Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2008 r. sprawy ze skargi S. M. [...] z siedzibą w G. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy MLEMIX MAZURSKI oddala skargę

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej decyzją z dnia [...] marca 2008

nr [...] działając na podstawie art. 245 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1117, z późn. zm. – ustawa o p.w.p) po rozpoznaniu wniosku skarżącej – S. M. [...] z G. o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 2007 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny MLEMIX MAZURSKI zgłoszony za numerem [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Ustalono, że znak towarowy słowno-graficzny MLEMIX MAZURSKI zgłoszony został przez skarżącą 2 lutego 2004 r. za numerem Z-275675 i przeznaczony do oznaczania następujących towarów w klasie 29 - masło z dodatkiem tłuszczów roślinnych był artykuł 132 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1117, z późn. zm.).

Powodem odmowy było stwierdzenie przez Urząd Patentowy RP jego podobieństwa w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy do zarejestrowanego pod

nr R-121133 z pierwszeństwem od dnia 25 maja 1995 r., na rzecz P. Sp. z o.o z W. znaku towarowego słownego MLEMIX, przeznaczonego do oznaczania towarów zawartych w klasie 29 - kazeina, kazeina podpuszczkowa, kazeina do celów spożywczych, kefir, mieszanina tłuszczu mlecznego z olejami, mleczne produkty, mleko, napoje mleczne, sery, serki homogenizowane, serwatka, śmietana, twarogi.

Odmowa dotyczyła wszystkich towarów. Podobieństwo, uzasadnione w decyzji o odmowie rejestracji znaku, dotyczyło zarówno samych oznaczeń jak i towarów.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący stwierdził, że na przeciwstawiony znak MLEMIX o nr R-121133 została wydana w dniu [...] maja 2005 r. decyzja o wygaśnięciu prawa ochronnego. Zatem w dacie odmowy ([...] grudnia 2007 r.) znak ten nie korzystał z ochrony i w związku z tym nie zostały spełnione przesłanki art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Urząd Patentowy podtrzymał stanowisko i stwierdził, że zgodnie z art. 132 ust. 2 pkt 2, ustawy o p.w.p. nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia ze znakiem wcześniejszym.

Organ wskazał, że znak MLEMIX MAZURSKI został zgłoszony przez skarżącą w dniu 2 lutego 2004 r. Decyzja o wygaśnięciu prawa ochronnego na przeciwstawiony mu znak MLEMIX R-121133 została wydana w dniu [...] maja 2005 r. na podstawie art. 168 ust 1 pkt 1, po upływie dziesięcioletniego okresu ochronnego. W dacie zgłoszenia znaku MLEMIX MAZURSKI Z-275675 znak MLEMIX R-121133 korzystał z ochrony, a zatem art. 132 ust 2 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej został zastosowany prawidłowo. Podkreślono, że po wygaśnięciu prawa ochronnego obowiązuje jeszcze dwuletni okres karencji. Zgodnie z art. 132 ust. 1 pkt 3 nie udziela się prawa ochronnego dla towarów tego samego rodzaju jeżeli znak jest podobny do wcześniej zarejestrowanego znaku towarowego, którego ochrona ustała, jeśli od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia zgłoszenia podobnego znaku przez inną osobę nie upłynął okres dwóch lat. Znak MLEMIX MAZURSKI został zgłoszony natomiast przed datą wygaśnięcia prawa ochronnego na przeciwstawiony mu znak.

Urząd Patentowy, stwierdził podobieństwo znaku na podstawie art. 132 ust 2 pkt 2 i w związku z tym utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca nie zgadza się z tą decyzją i wskazuje, na naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., wskutek zastosowania go do prawa ochronnego, które wygasło oraz niewłaściwe zastosowanie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. w zw. z art. 133 i art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., poprzez jego zastosowanie wbrew treści przepisu art. 133 ust oraz art. 169 ust. 1 pkt. 1 pwp.

