Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Myślińska (spr.) Sędzia NSA Rafał Batorowicz Sędzia NSA Stanisław Gronowski Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "P. P." Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 22 sierpnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1105/08 w sprawie ze skargi "P. P." Spółki z o.o. w W. na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonywania działalności organizatora turystyki bez wpisu do rejestru oraz zakazu wykonywania działalności organizatora turystyki oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1105/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę P. P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] marca 2008 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonywania działalności organizatora turystyki bez wpisu do rejestru oraz zakazu wykonywania tej działalności, z następującym uzasadnieniem.

Pismem z dnia [...] czerwca 2007 r., [...] Departament Kultury, Promocji i Turystyki Urzędu Marszałkowskiego Województwa [...] w W. zwrócił się do [...] Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli w P. P. Sp. z o.o. z siedziba w W., ul. [...], w związku z podejrzeniem, iż wskazana spółka organizuje imprezy turystyczne bez stosownego wpisu do Rejestru Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych Województwa [...].

W wyniku kontroli stwierdzono, że przedsiębiorca prowadził działalność gospodarczą na terenie Polski polegającą na organizowaniu imprez turystycznych obejmujących dwie usługi turystyczne – wyjazd ze zmianą miejsca pobytu i obiad – tworzących jednolity program objęty wspólną ceną, bez spełnienia wymogu uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, co stanowiło naruszenie art. 4 ust. 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.). Ustalono również, że spółka P. P. zorganizowała w okresie od czerwca do lipca 2007 r. sto pięćdziesiąt takich imprez.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2007 r., stanowiącym załącznik do protokołu kontroli, Prezes Zarządu Spółki T. F. wyjaśnił formę świadczenia usług wskazując, iż spółka dowoziła zainteresowane osoby na organizowane dla nich prezentacje towarów objętych oferta handlową firmy. Prezentacje te zdaniem T. F. stanowiły element działalności marketingowej, gdyż z tytułu wyjazdów firma nie uzyskiwała żadnych dochodów. Ponadto podczas dojazdu na prezentacje autokar miał postój w miejscu znanym z atrakcyjności turystycznej, zaś uczestnicy wyjazdu we własnym zakresie mogli korzystać z możliwości zwiedzania. T. F. wskazał również, że firma nie oferowała ani nie pośredniczyła w zakupie biletów wstępu do różnych obiektów, tym samym taka działalność nie spełniała przesłanek wymaganych art. 3 pkt 2 i art. 4 cytowanej ustawy o usługach turystycznych, wobec czego nie naruszono przepisów tej ustawy.

W dniu 7 listopada P. P. Sp. z o.o. złożyła Marszałkowi Województwa [...] wyjaśnienia, z których wynikało, że prowadząc działalność nie wypełniła ustawowej definicji imprezy turystycznej, a to z uwagi na fakt, że świadczone usługi nie obejmowały noclegu i nie trwały ponad 24 godziny oraz program wyjazdu nie obejmował zmiany miejsca pobytu. Podkreślono również, że wyjazdy stanowiły strategię marketingową firmy zaś wykonywana przez nią działalność nie była działalnością zarobkową, zatem nie zostały spełnione kryteria pozwalające na uznanie firmy za organizatora turystyki.

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. , nr [...] Marszałek Województwa [...] w W. stwierdził wykonywanie przez P. P. Sp. z o.o. w W. działalności organizatora turystyki bez wymaganego wpisu do Rejestru Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych Województwa [...] oraz orzekł o zakazie prowadzenia przez ww. działalności organizatora i pośrednika turystycznego przez okres trzech lat. W uzasadnieniu organ wskazał, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zaś protokół kontroli wraz z załącznikami oraz oferta wyjazdu do S. L. dowodzą, że proponowany wyjazd mógł być w świetle przepisów ustawy o usługach turystycznych uznany za imprezę turystyczną. Organ wskazał, że ze wskazanej wyżej oferty wynikało, iż oprócz usługi transportowej Spółka proponowała uczestnikom imprezy również usługę gastronomiczną, zaś zwarcie informacji o zastrzeżeniu prawa do zmiany programu imprezy lub jej odwołania z przyczyn niezależnych od firmy, świadczyło o tym, że Spółka była organizatorem imprezy. Organ wskazując na treść art. 3 pkt 2 ustawy o usługach turystycznych, zgodnie z którym imprezą turystyczną są co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeśli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo program przewiduje zmianę miejsca pobytu, uznał, że P. P. Sp. z o.o. prowadziła działalność organizatora turystyki na co wskazywały dokumenty zgromadzone w postępowaniu administracyjnym.

