Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Ciesielska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi B. W. na decyzję Prezesa Funduszu A. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezesa Funduszu A. nr [...] dnia [...] r. II. zasądza od Funduszu A. na rzecz skarżącego B. W. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia [...] r. skarżący B. W. domagał się od Funduszu A udzielenia informacji publicznej między innymi w przedmiocie wysokości wynagrodzeń zasadniczych dla M. D. wypłaconych w kolejnych miesiącach 2015 r.

Decyzją z dnia [...] r., nr [...] Spółka odmówiła udostępnienia informacji publicznej w żądanym zakresie. W uzasadnieniu decyzji Fundusz A wskazała, że po przeprowadzeniu postępowania w przedmiocie dopuszczalności udzielenia informacji

w żądanym zakresie ustalono, że brak jest możliwości zadośćuczynienia żądaniu skarżącego z uwagi na konieczność ochrony uzasadnionej tajemnicy pracownika.

W ocenie Spółki przekazanie takich informacji nie znajduje oparcia w treści obowiązku, który można by wyinterpretować z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), zwanej dalej "u.d.i.p.". Przepis ten bowiem wyłącza ochronę tylko co do informacji będących w ścisłym związku z pełnieniem funkcji publicznych, która to sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi, a zatem żądane dane w dalszym ciągu pozostają pod ochroną. Spółka wskazała jednocześnie, że M. D. składa corocznie oświadczenie majątkowe, w którym podaje dochody osiągane między innymi z zatrudnienia.

Skarżący B. W. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzucając decyzji, iż została wydana z naruszeniem art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p., art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że przywołane jako podstawa odmowy udostępnienia informacji przepisy nie mają w niniejszej sprawie zastosowania, bowiem M. D. jako radny Rady Miasta składa corocznie oświadczenie majątkowe, zatem informacja o sumie uzyskanych przez niego dochodów z tytułu zatrudnienia w Funduszu A w 2015 r. zostanie siłą rzeczy ujawniona w 2016 r. Brak jest zatem podstaw, w ocenie skarżącego, do wywodzenia, że ujawnienie informacji o dochodach uzyskiwanych w kolejnych miesiącach 2015 r. naruszy jego prywatność.

Skarżący podniósł ponadto, że Fundusz A, jako spółka miejska ma obowiązek zachowania zasady jawności w gospodarowaniu finansami. Skarżący powołując się na stanowisko judykatury wywodził następnie, że obecnie nie ma wątpliwości, że jawnymi są informacje o umowach zawieranych przez jednostki sektora finansów publicznych, zwłaszcza informacje o kontrahentach jednostki sektora finansów publicznych oraz o kwocie jaką ci kontrahenci uzyskali na podstawie zawartych umów. Skoro zatem nie kwestionuje się ujawniania imion i nazwisk osób fizycznych które są stronami umów zawieranych przez jednostki samorządu terytorialnego, to powinny także zostać udostępnione informacje o wysokości wynagrodzenia radnego pracującego w spółce miejskiej.

Skarżący wywodził dalej, że M. D. jest radnym Rady Miasta, a zatem jego prywatność jest ograniczona. W związku z powyższym art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie znajduje w tej sprawie zastosowania. Zadaniem Rady Miasta jest między innymi kontrolowanie jednostek komunalnych. M. D. jako radny Rady Miasta, będąc jednocześnie zatrudniony w Funduszu A, pozostaje w konflikcie interesów. Tym większe znaczenie w świetle owego konfliktu interesów ma jawność wynagrodzenia radnego, które otrzymuje od spółki miejskiej i które pochodzi ze środków publicznych.

Skarżący podniósł również, że decyzja nie zawiera elementów, o których mowa w art. 16 ust. 2 u.d.i.p., to jest imion, nazwisk i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udzielenie informacji publicznej.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i udzielenie informacji w żądanym zakresie.