Jej zdaniem żadna z wymienionych przesłanek w niniejszym stanie faktycznym nie zaistniała. Prawo ochronne na kolizyjny znak towarowy MLEMIX R-12133 zostało udzielone, ale prawo to w momencie rozstrzygania o udzieleniu prawa na znak Skarżącej nie korzystało z ochrony, ponieważ w dniu [...] maja 2005 r. wygasło wskutek upływu okresu, na które zostało udzielone. W myśl art. 153 ust. 2 p.w.p. czas trwania prawa ochronnego wynosi 10 lat od daty zgłoszenia i może być przedłużane na dalsze okresy ochrony. W określonych w ustawie przypadkach prawo ochronne wygasa lub może być unieważnione. W jej ocenie nie ma przeszkód, aby w przypadku wygaśnięcia prawa ochronnego z powodu nieuiszczenia opłaty w ustawowym terminie, ponownie udzielić prawa ochronnego temu samemu uprawnionemu na ten sam znak towarowy. Wskazuje, ze w takim przypadku Urząd Patentowy nie przedłuża prawa ochronnego, nie przywraca wygasłego prawa, tylko ponownie udziela prawa ochronnego na znak towarowy po rozpatrzeniu zgłoszenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że prawo ochronne na znak towarowy jest udzielane na czas jego trwania, a więc, do dnia jego wygaśnięcia lub unieważnienia. Prawo ochronne na znak towarowy MLEMIX R 12133 wygasło z dniem 25 maja 2005 r., a więc nie było udzielone w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

Uznaje, że w przedmiotowej sprawie, nie zaistniała również druga przesłanka opisana w przepisach - ryzyko konfuzji. Uznaje, że znak towarowy MLEMIX R-12331 w ogóle nie jest w obrocie używany. Jego zdanie świadczy o tym fakt nieuiszczenia przez uprawnionego opłaty za dalszy okres ochrony, mimo, że w dniu 31 października 2004 r. Wskazał, że uprawniony napisał uwagi, co do okoliczności uniemożliwiających udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy Skarżącej. Wnioskował, że uprawniony wiedząc o tym, że inny przedsiębiorca jest zainteresowany znakiem, nie obawiał się wprowadzenia odbiorców w błąd, co do produktów, które oznaczał tym znakiem, z tego powodu, że znakiem tym nie oznaczał żadnych towarów.

Wskazała, że zgodnie z treścią art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. organ mógł nie udzielić prawa ochronnego na późniejszy znak towarowy, jeżeli od momentu wygaśnięcia prawa ochronnego do momentu zgłoszenia nie upłynął okres dwóch lat. Jednak treść tego przepisu, nakazuje organowi sprawdzić, czy nie zaistniały przesłanki wyłączenia stosowania tego przepisu. Natomiast z treści art. 133 p.w.p. wynika, że przesłanką wyłączającą stosowanie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. jest wygaśnięcie prawa ochronnego wskutek nieużywania (art. 196 ust. 1 pkt 1 p.w.p). Z uzasadnienia ani z akt sprawy nie wynika, żeby organ dokonał takiego sprawdzenia.

Jej zdaniem informacje uzyskane przez Skarżącą potwierdzają, że Uprawniony do znaku MLEMIX R 12133, nie używa go w sposób rzeczywisty, wobec czego zachodzą przesłanki do wygaśnięcia prawa ochronnego. Przepis art. 169 jest sformułowany w ten sposób, że w przypadku zaistnienia jednej z wymienionych w nim przesłanek prawo ochronne wygasa automatycznie, z mocy prawa. Wynika to również z brzmienia art. 172 p.w.p. "prawo ochronne na znak towarowy wygasa, z zastrzeżeniem art. 170, w dniu, w którym nastąpiło zdarzenie, z którym ustawa wiąże skutek wygaśnięcia prawa ochronnego. Data wygaśnięcia prawa ochronnego powinna być potwierdzona w decyzji."

Zdaniem Skarżącej zaistniała przesłanka wyłączająca stosowanie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p., a więc powołując ten przepis Urząd Patentowy w rażący sposób naruszył przepisy prawa materialnego w sposób mający wpływ na treść zaskarżonej decyzji.

Jej zdaniem art. 132 ust. 1 pkt 3 i art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. stanowią dwie odrębne podstawy prawne. W przedmiotowej sprawie ustalony stan faktyczny wymagał zastosowania art. 132 ust. 1 pkt 3, co wykluczało powołanie się na art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Wskazała, że zastosowanie w przedmiotowej sprawie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. było jednak wyłączone, z uwagi na treść art. 133 w zw. z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., wobec faktu nieużywania prawa ochronnego przez Uprawnionego, który to fakt Urząd Patentowy powinien był stwierdzić z urzędu, badając przesłanki zastosowania art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p.

W odpowiedzi na skargę w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy MLEMIX MAZURSKI, zgłoszony pod numerem Z-275675, Urząd Patentowy RP wnosił o jej oddalenie jako bezzasadnej.

Odnośnie zarzutu naruszenia prawa materialnego, poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej wskutek zastosowania go do prawa ochronnego, które wygasło stwierdzono, że decyzja o wygaśnięciu prawa ochronnego na znak MLEMIX R-121133 została wydana w dniu [...] maja 2005 r. na podstawie art. 168 ust. 1 pkt 1, po upływie dziesięcioletniego okresu ochronnego. W dacie zgłoszenia przedmiotowego znaku okres ochrony na przeciwstawiony znak MLEMIX R-121133 jeszcze nie upłynął i przeciwstawienie tego znaku było zgodne z dyspozycją art. 132 ust. 2 pkt 2. Wskazując na zdolność rejestrową zgłoszonego znaku, organ stwierdził jego podobieństwo na podstawie art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej do znaku [...], który w dacie zgłoszenia przedmiotowego znaku był chroniony.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał że przytoczony przepis art. 131 ust. 1 pkt 3 dla )dla podkreślenia faktu, że po upływie okresu ochrony znaku obowiązuje jeszcze dwuletni okres karencji, który jest liczony od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia ogłoszenia podobnego znaku przez inną osobę. W przedmiotowej sprawie znak MLEMIX MAZURSKI został zgłoszony ponad rok przed upływem okresu ochronnego na znak MLEMIX przeciwstawienie tego znaku było zgodne z dyspozycją art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Urząd wskazał, że nie naruszył przepisów postępowania, art. 245 ust. 1 p.w.p. poprzez błędne utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, podczas gdy z uzasadnienia skarżonej decyzji wynika, że zmianie uległa podstawa prawna wydanej decyzji. Podniósł, że nie zmienił podstawy prawnej decyzji.

Na rozprawie strony podtrzymały stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej także: p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów, skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Wydając decyzję administracyjną w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy, Urząd Patentowy jest związany rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania. Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy jest zobowiązany do przestrzegania zasady dochodzenia do prawdy materialnej (art. 7 k.p.a.), a więc do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Jego powinnością jest należyte i wyczerpujące informowanie stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków, będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.). Jest zobowiązany zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Działając w oparciu o zasadę oficjalności musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzeć i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w art. 107 § 3 k.p.a.

Analiza zebranego materiału dowodowego pozwoliła Sądowi przyjąć, że Urząd nie uchybił powyższym zasadom.

Przepis art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., stanowiący podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji (zmieniony przez art. 1 pkt 9 lit. b ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. (Dz. U. Nr 33, poz. 286), zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 17 marca 2004 r.), stanowi, że nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym.

Urząd Patentowy w oparciu o ten przepis odmówił uznania prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy.

Znak MLEMIX MAZURSKI został zgłoszony przez skarżącą w dniu 2 lutego 2004 r.

W dacie zgłoszenia znaku MLEMIX MAZURSKI Z-275675 znak MLEMIX

R-121133 korzystał z ochrony. Tak więc w dacie zgłoszenia zarejestrowany był na rzecz innego podmiotu znak towarowy słowny MLEMIX, przeznaczonego do oznaczania towarów zawartych w klasie 29 - kazeina, kazeina podpuszczkowa, kazeina do celów spożywczych, kefir, mieszanina tłuszczu mlecznego z olejami, mleczne produkty, mleko, napoje mleczne, sery, serki homogenizowane, serwatka, śmietana, twarogi.

Zgłoszenie znaku MLEMIX MAZURSKI Z-275675 dotyczyło klasy 29 – masła z dodatkiem tłuszczów roślinnych.

Decyzja o wygaśnięciu prawa ochronnego na przeciwstawiony mu znak MLEMIX R-121133 została wydana w dniu [...] maja 2005 r. na podstawie art. 168 ust 1 pkt 1, po upływie dziesięcioletniego okresu ochronnego.

