drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Bk 143/22 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2022-06-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Bk 143/22 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2022-06-22 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2022-05-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Paweł Janusz Lewkowicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1445 art. 1a ust.1 pkt 3, ust. 2a pkt 3
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz (spr.), Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Dudar, asesor sądowy WSA Marcin Kojło, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi B. S.A. w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2022 r., nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2018 i 2019 rok i odmowy zwrotu nadpłaty za te lata oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2021 r. (data wpływu) uzupełnionym pismami z [...] lipca 2021 r., [...] lipca 2021 r. oraz [...] sierpnia 2021 r. B. P. S.A. (dalej powoływana jako: "Spółka") zwróciła się o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r. w kwocie 1.899 zł oraz za 2019 r. w kwocie 1.423 zł. Podstawą do żądania nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r. oraz 2019 r. jest stanowisko Spółki, że grunty, budynki i budowle w tym budynek tzw. Z. "I." na działkach o nr geod. [...], [...], [...] obr. [...] przy ul. A. [...] nie podlegają opodatkowaniu, ponieważ budynek stracił swoje funkcje: został wysiedlony ze względu na stan techniczny, został pozbawiony mediów: wody i ogrzewania. Wskazano, że w dniu [...] sierpnia 2016 r. wydano decyzję zezwalającą na rozbiórkę budynku. Spółka powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygn. akt SK 39/19. Do wniosku dołączono korekty deklaracji.

Prezydent Miasta Białegostoku postanowieniem z dnia [...] października

2021 r., wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2018 rok oraz 2019 rok i wyjaśnił, że sprawa zwrotu nadpłaty za lata 2018-2019 z tytułu podatku od nieruchomości zostanie rozpatrzona we wszczętym postępowaniu podatkowym.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2021 r. nr [...], Prezydent Miasta B. określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2018 r. w kwocie 234.701,00 zł i odmówił zwrotu nadpłaty za ten rok w kwocie 1.899,00 zł oraz określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2019 r. w kwocie 214.096,00 zł i odmówił zwrotu na nadpłaty za ten rok w kwocie 1.423,00 zł

Po rozpoznaniu odwołania Spółki, decyzją z dnia [...] marca 2022 r., nr[...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ podniósł, że główną kwestią sporną w niniejszej sprawie jest opodatkowanie nieruchomości nr [...] o pow. 0,4868 ha, na której znajduje się budynek i budowle, będące w posiadaniu przedsiębiorcy. Zdaniem strony skarżącej, z powodów uzyskania zgody na rozbiórkę budynku oraz złego stanu technicznego budynku, nieruchomość nie była wykorzystywana, zatem nie powinna podlegać podatkowi od nieruchomości. Co więcej w jednym z pism Spółka określiła, że "budynek już przestał istnieć".

Kolegium podkreśliło, że do uznania danego obiektu za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest konieczne wykorzystywanie nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, albowiem wystarczy sam fakt jej posiadania przez przedsiębiorcę.

Organ przytoczył treść art. 1a ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2a pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1445 ze zm., dalej jako: "u.p.o.l."), a następnie stwierdził, że przedłożona do wniosku decyzja Prezydenta B. z dnia [...] sierpnia 2016 r. Nr [...]r. nie została wydana w trybie art. 67 ustawy Prawo budowlane, lecz w innym przedmiocie- tj. zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na rozbiórkę budynku zamieszkania zbiorowego – Z. "I." oraz instalacji gazowej na działkach o nr geod. [...], [...] i [...] (obręb [...]- W.) w B.przy ul. A. [...]. To oznacza, że nie zachodzi wyjątek od opodatkowania określony w art. 1a ust. 2a u.p.o.l. Decyzja w sprawie pozwolenia na rozbiórkę, nie jest decyzją w sprawie nakazania rozbiórki. Kolegium wskazało, ze do czasu sprzedaży nieruchomości, podlega on opodatkowaniu według stawek najwyższych, tj. związanych z działalnością gospodarczą. Nie zmienia tego faktu, podawana przez stronę, okoliczność otrzymania przez Spółkę pozwolenia na rozbiórkę nr [...]z dnia [...] sierpnia 2016 r.

Organ dodał również, że budynek – Z. "I." był przedmiotem sprzedaży zawartej aktem notarialnym nieruchomości gruntowej wraz z budynkiem z dnia [...] września 2019 r. Rep. [...](oraz dokument przesłany przez Spółkę "L." z dnia [...] września 2019 r. w zakresie przekazania budynku Z. "I." aportem do nabywcy nieruchomości). W akcie notarialnym, na stronach 14-15, budynek ten został opisany jako budynek murowany, wzniesiony jako hotel robotniczy, w złym stanie technicznym, ale możliwe jest jego dalsze funkcjonowanie, ostatecznie przeznaczony jest do rozbiórki. Z tego powodu, zdaniem organu, brak jest podstaw do uznania, że wyżej opisywany budynek nie istnieje, lub nie może podlegać opodatkowaniu.

