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i przyjęciu za udowodnione okoliczności faktycznych takich jak: "nękanie, zastraszanie lokatorów [...]", "stosowanie przez Spółkę taktyki zastraszania lokatorów" i "stosowania presji opuszczenia mieszkań", "stosowanie groźby" jedynie w oparciu o zeznania świadków - obecnych trzech lokatorów nieruchomości [...], z pominięciem stanowiska pozostałych lokatorów jak i obecnego właściciela nieruchomości (zgodnie z którym ww. okoliczności nie miały miejsca), przy jednoczesnym odstąpieniu od uzasadnienia przez Komisję, dlaczego organ uznał stanowisko Spółki za nie udowodnione. Tym samym organ nie wypełnił obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całokształtu materiału dowodowego, a nadto przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, tj. dokonał dowolną, a nie swobodną, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

17. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a., w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 6 Ustawy poprzez błędne stwierdzenie wystąpienia skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym, podczas gdy podwyżka czynszu zawsze następowała w granicach prawa, remont dotyczył wyłącznie części wspólnych i lokali prywatnych, a wszystkie te okoliczności, podobnie jak opuszczenie lokali przez część najemców komunalnych na podstawie porozumień zawartych z właścicielem, nie wypełnia znamion groźby bezprawnej, przemocy wobec osoby lub przemocy innego rodzaju w stosunku do osoby zajmującej ten lokal.

18. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a., w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 5 i 6 Ustawy, poprzez błędne ustalenie skutków uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej i pominięcie interesów właścicieli nieruchomości oraz odpowiedzialności odszkodowawczej, do której uprawniona jest Spółka w związku ze stratami związanymi z nabyciem nieruchomości [...], poczynionymi nakładami na w/w nieruchomość oraz innymi kosztami związanymi z zarządzaniem nieruchomością i finansowaniem jej na przestrzeni 2013 - 2018 r. oraz całkowite pominięcie powyższej problematyki w uzasadnieniu decyzji.

19. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 pkt 4 Ustawy w zw. z art. 5 i 6 Ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, w zw. z art. 7 k.c., w zw. z art. 156 § 2 k.p.a., w zw. z art. 6, 7, 8, k.p.a. oraz w zw. z art. 2 pkt. 4 Ustawy, poprzez błędną, nieznaną polskiemu dorobkowi orzecznictwa, wykładnię pojęcia "nieodwracalnych skutków prawnych", "rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych" oraz "dobrej wiary" i w konsekwencji błędne przyjęcie, że w sprawie nie wystąpiły nieodwracalne skutki prawne, jak również błędne przyjęcie, że Spółka nie była chroniona rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych na dzień dokonywania zakupu udziałów - z uwagi na błędne ustalenie, że działała w złej wierze.

20. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 k.p.a., w zw. z art. 6, 8 k.p.a. w zw. z art. 80 oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że Spółka [...] czerwca 2013 r. pozostawała w "złej wierze" przy zakupie udziału nieruchomości [...], bez poparcia tej tezy jakimikolwiek dowodami oraz nie przeprowadzenie ustaleń w zakresie wystąpienia nieodwracalnych skutków prawnych ww. decyzji Prezydenta [...].

21. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 pkt 4 Ustawy w zw. z art. 6, 7, 7a, 8, k.p.a. poprzez zastosowanie w stosunku do Spółki norm prawnych i wykładni prawa, w szczególności dotyczących pojęcia należytej staranności, nie obowiązujących w dacie zakupu nieruchomości i to znacznie mniej korzystnych od wcześniejszych, co należy uznać za niedopuszczalne i kolidujące ze słusznym interesem Strony.

22. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 pkt 4 Ustawy w zw. z art. 6, 7, 7a, 7b, 8, k.p.a. poprzez zastosowanie w stosunku do Spółki norm prawnych i wykładni prawa, w szczególności dotyczących pojęcia należytej staranności, nieznanych obecnie obowiązującemu porządkowi prawnemu, tj. bezprawnemu uznaniu, że cena zakupu nieruchomości była niezgodna z interesem społecznym.

23. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 i 6 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, w zw. z art. 156 § 2 k.p.a., w zw. z art. 7, 76 k.p.a., w zw. z art. 365 k.p.c. poprzez przyjęcie, że Spółka powinna była sama dokonać negatywnej oceny: (1) ostatecznej decyzji reprywatyzacyjnej, (2) prawomocnych postanowień Sądów Powszechnych w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku oraz (3) aktu notarialnego z [...] marca 2011 r. - umowy o oddanie udziału w nieruchomości [...] w użytkowanie wieczyste, a nie czyniąc tego nie wykazała należytej staranności, przez co pozostawała w złej wierze, podczas gdy Spółka związana była prawomocnym orzeczeniem sądu powszechnego, decyzją ostateczną, a także nie posiadała żadnych uprawnień do kwestionowania dokumentów urzędowych, do których należy także akt notarialny (art. 76 k.p.a.).

24. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 6, 7, 7a, 8, k.p.a., w zw. z art. 32 Konstytucji poprzez przekroczenie granic ingerencji władzy w prawa jednostki i jednocześnie naruszenie zasady proporcjonalności sensu largo, tj. stosowania przez państwo, przy ingerowaniu w konstytucyjne prawa swoich obywateli, tylko takich środków prawnych, które są rzeczywiście niezbędne, a do tego proporcjonalne do zamierzonego rezultatu.

25. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 40e Ustawy w zw. z art. 5 dekretu i w zw. z art. 21 Konstytucji oraz w zw. z art. 6, 7, 7a, 8, k.p.a. poprzez przekroczenie granic uznania administracyjnego i niedopuszczalną ingerencję władzy publicznej w prawo własności w postaci nakazania [...] przejęcia w zarząd nieruchomości - budynku położonego przy ul. [...], którego nie jest właścicielem. Organ zaś nakazując [...] przejęcia zarządu przedmiotową nieruchomością w żaden sposób nie uzasadnił konieczności dokonania tak drastycznej ingerencji w nieruchomość będącą własnością Spółki.

26. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: 6, 7, 7a, 7b, 8, 9, 10 § 1 k.p.a., w zw. z art. 75 § 1,77 § 1,78 § 1, 79 § 1 i 2, 80, 107 § 3 k.p.a. poprzez:

a) prowadzenie postępowania w sposób kontradyktoryjny (jak gdyby istniał spór na linii organ - strona), a nie inkwizycyjny,

b) prowadzenie postępowania z góry przyjętą tezą, iż postępowanie reprywatyzacyjne było wadliwe, zaś lokatorzy nękani, czego dowodem jest fakt, że w aktach sprawy istniało zarządzenie z [...]/08/2017 roku o przygotowaniu projektu uzasadnienia skarżonej decyzji, wydane przed zebraniem materiału dowodowego, a nawet przed wyznaczonym terminem rozprawy;

c) zadawanie pytań sugerujących świadkom, mających udowodnić założoną tezę o nękaniu,

d) wydanie zarządzenia o usunięciu stron 638-639 z akt postępowania i uniemożliwienie w ten sposób stronom zapoznania się z całością akt,

e) pominięcie twierdzeń i wniosków dowodowych skarżącej, bez należytego wyjaśnienia,

f) brak odniesienia do konsekwencji ustanowienia odrębnej własności lokali, w kontekście nieodwracalnych skutków prawnych.

g) brak odniesienia do konsekwencji zawarcia umów przedwstępnych w formie aktu notarialnego, w kontekście nieodwracalnych skutków prawnych,

h) brak odniesienia do konsekwencji obciążenia przedmiotowej nieruchomości hipotekami, w kontekście nieodwracalnych skutków prawnych,

i) nieprawidłowe ustalenie kręgu stron, poprzez pominięcie w postępowaniu podmiotów uprawnionych z umów przedwstępnych i administrujących hipotekami,

j) nieprawidłowe ustalenie kręgu stron, poprzez pominięcie ujawnionego w dziale III księgi wieczystej zarządcy,

k) nieuwzględnienie skutków decyzji w postaci stworzenia stanu zagrożenia dla substancji budynku i uniemożliwienie kontynuacji rozpoczętego remontu, co wpływa na możliwość dewastacji budynku i może wpływać na bezpieczeństwo zamieszkujących tam osób.

