Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula – Dąbrowska (spr.), Sędziowie WSA Adam Lipiński, Anna Mierzejewska, , Protokolant starszy specjalista Małgorzata Plichta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2016 r. sprawy ze skargi M.C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej, gazowej i alarmowej do celów kolekcjonerskich - oddala skargę -

Komendant Główny Policji decyzją z [...] grudnia 2015 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z [...] października 2015 r., którą to decyzją w pkt 1) decyzji zezwolono M. C. na posiadanie broni palnej w celu kolekcjonerskim:

‒ broni palnej: bojowej, gazowej, alarmowej w postaci pistoletów lub rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrach od 6 mm do 12 mm,

‒ broni palnej dopuszczonej do wykonywania polowań na podstawie odrębnych przepisów w łącznej ilości 10 egzemplarzy.

W punkcie 2) decyzji nie uwzględniono żądania w pozostałym zakresie.

Jako podstawę materialnoprawną organ wskazał art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 6 w zw. z art. 3 pkt 5 i art. 4 pkt 7 w zw. z pkt 1a i pkt 3 oraz art. 17 ust. 3 i art. 12 ustawy z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.) art. 43 ust. 3 ustawy z 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1226 ze zm.), § 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Dz. U. Nr 61, poz. 548 ze zm.).

W uzasadnieniu organ stwierdził, że M. C. spełnia przesłanki do posiadania broni do celów kolekcjonerskich, o których mowa w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji, o czym świadczy brak karalności, pozytywna opinia w miejscu zamieszkania oraz udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Wyjaśnił, że brak jest podstaw do wydania pozwolenia na wszystkie żądane rodzaje broni, albowiem wnioskodawca nie legitymuje się zdanym egzaminem z przepisów dotyczących posiadania i używania broni myśliwskiej. Organ wyjaśnił, że wnioskodawca, jako policjant, podlega zwolnieniu z egzaminu używania broni palnej krótkiej, gazowej i alarmowej. Wskazał, że w sprawie M. C. brak jest dokumentów potwierdzających odbycie przez niego przeszkolenia bądź zdanie egzaminu z obsługi pistoletu sygnałowego, strzelby powtarzalnej o kalibrze wagomiarowym 12, karabinku samoczynnego o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 6 mm, broni przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego) oraz innej broni palnej, konstrukcyjnie przeznaczonej do strzelania wyłącznie amunicją ślepą, w tym samoczynną. Z uwagi na brak dokumentów potwierdzających przeszkolenie na te rodzaje broni pozwolenie nie może być stronie wydane.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący M. C., wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji, zarzucił naruszenie:

‒ art. 16 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, poprzez jego błędną wykładnię,

‒ art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, poprzez uznanie, że broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy jest bronią podlegającą wyłączeniu z art. 10 ust. 5 pkt 1,

‒ art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, poprzez jego błędną wykładnię.

Skarżący zakwestionował decyzję Komendanta Głównego Policji w zakresie ograniczenia prawa do posiadania broni w celu kolekcjonerskim w postaci:

- przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie przekraczającej 10 mA,

- miotaczy gazu obezwładniającego,

- pistoletów sygnałowych,

- pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm,

- strzelb powtarzalnych o kalibrze wagomiarowym 12,

- karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm,

- broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm,

- broni palnej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 12 mm,

- broni palnej gładkolufowej,

- broni palnej przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego),

- broni alarmowej albo innej broni palnej, konstrukcyjnie przeznaczonej do strzelania wyłącznie amunicją ślepą, w tym samoczynnej.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że jako policjant w oparciu o art. 16 ust. 2 ustawy zwolniony jest z egzaminu określonego w art. 16 ust. 1 ustawy. Wskazywał, że dla celów kolekcjonerskich dozwolone jest posiadanie pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm i karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Podkreślił, że skarżącemu wydano pozwolenie na broń do celów kolekcjonerskich w żądanej przez niego ilości. Wskazał, że nie było celem ustawodawcy zwolnienie z egzaminu osób, które zdały egzamin z jakiegokolwiek rodzaju broni. Skoro skarżący legitymuje się, jako członek Polskiego Związku Łowieckiego, zdanym egzaminem z przepisów dotyczących posiadania i używania broni myśliwskiej, podlega zwolnieniu z egzaminu dla posiadania broni myśliwskiej. Skoro jest funkcjonariuszem Policji i posiada przydzieloną broń służbową – pistolet Walther P99, oznacza to, że odbył szkolenie w zakresie używania broni palnej krótkiej centralnego zapłonu. Z tych względów, w oparciu o art. 16 ust. 2 ustawy o Policji skarżący podlega zwolnieniu z egzaminu z tych rodzajów broni. Organ podkreślił, że skarżącego zwolniono również z egzaminu z broni gazowej i alarmowej, bowiem pozwolenie na broń palną bojową stanowi jednocześnie pozwolenie na broń gazową i alarmową. W konkluzji organ stwierdził, że funkcjonariusze Policji nie są zwolnieni z egzaminu w każdym przypadku, jest to możliwe jedynie wówczas, gdy udokumentują zdanie egzaminu lub odbycie przeszkolenia z broni, na którą chcą uzyskać pozwolenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowią przepisy art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 6, ust. 3 pkt 5, ust. 4 pkt 7 w zw. z pkt 1a i pkt 3 oraz art. 17 ust. 3 i art. 12 ustawy z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy, pozwolenie na broń wydaje się, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. W przypadku broni palnej do celów kolekcjonerskich - art. 10 ust. 2 pkt 6 - za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim – art. 10 ust. 3 pkt 5. Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi natomiast, że pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. W myśl zaś przepisu art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie nie może być wydane na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem art 29 ust. 2 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem świadectwo broni na broń szczególnie niebezpieczną, o której mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy, może być wydane wyłącznie przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony, a także przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorom kursów kształcących w zawodzie pracownika ochrony.

