Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik,, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi E. G-J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia (...) r. nr (...) w przedmiocie skreślenia z ewidencji instruktorów nauki jazdy oddala skargę.

W dniu 30 października 2009 r. została przeprowadzona przez pracowników Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w Z. kontrola okresowa Ośrodka Szkolenia Kierowców "A" z siedzibą w Z. ul. [...]. W wyniku kontroli ustalono, iż kursantka M. N. zaprzeczyła przeprowadzeniu przez instruktorkę nauki jazdy E. G.-J. egzaminu wewnętrznego oraz zakwestionowała oryginalność podpisów złożonych pod kartą egzaminu oraz protokołami egzaminacyjnymi. Na powyższą okoliczność kursantka pod rygorem odpowiedzialności karnej złożyła oświadczenie w którym stwierdziła, iż E. G.-J. nie przeprowadziła ani jednej godziny zajęć teoretycznych, a zajęcia powyższe przeprowadził nieznany jej z nazwiska mężczyzna. Podała także, że nie posiadała w trakcie szkolenia karty zajęć, którą przekazano jej do podpisu dopiero po zakończeniu kursu.

W dniu 10 grudnia 2009 r. do Wydziału Komunikacji wpłynęło pismo E. G.-J., która odnosząc się do wskazanych w oświadczeniu kwestii stwierdziła, iż kursantka złożyła nieprawdziwe oświadczenie co mogą potwierdzić pozostali uczestnicy kursu.

W dniu 5 stycznia 2010 r. zostało wszczęte z urzędu postępowanie w sprawie skreślenia z ewidencji instruktorów nauki jazdy E. G.-J. wpisanej do rejestru instruktorów pod numerem [...]. Zawiadomienie nr [...] zostało doręczone 6 stycznia 2010 r.

W dniu 26 stycznia 2010 r. oraz 12 lutego 2010 r. w Wydziale Komunikacji przeprowadzono dowód ze świadków, uczestników szkolenia prowadzonego przez E. G.-J. Kursanci K. N., J. G. i T. K. nie dopatrzyli się nieprawidłowości w prowadzeniu zajęć choć T. K., podobnie jak M. N., stwierdził, że podczas zajęć nie posiadał tzw. karty zajęć.

W dniu 17 lutego 2010 r. w Wydziale Komunikacji stawił się wcześniej przesłuchany J. G. i dokonał zmiany złożonego oświadczenia do którego, jak wskazał, został nakłoniony przez męża E. G.-J. Powiadomił, iż w okresie od 18 września do 11 października 2008 r. przebywał za granicą i w związku z czym sześciokrotnie, we wskazanych datach nie mógł uczestniczyć w zajęciach teoretycznych. Jednocześnie poinformował, iż na zajęciach teoretycznych, w których uczestniczył, szkolenie prowadziła nieznana mu osoba a nie jak wynikało z kart przeprowadzonych zajęć E. G.-J. W związku z powyższym stwierdzono naruszenie § 7 ust. 1 i § 10 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U 2005 Nr 217, poz. 1834 ze zm.) oraz § 3 ust. 1 pkt 1 Programu szkolenia kandydatów na kierowców lub motorniczych (Załącznik nr 3 do ww. Rozporządzenia). Ponadto E. G.-J. będąc jednocześnie instruktorem prowadzącym potwierdziła w zaświadczeniu o ukończeniu szkolenia podstawowego nr [...] z dn. 1 grudnia 2008 r. w zakresie kat "B" przygotowanie kursanta do złożenia egzaminu państwowego pomimo nie przeprowadzenia określonej w planie nauczania minimalnej liczby godzin zajęć teoretycznych.

W dniu 18 lutego 2010 r. dokonano kolejnej części przesłuchań na których stawił się J. G. i w obecności E. G.-J. podtrzymał złożone oświadczenie. W złożonym przez instruktorkę oświadczeniu zaprzeczyła ona faktowi nieprzeprowadzenia szkolenia teoretycznego z kursantami, którzy złożyli zeznania sprzeczne z informacjami zawartymi w kartach przeprowadzonych zajęć.

W celu potwierdzenia faktu przebywania za granicą, wezwano J. G. do przedstawienia stosownego dokumentu. W dniu 16 marca 2010 r. J. G. przedstawił w Wydziale Komunikacji paszport, w którym odnotowano jego przybycie w dniu 18 września 2008 r. na terytorium USA.