Wskazane powyżej uchybienia Komisji w zakresie naruszenia przepisów procesowych miały istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż gdyby Komisja przeprowadziła postępowanie administracyjne w sposób prawidłowy, należycie zebrała materiał dowodowy i go prawidłowo oceniła - decyzja Komisji prowadziłaby do umorzenia postępowania albo stwierdzenia nieodwracalnych skutków prawnych, polegających na sprzedaży nieruchomości osobie trzeciej, działającej w dobrej wierze.

Mając na uwadze podniesione zarzuty Spółka wniosła o:

1. uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c decyzji II instancji oraz postanowienia uzupełniającego - w całości,

2. oraz - w przypadku uchylenia w całości decyzji II instancji oraz postanowienia uzupełniającego,

3. uchylenie na podstawie art. 135 p.p.s.a także decyzji I instancji ([...] listopada 2017 r.) - w całości,

4. na podstawie art. 145 § 3 p.p.s.a. umorzenie postępowania rozpoznawczego w sprawie decyzji reprywatyzacyjnej wszczętego z urzędu przez Komisję postanowieniem z [...] sierpnia 2017 r. nr [...] jako bezprzedmiotowego,

5. zasądzenie na podstawie art. 200 p.p.s.a. na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi rozwinięto zarzuty w niej podniesione.

W odpowiedzi na skargę Miasta [...] Komisja wniosła o jej oddalenie - podnosząc brak interesu prawnego do złożenia skargi na uzasadnienie decyzji Komisji. Kwestionowane fragmenty uzasadnienia w żadnym stopniu nie naruszają interesu prawnego Miasta podlegającego ochronie w trybie sądowo-administracyjnym - a wręcz przeciwnie zaskarżana decyzja jest zgodna z jego interesem prawnym, bowiem przywraca prawo własności nieruchomości. Zaś zasada zakazu reformationis in peuis wyłącza możliwość uchylenia zaskarżonej decyzji z uwagi na to, że jest ona w całości zgodna z interesem skarżącego. Ponadto - wbrew literalnym twierdzeniom Miasta - przedmiotem zaskarżenia nie jest uzasadnienie jako część składowa decyzji. Skarżący zmierza bowiem do wyeliminowania z obrotu prawnego całej decyzji Komisji - o czym świadczą podstawy zaskarżenia, które w przypadku ich uwzględnienia przez sąd w istocie rzeczy doprowadzą do uchylenia całej zaskarżonej decyzji.

Również w odpowiedziach na pozostałe skargi Komisja wniosła o ich oddalenie, podtrzymała stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji - obszernie odnosząc się do zgłoszonych zarzutów i twierdzeń skarżących.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 18 listopada 2018 r. oraz postanowieniami z 19 grudnia 2019 r. - na podstawie art. 111 § 1 p.p.s.a. - połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy z ww. skarg – K. S., W. K., J. K., Z. K., J. S., Z. P. i P. W., Miasta [...], I. R. oraz [...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i zarządził prowadzenie ich pod sygn. akt I SA/Wa 963/18.

Natomiast na rozprawie w dniu 14 lutego 2020 r.:

- Sąd dopuścił stowarzyszenie [...] do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania,

- pełnomocnik Miasta [...] popierał skargę podkreślając, że dotyczy ona jedynie uzasadnienia zaskarżonej decyzji, a nie jej rozstrzygnięcia i w sytuacji jej uwzględnienia, sentencja decyzji nie ulega zmianie, a uzasadnienie Sądu zastępuje uzasadnienie Komisji,

- pełnomocnicy skarżących: K. S., W. K., J. K., Z. K., J. S., Z. P. i P. W., I. R. oraz [...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. popierali skargi i zarzuty w niej zawarte,

- pełnomocnicy Komisji wnosili o oddalenie skarg podnosząc, że skarga na uzasadnienie decyzji nie jest możliwa bez podważenia sentencji decyzji, zaś kwestia nieodwracalnych skutków prawnych ma miejsce odnośnie spółki [...],

- prezes zarządu Stowarzyszenia [...] wniosła o oddalenie skarg podnosząc, że rozstrzygnięcie Komisji powinno dotyczyć stwierdzenia nieważności decyzji dekretowej a nie jej uchylenia, ponadto w decyzji tej nie został rozpoznany wniosek dekretowy w całości, ponieważ suma udziałów nie stanowi jedności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie wszystkie skargi są dopuszczalne, gdyż zostały wniesione w ustawowym terminie przez podmioty, których uprawnień lub obowiązków dotyczy zakwestionowana decyzja, a tym samym mające w sprawie przymiot strony, w rozumieniu art. 28 k.p.a.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, iż Miasto [...] posiada legitymację do wniesienia skargi i jest stroną postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej do tutejszego Sądu decyzji.

Nietrafny jest bowiem argument Komisji - podnoszony w odpowiedzi na skargę - o braku legitymacji skargowej Miasta z uwagi na korzystne dlań rozstrzygnięcie (przy zaskarżeniu wyłącznie uzasadnienia decyzji), gdyż dla dopuszczalności skargi okoliczność ta nie ma znaczenia relewantnego. Procedura sądowo-administracyjna nie zna bowiem instytucji gravamen (do której nawiązuje Komisja), czyli pokrzywdzenia strony orzeczeniem, zatem nie uzależnia dopuszczalności środka zaskarżenia od jego istnienia (por. postanowienie NSA z 19.07.2019 r. I OSK 1/18, Lex nr 2697832; wyrok NSA z 8.02.2018 r. I OSK 938/17, Lex nr 2480792).

Należy przy tym zauważyć, że prezentowane obecnie zapatrywanie Komisji na zagadnienie interesu prawnego Miasta [...], pozostaje w jaskrawej sprzeczności z jej poglądem wyrażanym w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji - vide rozważania dotyczące wniesienia środków zaskarżenia przez strony o sprzecznych interesach (str.15 i 16 uzasadnienia) oraz kategoryczne stwierdzenie (str. 62 i 64 uzasadnienia) - "Dodatkowa legitymacja procesowa Miasta [...] wynika z okoliczności, iż Skarb Państwa z mocy prawa nabył spadek po F. S.", "Skoro przedmiotowa nieruchomość została skomunalizowana po dniu, w którym Skarb Państwa z mocy prawa nabył spadek po F. S. - to należy przyjąć, iż prawa do nieruchomości wynikające z tego dziedziczenia przeszły na Miasto [...], a tym samym, że Skarb Państwa nie posiada interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a., a interes ten przysługuje Miastu [...]."

Nie jest również sporna sama możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego jedynie uzasadnienia decyzji lub jego części.

Zauważyć należy, że możliwość zaskarżenia samego uzasadnienia decyzji lub jego części - ze względu na rolę jaką spełnia uzasadnienie - została dopuszczona w orzecznictwie jeszcze pod rządami ustawy z 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy-Kodeks postępowania administracyjnego a także ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym; jest ono powszechnie akceptowane również w obecnym stanie prawnym.

Jednak brak jest dotychczas pełnej zgodności, co do określenia zakresu (przedmiotu) zaskarżenia w takim przypadku, a także powiązanego z nim zakresu kompetencji kasacyjnych sądu w razie uwzględnienia skargi. Istota rozbieżności w poglądach sprowadza się do kwestii, czy jest dopuszczalne wniesienie skargi skierowanej jedynie przeciwko uzasadnieniu decyzji administracyjnej - z wyłączeniem kwestionowania samego rozstrzygnięcia, a w rezultacie czy jest dopuszczalne uchylenie przez sąd administracyjny decyzji w części obejmującej wyłącznie jej uzasadnienie (zob. Turski, "Uchylenie przez sąd administracyjny decyzji w części obejmującej wyłącznie uzasadnienie lub jego fragmenty", ZNSA 1 (70)/2017).

