Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Borońska Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak (sprawozdawca) Sędzia NSA Anna Moskała Protokolant specjalista Jolanta Ryndak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 14 marca 2018 r. sprawy ze skargi K. M. na akt Starosty K. - Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w K. z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania karty parkingowej I. uchyla zaskarżony akt; II. zasądza od Starosty K. – Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności na rzecz skarżącego kwotę 200 (dwieście) złotych kosztów postępowania.

Po rozpoznaniu wniosku K. M. prowadzącego placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym "A" na podstawie decyzji Wojewody D., Przewodnicząca Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w K., wydanym na podstawie § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1438) aktem (zawiadomieniem) z [...] grudnia 2017 r. nr [...], zawiadomiła wnioskującego o odmowie przyznania mu karty parkingowej dla pojazdu Renault Master.

W uzasadnieniu, powołując się na treść wniosku stwierdzono, że wnioskujący nie spełnia wymogów koniecznych do otrzymania karty parkingowej i wyjaśniono, że w § 2-4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 czerwca 2014 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 818) w sprawie rodzaju placówek uprawnionych do uzyskania karty parkingowej ustanowiono enumeratywny katalog placówek, które są uprawnione do uzyskania karty parkingowej. Przedmiotowy katalog nie wskazuje domów seniora - placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnych, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku jako podmiotów uprawnionych do uzyskania prawa do posiadania karty parkingowej.

Dodatkowo wskazano, że "A", [...] nie posiada statusu zakładu opiekuńczo-leczniczego, zakładu rehabilitacji leczniczej, czy innego przedsiębiorstwa podmiotów leczniczych udzielających świadczeń zdrowotnych z zakresu rehabilitacji leczniczej na podstawie ustawy o działalności leczniczej (dz. U. z 2016 r. poz. 1638 ze zm.)

W skardze do sądu administracyjnego na powyższy akt (zawiadomienie) wnioskujący wniósł o jego uchylenie, bądź zmianę i przyznanie na jej rzecz karty parkingowej i wskazał, że ta błędna decyzja nie ma uzasadnienia prawnego.

Wnioskujący przywołał § 3 pkt 5 rozporządzenia w sprawie rodzaju placówek uprawnionych do uzyskania karty parkingowej podkreślając, że ośrodek "A" powinien być sklasyfikowany jako zakład opiekuńczo-leczniczy.

K. M. wyjaśnił, że otrzymał pozwolenie i decyzję Wojewody D. na podstawie, której wpisano placówkę "A" w S. do prowadzonego przez Wojewodę D. rejestru placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku.

Skarżący podkreślił, że w "A" mieszka trzydziestu podopiecznych, których stan zdrowia nie pozwala na samodzielne życie, rodzina nie jest w stanie mimo szczerych chęci zapewnić im należytej opieki. W placówce wśród personelu zatrudnieni są między innymi pielęgniarka, ratownik medyczny i masażystka. Ośrodek posiada gabinety lekarski i rehabilitacyjny w pełni wyposażone. Skarżący wskazał, że "A" ma podpisaną umowę z "B" na świadczenie usług lekarskich w ośrodku i wyjaśnił, że często jeździ na konsulacie lekarskie i do szpitala z mieszkańcami w dwóch przystosowanych do tego celu pojazdach. Zaznaczył, że wyjazdy są związane z potrzebami mieszkańców, dowozem do sklepów, odwiedzin swoich bliskich. Skarżący zauważył, że pojazdy są w rejestrze przedsiębiorstwa. W dowodach rejestracyjnych aut wpisane są dane skarżącego, ponieważ prowadzi on działalność jako "jednoosobowa działalność gospodarcza"

Podsumowując skarżący zaakcentował, że czuje się poszkodowany, jako właściciel i prowadzący ośrodek dla osób niepełnoprawnych, oraz pokrzywdzeni są wszyscy mieszkańcy którzy są skazani na błąd urzędnika w interpretacji przepisów i brakiem serca wobec drugiego człowieka, chorego i niepełnosprawnego.

W odpowiedzi na skargę Starosta K. podtrzymał stanowisko Przewodniczącej Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności zawarte w zawiadomieniu podkreślając, że § 2-4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie rodzaju placówek uprawnionych do uzyskania karty parkingowej ustanowiono enumeratywny katalog placówek, które są uprawnione do uzyskania karty parkingowej. Przedmiotowy katalog nie wskazuje domów seniora - placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnych, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku jako podmiotów uprawnionych do uzyskania prawa do posiadania karty parkingowej.

