Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz (spr.),, sędzia WSA Jacek Pruszyński, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 marca 2020 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. w D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postepowania, decyzji ostatecznej wydanej w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2014 r. oddala skargę

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. Nr [...] dokonał spółce rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2014 r. w innej wysokości niż wynikająca z deklaracji podatkowych.

W przedmiotowej sprawie organ ustalił, że P. sp. z o. o. (dalej powoływana również jako "strona skarżąca", "spółka"), posiadając zezwolenie na nabywanie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych wysłanych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy, prowadziła działalność w zakresie dokonywania czynności faktycznych i prawnych związanych z odprawą towarów (paliw), w tym w zakresie rozliczenia akcyzy i opłaty paliwowej.

Spółka nie opodatkowała 23% podatkiem od towarów i usług zapłaty za świadczone przez siebie usługi, w części odpowiadającej wysokości podatku akcyzowego, opłaty paliwowej oraz części wynagrodzenia, błędnie kwalifikując je jako "usługi finansowe" zwolnione od podatku od towarów i usług.

Dyrektor Izby Skarbowej w B., w związku z odwołaniem strony, decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B.

Na wskazaną wyżej decyzję organu II instancji spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 379/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę spółki z uwagi na nieuiszczenie wpisu sądowego.

Wyżej wymieniona decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2016 r. jest zatem decyzją ostateczną i prawomocną.

P. sp. z o.o. złożyła, w trybie art. 240 § 1 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, dalej: "o.p."), wniosek o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2016 r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia do czerwca 2014 r.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (dalej: "DIAS") decyzją z dnia [...] września 2019 r. Nr [...] odmówił uchylenia ww. decyzji z uwagi na brak podstaw.

Nie zgadzając się z tą decyzją, strona wniosła odwołanie wnosząc przy tym o jej uchylenie w całości, a co za tym idzie - uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2016 r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2014 r.

Skarżąca zarzuciła organowi naruszenie przepisu art. 240 § 1 pkt 9 o.p. poprzez jego błędną, zawężoną interpretację, a co za tym idzie - odmowę zastosowania w rozpatrywanym przypadku. W uzasadnieniu podniosła, że stanowisko organu, jakoby przesłanką wznowienia postępowania mogły być tylko takie umowy międzynarodowe, które zostały ratyfikowane po wydaniu decyzji ostatecznej, jest błędne.

Po przeanalizowaniu całości materiału zgromadzonego w sprawie oraz zarzutów zawartych w odwołaniu DIAS, decyzją z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...], utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W ocenie organu odwoławczego, zaskarżona decyzja nie narusza wskazanych w odwołaniu przepisów postępowania, gdyż przesłanką wznowienia postępowania podatkowego z uwagi na ten przepis prawa mogą być tylko takie umowy międzynarodowe, które zostały ratyfikowane po wydaniu decyzji ostatecznej, będącej przedmiotem wznowienia i zawierające rozwiązania retroaktywne mogące mieć wpływ na treść tych decyzji.

W związku z powyższym DIAS stwierdził, że w sprawie nie zaistniała wskazana przez stronę przesłanka wznowienia, o której mowa w art. 240 §1 pkt 9 o.p.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, spółka wywiodła skargę do tutejszego sądu, zarzucając mu naruszenie obowiązujących przepisów prawa, a w szczególności naruszenie przepisów o.p., tj:

- art. 240 § 1 pkt 9 - poprzez zawężoną interpretację i w konsekwencji odmowę zastosowania.

Z uwagi na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organów pierwszej i drugiej instancji w całości, jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa, powstałym na skutek błędnej wykładni obowiązujących norm prawnych oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania i zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniosła, że organ odwoławczy wyraźnie ignoruje jej argumentację i usiłuje zlekceważyć podniesione w odwołaniu zastrzeżenia. Strona nie twierdzi, jak sugeruje organ, że Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r., poz. 347.1, dalej: "Dyrektywa 112") w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej jest ratyfikowanym przez Polskę traktatem międzynarodowym, podobnie jak nie twierdzi, że została wydana po wydaniu spornej decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji.

Wskazała, że podstawę do uchylenia decyzji pierwotnej i wznowienia postępowania, zgodnie z przywołanym art. 240 § 1 pkt 9 o.p., stanowi naruszenie ratyfikowanej przez Polskę umowy międzynarodowej. Umową, której treść ma, zdaniem strony, wpływ na przedmiotową decyzję są traktaty: akcesyjny z dnia 16 kwietnia 2003 r. stanowiący o przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej oraz z dnia 25 marca 1957 r. o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Odpowiednio art. 2 traktatu akcesyjnego stanowi zobowiązanie do stosowania norm obowiązujących w UE, a art. 113 traktatu o funkcjonowaniu UE nakłada na państwa Wspólnoty obowiązek stosowania ustanowionych na jego mocy norm prawnych w zakresie harmonizacji niektórych przepisów podatkowych.

Jednym ze zbiorów tych przepisów, których niestosowanie stanowi naruszenie ratyfikowanych przez Polskę, a wskazanych wyżej, umów międzynarodowych jest Dyrektywa 112, a w tym konkretnym przypadku stosowanie definicji sprzedaży towarów oraz świadczenia usług tj. przepisów tytuł IV rozdziałów 2, 3 i 4 rzeczonej dyrektywy, art. 14 ust.1 i 2 i art. 24 ust.1.

Na nieprawidłowości w tym względzie zwróciła uwagę Komisja Europejska w styczniu bieżącego roku wzywając Polskę do zmiany stosowania prawa podatkowego w zakresie, w jakim nakłada ono na zarejestrowanych odbiorców wyrobów akcyzowych, zapłatę podatku vat od towarów, których przywóz przez usługobiorcę stanowi powód wyświadczenia usługi, co stanowi nieprawidłową kwalifikację działalności zarejestrowanego odbiorcy i może prowadzić do dwukrotnego opodatkowania podatkiem od wartości dodanej.

Z uwagi na fakt, że kwestionowane przez Komisję Europejską praktyki, stanowiły podstawę spornej decyzji, strona wniosła o zastosowanie nadzwyczajnego środka i wznowienie postępowania oraz ponowne rozstrzygnięcie. Zdaniem spółki, nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem organów, że zastosowanie art. 240 § 1 o.p. jest możliwe tylko w odniesieniu do umów, które zostały ratyfikowane po wydaniu spornych rozstrzygnięć (gdyby tak istotnie było, to stanowiłoby to zasadę, że prawo działa wyłącznie w odniesieniu do zdarzeń historycznych w stosunku do daty jego ustanowienia). Również nie sposób uznać, jak chce organ, że nie stanowi naruszenia traktatu nie stosowanie się do prawa wydanego na mocy odesłania w nim zawartego.

Organ wywiódł odpowiedź na skargę podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wnosząc o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., w skrócie "p.u.s.a."), sąd administracyjny przeprowadza kontrolę pod względem zgodności z prawem aktów wydawanych przez organy administracji publicznej. Z przepisu art. 1 p.u.s.a. wynika, że sądowoadministracyjna kontrola administracji publicznej zawsze powinna uwzględniać trzy aspekty, a mianowicie: 1) ocenę zgodności rozstrzygnięcia z prawem materialnym; b) ocenę dochowania wymaganej procedury; c) ocenę respektowania reguł kompetencji. Kontrola ta polega więc na wszechstronnym zbadaniu stanu faktycznego i prawnego sprawy, a sąd powinien poddać szczególnie gruntownej ocenie i analizie te wszystkie aspekty sprawy, w odniesieniu do których istnieją wątpliwości, a ustalenia organów są odmienne od wniosków i twierdzeń strony. Należy również dodać, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej: "p.p.s.a.")).

Rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji, sąd stwierdził, że skarga nie jest zasadna i dlatego podlega oddaleniu. W przedstawionym stanie faktycznym oraz przy uwzględnieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, stanowisko organu jest w pełni zasadne. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela ustalenia faktyczne dokonane przez organy czyniąc je własnymi.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była możliwość wznowienia postępowania dotyczącego wymiaru zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2014 r., zakończonego decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2016 r. o nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia [...] listopada 2015 r. o nr [...], w której organ dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2014 r. w innej wysokości niż wynikająca z deklaracji podatkowych. W przedmiotowej sprawie organ ustalił, że skarżąca spółka, posiadając zezwolenie na nabywanie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych wysłanych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy, prowadziła działalność w zakresie dokonywania czynności faktycznych i prawnych związanych z odprawą towarów (paliw), w tym w zakresie rozliczenia akcyzy i opłaty paliwowej. Spółka nie opodatkowała podatkiem od towarów i usług wynoszącym 23% zapłaty za świadczone przez siebie usługi, w części odpowiadającej wysokości podatku akcyzowego, opłaty paliwowej oraz części wynagrodzenia, błędnie kwalifikując je jako "usługi finansowe" zwolnione od podatku od towarów i usług.

Na wstępie należy wskazać, że tylko w wyjątkowych przypadkach można doprowadzić skutecznie do zmiany wysokości zobowiązania podatkowego określonego ostateczną decyzją podatkową. W praktyce tego typu sytuacji dotyczą dwie grupy przepisów: Rozdział 17 Ordynacji podatkowej (wznowienie postepowania) i Rozdział 18 Ordynacji podatkowej (stwierdzenie nieważności).

Postępowanie w zakresie wznowienia postępowania należy do szczególnego trybu weryfikacji decyzji ostatecznych, co do których zasadę trwałości ustanawia art. 128 o.p. Przedmiotem postępowania wznowieniowego nie jest ponowne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie, czy zaszły wyjątkowe okoliczności, ściśle wymienione w art. 240 § 1 o.p.

Skarżąca swój wniosek o wznowienie postępowania oparła o art. 240 § 1 pkt 9 o.p., zgodnie z którym w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli ratyfikowana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania lub inna ratyfikowana umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, ma wpływ na treść wydanej decyzji.

Przesłanką wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 9 o.p. jest więc ratyfikowanie - po wydaniu ostatecznej decyzji podatkowej - takiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, która zawiera rozwiązania retroaktywne. Przy czym, o wpływie danego orzeczenia na treść wydanej decyzji można mówić wtedy, gdy organy miały już obowiązek stosowania prawa wspólnotowego, a więc orzeczenie dotyczyłoby tożsamej podstawy prawa wspólnotowego, która byłaby podstawą rozstrzygnięcia (zob. wyrok NSA z dnia 5 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1355/09, LEX nr 744173).

W rozpatrywanej sprawie organy postąpiły prawidłowo, tj. wznowiły postępowanie postanowieniem z dnia [...] lipca 2019 r. (k. 26 akt administracyjnych) - wniosek powołujący się na tego typu przesłanki obligował organy do takiego postępowania, ale postanowieniem z dnia [...] września 2019 r. (k. 44 akt administracyjnych) odmówiły uchylenia poprzednio wydanej decyzji wymiarowej Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] lutego 2016 r. o nr [...], ponieważ w rzeczywistości nie stwierdziły istnienia przesłanek wznowieniowych. Taki tryb postępowania był prawidłowy. Zgodnie bowiem z art. 245 §1 pkt 2 o.p., organ podatkowy, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 243 § 2, tj. postępowania co do przesłanek wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy, wydaje decyzję, w której odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej w całości lub w części, jeżeli nie stwierdzi istnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1 (czyli przesłanek wznowieniowych). Innymi słowy, jeżeli strona we wniosku powoła się na konieczność wznowienia postepowania i wymieni którąkolwiek z przesłanek określonych w art. 240 § 1 o.p., to organ jest zobowiązany wznowić postepowanie, ale potem ma prawo i powinien sprawdzić czy takie przesłanki rzeczywiście miały miejsce. Tak też uczynił w przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B.

W wyroku z dnia 28 marca 2008 r. (I SA/Wr 1327/07, LEX nr 467964) WSA we Wrocławiu podkreślił, że "przesłanką do wznowienia postępowania nie może być powołanie się na inny niż umowa międzynarodowa akt prawny. W szczególności podstawa taką nie może być dyrektywa Rady Unii. Natomiast w wyroku z dnia 18 marca 2011 r. (I FSK 398/10, LEX nr 1079517) NSA podkreślił, że "nawet błędna ocena stanu faktycznego pod względem prawnym nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania. Stanowi ją jedynie wadliwe ustalenie stanu faktycznego. Wystąpienie sytuacji, gdy ratyfikowana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania lub inna ratyfikowana umowa międzynarodowa, której stroną jest RP ma wpływ na treść wydanej decyzji, nie odnosi się do dyrektyw. W art. 240 § 1 pkt 9 o.p. jest mowa o umowach ratyfikowanych po wydaniu ostatecznej decyzji podatkowej, które zawierają rozwiązania retroaktywne (zob. Presnarowicz Sławomir. Art. 240. W: Ordynacja podatkowa. Komentarz aktualizowany. System Informacji Prawnej LEX, 2020; Bogusław Gruszczyński [w:] Gruszczyński Bogusław, Niezgódka-Medek Małgorzata, Hauser Roman, Kabat Andrzej, Babiarz Stefan, Dauter Bogusław "Ordynacja podatkowa. Komentarz", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2009 publ. Lex Polonica – uwaga zawarta w komentarzu nr 7 do art. 240, a także wyroki NSA z dni: 17 listopada 2010 r., sygn. akt II FSK 1303/09, LEX nr 745617; wyrok NSA z dnia 28 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 301/07, LEX nr 449144).

Przesłanka wznowienia postępowania, o której mowa art. 240 § 1 pkt 9 o.p. zaistnieje jedynie wówczas, gdy już po wydaniu ostatecznej decyzji zostałaby ratyfikowana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania lub inna ratyfikowana umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, mająca wpływ na treść wydanej decyzji. Dla skutecznego podniesienia opisanego wyżej warunku wznowienia postępowania niezbędne jest wskazanie konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej i jej wpływu na treść wzruszanego aktu.

Jak zatem wynika z powyższego - aby mogło dojść do wznowienia postępowania podatkowego, musiałyby zostać spełnione przesłanki zawarte w powoływanym przez stronę skarżącą przepisie Ordynacji podatkowej. W rozpatrywanej sprawie, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, nie ziściła się żadna z przesłanek określonych w art 240 § 1 pkt 9 o.p.

Przesłanką do wznowienia postępowania nie może być powołanie się na inny niż umowa międzynarodowa akt prawny. W szczególności podstawa taką nie może być dyrektywa Rady Unii. Treść przepisu art. 240 § 1 pkt 9 o.p. nie budzi w tym zakresie wątpliwości sądu. Dyrektywy, wydawane przez instytucje Unii Europejskiej, bez wątpienia nie są wskazanymi w omawianym przepisie umowami międzynarodowymi. Wchodzą one w skład prawa pochodnego Unii Europejskiej i zgodnie z Traktatem o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r., poz. 90.864/2) są aktami ustawodawczymi wydawanymi przez jej instytucje (art. 289 ust. 3 Traktatu). Dyrektywy nie stanowią wyniku porozumienia pomiędzy poszczególnymi państwami - członkami Unii. Są skierowane do państw członkowskich i nie wymagają ratyfikowania. Należy je zakwalifikować do źródeł prawa stanowionego przez organizacje międzynarodowe, o którym mowa w art. 91 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r., poz. 78.483), nie zaś do ratyfikowanych umów międzynarodowych, o których mowa zarówno w art. 91 ust. 1 Konstytucji jak i w art. 240 § 1 pkt 9 o.p.