Sąd w obecnym składzie odrzuca koncepcję, że w razie uznania za zasadną skargi o zakresie zaskarżenia zawężonym przez skarżącego tylko do uzasadnienia danej decyzji bądź jego części, sąd jest władny uchylić tę decyzję wyłącznie w części dotyczącej uzasadnienia, pozostawiając w obrocie prawnym osnowę decyzji. Zdaniem Sądu ani rozstrzygnięcie, ani uzasadnienie nie mogą funkcjonować w obrocie prawnym samodzielnie, niezależnie od siebie. Uzasadnienie nie może więc być wyeliminowane z tego obrotu przez sąd administracyjny bez jednoczesnego wyeliminowania rozstrzygnięcia.

Istotnym jest także, że wniesienie skargi przeciwko uzasadnieniu decyzji zawsze oznacza zaskarżenie decyzji jako całości, której poszczególne elementy są ze sobą nierozerwalnie związane i stanowią integralną całość. W konsekwencji uwzględnienie skargi z powodu wadliwości wyłącznie uzasadnienia zawsze skutkuje uchyleniem decyzji jako całości decyzji administracyjnej.

W ocenie Sądu skarga skierowana tylko przeciwko części uzasadnienia decyzji powinna zostać oddalona, ale wyłącznie w sytuacji, gdy wady uzasadnienia nie mają wpływu na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie zaistniała odmienna sytuacja - bowiem obok uzasadnionych skarg I. R., K. S. J. S., W. K., J. K., Z. K., Z. P. i P. W. oraz [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. - zarzucane przez Miasto błędne uzasadnienie zaskarżonej decyzji ma istotny wpływ na wynik sprawy, co obligowało Sąd do uchylenia decyzji.

Przechodząc do merytorycznej kontroli zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skargi zasługują na uwzględnienie (choć nie wszystkie zarzuty w nich formułowane okazały się trafne), gdyż decyzja ta wydana została z naruszeniem prawa zarówno materialnego, jak i procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, co prowadzić musi do jej uchylenia.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że przedmiotem rażącego naruszenia prawa będą najczęściej przepisy prawa materialnego. Wspomniana postać naruszenia może jednak dotyczyć również przepisów postępowania administracyjnego, w szczególności tych unormowań, które stanowią gwarancję prawidłowego zastosowania przepisów prawa materialnego. Chodzi więc o wady wyjątkowo ciężkie, które należy usunąć przez unicestwienie obarczonej tymi wadami decyzji administracyjnej. W sprawie mającej na celu ustalenie rażącego naruszenia prawa, postępowanie administracyjne winno mieć charakter niejako dwustopniowy i stanowić podstawę do podjęcia ustaleń, czy w ogólnym postępowaniu administracyjnym doszło do naruszeń przepisów prawa i jakich, a w przypadku twierdzącej odpowiedzi na to pytanie, do rozważenia, czy naruszenia te mają charakter kwalifikowany, tj. rażący w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W orzecznictwie wskazuje się także, że dodatkową przesłanką, którą należy uwzględnić przy rozstrzyganiu kwestii istnienia lub braku istnienia rażącego naruszenia prawa jest niemożność zaakceptowania kontrolowanej decyzji z punktu widzenia praworządności i skutków społeczno-gospodarczych, jakie naruszenie to wywołuje.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten w pełni podziela.

Oceniając zaskarżoną decyzję należy wskazać, że na posiedzeniu niejawnym w dniu [...] marca 2018 r. Komisja - na podstawie art. 111 § 1a i 1b kpa w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy - uzupełniła własną decyzję z [...] marca 2018 r. poprzez dodanie w rozstrzygnięciu tej decyzji dodatkowego punktu IV nakazującego Miastu [...] przejęcie zarządu przedmiotową nieruchomością położoną przy ul. [...] (...).

Przy czym Komisja powołała się na treść art. 40 e ustawy w brzmieniu obowiązującym dopiero od dnia 14 marca 2018 r. - czyli już po wydaniu decyzji.

Tymczasem znowelizowane przepisy ustawy, w tym ww. art. 40 e - zgodnie z art. 7 ustawy z 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 431), dalej jako "ustawa nowelizująca" - mają zastosowanie do postępowań toczących się przed Komisją wszczętych i nie zakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy.

Wobec powyższego przepis dotyczący możliwości nakazania gminie przejęcia zarządu nieruchomością w. (art. 40 e), który wszedł w życie w dniu 14 marca 2018 r., nie ma zastosowania w niniejszej sprawie - która zakończyła się wydaniem w dniu [...] marca 2018 r. kompletnej decyzji (w tym dniu nie było możliwości uzupełnienia decyzji w zakresie przejęcia zarządu). Wydając zatem postanowienie o uzupełnieniu decyzji Komisja naruszyła w sposób istotny art. 111 § 1 a k.p.a.

Dlatego też decyzja Komisji w zakresie objętym punktem IV jest wadliwa - co powoduje konieczność jej uchylenia w tej części.

Komisja w zaskarżonej decyzji uznała, że Prezydent [...] wydając kwestionowaną decyzję reprywatyzacyjną z [...] lipca 2009 r. dopuścił się rażącego naruszenia zasady prawdy obiektywnej (art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu) poprzez brak ustalenia, czy wniosek dekretowy złożył podmiot uprawniony oraz nieustalenie przesłanki posiadania gruntu przez dotychczasowego właściciela w chwili złożenia wniosku dekretowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 dekretu dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną.

Komisja uznała, że wniosek dekretowy - złożony w terminie przez adwokata T. N., do którego załączono nieuwierzytelniony odpis pełnomocnictwa od F. K., A. G., I. S. i W. B. -pochodzi od osoby nieuprawnionej, gdyż brak uwierzytelnionego pełnomocnictwa należy traktować jako brak pełnomocnictwa w ogóle.

Z takim poglądem Sąd orzekający w sprawie nie mógł się zgodzić.

Przepisy r.p.a. (obowiązujące w dacie składania wniosku) nie precyzowały formalistycznie sposobu uwierzytelniania odpisów pełnomocnictw przez adwokatów. Ponadto organy rozpatrujące wniosek dekretowy miały możliwość żądania uzupełnienia braku formalnego - gdyby miały jakiekolwiek wątpliwości odnośnie wiarygodności pełnomocnictwa adwokata T. N. do złożenia wniosku dekretowego. Skoro tego nie zrobiły to znaczy, że wątpliwości takich nie miały i dlatego też nie żądały uzupełnienia złożonego odpisu pełnomocnictwa. Również fakt wniesienia odwołania przez W. B. i A. G. od decyzji z [...] lipca 1951 r. potwierdza istnienie pełnomocnictwa złożonego na wcześniejszym etapie postępowania administracyjnego.

Należy mieć też na uwadze, że ewentualny brak w postaci braku prawidłowo uwierzytelnionego odpisu pełnomocnictwa miał - zarówno na gruncie przepisów r.p.a. jak i obecnie obowiązującego k.p.a. - charakter usuwalny i w razie powzięcia wątpliwości w tym zakresie, Komisja winna była wezwać do uzupełnienia tego braku lub potwierdzenia czynności złożenia wniosku dekretowego przez spadkobierców dawnych właścicieli.

Sąd nie podzielił też poglądu Komisji, iż nie została spełniona przesłanka pozytywna roszczenia dekretowego - fakt posiadania gruntu na dzień złożenia tego wniosku.

