Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Gawlak - Nowakowska (sprawozdawca), Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Radom, Sędzia WSA Marek Olejnik, Protokolant: Magdalena Dworszczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi "A" w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wa. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej podatku od nieruchomości za 2001 r., 2002 r., 2003 r., 2004 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm., zwanej dalej O.p.) utrzymało w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 listopada 2011 r., nr [...] odmawiającą uchylenia w całości decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 października 2007 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy K. z dnia 8 czerwca 2007 r., nr [...] (znak [...]) w sprawie określenia Agencji Mienia Wojskowego w W. (zwanej dalej skarżąca, strona, podatnik) wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2001 r., 2002 r., 2003 r. i 2004 r. wobec nie stwierdzenia istnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1 O.p.

Sporne rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Wójt Gminy K. decyzją z dnia 8 czerwca 2007 r., nr [...] (znak [...]), po ponownym rozpoznaniu sprawy określił Agencji Mienia Wojskowego w W. (zwanej dalej podatnik, strona, skarżąca) zobowiązanie w podatku od nieruchomości za lata 2001, 2002, 2003, 2004 z tytułu posiadania nieruchomości gruntowej o pow. 146.174 m² stanowiącej własność Skarbu Państwa, przekazanej (powierzonej) podatnikowi na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 31 grudnia 1998 r. (nr [...]). Organ opodatkował grunt według stawek podatku dla nieruchomości dla: gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna (2001 r. i 2002 r.), gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (2003 r. i 2004 r.). Przy wymiarze podatku zastosowano stawki podatkowe określone uchwałami Rady Gminy w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na poszczególne lata. Decyzją z dnia 9 października 2007 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania podatnika, utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy K. z dnia 8 czerwca 2006 r., Nr [...]. Po rozpoznaniu skargi strony Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt ISA/Wr 1785/07 skargę oddalił, a w wyniku wniesionej przez stronę skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. II FSK 1706/08 oddalił skargę kasacyjną.

Pismem z dnia 25 marca 2011 r. uzupełnionym pismami z dnia 17 maja 2011 r., z dnia 11 lipca 2011 r. i z dnia 18 lipca 2011 r. strona wniosła o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 października 2007 r., nr [...] na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwanej dalej O.p.). W uzasadnieniu wskazała, że wyszły na jaw istotne dla sprawy okoliczności faktyczne oraz nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Ponadto podniosła, że w postępowaniu podatkowym nie ustalono w stopniu dostatecznym okoliczności faktycznych oraz dowodów, istniejących w dniu wydania decyzji podatkowej ostatecznej, odnoszących się do przedmiotu opodatkowania za lata 2001-2004. Wywiodła, że wskazane przez nią nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody dowodzą, że grunty będące przedmiotem niniejszego postępowania nie powinny zostać wpisane do ewidencji gruntów jako Tr - tereny różne. Taki wypis z rejestru gruntów jako sporządzony sprzecznie z prawem (bez podstawy w prawie) nie może stanowić dowodu w sprawie. Strona wniosła o przeprowadzenie oględzin wszystkich nieruchomości gruntowych objętych postępowaniem podatkowym .

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2011 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze wznowiło, na wniosek Agencji Mienia Wojskowego, postępowanie podatkowe w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 9 października 2007 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy K. z dnia 8 czerwca 2007 r., nr [...] (znak [...]RF/3110/1/2007) w sprawie określenia Agencji Mienia Wojskowego w W. wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2001 r., 2002 r., 2003 r. i 2004 r.

Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia 28 listopada 2011 r., nr [...] odmówiło uchylenia w całości ostatecznej decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 9 października 2007 r., nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Wójta Gminy K. z dnia 8 czerwca 2007 r., nr [...] znak [...] w sprawie określenia Agencji Mienia Wojskowego w W. wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2001 r., 2002 r., 2003 r. i 2004 r. wobec nie stwierdzenia istnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1 O.p.

Po rozpoznaniu odwołania skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. zaskarżoną decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 r. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 28 listopada 2011 r.

W uzasadnieniu organ nadzoru odwoławczy wskazał, że opodatkowane w badanej decyzji ostatecznej działki gruntu o łącznej powierzchni 146.174 m² stanowiące własność Skarbu Państwa, przekazane (powierzone) podatnikowi na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 31 grudnia 1998 r., nr [...], zostały zakwalifikowane w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez Starostę K. jako tereny różne (Tr). Tymczasem zdaniem podatnika działki te należy zakwalifikować w ewidencji gruntów i budynków jako: nieużytki (zgodnie z § 67 pkt 5 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454 z późn. zm.) nieużytki oznaczone są symbolem - N), grunty zadrzewione i zakrzewione (zgodnie z § 68 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia grunty zadrzewione i zakrzewione - należą do kategorii gruntów leśnych i gruntów zadrzewionych i zakrzewionych - i oznaczone są symbolem Lz), grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi oraz grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi (zgodnie z § 68 ust.4 w/w rozporządzenia - należą do kategorii gruntów podwodami - i oznaczone są symbolem odpowiednio Ws i Wp, użytki rolne (zgodnie z § 67 pkt 1 rozporządzenia), drogi (dr) - zgodnie z § 68 ust.3 pkt 7 lit. a rozporządzenia).

Podniósł, że sklasyfikowanie wskazanych gruntów zostało przyjęte jako element stanu faktycznego w badanej decyzji ostatecznej i okoliczność ta została uznana za prawidłowo ustaloną w ww. prawomocnych wyrokach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, w których uznano decyzje organów podatkowych zapadłe w sprawie za zgodne z prawem. Tymczasem w przedmiotowej sprawie podatnik żąda, powołując się na nowe okoliczności i nowe dowody, aby organ podatkowy w sposób sprzeczny z ww. oceną prawną sądów administracyjnych - którą jest związany na podstawie art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - oraz dokumentem urzędowym w postaci wypisu z ewidencji gruntów i budynków sporządzonym przez Starostwo Powiatowe w K. (por. także m.in. pismo Starostwa z dnia 1 marca 2011 r. skierowane do Urzędu Gminy w K. - data wpływu 4 marca 2011 r.) ustalił, że ww. działki gruntu nie są sklasyfikowane jako tereny różne, lecz jako użytki rolne, drogi, nieużytki, grunty zadrzewione i zakrzewione oraz grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi oraz grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi. Organ nadzoru stwierdził, że gdyby Wojewódzki Sad Administracyjny we Wrocławiu nie podzielił stanowiska organów podatkowych co do sposobu zaklasyfikowania spornych gruntów w ewidencji gruntów i budynków jako tereny różne (Tr) - które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości - lecz uznałby, że stanowią one użytki rolne - opodatkowane podatkiem rolnym - lub nieużytki (zwolnione od podatku od nieruchomości), to uchyliłby w takiej sytuacji decyzje organów podatkowych. W ocenie organu nadzoru, organy podatkowe nie posiadają żadnych uprawnień do zmiany zapisów w ewidencji gruntów i budynków , w szczególności zapisów dotyczących oznaczenia użytku gruntowego - rodzaju użytków , szczególnie gdy tak jak w rozpatrywanej sprawie o zmianę taką do organu prowadzącego ewidencję gruntów i budynków (Starosty Powiatowego) nie wystąpił sam podatnik. Szczegółowe zasady prowadzenia ewidencji gruntów uregulowane są rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 z późn. zm.).

Wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 100, poz. 1086 z późn. zm.) podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Dane zawarte w ewidencji korzystają z dwojakiego rodzaju domniemań: domniemania prawdziwości oraz domniemania zgodności z prawdą dokonanego w niej wpisu. Organ podatkowy nie może w toku postępowania podatkowego pominąć tych danych, ponieważ stanowiłoby to naruszenie przepisów prawa procesowego. Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji wykorzystywanych w postępowaniach podatkowych. Dopóki zatem podatnik nie doprowadzi w odrębnym postępowaniu do zmiany danych zawartych w ewidencji, dopóty nie można organowi podatkowemu zarzucić dokonania błędnych ustaleń co do rodzajów gruntów objętych opodatkowaniem. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd , że organy podatkowe, ustalając podatki, nie są uprawnione do dokonywania odmiennych ustaleń, niż te wynikające z ewidencji gruntów, nie mogą również dokonywać zmian w operacie ewidencyjnym. Ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniu administracyjnym, w tym i postępowaniu podatkowym. Na poparcie swojego stanowiska powołał organ szereg wyroków sądów administracyjnych. Za bezzasadny uznał zarzut, że badana decyzja przemilcza liczne dokumenty urzędowe. Strona wskazała w tym zakresie na dokumenty powołane w pkt 2.2 str. 2 jej pisma z dnia 11 lipca 2011 r., tj. na kopię mapy z pomiaru stanu posiadania w skali 1:2500 oraz kartę mapy 1, 2, 3 wpisanej do ewidencji w składnicy geodezyjnej w 1963 r. Zdaniem podatnika z dokumentów tych wynika, że grunty będące przedmiotem postępowania podatkowego to nieruchomość rolna - grunty orne, łąki trwałe, pastwiska naturalne i sztuczne, oraz inne grunty nieużytków. Odnosząc się do tych dokumentów - jak i do innych dowodów i faktów powoływanych przez stronę - w celu podważenia treści zapisów w ewidencji gruntów i budynków dotyczących spornych gruntów (sklasyfikowanych jako Tr - tereny różne) organ odwoławczy nadzoru wyjaśnił, że dowody te i okoliczności faktyczne nie są istotne dla sprawy, tzn. nie mogą mieć wpływu na jej odmienne rozstrzygnięcie, z uwagi na treść dokumentów urzędowych - wypisów z rejestru gruntów. Podkreślił, że uwaga ta w całej rozciągłości odnosi się również do dokumentów powołanych przez stronę w punkcie 13.9.2 jej pisma procesowego z dnia 17 maja 2011 r. (str. 8 i następne tego pisma). Stwierdził, że podstawą do podważenia zapisów w ewidencji gruntów i budynków nie może być również wniosek o przeprowadzenie oględzin spornej nieruchomości złożony przez stronę w piśmie z dnia 18 lipca 2011 r., gdyż oględziny dokonane w 2011 r. dotyczyłyby stanu faktycznego z 2011 r., a nie z lat 2001 - 2004. Organ wskazał, że podstawą do wznowienia postępowania podatkowego są nowe dowody a nie nowe wnioski dowodowe - w tym wniosek o oględziny nieruchomości. Nowym dowodem w sprawie mógłby być jedynie dowód w postaci protokołu z oględzin nieruchomości, a nie sama nieruchomość opodatkowana w badanej decyzji, zatem wniosek o oględziny nieruchomości nie może stanowić podstawy do wznowienia postępowania podatkowego określonej w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

Organ nadzoru odwoławczy stwierdził, że za nowe dowody w sprawie istniejące w dniu wydania decyzji ostatecznej, nie można uznać powoływanych przez stronę we wniosku o wznowienie postępowania (wraz z pismami uzupełniającymi ten wniosek) dokumentów sporządzonych już po dacie wydania badanej decyzji ostatecznej, tj. pod dniu 9 października 2007 r. w szczególności: operatów szacunkowych z dnia 4 listopada 2009 r. wraz z dokumentacją fotograficzną tego dnia, postanowienia Wójta Gminy K. z dnia 15 grudnia 2009 r. w sprawie podziału nieruchomości oraz mapy sytuacyjno - wysokościowej z 12 maja 2009 r. i mapy tzw. fizycznej oraz opinii geodety mgr inż. J.Ś. z dnia 15 kwietnia 2011 r., opinii dendrologicznej przeprowadzonej w okresie od 10 czerwca do 20 czerwca 2011 r. Wskazał, że przedmiotem niniejszego postępowania jest decyzja ostateczna określająca stronie podatek od nieruchomości za lata 2001 - 2004, w związku z tym nowe dowody i nowe fakty wskazane przez stronę jako podstawa do wznowienia, powinny dotyczyć tegoż okresu - stanu faktycznego zaistniałego w latach 2001- 2004. Tymczasem ww. dowody dotyczą innego stanu faktycznego, tj. z roku 2009 i 2011, a więc okoliczności wynikające z tych dowodów nie istniały w latach 2001- 2004. Dlatego w ocenie organu, zarówno te dowody, jak i fakty z nich wynikające nie mogą stanowić podstawy do wznowienia postępowania podatkowego.

Organ nadzoru odwoławczy uznał, że powoływane przez podatnika nowe okoliczności i nowe dowody (w szczególności pismo Starosty K. z dnia 23 marca 2001 r., nr GK.7220/2/01 skierowane do AMW), wskazujące zdaniem strony, że sporne nieruchomości nie były i nie mogły być we wskazywanym, okresie od 26 marca 2001 do 31 grudnia 2004 r. wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania podatkowego w oparciu o art. 240 § 1 pkt 5 O.p., albowiem nie są istotne dla sprawy, tzn. nie mogą mieć wpływu na jej odmienne rozstrzygnięcie. Zdaniem strony ww. pismo Starosty K. z dnia 23 marca 2001 r., nr [...] skierowane do AMW, pozbawia ją dysponowania faktycznego i prawnego przedmiotową nieruchomością, co oznacza, że przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie jest i nie mogła być we wskazanym okresie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika. Organ nadzoru odwoławczy zauważył w pierwszej kolejności, że strona we wniosku o wznowienie postępowania nie wyjaśniła dlaczego jej zdaniem okoliczność podana w ww. piśmie, tj. sprzeciw Starosty K. odnośnie ogłoszonego przez AMW przetargu na sprzedaż nieruchomości opodatkowanych w decyzji ostatecznej oraz wniosek o anulowanie procedury przetargowej, ma istotny wpływ na wynik sprawy, tj. na jej odmienne rozstrzygnięcie. Podatnik nie wyjaśnił, czy okoliczność ta jego zdaniem powoduje brak opodatkowania nieruchomości podatkiem od nieruchomości lub obowiązek zastosowania niższej stawki podatku od nieruchomości. Strona nie wskazała też zdanych przepisów prawa - ustawy o podatkach i opłatach lokalnych na których oparła swój wniosek w tym zakresie. Organ podniósł, że w badanej decyzji ostatecznej przyjęto (co zaakceptowały w prawomocnych wyrokach WSA i NSA), że poza sporem w rozpatrywanej sprawie pozostaje, że w latach 2001, 2002, 2003 i 2004 strona posiadała status podatnika podatku od nieruchomości na gruncie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, a w szczególności art. 2 ust.1 pkt 3 (w brzmieniu obowiązującym w 2001 r. i 2002 r.) oraz art. 3 ust.1 pkt 4 lit. a (w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. i 2004 r.) jako posiadacz nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Skarbu Państwa. Nie sporna jest również powierzchnia gruntu, tj. 146.174 m² podlegająca opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie była stawka podatku od nieruchomości, którą należy zastosować do opodatkowania gruntu posiadanego przez stronę. W badanej decyzji ostatecznej wskazano, że w myśl zarówno art. 5 ust. 3 ww. ustawy (obowiązującej w 2001 r. i 2002 r.), jak też art. 1a ust.1 pkt 3 i 4 ustawy (obowiązującej w 2003 r. i 2004 r.) podstawowym kryterium uznania gruntu za związany z działalnością gospodarczą lub też z prowadzeniem działalności gospodarczej jest fakt posiadania tego gruntu przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Z powyższych przepisów i uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2001 r., sygn. akt FPK 3/00 wynika, że grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy podlegające podatkowi od nieruchomości (a nie np. podatkowi rolnemu), są z mocy prawa związane z działalnością gospodarczą i podlegają opodatkowaniu stawką podatkową określoną dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Dotyczy to również gruntów nie służących w rzeczywistości działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika. Wyjątkiem od zasady wynikającej z art. 1 ust.1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - przepis ten obowiązuje od dnia 1 stycznia 2003 r.- dotyczącej opodatkowania gruntów będących w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą stawką najwyższą określoną dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jest sytuacja gdy grunt ten nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Definiując pojęcie "względy techniczne" organ odwołał się do szeregu wyroków, w których sądy administracyjne wypowiadały się na ten temat i stwierdził, że pod względem technicznym dany przedmiot nie nadaje się do użytku w prowadzonym przedsiębiorstwie, gdy nie spełnia określonych wymogów technicznych niezbędnych do jego wykorzystywania w celach gospodarczych. A zatem pojęcie "względy techniczne" nie obejmuje swoim zakresem przyczyn technologicznych, ekonomicznych, prawnych czy finansowych. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie strona powołała się na pismo Starosty K. wyrażające sprzeciw co do planowanej sprzedaży gruntów przez AMW, co może, w ocenie organu, ewentualnie zostać uznane za przeszkodę o charakterze prawnym, a nie technicznym, co do sprzedaży przedmiotowych gruntów. Pismo to i zawarte w nim stanowisko Starosty nie stanowiło natomiast przeszkody do prowadzenia na tych gruntach działalności gospodarczej. Wskazał, że analogiczną argumentację należy przyjąć w zakresie powoływanego przez stronę (w piśmie z dnia 17 maja 2011 r. oraz w odwołaniu) sprzeciwu Zarządu Województwa D. co do zbycia tych terenów przez podatnika. Jak wyżej wskazano, względy techniczne dotyczą jedynie możliwości wykorzystywania konkretnego przedmiotu opodatkowania i są okolicznością faktyczną niezależną od woli przedsiębiorcy, wynikającą bezpośrednio ze stanu technicznego tego przedmiotu opodatkowania powodującego zerwanie jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 17 sierpnia 2006 r., sygn. akt I SA/Gd 234/05 stwierdził, że twierdzenie, iż grunty obejmują bagna nie może wpływać na wysokość stawki podatku, albowiem w istocie w ten sposób kwestionuje się prawidłowość ewidencji gruntów i budynków. Aby okoliczność ta mogła mieć wpływ na wymiar podatków podatnik powinien zmierzać do dokonania stosownej zmiany w tej ewidencji. W związku z powyższym w ocenie organu odwoławczego okoliczność, że grunt jest zadrzewiony i zakrzewiony, jak również kształt (rzeźba) terenu, nie stanowią przeszkody o charakterze technicznym do prowadzenia działalności gospodarczej. Okoliczność ta może natomiast rzutować na sposób opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jeżeli podatnik we właściwym postępowaniu przed Starostą doprowadzi do zmian w klasyfikacji gruntu w ewidencji gruntów budynków polegających na zaklasyfikowaniu gruntów jako : grunty zakrzewione i zadrzewione (Lz) lub nieużytki (N).

Odnosząc się do kwestii opodatkowania działki na której znajduje się zbiornik przeciwpożarowy, organ odwoławczy zauważył, że okoliczność ta sama w sobie nie stanowi podstawy do uznania, że działka ta nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Wręcz przeciwnie, istnienie takiego zbiornika jest co do zasady potrzebne do prowadzenia działalności gospodarczej. Subiektywna ocena rzeczoznawcy majątkowego zawarta w operacie z dnia 6 marca 2000 r., że działka jest bezużytecznym zbiornikiem p.poż. nie uzasadnia poglądu, że nie może ona ze względów technicznych być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

Za bezzasadny uznał zarzut strony, że z ww. pism - stanowiących sprzeciw Starosty i Zarządu Województwa D. co do planowanej przez AMW sprzedaży tych działek - wynika, że przedmiotowe działki gruntu zajęto na potrzeby organów jednostek samorządu terytorialnego, w tym urzędów gmin, starostw powiatowych i urzędów marszałkowskich (uprzednio nieruchomości lub ich części zajęte na potrzeby organów i administracji samorządu terytorialnego). Zgodnie z art. 7 ust.1 pkt 1 ustawy o podatkach opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2001 i 2002 zwalnia się od podatku od nieruchomości lub ich części zajęte na potrzeby organów i administracji samorządu terytorialnego. Z przepisu tego wynika, że chodzi w nim zarówno o nieruchomości stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego jak różne inne byleby służyły potrzebom organów i administracji samorządu terytorialnego. W świetle tego przepisu ze zwolnienia korzystają nieruchomości wykorzystywane (zajęte) na powyższe cele. W wyroku z dnia 28 stycznia 1999 r., sygn. akt I SA/Łd 1137/96 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że o zwolnieniu z podatku na mocy w/w przepisu decyduje okoliczność, że nieruchomość jest wykorzystywana przez organy lub administrację samorządu terytorialnego. Wynikająca z ww. pisma Starosty K. z dnia 23 marca 2001 r., nr [...] skierowanego do AMW okoliczność, iż Starosta złożył sprzeciw odnośnie ogłoszonego przez AMW przetargu na sprzedaż nieruchomości opodatkowanych w decyzji ostatecznej oraz wniosek o anulowanie procedury przetargowej, nie oznacza, że nieruchomości te zostały zajęte na potrzeby organów i administracji samorządu terytorialnego, żeby służyły potrzebom Starosty i były przez niego faktycznie wykorzystywane - zajęte na jego potrzeby. Z pisma Starosty wynika, że sprzeciwia się on sprzedaży nieruchomości z uwagi na planowaną budowę obwodnicy K. i proponuje aby nieruchomości te przeznaczone były na realizację strategicznych zadań publicznych Państwa, czyli spowodowany był planowanym zajęciem tych gruntów na potrzeby budowy obwodnicy K., tj. potrzeby realizacji zadań publicznych Skarbu Państwa. Powyższe dotyczy również stanowiska Zarządu Województwa D. Zatem w rozpatrywanej sprawie nie znajduje zastosowania zwolnienie od podatku od nieruchomości określone w ww. art. 7 ust.1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W sprawie nie znajdzie także zastosowania - z powodów wyżej wskazanych - zwolnienie od podatku od nieruchomości określone w art. 2 ust.3 pkt 3 ustawy o podatkach opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. i 2004 r. W doktrynie prawa podatkowego przyjęto, że ze zwolnienia na podstawie tego przepisu w zasadzie korzystać będą siedziby organów w postaci budynków odpowiednich urzędów, obsługujących funkcjonowanie tych organów. Zwrócił uwagę, że ze zwolnienia korzystają jedynie "nieruchomości lub ich części". Pojęcie to nie obejmuje wszystkich obiektów budowlanych podlegających opodatkowaniu. Reasumując stwierdził, że z ww. pism Starosty K. i Zarządu Województwa D. nie wynika, żeby nieruchomości te służyły potrzebom Starosty lub Zarządu Województwa D. i były przez niego faktycznie wykorzystywane - zajęte na jego potrzeby lub potrzeby Starostwa Powiatowego lub Urzędu Marszałkowskiego.