Decyzją z dnia [...] marca 2008 r., nr [...] Minister Sportu i Turystyki po rozpoznaniu odwołania od decyzji organu pierwszej instancji uchylił ją w części dotyczącej zakazu prowadzenia przez stronę działalności pośrednika turystycznego i stwierdził wykonywanie przez P. P. Sp. z o.o. w W. działalności gospodarczej w zakresie organizacji imprez turystycznych bez wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych i zakazał wykonywania P. P. Sp. z o.o. w W. działalności organizatora turystyki przez okres trzech lat. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał na treść cytowanego przepisu art. 3 pkt 2 ustawy o usługach turystycznych wskazując, że osoby wyjeżdżające do innej miejscowości w zależności od korzystania bądź nie z noclegu należy traktować jako turystów a świadczone na ich rzecz usługi należy traktować jako usługi turystyczne w rozumieniu powołanej ustawy o świadczeniu usług turystycznych. Organ wskazał również, iż z art. 3 pkt 4 cytowanej ustawy wynika, że organizowaniem imprez turystycznych jest przygotowywanie lub oferowanie, a także realizacja imprez turystycznych. Sytuacja prawna przedsiębiorców organizujących handlowe wyjazdy promocyjne uzależniona jest od sposobu organizowania tych wyjazdów. Organ odwoławczy stanął na stanowisku, że jeżeli przedmiotem odpłatnego świadczenia za cenę zryczałtowaną, nawet promocyjną nie pokrywająca rzeczywistych kosztów, jest przewóz połączony np. z posiłkiem, zwiedzaniem obiektu itp., a dodatkowo w trakcie tego przejazdu lub w miejscu docelowym prezentowane są towary lub usługi, to działalność taka nabiera wówczas charakteru działalności organizatora imprez turystycznych. Organ odwoławczy wskazał, że strona zorganizowała w czerwcu i lipcu 2007 r. 105 prezentacji produktów z dowozem uczestników do innej miejscowości w związki z czym uznał, że przewiezienie uczestników do innej miejscowości było niczym innym jak zmianą miejsca pobytu, a usługi transportowe i usługi związane z wyżywieniem świadczone przez stronę uczestnikom wyjazdów sponsorowanych stanowiło usługi turystyczne w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych. Organ odwoławczy podkreślił, że za usługi związane z wyjazdem strona pobierała od uczestników opłaty zapewniając w zamian przejazd autokarem turystycznym oraz wyżywienie i możliwość zwiedzania okolicznych atrakcji turystycznych. Zdaniem Ministra Sportu i Turystyki organizowanie przez stronę tego typu wyjazdów było rodzajem imprez turystycznych ponieważ strona świadczyła przynajmniej dwie usługi turystyczne – transportową i żywieniową, które tworzyły jednolity program objęty ceną i program przewidywał zmianę miejsca pobytu. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 107 § 3 K.p.a. w decyzji organu pierwszej instancji, organ odwoławczy stwierdził, iż uzasadnienie tej decyzji zawierało merytoryczne wyjaśnienie, będące podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Stwierdził również, że organ pierwszej instancji nie odniósł się do wszystkich wyjaśnień złożonych przez stronę w piśmie z dnia 2 listopada 2007 r. jednakże w ocenie organu odwoławczego nie stanowiło to naruszenia art. 107 K.p.a. wobec zawarcia w osnowie decyzji rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę na powyższą decyzję podniósł, że przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji Spółka złożyła w dniu 7 listopada 2007 r. pismo, w którym wypowiedziała się co do stawianych zarzutów naruszenia przepisów ustawy usługach turystycznych, a uwagi te zostały przez organ administracyjny zbadane i dlatego zarzut uniemożliwienia wypowiedzenia się stronie przed wydaniem decyzji przez organ administracyjny pierwszej instancji jest nieuzasadniony. Sąd wskazał, iż również przed wydaniem decyzji przez organ odwoławczy strona została wezwana pismem z dnia [...] stycznia 2008 r. do złożenia określonych dokumentów i informacji. Spółka przedłożyła właściwe dokumenty i wyjaśnienia w dniu 22 lutego 2008 r. i wyłącznie te dodatkowe dokumenty i wyjaśnienia stanowiły uzupełnienie materiału dowodowego. Decyzja Ministra Sportu i Turystyki wydana została w dniu [...] marca 2008 r. tym samym także w postępowaniu odwoławczym nie naruszono prawa strony do wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji.

Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia prawa materialnego Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż poza sporem był fakt nieposiadania przez skarżącą Spółkę wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, a tym samym nie mogła ona prowadzić działalności, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych. Spółka składała oferty, które po wypełnieniu przez chętnych z podaniem imienia, nazwiska, adresu, kodu pocztowego, godziny i jednego z miejsc wyjazdu wskazanego przez organizatora, dawało prawo uczestniczenia w wyjeździe. Przed wyjazdem osób, które wypełniły ofertę musiały wylegitymować się dowodem osobistym i dokonać wpłaty w wysokości podanej w ofercie. Oferta podawała program wyjazdu – przejazd autokarem w obie strony, prezentacja produktów oferowanych przez sponsorów i zwiedzanie atrakcyjnych miejsc. Nadto podkreślano, że organizator zapewnia smaczny obiad fundowany przez sponsora wyjazdu. Oferowana usługa nie była powiązana z noclegami i nie trwała 24 godziny. W ocenie Sądu pierwszej instancji niewątpliwie jednak oferowano i wykonywano co najmniej dwie usługi turystyczne w ramach jednolitego programu objętego wspólną ceną.

Sąd pierwszej instancji wskazał na treść art. 3 pkt 1 cytowanej określającego usługi turystyczne jako usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Zdaniem Sądu do "wszystkich innych usług" nie sposób nie zaliczyć co najmniej usługi transportowej i obiadu, a usługi te świadczone były osobom odwiedzającym, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych.

Sąd pierwszej instancji podniósł również, iż aby co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte jedną wspólną ceną można było zaliczyć do imprezy turystycznej, o której mowa w art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy, program takiej imprezy musi przewidywać zmianę miejsca pobytu. Z definicji osoby odwiedzającej zwartej w art. 3 pkt 10 ustawy Sąd pierwszej instancji wyprowadził wniosek, iż kto podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu dokonuje zmiany miejsca pobytu. Podobnie zmianę miejsca pobytu definiuje art. 3 pkt 3 ustawy o usługach turystycznych określając czym jest wycieczka w rozumieniu ustawy.

Reasumując Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarżąca Spółka zapewniała co najmniej dwie usługi turystyczne objęte wspólną ceną, tworzące jednolity program z jednoczesną zmianą miejsca pobytu uczestników. Składając oferty tych imprez turystycznych Spółka działała jak organizator imprez turystycznych w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy o usługach turystycznych. Sąd pierwszej instancji wskazał również, że w świetle cytowanego przepisu organizowanie imprez turystycznych polega na przygotowywaniu lub oferowaniu, a także na realizacji imprez turystycznych. Oferty imprez turystycznych nosiły logo skarżącej Spółki, jej telefon i adres, a więc nie mogło budzić wątpliwości, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że oferty pochodziły od Spółki w konsekwencji była ona przedsiębiorcą organizującym imprezy turystyczne, czyli w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy organizatorem turystyki, a na tą działalność powinna uzyskać wpis w rejestrze, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych.