Użyty w art. 7 ust. 1 dekretu zwrot "będący w posiadaniu gruntu", następujący po wskazaniu, jako uprawnionych do złożenia wniosku "dotychczasowego właściciela gruntu" oraz "prawnych następców właściciela", Komisja odnosi zarówno do byłego właściciela, jak i prawnych jego następców. Przy czym przyjmuje, że charakteryzuje on stan faktyczny obrazujący relację pomiędzy ww. osobami a gruntem. Odnosi się zatem do posiadania przez nich owego gruntu w ujęciu cywilistycznym, a więc efektywnego, manifestowanego na zewnątrz, faktycznego nim władania.

Poglądu tego - choć mającego oparcie m.in. w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 19 lipca 2016 r., sygn. akt Kp 3/15 - Sąd w składzie orzekającym w sprawie nie podziela.

W dacie wejścia w życie dekretu na terenie [...] obowiązywał Kodeks Napoleona oraz prawo o ustaleniu własności dóbr nieruchomych, o przywilejach i hipotekach z 26 kwietnia 1818 r. (tj. Dz.U. RP z 1928 r. Nr 53, poz. 510).

Z ich treści wynika, że przeddekretowy właściciel nieruchomości ujawniony w księdze hipotecznej, mógł udowodnić swoje prawo - jako strona w postępowaniu dekretowym - przez złożenie stosownego dokumentu z księgi hipotecznej w postaci świadectwa wystawionego przez Wydział [...] Sądu Okręgowego w W. Przy czym zaznaczenia wymaga, że dekret nie odbierał dotychczasowemu właścicielowi posiadania nieruchomości. Objęcie gruntu nieruchomości [...] w posiadanie przez gminę [...] miało charakter formalny a prawo przewidywało domniemanie prawne, że osoba posiada rzecz jako jej samoistny posiadacz - stosownie do treści art. 2230 Kodeksu Napoleona. Co istotne, gdy na nieruchomości znajdował się w dacie wejścia w życie dekretu budynek (jak w niniejszej sprawie) dotychczasowy właściciel pozostawał nadal jego właścicielem.

Natomiast w sytuacji, gdy wnioski dekretowe składali prawni następcy właściciela nieruchomości, którzy nie mogli już ujawnić swych praw własnościowych do nieruchomości zapisanej w księdze hipotecznej, zachodziła konieczność przeprowadzenia odrębnego postępowania.

W ówczesnych przepisach dotyczących spraw spadkowych istniała instytucja tzw. objęcia spadku zawarta w art. 724 Kodeksu Napoleona w zw. z art. 29, art. 41 § 1, art. 557 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego z 29 listopada 1930r. (Dz. U. z 1932 r. Nr 112, poz. 934 ze zm.).

Porządek dziedziczenia był uzależniony od tego, do jakiej kategorii spadkobierców należał prawny następca właściciela nieruchomości.

Pozycję uprzywilejowaną mieli tzw. dziedzice prawi, którzy obejmowali spadek z mocy samego prawa na podstawie art. 724 Kodeksu Napoleona, podobnie jak dziedzice uprawnieni do majątku na mocy zapisu testamentowego, o którym mowa w art. 1004 tego Kodeksu. Natomiast inna była sytuacja małżonka zmarłego właściciela, jego dzieci naturalnych oraz Państwa jako tzw. spadkobierców nieporządkowych. Ta kategoria osób mogła objąć spadek pod warunkiem uzyskania orzeczenia sądu o wprowadzeniu w posiadanie zgodnie z art. 724 Kodeksu Napoleona. Również w przypadku osób zyskujących zapis ogólny, którzy nie byli dziedzicami testatora, należało uzyskać sądowy nakaz o wprowadzeniu w posiadanie (art. 1006 w zw. z art. 1008 Kodeksu Napoleona). Przepisy ustawy hipotecznej w art. 127 i art. 128 wymagały od sukcesora wylegitymowania się przed sądem prowadzącym księgi hipoteczne dokumentami potwierdzającymi jego prawo do spadku - jeżeli do spadku należała nieruchomość zapisana w księdze hipotecznej.

Wobec takiego stanu prawnego w zakresie praw spadkowych istniejącego w dacie przyjmowania dekretu, a także konieczności dokumentowania legitymacji procesowej osób ubiegających się o przewidziane w tym akcie uprawnienia, prawodawca założył, że w sytuacji, gdy wnioski dekretowe złożą osoby podające się za spadkobierców dotychczasowego właściciela nieruchomości, organ rozpatrujący je uczyni stroną postępowania wyłącznie te, które udowodnią swe prawa do spadku, np. poprzez przedłożenie orzeczenia sądu o wprowadzeniu w posiadanie gruntu.

Miało to wówczas uzasadnienie, bowiem brak wprowadzenia prawnego następcy w posiadanie spadku mógł świadczyć o tym, że spadek ma status tzw. spadku wakującego w rozumieniu art. 811 Kodeksu Napoleona - który wprowadzał domniemanie, iż spadek opuszczony jest spadkiem wakującym. Taka sytuacja rodziła bowiem problem, czy kurator będący reprezentantem masy spadkowej a nie spadkobiercy - art. 813 tego Kodeksu, może w ramach swych kompetencji inicjować postępowanie dekretowe, nie mając na to wyraźnej zgody spadkobiercy, skoro ówczesne przepisy postępowania administracyjnego nie zawierały odpowiednika obecnego art. 30 § 5 k.p.a.

Podobna sytuacja dotyczyła prawnych następców singularnych właściciela, którzy po wejściu w życie dekretu, a przed złożeniem wniosku dekretowego, nabyli roszczenia dekretowe do nieruchomości niezabudowanej, albo roszczenia dekretowe do gruntu zabudowanego budynkiem nadającym się do naprawy wraz z prawem własności budynku. Musieli bowiem wykazać, że nabyli te prawa od dotychczasowego właściciela i że przedmiot tych praw został im wydany (art. 711 Kodeksu Napoleona w zw. z art. 300 § 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. - Kodeks zobowiązań - Dz.U. Nr 82, poz. 598 ze zm.).

Temu właśnie służyło zawarte w art. 7 ust. 1 dekretu dopełnienie opisu podmiotu uprawnionego do złożenia wniosku zawarte w formule "będący w posiadaniu gruntu". Stąd łączyć je należy wyłącznie z następcami dotychczasowego właściciela, a nie nim samym i to jedynie w znaczeniu potwierdzenia (udokumentowania) owego następstwa prawnego, a nie efektywnego władania gruntem.

Przy czym warunek ten z dniem [...] stycznia 1947 r. stracił znaczenie prawne przy ocenie skuteczności złożenia wniosku dekretowego. Nastąpiła bowiem wówczas unifikacja prawa cywilnego, skutkująca likwidacją ścisłej zależności między posiadaniem i nabyciem praw spadkowych oraz między posiadaniem i nabyciem oraz wykonywaniem prawa rzeczowego do gruntu. Wprowadzenie zaś spadkobiercy w posiadanie na podstawie Kodeksu Napoleona zastąpione zostało stwierdzeniem przez sąd spadku praw do spadku w postępowaniu spadkowym (art. IX i art. XXI dekretu z 8 października 1946 r. - Przepisy wprowadzające prawo spadkowe - Dz.U. Nr 60, poz. 329; art. 186 dekretu z dnia 8 listopada 1946 r. o postępowaniu spadkowym -Dz.U. Nr 63, poz. 346).

Rezygnacja przez prawodawcę z instytucji wprowadzenia w posiadanie następcy prawnego dotychczasowego właściciela (jako potwierdzającej prawo do spadku) świadczą o tym, że tzw. "przesłanka posiadania" z art. 7 ust. 1 dekretu przestała być warunkiem niezbędnym do wykazania w postępowaniu dekretowym legitymacji do bycia stroną tego postępowania - tym samym jej badanie w postępowaniach dekretowych było zbędne.

