Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Darmoń Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel (spr.) Protokolant: Katarzyna Paszko-Fajfer po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2014 r. sprawy ze skarg "W" S.A. w K., Klubu Sportowego [...] w K., "K" Sp. z o.o. w K. oraz Stowarzyszenia [...] w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013 r. Nr LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" I. oddala skargę Stowarzyszenia [...] w K.; II. oddala skargę "K" Sp. z o.o. w K.; III. oddala skargę Klubu Sportowego [...] w K.; IV. w uwzględnieniu skargi "W" S.A. w K. stwierdza nieważność § 7 ust. 1 pkt 3 części tekstowej zaskarżonej uchwały w zakresie słów: "- w tym w Zarządzeniu nr 20/2004 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa", a w pozostałym zakresie oddala skargę; V. zasądza od Rady Miasta Krakowa na rzecz "W" S.A. w K. kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. II SA/Kr 54/14

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2013r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę nr LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" (opublikowana w Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2013r. poz. 5685).

Skargę na powyższą uchwałę złożyły: Stowarzyszenie [...] w K.; Klub [...] w K.; "K" sp. z o.o. w K. oraz "W" SA w K.. Na rozprawie w dniu 28 marca 2013r. skargi te zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia do sygn. II SA/Kr 54/14

I. Uchwałę w części tj. w zakresie § 9 pkt. 21 oraz § 39 ust. 3 zaskarżyło Stowarzyszenie [...] (zwane dalej Stowarzyszeniem) zarzucając jej naruszenie:

1. art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. z dn. 24 kwietnia 2012 r., Dz. U. z 2012 r, poz. 647), poprzez sprzeczne z istotą władztwa planistycznego wprowadzenie nowych zasad dotyczących wyglądu i warunków technicznych obiektów pływających o przeznaczeniu restauracyjno - konferencyjnym zacumowanych na obszarze Wisły objętym planem, jak również wprowadzenie zakazu cumowania na odcinku Wisły między mostem Dębnickim, a mostem przy ul. S., nowych jednostek, oprócz już dotychczas tam funkcjonujących oraz brak odzwierciedlenia tych zakazów w części graficznej planu

2. art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tj. z dn. 14 października 2010 r., Dz. U. Nr 220, póz. 1447), poprzez wprowadzenie nowych zasad dotyczących wyglądu i warunków technicznych obiektów pływających o przeznaczeniu restauracyjne - konferencyjnym zacumowanych na obszarze Wisły objętym planem, jak również wprowadzenie zakazu cumowania na odcinku Wisły między mostem Dębnickim, a mostem przy ul. S., nowych jednostek, oprócz już dotychczas tam funkcjonujących jako sprzecznych z zasadą równości wszystkich podmiotów gospodarczych w stosunku do obowiązującego prawa

W odpowiedzi na skargę Stowarzyszenia, Rada Miasta Krakowa (Strona Przeciwna) wniosła w pierwszej kolejności o jej oddalenie i wskazała, że w myśl art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2013 r, póz. 594 z późn. zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwała lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sadu administracyjnego. Jak jednoznacznie wynika ze wskazanego przepisu do koniecznych warunków, które Strona Skarżąca powinna wykazać wnosząc skargę do sądu administracyjnego należy wykazanie naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie legitymuje ani sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyrok NSA z dnia l marca 2005 r., sygn. akt: OSK 1437/2004). Podkreślono, że na Stronie Skarżącej spoczywa ciężar wykazania zarówno interesu prawnego, jak i zaistniałego w dacie wnoszenia skargi naruszenia tegoż interesu lub uprawnienia. Strona Przeciwna ponadto w pełni podziela ukształtowaną linię orzeczniczą sądów administracyjnych w zakresie źródeł interesu prawnego przy zaskarżaniu planu miejscowego. Zgodnie z tą linią prawo obligacyjne do nieruchomości nie świadczy o posiadaniu legitymacji do skutecznego wniesienia skargi na uchwałę w sprawie uchwalenia planu miejscowego. W tym kontekście na szczególna uwagę zasługuje wyrok NSA z dnia 20 lipca 2011 r. (sygn. II OSK 902/11), w którym stwierdzono, iż (...) w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest utrwalony już pogląd, zgodnie z którym interesu prawnego we wniesieniu skargi na uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mają podmioty, którym przysługuje wyłącznie prawo o charakterze obligacyjnym do nieruchomości objętej planem. Prawo o charakterze zobowiązaniowym do nieruchomości nie wynika bowiem wprost z przepisu prawa materialnego, lecz jego treść jest przede wszystkim kształtowana przez postanowienia umowy cywilnoprawnej, zawartej między jej stronami. Ustalenia planu miejscowego mogą mieć zatem jedynie pośredni wpływ na sytuację prawną podmiotów, którym przysługuje prawo obligacyjne do nieruchomości i dlatego też, podmioty te mogą mieć więc wprawdzie interes w kwestionowaniu ustaleń planu przed sądem administracyjnym, lecz nie będzie to interes chroniony prawem, lecz interes faktyczny. Podobne stanowiska były prezentowane w innych orzeczeniach sądów administracyjnych. Tytułem przykładu należy tutaj wymienić następujące wyroki: wyrok NSA z dnia 4 września 2008 r. (sygn. II OSK 133/08), wyrok NSA z dnia 10 marca 2008 r. (sygn. II OSK 1468/07), wyrok WSA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. II SA/Gd 706/07).