Na skutek rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Fundusz A, decyzją z dnia [...] r., nr [...] utrzymała w mocy własną decyzję z dnia [...]r. nr [...]. Spółka uznała podniesione przez skarżącego zarzuty za bezzasadne i powołując się na art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. wskazała, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Uwzględnienie wniosku skarżącego doprowadziłoby do naruszenia uzasadnionej tajemnicy pracownika, której ochrona jest obowiązkiem pracodawcy.

W dalszej części uzasadnienia Spółka podkreśliła, że M. D. jest zatrudniony na stanowisku głównego specjalisty do spraw finansowania wspólnot mieszkaniowych, a zajmowane przez niego stanowisko nie jest związane z pełnieniem jakichkolwiek funkcji publicznych. W tej sytuacji, w ocenie spółki, informacje dotyczące jego wynagrodzenia w dalszym ciągu podlegają ochronie, bowiem nie pozostają one w związku z pełnieniem przez M. D. pełnieniem funkcji publicznych. Spółka wskazała również, że skarżący nie domagał się udzielenia informacji w przedmiocie wysokości wynagrodzeń osób zatrudnionych na danym stanowisku, ale informacji o wynagrodzeniu konkretnej osoby, a zatem jego wniosek należało uznać za niezasadny, bowiem jego uwzględnienie doprowadziłoby do naruszenia uzasadnionych i podlegających ochronie prawnej interesów osoby fizycznej – pracownika.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 16 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p. Spółka wskazała, że przepis ten ma jedynie odpowiednie zastosowanie do rozstrzygnięć podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznych, a niebędących organami władzy publicznej, zatem wskazanie podmiotów, o których mowa w treści przepisu poprzez wskazanie Zarządu Funduszu A jest wystarczające zwłaszcza, że zawsze da się ustalić jego skład w oparciu o publiczny rejestr przedsiębiorców. W ocenie Spółki uchybienie polegające na niewskazaniu w treści decyzji imion, nazwisk i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji publicznej nie miało wpływu na wynik sprawy.

B. W. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. skargę na decyzję Funduszu A, zarzucając jej naruszenie:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną podstawę konstytucyjnego prawa do informacji publicznej poprzez nieuprawnione – bowiem zbyt daleko idące ograniczenie prawa do informacji publicznej;

- art. 5 ust. 1 i 2 u.i.d.p. w zakresie, w jakim w tych przepisach unormowano przesłanki, ze względu na istnienie których ogranicza się prawo do informacji publicznej poprzez nieuprawnione zastosowanie w niniejszej sprawie przesłanki ograniczającej prawo do informacji publicznej;

- art. 16 ust. 1 u.i.d.p. w zakresie, w jakim przepis ten nakłada obowiązek wydania decyzji administracyjnej w przypadku udostępnienia informacji publicznej, poprzez niewłaściwe zastosowanie z uwagi na to, że nie ma podstaw w niniejszej sprawie do ograniczenia prawa do informacji publicznej;

- art. 16 ust. 2 u.i.d.p. w zakresie, w jakim przepis ten nakłada obowiązek zawarcia w uzasadnieniu decyzji o odmowie zawarcia w uzasadnieniu decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej imion, nazwisk i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, poprzez brak zastosowania tego przepisu w sytuacji, gdy jest to przez prawo wymagane.

W uzasadnieniu skargi B. W. powielił argumentację zawartą we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i podkreślił, że ustawodawca dopuścił ingerencję w prywatność osób, będących członkami organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego poprzez ujawnianie ich wynagrodzeń w składanych corocznie oświadczeniach majątkowych. Chociażby z tego, w ocenie skarżącego wynika, że udostępnienie bardziej szczegółowych informacji o wynagrodzeniu zasadniczym w kolejnych miesiącach 2015 r. nie naruszałoby prywatności M. D.

Skarżący wywodzi nadto, że prywatność osoby otrzymującej wynagrodzenie

ze środków publicznych doznaje pewnego uszczerbku. Podejmując zatrudnienie

w podmiotach publicznych każda osoba powinna się liczyć z tym, że wskutek zasady transparentności życia publicznego, w tym jawności wydatkowania środków publicznych, jawne będzie także ich wynagrodzenie.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] r. i przekazanie sprawy Funduszowi A do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę Fundusz A podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosła o jej oddalenie.