To, iż od roku 1947 nie ma ona prawnego znaczenia potwierdza też fakt, że w późniejszych regulacjach z zakresu gruntów [...] ustawodawca konsekwentnie ją pomijał. W art. 89 ust. 2 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99) przewidywał, że poprzedni właściciele działek (...) lub ich następcy prawni mogą zgłosić w terminie do dnia 31 grudnia 1988 r. wnioski o oddanie wymienionych gruntów w użytkowanie wieczyste. Także art. 214 u.g.n. przyznał prawo do zwrotu nieruchomości poprzednim właścicielom (...), jeżeli zgłosili oni lub ich następcy prawni (...) wnioski o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. W żadnym w tych przypadków nie zawarto w stosunku do kręgu osób legitymowanych do zgłoszenia żądania zastrzeżenia "będący w posiadaniu gruntu" lub stwierdzeń o zbliżonym znaczeniu.

Przesłanka posiadania nie miała także wpływu na późniejsze orzecznictwo organów administracji i sądów administracyjnych odnośnie gruntów [...] - o czym szerzej w wyroku tutejszego Sądu z 22 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 2145/18.

Niezależnie od powyższego Sąd pragnie zauważyć, że analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji dowodzi wadliwego rozumienia instytucji prawnej posiadania.

Rozważając skuteczność złożenia wniosku o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy, a od 1947 r. prawa własności czasowej, przez byłego właściciela nieruchomości [...] lub jego następcę prawnego pod kątem przesłanki posiadania gruntu w momencie wnoszenia wniosku wskazać należy, że spełnienie tego warunku nie może być rozumiane jako wykonywanie przez wymienione podmioty faktycznego władztwa na owym gruncie i jego manifestowania.

Zgodnie bowiem z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie poglądem, o posiadaniu rzeczy decyduje sama możliwość korzystania z niej, nie zaś faktyczne korzystanie, a władztwo faktyczne nad rzeczą będące jej posiadaniem nie musi wyrażać się w formie gospodarczo efektywnej. Zmiana formy gospodarowania na nieruchomości lub nawet przejściowe zaprzestanie wykorzystywania jej w sposób efektywny ekonomicznie samo w sobie nie musi oznaczać, że dotychczasowy władający nią utracił atrybuty posiadania, to jest corpus i animus charakteryzujące posiadacza (por. post. SN z 4.03.2016 r. I CSK 519/15, z 16.11.2017 V CSK 15/17). Analogicznie posiadanie postrzegane było na tle przepisów Kodeksu Napoleona obowiązującego na obszarze [...] w dacie wejścia w życie dekretu.

Jak wyjaśnił to Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2018 r. I CSK 509/17 - w świetle art. 2228 przywołanego Kodeksu, utratę władztwa można rozważać dopiero wtedy, gdy posiadacz, który nie może rzeczą władać osobiście, utraci możliwość posiadania pośredniego przez inną osobę. Samo natomiast pojęcie ciągłości posiadania - na co zwracano uwagę już w przedwojennym orzecznictwie Sądu Najwyższego - nie wymaga, aby dzierżenie lub używanie rzeczy trwało ustawicznie w każdym momencie i bez żadnych przerw, gdyż byłoby to niemożliwe do wykonania (por. orzeczenie SN z 10.01.1934 r. I C 873/33). Takie rozumienie instytucji prawnej posiadania pozostawało także aktualne na gruncie obowiązujących od 1 stycznia 1947 r. przepisów dekretu z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe (Dz. U. Nr 57, poz. 319 ze zm.), który w tej materii powielał w istocie unormowania Kodeksu Napoleona.

Przyjmując zatem, że władzę faktyczną nad rzeczą ma nie tylko ten, kto z niej rzeczywiście, efektywnie korzysta, ale także ten, kto ma tylko możliwość takiego korzystania, choćby nie czynił z niej użytku, nie sposób podzielić poglądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 19 lipca 2016 r., sygn. akt Kp 3/15 (przywoływanego przez Komisję), że prawo do skutecznego złożenia wniosku dekretowego prawodawca przyznał "tylko tym osobom, które - mimo przejścia własności gruntu na podmiot publiczny w posiadanie - zachowały faktyczne władztwo nad gruntem, które mogło przejawiać się w różny sposób (np. (współ)decydowania i (współ)finansowania odbudowy, zachowania lokalu i zamieszkiwania w nim, płacenia danin publicznych).

Przesłanka "posiadania gruntu" przez byłego właściciela - o której mowa w art. 7 ust. 1 dekretu - będzie bowiem spełniona także w sytuacji, gdy były właściciel wprawdzie w dacie składania wniosku gruntem efektywnie nie włada, ale samej możliwości władania nim w sposób faktyczny nie został pozbawiony oraz owego prawa się nie zrzekł. A to oznacza, że czynienie przez organ dekretowy w takich uwarunkowaniach szczegółowych ustaleń, co do sposobu wykonywania posiadania przez byłego właściciela nieruchomości, jak również jego spadkobiercę , staje się zbędne.

Oczywistość spełnienia przywołanego warunku w szczególności dobitnie występuje w sytuacji, gdy grunt nieruchomości [...] w dacie wejścia w życie dekretu pozostawał zabudowany - jak w niniejszej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 5 dekretu budynki na nim się znajdujące nadal pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli, który to stan utrwalał się w przypadku uwzględnienia wniosku. Na własność [...] (od 1950 r. Skarbu Państwa) przechodziły one natomiast dopiero z chwilą bezskutecznego upływu terminu do złożenia wniosku o ustanowienie dzierżawy wieczystej albo prawa zabudowy albo z chwilą prawomocnego oddalenia takiego wniosku (art. 8 dekretu).

Z treścią prawa własności zaś, już od czasów rzymskich, związana była triada uprawnień właściciela w postaci: posiadania, korzystania i rozporządzania rzeczą.

Skoro zatem budynek znajdujący się na tej nieruchomości pozostawał własnością przeddekretowego właściciela, przynależały mu także atrybuty tego prawa, w tym prawo posiadania. To z kolei rozciągać się musiało także na grunt, na którym był on posadowiony. W konsekwencji czego, złożony przez niego w terminie określonym w art. 7 ust. 1 dekretu wniosek, w sposób oczywisty nie mógł być zakwestionowany ze względu na niespełnienie ustanowionego w tym przepisie warunku posiadania gruntu. Z tych właśnie przyczyn zbędne było podejmowanie w toku postępowania dekretowego dodatkowych czynności dowodowych pod kątem oceny jego zaistnienia. W związku z czym, także formułowanie w tym zakresie w uzasadnieniu wydawanych na podstawie art. 7 ust. 2 dekretu pozytywnych decyzji, dodatkowych rozważań mogło być pominięte, jako nic nie wnoszących do sprawy dywagacji o charakterze czysto akademickim.

W sytuacji zatem, gdy z okoliczności faktycznych wyłaniających się z akt sprawy nie wynika, aby możliwość władania tym gruntem była wyłączona, nie można postawić Prezydentowi [...] zarzutu, że przy rozstrzyganiu sprawy nie ustalił w niej relewantnych z punktu widzenia stosowanych norm prawa materialnego elementów stanu faktycznego, uchybiając tym samym przepisom procedury administracyjnej. Tym bardziej nie sposób zarzucić mu naruszenia tych przepisów w stopniu rażącym - co mogłoby uzasadniać stwierdzenie wydania decyzji z naruszeniem prawa na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy z przyczyn opisanych w jej art. 30 ust. 1 pkt 4.

Niezależnie od powyższego - gdyby nawet czysto hipotetycznie przyjęć wykładnię ww. przepisu prezentowaną przez Komisję za prawidłową - to w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy faktu posiadania przedmiotowej nieruchomości przez byłych właścicieli w dacie składania wniosku dekretowego nie sposób było zakwestionować.