Skargą kasacyjną pełnomocnik P. P. Sp. z o.o. w W. zaskarżył powyższy wyrok w całości wnosząc o jego zmianę przez uchylenie decyzji Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] marca 2008 r. w części stwierdzającej wykonywanie przez skarżącą działalności gospodarczej w zakresie organizacji imprez turystycznych bez wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych i zakazującej wykonywania przez skarżącą działalności organizatora turystyki przez okres trzech lat, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku. Ponadto pełnomocnik wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. błędna wykładnię art. 10 § 1 K.p.a. co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

2. błędna wykładnię art. 81 K.p.a. co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

3. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, ze skarżącą zawiadomiono o zakończeniu postępowania dowodowego oraz umożliwiono jej wypowiedzenie się przed wydaniem zarówno decyzji przez organ pierwszej instancji jak i decyzji ostatecznej,

4. naruszenie art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a.,

5. błędną wykładnię art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych przez przyjęcie, że skarżąca prowadziła działalność organizatora turystyki.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, iż decyzja Marszałka Województwa [...] wydana została z naruszeniem art. 10 § 1 i art. 81 K.p.a., gdyż organ pierwszej instancji zawiadomił skarżącą jedynie o wszczęciu postępowania natomiast Skarżąca nie została poinformowana o zakończeniu postępowania dowodowego i nie została poinformowana o prawie wypowiedzenia się odnośnie zebranego materiału dowodowego przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji. Autor skargi kasacyjnej wskazał, że z uzasadnienia decyzji tego organu wynikało, iż Marszałek Województwa [...] potraktował zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia [...] października 2007 r. również jako zawiadomienie o możliwości złożenia końcowego oświadczenia, co stanowiło naruszenie powołanych art. 10 § 1 i 81 K.p.a. Autor skargi kasacyjnej zarzucił, iż skarżąca w szczególności nie mała możliwości wyjaśnienia zastrzeżenia zgłoszonego do protokołu kontroli nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. oraz wyjaśnienia przyczyn podpisania tego protokołu. Zdaniem kasatora organ pierwszej instancji wypaczył sens złożonego oświadczenia oraz przyjął, wbrew intencji skarżącej, podpisanie wskazanego protokołu za potwierdzenie przez skarżącą prowadzenia działalności organizatora turystyki, co w oczywisty sposób miało wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Autor skargi kasacyjnej zaznaczył, iż również organ odwoławczy uchybił regulacjom zawartym w art. 10 § 1 i 81 K.p.a. gdyż jak wynika to z uzasadnienia decyzji z dnia [...] marca 2008 r. organ ten również przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, zwracając się do skarżącej o przedłożenie dokumentów. Mimo zebrania nowego materiału dowodowego, skarżąca i tym razem nie została poinformowana o zakończeniu postępowania dowodowego przed wydaniem decyzji, co stanowiło naruszenia przez Ministra Sportu i Turystyki przepisów art. 10 § 1 i 81 K.p.a.

Przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji stanowiska, że skarżącej umożliwiono wypowiedzenie się przed wydaniem decyzji przez organy obu instancji, było w ocenie autora skargi kasacyjnej zaprzeczeniem stanowi faktycznemu sprawy i stanowiło w istocie naruszenie powołanych art. 10 § 1 i art. 81 K.p.a.

Autor skargi kasacyjnej podniósł także, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do wszystkich zarzutów stawianych przez skarżącą w skardze., sąd pierwszej instancji w szczególności nie odniósł się do zarzutu naruszenia przez organ odwoławczy art. 107 § 3 K.p.a. poprzez nieodniesienie się do wszystkich wyjaśnień skarżącej złożonych w toku postępowania. Powyższe stanowiło w ocenie kasatora naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., albowiem naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. przez organy administracji stanowiło istotną część skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zatem Sąd ten powinien odnieść się do postawionych tam zarzutów. Brak takiego odniesienia się nie pozwala, w ocenia autora skargi kasacyjnej na weryfikację słuszności postawionego przez skarżącą zarzutu, co w konsekwencji uniemożliwia instancyjna kontrolę wydanego w niniejszej sprawie wyroku.

Autor skargi kasacyjnej wskazał na naruszenie przez Sąd I instancji art. 3 ustawy o usługach turystycznych poprzez przyjęcie, że skarżącą prowadziła działalność organizatora turystyki powołując się w tym zakresie na wyjaśnienia składane trakcie postępowania administracyjnego oraz zawarte w skardze.

W ocenie autora skargi kasacyjnej gdyby uznano, że usługi świadczone przez skarżącą są usługami turystycznymi w rozumieniu ustawy, to nie składają się one na imprezę turystyczną, albowiem wyjazdy sponsorowane nie trwają ponad 24 godziny i nie obejmują noclegu, a program wyjazdu nie przewiduje zmiany miejsca pobytu. Wyjazdy te nie odpowiadały powyższym kryteriom, w szczególności nie trwały 24 godzin jak również kryterium zmiany miejsca pobytu nie zostało spełnione. Wobec braku definicji w ustawie o usługach turystycznych pojęcia "zmiany miejsca pobytu", zdaniem autora skargi kasacyjnej należało posłużyć się przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności, a w szczególności jej art. 7 ust 1. z uwagi na przebieg wyjazdu nie można było przyjąć, zdaniem autora skargi kasacyjnej, że dochodzi podczas niego do zmiany miejsca pobytu uczestników w rozumieniu wskazanego przepisu.

Reasumując w ocenie kasatora nie można było przyjąć, iż imprezy organizowane przez skarżącą Spółkę były imprezami turystycznymi w rozumieniu ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Na wstępie przypomnieć należy, iż skargę kasacyjną zgodnie z treścią przepisu art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszenie przepisów postępowania jeśli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a która w niniejszej sprawie nie zachodzi. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego określenia podstaw kasacyjnych i zarzutów, co oznacza obowiązek wnoszącego skargę kasacyjną powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem autora skargi kasacyjnej uchybił Sąd pierwszej instancji w skarżonym orzeczeniu, uzasadnienie ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia przepisów postępowania wykazania, że wytknięte naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nie odpowiadająca tym wymogom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.

Wymogiem formalnym skargi kasacyjnej jest przytoczenie podstaw skargi kasacyjnej określonych w powołanym powyżej art. 174 p.p.s.a., albowiem Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego konkretyzowania podstaw kasacyjnych, a tym samym obowiązkiem autora skargi kasacyjnej jest powołanie jednej lub obu podstaw wymienionych w cytowanym przepisie ze wskazaniem, które przepisy zostały naruszone, na czym polegało naruszenie, czy miało wpływ na wynik sprawy i jaki. Podkreślić należy, iż powołując się na zarzut naruszenia prawa materialnego autor skargi kasacyjnej powinien wskazać, na czym polegała jego błędna wykładania lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być prawidłowa wykładania i prawidłowe zastosowanie. Przy zarzucie naruszenia prawa procesowego należy zaś wskazać przepis prawa, który w ocenie kasatora naruszył sąd, określić, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wskazać również należy, iż w sytuacji przytoczenia w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia przepisów postępowania w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje zarzut, określony w pkt 2 powołanego przepisu, bowiem dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny sprawy przyjęty przez Sąd pierwszej instancji jest prawidłowy gdyż nie został zakwestionowany lub skutecznie podważony można przejść do kontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego sprawy pod zastosowany przez Sąd przepis prawa materialnego.

Skarga kasacyjna sporządzona przez pełnomocnika Spółki P. P. nie odpowiada powyżej wskazanym wymogom albowiem w jej petitum nie powołano w ogóle podstaw, o których mowa w art. 174 p.p.s.a., ze wskazaniem konkretnych zarzutów odnoszących się do naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego oraz przepisów postępowania. Podkreślić należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego formułowania podstaw skargi kasacyjnej jak również nie jest rzeczą tego sądu domyślać się intencji jej autora w zakresie stawianych zarzutów.

Ocena stawianych w punktach do 1 od 3 skargi kasacyjnej zarzutów błędnej wykładni art. 10 § 1 K.p.a., art. 81 K.p.a. co miało w ocenie jej autora istotny wpływ na wynik sprawy oraz błędnego ustalenia stanu faktycznego, polegającego na przyjęciu, że skarżącą zawiadomiono o zakończeniu postępowania dowodowego oraz umożliwiono jej wypowiedzenie się przed wydaniem zarówno decyzji przez organ pierwszej instancji jak i decyzji ostatecznej usuwa się spod kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Powyższe zarzuty odnoszą się do decyzji organów obu instancji zamiast do wyroku Sądu pierwszej instancji Wojewódzki Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu skargi ocenia, czy nie doszło do naruszenia przepisów regulujących postępowanie administracyjne przez organy administracji w świetle kryteriów i zasad ustanowionych w przepisach prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Obowiązkiem autora skargi kasacyjnej było wskazanie przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które naruszył Sąd pierwszej instancji oceniając legalność zaskarżonej decyzji i wpływu ich naruszenia na wynik sprawy. Ograniczenie się zatem w skardze kasacyjnej do zarzutu naruszenia przez sąd pierwszej instancji jedynie wskazanych przepisów postępowania administracyjnego jest zarzutem nieusprawiedliwionym.

Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. zawiera wytyczne co do niezbędnych składników jakie powinno zawierać uzasadnienie wyroku. Wyliczenie zawarte w tym przepisie zawiera zwięzłe przestawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawna rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.

Jak zatem widać na uzasadnienie wyroku sądu administracyjnego składa się kilka składników, a więc zarzut naruszenia powołanego art. 141 § 4 p.p.s.a. poza ogólnikowym stwierdzeniem o naruszeniu tego przepisu powinien określać, którego z elementów uzasadnienia zabrakło lub w jaki sposób przepis ten został naruszony i jaki wpływ naruszenie to miało na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna poza stwierdzeniem, iż zarzuca wyrokowi Sądu pierwszej instancji naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. i wskazaniem w uzasadnieniu, iż naruszenie to odnosi się do nierozważenia wszystkich zarzutów podniesionych przez skarżącą w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a w szczególności w zakresie zarzutu naruszenia przez organy art. 107 § 3 K.p.a., nie wskazuje w sposób konkretny, którego z elementów uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji dotyczy zarzucane naruszenie oraz na czym dokładnie to naruszenie w ocenie autora skargi kasacyjnej polegało. Powołanie się w uzasadnieniu skargi kasacyjnej na zarzuty skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję organu administracji stoi w sprzeczności z wymogami jakie stawia temu środkowi odwoławczemu art. 176 p.p.s.a., a ponadto prowadziłby do niedopuszczalnej sytuacji, w której odesłanie do pisma procesowego zawartego w aktach sprawy niejako miałoby zastąpić obowiązek sporządzenia uzasadnienia w danym zakresie (por. postanowienie NSA z 5 sierpnia 2004r., sygn. akt FSK 299/04).

Zarzut naruszenia przez WSA art. 3 ustawy o usługach turystycznych, autor skargi kasacyjnej uzasadnił w ten sposób, że " uzasadnienie stanowiska zostało przez skarżącą wyczerpująco przedstawione w wyjaśnieniach składanych przez skarżącą w niniejszej sprawie oraz w skardze, znajdujących się w aktach sprawy. Skarżąca w całości podtrzymuje twierdzenia tam zawarte". Obowiązkiem autora skargi kasacyjnej, jako profesjonalisty, któremu ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powierza na mocy art. 175 p.p.s.a. sporządzenie skargi kasacyjnej, jest takie jaj skonstruowanie i uzasadnienie stawianych tam zarzutów aby Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy nie miał wątpliwości co do przedmiotu oraz granic skargi kasacyjnej, a także nie musiał samodzielnie wobec postawionych w petitum zarzutów określać czy ustalać w jakim zakresie zarzuty odnoszą się do skarżonego wyroku Sądu pierwszej instancji.

Skarga kasacyjna w zakresie naruszenia prawa materialnego zarzuca wyrokowi Sądu pierwszej instancji błędną wykładnię art. 3 ustawy o usługach turystycznych poprzez przyjęcie, że skarżąca Spółka prowadziła działalność organizatora turystyki. Zwrócić uwagę należy, iż powołany przepis zawiera 14 punktów, a postawiony w petitum skargi kasacyjnej zarzut nie precyzuje jednostki redakcyjnej, której naruszenie zarzuca autor skargi kasacyjnej, co stoi w sprzeczności z wymogami art. 176 p.p.s.a. Dopiero uzasadnienie skargi kasacyjnej określa, którego punktu cytowanego artykułu dotyczyło to naruszenie, podkreślając jednocześnie, iż interpretacja art. 3 ust. 2 ustawy o usługach turystycznych, w ocenie autora skargi kasacyjnej przemawia za tym, że usługi świadczone przez Spółkę P. P. nie są usługami turystycznymi w rozumieniu tego przepisu, co uniemożliwia uznanie imprez organizowanych przez Spółkę za imprezy turystyczne w rozumieniu ustawy.

Sąd pierwszej instancji dokonał analizy art. 3 wskazując na treść art. 3 pkt 1 cytowanej ustawy określającego usługi turystyczne jako usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Zdaniem Sądu do "wszystkich innych usług" nie sposób nie zaliczyć co najmniej usługi transportowej i obiadu, a usługi te świadczone były osobom odwiedzającym, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż aby co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte jedną wspólną ceną można było zaliczyć do imprezy turystycznej, o której mowa w art. 4 ust 1 cytowanej ustawy, program takiej imprezy musi przewidywać zmianę miejsca pobytu. Z definicji osoby odwiedzającej zwartej w art. 3 pkt 10 ustawy Sąd pierwszej instancji wyprowadził wniosek, iż kto podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu dokonuje zmiany miejsca pobytu. Podobnie zmianę miejsca pobytu definiuje art. 3 pkt 3 ustawy o usługach turystycznych określając czym jest wycieczka w rozumieniu ustawy.

Reasumując Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarżąca Spółka zapewniała co najmniej dwie usługi turystyczne i objęte wspólną ceną, tworzące jednolity program z jednoczesną zmianą miejsca pobytu uczestników. Składając oferty tych imprez turystycznych Spółka działała jak organizator imprez turystycznych w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy o usługach turystycznych. Sąd pierwszej instancji wskazał również, że przepis ten określa, iż organizowanie imprez turystycznych polega na przygotowywaniu lub oferowaniu, a także na realizacji imprez turystycznych. Oferty imprez turystycznych nosiły logo skarżącej Spółki, jej telefon i adres, a więc nie mogło budzić wątpliwości, że Spółka była przedsiębiorcą organizującym imprezy turystyczne, czyli w rozumieniu art. 3 pkt 5 ustawy organizatorem turystyki, a na tą działalność powinna uzyskać wpis w rejestrze, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych.

Powyższe oznacza, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał wykładni art. 3 cytowanej ustawy o usługach turystycznych i wbrew zarzutom autora skargi kasacyjnej, wykładnia ta nie jest błędna.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.