Rada Miasta Krakowa stwierdziła w konkluzji, że Strona Skarżąca w ogóle nie wskazuje, w czym upatruje swój interes prawny w sprawie, skoro to poszczególni właściciele tzw. barek cumujących na Wiśle, zawierają umowy dzierżawy pali cumowniczych zlokalizowanych na bulwarach Wisły. Z treści skargi nie wynika, że Strona Skarżąca dysponuje jakimkolwiek tytułem prawnorzeczowym do nieruchomości objętych planem. Zatem, w świetle przedstawionego powyżej orzecznictwa, uznać należy, że nie posiada legitymacji do zaskarżenia ww. uchwały w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

II. Kolejne skargi - o identycznej treści - złożył Klub [...] (zwany dalej KS [...]) oraz "K" sp. z o.o. (zwana dalej "K"), w których zaskarżono w całości uchwałę Rady Miasta Krakowa nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2013r. póz. 5685); zarzucając rażące naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2004r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012r. póz. 647 z późn. zm.) poprzez nierozpatrzenie przez Radę Miasta Krakowa uwag zgłoszonych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" (w tym uwag zgłoszonych przez "K") i nieprzeprowadzenie przez Radę Miasta Krakowa głosowania nad przyjęciem sposobu rozpatrzenia przez Prezydenta Miasta Krakowa uwag zgłoszonych do projektu planu, odrębnego od głosowania nad przyjęciem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły", a tym samym istotne naruszenie procedury planistycznej skutkujące nieważnością uchwały Rady Miasta Krakowa nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły";

2. art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. poprzez nieuwzględnienie, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, praw i obowiązków Klubu Sportowego [...] jako użytkownika wieczystego działek gruntu nr [...] i [...] położonych w K. przy ul. K., obręb [...], a w konsekwencji nieproporcjonalne ograniczenie tych praw i obowiązków oraz naruszenie zasady proporcjonalności wyrażającej się zakazem nadmiernej ingerencji w sferę praw i wolności jednostki;

3. art. 4 ust. 2 w zw. z art. 6 ust. 2 pkt l ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieuwzględnienie praw KS [...] wynikających z decyzji Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 28 maja 2007r. o ustaleniu warunków zabudowy oraz praw KS [...] wynikających z innych decyzji, pozwoleń i opinii wydanych przez właściwe organy urbanistyczne Miasta Krakowa i wieloletnich zapewnień czynionych przez te organy, zgodnie z którymi na nieruchomości obejmującej działki gruntu nr [...] i [...] położonej w K. przy ul. K., dopuszczalne było wybudowanie budynku apartamentowego, a tym samym nieuwzględnienie szczególnych okoliczności, które powinny znaleźć odzwierciedlenie w zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły";

4. art. 10 ust. 1 pkt 1 i 8 w zw. z art. 15 ust. 1 oraz w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieuwzględnienie w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a w konsekwencji w uchwale Rady Miasta Krakowa nr LXXXI w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły", dotychczasowego stanu prawnego oraz przeznaczenia i zagospodarowania nieruchomości obejmującej działki gruntu nr [...] i [...] położonej w K. przy ul. K., zgodnie z którym dopuszczalne było wybudowanie na tej nieruchomości budynku apartamentowego, a tym samym niewyważenie interesu publicznego z interesem prywatnym KS [...] oraz nieuwzględnienie obowiązku racjonalnego działania i proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa użytkowania wieczystego;

