Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Antończyk (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Diana Wojtowicz po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2013 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi E. G. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia 24 sierpnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie przejścia gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty z dnia 31 maja 2012 r., nr [...], 2/ orzeka, że decyzje wymienione w punkcie pierwszym nie mogą być wykonane, 3/ zasądza od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej na rzecz skarżącej E. G. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia 31 maja 2012 r. Starosta, na podstawie art. 14a ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne stwierdził przejścia do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej pokrytej powierzchniowymi wodami płynącymi stanowiącymi Jezioro [...], położone w Gminie R., obręb B., nr działki [...], nr księgi wieczystej [...], prowadzonej przez Sąd Rejonowy w G. Decyzję podjęto po rozpoznaniu wniosku Dyrektora [...] Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych we W. z dnia 22 sierpnia 2011 r., będącego pełnomocnikiem Marszałka Województwa, o wydanie decyzji na podstawie art. 14a ustawy stwierdzającej przejście w/w gruntów pokrytych wodami płynącymi do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Starosta w uzasadnieniu decyzji wskazał, że postanowieniem z 7 listopada 2011 r. zawiesił postępowanie w sprawie wydania decyzji o przejściu gruntów pokrytych powierzchniowymi, wodami płynącymi Jeziora Środkowego do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Jednak postanowienie to zostało uchylone przez Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej (postanowieniem z 27 grudnia 2011 r.). w następstwie rozpoznania zażalenia wnioskodawcy. W tej sytuacji, organ I instancji nadał bieg wnioskowi Dyrektora Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych we W., rozpoznając go co do istoty. Jako podstawę prawną decyzji organ I instancji wskazał art. 14a ustawy z 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r., poz. 145). Następnie organ podał, że rzeka P. wraz z jeziorami [...], [...] i [...], jako istotna dla regulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa, została ujęta pod pozycją nr [...] w części dotyczącej województwa [...] w załączniku nr 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części stanowiących własność publiczną (Dz. U. z 2003 r., Nr 16, poz. 149). Linia brzegu Jeziora Środowiskowego została ustalona w decyzji Starosty Grudziądzkiego z 9 czerwca 2006 r. Starosta dalej podał, że działka nr [...] przed złożeniem operatu ewidencji gruntów stanowiła parcelę nr [...] (w matrykule nieruchomość opisano jako woda). Od złożenia operatu ewidencji gruntów w 1963 r. do chwili obecnej działka nr [...] sklasyfikowana jest jako woda płynąca. Mając zatem na uwadze dane z operatu ewidencji gruntów oraz zapisy w/w rozporządzenia Rady Ministrów, zgodnie z art. 14a ustawy Prawo wodne starosta obowiązany jest stwierdzić w drodze decyzji, na wniosek właściwego organu lub jednostki, przejście gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Do nacjonalizacji wód płynących doprowadził bowiem przepis art. 2 ustawy z 30 maja 1962 r. Prawo wodne (Dz. U. z Nr 34, poz. 158 ze zm.), zgodnie z którym w granicach określonych liniami brzegów grunty pokryte powierzchniowymi wodami płynącymi, z wyjątkiem rowów, stanowią własność Skarbu Państwa. Ponadto, zgodnie z art. 10 ust. 1a ustawy z 2001 r. Prawo wodne, wody jeziora Środkowego stanowią własność Skarbu Państwa, w stosunku do których prawa właścicielskie, wedle art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy, powinien wykonywać marszałek województwa kujawsko-pomorskiego. Organ następnie podał, że w jego ocenie brak jest podstaw do zawieszenia postępowania do czasu wyjaśnienia zagadnienia prejudycjalnego, wbrew stanowisku E. G. – właścicielki działki nr [...], gdyż uprawnienie do żądania zawieszenia postępowania służy wyłącznie stronie, na której wniosek wszczęto postępowanie. Uprawnienie to nie służy zatem innym stronom ani podmiotom uczestniczącym w postępowaniu na prawach strony. Organ pouczył też, że decyzja ma wyłącznie charakter deklaratoryjny, a więc jedynie potwierdza uprawnienia, które wynikają wprost z przepisu prawa. Natomiast, dotychczasowemu właścicielowi gruntu przysługuje odszkodowanie od właściciela wody, którego można dochodzić na drodze postępowania cywilnego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła E. G., domagając się w całości uchylenia