Odnosząc się do wskazywanej przez podatnika we wniosku o wznowienie okoliczności, że część działki nr 926/14 o powierzchni około 100 m ² zajęta jest pod pas drogowy drogi publicznej, organ odwoławczy wyjaśnił, wskazując na przepis art. 7 ust.1 pkt 3 ustawy o podatkach opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2001 r., 2002 r. i w 2003 r., że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają budowle dróg publicznych oraz grunty zajęte pod te drogi, wraz z pasami drogowymi.

Z pisma AMW z dnia 9 lutego 2010 r. wynika, że północna część działki nr [...] jest wykorzystywana jako droga ogólnodostępna łącząca ulicę [...] w mieście K. z działką drogową nr [...] i z działką nr [...] stanowiącymi drogi dojazdowe do zespołu budynków mieszkalnych. W piśmie z dnia 27 kwietnia 2010 r. Wójt Gminy K. wskazał, że przesyła w załączeniu dokumentację potwierdzającą prawa Gminy K. do nakładu w postaci utwardzenia drogi gminnej przebiegającej przez działkę nr [...] w J. oraz decyzję Urzędu Rejonowego zatwierdzającą projekt budowlany obejmujący budowę dróg na osiedlu [...] w J. Z powyższych dokumentów, jak i z pisma Wójta Gminy K. wynika, że Gmina K. była inwestorem ww. działki w części przebiegającej przez działkę nr [...] o powierzchni około 100 m². Oznacza to, w ocenie organu odwoławczego, że okoliczność dotycząca istnienia na ww. działce nr [...] odcinka drogi gminnej znana była z urzędu Wójtowi Gminy K. - organowi podatkowemu pierwszej instancji. W związku z powyższym skoro okoliczność ta znana była organowi podatkowemu, który wydał w sprawie badaną decyzję ostateczną to brak jest podstaw do wznowienia postępowania podatkowego w oparciu o art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Okoliczność ta znana Wójtowi Gminy K. z urzędu nie musiała być zakomunikowana stronie, bowiem strona posiadała pełną wiedzę na temat tej okoliczności, o czym świadczy fakt przedłożenia przez nią dokumentów związanych z istnieniem tej drogi w postępowaniu wznowieniowym oraz fakt prowadzenia w tej sprawie w 2010 r. korespondencji pomiędzy stroną a Urzędem Gminy w K.. Ponadto organ zauważył, że z dokumentów przesłanych w toku postępowania odwoławczego przez Wójta Gminy K. (z którymi strona została zapoznana) wynika jednoznacznie, że ww. droga w latach 2001- 2004 nie była drogą publiczną, lecz drogą wewnętrzną (osiedlową). W związku z powyższym pas gruntu zajęty na tą drogę nie mógł korzystać ze zwolnienia od podatku od nieruchomości czy też wyłączenia spod opodatkowania tym podatkiem. Ponadto istotne jest, że działka gruntu nr [...] sklasyfikowana jest w ewidencji gruntów i budynków jako tereny różne (Tr), a nie jako drogi (dr). W wyroku z dnia 12 grudnia 2011r., sygn. akt II FSK 736/10 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że jeżeli grunty nie zostały sklasyfikowane w stosownej ewidencji symbolem "dr", to nie może być mowy, aby zlokalizowane były na nich drogi wewnętrzne, podlegające wyłączeniu od opodatkowania. Jeżeli dany grunt stanowi pas drogowy zabudowany drogą w ujęciu ustawy o drogach publicznych (co uzasadnia wyłącznie spod opodatkowania podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach lokalnych) to powinien być sklasyfikowany w stosownej ewidencji jako droga (dr). Dotyczy to także dróg wewnętrznych (LEX nr 1069943).

Reasumując, organ nadzoru odwoławczy stwierdził, że w przedmiotowej sprawie, jak słusznie przyjęto w zaskarżonej decyzji, nie zaistniały podstawy do wznowienia postępowania podatkowego, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. ani żadna inna podstawa do wznowienia określona w art. 240 § 1 O.p. Podstaw takich (oprócz wskazanej w § 1 pkt 5) nie podał również podatnik we wniosku o wznowienie postępowania.

Na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 kwietnia 2012 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu złożyła Agencja Mienia Wojskowego w W. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 120, art. 121, art. 122, art. 123 § 1, art. 127, art. 128, art. 129, art. 180 § 1, art. 187 § 1 i § 3, art. 188, art. 191, art. 192, art. 194 § 1, art. 194 § 3, art. 207 § 2, art. 210 § 4, art. 227 § 2, art. 233 § 1 pkt 1, art. 233 § 1 pkt 1 lit. a, 240 § 1 O.p., szczegółowo je motywując w uzasadnieniu skargi.

W uzasadnieniu skargi zarzuciła, że zaskarżona decyzja nie rozpatruje ponownie sprawy podatkowej, tylko odnosi się do określonych zarzutów odwołania. Nie można uznać za "rozpatrzony" (rozpoznany) materiał dowodowy, który nie ma żadnego odzwierciedlenia w uzasadnieniu decyzji podatkowej i który nie został konkretnie wskazany (szczegółowo przedstawiony) w uzasadnieniu decyzji podatkowej. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zawarte - rozpatrzone - są tylko powierzchownie niektóre "składniki" materiału dowodowego dostarczonego przez skarżącą organom obu instancji. Odnosząc się do przedłożonych dokumentów, jak i do innych dowodów i faktów powoływanych przez stronę w celu podważenia treści zapisów w ewidencji gruntów i budynków dot. spornych gruntów (sklasyfikowanych jako Tr - tereny różne) organ wyjaśnia, że dowody te i okoliczności faktyczne nie są istotne dla sprawy, tzn. nie mogą mieć wpływu na jej odmienne rozstrzygnięcie, z uwagi na treść dokumentów urzędowych - wypisów z rejestru gruntów .

Zdaniem skarżącej orzecznictwo sądów administracyjnych zdecydowanie oczekuje przeprowadzania przeciwdowodu w stosunku do wypisu z rejestru gruntów (ewidencji gruntów i budynków), gdy istnieją podstawy do negowania tegoż dokumentu urzędowego, co wynika z przedłożonych nowych okoliczności i nowych dowodów i zachodzi w niniejszej sprawie. Szczególna moc dowodowa dokumentu urzędowego, wynikająca z art. 194 § 1 O.p. w związku z art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie jest bowiem niewzruszalna, ponieważ zgodnie z art. 194 § 3 O.p. nie jest wyłączona możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko dokumentom. Szczególnie rażącym zaniechaniem organu odwoławczego jest pominięcie w toku rozpatrywania materiału dowodowego licznych dokumentów urzędowych (art. 194 § 1 O.p.) oraz stwierdzeń (wypowiedzi) podatnika w kontekście zwłaszcza wnioskowanego przez AMW przeprowadzenia przeciwdowodu (art. 194 § 3 O.p. w związku z art. 188 O.p.). Pominięto przedłożone przez stronę liczne dokumenty urzędowe uzasadniające przeprowadzenie przeciwdowodu, a zwłaszcza dostarczone przez AMW: decyzję Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 9 kwietnia 1951 r., nr UR/Sekr/251-113/tajn/50-GM.1217/5; Protokół zdawczo -odbiorczy z dnia 31 października 1962 r. spisany w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w K. przez a) przedstawicieli Ministerstwa Obrony Narodowej oraz b) przedstawicieli Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w K. Wydział Rolnictwa i Leśnictwa; kopię mapy z pomiaru stanu posiadania z 1963 r. Podkreśliła, że wnikliwa analiza nowego dowodu - dokumentu urzędowego, tj. rejestru gruntów, w którym ujawniono sporne użytki gruntowe Tr w stosunku do gruntów będących przedmiotem postępowania podatkowego dowodzi, że jest on całkowicie niezgodny z urzędowo wiążącym wzorem rejestru gruntów przewidzianym w § 26 ust. 1 Instrukcji Ministra Rolnictwa z dnia 21 kwietnia 1955 r. w sprawie zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów, zasad sporządzania wykazów gruntów oraz opłat za odrysy z map i za odpisy i wyciągi z rejestrów dokumentów stanowiących części operatu ewidencyjnego na obszarze gromad, osiedli i miasta nie stanowiących powiatów (M. P. Nr 38, poz. 379). Zatem rejestr gruntów dla gruntów będących obecnie przedmiotem postępowania założony i prowadzony był bez jakiejkolwiek podstawy prawnej, gdyż były to grunty, do których nie należało stosować ww. instrukcji (grunty "(...) we władaniu organów podległych Ministrom Obrony Narodowej (...)"). W związku z tym prowadzony rejestr gruntów, jak i poczyniony z niego Wypis z rejestru gruntów nie mogą być dowodem w postępowaniu podatkowym, ponieważ naruszyłoby to: art. 180 § 1 O.p. oraz art. 194 § 1 Op. Następnie skarżąca wskazała, że art. 7a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych jako przepis szczególny wyklucza stosowanie przepisu ogólnego z art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.). Dla potrzeb wymiaru podatku od nieruchomości wiążąca jest tylko ewidencja podatkowa, o której mowa w materialnym prawie podatkowym, tj. wskazany art. 7a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Organy podatkowe nie zgromadziły środków dowodowych, które by dowodziły okoliczności (stanu faktycznego) odmiennych w zakresie charakteru użytków gruntowych na spornych nieruchomościach. Wypis z ewidencji gruntów i budynków jest - tylko - czynnością materialnotechniczną, która nie może pomijać (odrzucać) - niweczyć - w demokratycznym państwie prawnym treści wiążących dokumentów urzędowych ustalających merytorycznie charakter użytków gruntowych. Gdyby ustawodawca odrzucał możliwość przeprowadzania przeciwdowodu w stosunku do treści wypisu z rejestru gruntów to w ordynacji podatkowej przepis art. 194 § 3 O.p.) nie został by ulokowany. Ponadto skarżąca zaznaczyła, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia, że dopiero od 1 stycznia 2007 r. obowiązuje art. 1a ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nakazujący określone rozumienie typów użytków gruntowych dla potrzeb podatku od nieruchomości w powiązaniu z sklasyfikowaniem w ewidencji gruntów i budynków. Odmowa przeprowadzenia przeciwdowodu przez organ odwoławczy to ewidentne naruszenie art. 120, art. 121, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 194 § 3, art. 210 § 4 O.p.

Niezależnie od powyższego organ odwoławczy - co istotne - pobieżnie rozpatrzył niektóre składniki materiału dowodowego zawarte w odwołaniu. W wyniku wykazanego nieuprawnionego odstąpienia przez organ odwoławczy od wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego - dostarczonego przez podatnika - nastąpiło równocześnie w istotnej części unicestwienie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu podatkowym, którego rezultatem jest zaskarżona decyzja. Po wniesieniu odwołania wbrew nakazowi z art. 227 § 2 O.p. organ podatkowy pierwszej instancji (orzekający w sprawie skład SKO) przekazując sprawę organowi odwoławczemu (innemu składowi orzekającemu SKO) nie poinformował strony o sposobie ustosunkowania się do zarzutów. Także organ odwoławczy wbrew nakazowi z art. 227 § 2 O.p. nie poinformował strony o sposobie ustosunkowania się do zarzutów odwołania. Nieuzasadnione odstąpienie przez organ podatkowy od nakazu "poinformowania strony" (art. 227 § 2 O.p.) jest samoistnym rażącym naruszeniem prawa (art. 247 § 1 pkt 3 O.p.). Jest także ewidentnym przykładem nie działania na podstawie przepisów prawa.(art. 120 O.p.) oraz odstąpieniem od zasady jawności postępowania podatkowego dla stron (art. 129 O.p.). Zaskarżona decyzja bezzasadnie powołuje się na wyroki sadów administracyjnych (s. 11 i s. 12), które nie wiążą organu podatkowego w zakresie wnioskowanym przez podatnika w sprawie wznowienia postępowania podatkowego. Jak wiadomo w żadnym fragmencie, a zwłaszcza uzasadnieniu: a) decyzji podatkowej ostatecznej z dnia 9 października 2007 r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., b) wyroku z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1785/07, sygn. akt II FSK 1706/08 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu c) wyroku z dnia 10 czerwca 2010 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. brak jest jakiegokolwiek stwierdzenia ("ustalenia"), a nawet wzmianki o dowodzie na jakim oparto się przy wydawaniu decyzji ostatecznej w kontekście rodzajów użytków gruntowych (typów użytków gruntowych) znajdujących się na przedmiotowych nieruchomościach. Skoro zwłaszcza wskazywane wyroki sądów administracyjnych milczą w zakresie charakteru użytków gruntowych, tym samym nie ma z oczywistych względów zastosowania art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w niniejszej sprawie podatkowej. Sądy administracyjne, jak Samorządowe Kolegium Odwoławczego w decyzji ostatecznej z dnia 9 października 2007 r. skupiły się wyłącznie na wykazaniu statusu przedsiębiorcy po stronie podatnika, pomijając całkowicie kwestię charakteru użytków gruntowych na spornych nieruchomościach. W aktach sprawy podatkowej za lata 2001 - 2004 kontrolowanej przez sądy administracyjne nie znajdowały się - co jest poza jakimkolwiek sporem - nowe istotne dla sprawy dowody oraz nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, które podatnik dostarczał od 25 marca 2011 r. w pismach procesowych wszczynając postępowanie w sprawie wznowienia postępowania podatkowego za lata 2001- 2004. Wszystkie nowe istotne dla sprawy nowe dowody oraz nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne wyszły na jaw (zostały ujawnione) po wydaniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 1706/08. Doktryna i orzecznictwo jednoznacznie opowiadają się za obowiązkiem wznawiania postępowania podatkowego, gdy nowe istotne dla sprawy dowody oraz nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne wyjdą na jaw (ujawnią się) po wydaniu wyroku oddalającego przez sąd administracyjny. Wszystkie istotne dla sprawy nowe dowody oraz nowe okoliczności nie były znane organom podatkowym oraz kontrolującym sądom administracyjnym.

Dalej wskazała, że będące przedmiotem postępowania podatkowego wszystkie nieruchomości gruntowe nie były (nie są) i nie mogą być wykorzystywane - wbrew zaskarżonej decyzji - do prowadzenia działalności prowadzonej przez podatnika ze względów technicznych (s. 19). Nie zajęto tych nieruchomości także na prowadzenie działalności gospodarczej (s. 8/9 i 21). Zaskarżona decyzja - wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu - zajmuje stanowisko przeciwne. Rzetelne i wnikliwe zbadanie wszystkich ze zgłoszonych nowych dowodów i nowych okoliczności faktycznych (zwłaszcza: opisów operatów rzeczoznawców majątkowych, opinii geodety, opinii dendrologicznej, materiału fotograficznego) pozwala stwierdzić, że nieruchomości gruntowe nie były (nie są) i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności prowadzonej przez podatnika ze względów technicznych. W związku z powyższym skarżona decyzja ewidentnie narusza zwłaszcza: art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 Op.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i podtrzymało swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 kwietnia 2012 r. utrzymująca w mocy własną decyzję z dnia 28 listopada 2011 r. odmawiającą uchylenia w całości decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 października 2007 r., nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Wójta Gminy K. z dnia 8 czerwca 2007 r., nr [...] (znak [...]) w sprawie określenia Agencji Mienia Wojskowego w W. wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2001 r., 2002 r., 2003 r. i 2004 r. wobec nie stwierdzenia istnienia przesłanek określonych w art. 240 § 1O.p.

Skarżąca zwróciła się z żądaniem wznowienia postępowania jako podstawę wznowienia postępowania wskazując nowe okoliczności faktyczne oraz nowe dowody (art. 240 § 1 pkt 5 O.p.).

W pierwszej kolejności wskazać, że art. 240 § 1 O.p. formułuje katalog przesłanek wznowienia postępowania, wśród których w punkcie 5 wymienia przesłankę przywołaną przez organy i skarżącą. Zgodnie z tym przepisem w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Wznowienie postępowania następuje z urzędu lub na żądanie strony (art. 241 § 1 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z art. 243 § 1 i 2 O.p. w razie dopuszczalności wznowienia postępowania organ podatkowy wydaje postanowienie o wznowieniu postępowania (§ 1). Postanowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przesłanek wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (§ 2).

Wznowienie postępowania jest jednym z nadzwyczajnych trybów postępowań, uregulowanych w Ordynacji podatkowej. Przedmiotem tego postępowania jest ustalenie, czy postępowanie, w którym zapadła decyzja ostateczna, było dotknięte jedną z wad określonych w art. 240 § 1 O.p. Przepis ten zawiera wyczerpujące wyliczenie podstaw wznowienia postępowania. Oznacza to nie tylko niedopuszczalność wznowienia na podstawie nie przewidzianej w tym przepisie, ale również brak podstaw do rozszerzającej wykładni tych podstaw. Przyjmuje się, że naruszenie tak zakreślonych ram wznowienia postępowania stanowi rażące naruszenie prawa, a decyzja wydana z takim przekroczeniem daje podstawę do stwierdzenia jej nieważności. W wyroku z dnia 14 grudnia 2005 r., sygn. akt II FSK 47/05 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że instytucja wznowienia postępowania nie może być wykorzystana do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym, gdyż nie jest to kontynuacja postępowania zwykłego, lecz postępowanie nadzwyczajne, którego granice są ściśle ograniczone konkretną podstawą prawną wymienioną w art. 240 § 1 O.p. Przepis ten odnosi się wyłącznie do kwalifikowanych wad procesowych, a więc na jego podstawie nie można czynić rozważań o charakterze merytorycznym. Postępowanie wznowieniowe nie jest kontynuacją "zwykłego" postępowania podatkowego, tj. kolejną jego instancją. W następstwie tego postępowania nie następuje merytoryczna kontrola ostatecznej decyzji podatkowej we wszelkich jej aspektach, gdyż w sposób oczywisty naruszyłoby to zasadę trwałości decyzji podatkowej.

Mając na uwadze zarzuty skargi wskazać należy, że zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Przepis ten wymaga kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek:

1) okoliczności faktyczne i dowody musiały zostać ujawnione organowi po wydaniu decyzji ostatecznej - wcześniej nie były temu organowi znane (dlatego są nowe),

2) musiały istnieć już wcześniej (to jest w chwili wydawania decyzji ostatecznej),

3) są istotne dla sprawy, co oznacza, że mogły mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy.

Dokonując wykładni tego przepisu prawnego trzeba wskazać, że stosownie do pierwszej ze wskazanych przesłanek, za okoliczności lub dowody w danej sprawie wskazane jako "nowe", uznać można takie, które istniały w dacie orzekania w postępowaniu zwykłym, ale organ orzekający dowodami tymi nie dysponował - nie były mu ujawnione. Zostały mu ujawnione dopiero po wydaniu decyzji ostatecznej. Nie mają przy tym znaczenia przyczyny, które to spowodowały. W piśmiennictwie podkreśla się, że błędna ocena stanu faktycznego pod względem prawnym nie stanowi podstawy wznowienia postępowania, ale błędne ustalenie stanu faktycznego związane z tym, że organ nie wie o istotnych dla sprawy okolicznościach lub dowodach, tę podstawę stanowi (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa, UNIMEX, Wrocław 2006, str. 873). Błędna ocena okoliczności faktycznej nie jest tym samym, co brak wiedzy o tej okoliczności. Są to dwie różne sytuacje i tylko ta druga, stanowi przesłankę wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 5. Pod pojęciem dowodu lub okoliczności nieznanych organowi, który wydał decyzję rozumieć należy takie, które nie były przedmiotem badania w postępowaniu zwyczajnym oraz takie okoliczności, które z badanego materiału nie wynikały. (WSA w W. z wyroku z 9 czerwca 2004 r., sygn. akt III SA 423/03, Lex Polonica nr 404412).

Drugą przesłanką warunkującą wznowienie postępowania jest stwierdzenie, że nowy fakt lub dowód istniał w chwili wydania decyzji ostatecznej. W związku z tym w orzecznictwie wskazuje się, że nie uzasadnia wznowienia postępowania powołanie faktów lub dowodów, które powstały po wydaniu decyzji, nawet gdyby miały one istotny wpływ dla rozstrzygnięcia sprawy (NSA w wyroku z 6 stycznia 1998 r., 1302/97, Lex nr 43148).

Trzecią przesłanką niezbędną do spowodowania wznowienia postępowania jest to, że okoliczność faktyczna lub dowód muszą mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Sytuacja taka ma miejsce wtedy, gdy uwzględnienie określonej okoliczności faktycznej lub dowodu spowodowałoby wydanie odmiennej decyzji niż zapadła poprzednio.

Co ważne, okoliczności faktyczne lub dowody dla sprawy istotne w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 O.p. to te, które dotyczą przedmiotu sprawy i mają znaczenie prawne, a więc mają w konsekwencji wpływ na zmianę treści decyzji w kwestiach zasadniczych (wyrok NSA z dnia 23 maja 2003 r., sygn. akt III SA 2484/01, niepubl.; wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt I FSK 596/10, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). O istotności dowodów można więc mówić, jeżeli mogą one mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie (wyrok NSA z dnia 21 października 2010 r., sygn. akt I FSK 1687/09, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zatem aby uznać przedłożony dowód za istotny w znaczeniu użytym w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. powinien on spowodować wydanie, po wznowieniu postępowania, odmiennego rozstrzygnięcia niż te zawarte w decyzji ostatecznej.

Odnosząc powyższe rozważania teoretyczne do okoliczności niniejszej sprawy Sąd stwierdza, że zasadnie organy podatkowe obydwu instancji przyjęły, że w sprawie nie występowała przesłanka wznowieniowa określona w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

Zdaniem Sądu odniesienie zaskarżonej decyzji do treści wniosku o wznowienie postepowania oraz zarzutów skargi świadczy o tym, że w postępowaniu wznowieniowym zainicjowanym wnioskiem z dnia 25 marca 2011 r. dokonano bardzo dokładnej analizy i oceny przedstawionych przez skarżącą materiałów, w jej ocenie mających zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie, zarówno materiałów wskazanych w samym wniosku, jak i wskazywanych w dalszych pismach z dnia 11lipca 2011 r. oraz z dnia 18 lipca 2011 r. Organ nadzoru dokonał ustaleń, czy nowe okoliczności faktyczne oraz dowody występowały w dniu wydania badanej decyzji oraz w razie ich wystąpienia czy są dla sprawy istotne, tj. czy dotyczą przedmiotu sprawy oraz mają znaczenie prawne, wpływ na zmianę decyzji. Na tej podstawie słusznie organ stwierdził, że nie mogły stanowić "nowego dowodu" oraz "nowych okoliczności" w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 O.p. dokumenty - jak i inne dowody i fakty powoływane przez stronę - w celu podważenia treści zapisów w ewidencji gruntów i budynków dotyczących spornych gruntów (sklasyfikowanych jako Tr - tereny różne), gdyż dowody te i okoliczności faktyczne nie są istotne dla sprawy, tzn. nie mogą mieć wpływu na jej odmienne rozstrzygnięcie, z uwagi na treść dokumentów urzędowych - wypisów z rejestru gruntów. Prawidłowo powyższą ocenę odniósł również do dokumentów powołanych przez stronę w punkcie 13.9.2 jej pisma procesowego z dnia 17 maja 2011 r.

W ocenie Sądu, co do zasady, należy podzielić pogląd prezentowany w zaskarżonej decyzji, mający oparcie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, że organy podatkowe nie mogą dokonywać ustaleń co do danych istotnych dla opodatkowania nieruchomości, pomijając klasyfikację gruntów oraz inne dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W związku z tym przy określaniu podatku od nieruchomości z reguły wiążące są dla organów podatkowych dane wynikające z wymienionej ewidencji. Nie oznacza to jednak, że w szczególnych przypadkach - o czym dalej - nie mogą być dokonywane ustalenia inne niż wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Ustawodawca w dwojaki sposób powiązał opodatkowanie gruntów tymi podatkami z ich sklasyfikowaniem w ewidencji gruntów i budynków, wyraźnie wskazując na ewidencję gruntów i budynków jako dokument rozstrzygający o klasyfikacji gruntów na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości oraz podatkiem rolnym. Dane zawarte w tej ewidencji powinny być uwzględniane przez organy podatkowe dokonujące wymiaru podatków. Nie budzi wątpliwości, że ewidencja gruntów, a co za tym idzie, także wypisy z tej ewidencji mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 § 1O.p. Zgodnie z tym przepisem stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W związku z tym co do zasady organ podatkowy nie ma podstaw do pomijania w postępowaniu podatkowym danych zawartych w ewidencji gruntów.

Jednak moc dowodowa dokumentów urzędowych, w tym wypisów z ewidencji gruntów i budynków, nie ma charakteru absolutnego i może być w określonych wypadkach zakwestionowana. W postępowaniu podatkowym pozwala na to przepis art. 194 § 3 O.p. dopuszczający możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko dokumentom urzędowym. Możliwe jest zatem przeprowadzenie dowodu obalającego domniemanie wiarygodności danych uwidocznionych w ewidencji gruntów, jeżeli istnieją formalne podstawy do odmiennych wpisów w ewidencji gruntów, które to wpisy powinny być poczynione z urzędu przez organ prowadzący ewidencję. W związku z tym w niektórych wypadkach, jeżeli skutecznie zostanie przeprowadzony dowód przeciwko wpisom w ewidencji gruntów i budynków, organ podatkowy może dokonać ustaleń odmiennych niż wynikające z tej ewidencji. Jeżeli zatem w toku postępowania podatkowego ujawnione zostanie istnienia dowodów, które mogą świadczyć przeciwko treści dokumentu urzędowego jakim jest ewidencja gruntów, organ podatkowy powinien prowadzić postępowanie w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego i zbadania, czy rzeczywiście istniały formalne podstawy do zmiany wpisów w ewidencji gruntów.

Organem prowadzącym ewidencję gruntów i budynków jest starosta, którego jednym z podstawowych zadań jest utrzymywanie operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, to jest zgodności z dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi (§ 44 pkt 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków). Dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji wyłącznie z urzędu lub na wniosek określonych podmiotów. Zgodnie z § 46 ust. 2 rozporządzenia z urzędu wprowadza się zmiany wynikające z: prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, ostatecznych decyzji administracyjnych, aktów normatywnych; opracowań geodezyjnych i kartograficznych, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierających wykazy zmian danych ewidencyjnych; dokumentacji architektoniczno-budowlanej gromadzonej i przechowywanej przez organy administracji publicznej; ewidencji publicznych prowadzonych na podstawie innych przepisów. Aktualizacji operatu ewidencyjnego dokonuje się niezwłocznie po uzyskaniu przez starostę odpowiednich dokumentów określających zmiany danych ewidencyjnych (§ 47 ust. 1 rozporządzenia) i wywiera ona skutek na przyszłość. W praktyce oznacza to, że art. 194 § 3 O.p. pozwala na obalenie mocy wiążącej danych z ewidencji gruntów i budynków, w przypadku gdy istnieje inny dokument, będący podstawą wpisu w ewidencji, który świadczy o wadliwości zapisów w ewidencji.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy prawidłowo organ nadzoru w zaskarżonej decyzji uznał, że dokumenty powoływane przez skarżącą w celu podważenia treści zapisów w ewidencji gruntów i budynków dot. spornych gruntów (sklasyfikowanych jako Tr - tereny różne) nie mogą mieć wpływu na jej odmienne rozstrzygnięcie, z uwagi na treść dokumentów urzędowych - wypisów z rejestru gruntów, jak i nie stanowią one dokumentów będących podstawą wpisu w ewidencji, zatem nie mogą stanowić podstawy do wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p Prawidłowe jest również stanowisko organu nadzoru, że podstawą do podważenia zapisów w ewidencji gruntów i budynków nie może być wniosek o przeprowadzenie oględzin spornej nieruchomości złożony przez stronę, albowiem oględziny dokonane w 2011 r. dotyczyłyby stanu faktycznego z 2011 r., a nie z lat 2001 - 2004. Podstawą do wznowienia postępowania podatkowego są nowe dowody a nie nowe wnioski dowodowe, które nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania podatkowego określonej w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

Słusznie też organ nadzoru uznał, że nie można było wywodzić podstawy wznowienia postępowania na podstawie dokumentów sporządzonych po dacie wydania badanej decyzji ostatecznej, podobnie jak nie są podstawą wznowienia okoliczności powstałe po jej wydaniu, w szczególności: operatów szacunkowych z dnia 4 listopada 2009 r. wraz z dokumentacją fotograficzną tego dnia, postanowienia Wójta Gminy K. z dnia 15 grudnia 2009 r. w sprawie podziału nieruchomości oraz mapy sytuacyjno - wysokościowej z 12 maja 2009 r. i mapy tzw. fizycznej oraz opinii geodety mgr inż. J.Ś. z dnia 15 kwietnia 2011 r., opinii dendrologicznej przeprowadzonej w okresie od 10 czerwca do 20 czerwca 2011 r. Prawidłowo wskazał, że badana decyzja ostateczna określała stronie podatek od nieruchomości za lata 2001 - 2004, w związku z tym nowe dowody i nowe fakty wskazane przez stronę jako podstawa do wznowienia, powinny dotyczyć tegoż okresu - stanu faktycznego zaistniałego w latach 2001- 2004. Tymczasem ww. dowody dotyczą innego stanu faktycznego, tj. z roku 2009 i 2011, a więc okoliczności wynikające z tych dowodów nie istniały w latach 2001- 2004. Dlatego słuszna jest ocena organu nadzoru, zarówno te dowody, jak i fakty z nich wynikające nie mogą stanowić podstawy do wznowienia postępowania podatkowego.

Prawidłowo organ uznał, że powoływane przez skarżącą nowe okoliczności i nowe dowody (w szczególności pisma Starosty K. z dnia 23 marca 2001 r., nr [...] skierowane do AMW) wskazujące zdaniem strony, że sporne nieruchomości nie były i nie mogły być w latach 2001- 2004 wykorzystywane do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania podatkowego w oparciu o art. 240 § 1 pkt 5 O.p., gdyż nie mogą mieć wpływu na jej odmienne rozstrzygnięcie. Słusznie wskazał, że pismo Starosty K. wyrażające sprzeciw odnośnie ogłoszonego przez skarżącą przetargu na sprzedaż nieruchomości opodatkowanych w decyzji ostatecznej oraz wniosek o anulowanie procedury przetargowej co do planowanej sprzedaży gruntów przez AMW, może ewentualnie zostać uznane za przeszkodę o charakterze prawnym a nie technicznym co do sprzedaży przedmiotowych gruntów. Pismo to i zawarte w nim stanowisko Starosty nie stanowiło natomiast przeszkody do prowadzenia na tych gruntach działalności gospodarczej. Analogiczną argumentację prawidłowo przyjął w zakresie powoływanego przez stronę (w piśmie z dnia 17 maja 2011 r. oraz w odwołaniu) sprzeciwu Zarządu Województwa D. co do zbycia tych terenów przez podatnika. Także treść ww. pism nie wskazuje, że opodatkowane działki gruntu zajęto na potrzeby organów jednostek samorządu terytorialnego. Tym samym wynikające z przedmiotowych pism okoliczności nie mają istotnego wpływu na wynik sprawy, tj. na jej odmienne rozstrzygnięcie.

Wreszcie, co słusznie podkreślono i opisano w zaskarżonej decyzji, brak było podstaw do zwolnienia od podatku od nieruchomości, czy też wyłączenia spod opodatkowania tym podatkiem - pasa gruntu na działce nr [...], a okoliczności związane z utworzeniem drogi na przedmiotowej działce znane były Wójtowi Gminy K., będącemu organem podatkowym pierwszej instancji, a więc nie są okolicznościami nowymi.

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie Sądu, organy nadzoru dokonały dogłębnej analizy i oceny przedstawionych przez podatnika materiałów dowodowych, które jego zdaniem miały zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie. Organy odniosły się do poszczególnych zarzutów strony i oceniły znaczenie powołanych przez stronę okoliczności oraz dowodów, trafnie zarazem oceniając zasadność zgłaszanych przez stronę wniosków dowodowych, co znalazło odzwierciedlenie w wydanej decyzji. Za prawidłową należy uznać dokonaną ocenę przez organy nadzoru nowo przedstawionych dowodów w kontekście całokształtu materiału dowodowego zabranego w przedmiotowej sprawie. Prawidłowy jest także wypływający z tej oceny wniosek, iż "nowe" dowody i "nowe" okoliczności faktyczne przedstawione przez skarżącą nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania podatkowego określonej w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

Reasumując, organy obu instancji przeanalizowały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, przy czym odbyło się to z zachowaniem zasad prawa procesowego. Bezzasadne zatem były podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 120, art. 121, art. 122, art. 123 § 1, art. 127, art. 128, art. 129, art. 180 § 1, art. 187 § 1 i § 3, art. 188, art. 191, art. 192, art. 194 § 1, art. 194 § 3, art. 207 § 2, art. 210 § 4, art. 227 § 2, art. 233 § 1 pkt 1, art. 233 § 1 pkt 1 lit. a, art. 120-123 O.p. art. 180 § 1 , art. 187 § 1 , art. 188 i art. 191 O.p.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, co czyni skargę nieuzasadnioną i skutkuje jej oddaleniem na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.).