Wojewódzki Sad Administracyjny w rozważaniach nad stanem

prawny i faktycznym sprawy przyjął, co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. W myśl z kolei art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Stosownie do treści art. 146 § 1 Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt, interpretację, opinię zabezpieczającą lub odmowę wydania opinii zabezpieczającej albo stwierdza bezskuteczność czynności. Sąd rozpoznając sprawę nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi zgodnie z treścią art. 134 § 1 p.p.s.a.

Zgodnie z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych w przypadku niespełnienia warunków do otrzymania karty parkingowej przewodniczący zespołu, w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku spełniającego wymogi formalne, informuje w formie pisemnej osobę niepełnosprawną lub placówkę o odmowie przyznania karty wraz z uzasadnieniem. Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu w przypadku spełnienia warunków do otrzymania karty parkingowej przewodniczący zespołu w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku spełniającego wymogi formalne informuje osobę niepełnosprawną lub placówkę o terminie i miejscu odbioru karty.

W świetle powyższych regulacji skierowane do organu żądanie wydania karty parkingowej jest sprawą administracyjną, którą organ załatwia w drodze aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego w oparciu o art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Sąd orzekający wskazuje, że rozpoznając niniejsza sprawę w pełni akceptuje stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Sad Administracyjny w Gliwicach w uzasadnieniu wyroku w prawie o sygnaturze II SA/Gl 1070/17.

W świetle treści ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o pomocy społecznej nie można zgodzić się ze skarżącym, który wskazuje, że prowadzony przez niego "A" w [...] jest zakładem opiekuńczo leczniczym w rozumieniu § 3 pkt 5 rozporządzenia z 18 czerwca 2014 r. Na takie zaliczenie nie pozwalają przede wszystkim przesłanki i zasady umieszczania osób w placówce skarżącej oraz forma finansowania pobytu osób korzystających ze świadczeń w tym domu oraz odmienna główna funkcja jaką pełnią. Placówka prowadzona przez skarżącego to rodzaj ośrodka zajmującego się przede wszystkim opieką nad osobami niepełnosprawnymi mającymi znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, a nie zakład zajmujący się rehabilitacja osób niepełnosprawnych.

Tym samym zgodzić się trzeba z organem orzekającym, że "A" w [...] będący, na podstawie decyzji Wojewody D. z [...] marca 2015 r., placówką zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osoba w podeszłym wieku nie mieści się w zamkniętym katalogu tego rodzaju placówek uprawnionych do uzyskania karty parkingowej, zawartym w § 2 rozporządzenia z 18 czerwca 2014 r.

Sąd rozpoznający sprawę wskazuje, że zgodnie z art. 178 ust. 1 Konstytucji R.P. oraz art. 4 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066 ze zm.) sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Wskazując na wskazane zapisy w Konstytucji R.P. oraz ustawie ustrojowej Sąd odmówił zastosowania § 2 rozporządzenia z 18 czerwca 2014 r. w wynikającym z tego aktu brzmieniu, jako niewypełniającego w należyty sposób delegacji ustawowej zawartej w art. 8 ust. 8 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( dz. U. z 2017 r. poz 1260 dalej p.r.d.)i w konsekwencji wydanego w tym zakresie z naruszeniem art. 92 ust. 1 Konstytucji R.P.

Zgodnie z art. 8 ust. 8 p.r.d. wskazany w tym przepisie organ "określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości poruszania się, uprawnionych do uzyskania karty parkingowej, mając na względzie zapewnienie wydawania karty właściwym placówkom". Treść tego upoważnienia nawiązuje zatem i powinna być koniecznie interpretowana z uwzględnieniem treści art. 8 ust. 3a pkt 3 p.r.d., zgodnie z którym to przepisem "kartę parkingową wydaje się placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się".

W świetle powyższych przepisów p.r.d. wydający rozporządzenie minister był zobowiązany wskazać uprawnione do karty parkingowej placówki zajmujące się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości poruszania się. Nie został on przy tym upoważniony do działania w tym względzie według własnego uznania. Powinien mieć bowiem "na względzie zapewnienie wydawania karty właściwym placówkom". W związku z treścią art. 8 ust. 3d pkt 3 p.r.d. "właściwość" ta powinna być zatem odniesiona do placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Zdaniem Sądu nie może ulegać wątpliwości, że do placówek takich nie zaliczają się jedynie domy pomocy społecznej. Niewątpliwie funkcje tego typu mogą być realizowane również przez placówki prowadzące działalność gospodarczą polegającą na zapewnianiu całodobowej opieki osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, o jakich mowa w Rozdziale 3 Działu I ustawy o pomocy społecznej, działających w oparciu o przepisy wymienionego Rozdziału 3.Określony w art. 68 u.p.s. zakres świadczonych przez takie placówki usług opiekuńczych i bytowych nie różni się przy tym od tego rodzaju usług świadczonych przez domy pomocy społecznej (art. 55 u.p.s.) Niezrozumiałe i niezgodne z treścią art. 8 ust. 3a pkt 3 oraz ust. 8 p.r.d. jest całkowite pominięcie tego rodzaju placówek w rozporządzeniu z dnia 18 czerwca 2014 r., niezależnie od tego czy zajmują się one opieką lub rehabilitacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Taką placówkę prowadzi skarżący działając w oparciu o wydaną na podstawie art. 67 u.p.s. decyzję Wojewody D. z [...] września 2015 r. Zgodnie z art. 68 ust. 3 pkt 2, 3, i 4 u.p.s. "Usługi opiekuńcze powinny zapewniać: organizację czasu wolnego; pomoc w zakupie odzieży i obuwia pielęgnację w chorobie oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych". Skarżący w uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że stan zdrowia podopiecznych nie pozwala na samodzielne życie, a w ramach opieki nad pensjonariuszami są oni wożeni na konsultacje lekarskie oraz w celu zaspokajania innych potrzeb związanych przykładowo z zakupami czy odwiedzinami osób im bliskich.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd stwierdził, że zaskarżony akt został podjęty bez dostatecznego wyjaśnienia i rozważenia sprawy do jej końcowego załatwienia, które to uchybienie proceduralne mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy p.p.s.a. Mianowicie organ nie zbadał i nie rozważył należycie sprawy co do spełnienia przez skarżącego wymagań określonych w art. 8 ust. 3a pkt 3 Prawa o ruchu drogowym.

Skutkuje to uchyleniem zaskarżonego aktu na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy p.p.s.a.

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy ustali organ czy prowadzona przez skarżącego placówka pod nazwą "A" w [...] zajmuje się opieką lub rehabilitacja osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się w rozumieniu art. 8 ust. 3a pkt 3 p.r.d.

W przypadku pozytywnego ustalenia w tym przedmiocie przyzna skarżącemu prawo do karty parkingowej na wskazany przez niego pojazd Renault Master wykorzystywany i przystosowany do przewozu osób na wózkach inwalidzkich, uznając jednocześnie, że prowadzona przez niego placówka jest "właściwa" w rozumieniu art. 8 ust. 8 p.r.d.

Zdaniem Sądu przyjęta w niniejszym wyroku interpretacja obowiązujących przepisów nie powinna prowadzić do nadużywania uprawnień do uzyskania kart parkingowych gdy zważy na treść art. 8 ust. 2 pkt 2 i ust. 5d p.r.d. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, karta taka może być bowiem wykorzystywana jedynie przez kierującego pojazdem należącym do upoważnionej placówki i to w sytuacji, gdy przewozi on osobę mającą znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, pozostającą pod opieką takiej placówki.

Odnosząc się do kwestii podnoszonej przez organ orzekający że "A" nie posiada statusu zakładu opiekuńczo-leczniczego, zakładu rehabilitacji leczniczej, czy innego przedsiębiorstwa podmiotów leczniczych udzielających świadczeń zdrowotnych z zakresu rehabilitacji leczniczej na podstawie ustawy o działalności leczniczej, nie ma znaczenia dla kwestii przyznania skarżącemu karty parkingowej.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 3a pkt 3 "Kartę parkingową wydaje się: placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się", w myśl art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej "Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody". Natomiast bezspornym w tej sprawie jest, że skarżący decyzją z [...] marca 2015 r. uzyskał przedmiotowe zezwolenie od Wojewody D. jako osoba prowadząca placówkę pod nazwą "A" zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym , osobom w podeszłym wieku. Z tego powodu skarżącemu o ile prowadzi placówkę zajmującą się opieką, rehabilitacją lub edukacja osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się wydaje się kartę parkingową ( art. 8 ust.3a pkt 3 p.r.d.).

Z przedstawionych przyczyn orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie 200 p.p.s.a.