w/w decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając odwołanie decyzją z 24 sierpnia 2012 r., Nr [...], Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty. Uzasadniając rozstrzygnięcie wskazano na treść art. 10 ust. 1a ustawy Prawo wodne oraz art. 14a tejże ustawy. W ocenie organu odwoławczego, nie ma znaczenia dla zastosowania ww. przepisów, wbrew stanowisku odwołującej, czy wody były sklasyfikowane jako płynące przed wejściem w życie ustawy Prawo wodne z 1962 r., czy taka klasyfikacja nastąpiła po wejściu w życie ustawy. Organ odwoławczy zakwestionował tym samym stanowisko odwołującej, że jezioro Środkowe stanowi wodę stojącą. W jego ocenie charakter wód wynika nie tylko z ewidencji gruntów, ale znajduje także potwierdzenie w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów, a w takiej sytuacji oświadczenia odwołującej o sfałszowaniu przez organ dokumentacji, nie mogą zostać uznane za zasadne. Ponadto, potwierdzono stanowisko, że wody jeziora Środkowego, jako śródlądowe wody powierzchniowe płynące, stanowią własność Skarbu Państwa zgodnie z art. 10 ustawy Prawo wodne. Decyzja wydana w trybie art. 14 a Prawa wodnego ma charakter deklaratoryjny i nie powoduje zmian właścicielskich, a także nie stanowi podstawy do zmian zapisów w księdze wieczystej w zakresie własności gruntów. Podważenie stanu prawnego wynikającego z zapisów w księdze wieczystej jest możliwe w drodze powództwa o usunięcie niezgodności miedzy stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Skargę na powyższą decyzję wniosła E. G. zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 14a ust. 1 ustawy Prawo wodne poprzez przyjęcie, że wody jeziora [...] są wodami płynącymi i ich właścicielem jest Skarb Państwa mimo braku jakichkolwiek podstaw do takiego twierdzenia i mimo treści księgi wieczystej, zgodnie z którą właścicielem nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] jest E. G. oraz naruszenie art. 10 ust. 1a ustawy Prawo wodne przez przyjęcie, że jezioro [...] stanowi wody płynące i tym samym jest własnością Skarbu Państwa podczas gdy postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie nie dało odpowiedzi, jakimi wodami jest pokryte jezioro [...] oraz przez uznanie, że stan prawny określony w ustawie Prawo wodne z 2001 r. jest taki sam, jak pod rządami ustawy Prawo wodne z 1962 r., podczas gdy zakres pojęciowy i zasady obrotu wodami powierzchniowymi płynącymi uregulowany jest różnie. Skarżąca zarzuciła nadto naruszenie rozporządzenia Rady Ministrów z 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części stanowiących własność publiczną poprzez przyjęcie, że nieruchomość oznaczona jako działka nr [...] w gminie R. stanowi własność publiczną mimo, że z treści księgi wieczystej wynika, że właścicielem tej nieruchomości jest skarżąca, a zatem to rozporządzenie nie znajdzie zastosowania do tej nieruchomości. Wskazując na powyższe skarżący domaga się uchylenia zaskarżonej decyzji. Skarżąca zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania – art. 7, art. 77 § 1 i art. 140 kpa przez nie podjęcie przez organ czynności celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i nie zebranie całości materiału dowodowego, który powinien być w sprawie zgromadzony. Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie w całości skarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu skargi zakwestionowano przepływowy charakter wód jeziora [...] podnosząc, że nie istnieje żaden dowód przesądzający bez wątpienia o takim charakterze tych wód. Tym samym wywiedziono wniosek, że skoro w księdze wieczystej ujawnionym właścicielem jest skarżąca a brak jest podstaw świadczących o przepływowym charakterze wód jeziora Środkowego, to nie można gruntów tych włączyć do zasobu Skarbu Państwa. Ponadto skarżąca podała, że w jej ocenie organy w sprawie nie przeprowadziły prawidłowo postępowania dowodowego. Jej zdaniem to wnioskodawca powinien udowodnić, że jezioro [...] ma charakter wód płynących oraz, że właścicielem nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] jest Skarb Państwa. Tymczasem, oba te elementy nie zostały pozytywnie ustalone przez organy obu instancji, a to sprawia że decyzje są wadliwe.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację sformułowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie z 4 lutego 2013 r. pełnomocnik skarżącej wskazał, że z opinii hydrologicznej wykonanej na zlecenie skarżącej wynika, że jezioro [...] oraz pozostałe jeziora, jezioro bez nazwy, jezioro [...] i jezioro [...] mają charakter śródlądowych wód powierzchniowych stojących. Do pismo złączono opinię hydrologiczną z 31 marca 2012 r.