Odnosząc się zarzutu skargi wskazać należy, że art. 240 § 1 pkt 9 o.p. reguluje sytuację, gdy po wydaniu decyzji ostatecznej weszła w życie umowa międzynarodowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, która - gdyby weszła w życie w momencie powstania obowiązku podatkowego - znajdowałaby zastosowanie w stanie faktycznym będącym przedmiotem rozstrzygnięcia. Zastosowanie w przepisie art. 240 § 1 pkt 9 o.p. dla scharakteryzowania decyzji określenia "wydanej" jednoznacznie wskazuje na możliwość wznowienia postępowania tylko w sytuacji, gdy ratyfikowanie umowy zapada już po wydaniu decyzji ostatecznej. Ponadto, regulacja ta ma zastosowanie jedynie w przypadku tych przepisów prawa podatkowego, na podstawie których następuje złagodzenie ciężaru podatkowego. Chodzi zatem o sytuacje, w których umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania wywołuje wstecznie skutki korzystne dla strony postępowania.

W przedmiotowej sprawie spółka, powołując się na pkt 9 ww. przepisu, uznała za ratyfikowane umowy międzynarodowe, traktaty: akcesyjny z dnia 16 kwietnia 2003 r. stanowiący o przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. oraz z dnia 25 marca 1957 r. o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Jej zdaniem, w wyniku interpretacji zawartych w nich przepisów, organy powinny zastosować w przedmiotowej sprawie dyspozycje Dyrektywy 112, jako mające wpływ na treść wydanych przez organy decyzji podatkowych.

Strona wskazywała, że art. 2 traktatu akcesyjnego stanowi zobowiązanie do stosowania norm obowiązujących w UE, a art. 113 traktatu o funkcjonowaniu UE nakłada na państwa Wspólnoty obowiązek stosowania ustanowionych na jego mocy norm prawnych w zakresie harmonizacji niektórych przepisów podatkowych, a jednym ze zbiorów tych przepisów, których niestosowanie stanowi naruszenie ratyfikowanych przez Polskę, a wskazanych wyżej, umów międzynarodowych jest dyrektywa 2006/112/WE, a w tym konkretnym przypadku stosowanie definicji sprzedaży towarów oraz świadczenia usług tj. przepisów tytuł IV rozdziałów 2, 3 i 4 rzeczonej dyrektywy, art. 14 ust. 1 i 2 i art. 24 ust. 1.

Jak jednak słusznie wskazał DIAS w odpowiedzi na skargę - pod pojęciem "innych ratyfikowanych umów międzynarodowych" nie można podkładać całego prawodawstwa Unii Europejskiej, choć niewątpliwie prawo pochodne Unii Europejskiej ma swoje umocowanie w prawie pierwotnym, tak jak całe prawo krajowe ma umocowanie w Konstytucji RP.

Skład orzekający w niniejszej sprawie uznał, że podnoszona przez skarżącą podstawa wznowienia została sformułowana w sposób zbyt ogólnikowy. Powołanie przez spółkę ww. Traktatów jako umów międzynarodowych mających wpływ na treść wydanej decyzji w konkretnej, indywidualnej sprawie nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości, albowiem nie sposób wywnioskować bezpośrednich uprawnień strony na postawie przepisów stanowiących o ogólnym obowiązku zbliżania ustawodawstwa polskiego do przepisów wspólnotowych.

Ponadto, z treści art. 240 § 1 pkt 9 wynika, że przesłanką do wznowienia postępowania na podstawie tego przepisu może być jedynie ratyfikowana umowa międzynarodowa, taka, która weszła w życie już po wydaniu decyzji ostatecznej.

Wskazywane przez stronę skarżącą umowy międzynarodowe weszły do porządku prawnego przed wydaniem kwestionowanej decyzji, zatem nie została spełniona przesłanka uprzedniości decyzji.

Również wskazywana przez stronę Dyrektywa 112, została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r. oraz weszła w życie z dniem 1 lipca 2007 r., a zatem obowiązywała w porządku prawnym przed wydaniem ostatecznej decyzji z dnia 9 lutego 2016 r., będącej przedmiotem wniosku o wznowienie postępowania.

Tak więc zarówno powoływane Traktaty jaki i wskazywana przez stronę skarżącą Dyrektywa 112 nie mogą być podstawą wznowienia postępowania.

Mając powyższe na uwadze, sąd skargę oddalił, za podstawę przyjmując art. 151 p.p.s.a.