Nieruchomość ta - co jest okolicznością niesporną - w dacie wejścia w życie dekretu była zabudowana budynkiem mieszkalnym. Tytuł prawno-rzeczowy do niego pozostał zatem, w świetle przyjętych w dekrecie rozwiązań, przy dotychczasowych właścicielach. Ponadto faktyczne sprawowanie przez nich władztwa potwierdza fakt, że jedna ze współwłaścicielek A. G. zamieszkiwania w tym budynku i zajmowała się administracją domu.

Nie można także zgodzić się z Komisją, że podstawą do uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej było rażące naruszenie zasady prawdy obiektywnej przez Prezydenta [...] poprzez nieustalenie podmiotu uprawnionego w odniesieniu do udziału F. S. w wysokości [...] części w prawach i roszczeniach do przedmiotowej nieruchomości.

Komisja uznała, że Prezydent nie dołożył należytej staranności w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, opierając się wyłącznie na dokumentach przedstawionych przez osoby zainteresowane. Zaniechał natomiast podjęcia czynności zmierzających do ustalenia prawidłowego kręgu osób uprawnionych do złożenia wniosku - naruszając tym samym art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 dekretu.

Dodała, iż wydając decyzję reprywatyzacyjną organ administracyjny dysponował prawomocnym postanowieniem spadkowym po F. S. - jednak fakt ten powinien był wzbudzić pewne wątpliwości Prezydenta [...] i powinien był on przedsięwziąć działania mające na celu ustalenie, czy J. S. i M. S. można było uznać za spadkobierców F. S. wywodzących z tytułu dziedziczenia swoje roszczenia do przedmiotowej nieruchomości. Jednakże organ nie podjął żadnych starań w celu zbadania prawidłowości dziedziczenia spadku, nie brał też udziału w postępowaniu spadkowym, mimo że w sposób oczywisty posiadał interes prawny w tym postępowaniu. Komisja uznała, iż obowiązkiem Prezydenta [...], jako organu wykonawczego Miasta [...], było przeprowadzenie dowodu przeciwko treści postanowienia spadkowego Sądu Rejonowego dla [...] z [...] listopada 2004 r. sygn. akt [...] - stwierdzając, że treść tego postanowienia stoi w oczywistej sprzeczności z powszechnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi spadków nieobjętych, które zostały otwarte przed dniem 1 stycznia 1947 r. W związku z tym sama niejako orzekła w tej kwestii - vide str. 5 uzasadnienia "Skarb Państwa bowiem z dniem [...] stycznia 1970 r. z mocy prawa nabył prawa do spadku po F. S., w tym do praw i roszczeń do nieruchomości przy ul. [...] w W."

Uszło jednak uwadze Komisji, że w obowiązującym stanie prawnym, ustalenie kręgu spadkobierców nie należało i nie należy do właściwości organów administracji publicznej, lecz do sądów powszechnych. Następstwo prawne praw dziedzicznych, które wchodzą w skład spadku po osobie zmarłej, powinno być wykazane według przepisów prawa cywilnego. Dowodem istnienia następstwa prawnego nieżyjących osób fizycznych może być zaś jedynie postanowienie właściwego sądu powszechnego o stwierdzeniu nabycia spadku lub sporządzony przez notariusza i zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia. I to tylko takim dokumentem, w myśl art. 1027 k.c., spadkobierca może udowodnić swoje prawa wynikające z dziedziczenia. Zgodnie zaś z art. 1025 § 2 k.c. "domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku, jest spadkobiercą". Stąd - jak przyjmuje się w orzecznictwie - dopiero wykazanie następstwa prawnego prawomocnym postanowieniem sądu cywilnego o stwierdzeniu nabycia spadku lub aktem poświadczenia dziedziczenia przez notariusza jest podstawą dla przyjęcia istnienia legitymacji do bycia stroną postępowania administracyjnego (por. wyroki NSA z 25.11.2016 r. II OSK 458/15, Lex nr 2248346 i z 22.06.2017 r. I OSK 2933/16, Lex nr 2347664).

Skoro zaś takie dokumenty w toku postępowania dekretowego zostały przedłożone, to respektowanie przez organy orzekające w sprawie wynikającego z nich domniemania prawnego, nie może być kwalifikowane jako naruszenie prawa.

W związku z powyższym rozważania Komisji dotyczące "nieustalenia podmiotu uprawnionego w odniesieniu do udziału F. S.", czy też braku działań ze strony Prezydenta [...] w zakresie ustalenia prawidłowego kręgu osób uprawnionych do złożenia wniosku dekretowego, a w efekcie beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej, nie mają żadnego znaczenia w sprawie. Dopóki bowiem w obrocie prawnym pozostaje ww. prawomocne postanowienie spadkowe, dopóty jest ono wiążące zarówno dla Prezydenta [...], Komisji jak i Sądu orzekającego w niniejszej sprawie - co ewidentnie wynika z treści art. 365 § 1 k.p.c.

W tej sytuacji w żaden sposób nie można zarzucić Prezydentowi, że przy wydawaniu kwestionowanej decyzji dopuścił się naruszenia prawa poprzez nie ustalenie prawidłowego kręgu osób uprawnionych w rozumieniu art. 7 ust. 1 dekretu, a tym bardziej rażącego naruszenia prawa.

Nie do zaakceptowania jest również stanowisko Komisji, że decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. została wydana z naruszeniem prawa polegającym na rażącym naruszeniu art. 104 § 2 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 3 dekretu - poprzez nie rozstrzygnięcie o całości praw i roszczeń do nieruchomości [...] przy ul. [...] - zgodnie z treścią wniosku dekretowego.

Komisja uznała, że Prezydent miał obowiązek rozstrzygnąć o całości żądania zawartego we wniosku z [...] czerwca 1948 r. - czyli zobowiązany był do rozstrzygnięcia o ustanowieniu bądź odmowie ustanowienia użytkowania wieczystego co do całości udziałów w prawach i roszczeniach do przedmiotowej nieruchomości zgodnie z treścią wniosku dekretowego, natomiast faktycznie uczynił to tylko w części dotyczącej [...] udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej.

Ponadto na przestrzeni lat 1981-1989 doszło do zbycia przez Skarb Państwa czterech lokali (nr [...], [...], [...] i [...]), w odniesieniu do których zostały wydane stosowne decyzje o ich sprzedaży wraz ze wskazaniem części udziału w części wspólnej budynku i innych urządzeniach służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców oraz ustanawiające prawo użytkowania wieczystego wskazanej części gruntu o ogólnej powierzchni [...] m² - zaś organ w uzasadnieniu decyzji nie odniósł się do stanu prawnego dotyczącego tych czterech wyodrębnionych lokali.

Komisja dodała, że Prezydent [...] nie rozstrzygnął też o całości udziałów w przedmiotowej nieruchomości. Skoro bowiem suma udziałów w części gruntu nieruchomości odnoszącej się do ww. lokali wyodrębnionych (tj. [...]) oraz udziałów w części gruntu nieruchomości przekazanej decyzją beneficjentom dekretowym (tj. [...]) wyniosła łącznie [...] - to brak jest w rozstrzygnięciu odniesienia do tego komu i dlaczego przysługuje brakujące [...] udziału w części gruntu nieruchomości przy ul. [...]. Tymczasem stwierdzona różnica w wysokości udziałów - [...] - mogła mieć wpływ na wielkość udziałów poszczególnych beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej, a tym samym później uzyskaną korzyść materialną wynikającą ze zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu i posadowionego na nim budynku.