Na etapie postępowania sądowego udział w sprawie zgłosiło Stowarzyszenie A. Stowarzyszenie podzielając stanowisko wyartykułowane w skardze podniosło nadto, że ograniczenie dostępu do informacji publicznej nie dotyczy przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Stowarzyszenie wskazało, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji jak również decyzji ją poprzedzającej nie wynika, aby Spółka zwracała się do M. D. z pytaniem, czy rezygnuje on z przysługującego mu prawa. W ocenie Stowarzyszenia art. 5 ust. 2 u.d.i.p. został zastosowany nieprawidłowo. Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. z w a ż y ł, co następuje:

Na wstępie wyjaśnić należy, iż zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: "P.p.s.a.", sprawowana jest przez sądy administracyjne w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Natomiast na podstawie art. 135 P.p.s.a. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji oraz decyzji ja poprzedzającej, dokonana w oparciu o wskazane wyżej kryterium wykazała, że naruszają one prawo w stopniu powodującym konieczność ich wyeliminowania z obrotu prawnego.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności sąd zbadał, czy Fundusz A, dalej "Spółka", należy do kręgu podmiotów, o których mowa w art. 4 u.d.i.p., a w konsekwencji, czy jest na podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Z art. 4 ust. 1 u.i.d.p. wynika, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej;

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych;

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa;

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego;

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne,

w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Z kolei z art. 4 ust. 2 u.d.i.p. wynika, że obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców, reprezentatywne w rozumieniu ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego (Dz. U. poz. 1240), oraz partie polityczne.

Z przedłożonego do akt odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego wynika, że Fundusz A jest spółką prawa handlowego, której wysokość kapitału zakładowego wynosi [...] zł, przy czym Gmina Miasto posiada w spółce pakiet 14 300 udziałów o łącznej wysokości [...] zł, a "Fundusz Wspierania Rozwoju Gospodarczego Miasta [...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością posiada 200 udziałów o łącznej wartości [...] zł. Stosownie do treści art. 4 pkt 10 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2015 r. poz. 184 ze zm.) pod pojęciem pozycji dominującej należy rozumieć pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%.

Wykładni pojęcia pozycji dominującej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. dokonał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 czerwca 2015 r. sygn. akt II OSK 1603/14 wskazując, że przepis art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wymaga, aby to Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego miała w osobie prawnej pozycję dominującą, a nie – żeby ta osoba miała taką pozycję na rynku. A zatem odesłanie do tego przepisu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów należy rozumieć jako domniemanie, że ww. podmioty mają w osobie prawnej pozycję dominującą, gdy ich udział przekracza 40%.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Fundusz A jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Za punkt rozważań w niniejszej sprawie sąd przyjął art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, który stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne.

Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej

i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Informacja

o dysponowaniu majątkiem dotyczy zarówno przychodów jak i wydatków ponoszonych – w tym przypadku – przez gminę, w szczególności celów na jakie przeznaczane są środki publiczne oraz wysokości poszczególnych wydatków. W tym kontekście stanowi informację publiczną informacja o wysokości zarobków (wynagrodzeń, dodatków do wynagrodzenia) osób zatrudnionych w urzędzie gminy, w takim znaczeniu, że jawne są środki wydatkowane na wynagrodzenia dla pracowników, w tym również wysokość wynagrodzenia przypisanego do konkretnego stanowiska.

