Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Romała (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Fabińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 listopada 2013 r. sprawy ze skargi A. R. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

A. R. wystąpił do Dyrektora Izby Skarbowej, działającego z upoważnienia Ministra Finansów, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości.

W uzasadnieniu wnioskodawca podał, że zamierza dokonać zbycia nieruchomości, która uprzednio była przedmiotem przeniesienia na zabezpieczenie spłaty pożyczki. A. R. podał, że w dniu 4 kwietnia 2005 r. pomiędzy Pożyczkodawcą a spółką

z o.o. jako Pożyczkobiorcą została zawarta umowa pożyczki. Wnioskodawca, jako poręczyciel przedmiotowej pożyczki, celem zabezpieczenia zobowiązania do zwrotu pożyczki, mocą umowy zawartej dnia 13 kwietnia 2005 r. w formie aktu notarialnego przeniósł prawo własności lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej na Pożyczkodawcę. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowie przedmiot umowy miał pozostać we władaniu wnioskodawcy z jego obowiązkiem ponoszenia opłat eksploatacyjnych, komunalnych i z tytułu zarządu nieruchomością wspólną. Strony ustaliły również, że wydanie przedmiotu umowy Pożyczkodawcy nastąpi w wypadku niespłacenia pożyczki, natomiast pod warunkiem całkowitej spłaty pożyczki w terminie 10. dni od dnia jej zapłaty wraz z odsetkami Pożyczkodawca zobowiązał się do zwrotnego przeniesienia nieruchomości na poręczyciela. W § 4 pkt 3 umowy postanowiono, że Pożyczkodawcy w wypadku niespłacenia pożyczki w zakreślonym terminie przysługuje prawo do zaspokojenia się

z przedmiotu umowy. Umowa przeniesienia nieruchomości na zabezpieczenie zobowiązania zawarta została w formie aktu notarialnego. Nieruchomość będąca przedmiotem umowy przeniesienia na zabezpieczenie spłaty pożyczki została nabyta przez wnioskodawcę w dniu 16 lutego 2005 r. Zwrotne przeniesienie własności nieruchomości na Pożyczkobiorcę miało nastąpić po dokonaniu pełnej spłaty pożyczki, termin zwrotu pożyczki został ustalony najpóźniej do 15 maja 2005 r.

A. R. podał również, że w dniu 17 marca 2011 r. zawarta została umowa przeniesienia prawa własności przedmiotowej nieruchomości. W § 2 pkt 1 tej umowy strony postanowiły, że rozwiązują, ze skutkiem wstecznym od dnia 4 kwietnia 2005 r., umowę poręczenia zawartą pomiędzy wnioskodawcą a Pożyczkodawcą. W dalszej części tej umowy Pożyczkodawca zwrotnie przeniósł prawo własności lokalu wraz z udziałem

w nieruchomości wspólnej będącej przedmiotem umowy zawartej 13 kwietnia 2005 r.

Wnioskodawca wskazał również, że około 8/9 kwietnia 2005 r., jako prezes zarządu spółki z o.o., otrzymał od prokurenta tej spółki informację, że pilnie potrzebne jest "zabezpieczenie" bliżej nieokreślonej transakcji z zagranicznym podmiotem, która miała jakoby przysporzyć spółce znacznych środków obrotowych, istotnych dla spółki, z uwagi na trudną sytuację, w której spółka ta się znajdowała. W dniu 13 kwietnia 2005 r. wnioskodawca – nadal nie wtajemniczony w szczegóły transakcji – udał się wraz

z prokurentem i przed notariuszem złożył oświadczenie woli, dotyczące przeniesienia prawa własności nieruchomości. Już po dniu 13 kwietnia 2005 r. prokurent spółki przedłożył wnioskodawcy do podpisania oświadczenie woli datowane na dzień 4 kwietnia 2005 r., zgodnie z treścią którego wnioskodawca wyraził w imieniu spółki zgodę na zawarcie z prokurentem tejże spółki umowy pożyczki pieniężnej na kwotę 180.000 zł, jak również przewłaszczenia na zabezpieczenie tej transakcji należącej do niego nieruchomości o wartości szacowanej na 50.000 zł. Prokurent uzasadniał, że umowa ta jest powiązana z aktem notarialnym z dnia 13 kwietnia 2005 r. i jej podpisanie nie ma większego skutku dla wnioskodawcy, bo dotyczy tylko okresu do końca miesiąca, a potem "wszystko się wyjaśni".

A. R. podkreślił, że w dacie składania swojego podpisu na obu ww. umowach działał pod wpływem błędu co do treści tych czynności prawych, albowiem pozostawał w błędnym przekonaniu, że kwota, na którą opiewa umowa, zostanie istotnie pożyczona spółce, tymczasem środki te albo nigdy nie zostały oddane do dyspozycji spółki, bądź też zostały wykorzystane na potrzeby nieznanych osób na nieustalony cel. Na zabezpieczenie umowy wnioskodawca zadysponował najistotniejszym składnikiem swojego majątku prywatnego, tj. ww. nieruchomością lokalową. Konstrukcja prawna umowy uniemożliwiała uprawnionemu jakąkolwiek kontrolę nad przepływem kwoty, na którą umowa formalnie opiewała, albowiem nie miał on prawa wglądu do obrotów na obu kontach, pomiędzy którymi miał jakoby nastąpić przepływ środków finansowych. Pożyczka na kwotę 180.000 zł nie została spłacona, wobec czego prawo własności nieruchomości – zgodnie

z konstrukcją przewłaszczenia na zabezpieczenie – przeszło na prokurenta.

Wnioskodawca podał, że pismem z dnia 24 lipca 2009 r. uchylił się od skutków obu oświadczeń woli, zaś w dniu 17 kwietnia 2010 r. wytoczył przeciwko prokurentowi powództwo o stwierdzenie nieważności umów z dnia 4. oraz 13. kwietnia 2005 r. jako obarczonych wadami oświadczenia woli. W dniu 24 marca 2011 r. strony zawarły przed sądem ugodę, a postępowanie zostało umorzone wobec faktu, że prokurent nieodpłatnie przeniósł zwrotnie na wnioskodawcę prawo własności nieruchomości lokalowej, objętej sporem. W ten sposób wnioskodawca nie tyle nabył, co odzyskał prawo utracone wcześniej wskutek wadliwej (obarczonej wadą) czynności prawnej.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym wnioskodawca zwrócił się

z pytaniem, czy jeżeli przeniesienie na zabezpieczenie spłaty pożyczki nie stanowi odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – dalej jako "u.p.d.o.f.", czy w przypadku (przyszłego) zbycia przedmiotowej nieruchomości nie znajdzie zastosowania przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, z uwagi na upływ 5 letniego okresu posiadania tejże nieruchomości, tj. od 16 lutego 2005 r.?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie wnioskodawca podał, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment nabycia przedmiotowej nieruchomości. A. R. opisał następnie istotę umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz zaznaczył, że własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani

z zastrzeżeniem. Zaakcentował również, że w przedmiotowej sprawie zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie miało na celu jedynie zabezpieczenie przysługującej wierzytelności, a nie nabycie przez wierzyciela własności przewłaszczonego przedmiotu.

Mając na uwadze przepis art. 10 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. wnioskodawca stwierdził, że przewłaszczenie w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki, stanowi źródło przychodów, o którym mowa ust. 1 pkt 8 art. 10 ww. ustawy, w sytuacji, gdy następuje ostateczne przeniesienie własności nieruchomości, tj. gdy podmiot zobowiązany do zwrotu zaciągniętej pożyczki nie wykona ciążącego na nim obowiązku. Jednakże samo zawarcie umowy przeniesienia nieruchomości w celu zabezpieczenia spłaty pożyczki, tak jak

w rozpatrywanym przypadku, nie wywołuje skutków podatkowych na gruncie u.p.d.o.f. i nie może być uznane za nabycie w rozumieniu art. 10 ust 1 pkt 8 tej ustawy. Zdaniem wnioskodawcy, na gruncie u.p.d.o.f. moment nabycia nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie zaciągniętej pożyczki został przesunięty do czasu ostatecznego przeniesienia przedmiotu umowy przewłaszczenia. Okoliczność ta ziści się dopiero wtedy, gdy pożyczkobiorca lub poręczyciel nie dokonają spłaty zaciągniętej pożyczki. Z uwagi na zobowiązanie Pożyczkodawcy powrotnego przeniesienia własności w razie prawidłowego wykonania umowy pożyczki przez pożyczkobiorcę, jak również ze względu na podstawę przeniesienia własności nieruchomości na Pożyczkodawcę oraz ograniczenia Pożyczkodawcy w wykonywaniu jego uprawnień właścicielskich w określonym przez strony umowy terminie – można stwierdzić, że nie nastąpiło ostateczne przeniesienie własności nieruchomości. Przy takim założeniu zawarcie przedmiotowej umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, a następnie powrotne przeniesienie własności nieruchomości w wyniku rozwiązania przez strony umowy pożyczki, nie będzie rodzić skutków podatkowych

w postaci powstania przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Zdaniem wnioskodawcy, w przedstawionym przez niego stanie faktycznym nie spełniła się dyspozycja, o której mowa w art. 10 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., tj. nie będzie miało ani nie nastąpiło ostateczne przeniesienie własności nieruchomości na Pożyczkodawcę. Zatem czynność zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości z Pożyczkodawcy na poręczyciela nie stanowi dla wnioskodawcy czynności opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Skoro zaś przeniesienie własności nieruchomości na zabezpieczenie spłaty zaciągniętej pożyczki nie wypełnia dyspozycji przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., to w przypadku przyszłego zbycia przedmiotowej nieruchomości nie znajdzie zastosowanie przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, z uwagi na upływ pięcioletniego okresu posiadania tejże nieruchomości. W takim stanie rzeczy, skoro opisany powyżej mechanizm nie powodował na gruncie przepisów u.p.d.o.f. momentu nabycia nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie zaciągniętej pożyczki, nie generował również przychodu, należy uznać, że w przypadku zbycia przedmiotowej nieruchomości w najbliższym czasie nie znajdzie zastosowanie przepis

art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. z uwagi na upływ 5 letniego okresu posiadania tejże nieruchomości, tj. od 16 lutego 2005 r.

W interpretacji indywidualnej z dnia 14 marca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej, działający z upoważnienia Ministra Finansów, stwierdził, że stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ administracji wyjaśnił, że umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie należy do umów nienazwanych i jest zawierana na podstawie przepisów art. 155, art. 156 oraz art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) – dalej jako "k.c.". Przewłaszczenie na zabezpieczenie polega na zabezpieczeniu wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela własności oznaczonej rzeczy z równoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do korzystania z rzeczy w sposób określony w umowie i do powrotnego przeniesienia własności rzeczy po zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności. Przedmiotem umowy przewłaszczenia mogą być także nieruchomości. Warunek pojawia się natomiast przy oświadczeniu w umowie przewłaszczenia odnośnie zwrotnego przeniesienia na dłużnika własności nieruchomości. Przeniesienie to odbywa się właśnie pod warunkiem, którym jest spełnienie świadczenia kredytowego przez dłużnika.

Opierając się na orzecznictwie sądowym Minister Finansów wskazał, że przy przewłaszczeniu nieruchomości na zabezpieczenie wierzyciel uzyskuje jej własność bezwarunkowo, stając się powiernikiem dłużnika co do jego nieruchomości. Umowa przewłaszczenia zawiera bowiem w sobie, jeżeli chodzi o oświadczenie dłużnika, podwójny skutek zobowiązująco – rozporządzający, zgodnie z art. 155 § 1 k.c. Stanowi ona również podstawę zmiany wpisu w księdze wieczystej. Powiernik ma również możność zbycia nieruchomości. Natomiast stosunkiem prawnym, w oparciu o który dokonujący przewłaszczenia zachowa posiadanie nieruchomości, podobnie jak w sytuacji rzeczy ruchomych oznaczonych indywidualnie i rodzajowo, jest stosunek użyczenia. Czas trwania użyczenia będzie w tym wypadku oznaczony – pokrywać się będzie z czasem trwania stosunku prawnego, stanowiącego przyczynę przeniesienia własności nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze organ administracji stanął na stanowisku, że jeżeli strony zawrą umowę przenoszącą własność nieruchomości na zabezpieczenie to takie przeniesienie ma skutek ostateczny już z chwilą jej zawarcia, a nie później. Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie przenosi własność rzeczy na wierzyciela, a dłużnik zachowuje prawo posiadania i używania rzeczy.

Minister Finansów wskazał następnie, że z art. 10 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. wynika, iż przewłaszczenie w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki, stanowi źródło przychodów, o którym mowa w ust. 1 pkt 8, w sytuacji, gdy następuje ostateczne przeniesienie własności nieruchomości, a więc gdy podmiot zobowiązany do zwrotu zaciągniętej pożyczki (kredytu) nie wykona ciążącego na nim obowiązku. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że pożyczka nie została spłacona, prawo własności nieruchomości – zgodnie z konstrukcją przewłaszczenia na zabezpieczenie – przeszło na prokurenta. Powyższe stanowiło zatem źródło przychodów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Zdaniem organu administracji, skoro wnioskodawca dokonał przeniesienia własności nieruchomości na prokurenta, a następnie w 2011 r. doszło do zwrotnego przeniesienia własności na wnioskodawcę, to w 2011 r. mamy też do czynienia z nabyciem przez wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. W konsekwencji, w przypadku odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości, pięcioletni termin, o którym mowa w tym przepisie, należy liczyć od końca 2011 r.

Po bezskutecznym wezwaniu organu administracji do usunięcia naruszenia prawa A. R. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę,

w której podniósł, że podtrzymanie interpretacji indywidualnej jako nieprawidłowej jest dla niego wybitnie niekorzystne i niesprawiedliwe. Zdaniem skarżącego, z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że była to próba wrogiego przejęcia nieruchomości zakończona niepowodzeniem, czego organ interpretacyjny nie uwzględnił. W związku z tym A. R. zwrócił się do Sądu o pomoc i zmianę wydanej interpretacji jako interpretacji prawidłowej potwierdzającej własność od dnia 16 lutego 2005 r., co umożliwi mu dysponowanie własnością.

Dyrektor Izby Skarbowej, działający z upoważnienia Ministra Finansów,

w odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku ustalił i zważył, co następuje:

Zakres kontroli sprawowanej przez wojewódzkie sądy administracyjne określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), stanowiąc w art. 1, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta obejmuje orzekanie

w sprawach, których katalog zawiera art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – dalej jako "P.p.s.a". W określonych przez ten artykuł przedmiotowych granicach kognicji sądów administracyjnych mieści się m.in. orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a P.p.s.a.).

Stosownie do treści art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że sąd, dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu

(np. interpretacji indywidualnej), ma nie tylko prawo, ale i obowiązek uwzględnić okoliczności niepowołane w skardze, lecz mające wpływ na tę ocenę.

W ramach tak wyznaczonych kompetencji Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Gdańsku stwierdza, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej, działającego z upoważnienia Ministra Finansów, przedstawione w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, jest prawidłowe.

Jedynym zarzutem sformułowanym w skardze jest nieuwzględnienie przez organ okoliczności nieudanej próby wrogiego przejęcia nieruchomości.

W ocenie tutejszego Sądu okoliczność ta nie ma żadnego znaczenia dla oceny, czy zaskarżona interpretacja indywidualna odpowiada prawu.

Okoliczności faktyczne przywołane na etapie postępowania sądowego nie mają wpływu na sądową kontrolę zaskarżonej interpretacji indywidualnej, albowiem możliwość przedstawienia przez wnioskodawcę okoliczności dotyczących stanu faktycznego kończy się w dacie wydania tej interpretacji. Z tym momentem wnioskodawca nie może już, czy to w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, a tym bardziej na etapie postępowania sądowego, skutecznie powoływać okoliczności faktycznych uprzednio nie podniesionych. Organ interpretacyjny i Sąd tych nowych okoliczności nie mogą brać pod uwagę przy załatwianiu sprawy. To we wniosku o udzielenie interpretacji (ewentualnie jego uzupełnieniu złożonym przed wydaniem indywidualnej interpretacji) ma być zawarte wyczerpujące (pełne) przedstawienie stanu faktycznego. Konsekwencje błędnie (lub niepełnie) podanego stanu faktycznego ponosi wnioskodawca.

Istota sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy zamierzone zbycie nieruchomości nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego,

w którym nastąpiło jego nabycie.

Zdaniem skarżącego, nabycie to nastąpiło w dniu 16 lutego 2005 r., albowiem na fakt ten nie mogły rzutować okoliczności związane z przeniesieniem własności tej nieruchomości w dniu 13 kwietnia 2005 r. jako zabezpieczenie wierzytelności z tytułu umowy pożyczki. Natomiast zdaniem organu interpretacyjnego, nabycie nieruchomości nastąpiło w dniu 17 marca 2011 r., kiedy to umową sporządzoną w formie aktu notarialnego Pożyczkodawca przeniósł jej własność ponownie na rzecz skarżącego.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej odpowiada prawu. Okoliczności związane

z przewłaszczeniem przedmiotowej nieruchomości na zabezpieczenie wierzytelności nie mają wpływu na uznanie, że skarżący nabył nieruchomość w dniu 17 marca 2011 r.

Przewłaszczenie rzeczy na zabezpieczenie wierzytelności jest zwykle konstrukcją polegającą na bezwarunkowym przeniesieniu własności rzeczy na wierzyciela

z równoczesnym zobowiązaniem go – pod warunkiem uiszczenia w terminie zabezpieczonego długu (warunek zawieszający) – do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika. Może też polegać na przeniesieniu własności rzeczy na wierzyciela

z zastrzeżeniem warunku lub terminu rozwiązującego w postaci uiszczenia w terminie zabezpieczonego długu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1995 r. sygn. akt I CR 7/95 (OSNC 1995/12/183) w każdym z tych sposobów przewłaszczenia na zabezpieczenie,

w razie niewykonania przez dłużnika zobowiązania w umówionym terminie, wierzyciel staje się "nieograniczonym", "definitywnym" właścicielem rzeczy będącej przedmiotem przewłaszczenia; wygasa bowiem wówczas jego zobowiązanie do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika lub staje się on bezwarunkowym właścicielem tej rzeczy.

Z opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku o udzielenie interpretacji wynika, że wydanie Pożyczkodawcy nieruchomości miało nastąpić w przypadku niespłacenia pożyczki w terminie 10 dni, tj. do 15 maja 2005 r. Strony ustaliły również, że pod warunkiem całkowitej spłaty pożyczki w terminie 10. dni od dnia jej zapłaty wraz

z odsetkami Pożyczkodawca zobowiązał się do zwrotnego przeniesienia nieruchomości na poręczyciela. Aktem notarialnym z dnia 13 kwietnia 2005 r. wnioskodawca przeniósł własność przedmiotowej nieruchomości na rzecz Pożyczkodawcy. Pożyczka nie została spłacona, zatem Pożyczkodawca stał się bezwarunkowym właścicielem nieruchomości.

W tej sytuacji nie znajdował zastosowania przepis art. 10 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. Akt notarialny z dnia 13 kwietnia 2005 r. nie został wzruszony.

Skarżący ponownie stał się właścicielem tej nieruchomości w dniu 17 marca 2011 r., tym samym, w przypadku jej dalszego zbycia zastosowanie znajdowałby przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), zgodnie z którym źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie: nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej

i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego,

w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (...).

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 P.p.s.a., oddalił skargę uznając ją za bezzasadną.[pic]