Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w K. na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości kosztów udostępnienia informacji publicznej postanawia: - odrzucić skargę -

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 grudnia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 850/07 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w K. stwierdził nieważność zaskarżonego postanowienia Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] oraz postanowienia Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...]

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wniesionej przez organ wyrokiem z dnia 18 września 2008 roku, sygn. akt l OSK 333/08 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd analizując treść przepisów prawa dotyczących sposobu reprezentacji osoby prawnej w postępowaniu przed sądem administracyjnym stwierdził, analizując również akta administracyjne znajdujące się przy sprawie ze skargi Stowarzyszenia prowadzonej przed tym Sądem pod sygn. I OZ 80/08, oraz dołączone z urzędu dokumenty znajdujące się przy sprawach I OSK 1154/07 i I OSK 205/08, że kadencja władz Stowarzyszenia upłynęła w dniu [...] r., w związku z tym uznał, iż były przewodniczący Stowarzyszenia P. B. składając w jego imieniu skargę na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2007 r. nie miał należytego umocowania do działania, nie działał też jako jego pełnomocnik, bowiem do takiego działania konieczne jest upoważnienie organu uprawnionego do reprezentacji. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że skoro Przewodniczący Stowarzyszenia nie był uprawniony do jednoosobowego reprezentowania Stowarzyszenia w zakresie podejmowania czynności prawnych, to złożenie przez niego skargi nastąpiło z uchybieniem powołanych przepisów. Sąd II instancji wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny powinien w pierwszej kolejności zbadać umocowanie P. B. do występowania w imieniu stowarzyszenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zwanej dalej p.p.s.a., Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Jednocześnie zgodnie z art. 58 § 1 pkt 5 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo jeżeli skarżący nie ma zdolności procesowej, a nie działa za niego przedstawiciel ustawowy albo jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej stroną skarżącą zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie. Z powodu braku zdolności sądowej jednej ze stron albo zdolności procesowej skarżącego i niedziałania przedstawiciela ustawowego lub braku w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej skarżącym, uniemożliwiającego jego działanie, sąd odrzuci skargę dopiero wówczas, gdy brak nie zostanie uzupełniony (art. 58 § 2 p.p.s.a.).

W celu wyjaśnienia wszelkich wątpliwości i realizując wytyczne Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pismem z dnia [....] r. wezwał P. B. do wykazania – w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi, iż w dacie wniesienia skargi był uprawniony do reprezentacji Stowarzyszenia [...] z siedzibą w K. i do udzielania pełnomocnictw w imieniu Stowarzyszenia.

W odpowiedzi na wezwanie P. B. pismem z dnia [...] r. poinformował, że Sąd błędnie przyjął, iż Stowarzyszenie nie posiada zdolności sądowej, gdyż przed [...] r. skutecznie powołało pełnomocnika procesowego, którego pełnomocnictwa nie zostały cofnięte. Jednocześnie P. B. podtrzymał swoje wcześniejsze twierdzenia, nie załączając jednak żądnych nowych dokumentów wskazujących na jego uprawnienie do reprezentacji Stowarzyszenia.

Ponieważ w rozpoznawanej sprawie P. B. na wezwanie Sądu nie przedstawił żadnych nowych dokumentów dotyczących reprezentacji Stowarzyszenia, Sąd związany jest ustaleniami dokonanymi przez Sąd II instancji, dotyczącymi uprawnień P. B. do reprezentowania Stowarzyszenia [...].

Jednocześnie Sądowi wiadome jest z urzędu, z akt o sygn. II SO/Wa 29/08, że jak wynika z postanowienia sądu rejestrowego załączonego do akt w/w sprawy, kadencja władz Stowarzyszenia upłynęła w dniu [...] r. Sąd rejestrowy wskazał, że zgodnie z § [...] ust. [...] statutu Stowarzyszenia, walne zgromadzenie odbywa się tuż przed lub też po upływie kadencji władz, a jak wynika z dołączonych do akt rejestrowych dokumentów, ostatnie wybory władz [...] odbyły się w dniu [...] r. Sąd rejestrowy badający wniosek skarżącego Stowarzyszenia o rejestrację zmian wyjaśnił, iż ze względu na upływ kadencji władz w dniu [...] r. były przewodniczący [...] nie był uprawniony do zwołania walnego zebrania na dzień [...] r., albowiem [...] nie miał już ani zarządu, ani komisji rewizyjnej. Walne zgromadzenie wyznaczone na dzień [...] r. zwołane zostało zatem nieprawidłowo, a co za tym idzie nie było ono władne do podejmowania skutecznych uchwał i to w żadnym zakresie. W konsekwencji Sąd uznał więc, iż Stowarzyszenie [...] nie jest w stanie we własnym zakresie powołać organów zdolnych do jego reprezentacji. Z przepisu art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 roku - Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 roku, Nr 79, poz. 855), wynika bowiem, że jeżeli stowarzyszenie nie posiada zarządu zdolnego do działań prawnych, sąd, na wniosek organu nadzorującego lub z własnej inicjatywy, ustanawia dla niego kuratora. Oznacza to, iż usunięcie braku w tym zakresie nie zależy od inicjatywy skarżącego, a od woli podmiotów wymienionych w cytowanym przepisie prawa. Stąd też należało uznać, że braki w zdolności sądowej strony skarżącej nie dają się uzupełnić.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie,

na podstawie art. 58 § 2 i § 3 oraz art. 190 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.