W dacie zgłoszenia znaku MLEMIX MAZURSKI Z-275675 znak MLEMIX

R-121133 korzystał z ochrony, a zatem art. 132 ust 2 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej został zastosowany prawidłowo. Po wygaśnięciu prawa ochronnego obowiązuje dwuletni okres karencji.

W świetle powołanego przepisu Urząd Patentowy prawidłowo ustalił, że na dzień zgłoszenia, ochrona służy przeciwstawionemu znakowi towarowemu słownemu. Wskazano wyżej decyzja o jego ochronie nie została wyeliminowana z obrotu prawnego. Stąd rozważania skarżącej w toku niniejszego postępowania nie mogą mieć znaczenia, bowiem prawna ochrona znaku przeciwstawionego była bezsporna i stanowiła skuteczną przeszkodę w rejestracji znaku na rzecz skarżącej.

Urząd Patentowy prawidłowo przyjął, że zakres ochrony prawa do znaku towarowego sięga tak daleko, jak granica podobieństwa towaru i oznaczeń przy zestawieniu z innym towarem i oznaczeniem. Przy oznaczaniu podobieństwa towarów bierze się pod uwagę rodzaj towaru, jego przeznaczenie oraz warunki zbytu. Wystarczy zatem, że istnieje możliwość pomylenia znaków przez odbiorców, by takie podobieństwo stwierdzić.

Podkreślić należy, że pierwszoplanową funkcją znaku towarowego jest funkcja oznaczenia pochodzenia towaru (usługi), czyli funkcja odróżniania. Znak wskazuje, że towar nim opatrzony pochodzi z przedsiębiorstwa osoby używającej tego znaku albo z innych przedsiębiorstw związanych z nim organizacyjnie, gospodarczo lub prawnie w sposób, który ma wpływ na powstanie lub zbyt towarów ze znakiem.

Wobec tego zaś, że używanie znaku (sprzedaż towarów, usług ze znakiem, reklama) wywołuje u osób mających z nim styczność wyobrażenia dotyczące jakości towarów, znak towarowy pełni ponadto funkcję jakościową. Wreszcie, w tych wszystkich przypadkach, w których znak został utrwalony (w pozytywny sposób) w świadomości nabywcy towarów i zwraca uwagę na każdy towar, usługę nim opatrzoną, znak pełni funkcję reklamową.

Ten sam znak, czy znak doń podobny, nie może być zarejestrowany na rzecz innej osoby dla takich samych towarów czy dla podobnych rodzajowo towarów, jeżeli spowodowałoby to niebezpieczeństwo wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów.

Urząd Patentowy RP przy wydaniu zaskarżonych decyzji administracyjnych w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego co do zasady uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy RP jest obowiązany m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Zdaniem Sądu, organ uwzględniając powyższą zasadę wyjaśnił okoliczności sprawy, ustosunkował się do twierdzeń strony, uwzględnił w decyzji zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes strony. W sposób wyczerpujący zebrał i ocenił w tym postępowaniu cały materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), a w szczególności uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie według wymagań przewidzianych w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Argumentacja wskazana przez Urząd Patentowy znajduje uzasadnienie zarówno we wskazanej podstawie materialnoprawnej rozstrzygnięcia, a także w poglądach komentatorów ustawy Prawo własności przemysłowej, iż "Jedna z powszechnie przyjętych reguł stanowi, że podobieństwo znaków ocenia się według cech wspólnych, a nie według występujących w nich różnic. Zatem różnice nie wykluczają podobieństwa znaków. Gdy różnice są dominujące - ryzyko pomyłki jest mało prawdopodobne a zatem podobieństwo w rozumieniu ustawy nie zachodzi. Gdy dominują cechy wspólne, to choć różnice istnieją, kupujący może być wprowadzony w błąd, a zatem można mówić o podobieństwie uzasadniającym postawienie zarzutu naruszenia prawa do znaku oryginalnego" (U. Promińska (red.): Prawo własności przemysłowej, Warszawa 2004, s. 261). Stanowisko doktryny wyraża także

M. Kępiński, który przy dokonywaniu analizy sugeruje uwzględniać "ogólne wrażenie, jakie oba porównywane oznaczenia wywierają na odbiorcę. Zasada ta opiera się na spostrzeżeniu, że dla nabywcy decydujące znaczenie mają zbieżne elementy obu oznaczeń. Jest to usprawiedliwione z psychologicznego punktu widzenia, gdyż nabywca zachowuje w pamięci jedynie ogólny zarys oznaczenia, którego poszukuje. Kieruje się więc przy wyborze jedynie pewnymi przewodnimi elementami oznaczenia, z pominięciem odrębnych rozbieżności" (M. Kępiński: Niebezpieczeństwo wprowadzania w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów w prawie znaków towarowych, nr 28, s. 48).