Definicję broni samoczynnej zawiera natomiast § 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. Nr 191, poz. 1140). Zgodnie z tą definicją, bronią samoczynną jest broń palna przeładowująca się automatycznie po każdym oddanym strzale i przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu więcej niż jednego naboju (na podstawie § 2 rozporządzenia została ona zaliczona do kategorii A broni palnej). Jednocześnie Rzeczpospolita Polska na podstawie art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. nr 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U.E L. 1991.256.51 ze zm.) została zobligowana do podjęcia wszelkich czynności w celu zakazania nabywania i posiadania broni palnej i amunicji sklasyfikowanej w kategorii A Realizacją przedmiotowego zobowiązania z pewnością jest treść art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, który wprowadza zakaz wydawania osobom fizycznym, w tym również kolekcjonerom, pozwolenia na broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość.

Ponadto w art. 6 Dyrektywy wskazano, iż w szczególnych przypadkach właściwe władze mogą wydać pozwolenie na broń i amunicję, gdy nie jest to sprzeczne z bezpieczeństwem i porządkiem publicznym.

Tym samym zgodzić się należy z organem, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy, pozwolenie na broń wydane w celach kolekcjonerskich uprawnia do posiadania broni (i amunicji do niej): palnej bojowej, gazowej, alarmowej w postaci pistoletów lub rewolwerów centralnego zapłonu o kalibrach od 6 mm do 12 mm.

Jak wynika z art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, pozwolenie na broń, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, nie może być wydane na broń szczególnie niebezpieczną w postaci samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji.

Zgodzić się należy z organem, iż wykładnia przepisów ustawy o broni i amunicji winna zmierzać w kierunku zawężającym, a nie rozszerzającym. Celem ustawodawcy nie było bowiem otwarcie dla osób fizycznych, w tym kolekcjonerów, dostępu do broni szczególnie niebezpiecznej. Tym samym należy przyjąć, że broń niebezpieczna, bez względu na kaliber, nie może być wydawana, z tym, że ograniczenie to nie dotyczy przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony; przedsiębiorców którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji oraz organizatorów kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.

Skarżący jest osobą fizyczną (nie jest przedsiębiorcą, jednostką organizacyjną w zakresie usług ochrony, którym to podmiotom broń jest niezbędna do organizowania kursów i kształcenia w zawodzie pracownika ochrony), a zatem jest wyłączony podmiotowo z możliwości przyznania mu prawa na posiadanie broni, o której mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 1, to jest na broń szczególnie niebezpieczną.

W ocenie Sądu wykładnia art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 5 ustawy wyłącza "broń szczególnie niebezpieczną" spod ogólnych zasad przyznawania prawa posiadania broni. Przesądza, że broni szczególnie niebezpiecznej nie mogą posiadać osoby fizyczne.

Reasumując, w rozpoznawanej sprawie skarżący nie spełnia wymogu przyznania mu prawa na wszystkie rodzaje broni, tj. na broń szczególnie niebezpieczną, o której mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1-4 ustawy. Dlatego też za trafną Sąd uznał wykładnię dokonaną przez organ w tym zakresie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 16 ust. 2 ustawy o broni i amunicji (zwolnienie ze stosowanego egzaminu dla uzyskania pozwolenia na broń), Sąd podzielił ocenę organu, iż celem ustawodawcy było zwolnienie wnioskodawcy z egzaminu na konkretne jednostki broni to jest na takie w stosunku do których udokumentuje zdanie egzaminu lub odbycie przeszkolenia. Z uwagi na to, że skarżący nie przedstawił dokumentów potwierdzających odbycie przez niego przeszkolenia bądź zdanie egzaminu z pozostałych wskazanych przez niego rodzajów broni, w tym pistoletu sygnałowego, strzelby powtarzalnej o kalibrze wagomiarowym 12, karabinku samoczynnego o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 6 mm, broni przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego) oraz innej broni palnej, konstrukcyjnie przeznaczonej do strzelania wyłącznie amunicją ślepą, w tym samoczynną, pozwolenie na te rodzaje broni nie mogło być wydane.

Odnosząc się natomiast do żądania skarżącego, dotyczącego wydania pozwolenia na miotacz gazu obezwładniającego oraz przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie przekraczającej 10 mA, wskazać należy, iż zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o broni i amunicji, organem właściwym do rozpatrzenia wniosku w tym zakresie jest właściwy, ze względu na miejsce stałego pobytu skarżącego, komendant powiatowy Policji.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), orzekł jak w sentencji.