Na rozprawie w dniu 13 marca 2013 r. pełnomocnik organu odwoławczego oświadczył, że przed sądem powszechnym toczy się z powództwa Marszałka Województwa postępowanie w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Wojewódzki sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, jak stanowi art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Oznacza to między innymi, że sąd nie może w ocenie legalności zaskarżonej decyzji ograniczać się jedynie do zarzutów sformułowanych w skardze, ale także powinien wadliwości kontrolowanego aktu badać z urzędu.

Skarga jest uzasadniona.

Kontroli legalności w przedmiotowej sprawie poddana została decyzja Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia 24 sierpnia 2012 r., mocą której utrzymana została w mocy decyzja Starosty z 31 maja 2012 r. orzekająca o przejściu do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej pokrytej powierzchniowymi wodami płynącymi stanowiącymi jezioro [...], położonej w gminie R., obręb B., stanowiącej działkę oznaczoną w ewidencji gruntów nr [...], dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr [...]. Organy administracji orzekające w niniejszej sprawie zajęły stanowisko, zgodnie z którym płynący charakter wód jeziora [...] przesądza o tym, że zarówno te wody, jak i grunty znajdujące się pod wodami stanowią z mocy przepisów ustawy - Prawo wodne własność Skarbu Państwa i fakt ujawnienia w księdze wieczystej prowadzonej dla działki nr [...] jako właściciela skarżącej E. G. nie stoi na przeszkodzie wydaniu deklaratoryjnej decyzji o przejściu gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi jeziora Środkowego do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa.

Organy administracji procedowały w przedmiotowej sprawie w oparciu o dyspozycję art. 14a ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tj.: Dz. U. z 2012 r., poz. 145 ze zm.). Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy grunty pokryte wodami powierzchniowymi płynącymi, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, są zasobem nieruchomości Skarbu Państwa, do którego nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.). Z kolei art. 14a ust. 2 ustawy stanowi, że przejście gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi do zasobu, o którym mowa w ust. 1, oraz ich wykreślenie z zasobu stwierdza, w drodze decyzji, na wniosek właściwego organu lub jednostki, o których mowa w art. 11 ust. 1, właściwy starosta realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej.

Powołana ustawa - Prawo wodne reguluje problematykę gospodarowania wodami (art. 1), sprawy własności wód oraz gruntów pokrytych wodami, a także zasady gospodarowania tymi składnikami w odniesieniu do majątku Skarbu Państwa (art. 1a). Zgodnie z ustawą wody dzielą się na powierzchniowe i podziemne. Wody, z wyjątkiem wód morza terytorialnego i morskich wód wewnętrznych, są wodami śródlądowymi (art. 5 ust. 2), które dzielą się z kolei na stojące oraz płynące, do których zalicza się wody w ciekach naturalnych, kanałach oraz w źródłach, z których cieki biorą początek (art. 5 ust. 3 pkt 1a).