Zasada, iż dla odbiorców priorytetowe znaczenie mają zbieżne cechy oznaczeń, a nie występujące pomiędzy nimi różnice, znalazła także potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide: wyrok NSA z dnia 28 marca 2002 r. w sprawie znaku towarowego "Królewska para", sygn. akt II SA 27778/01, wyrok WSA z 30 marca 2004 r. w sprawie znaku towarowego "Terravita", sygn. akt 6 II SA 1017/02, czy wyrok WSA w Warszawie w sprawie "Audiotele", sygn. akt VI SA/Wa 2082/05, LEX nr 198473).

Z tej przyczyny należy stwierdzić, iż w obu zaskarżonych decyzjach brak jest istotnych uchybień formalnych, które Urząd poczyniłby w toku postępowania administracyjnego, a które uniemożliwiłyby Sądowi dokonanie prawidłowej oceny zarzutów skargi i wypowiedzenia się co do zasadności podjętego rozstrzygnięcia pod względem materialnoprawnym.

Należy przy tym wyraźnie podkreślić, iż art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej posługuje się pojęciem "towarów identycznych lub podobnych". Podobieństwo towarów nie jest więc tożsame z ich identycznością. Podobieństwo występuje w przypadku towarów tego samego rodzaju, o podobnym przeznaczeniu oraz warunkach zbytu.

Urząd Patentowy bada odrębnie w każdym indywidualnym przypadku, czy spełnione są przesłanki ustawowe do udzielenia prawa ochronnego.

Porównując podobne znaki towarowe, przeznaczone do oznaczania podobnych towarów organ powinien brać pod uwagę ich datę zgłoszenia, gdyż od tej daty liczony jest okres ochrony znaku i związane z tym ewentualne roszenia.

Nie można podzielić stanowiska skarżącej co do naruszenia przepisu art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. Przytoczony przepis podniesiony został dla podkreślenia faktu, że po upływie okresu ochrony znaku obowiązuje jeszcze dwuletni okres karencji, który jest liczony od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia ogłoszenia podobnego znaku przez inną osobę.

Odnośnie podjęcia przez organ działania w celu wygaśnięcia prawa ochronnego na przeciwstawiony znak MLEMIX jest niezasadne. Zgodnie z art. 169 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy może być przez Urząd Patentowy wygaszone na wniosek m.in. każdej osoby, która ma w tym interes prawny. Z powołanego przepisu wynika, iż prawo ochronne na znak towarowy może być wygaszone, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny a takie działania nie zostały podjęte przez skarżącą. Należy zauważyć, że ta okoliczność nie miała miejsca w tej sprawie, bowiem prawo to wygasło co stwierdzono decyzją wydaną w dniu [...] maja 2005 r. na podstawie art. 168 ust. 1 pkt 1, po upływie dziesięcioletniego okresu ochronnego o wygaśnięciu prawa ochronnego na znak MLEMIX R-121133. W dacie zgłoszenia przedmiotowego znaku okres ochrony na przeciwstawiony znak MLEMIX R-121133 jeszcze nie upłynął i przeciwstawienie tego znaku było zgodne z dyspozycją art. 132 ust. 2 pkt 2.

W ocenie Sądu, w kontekście całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania należy stwierdzić, iż Urząd zgromadził i ocenił w sposób wszechstronny i prawidłowy materiału sprawy, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie odpowiada wymogom wskazanym w art. 107 § 3 k.p.a.

Zdaniem Sądu, Urząd Patentowy RP zarówno nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, w tym art. 132 ust. 2 pkt 2, ust. 1 pkt 3 i art. 245 ust. 2 ustawy p.w.p., w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy, jak i nie uchybił przepisom postępowania art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z przytoczonych wyżej powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270) orzekł jak w sentencji.