Ponadto organ nadmienił, że z przedłożonych przez podatnika dokumentów- ewidencja środków trwałych- wynika, że budynek Z. "I." został wprowadzony dnia [...] stycznia 2015 roku i figurował w ewidencji w latach 2017-2019, do chwili sprzedaży, tj. do dnia 4 września 2019 r. były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Zgodnie z treścią obowiązujących przepisów ewidencja środków trwałych to firmowa dokumentacja pozyskanych środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, która służy do prowadzenia amortyzacji i wrzucania wydatków w koszty uzyskania przychodu. W oparciu o definicję środka trwałego, wynikającą z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r., poz. 217 ze zm.) przyjęcie danego środka powinno dokonywać się wówczas, gdy środek trwały jest kompletny, zdatny do użytku, jednostka może rozpocząć jego używanie na własne potrzeby, a czas użytkowania musi być dłuższy niż rok. Przedmiotowy budynek tzw. Z. "I." w ewidencji budynków posiadał określony rodzaj - wg. KST jako pozostałe budynki niemieszkalne. Zdaniem Kolegium przedmiotowa nieruchomość powinna być zatem opodatkowana stawką przewidzianą dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdyż cały czas była rozliczana w prowadzonej przez stronę działalności gospodarczej.

W związku z powyższym organ odwoławczy stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Zaskarżając decyzję w całości, zarzuciła naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego:

- art. 1a ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l. poprzez błędną wykładnię ww. przepisu ustawy w kontekście stanu faktycznego jaki miał miejsce w przedmiotowej sprawie oraz treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. SK 39/19 (opubl. Dz. U. z 2021 r poz. 401), co doprowadziło do wadliwego przyjęcia przez organ podatkowy I instancji, że budynek Z. "I." w B. stanowiący w latach 2018 i 2019 (do dnia 4 września 2019 r.) własność skarżącej był związany z działalnością gospodarczą Spółki co rzutowało na: 1) objęcie ww. budynku opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości oraz 2) decydowało o zastosowaniu przez organ najwyższej stawki podatkowej,

- art. 190 ust. 4 Konstytucji, RP poprzez jego niezastosowanie pomimo, że stanowi, iż orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia;

II. przepisów postępowania co miało istotny wpływ na wynika sprawy tj.:

- art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, ze zm., zwanej dalej: "o.p") poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie interpretacji treści art. 1a ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l., w powiązaniu z treścią wyroku TK z dnia 24 lutego 2021 r. na niekorzyść podatnika.

Wskazując na powyższe zarzuty Spółka wniosła o: (-) uchylenie zaskarżonych decyzji organów podatkowych i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji, dla wydania rozstrzygnięcia dotyczącego powstania nadpłaty podatkowej w podatku od nieruchomości za lata 2018 i 2019 i nakazanie organowi podatkowemu ponowne rozpoznanie sprawy w I instancji i zwrot nadpłaty; (-) o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., w skrócie "p.u.s.a."), sąd administracyjny przeprowadza kontrolę pod względem zgodności z prawem aktów wydawanych przez organy administracji publicznej. Z przepisu art. 1 p.u.s.a. wynika, że sądowoadministracyjna kontrola administracji publicznej zawsze powinna uwzględniać trzy aspekty, a mianowicie: 1) ocenę zgodności rozstrzygnięcia z prawem materialnym; b) ocenę dochowania wymaganej procedury; c) ocenę respektowania reguł kompetencji. Kontrola ta polega więc na wszechstronnym zbadaniu stanu faktycznego i prawnego sprawy, a sąd powinien poddać szczególnie gruntownej ocenie i analizie te wszystkie aspekty sprawy, w odniesieniu do których istnieją wątpliwości, a ustalenia organów są odmienne od wniosków i twierdzeń strony. Należy również dodać, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej: "p.p.s.a.")).