5. art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. poprzez podjęcie uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły", którego zapisy w sposób niekorzystny dla KS [...] modyfikują jego prawa i obowiązki w stosunku do dotychczasowych decyzji, pozwoleń i opinii właściwych organów urbanistycznych Miasta Krakowa oraz wieloletnich zapewnień czynionych przez te organy, co do możliwości zrealizowania przez KS [...] oraz spółkę "K" sp. z o.o. inwestycji w postaci wybudowania budynku apartamentowego na nieruchomości obejmującej działki gruntu nr [...] i [...], a tym samym naruszenie zasady, w myśl której Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej oraz naruszenie zasady, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Na podstawie powyższych zarzutów wniesiono o "uwzględnienie przez Radę Miasta Krakowa w całości niniejszej skargi, na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i uchylenie uchwały nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2013r. póz. 5685)" ewentualnie o stwierdzenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w całości nieważności uchwały Rady Miasta Krakowa nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły".

W uzasadnieniu wskazano, że pismami z dnia 8 października 2013r. (które wpłynęło do Rady Miasta Krakowa w dniu 15 października 2013r.) KS [...] wraz ze spółką "K" wezwał Radę Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia interesu prawnego. Rada Miasta Krakowa w odpowiedzi na ww. wezwanie przesłała jedynie pismo Prezydenta Miasta Krakowa (projektodawcy uchwały) z dnia 6 listopada 2013r. znak: [...], z którego wynika, że Prezydent Miasta Krakowa nie uwzględnił zarzutów podniesionych w wezwaniu do usunięcia naruszenia interesu prawnego.

Dalej skarżący wskazali, że skarga składana jest w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym. Wskazano, że Klub Sportowy [...] jest użytkownikiem wieczystym działek gruntu nr [...] i [...] położonych w K. przy ul. K., które objęte zostały zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" przyjętego uchwałą Rady Miasta Krakowa nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r.

Na wniosek Klubu Sportowego [...] oraz spółki "K" sp. z o.o. dla nieruchomości obejmującej działki nr [...] i [...] wydana została w dniu 28 maja 2007r. przez Prezydenta Miasta Krakowa decyzja nr [...] ustalająca warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn. "Budowa budynku apartamentowego oraz budowa hali sportowej z zapleczem sportowym, zespołem boisk wraz z infrastrukturą techniczną i komunikacyjną na działce nr [...] obr. [...] przy ul. K. w K. oraz dodatkowo infrastrukturą techniczną i komunikacyjną na działkach nr [...] i [...] obr. [...]".

Zapisy planu rażąco naruszają obowiązujące przepisy planistyczne oraz dotyczące zagospodarowania przestrzennego, uprawnienia i obowiązki KS [...] jako użytkownika wieczystego ww. nieruchomości, a nadto prawa KS [...] wynikające z ww. decyzji nr [...] oraz z innych decyzji, pozwoleń i opinii właściwych organów urbanistycznych Miasta Krakowa poprzez uniemożliwienie KS [...] oraz spółce "K" sp. z o.o. zrealizowania inwestycji obejmującej m. in. wybudowanie budynku apartamentowego na nieruchomości obejmującej działki nr [...] i [...]. Do skargi dołączono wydruk elektroniczny z księgi wieczystej nr [...], umowę o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste w formie aktu notarialnego Rep. [...] z dnia 4 listopada 2005r.

Wskazano, że tym samym, spełniona jest pierwsza przesłanka warunkująca dopuszczalność zaskarżenia w niniejszej sprawie uchwały Rady Miasta Krakowa. Uchwała narusza bowiem interes prawny KS [...] jako podmiotu posiadającego tytuł prawny do nieruchomości objętej zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Bulwary Wisły" oraz podmiotu, na którego rzecz wydana została decyzja [...] o warunkach zabudowy tej nieruchomości.