W dniu 16 marca 2010 r. organ I instancji powiadomił E. G.-J. o zakończonym postępowaniu dowodowym oraz poinformował o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji. Zawiadomienie zostało doręczone w dniu 17 marca 2010 r. W dniu 22 marca 2010 r. instruktorka korzystając z prawa wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów pobrała kserokopie oświadczeń świadków zeznających w przedmiotowej sprawie.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Starosta Z. skreślił z dniem 25 marca E. G.-J. z ewidencji instruktorów nauki jazdy. W uzasadnieniu organ I instancji zreferował okoliczności faktyczne sprawy, omówił przepisy dotyczące szkoleń, a następnie stwierdził, że w toku postępowania ustalił, iż instruktorka E. G.-J. potwierdziła w kartach przeprowadzonych zajęć przeprowadzenie szkolenia teoretycznego kursanta J. G., pomimo jego nieobecności, co stanowi rażące naruszenie przepisów w zakresie szkolenia. Praktyka powyższa wpływa wymiernie na jakość prowadzonego szkolenia kursantów, a co za tym idzie przekłada się bezpośrednio na bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego co jest niedopuszczalne w kontekście prawidłowego i rzetelnego przygotowania młodych kierowców. Organ podkreślił nadto, że na podstawie analizy dokumentacji ustalono wielokrotne rażące i naganne naruszenie przez instruktorkę E. G.-J. przepisów w zakresie szkolenia poprzez potwierdzenie udziału w szkoleniu osoby w nim nieuczestniczącej. Dla uznania zaś, że doszło do rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia kierowców wystarczające jest stwierdzenie jednorazowego faktu szkolenia niezgodnie z obowiązującym programem szkolenia.

Decyzja, jak wynika z jej części nagłówkowej, wydana została na podstawie art. 107 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. 2005, Nr 108, poz. 908 ze zm.), oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. 2000, Nr 98, poz. 1071 ze zm.).

Od decyzji tej odwołała się E. G.-J. wyrażając niezadowolenie z otrzymanego rozstrzygnięcia i domagając się jego uchylenia. W uzasadnieniu strona, reprezentowana przez fachową pełnomocnik podniosła, że zaskarżona decyzja narusza prawo, interes społeczny oraz jej własny interes prawny. Organ I instancji nie wskazał bowiem na czym miało polegać rażące naruszenie prawa, nie podał ani podstawy faktycznej ani prawnej uzasadniającej wszczęcie postępowania z powodu "rażącego naruszenia prawa". W toku postępowania ujawnione zostało, iż postępowanie zostało wszczęte w związku z oświadczeniem M. N. E. G.-J. niezwłocznie złożyła ustne i pisemne oświadczenie, w których stanowczo zaprzeczyła twierdzeniom przedstawionym przez M. N., a także w dniu 22 marca 2010 r. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przez kursantkę przestępstwa z art. 233 kodeksu karnego i wniosła o zawieszenie postępowania administracyjnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego. Organ nie ustosunkował się jednak do tego wniosku w toku postępowania. W toku postępowania administracyjnego przesłuchani zostali świadkowie (ok. 10 osób), którzy nie potwierdzili "zarzutów" przedstawionych przez M. N., potwierdzili natomiast, że kurs, w którym uczestniczyli, przeprowadzony został prawidłowo. Jeden ze świadków, J. G., zeznawał dwa razy - w dniu 17 lutego 2010 r. zmienił wcześniejsze zeznania

W uzasadnieniu decyzji, wbrew obowiązkowi określonemu w art. 107 § 3 k.p.a., organ nie wyjaśnił, dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom 10 świadków, a za wiarygodne uznał zeznania osoby, która składała zeznania dwa razy i za każdym razem o innej treści. W uzasadnieniu decyzji brak także odniesienia do zeznań M. N., na podstawie których wszczęto postępowanie. Organ nie powołuje się na nie, jednak nie uzasadnia dlaczego odmówił im mocy dowodowej. Nadto w toku postępowania administracyjnego organ ma obowiązek udostępnić stronom wszelkie zebrane w sprawie dowody i materiały, powinien działać w taki sposób, aby pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa. W niniejszym postępowaniu naruszone zostały powyższe zasady. E. G.-J. w dniu 22 marca 2010 r. zgłosiła się do prowadzącego postępowanie zastępcy Naczelnika Wydziału Komunikacji T. W. w celu zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i w celu pobrania kserokopii dokumentów. Jednak w aktach postępowania nie znajdował się dowód (czy notatka z okazania dowodu), na który powołuje się organ, tj. paszport J. G. z datą przybycia do Stanów Zjednoczonych w dniu 18 września 2008 r. Strona po raz pierwszy dowiedziała się o tym fakcie z uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Stanowczo zaprzecza twierdzeniom świadka, albowiem pisemnie potwierdził on swój udział w zajęciach. W związku z tym złożone zostało w Prokuraturze Rejonowej w Z. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez J. G. Nadto pełnomocnik odwołującej stwierdziła, iż organ wydając zaskarżoną decyzję nadał jej rygor natychmiastowej wykonalności, bowiem stwierdził, że skreśla E. G. – J. z ewidencji instruktorów nauki jazdy z dniem wydania decyzji. Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.a rygor natychmiastowej wykonalności może być jednak nadany przez organ, gdy jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami bądź też ze względu na inny interes społeczny lub wyjątkowo ważny interes strony. W niniejszej sprawie nie zachodzi żaden w wymienionych przypadków. Nadto postępowanie w sprawie zostało wszczęte z powodu rażącego naruszenia przepisów podczas szkolenia. W uzasadnieniu decyzji organ nie wskazał jednak jakie przepisy zostały naruszone w sposób rażący. Zdaniem natomiast odwołującej nie naruszyła ona prawa, tym bardziej w sposób rażący.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. utrzymało w mocy decyzję pierwszoinstancyjną. W uzasadnieniu Kolegium opisało faktyczne okoliczności sprawy, zacytowało i skomentowało art. 107 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a następnie wskazało, cytując stosowne normy, że analizując stan prawny przedmiotowej sprawy należy wziąć pod uwagę regulacje prawne dotyczące zasad szkolenia kandydatów na kierowców zawarte w przywołanym wyżej Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. oraz załączniku nr 3 tegoż Rozporządzenia. Wskazało następnie, że w rozpatrywanej sprawie organ I instancji przyjął, że zachodzą przesłanki uzasadniające skreślenie z ewidencji instruktorów nauki jazdy E. G.-J. ze względu na fakt rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia. Jak można wnosić z uzasadnienia decyzji twierdzenie to organ I instancji oparł na jednym argumencie. Chodzi o potwierdzenie przez instruktorkę udziału w szkoleniu teoretycznym osoby, która w szkoleniu udziału nie brała ze względu na pobyt za granicą. Pojawiają się także argumenty dotyczące prowadzenia szkolenia teoretycznego przez inną osobę, aniżeli instruktorka oraz potwierdzenia w zaświadczeniu o ukończeniu szkolenia podstawowego nr [...] z dn. 1 grudnia 2008 r. w zakresie kat. "B" przez kursanta mimo tego, iż nie przeprowadzono określonej w planie nauczania liczby godzin zajęć. Argumenty te (poza pierwszym) nie znajdują jednak dalszego rozwinięcia w uzasadnieniu. Jako przepisy o szkoleniu kierowców, które podlegały rażącemu naruszeniu wskazano § 7 ust. 1 i § 10 ust. 4 Rozporządzenia oraz § 3 ust. 1 pkt. 1 załącznika nr 3 do tegoż Rozporządzenia. Kolegium podkreśliło, że teza o rażącym naruszeniu przywołanych wyżej przepisów oparta jest na zeznaniach jednego z uczestników szkolenia (J. G.) prowadzonego przez E. G.-J., który zaprzeczył temu, iż brał udział w szkoleniu teoretycznym w kilku przypadkach, mimo złożenia swojego podpisu na karcie przeprowadzonych zajęć. Zdaniem organu pierwszej instancji, potwierdzenie, poprzez złożenie podpisu na karcie przez E. G.-J., udziału w szkoleniu osoby, która w nim nie uczestniczyła stanowi rażące i naganne naruszenie przez nią przepisów w zakresie szkolenia. W ocenie Kolegium, ze względu na sprzeczności w zeznaniach świadków oraz strony, należy dać wiarę (przynajmniej w części) zeznaniom J. G. Przemawia za tym adnotacja w jego paszporcie, poczyniona przez służby celne USA, zgodnie z którą przybył on do tego państwa (USA) 18 września 2008 r. Wedle zaś "Karty przeprowadzonych zajęć" J. G., opatrzonej podpisami jego oraz E. G.-J., w dniu 18 września 2008 r. odbywał szkolenie teoretyczne. Należy zatem wykluczyć, że w tym samym dniu (mimo różnicy czasu) był w Z. (w Ośrodku Szkolenia) oraz w USA. Jak podaje w oświadczeniu, za granicą przebywał od 18 września 2008 r. do 11 października 2008 r., przy czym brak jest dowodu potwierdzającego ten okres pobytu. Z dużym prawdopodobieństwem można jednak założyć, że rzeczywiście przebywał w USA w tym czasie i co za tym idzie nie brał udziału także w szkoleniu teoretycznym w kolejnych datach. Także i w tych przypadkach, udział w szkoleniu jest potwierdzony podpisami J. G. i E. G.-J. Nie budzi wątpliwości, iż podpis osoby prowadzącej zajęcia teoretyczne, składany na indywidualnej "Karcie przeprowadzonych zajęć", stanowi potwierdzenie udziału w tych zajęciach osoby podlegającej szkoleniu. Natomiast brak udziału tej osoby w szkoleniu powoduje taki stan rzeczy, w którym minimalna liczba godzin dla zajęć teoretycznych (30 godzin dla kat. A, A1, B i B1) nie zostanie zrealizowana. Zatem J. G. minimalnej liczby godzin zajęć teoretycznych nie odbył. Wobec powyższego, zdaniem Kolegium, istnieją uzasadnione podstawy do tego, aby uznać, iż E. G.-J. w sposób rażący naruszyła przepisy dotyczące szkolenia kierowców określone w § 7 ust. 1 oraz § 3 ust. 1 pkt. 1 załącznika nr 3 do tegoż Rozporządzenia. Nie przeprowadziła bowiem wobec kursanta szkolenia teoretycznego w wymaganej (minimalnej) liczbie godzin, a potwierdziła odbycie szkolenia tego na "Karcie przeprowadzonych zajęć", mimo nieobecności na tym szkoleniu osoby szkolonej. Naruszenie to jest jaskrawe i dotyczy przepisów mających istotne znaczenie w dziedzinie szkolenia kandydatów na kierowców. Wobec powyższego zdaniem SKO w C. orzeczenie organu I instancji uznać należy za prawidłowe i w pełni uzasadnione.

Pismem z dnia 9 lipca 2010 r. E. G.-J. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na otrzymaną decyzję wnosząc o jej uchylenie w całości. W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że jej zdaniem nie doszło do rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia, wskutek czego nie zaistniały przesłanki do skreślenia jej przez Starostę Z. z rejestru. Przywołując poglądy doktryny i judykatury strona omówiła kryterium rażącego naruszenia prawa podkreślając, że jedynie przypadki oczywistego i ciężkiego naruszenia prawa materialnego, można podciągnąć pod rażące naruszenia z art. 107 ust pkt 4 ustawy Prawa o ruchu drogowym. Zdaniem strony skarżącej decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, została wydana na podstawie pozostających w sprzeczności ze sobą dowodów. Organ wydając decyzję nie wziął pod uwagę całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkiem czego jest utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji. Z zeznań świadków T. K. oraz K. N. jednoznacznie wynika, że w trakcie prowadzenia kursu wszystkie zajęcia przeprowadzone były zgodnie z obowiązującymi przepisami. Jednak pomimo tego organ odwoławczy dał wiarę tylko zeznaniom J. G., pomimo iż zeznania większości świadków zawierały w swej treści oświadczenia wskazujące na prawidłowe przeprowadzenie szkolenia kursantów przez pracowników ośrodka szkolenia kierowców "A". Pomimo wskazanych dowodów Samorządowe Kolegium Odwoławcze w ogóle nie wzięło ich pod uwagę, co świadczy o nieprawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dowodowym. Z treści zeznań złożonych przez P. P., Ł. S., K. N. oraz M. K. jednoznacznie wynika bowiem, iż zajęcia teoretyczne przeprowadzone zostały w pełnym wymiarze godzin zgodnie z obowiązującymi przepisami. Kursanci również zeznali, że cały materiał szkolenia został bardzo szczegółowo omówiony przez E. G.-J., przez którą było prowadzone szkolenie teoretyczne. Biorąc pod uwagę treść zeznań świadków należy stwierdzić, iż brak jest zaistnienia jakiegokolwiek naruszenia przepisów prawa, a tym bardziej naruszenia o charakterze rażącym. Ponadto zeznania J. G. zostały złożone, celem zmiany wcześniej złożonych zeznań, z których treści wynikał brak jakichkolwiek naruszeń przepisów w zakresie przeprowadzania kursów. J. G. stwierdził, iż zmienił treść wcześniej złożonych zeznań, do których złożenia został nakłoniony przez K. J., co wedle skarżącej jest nieprawdą. W konsekwencji skarżąca złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez J. G. i sprawa nie jest jeszcze zakończona. Ustosunkowując się do zeznań M. N., strona skarżąca także jednoznacznie oświadczyła, iż są one nieprawdziwe, również w tej sprawie zostało wniesione zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 233 kodeksu karnego do Prokuratury Rejonowej w Z. i postępowanie nie zostało jeszcze zakończone. Odnosząc się zaś do kwestii potwierdzenia przez E. G.-J. w karcie przeprowadzonych zajęć uczestnictwa w danym dniu w kursie przez osobę, która była nieobecna, ze względu na pobyt za granicą, strona stwierdziła, że było to jedynie omyłką pisarską, która mogła zostać w każdym czasie sprostowana, a kursant bez przeszkód mógł odbyć zaległy czas zajęć. Powyższe uchybienie miało charakter jednorazowy, tak więc biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a przede wszystkim zeznania świadków, nie ma w tym przypadku mowy o rażącym naruszeniu przepisów dotyczących szkolenia kierowców. W kwestii przeprowadzonego w toku postępowania dowodu z dokumentu -paszportu J. G. skarżąca oświadczyła, iż nie została powiadomiona przez organ prowadzący postępowanie o przeprowadzeniu takiego dowodu, a co za tym idzie nie mogła się zapoznać z treścią tego dokumentu. Ponadto strona skarżąca wskazuje, iż istnieją uzasadnione wątpliwości co do ustalonego w decyzji przez organ I instancji stanu faktycznego, iż J. G. nie przebywał w kraju aż do 11 października 2008 r. Zeznania z kolei złożone przez J. G. oraz M. N. w zakresie w jakim odnoszą się do zarzutu, iż E. G.-J. nie prowadziła osobiście szkolenia tylko robił to jakiś "inny nieznany mężczyzna" są nieprawdziwe, co zostało potwierdzone przez pozostałych dziesięciu kursantów, którzy potwierdzili, że zajęcia teoretyczne odbywały się albo z E. G.-J. lub ze S. P., który jest instruktorem nauki jazdy.

Zarzuty skargi została ponowione przez reprezentującą skarżącą fachową pełnomocnik w piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.

Skarga została wniesiona w terminie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. wniosło o jej oddalenie przytaczając argumenty podniesione już uprzednio w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo Kolegium zaakcentowało, że nie sposób traktować podpisu E. G.-J. na karcie przeprowadzonych zajęć J. G. jako omyłki pisarskiej, skoro funkcją podpisu jest potwierdzenie faktu odbycia zajęć.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą w zaskarżonej decyzji ostatecznej bądź w postanowieniu z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. zwanej dalej: p.p.s.a.) uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji bądź postanowienia w całości lub w części następuje wtedy gdy sąd stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że nie jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie, a tym samym przedmiotowa skarga, zdaniem tut. Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać w tym miejscu należy, iż w myśl art. 107 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym starosta skreśla instruktora z ewidencji jeżeli instruktor ten dopuścił się rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia. Literalne brzmienie przepisu czyni oczywistym, że naruszenie przepisów, o którym mowa powyżej, nie musi być wielokrotnym procederem. Nawet bowiem jednokrotne działanie stanowiące naruszenie przepisów w zakresie szkolenia, o ile miało charakter naruszenia rażącego, stanowi przesłankę, o której mowa w art. 107 ust. 1 pkt 4 ustawy. Nie każde zatem naruszenie przepisów w zakresie szkolenia powoduje skreślenie instruktora z ewidencji, ale tylko takie, które ma charakter rażący. Z rażącym naruszeniem przepisów mamy zaś do czynienia wówczas, gdy jest ono jaskrawe i dotyczy przepisów mających istotne znaczenie w danej dziedzinie. Uznaje się w doktrynie, iż może chodzić np. o pobieżne omawianie tematów, nierealizowanie programu szkolenia, skracanie godzin przeznaczonych na jazdę itp. – por. Ryszard A. Stefański: Komentarz do art.107 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym [w:] Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. Podkreślenia wymaga nadto, iż w razie ustalenia, że instruktor dopuścił się rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia starosta nie tylko uprawniony lecz także zobligowany jest do skreślenia instruktora z ewidencji. Decyzja ta nie ma bowiem charakteru uznaniowego. Jest to decyzja związana, a organ, w razie zajścia określonych w art. 107 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym przesłanek bezwzględnie zobligowany jest do jej wydania.

Niewątpliwym jest, że E. G.-J. dopuściła się naruszenia przepisów w zakresie szkolenia albowiem zostało to w sposób jednoznaczny udowodnione w trakcie postępowania administracyjnego. Potwierdziła bowiem osobistym podpisem na karcie przeprowadzonych zajęć udział w nich kursanta J. G., który w rzeczywistości, jak wynika z przedłożonego przez kursanta paszportu, tego dnia wjechał na terytorium USA, z oczywistych względów nie mógł więc jednocześnie pozostawać w Z. Potwierdziła zatem udział w zajęciach osoby nieobecnej. Potwierdziła też, będąc instruktorem prowadzącym, w zaświadczeniu o ukończeniu szkolenia podstawowego nr [...] z dn. 1 grudnia 2008 r. w zakresie kat "B" przygotowanie kursanta do złożenia egzaminu państwowego pomimo nie przeprowadzenia określonej w planie nauczania minimalnej liczby godzin zajęć teoretycznych.

Zdaniem Sądu podzielić należy nadto przekonanie orzekających w sprawie organów, iż naruszenie to miało charakter rażący, a tym samym obligowało Starostę Z. do dokonania skreślenia. Podkreślenia wymaga bowiem, że istotą przewidzianego prawem szkolenia jest przeprowadzenie wobec każdego z kursantów takiego wymiaru teoretycznych i praktycznych zajęć, jakie zostały uznane za minimum zezwalające na dopuszczenie kandydata do egzaminu i w przyszłości do uczestnictwa w ruchu drogowym. Poświadczenie zatem nieprawdy co do obecności kursanta w zajęciach, a tym samym zrealizowania przez niego wymaganego minimum programowego stanowi naruszenie fundamentalnych w zakresie prowadzenia szkolenia zasad i jaskrawy przykład takiego naruszenia prawa, które w przypadku instruktora ma charakter rażący. Wskazać bowiem w tym miejscu należy, że przywołany w decyzjach jako naruszony przez E. G.-J. przepis § 7 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów zobowiązuje osobę prowadzącą zajęcia i osobę podlegającą szkoleniu do potwierdzenia w karcie przeprowadzonych zajęć, każdorazowo po ich zakończeniu, faktu przeprowadzenia poszczególnych zajęć teoretycznych i praktycznych. Zgodnie z ust. 4 § 10 Rozporządzenia, po wydaniu zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla osób ubiegających się o prawo jazdy odpowiedniej kategorii, do książki ewidencji osób szkolonych wpisuje się m.in.: liczbę godzin zajęć teoretycznych i praktycznych przeprowadzonych w danym ośrodku szkolenia kierowców lub szkole. Na podstawie § 3 ust. 1 pkt. 1 załącznika do Rozporządzenia, liczbę godzin zajęć teoretycznych i praktycznych dla każdej osoby podlegającej szkoleniu podstawowemu ustala indywidualnie instruktor, przy czym liczba godzin dla zajęć teoretycznych nie może być mniejsza niż 30 godzin w zakresie kategorii A, A1, B, B1, T prawa jazdy lub pozwolenia - w tym co najmniej 4 godziny szkolenia teoretycznego i ćwiczeń w zakresie udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych.

W konsekwencji zatem faktu, iż skarżąca własnym podpisem potwierdziła w przypadku J. G. udział w szkoleniu w dniu 18 września 2008 r. pomimo, że w rzeczywistości kursant był nieobecny i w efekcie odbył szkolenie w wymiarze niewątpliwie mniejszym niż wymagany, ustalonych okoliczności skutecznie nie podważyła, nie wskazała też w trakcie postępowania administracyjnego przed organem I i II instancji żadnych argumentów, które mogłyby przemawiać za łagodniejszą oceną niewątpliwego poświadczenia nieprawdy powodują, że postępowanie orzekających w sprawie organów uznać należy za prawidłowe.

Notabene zauważyć w tym miejscu należy, iż pomimo niezbitego dowodu na nieobecność J. G. na zajęciach w postaci zawartego w paszporcie potwierdzenia władz celnych USA wjazdu na terytorium USA, E. G.-J. w trakcie całego postępowania administracyjnego pierwszoinstancyjnego twierdziła, iż J. G. złożył nieprawdziwe oświadczenie bowiem w rzeczywistości w zajęciach uczestniczył, powiadomiła też Prokuraturę Rejonową w Z. o podejrzeniu popełnienia przez J. G. przestępstwa. Także w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej podtrzymywała, iż J. G. złożył fałszywe oświadczenie albowiem okoliczności przez niego podniesione nie miały miejsca. Przedstawianą przez siebie wersję wydarzeń skarżąca zmieniła dopiero w skardze. Wprawdzie nadal podnosiła bowiem fakt oparcia się organów na fałszywym oświadczeniu J. G. i wskazała, że toczy się w sprawie tej postępowanie prokuratorskie, w innym jednak passusie podała, iż potwierdzenie przez nią w karcie uczestnictwa kursanta było jedynie omyłką pisarską. Na postawione jej w trakcie rozprawy przez tu. Sądem w dniu 19 stycznia 2011 r. pytanie na czym polegała owa "omyłka" pisarska skoro zdaniem skarżącej potwierdzała uczestnikom obecność na zajęciach bezpośrednio w dniu ich odbycia, kiedy to niewątpliwie J. G. w zajęciach nie uczestniczył, skarżąca oświadczyła, że nie potrafi wyjaśnić o co w twierdzeniu tym chodziło. Jednocześnie przyznała, że postępowanie karne przeciwko J. G. zostało umorzone z braku dowodów. Pomimo to zasugerowała, że być może podstawił on w trakcie zajęć inną osobę, która uzyskała podpis potwierdzający uczestnictwo.

Zauważyć należy też, że zarzuty J. G. oraz innych występujących w sprawie świadków nie sprowadzały się li tylko do poświadczenia obecności kursanta w dniu 18 września 2008 r., kiedy to wjeżdżał na teren USA. Dodatkowo J. G. oświadczył, zmieniając, pod rygorem odpowiedzialności karnej swe oświadczenie złożone w przeszłości, że w rzeczywistości przebywał zagranicą aż do dnia 11 października, a tym samym nie uczestniczył także w zajęciach w dniach 23 września, 30 września, 7 października i 9 października 2008 r. kiedy to również w jego karcie zajęć figurują poświadczające obecność podpisy E. G.-J. Okoliczności te, wobec nie wezwania J. G. do innych niż paszport dowodów potwierdzających jego pobyt zagranicą w ww. datach (w paszporcie widnieje jedynie potwierdzenie wjazdu do USA), uznać należy za nie udowodnione. Zbyt daleko idące są zatem sugestie Kolegium, iż można przyjąć je "z dużym prawdopodobieństwem". Uchybienie to nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem obydwa orzekające w sprawie organy podkreśliły, że jedyną okolicznością w pełni udowodnioną jest fakt nieobecności J. G. w dniu 18 września 2008 r., a potwierdzenie przez skarżącą, że w zajęciach w tej dacie brał udział stanowi okoliczność wystarczającą do skreślenia instruktorki z ewidencji z uwagi na rażące naruszenie przepisów w zakresie szkoleń (organy podkreśliły, że dostateczną przesłankę stanowi już jedno naruszenie, o którym mowa). Wśród innych zarzutów pojawiło się też twierdzenie J. G., iż liczba zajęć teoretycznych to były jedynie 3-4 spotkania. Kursant, jak stwierdził, nie miał też odrębnego szkolenia teoretycznego w zakresie kat. "A". Zarówno przy szkoleniu teoretycznym, jak i praktycznym nie posiadał nigdy "karty przeprowadzonych zajęć". Kartę taką podpisywał po przeprowadzeniu całości szkolenia. Nie miał także świadomości co do zamiany ośrodka szkolenia w zakresie kat. "A"; nadto odbył tylko egzamin wewnętrzny teoretyczny w zakresie kat. "B", natomiast nie odbył egzaminu praktycznego. Po wydaniu zaświadczenia poinformowano go, iż pozostałe godziny jazdy (ok. 6) zostaną wykorzystane przed egzaminem państwowym. Egzamin teoretyczny w zakresie kat. "A" nie został przeprowadzony, przekazano mu do wypełnienia test wraz z odpowiedziami. Egzamin wewnętrzny praktyczny na kat. "A" w ogóle nie został przeprowadzony.

Z kolei kursantka M. N. podała, że pierwsze zajęcia teoretyczne były prowadzone przez ok. 5 minut. Ponadto, w połowie szkolenia teoretycznego przeprowadzono egzamin teoretyczny wewnętrzny. Arkusz egzaminacyjny przekazano jej do poprawienia wg wskazań drugiego arkusza. Nie potwierdza także przeprowadzenia ani jednej godziny zajęć teoretycznych z E. G.-J. Kartę zajęć przekazano jej do podpisu przed ukończeniem szkolenia w OSK "A" wraz z informacją, iż brakujące 3-4 godziny zajęć zostaną wyjeżdżone w terminie późniejszym. Nie odbyła praktycznego egzaminu wewnętrznego. Stwierdziła także, że jej podpisy złożone pod arkuszem egzaminu wewnętrznego tak teoretycznego jak i praktycznego są podrobione (notabene także w przypadku M. N. skarżąca E. G.-J. złożyła doniesienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa lecz jak wyjaśniła w trakcie rozprawy przed tut. Sądem także to postępowanie zostało umorzone).

Wyliczone wyżej dodatkowe zarzuty J. G. i M. N. nie zostały jednak jednoznacznie wyjaśnione, a oświadczenia innych kursantów (T. K. i K. N.) im przeczyły. Poprawnie zatem obydwa orzekające w sprawie organy ograniczyły się do wskazania zarzutów tych w uzasadnieniach wydanych rozstrzygnięć podkreślając w tej mierze brak jednoznacznych dowodów i nie wywodząc z okoliczności tych żadnych skutków. Oba bowiem wydane w sprawie postanowienia podkreślają, iż przesłankę skreślenia, o której mowa w art. 107 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowią nie zarzuty jednoznacznie nie potwierdzone lecz nie budzące wątpliwości poświadczenie odnoszące się do rzekomej obecności J. G. na zajęciach w dniu 18 września 2008 r. i w konsekwencji odbyciu przez niego obowiązkowego wymiaru szkolenia. Tym samym zawarte w skardze twierdzenia co do nie zbadania innych zarzutów kursantów pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Podzielić nie można także zawartego w skardze (a uprzednio w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej), zarzutu skarżącej, iż wskutek braku stosownego powiadomienia nie mogła zapoznać się z treścią paszportu J. G. W aktach sprawy widnieje bowiem potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia umieszczonej w paszporcie adnotacji władz celnych USA potwierdzających wjazd w dniu 18 września 2008 r., widnieje także, z późniejszą datą niż data sporządzenia kserokopii, odręczne oświadczenie E. G.-J., opatrzone jej podpisem, iż w dniu 22 marca 2010 r. zapoznała się z dokumentacją przesłuchiwanych osób i pobrała kserokopie dokumentów.

Zdaniem Sądu wydana w sprawie decyzja pierwszoinstancyjna co do zasady pozostawała zatem w zgodzie z prawem, a w konsekwencji za nie naruszającą prawa uznać należy także utrzymującą ją w mocy, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu, decyzję organu II instancji. Wobec faktu, o którym mowa powyżej, orzekające w sprawie organy nie mogły bowiem wydać innych rozstrzygnięć niż skreślenie instruktorki E. G.-J. z ewidencji.

W konsekwencji przedstawionych wyżej wywodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie uwzględnił skargi i na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.