Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.) Protokolant: St. sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 roku sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę. LS

Decyzją z dnia [...] nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 23) – w skrócie "K.p.a." – art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2015r., poz. 114 z ze zm.) – dalej powoływanej jako "u.ś.r." – utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], którą organ I instancji odmówił M. K. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad M. R. od dnia 1 czerwca 2015r.

Kolegium wyjaśniło, że w dniu 11 czerwca 2015r. M. K. złożyła w organie I instancji wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad matką M. R..

Organ I instancji wyjaśnił, że M. K. dołączyła pisemne oświadczenie, w którym stwierdziła, że z uwagi na zły stan zdrowia mama wymaga stałej kontroli lekarskiej i pielęgniarskiej, czego strona nie mogłaby zapewnić jej w domu (wywiad środowiskowy z dnia 28 sierpnia 2014r.). Jednocześnie w dniu 7 sierpnia 2014r. do organu I instancji wpłynęło zaświadczenie Domu Seniora "A" z adnotacją, iż od dnia 19 kwietnia 2014r. M. R. przebywa w ww. placówce na stałe i wymaga całodobowej opieki. Potwierdziło to kolejne pismo z Domu Seniora przesłane do organu I instancji w dniu 14 marca 2016r.

Następnie organ odwoławczy stwierdził, że M. R. legitymuje się znacznym stopniem niepełnosprawności, której daty powstania nie da się ustalić (orzeczenie Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia [...]). Kolegium uznało, że M. R. przebywa w placówce zapewniającej całodobową opiekę i korzysta w niej z całodobowej opieki przez więcej niż 5 dni w tygodniu. Potwierdziły to również umowy zawarte między Zakładem Opiekuńczo-Leczniczym "A" a Panią M. K.. W związku z powyższym strona nie spełnia ustawowej przesłanki do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, bowiem nie sprawuje fizycznie osobistej opieki nad matką M. R..

Organ II instancji wyjaśnił, że z brzemienia art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy wynika, iż przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego jest wyłączone między innymi w sytuacji, gdy osoba wymagająca opieki została umieszczona w placówce zapewniającej całodobową opiekę przez co najmniej pięć dni w tygodniu. Użyte przez ustawodawcę w analizowanym przepisie pojęcie: "całodobową opiekę", oznacza, że jedynie zapewnienie przez placówkę opieki obejmującej pełne 24 godziny i to przez co najmniej pięć dni tygodniu, - w myśl przepisów ustawy - dyskwalifikuje osobę przebywającą w takiej placówce w przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego. Taka interpretacja przepisu wynika z funkcji oraz charakteru pomocy w formie świadczenia pielęgnacyjnego. Brak zatem przeszkód do podjęcia pracy przez opiekuna takiej osoby, "skoro zatem dziecko, w związku z konicznością kształcenia, rewalidacji lub rehabilitacji, ma zapewnioną całodobową opiekę przez co najmniej pięć dni w tygodniu". W związku z tym, iż nie zostały spełnione przesłanki wynikające z powołanych przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad M. R. od dnia 1 czerwca 2015r. M. K. nie przysługuje.

Na ostateczną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. skargę do sądu administracyjnego złożyła M. K. zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art 7 K.p.a. w zw. z art 77 i 80 K.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia przez organ II instancji stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, a w konsekwencji brak ustalenia przez organ II instancji rzeczywistego zakresu opieki świadczonej przez M. K. nad swoją matką, zakresu opieki świadczonej na rzecz M. R. w Domu Seniora "A", przejściowego charakteru pobytu w Domu Seniora "A" oraz brak ustalenia przez organ II instancji, iż Dom Seniora "A" jako Zakład Opieki Leczniczej wykonuje działalność leczniczą.

Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji pominięcie przez organ II instancji okoliczności, że Dom Seniora "A" jest Zakładem Opieki Leczniczej prowadzącym działalność leczniczą, co powinno prowadzić do wniosku, iż tymczasowy pobyt M. R. w podmiocie wykonującym działalność leczniczą objęty jest wyłączeniem wskazanym w przedmiotowym przepisie, co zostało potwierdzone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 26 marca 2015r., sygn. akt. II SA/Łd 74/15.

Skarżąca zarzuciła także naruszenie art 138 § 1 K.p.a. poprzez utrzymanie zaskarżonej decyzji w mocy, w sytuacji gdy przedmiotowa decyzja winna być uchylona. W jej ocenie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w sposób sprzeczny z zasadą prawdy obiektywnej nie wyjaśniło dokładnie stanu faktycznego i prawnej niniejszej sprawy, orzekając jednocześnie w sposób sprzeczny z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 26 marca 2015 r. sygn. II SA/Łd 74/15.

W ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wprost wskazał, że art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy o świadczeniach rodzinnych nie wyklucza M. K. z kręgu osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad Panią M. R. od dnia 1 czerwca 2015r. Organ klasyfikując placówkę, w której przebywa matka skarżącej winien mieć bowiem na uwadze przepisy ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej, która wprowadziła szerokie pojęcie działalności leczniczej. Zgodnie z przepisami przedmiotowej ustawy podmiotami wykonującymi działalność leczniczą są m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej we wszystkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej, samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Niewątpliwie więc prywatny podmiot, jakim jest Zakład Opiekuńczo-Leczniczy "A" w którym przebywa M. K., mieści się w pojęciu podmiotu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotne. Istotnym jest ponadto, iż uprzednio obowiązująca ustawa o zakładach opieki zdrowotnej wskazywała, iż w pojęciu zakładu opieki zdrowotnej mieści się m.in. zakład opiekuńczo-leczniczy.

Skarżąca powołała się na wyrażoną w ww. wyroku ocenę, że "organ całkowicie bezzasadnie przyjął, że placówka, w której przebywa M. K. nie jest objęta wyłączeniem, o którym w art. 17 ust 5 pkt 2 lit. b) ustawy o świadczeniach rodzinnych. Celem bowiem powyższej regulacji było wyłączenie sankcji w postaci braku możliwości przyznania świadczenia w sytuacji gdy osoba wymagająca opieki - z uwagi na stan zdrowia - przebywa w placówce udzielającej świadczeń leczniczych."

Skarżąca dodała, że odwiedza matkę regularnie. Podczas częstych wizyt wykonuje czynności opiekuńcze polegające na podawaniu matce posiłków, lekarstw. Poza tym pomaga matce przy czynnościach higienicznych, zmianie odzieży, zaopatruje matkę w przedmioty niezbędne do codziennej egzystencji, jak również zajmuje się sprawami związanymi z odpłatnością matki za pobyt w przedmiotowej placówce. Z powyższego wynika, że M. K., mimo pobytu matki w przedmiotowej placówce opiekuńczo-leczniczej, nadal sprawuje nad matką opiekę.

Na tej podstawie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. podtrzymało stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i w związku z tym wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, choć sąd nie podziela wszystkich argumentów, przytoczonych w uzasadnieniach decyzji organów pomocowych, orzekających w tej sprawie.

Tytułem uzupełnienia stanu faktycznego dodać trzeba, że po 30 czerwca 2013 roku M. K. bezskutecznie ubiegała się o prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego – decyzją Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] odmówiono przyznania jej tego świadczenia z uwagi na to, że nie była osobą, która zrezygnowała z zatrudnienia, aby zaopiekować się chorą matką, zatem nie spełniała przesłanki z art. 16a ust. 1 w zw. z art. 3 pkt 22 u.ś.r. Decyzja jest ostateczna.

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta Ł. odmówił M. K. prawa do zasiłku dla opiekuna z uwagi na to, że matka skarżącej przebywa na stałe w Domu Seniora "A" w Ł., gdyż ze względu na stan zdrowia M.R. córka nie jest w stanie sprawować nad nią opieki. Decyzja została utrzymana w mocy przez SKO w Ł. (decyzja z dnia [...]), ale Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił obydwa rozstrzygnięcia. Sprawa obecnie oczekuje na rozpoznanie kasacji organu odwoławczego w Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Obecny spór dotyczy uprawnienia do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad niepełnosprawną matką skarżącej. Poza sporem jest, że matka skarżącej, M. R. legitymuje się znacznym stopniem niepełnosprawności i nie da się ustalić daty powstania niepełnosprawności oraz że M. K. otrzymywała świadczenie pielęgnacyjne z tytułu niepodejmowania pracy zarobkowej w związku z opieką nad matką do dnia 30 czerwca 2013 roku, kiedy to wygasła z mocy prawa decyzja przyznająca uprawnienie do powyższego świadczenia.

Niekwestionowana jest również okoliczność, że od dnia 19 kwietnia 2014 matka skarżącej nieprzerwanie przebywa w Domu Seniora "A" w Ł., w charakterze pacjentki w systemie całodobowym, ma tam zapewnioną całodobową opiekę, pomoc lekarską i pielęgniarską. Jak wynika z akt administracyjnych, zakład pn "A" w Ł. świadczy całodobowe usługi bytowe, opiekuńcze oraz lecznicze (pismo dyrektora B. z 29.07.2014 i 20.09.2014.).

W takim stanie faktycznym trafnie organ odwoławczy ocenił, iż nie przysługuje M. K. uprawnienie do świadczenia pielęgnacyjnego.

Podstawę orzekania o spornym świadczeniu stanowi art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Zgodnie z dyspozycją przepis art. 17 ust. 1 u.ś.r. podstawową przesłanką, jaka musi spełnić osoba ubiegająca się o świadczenie pielęgnacyjne jest rezygnacja z pracy zarobkowej spowodowana właśnie koniecznością sprawowania permanentnej opieki nad osobą bliską o określonym stopniu niepełnosprawności. Przy czym na równi z rezygnacją z zatrudnienia należy traktować niepodejmowanie pracy.

Powołany artykuł w dalszej części (ust. 5) określa przesłanki negatywne to jest takie, których zaistnienie wyklucza przyznanie prawa do świadczenia, pomimo spełnienia przez wnioskodawcę przesłanek pozytywnych. Dopiero zatem po spełnieniu przesłanek pozytywnych możemy badać, czy nie zachodzą przesłanki negatywne. Skoro bowiem ustalimy, że strona nie spełnia przesłanek pozytywnych, to analiza przesłanek negatywnych jest już niepotrzebna.

W przypadku skarżącej kilka przesłanek pozytywnych, wymienionych w art. 17 ust. 1 u.ś.r. jest niespornych. Są to znaczny stopień niepełnosprawności, pozostawanie obu pań w grupie osób związanych obowiązkiem alimentacyjnym. Również przesłanka niepodejmowania zatrudnienia została pozytywnie ustalona w dacie przyznania je prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w 2010 roku i nie było potrzeby jej ponownej weryfikacji po wygaszeniu decyzji z dniem 30 czerwca 2013 roku, w niezmienionym stanie faktycznym.

Podkreślenia jednak wymaga, że przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego jest formą wynagrodzenia przez Państwo osoby, na której ciąży obowiązek alimentacyjny względem osoby niepełnosprawnej, w zamian za rezygnację albo niepodejmowanie zatrudnienia w związku z koniecznością opieki nad tą osobą niepełnosprawną. Z tego wniosek, że jedną z podstawowych przesłanek uprawniających do uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego jest stała i osobista opieka ubiegającego się o przyznanie świadczenia nad osobą niepełnosprawną. Opieka taka musi w sposób oczywisty stanowić przeszkodę do wykonywania pracy zawodowej. Zatem związek między rezygnacją z zatrudnia (albo jego niepodejmowaniem), a sprawowaną opieką musi być bezpośredni. Natomiast w sytuacji, gdy opieka powierzona jest osobie trzeciej, to tego związku przyczynowo-skutkowego między koniecznością rezygnacji (niepodejmowania) z zatrudnienia a opieką po prostu nie ma.

Tak stało się w rozpoznawanej sprawie. Sama skarżąca przyznała w postępowaniu administracyjnym już w 2014 roku, że ze względu na zaawansowaną chorobę matki (w tym choroba Alzheimera i Parkinsona) nie była w stanie sprawować tej opieki, odmawiano też przyjęcia matki do szpitala. Trafny jest zatem wniosek organu odwoławczego, że oddanie chorej do Domu Seniora "A" i czas tego pobytu oznacza, iż skarżąca przestała sprawować nad matką stałą, permanentną opiekę. Istotne jest przy tym, że w dacie orzekania przez organ odwoławczy ([...]) stan ten trwa nieprzerwanie ponad dwa lata. W piśmie kierownika ZOL z czerwca 2016 roku wskazano też, że nie jest znany termin zakończenia leczenia, co zważywszy na charakter schorzeń zdaje się nie budzić wątpliwości. To pozwala na wniosek, że pobyt M. R. w tej placówce uwarunkowany jest nie tylko przesłankami leczniczymi, ale i względami zapewnienia niezbędnej opieki.

Również codzienne, kilkugodzinne pobyty skarżącej u matki, podczas których wykonuje czynności opiekuńcze polegające na podawaniu matce posiłków, lekarstw, pomoc przy czynnościach codziennej higieny, czy zmianie odzieży, nie mogą świadczyć o konieczności rezygnacji (niepodejmowania) przez skarżącą z zatrudnienia w związku ze sprawowaniem opieki w sytuacji, gdy matka skarżącej ma zapewnioną profesjonalną całodobową opiekę medyczną i usługi bytowe. Opieka skarżącej nad matką może być wyłącznie postrzegana jako niczym nie przymuszony wyraz czułości, miłości i troski nad osobą najbliższą, ale z pewnością nie można mówić o obowiązku wynikającym z konieczności pomiędzy wyborem sprawowania opieki, a pozostawieniem osoby potrzebującej bez takiej opieki. Innymi słowy podczas pobytu matki skarżącej w ww. placówce leczniczo-opiekuńczej osobista pomoc skarżącej w sprawowaniu opieki nad matką ma charakter dobrowolny wynikający z emocjonalnych relacji między córką a matką. Natomiast gdyby skarżąca nie odwiedzała swojej matki, to i tak miałaby ona zapewnioną całodobową opiekę medyczną polegającą na opiece lekarskiej, pielęgniarskiej i terapeutycznej, a także całodzienne wyżywienie oraz zapewnioną dbałość o codzienną higienę osobistą. Dlatego w sytuacji skarżącej uznać trzeba, że nie jest niemożliwym podjęcie zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, bowiem fakt objęcia matki profesjonalną opieką nie stanowi przesłanki niemożności podjęcia pracy.

W ocenie sądu tak ustalony stan faktyczny uzasadnia tezę, że ustał obecnie bezpośredni związek między niepodejmowaniem zatrudnienia przez M. K. a koniecznością stałej opieki nad matką

Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga kwestia charakteru pobytu matki skarżącej w Domu Seniora "A", a mianowicie, czy opieka ta ma charakter stały, czy jest ona wyłącznie przejściowa. Jeżeli bowiem przyjęlibyśmy, że opieka ta jest wyłącznie przejściowa, to wówczas nie byłoby podstaw do odmowy przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż przesłanka pozytywna w postaci osobistej opieki skarżącej nad matką byłaby spełniona. Wówczas musielibyśmy przyjąć, że pomimo pobytu matki skarżącej w placówce zapewniającej całodobową opiekę przez ponad 5 dni w tygodniu, to z uwagi na fakt, że jest to podmiot prowadzący działalność leczniczą, przesłanka negatywna nie miałaby zastosowania.

Jednakże w ocenie sądu organ odwoławczy wyjaśnił ponad wszelką wątpliwość, że pobyt matki skarżącej w ZOL nie może być traktowany wyłącznie przejściowo, bez względu na fakt, że umowy o świadczenie usług są zawierane na określony czas. O stałości wykonywanej opieki świadczy przede wszystkim fakt, że matka skarżącej przebywa w Domu Seniora "A" w nieprzerwanie od 19 kwietnia 2014r. W znajdującym się w aktach sprawy zaświadczeniu z dnia 29 lipca 2014r. Kierownik ZOL oświadczył, że M. R. przebywa w ww. placówce na stałe i wymaga całodobowej opieki (potwierdza to z resztą orzeczenie o niepełnosprawności). Z kolei w piśmie z dnia 14 marca 2016r. Kierownik ZOL poinformował organ, że nie jest znany termin zakończenia leczenia. To oznacza, że stałą opiekę nad matką skarżącej sprawuje ZOL. To, że jest to opieka odpłatna nie ma żadnego znaczenia. Nie ma znaczenia również to, że skarżąca została ustanowiona opiekunem prawnym matki, bowiem ta okoliczność nie oznacza obowiązku osobistego zajmowania się osobą ubezwłasnowolnioną. Opiekun prawny ma za zadanie zapewnić najlepszą opiekę nad ubezwłasnowolnionym, co wcale nie oznacza opieki osobistej. Skarżąca wielokrotnie powtarzała, że stan matki wymaga stałej opieki profesjonalnej (lekarskiej, pielęgniarskiej i terapeutycznej), a sama skarżąca nie może jej tego zapewnić. O przejściowej opiece możemy natomiast mówić wtedy, gdy mówimy o pobycie szpitalnym albo sanatoryjnym, w sytuacji gdy przyczyna pobytu w takiej placówce jest zdiagnozowana i podlega ona wyleczeniu w niezbędnym zakresie, tzn. na tyle, aby pacjent mógł tę placówkę opuścić. Jeżeli natomiast nie da się przewidzieć, czy w ogóle choroba będzie wyleczona (niestety tak jest w przypadku chorób starczych), albo gdy prognozy leczenia są takie, że nie ma rokowań na poprawienie sytuacji zdrowotnej pacjenta (zaświadczenie ZOL z dnia 31 marca 2016r.), to oznacza, że pobyt w placówce zawsze będzie miał charakter stały.

Nie do obrony jest zatem teza, że pobyt M. R. w Domu Seniora "A" ma charakter przejściowy oraz że nie przekreśla ona stałej opieki córki. Oczywiście ta opieka nadal może być sprawowana, ale nie jest opieką konieczną w rozumieniu art. 17 ust.1 b u.ś.r. w tym znaczeniu, że opiekę zapewnia zakład opiekuńczo – leczniczy.

W ocenie sądu nie zmienia charakteru pobytu fakt, że umowy o pobyt matki w tym ośrodku zawierane są na okresy trzymiesięczne,, skoro z regularnością są podpisywane od ponad dwóch lat.

Reasumując tę część rozważań – w ocenie sądu obecnie przesłanką uzasadniającą odmowę przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego jest niespełnienie przesłanki pozytywnej, czyli brak bezpośredniego związku przyczynowego między niepodejmowaniem zatrudnienia przez skarżącą a sprawowaniem opieki, którą de facto wykonuje wyspecjalizowany personel zakładu opiekuńczo – leczniczego.

Odnośnie zarzutu wydania zaskarżonej decyzji w sposób sprzeczny z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 26 marca 2015r., sygn. akt II SA/Łd 74/15, trzeba wyjaśnić, że sąd orzekał wówczas w zupełnie innej sytuacji faktycznej, bowiem oceniał decyzje w momencie, gdy pobyt M. R. w Domu Seniora A trwał zaledwie kilka miesięcy. Z uwagi na ten krótki czas trudno było wówczas rozważać, czy doszło do zerwania bezpośredniego związku między niepodejmowaniem zatrudnienia przez skarżącą i czy to zerwanie nosi cechy stałości

Sąd zakwestionował wówczas stanowisko organów administracji, że placówka, w której przebywa M. K. nie jest objęta wyłączeniem, o którym mowa w art. 17 ust. 5 pkt 2b u.ś.r. niniejszy wyrok nie jest próbą podważenia wyrażonego wówczas poglądu. Jak wskazano, wyrok, o którym mowa zapadł w zupełnie odmiennym stanie faktycznym, bowiem wówczas sąd oceniał pobyt kilkumiesięczny matki skarżącej w ZOL, tj. od daty umieszczenia M. R. w placówce leczniczo-opiekuńczej do dnia wydania decyzji przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. w przedmiocie odmowy prawa do zasiłku dla opiekuna. Tymczasem na dzień wydania zaskarżonej decyzji w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego pobyt matki skarżącej w Domu Seniora "A" przekroczył dwa lata, a stan jej zdrowia nadal nie rokuje poprawy, co świadczy o stałym charakterze pobytu. Świadczy to również o również opiekuńczych przesłankach tego pobytu.

Ponadto podstawa prawna odmowy przyznania skarżącej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego była zgoła odmienna. Organ I instancji przede wszystkim uzasadnił swoje rozstrzygnięcie przepisem art. 17 ust. 1b u.ś.r. Organ ten wskazał, że pomimo uznania tego przepisu za niekonstytucyjny, ustawodawca w dalszym ciągu nie dostosował wadliwej regulacji do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014r., sygn. akt K 38/13 (Dz.U. z 2014r., poz. 1443), a skoro tak, to przepis ten nadal obowiązuje. Organ II instancji skoncentrował się natomiast bardziej na ogólnej przesłance uprawniającej do przyznania świadczenia, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy. Pomijając już fakt, że organy oparły swoje rozstrzygnięcia o nieco inne podstawy prawne, to jednak stwierdzić należy, że żaden z orzekających w sprawie organów nie zakwestionował jednak charakteru placówki, w której została umieszczona matka skarżącej, jako pojęciu podmiotu wykonującego działalność leczniczą, o którym mowa w art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b) ustawy, co został przesądzone ww. wyrokiem.

Podsumowując - wykładnia celowościowa przepisu art. 17 ust.5 pkt 2 lit. b) ustawy prowadzi do wniosku, że pobyt osoby niepełnosprawnej, wymagającej stałej opieki w zakładzie leczniczym nie wyłącza prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, zasiłku dla opiekuna czy specjalnego zasiłku opiekuńczego, o ile nie ma charakteru stałego i nie przeważają w tym pobycie funkcje opiekuńcze i wówczas tylko, gdy pobyt ten nie ma wpływu na możliwość podjęcia pracy to jest nie niweczy niemożności podjęcia pracy przez osobę dotychczas sprawującą opiekę.

Mając powyższe na uwadze sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł,

jak w sentencji.

B.A.