Nadmieniono, że uchwała Rady Miasta Krakowa uniemożliwia również realizację przez KS [...] kolejnego zamierzenia inwestycyjnego zgodnie z decyzją Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 18 czerwca 2007r. o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego dotyczącego przebudowy i rozbudowy zespołu obiektów K.S. "[...]" wraz z boiskiem piłkarskim, budowy hali tenisowej -wielofunkcyjnej, kortów zewnętrznych, oświetlenia boiska piłkarskiego, trybun i obiektu K.S. [...]" z funkcją uzupełniającą biurowo-usługowo-hotelowo-mieszkalną, wjazdem, przebudową chodnika i infrastrukturą techniczną.

Dalej wskazano szczególne okoliczności, które zdaniem skarżących powinny zostać uwzględnione w zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" .

W dniu 16 maja 2005r. pomiędzy KS [...] a spółką "K" zawarta została umowa, na podstawie której KS [...] zobowiązał się m. in. Do doprowadzenia do ustanowienia na rzecz KS [...] użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę nr [...], położonej w Krakowie przy ul. K., uzyskania ostatecznej decyzji właściwego organu zatwierdzającej podział ww. nieruchomości, w wyniku którego zostanie wydzielona część nieruchomości, której prawo użytkowania wieczystego zostanie następnie przeniesione na rzecz spółki "K".

W zamian spółka "K" zobowiązała się m. in. do pokrycia wszelkich kosztów ustanowienia użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz Klubu Sportowego [...]; umożliwienia utrzymania funkcji sportowych na nieruchomości pozostałej po wydzieleniu z niej części nieruchomości na rzecz "K"; wykonania na rzecz KS [...] inwestycji, zapewniającej odtworzenie działalności komercyjnej i pozwalającej na bieżące funkcjonowanie Klubu, polegającej na wybudowaniu kompleksu sportowego na nieruchomości pozostałej po wydzieleniu z niej części nieruchomości na rzecz "K" sp. z o.o.

Na dowód powyższego przedstawiono umowę zawartą w dniu 16 maja 2005r. pomiędzy spółką "K" sp. z o.o. a Klubem Sportowym [...].

KS [...] oraz spółka "K" sp. z o.o. podjęli szereg czynności przygotowawczych oraz uzyskali odpowiednie decyzje, pozwolenia i uzgodnienia umożliwiające zrealizowanie powyższej inwestycji, a nadto poczynili w tym zakresie znaczne nakłady finansowe. Decyzją Prezydenta Miasta Krakowa dokonano geodezyjnego podziału działki nr [...] wydzielając z niej działki nr [...] i [...]. Następnie ustanowione zostało na rzecz Klubu Sportowego [...] prawo użytkowania wieczystego w stosunku do tych działek. Z kolei decyzją Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 28 maja 2007r., wydaną na wniosek KS [...] oraz spółki "K", ustalono warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn. "Budowa budynku apartamentów ego oraz budowa hali sportowej z zapleczem sportowym, zespołem boisk wraz z infrastrukturą techniczną i komunikacyjną (...)oraz dodatkowo infrastrukturą techniczną i komunikacyjną (...)". Zgodnie z ww. decyzją dopuszczalne było wybudowanie m. in. budynku mieszkalnego na działkach nr [...] i [...] (powstałych przez podział działki nr [...]). Na dowód powyższego przedstawiono decyzję Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 28 maja 2007r. o ustaleniu warunków zabudowy. Następnie w dniu 10 czerwca 2009r. KS [...] oraz spółka "K" sp. z o.o. wystąpili do Prezydenta Miasta Krakowa o udzielenie pozwolenia na budowę dla ww. zamierzenia inwestycyjnego.

Zarządzeniem nr [...] z dnia 30 listopada 2012r. Prezydent Miasta Krakowa wyraził zgodę na zmianę celu ustalonego w umowie dotyczącej ustanowienia na rzecz Klubu Sportowego [...] użytkowania wieczystego w stosunku do działki nr [...], w taki sposób, że dotychczasowy cel sportowy został zastąpiony celem mieszkalnym. Zgoda na zmianę celu wyrażona została w związku ze spełnieniem przez Klub Sportowy [...] warunków określonych w § 8 ust. 3 uchwały Rady Miasta Krakowa nr XV/99/03 z dnia 7 maja 2003r. w sprawie zasad gospodarowania Gminy Miejskiej Kraków, tj.:

a) wydaniem dla tego terenu decyzji o warunkach zabudowy nr [...] z dnia 28 maja 2007r.