Oceniając ten zarzut Sąd orzekający w sprawie uznał, że Prezydent [...] w uzasadnieniu decyzji reprywatyzacyjnej prawidłowo stwierdził, iż ponowne rozpatrzenie przez niego wniosku dekretowego następuje wyłącznie w zakresie, w jakim Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją nadzorczą z dnia [...] stycznia 1995 r. stwierdził nieważność dawnych odmownych decyzji dekretowych i że jednocześnie z orzekania została wyłączona część nieruchomości, która została oddana w użytkowanie wieczyste na rzecz osób trzecich, a więc część nieruchomości odpowiadająca sprzedanym lokalom mieszkalnym nr [...], [...], [...] i [...] - co do których w ww. decyzji nadzorczej Minister stwierdził wydanie odmownych decyzji dekretowych z naruszeniem prawa z uwagi na nieodwracalne skutki prawne. Zatem właściciele tych mieszkań nie mają interesu prawnego do bycia stroną w postępowaniu, które nie dotyczy ich udziałów w tej nieruchomości.

Również okoliczność nieustalenia, komu przysługuje brakujące [...] udziału w części gruntu tej nieruchomości nie ma żadnego znaczenia w sprawie i praktycznie nie ma wpływu na wielkość udziałów poszczególnych beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej.

Zdaniem Sądu ww. brakujący udział wynika z faktu zmiany - od 1994 r. - sposobu obliczania wielkości udziałów - z ułamków dziesiętnych (które były zaokrąglane) na ułamki zwykłe.

W umowach sprzedaży tych czterech lokali udziały w użytkowaniu wieczystym ustalone są w ułamkach dziesiętnych i są one ewidentnie zaokrąglone. Na przykład - Skarb Państwa sprzedał M. G. lokal mieszkalny nr [...] o pow. użytkowej [...] m² oraz oddał jej w użytkowanie wieczyste udział wynoszący [...] części gruntu, natomiast K. P. sprzedał lokal mieszkalny nr [...] o pow. użytkowej [...] m² oraz oddał jej udział wynoszący [...] (tysięcznych) części gruntu. Zatem ich udziały w użytkowaniu wieczystym są takie same - mimo różnych powierzchni lokali mieszkalnych, poza tym są ustalone z dokładnością do trzech miejsc po przecinku.

Ponadto, skoro udziały sprzedanych lokali były już wyliczone w ułamkach dziesiętnych, to wniosek dekretowy mógł być rozpoznany - co do pozostałej części - wyrażonej również w ułamkach dziesiętnych. Tymczasem udziały spadkowe ustalane są w ułamkach zwykłych i przeliczenie ich na ułamki dziesiętne powoduje resztę, która praktycznie nie jest już podzielna. W niniejszej sprawie udziały ustalone przez Prezydenta [...] w decyzji reprywatyzacyjnej - z dokładnością do pięciu miejsc po przecinku na rzecz 18 osób - są najbliższe do jedności, do idealnej części. Natomiast ewentualny dalszy podział [...] udziału na rzecz 18 osób nie miałby już większego sensu.

Wobec powyższego Sąd orzekający w sprawie uznał, że - wbrew stanowisku Komisji - nie nastąpiło rażące naruszenie prawa, gdyż Prezydent [...] w decyzji reprywatyzacyjnej prawidłowo określił wielkość poszczególnych udziałów następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości [...].

Kolejnym zarzutem dotyczącym kwestionowanej decyzji reprywatyzacyjnej jest uznanie przez Komisję, że jej wydanie doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym poprzez zastosowanie w sposób uporczywy wobec osób będących lokatorami przemocy innego rodzaju w sposób istotnie utrudniający korzystanie tym lokatorom z prawa do używania lokalu - zatem została spełniona samoistna przesłanka uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Przemoc ta polegała na tym, że po wydaniu decyzji reprywatyzacyjnej doszło do bezprawnego wypowiedzenia czynszów i ustalenia nowych stawek czynszu, w wysokości rażąco wygórowanej w stosunku do wysokości poprzednich czynszów. Ponadto doszło do naruszeń spokojnego używania lokali przez najemców, gdyż - po zbyciu udziałów przez beneficjentów decyzji reprywatyzacyjnej na rzecz [...] sp. z o.o. S.K.A. - spółka ta rozpoczęła remont budynku, zaś prace remontowe były wykonywane w sposób bardzo uciążliwy dla lokatorów, często były prowadzone w godzinach nocnych, opieszale i niedbale.

Sąd nie podziela zarzutu Komisji, że wydanie decyzji z [...] lipca 2009 r. doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym - w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Stanowi on o możliwości m.in. uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej, jeżeli jej wydanie doprowadziło do skutków rażąco sprzecznych z interesem społecznym lub skutków sprzecznych z celem, dla którego ustanowiono użytkowanie wieczyste, w szczególności do zastosowania uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu w nieruchomości [...] groźby bezprawnej, przemocy wobec osoby lub przemocy innego rodzaju w stosunku do osoby zajmującej ten lokal.

Zdaniem Sądu, literalna treść tego przepisu jednoznacznie przesądza, że znajduje on zastosowanie jedynie w takim przypadku, gdyby zaistniał związek przyczynowy pomiędzy tą decyzją, a opisanymi w ustawie skutkami rażąco sprzecznymi z interesem społecznym.

Związek przyczynowy to związek pomiędzy dwoma stanami rzeczy w świecie zewnętrznym, w których jeden to przyczyna, a drugi to skutek. W uproszczeniu jest to związek pomiędzy określonym działaniem lub zaniechaniem bądź innym zdarzeniem będącym podstawą odpowiedzialności, a wynikłą z tego szkodą.

Jednakże zasadnicze znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy ma okoliczność, że istotny tj. posiadający doniosłość prawną, jest jedynie tzw. adekwatny związek przyczynowy, który wiąże zaistnienie ewentualnej odpowiedzialności sprawcy danego działania lub zaniechania tylko z normalnymi następstwami tego działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Podkreślenia wymaga, że w rozumieniu przepisu art. 361 § 1 k.c. przyjęte zostało, iż badanie wystąpienia związku przyczynowego składa się z dwóch etapów.

Pierwszy z nich obejmuje test conditio sine qua non, czyli potrzebę ustalenia, czy między ogniwami łańcucha przyczynowo-skutkowego w ogóle występuje jakikolwiek związek przez stwierdzenie, że gdyby nie było pierwszego zdarzenia, to kierując się zasadami logicznego, racjonalnego myślenia - skutek znajdujący się na końcu łańcucha z pewnością nie mógłby powstać. Dopiero wynik pozytywny umożliwia przejście do drugiego etapu, a więc do zbadania normalności następstw zdarzenia sprawczego. Doktryna prawa i orzecznictwo sądów stoi na ugruntowanym stanowisku, że normalne następstwo danego zdarzenia to taki skutek, który "zazwyczaj", "w zwykłym porządku rzeczy" jest konsekwencją tego zdarzenia, a zatem - jeżeli jest zwykłym, typowym, naturalnym następstwem tego typu rzeczy (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, Biul. SN IC 2003, nr 3, s. 12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2003 r., III CKN 473/01, Mon. Prawn. 2006, nr 17, s. 947; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 lipca 2015 r., I ACa 483/15).

Zdaniem Sądu oczywistym jest, że opisane przez Komisję działania - podwyżka czynszu, remont kamienicy - nie są normalnym następstwem wydania decyzji reprywatyzacyjnej. Sąd podziela twierdzenia skarżącego Miasta [...], że Prezydenta nie można obciążać skutkami działań w stosunku do lokatorów zamieszkujących na tej nieruchomości.

Skutki opisane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jako rażąco sprzeczne z interesem społecznym - nie pozostają w prawnie istotnym związku z wydaniem przez organ kwestionowanej decyzji reprywatyzacyjnej, lecz są następstwem niezależnych działań osób, które je podjęły i ewentualnie powinny zostać poddane ocenie w odrębnych postępowaniach przed sądem powszechnym.

Podkreślenia też wymaga, że decyzja reprywatyzacyjna odnosiła się jedynie do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu tej nieruchomości, a sam budynek, w którym zamieszkiwali lokatorzy, przez cały czas pozostawał współwłasnością dawnych właścicieli - stosownie do treści art. 5 dekretu. To zaś oznacza, że także w bezpośrednim rozumieniu tego słowa, nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy decyzją reprywatyzacyjną, a poczynaniami jej beneficjentów podjętymi po jej wydaniu.

Podsumowując Sąd uznał, że decyzja reprywatyzacyjna była wyłącznie zdarzeniem chronologicznie poprzedzającym wykazywane przez Komisję zachowania właściciela budynku, a nie zdarzeniem je wywołującym, czy choćby sprzyjającym ich podejmowaniu. To zaś oznacza, że zaistnienie przyczyny - o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy - nie potwierdziło się, a tym samym uchylenie na tej podstawie decyzji reprywatyzacyjnej było niedopuszczalne.

Komisja uznała także, że przeniesienie prawa do użytkowania wieczystego wraz z odrębną własnością budynku na rzecz osoby trzeciej było rażąco sprzeczne z interesem społecznym - nastąpiło w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości tej nieruchomości [...].

Podniosła, że art. 30 ust. 1 pkt 6 ustawy (prawidłowo pkt 5) odnosi się do przeniesienia roszczeń, jednakże również w przypadku przeniesienia praw, rażąca sprzeczność z interesem społecznym przejawia się w uzyskaniu przez jego zbywcę świadczenia wzajemnego rażąco niewspółmiernego do wartości nieruchomości.

Dodała, że w niniejszej sprawie beneficjenci decyzji reprywatyzacyjnej zbyli swoje udziały (umową zawartą w formie aktu notarialnego) w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz w prawie własności posadowionego na nim budynku, wynoszące [...] części za łączną kwotę [...] zł - zatem w zamian za świadczenie wzajemne rażąco niewspółmierne do wartości tego prawa, gdyż ze sporządzonego na zlecenie Komisji operatu szacunkowego wynika, że wartość rynkowa tego udziału została określona na kwotę [...] zł. Zestawienie powyższych wartości wskazuje, że - w następstwie wydania decyzji reprywatyzacyjnej - [...] Sp. z o.o. S.K.A. w W. nabyła od beneficjentów tej decyzji prawo do udziału użytkowania wieczystego gruntu wraz z udziałem w prawie odrębnej własności budynku jedynie za część (ok. 49%) ich realnej wartości. W związku z powyższym Komisja uznała, iż taka dysproporcja świadczenia wzajemnego niewątpliwie ma charakter rażący i narusza interes społeczny.

Oceniając tę podstawę uchylenia decyzji reprywatyzacyjnej (art. 30 ust 1 pkt 5 ustawy) Sąd uznał, że Komisja w sposób nieuprawniony samowolnie rozszerzyła zakres stosowania tego przepisu - mimo jego wyraźnego brzmienia wykluczającego możliwość swobodnej interpretacji. Skoro przepis ten stanowi o "przeniesieniu roszczeń" - to nie można go zastosować do "przeniesienia praw"- zatem decyzja Komisji w tym zakresie została wydana z naruszeniem ww. przepisu.

Ponadto, aby przepis ten można było zastosować (w przypadku umowy dotyczącej przeniesienia roszczeń), musi istnieć w obrocie prawnym stwierdzający ją prejudykat w postaci stosownego orzeczenia sądu powszechnego. Komisja, będąc organem administracji publicznej, nie jest kompetentna do formułowania w tym zakresie samodzielnych ocen, gdyż nie przyznają jej takiego uprawnienia ani przepisy ustawy, ani też przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

Poza tym - nawet gdyby przyjąć koncepcję Komisji, że art. 30 ust. 1 pkt 5 ustawy ma zastosowanie również do przeniesienia praw - to w przedmiotowej sprawie Komisja nie dysponowała prejudykatem stwierdzającym rażącą sprzeczność przeniesienia udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz w prawie własności posadowionego na nim budynku z interesem społecznym.

Taka sytuacja wykluczała zatem możliwość uchylenia przez Komisję decyzji reprywatyzacyjnej z powołaniem się na przyczynę wskazaną w części drugiej art. 30 ust. 1 pkt 5 ustawy. Podejmując zatem na tej podstawie decyzję naruszyła ona ów przepis w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, poprzez jego zastosowanie w stanie faktycznym, który Komisji do tego nie uprawniał.

Ponadto Komisja - odwołując się szeroko w uzasadnieniu decyzji do kwestii interesu społecznego - pomija fakt, że art. 7 ust. 2 dekretu nie ma charakteru przepisu uznaniowego. Jest to przepis związany, obligujący Prezydenta [...] - w razie zaistnienia określonych w nim przesłanek - do wydania decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego. Innymi słowy, organ nie ma możliwości uchylenia się od ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu w trybie art. 7 ust. 2 dekretu, o ile ustali, że zaistniały przewidziane w nim przesłanki. Przepis ten nie pozwala organowi na odmowę ustanowienia prawa użytkowania wieczystego z uwagi na inne przesłanki np. interesu społecznego, słusznego interesu obywateli czy też konieczność zapewnienia lokatorom mieszkań komunalnych.

Na zakończenie Komisja zajęła się kwestią nieodwracalnych skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnej.

Podniosła, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy - w wyniku postępowania rozpoznawczego Komisja wydaje decyzję, w której w razie, gdy decyzja reprywatyzacyjna wywołała nieodwracalne skutki prawne, stwierdza wydanie tej decyzji z naruszeniem prawa i wskazuje okoliczności, z powodu których nie można jej uchylić.

W związku z tym uznała, że z art. tego wynika, iż obowiązkiem organu jest badanie, czy decyzja reprywatyzacyjna wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Dodała, że zgodnie z definicją legalną zawartą w art. 2 pkt 4 ustawy przez nieodwracalne skutki prawne należy rozumieć stan prawny powstały wskutek przeniesienia prawa własności albo prawa użytkowania wieczystego nieruchomości [...] na osobę trzecią, o ile nie nastąpiło ono nieodpłatnie lub na rzecz nabywcy działającego w złej wierze, lub zagospodarowania nieruchomości [...] na cele publiczne, o których mowa w art. 6 u.g.n.

Następnie stwierdziła, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości [...] na osobę trzecią nie jest wystarczającą przesłanką do tego by stwierdzić, że doszło do nieodwracalnych skutków prawnych. Warunkiem sine qua non jest bowiem odpłatność czynności prawnej oraz dobra wiara nabywcy.

Zaś po analizie całokształtu okoliczności w sprawie Komisja uznała, iż spółka [...] nabywając prawa do wynoszącego [...] części udziału w prawie do nieruchomości położonej przy ul. [...] pozostawała w złej wierze. Doszło tym samym do wyłączenia rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych i równocześnie w badanej sprawie nie zaistniały nieodwracalne skutki prawne określone w art. 2 pkt 4 ustawy.

Podsumowując Komisja stwierdziła, że z uwagi na fakt, iż nie ustaliła okoliczności, które mogłyby świadczyć o nieodwracalnych skutkach prawnych decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r., dlatego też uchyliła tę decyzję.

Ponieważ podstawą uchylenia decyzji Prezydenta [...] z [...] lipca 2009 r. był art. 29 ust. 1 pkt 2 a nie pkt 4 ustawy, dlatego też Sąd orzekający w sprawie nie oceniał prawidłowości rozważań Komisji co do nieodwracalności skutków prawnych tej decyzji - uznając, że byłoby to przedwczesne.

Podsumowując Sąd uznał, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 4 -6 ustawy oraz art. 111 § 1a k.p.a. - w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając ponownie sprawę Komisja - mając na uwadze powyższe ustalenia Sądu - rozważy celowość ewentualnego skorzystania z uprawnień przewidzianych w art. 3 pkt 4 ustawy (np. odnośnie postanowienia spadkowego Sądu Rejonowego dla [...] z [...] listopada 2004 r. sygn. akt [...]), a następnie wyda decyzję odpowiadającą prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c "p.p.s.a." orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania sądowego orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a.

-----------------------

87