Ustawa w rozdziale zatytułowanym "Prawo własności wód" w art. 10 ust. 1a określiła, że śródlądowe wody powierzchniowe płynące stanowią własność Skarbu Państwa. Nacjonalizacja wód śródlądowych płynących dokonała się za przyczyną ustawy Prawo wodne z 30 maja 1962 r. (Dz. U. Nr 34, poz. 158). W myśl art. 2 Prawa wodnego z 1962 r., grunty w granicach określonych liniami brzegów, pokryte powierzchniowymi wodami płynącymi, z wyjątkiem rowów, stanowią własność Państwa. Stanowisko takie potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 8 listopada 1971 r., III CZP 28/71 (OSNCP1972, nr 3, poz. 43), wskazując, że wody i grunty, które stosownie do ustawy wodnej z dnia 19 września 1922 r. stanowiły własność prywatną, a według Prawa wodnego z 1962 r. zostały zaliczone do mienia stanowiącego własność Państwa, stały się własnością Państwa z dniem wejścia w życie prawa wodnego, tj. z dniem 12 grudnia 1962 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1977 r., II CR 336/77, "Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego" 1978, nr 6, s. 202 oraz z dnia 29 października 1981 r., I CR 208/81, OSNCP 1982, nr 4, poz. 59).

Natomiast art. 14 ust. 1 ustawy Prawo wodne z 2001 r. stanowi, że grunty pokryte wodami powierzchniowymi stanowią własność właściciela tych wód. Można zatem przyjąć, że ustawodawca w art. 14 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1a ustawy - Prawo wodne zawarł domniemanie, że wszystkie grunty pokryte śródlądowymi wodami powierzchniowymi płynącymi są przedmiotem własności państwa. Zgodnie zaś z art. 14 ust. 1a, przez grunty pokryte śródlądowymi wodami powierzchniowymi rozumie się grunty tworzące dna i brzegi cieków naturalnych, jezior oraz innych naturalnych zbiorników wodnych, w granicach linii brzegu.

Z powyższych przepisów wynika, że wolą ustawodawcy było, aby własność wód powierzchniowych płynących przesądzała o własności gruntu pod taką wodą w rozumieniu przepisów ustawy Prawo wodne. Własność wody płynącej rozciąga się na własność gruntu pod tymi wodami.

W przedmiotowej sprawie jezioro Środkowe, jako cześć rzeki P. wraz z jeziorami [...] i [...], jako śródlądowa woda płynąca, zostało ujęte pod poz. Nr [...] w części dotyczącej województwa [...], w załączniku nr 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z 17 grudnia 2001 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części stanowiących własność publiczną (Dz. U. z 2003 r., nr 16, poz. 149). Jednakże przeszkodą uniemożliwiającą w stanie prawnym i faktycznym ustalonym na dzień wydania zaskarżonej decyzji zaliczenie gruntów pokrytych wodami przedmiotowego jeziora do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, jest kwestia własności działki nr [...] w gminie R. Przedmiotowy grunt bowiem, jak wynika z rejestru gruntów oraz treści księgi wieczystej nr [...], stanowi własność skarżącej E. G.

Merytoryczne rozstrzygnięcie wniosku o przyjęcie do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa gruntów pod jeziorem [...], zależeć będzie zatem w pierwszej kolejności uregulowania kwestii własności działki nr [...] zajętej przez wody jeziora [...]. W ocenie Sądu wpis w księdze wieczystej ujawniający inny niż Skarb Państwa podmiot jako właściciela gruntu jest przeszkodą uniemożliwiającą stwierdzenie przejęcia gruntów pokrytych wodami płynącymi do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Skoro skarżąca jest wpisana w księdze wieczystej jako właściciel przedmiotowej nieruchomości, a organ jest związany rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych określoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 2982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tj.: Dz. U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1361 ze zm.), to podważenie stanu prawnego wynikającego z księgi wieczystej jest możliwe jedynie w drodze powództwa o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej, a rzeczywistym stanem prawnym (art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece), a więc na drodze postępowania przed sądem powszechnym (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 23 listopada 2011 r., II SA/Gd 699/11, Centralna Baza Orzeczeń i Informacji o Sprawach, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Takie postępowanie zostało zresztą zainicjowane przez Skarb Państwa w niniejszej sprawie, co wynika z oświadczenia pełnomocnika organu odwoławczego.

Potwierdzeniem zajętego wyżej stanowiska jest treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r., w sprawie o sygnaturze akt II CZP 69/09 (LEX Nr 551070), w którym stwierdzono, że przepis art. 2 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. - Prawo wodne (Dz. U. Nr 34, poz. 158 ze zm.) stanowi podstawę wpisu do księgi wieczystej nabycia prawa własności przez Skarb Państwa bez potrzeby stwierdzenia nabycia tego prawa orzeczeniem sądu, chyba że zachodzi konieczność uzgodnienia stanu prawnego księgi 9 wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. W uchwale wyjaśniono, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego i piśmiennictwie przyjmuje się, że w wyjątkowych sytuacjach podstawą wpisu może być sam przepis ustawy (por. uchwały z dnia 9 lipca 1993 r., III CZP 91/93, OSNC 1994, nr 2, poz. 29 i z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 15/09, OSNC 2010, nr 1, poz. 10 oraz postanowienia z dnia 24 czerwca 1997 r., II CKN 216/97, OSNC 1998, nr 1, poz. 7 i z dnia 23 maja 2002 r., IV CKN 1092/00, OSNC 2003 nr 9, poz. 122). Ma to miejsce w sytuacji, w której nabycie własności nastąpiło z mocy samego prawa, a taki wypadek przewidywał art. 2 Prawa wodnego z 1962 r. Obecnie o własności Skarbu Państwa wód płynących oraz gruntów pod tymi wodami przesądza art. 10 ust. 1a w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy Prawo wodne z 2001 r., które stanowią podstawę wpisu do księgi wieczystej nabycia prawa własności przez Skarb Państwa bez potrzeby stwierdzenia nabycia tego prawa orzeczeniem sądu. Jeżeli jednak w księdze wieczystej jako właściciel figuruje osoba fizyczna, to - o ile do usunięcia powstałej niezgodności pomiędzy jej treścią a rzeczywistym stanem prawnym nie dojdzie w drodze oświadczenia tej osoby w odpowiedniej formie - konieczne jest orzeczenie sądu wydane na podstawie przepisu szczególnego, jakim jest art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Przepis ten pozwala, przy braku ograniczeń dowodowych, uzyskać wyrok będący podstawą wpisu stanu prawnego zgodnego ze stanem rzeczywistym. Takie rozwiązanie gwarantuje pewność i bezpieczeństwo obrotu nieruchomościami.

Powyższe prowadzi do wniosku, że bez jednoznacznego wzruszenia na drodze postępowania cywilnego przysługującego skarżącej prawa własności nieruchomości pokrytej wodami płynącymi nie jest możliwe, w ocenie Sądu, wydanie decyzji o przejęciu gruntu pokrytego jeziorem [...] do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Wynik postępowania cywilnego w sprawie uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym stanowi zatem zagadnienie prejudycjalne w sprawie o przejście gruntów pokrytych powierzchniowymi wodami płynącymi do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Do tego czasu przedmiotowe postępowanie powinno ulec zawieszeniu na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Takie stanowisko zajął zresztą w początkowej fazie orzekania organ I instancji, gdyż w postanowieniu z 7 listopada 2011 r. zawiesił postępowanie w sprawie wydania decyzji o przejściu gruntów pokrytych wodami do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa i zobowiązał wnioskodawcę do wystąpienia do właściwego sądu o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym staniem prawnym nieruchomości. Ten pierwotny kierunek postępowania organu uznać należy za prawidłowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, tj. uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty z 31 maja 2012 r. W kwestii wykonalności zaskarżonych aktów rozstrzygnięto stosownie do art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na podstawie przepisów art. 200 i 205 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasądzając od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej na rzecz skarżącej E. G. kwotę 597 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Kwota zasądzonych kosztów obejmuje wpis sądowy w kwocie 100 zł, opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł, stanowiącej równowartość dwukrotnej minimalnej stawki z tytułu zastępstwa procesowego przed sądami administracyjnymi (240 zł x 2), zgodnie z §18 ust. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).