Zaznaczyć jednak należy, że prawo do informacji, wyartykułowane w art. 61

ust. 1 Konstytucji RP, nie ma charakteru bezwzględnego i podlega różnego rodzaju ograniczeniom wynikającym z przepisów prawa, w tym również ustawy o dostępie do informacji publicznej, ale także ustawy o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, co wprost wynika z art. 5 ust. 1 u.i.d.p. Art. 5 ust. 2 u.i.d.p. z kolei stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W konsekwencji, w ocenie sądu, opisany wyżej obowiązek ujawnienia wysokości wynagrodzeń ma charakter abstrakcyjny w tym znaczeniu, że obliguje do ujawnienia wysokości środków przeznaczanych na wynagrodzenia, ale nie oznacza możliwości ujawnienia wynagrodzenia oraz imienia i nazwiska pracownika, któremu wynagrodzenie to przysługuje, w sytuacji, gdy pracownik nie pełni funkcji publicznych. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 796/14 stwierdzając, że udzielenie informacji publicznej w postaci danych o wysokości wynagrodzenia osób zatrudnionych w jednostkach finansowanych ze środków publicznych (zarówno pełniących funkcje publiczne, jak też personelu pomocniczego) zazwyczaj nie musi się wiązać z koniecznością ingerencji w ich prawnie chronioną sferę prywatności. Dzieje się tak przede wszystkim wówczas, gdy w danym podmiocie na określonym stanowisku zatrudnionych jest kilka osób. Udostępnienie informacji publicznej polega, bowiem na ujawnieniu wysokości wynagrodzenia wypłacanego na określonym stanowisku, bez wskazywania danych osobowych konkretnej osoby. Informacją publiczną nie jest bowiem to, jakie wynagrodzenie otrzymuje konkretna osoba, ale kwota wydawana na utrzymanie danego etatu ze środków publicznych

W świetle powyższych rozważań, nie ulega wątpliwości, że zasada jawności

i transparentności życia publicznego, w tym zarobków osób zatrudnionych co prawda

w instytucjach dysponujących mieniem publicznym, ale nie pełniących w tych instytucjach funkcji, które mogłyby być uznane za funkcje publiczne, doznaje ograniczenia ze względu na potrzebę ochrony prywatności tych osób. Sąd nie podziela jednocześnie poglądu skarżącego, iż w tym przypadku zastosowanie powinny mieć podobne zasady jak w przypadku podmiotów, z którymi jednostki samorządu terytorialnego bądź inne podmioty gospodarujące mieniem publicznym zawarły umowy cywilnoprawne.

Stosunek pracy jest bowiem szczególnego rodzaju umową, podlegającą odrębnym regulacjom prawnym. Pracodawca ma, na podstawie art. 221 § 1 Kodeksu pracy (dalej K.p.), prawo do żądania od osoby ubiegającej się o zatrudnienie podania danych osobowych obejmujących imię (imiona) i nazwisko, imiona rodziców, datę urodzenia, miejsce zamieszkania (adres do korespondencji), wykształcenie, przebieg dotychczasowego zatrudnienia. Pracodawca ma również prawo żądać innych danych osobowych pracownika, a także imion i nazwisk oraz dat urodzenia dzieci pracownika, jeżeli podanie takich danych jest konieczne ze względu na korzystanie przez pracownika ze szczególnych uprawnień, przewidzianych w prawie pracy oraz numeru PESEL pracownika, nadanego przez Rządowe Centrum Informatyczne Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności, a także innych informacji, jeżeli obowiązek ich podania wynika z odrębnych przepisów. Do danych osobowych.

W zakresie nieuregulowanym w art. 221 § 1- 4 K.p. zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2135 ze zm.), dalej "u.o.d.o."

W praktyce oznacza to, że pracodawca, jako administrator danych osobowych dotyczących swoich pracowników ma szczególny obowiązek ich ochrony, a ich udostępnienie może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych przepisami prawa. Na podstawie art. 23 ust. 1 u.o.d.o. przetwarzanie danych jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy:

1) osoba, której dane dotyczą, wyrazi na to zgodę, chyba że chodzi o usunięcie dotyczących jej danych;

2) jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa;

3) jest to konieczne do realizacji umowy, gdy osoba, której dane dotyczą, jest jej stroną lub gdy jest to niezbędne do podjęcia działań przed zawarciem umowy na żądanie osoby, której dane dotyczą;

4) jest niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego;

5) jest to niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, a przetwarzanie nie narusza praw i wolności osoby, której dane dotyczą.

Art. 5 ust. 2 u.d.i.p. stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy

o ochronie danych osobowych, dopuszczając możliwość udostępnienia chronionych danych, jeżeli dotyczą one określonej kategorii osób, to jest osób pełniących funkcje publiczne. Orzecznictwo sądów administracyjnych skłania się ku szerokiej wykładni pojęcia osoby pełniącej funkcję publiczną. Generalnie przyjmuje się, że funkcja publiczna to funkcja związana z uprawnieniami i obowiązkami w zakresie realizacji zadań o znaczeniu publicznym (wyroki NSA: z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1108/14, z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt I OSK 125/11, dostępne w Internecie na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie natomiast z wykładnią tego pojęcia dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05 (OTK 2006, seria A, nr 3, poz. 30), sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. W tym kontekście, w ocenie Trybunału, nie każdy pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji.

W każdym przypadku należy zatem rozważyć, czy i w jakim zakresie dopuszczalna jest ingerencja w prawo do prywatności szeregowych pracowników urzędów i podmiotów gospodarujących mieniem publicznym, którzy – wbrew wywodom skargi, podejmując zatrudnienie w instytucjach dysponujących środkami publicznymi i wykonując w tych instytucjach szeroko rozumiane czynności pomocnicze (np. obsługa biurowa, informatyczna, utrzymanie czystości) nie wyrażali a priori zgody na upublicznianie ich danych, które co do zasady objęte są ochroną. Nie sposób takiego wniosku wysnuć z samego faktu podjęcia zatrudnienia w instytucji dysponującej środkami publicznymi, skoro szeregowi pracownicy nie posiadają żadnego wpływu na procesy decyzyjne, w szczególności dotyczące działalności instytucji, w tym wydatkowania publicznych środków. Określenie wysokości wynagrodzenia jak i dodatków do wynagrodzenia, w tym również przyznanych nagród ma ścisły związek z rodzajem wykonywanej pracy, jak również pewnymi osobistymi przymiotami pracownika (obowiązkowością, sumiennością, kreatywnością), które pracodawca może wziąć pod uwagę kształtując wysokość wynagrodzenia.

W niniejszej sprawie przedmiotem oceny była dopuszczalność odmowy udostępnienia informacji publicznej ze względu na ochronę prywatności osoby, która – jak wywodzi podmiot zobowiązany do udzielenia informacji nie pełni w Spółce funkcji publicznych, a która to osoba pełni funkcję publiczną w związku ze sprawowaniem mandatu radnego Rady Miasta. Rozważenia zatem wymagało, czy w takim przypadku ochrona prywatności jest wyłączona całkowicie, czy też rozciąga się ona na informacje, które nie są związane z pełnieniem funkcji publicznej, w tym informacje o wynagrodzeniu osiąganym ze stosunku pracy, w zakładzie pracy, który dysponuje co prawda środkami publicznymi, ale w którym radny zatrudniony na jest na stanowisku niezwiązanym z pełnieniem funkcji publicznej.

W ocenie sądu w takim przypadku zastosowanie ma art. 5 ust. 2 u.i.d.p., bowiem pracodawca w pierwszej kolejności zobowiązany jest do ochrony prywatności swoich pracowników, a ochrona ta jest wyłączona tylko w przypadku, gdy pracownik pełni w zakładzie pracy funkcje, którym można przypisać status funkcji publicznych, bądź gdy wyrazi on zgodę na ujawnienie dotyczących go informacji. Nie oznacza to ograniczenia transparentności i jawności wydatkowania środków publicznych bowiem, jak już wyżej wspomniano, informacje o wysokości wynagrodzeń przypisanych do konkretnych stanowisk są jawne. Natomiast dochody uzyskiwane z tytułu zatrudnienia przez osoby pełniące funkcję radnego są ujawniane w oświadczeniach majątkowych składanych przez radnego na podstawie art. 24h ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1515 ze zm.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać zatem należy, że Spółka mogłaby odmówić udzielenia informacji dotyczącej wysokości wynagrodzenia osiągniętego przez M. D., gdyby wykazała,

że z zakresu obowiązków na zajmowanym przez niego stanowisku nie wynika, aby miał on wpływ na wydatkowanie środków publicznych. Spółka w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji powołała się na powyższą okoliczność, jednak poza stwierdzeniem, że M. D. jest zatrudniony na stanowisku głównego specjalisty do spraw finansowania wspólnot mieszkaniowych, a zajmowane przez niego stanowisko nie jest związane z pełnieniem funkcji publicznych, brak jest jakichkolwiek danych, które czyniłyby je wiarygodnym. W szczególności w aktach postępowania brak jest informacji o zakresie obowiązków na zajmowanym przez M. D. stanowisku, jak również informacji o udzielonych mu pełnomocnictwach, co czyni niemożliwym dokonanie sądowej kontroli zasadności odmowy udzielenia informacji publicznej w żądanym przez skarżącego zakresie, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd nie jest bowiem w stanie tylko w oparciu o zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdzenie, iż określona osoba zajmuje stanowisko niezwiązane z pełnieniem funkcji publicznej, przy jednoczesnym braku w aktach sprawy informacji i dokumentów o tym przesądzających, dokonać oceny jej zgodności z prawem .

W tym stanie rzeczy, ponownie rozpatrując sprawę, Spółka powinna dokonać szczegółowych ustaleń w przedmiocie charakteru zadań powierzonych M. D. i posiadanych przez niego upoważnień i w oparciu o tak poczynione ustalenia podjąć decyzję w sprawie udzielenia informacji publicznej, przy czym uzasadnienie decyzji powinno czynić zadość wymaganiom, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p. Okoliczność, iż stosownie do art. 17 ust. 1 u.i.d.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, nie zwalnia Spółki od obowiązku wskazania w uzasadnieniu imion, nazwisk i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenia podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Odpowiednie stosowanie oznacza bądź stosowanie odnośnych przepisów bez żadnych zmian do innego zakresu odniesienia, bądź stosowanie ich z pewnymi zmianami, bądź też niestosowanie tych przepisów do innego zakresu odniesienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2008 r., sygn. akt I CSK 357/07, LEX nr 394763). Możliwość zastosowania przepisów z odpowiednimi modyfikacjami, bądź odstąpienia od ich stosowania w ogóle powinna zaś być usprawiedliwiona odmiennościami wynikającymi z postępowania o udzielenie informacji publicznej przed organami władzy publicznej i postępowania prowadzonego przez podmioty wymienione w art. 4 ust. 1 i 2, które organami władzy publicznej nie są,

a także podejmowanego przez te organy i podmioty rozstrzygnięcia. W ocenie sądu brak jest w niniejszej sprawie podstaw do odstąpienia od wymogu określonego w art. 16 ust. 2 pkt 2 u.i.d.p. i wskazania przez Spółkę osób, które zajęły stanowisko w sprawie zbiorczo, jako zarząd oraz wywodzenia, że ustalenie imion i nazwisk tych osób jest możliwe w oparciu o odpis z rejestru przedsiębiorców. Stanowisko takie nie znajduje, w ocenie sądu, racjonalnego uzasadnienia, zwłaszcza że Spółka nie wskazała żadnych przyczyn, które uzasadniałyby odstąpienie od stosowania wskazanego przepisu, bądź zastosowania go w proponowany przez siebie sposób.

Końcowo należy wskazać, że w ocenie sądu nie znajduje uzasadnienia pogląd, z którego wynika, że pracodawca powinien zażądać od pracownika złożenia oświadczenia, czy wyraża on zgodę na ujawnienie informacji żądanych przez skarżącego. Obowiązek taki nie wynika bowiem z art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Z tych względów sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c oraz art. 135 P.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...]r.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.