Zaczynając od zarzutu najdalej idącego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia prawa materialnego art. 1a ust. 1 pkt. 3) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r o podatkach i opłatach lokalnych poprzez błędną wykładnię w kontekście stanu faktycznego sprawy oraz w kontekście wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19. Według podatnika organy wadliwie przyjęły, że budynek Z. I. w B. w latach 2018-2019 był związany z działalnością gospodarczą Spółki. Swoją argumentację Spółka opiera głównie na treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Skarżąca podkreśla, że nieruchomość była w złym stanie technicznym, nie miała dostępu do wody oraz prądu, a także, że budynek został pozbawiony funkcji zakwaterowania osób fizycznych. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, że Kolegium w zaskarżonej decyzji wyjaśniło, iż nie neguje złego stanu budynku, jednak zasadnie stwierdziło, iż fakt ten nie oznacza braku związku danego budynku z prowadzoną działalnością gospodarczą. To podatnik decyduje, czy podejmuje się remontu budynku, czy dokona jego rozbiórki czy dokona jego sprzedaży. Sam fakt posiadania budynku w złym stanie budowlanym, a także, jak to określa podatnik: "nieprzydatność budynku" nie wpływa na kwestie opodatkowania. W sentencji przedmiotowego orzeczenia z 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19 TK stwierdził, że "Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 z późn.zm.) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej". W uzasadnieniu wyroku TK podkreślił, że kontrolowany przepis w swoim literalnym brzmieniu nie uwzględnia tego, czy dana nieruchomość jest faktycznie lub może być potencjalnie wykorzystywana na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. Brak tego rozróżnienia dotyka szczególnie przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, które występują w obrocie prawnym w dwojakim charakterze: jako osoby prywatne (a więc w zakresie swojego majątku osobistego) oraz jako przedsiębiorcy. W konsekwencji TK uznał, że opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji. W tym zakresie TK powołał też - uznając je za w pełni aktualne - swoje rozważania zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie SK 13/15. Należy stwierdzić, że jak wynika wprost z rozpoznawanego stanu faktycznego omawianego przez TK, wyrok ten rzutuje na zasady opodatkowania nieruchomości przedsiębiorców będących osobami fizycznymi. Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku z dnia 24 lutego 2021 r. wskazał, iż nie mogą być obciążeni wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności." Nieruchomości "służące" to nieruchomości użyteczne w prowadzonej działalności gospodarczej. Takie rozumienie służenia odpowiada faktycznemu lub potencjalnemu wykorzystywaniu nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, a więc posiadaniu. Zauważyć należy, że podatek od nieruchomości ze swej istoty jest podatkiem typu majątkowego, a więc zależnym tylko od faktu posiadania nieruchomości, nie zaś od tego czy nieruchomość przynosi dochody (straty) lub czy podatnik dysponuje środkami na zapłatę podatku. Podobnie wypowiedział się NSA w wyrokach z 15.12.2021 r. o sygn. akt III FSK 4061/21 oraz z 14.12.2021 r. sygn. akt III 4589/21. W skardze Skarżąca podała także, że fakt ujęcia budynku w ewidencji środków trwałych nie przesądza o związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie ma znaczenia prawnego. W tym zakresie Spółka zacytowała przepisy art. 16c pt. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz orzeczenia sądów administracyjnych dotyczących dokonywania odpisów amortyzacyjnych w podatki CIT w przypadku czasowego braku wykorzystania danego środka trwałego przy kontynuowaniu działalności gospodarczej. Nie można jednak zgodzić się z powyższym poglądem i wskazać należy, że fakt ujęcia budynku w ewidencji środków trwałych i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów opodatkowania podatkiem od osób prawnych jest tym bardziej dodatkowym argumentem na okoliczność, że budynek stanowił składnik majątku i był związany z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki kapitałowej. Możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych w ramach podatku CIT, potwierdza związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Wobec powyższego, Sąd uważa, że organy obu instancji dokonały wnikliwej i prawidłowej wykładni omawianego przepisu oraz przedstawiły kompletny materiał dowodowy uzasadniający zastosowanie wskazanego przepisu w omawianej sprawie. W decyzjach podatkowych wyjaśnione zostało dlaczego wskazywany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19 nie oznacza braku opodatkowania gruntu, budynku i budowli podatkiem od nieruchomości. Z tego powodu nie doszło także do naruszenia art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, ponieważ organy w tej sprawie orzekły na podstawie obowiązującego przepisu, a wyrok interpretacyjny TK - nie odnosi się do stanu faktycznego ustalonego w omawianej sprawie. W zakresie naruszenia przepisów postępowania - Sąd stoi na stanowisku, że w sprawie nie doszło do naruszenia art. 2a O.p. Według Strony regulacja art. 2a O.p. powinna mieć zastosowanie także wówczas, kiedy interpretacja przepisów dokonana przez Trybunał Konstytucyjny nie pozwala na jednoznaczne ustalenie normy prawnej, zatem winna mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Wyniki wykładni przepisów prawa materialnego wskazują, iż w omawianej sprawie nie zachodzą wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego. Należy przy tym dodać, że w świetle orzecznictwa, zasada rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych na korzyść podatnika (in dubio pro tributario), dotyczy tylko takich wątpliwości, których nie da się usunąć za pomocą dostępnych reguł interpretacyjnych np. wyrok NSA o sygn. akt III FSK 4839/21 z 12.01.2022 r. W niniejszej sprawie analiza treści przepisów oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego pozwala na dokonanie wykładni przepisu prawa podatkowego przez organ. Zaznaczyć należy, że okoliczność, iż strona odmiennie interpretuje dany przepis niż organ, nie oznacza, że organ ma obowiązek zastosować zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, o której mowa w art. 2a O.p. (np. wyrok WSA w Białymstoku z 11.02.2022 r. sygn. akt 1 SA/Bk 589/21).

Ze względu na powyższe, na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt