Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Józef Kremis (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak Sędzia WSA Jerzy Strzebinczyk Protokolant starszy sekretarz sądowy Jolanta Ryndak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 5 marca 2014 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] września 2013 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu zatrzymanego prawa jazdy oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2013 r. ([...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. – po rozpatrzeniu odwołania A. K. od decyzji Starosty D. z dnia [...] sierpnia 2013 r. (nr [...]) odmawiającej zwrotu zatrzymanego prawa jazdy kat. A, C, D, C+E, D+E – utrzymało w mocy pierwszoinstancyjne rozstrzygnięcie, powołując się art. 4 ust. 1 pkt 1a, art. 5 ust.1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 ze zm.) i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 267).

Odmowa A. K. zwrotu zatrzymanego prawa jazdy kat. A, C, D, C+E, D+E wiązała się z wyrokiem Sądu Rejonowego w D. dnia [...] maja 2013 r. ([...]) nakładającego na wnioskodawcę środka karnego w postaci zakazu prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych, dla których prowadzenia wymagane jest prawo jazdy kat. B, na okres 2 lat, oraz z decyzją Starosty D. z dnia [...] czerwca 2013 r. (nr [...]) cofającą skarżącemu uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B na okres od [...] marca 2013 r. do [...] marca 2015 r.

Odwołujący się zakwestionował zasadność decyzji odmawiającej zwrotu zatrzymanego prawa jazdy, zauważając że Sąd jak i Starosta D. orzekli o zakazie i cofnięciu uprawnień w zakresie prawa jazdy kat. B, natomiast wniosek o zwrot prawa jazdy dotyczy uprawnień kat. A, C, D, C+E, D+E.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze przypomniało, że dniu [...] marca 2012 r. A. K. odebrał ze Starostwa Powiatowego w D. prawo jazdy kat. A, B, C, D, B+E, C+E, D+E, wydane w dniu [...] marca 2012 r.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2013 r. ([...]) Prokuratura Rejonowa w D. zatrzymała skarżącemu prawo jazdy w związku z podejrzeniem, że w dniu [...] marca 2012 r. w B., znajdując się w stanie nietrzeźwości, kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym, będąc wcześniej skazany prawomocnym wyrokiem Sądu za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.

Wyrokiem z dnia [...] maja 2013 r. ([...]) Sąd Rejonowy w D. orzekł wobec skarżącego zakaz prowadzenia przez dwa lat pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, do czego uprawnia prawo jazdy kat. B. Pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. Starosta D. zawiadomił o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami objętymi kat. B.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. (nr [...]) Starosta D. – biorąc pod uwagę treść wydanego wyroku i działając na podstawie art. 182 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego – cofnął skarżącemu uprawnienia wynikające z prawa jazdy kat. B. i pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. zawiadomił Sąd o wykonaniu środka karnego orzeczonego wobec skarżącego.

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. skarżący wystąpił do Starostwa Powiatowego w D. o zwrócenie prawa jazdy w zakresie kategorii A, C, C+E, D+E.

Starosta D. – działając na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. – wezwał stronę o uzupełnienie wniesionego pisma poprzez złożenie wniosku zgodnego z rozporządzeniem MTBiGM z dnia [...] lipca 2012 r., aktualnego zdjęcia, orzeczenia psychologicznego i orzeczenia lekarskiego oraz o uiszczenie właściwej opłaty w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wobec nieuzupełnienia braków organ (pismem z dnia [...] lipca 2013 r.) zawiadomił wnioskodawcę o pozostawieniu podania bez rozpatrzenia.

Wnioskodawca (pismem z dnia [...] lipca 2013 r.) poinformował Starostwo Powiatowe, że skompletowanie dokumentów przedłuża się nie z jego winy, dołączając orzeczenie psychologiczne nr [...] z [...] lipca 2013 r., fakturę z dnia [...] lipca 2013 r. za badanie lekarskie kierowcy, usg jamy brzusznej.

W dniu [...] sierpnia 2013 r. skarżący złożył wniosek o zwrot zatrzymanego prawa jazdy kat. A, C, D, C+E, D+E, dołączając orzeczenie psychologiczne nie stwierdzające przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego organ pierwszej instancji wydał decyzję objętą odwołaniem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało na art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami, według którego dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym lub zespołem pojazdów składających się z pojazdu silnikowego i przyczepy lub naczepy jest prawo jazdy. Prawo jazdy stwierdza posiadane uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym lub zespołem pojazdów (art. 5 ust. 1 tej ustawy).

Z akt sprawy wynika, że skarżący otrzymał prawo jazdy, uprawniające do kierowania pojazdami kat. A, B, C, D, B+E, C+E, D+E (wydane w dniu [...] marca 2012 r.), które zostało zatrzymane przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w D., w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa polegającego na kierowaniu pojazdem silnikowym po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, co zostało udowodnione, za co Sąd Rejonowy skazał skarżącego na karę pozbawienia wolności i zastosował wobec skazanego środek karny w postaci zakazu kierowania pojazdami kat. B na okres 2 lat. W efekcie tego wyroku została wydana decyzja o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami objętymi prawem jazdy kat. B.

Powołując się na ustalone okoliczności i przywołane wcześniej przepisy prawa, Kolegium uznało, że nie ma podstaw prawnych do zwrotu zatrzymanego prawa jazdy kat. A, C, D, C+E, D+E, albowiem skarżący miał zatrzymane prawo jazdy (dokument) obejmujące kat. A, B, C, D, B+E, C+E, D+E. Zdaniem organu odwoławczego, nie budzi wątpliwości, że skarżący nie posiadał (nie zostało mu też wydane) prawa jazdy zawierającego kat. A, C, D, C+E, D+E, o zwrot którego wystąpił we wniosku z dnia [...] sierpnia 2013 r. Zwrot zatrzymanego prawa jazdy wiąże się ze zwrotem dokumentu, który wcześniej był zatrzymany, a nie z wydaniem nowego dokumentu prawa jazdy, nie zawierającego uprawnienia, którego kierujący został pozbawiony.

Nie budzi także zastrzeżeń Kolegium przytoczenie przez organ pierwszej instancji unormowań zawartych w art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o kierujących pojazdami, albowiem wynika z nich niemożność wydania prawa jazdy obejmującego także uprawnienia ujęte we wniosku skarżącego, gdy orzeczonego względem niego zakaz prowadzenia pojazdów kat. B i wydano decyzję cofającą to uprawnienie.

Z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 lipca 2013 r. (III SA/Po 834/13) wynika, że orzeczenie przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B nie oznacza, że w trakcie obowiązywania tego zakazu, skarżący może prowadzić inne pojazdy mechaniczne, bowiem jest to niedozwolone zakazem wprowadzonym przez ustawodawcę, a więc sąd karny nie miał obowiązku orzekać co do zakazu prowadzenia innych pojazdów, bo zakaz ten wynika bezpośrednio z ustawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu A. K. zarzucił organom:

- naruszenie przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011 o kierujących pojazdami, w szczególności jej art. 12 – przez jego niewłaściwe zastosowanie;

- naruszenie przypisów kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego przez to, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze – mimo wyroku Sądu Rejonowego w D. (Wydział Kamy) z dnia [...] maja 2013 r. ([...]), jednoznacznie orzekającego na podstawie art. 42 § 2 kodeksu karnego wobec skarżącego o zakazie prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia prawo jazdy kategorii B na okres dwóch lat – zastosowało bezprawną interpretację przypisów kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego, uznając że zakaz orzeczony wobec oskarżonego dotyczy zakazu prowadzenia pojazdów dowolnej kategorii.

Skarżący podniósł, że wyrok Sądu Rejonowego nie był ani zmieniony, ani unieważniony, nie toczyła się sprawa o wznowienie postępowania.

Wyrok taki obowiązuje, a organy samorządowe mają obowiązek wyrok ten respektować i wykonać. Ani Starosta D., ani SKO w W. nie mają prawa ingerowania w ten wyrok przez określenie innego terminu i zakresu jego obowiązywania, a przy tym niedopuszczalna jest inna interpretacja przepisów jaką SKO zastosowało na k. 3 uzasadnienia decyzji.

Podnosząc ten zarzut, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zwrot prawa jazdy kat. A, C, D, C+E, D+E.

W uzasadnieniu skargi skarżący podkreślił, że poza sporem w sprawie pozostają ustalenia objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w D. z dnia [...] maja 2013 r. ([...]), zarówno co do zakresu, jak i okoliczności jego obowiązywania. Nikt też w żaden sposób nie wykazał, że wyrok ten nie jest aktualny, został zaskarżony lub zmieniony. Również okoliczności ujęte wcześniej w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji nie są w istocie kontrowersyjne.

Starosta D. wezwał skarżącego do uzupełnienia wniosku o zwrot prawa jazdy w podanym przez wnioskodawcę zakresie, co zostało wykonane (przedstawienie aktualnego zdjęcia, orzeczenia psychologicznego, orzeczenia lekarskiego i wniesienie należnej opłaty). Opóźnienie w dostarczaniu tych dokumentów wyjaśnił i usprawiedliwił, a Starostwo w gruncie rzeczy orzekło merytorycznie, a nie formalnie, np. z powodu przekroczenia terminów. Takie jest też zaskarżone orzeczenie SKO, które odnosi się zwłaszcza do art. 42 kodeksu karnego.

Według skargi, z wyroku sądu karnego wynika, że:

- orzeczono wobec skarżącego zakaz prowadzenia pojazdów kategorii B;

- wyroku ten nie zakazuje prowadzenia pojazdów innych kategorii spośród posiadanych przez skarżącego;

- skarżący posiada uprawnienia do jazdy kat. A, C, D, C+E, D+E.

Wszelkie zatem inne interpretacje wyroku nie są słuszne.

Z art. 1 ustawy o kierujących pojazdami jednoznacznie wynika, że ustawa określa (pkt 3) zasady uzyskiwania i cofania uprawnień do kierowania pojazdami oraz zatrzymywania dokumentów stwierdzających posiadanie uprawienia do kierowania pojazdami. Uzyskiwanie i cofanie uprawnień to kompletnie inna kategoria niż zatrzymanie dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień.

W zaskarżonej decyzji Starosta odmówił zwrotu dokumentu, a jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia wskazał art. 12 ustawy dotyczący wydania prawa jazdy. Tymczasem uprawnienia w zakresie kat. A, C, D, C+E, D+E już wydano skarżącemu. Starosta cofnął skarżącemu (art. 12 ustawy) uprawienia kategorii B i to w okresie i zakresie obowiązywania zakazu sądowego. Co do pozostałych kategorii Sąd nie wydał skarżącemu zakazu. Nie uczynił tego także Starosta.

Przepis art. 12 ustawy o kierujących pojazdami odnosi się do wydania jazdy, natomiast skarżący nie jestem osobą ubiegającą się o prawo jazdy określonych kategorii, o których mowa w art. 12 pkt 2 art. 12 tej ustawy, ponieważ nie stracił tych uprawnień.

Decyzja SKO sankcjonuje naruszenie przypisów, albowiem nakłada na skarżącego nie orzeczoną przez sąd karę. Tym narusza prawa nabyte skarżącego, bo przecież innych uprawnień nie pozbawił go ani Sąd, ani Starosta, który cofnął uprawnienia kat. B w okresie i zakresie obowiązywania konkretnego wyroku sądowego.

Ponadto prawo nie może działać wstecz, a decyzja Starosty wydana po wyroku sądowym jest czymś takim.

W sprawie zostały też naruszone zdaniem skarżącego podstawowe reguły proceduralne prawa, a mianowicie art. 6, art. 7 i art. 8 k.p.a.

Skarżący podkreślił, że prowadzenie pojazdu jest dla niego całym życiem i jedyną drogą zarobkowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o oddalenie skargi.

Ustosunkowując się do zarzutów skargi, Kolegium zauważyło, że unormowania zawarte w art. 5-7, art. 10 ustawy o kierujących pojazdami posługują się zwrotem "wydanie prawa jazdy" w odniesieniu do dokumentu o określonej treści, nie zaś do wydania "uprawnień".

Jeżeli skarżący posiadał dokument prawa jazdy zawierający uprawienia do kierowania pojazdami, które zostały cofnięte na określony czas, to uzyskanie nowego dokumentu prawa jazdy, bez uwidocznienia w nim cofniętych uprawnień, wymaga wydania nowego prawa jazdy. Do przeprowadzenia tej czynności stosuje się zasady przewidziane w art. 12 ustawy o kierujących pojazdami, z których wynika, że nie może być wydane prawo jazdy zawierające uprawnienia A, C, D, C+E, D+E osobie, w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmujących uprawnienie w zakresie prawa jazdy kat. B, lub w okresie obowiązywania decyzji o cofnięciu lub zatrzymaniu prawa jazdy kat. B.

Skoro skarżący utracił uprawnienia kat. B prawa jazdy, przeto organ pierwszej instancji zasadnie odmówił wydania (zwrotu) prawa jazdy uprawniania kat. A, C, D, C+E, D+E.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Oceniając zaskarżoną decyzję według kryterium zgodności z prawem (art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 i art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie p.p.s.a.), Sąd nie znalazł dostatecznych podstaw do wyeliminowania ze zbioru legalnych aktów administracyjnych kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Spór w rozpoznawanej sprawie koncentruje się na wykładni unormowań zawartych w art. 12 ustawy z 5 stycznia 2011 r. ustawy o kierujących pojazdami w kontekście wyroku skazującego sprawcę za przestępstwo określone w art. 178a Kodeksu karnego, w którym sąd orzekł o dwuletnim zakazie prowadzenia pojazdów objętych prawem jazdy kategorii B, starosta zaś wypełnił obowiązek nałożony nań przez art. 182 § 2 w zw. z art. 2 pkt 9 Kodeksu karnego wykonawczego.

Stosownie do dyspozycji art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, prawo jazdy nie może być wydane osobie, w stosunku do której został orzeczony prawomocnym wyrokiem sądu zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych – w okresie i zakresie obowiązywania tego zakazu.

Według zaś art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 tej ustawy, przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 stosuje się także wobec osoby ubiegającej się o wydanie prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A, C1, C, D1 lub D – w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B, oraz względem ubiegającego się o wydanie prawa jazdy kategorii B+E, C1+E, C+E, D1+E lub D+E – w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B lub odpowiednio kategorii C1, C, D1 lub D.

Przywołane unormowania wskazują, że ustawa o kierujących pojazdami przypisała wyrokowi zakazującemu prowadzenie pojazdów mechanicznych objętych prawem jazdy kategorii B walor zdarzenia prawnego w zakresie stosunków administracyjnych powstających w sferze uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych. Mając na uwadze charakter i znaczenie uprawnień objętych prawem jazdy kategorii B oraz powiązanie z innymi kategoriami (art. 6 ust. 1 pkt 12, pkt 15 ustawy o kierujących pojazdami), prawodawca w unormowaniu zawartym w art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy o kierujących pojazdami rozciągnął skutki orzeczenia karnego w zakresie prawa jazdy kategorii B także na inne uprawnienia do prowadzenia pojazdów, przy czym skutki te dotyczą jednako zarówno ubiegającego o prawo jazdy określonej kategorii, jak i dysponującego już takim prawem jazdy.

Przy interpretacji unormowań zawartych w art. 12 ustawy o kierujących pojazdami nie można bowiem poprzestać wyłącznie na wykładni językowej, i z pominięciem celowości rozwiązań legislacyjnych przyjętych w tej ustawie twierdzić (jak czyni to skarżący), że dwuletni sądowy zakaz prowadzenia pojazdów objętych prawem jazdy kategorii B nie odnosi się do osób, które nabyły już wcześniej uprawnienia do prowadzenia pojazdów poza kategorią B.

Zestawiając postanowienia art. 12 ustawy o kierujących pojazdami z treścią art. 178a § 1 w zw. z art. 42 Kodeksu karnego i art. 182 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego nietrudno dostrzec, że wspólnym celem tych unormowań jest bezpieczeństwo w komunikacji, wszak zachowania kwalifikowane, stypizowane w art. 178a Kodeksu karnego, godzą w bezpieczeństwo ruchu. Ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji, zwłaszcza jeżeli uczynili to znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Trzeba przy tym zauważyć, że – oprócz powiązania art. 12 ust. 1 pkt 2 i art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami z art. 182 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego i art. 178a § 1 Kodeksu karnego, przez zdarzenie jakim jest prawomocny wyrok sądu obwarowany zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych w okresie i zakresie obowiązywania tego zakazu, zobowiązujący organ administracji publicznej (właściwego starostę) do wydania decyzji cofającej skazanemu uprawnienia do prowadzenia pojazdu w orzeczonym zakresie, i obligujący ten organ do niewydawania tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu – unormowania zawarte w art. 12 ustawy o kierujących pojazdami mają także charakter autonomiczny w zakresie stosunku administracyjnoprawnego, który jest wynikiem wcześniejszego stosunku o charakterze karnoprawnym.

Wykładnia celowościowa art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami pozwala twierdzić, że na podstawie tego przepisu starosta jest zobligowany do niewydawania prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A, C1, C, D1 lub D w czasie trwania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B, przy czym zakaz ten odnosi się nie tylko do kierowców ubiegających się po raz pierwszy o prawo jazdy danej kategorii (innego niż kategoria B), w czasie trwania zakazu, ale dotyczy również kierowców posiadających już takie uprawnienia – przez wstrzymanie możliwości ich wykonywania na czas trwania zakazu sądowego, orzeczonego co do pojazdów objętych prawem jazdy kategorii B (wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 lipca 2013 r., III SA/Po 834/13; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 września 2013 r., II SA/Rz 530/13; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 8 października 2013 r., II SA/Ol 754/13 i z dnia 26 listopada 2013 r., II SA/Ol 845/13).

Podzielając w pełni ten kierunek orzecznictwa sądów administracyjnych, należy zauważyć, że inne rozumienie art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami doprowadziłoby do sytuacji, w której osoby nieposiadające w dacie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B prawa jazdy innej kategorii, nie mogłyby się ubiegać o wydanie prawa jazdy i kierować pojazdami np. kategorii C, D, gdy tymczasem osoby posiadające już takie uprawnienia w dacie orzeczonego zakazu mogłyby je swobodnie wykonywać. Oznaczałoby to nierówne traktowanie sprawców, wobec których orzeczono sądownie taki sam zakaz, ale – co najważniejsze – byłoby to sprzeczne z celem przyjętych rozwiązań prawnych, jakim jest niedopuszczanie do ruchu drogowego osób, które swoim postępowaniem, przez prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, zagroziły bezpieczeństwu w komunikacji.

Nie do zaakceptowania jest sytuacja, w której osoba z orzeczonym sądownie zakazem prowadzenia pojazdów objętych prawem jazdy kategorii B mogłaby – w okresie obowiązania zakazu – wciąż korzystać z innych uprawnień do prowadzenia pojazdów i nadal stwarzać (niekiedy wręcz większe) zagrożenie w ruchu przez prowadzenie innych pojazdów (np. autobusu – prawo jazdy kat. D) w stanie nietrzeźwości.

Fakt, że przed wyrokiem sądu karnego skarżący legitymował się prawem jazdy obejmującym kat. A, B, C, D, B+E, C+E, D+E, zaś Sąd Rejonowy w D. prawomocnym wyrokiem z dnia [...] maja 2013 r. ([...]) odebrał mu je tylko częściowo, tzn. zakazał prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie kat. B, nie oznacza, że w trakcie obowiązywania tego zakazu, skarżący może prowadzić pojazdy mechaniczne objęte pozostałymi kategoriami. Taka działalność jest bowiem objęta zakazem wprowadzonym w unormowaniach art. 12 ustawy o kierujących pojazdami, dlatego też sąd karny nie musiał orzekać o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie kat. A, C, D, C+D, D+E.

Organy orzekające w sprawie nie tylko nie naruszyły art. 12 ustawy o kierujących pojazdami, ale także – wbrew zarzutom skargi – zebrały materiał dowodowy wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy, nie uchybiając przy tym elementarnym zasadom procedury administracyjnej.

Z tych względów – stosownie do dyspozycji art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – należało orzec jak w sentencji wyroku.