b) złożeniem przez KS [...] stosownych oświadczeń wynikających z ww. uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 7 maja 2003r.;

c) uzyskaniem pozytywnej opinii Komisji Mienia i Rozwoju Gospodarczego Rady

Miasta Krakowa nr [...] z dnia 25 września 2012r.;

d) złożeniem przez Klub Sportowy "[...] deklaracji dotyczącej uiszczenia opłaty związanej ze zmianą umowy użytkowania wieczystego w kwocie 3.351.300,00 zł plus podatek VAT w stawce 23 % w kwocie 770.779,00 zł.

Jednocześnie ww. decyzją Prezydent Miasta Krakowa zobowiązał Klub Sportowy [...] do zrealizowania na działkach nr [...] i [...] inwestycji polegającej na budowie zamierzenia inwestycyjnego, zgodnie z wydaną na ten teren decyzją o warunkach zabudowy nr [...] z dnia 28 maja 2007r. Na dowód powyższego przedłożono zarządzenie nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30 listopada 2012r.

Dla zamierzonej inwestycji KS [...] oraz spółka "K" sp. z o.o. uzyskali również pozytywne pozwolenie Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, pozytywną decyzję Miejskiej Komisji Urbanistyczno - Architektonicznej oraz pozytywne opinie Rady Miasta Krakowa, Głównego Architekta Miasta Krakowa, Ministerstwa Infrastruktury, Polskiego Komitetu Olimpijskiego, Polskiego Związku Tenisowego, Polskiego Związku Piłki Nożnej, Senatorów Rzeczypospolitej Polskiej i innych instytucji odpowiedzialnych za proces inwestycyjny i ład urbanistyczny w mieście Kraków.

Ponadto, dwukrotnie, tj. w dniach 08.09.2009r. i 25.09.2012r., uzyskano dla inwestycji pozytywne opinie Komisji Mienia i Rozwoju Gospodarczego Rady Miasta Krakowa, a więc Komisji funkcjonującej w ramach Rady, która uchwaliła niekorzystny dla KS [...] miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". Podejmowane przez KS [...] oraz spółkę "K" sp. z o.o. działania zmierzające do realizacji inwestycji prowadzone były zgodnie z decyzjami i pozwoleniami wydawanymi przez właściwe organy administracji państwowej i samorządowej, w zaufaniu do stanowionego przez te organy prawa oraz w przekonaniu, że uzyskane decyzje i pozwolenia oraz wieloletnie zapewnienia tych organów umożliwią zrealizowanie zamierzonej inwestycji.

Wobec pozytywnych dla KS [...] oraz spółki "K" sp. z o.o. decyzji, pozwoleń i opinii umożliwiających realizację zamierzonej inwestycji spółka "K" sp. z o.o. przejęła na siebie ciężar opłacania należności z tytułu wieczystego użytkowania i przeznaczyła na ten cel 896.000,00 zł. Łącznie, w celu realizacji inwestycji, do chwili obecnej zostały przez spółkę "K" sp. z o.o. wydatkowane środki finansowe w kwocie około 5.600.000,00 zł.

Dalej wskazano, że naruszony został art. 18 ust. 112 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2004r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W toku przygotowywania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" Skarżący oraz spółka "K" sp. z o.o. zgłosili zastrzeżenia do tego projektu w pismach z dnia 3 lipca 2012r. oraz 12 sierpnia 2013r.

Wskazywano, że projekt nie uwzględnia dotychczasowego stanu prawnego nieruchomości obejmującej działki nr [...] i [...], wydanych opinii i pozwoleń, a w szczególności zapisów decyzji Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 28 maja 2007r. o ustaleniu warunków zabudowy, zgodnie z którym dopuszczalne było wybudowanie na działkach nr [...] i [...] budynku apartamentowego.

Projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" klasyfikował bowiem teren obejmujący działki nr [...] i [...] jedynie jako kategoria terenu "U" czyli tereny usług z funkcją podstawową - zabudowa usługowa realizowana jako budynki przeznaczone dla następujących funkcji: handel, biura, administracja, szkolnictwo i oświata, kultura, usługi sakralne, opieka zdrowotna, lecznictwa uzdrowiskowego, usługi pozostałe, obiekty sportu i rekreacji, rzemiosło, przemysł wysokich technologii wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m. in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą (realizowaną jako zieleń towarzysząca zabudowie). Funkcja dopuszczalna - Zieleń urządzona i nieurządzona w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej, towarzyszącej zabudowie." Brak jest w powyższej kategorii budynków mieszkalnych. Ponadto, zgłoszono uwagi odnośnie parametrów zabudowy. Uwagi te nie zostały jednak uwzględnione w toku przygotowywania projektu planu, skarżący ponownie zgłaszali uwagi w trakcie posiedzenia Komisji Rady Miasta Krakowa ds. Planowania Przestrzennego w dniu 23 sierpnia 2013r. , jednakże uwagi te nie zostały również uwzględnione przez Komisję.

Nikt z projektantów opracowujących projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" nie konsultował jego treści ze Skarżącym.

W dniu 11 września br. Rada Miasta Krakowa uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły", którego zapisy uniemożliwiają wybudowanie budynku apartamentowego na działce nr [...].

Mocą ww. uchwały teren stanowiący działki nr [...] i [...] oznaczony został symbolem US.3.

Zgodnie z § 33 ust. l ww. uchwały teren oznaczony symbolem US.3 przeznaczony został pod sport i rekreację z możliwością zabudowy:

a) halą tenisową wielofunkcyjna

b) kortami tenisowymi

c) budynkami zaplecza sportowego

d) boiskiem sportowym

e) trybunami i widowniami dla boiska sportowego.

Stanowisko Rady Miasta Krakowa odnośnie uwag zgłoszonych do projektu planu, w tym uwag zgłoszonych przez KS [...], wyrażone zostało w Załączniku nr 4 do uchwały nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". Stanowisko to stanowi powtórzenie argumentów Prezydenta Miasta Krakowa (projektodawcy uchwały).

Wskazano dalej, że stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2004r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Zgodnie z wiążącym zaleceniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartym w wyroku z dnia 23 marca 2011r. sygn. akt II OSK 2587/2010 każda ze zgłoszonych uwag do projektu planu musi być rozpatrzona indywidualnie przez radę gminy w postaci indywidualnej uchwały. Tymczasem w przedmiotowej sprawie Rada Miasta Krakowa nie rozpatrzyła indywidualnie uwag zgłoszonych do projektu planu. W szczególności nie zostały w tym zakresie podjęte indywidualne uchwały, a stanowisko Rady Miasta Krakowa w tym zakresie znajduje się jedynie w załączniku do uchwały nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013r. i stanowi powtórzenie stanowiska Prezydenta Miasta Krakowa odnośnie złożonych uwag wyrażonego w Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 13 lipca 2010r. i w Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 27 lipca 2012r.

Ze stenogramów sesji Rady Miasta Krakowa, które odbyły się w dniach 28 sierpnia 2013r. i 11 września 2013r. oraz protokołu obrad Rady Miasta Krakowa w dniu 11 września 2013r. nie wynika, aby Rada Miasta Krakowa poddała ocenie i indywidualnemu głosowaniu uwagi jakie zgłoszone zostały do projektu planu w trakcie trwania procedury planistycznej. Stenogramy potwierdzają jednoznacznie, że nie odbyła się dyskusja nad zgłoszonymi uwagami do projektu planu, a w szczególności nad uwagami do projektu zgłoszonymi przez KS [...]. Tryb wnoszenia i rozpatrywania uwag jest istotnym elementem procedury planistycznej. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym gwarantuje każdemu nie tylko prawo wniesienia uwag do planu (art. 18 ust. 1 ustawy), ale też prawo do ich prawidłowego rozpatrzenia przez organ wykonawczy gminy (art. 17 pkt 2 ustawy) oraz organ stanowiący gminy.

Plan, ustalając przeznaczenie terenów, kształtuje sposób wykonywania m. in. prawa użytkowania wieczystego. Obowiązek zachowania prawidłowego trybu rozpatrzenia uwag i uchwalania planu ma więc na celu ochronę praw podmiotów dotkniętych ustaleniami tego planu. Ustawodawca przewidział bezwzględnie wiążący organy gminy dwustopniowy tryb rozstrzygania w przedmiocie uwag wniesionych do projektu planu zagospodarowania przestrzennego - najpierw przez organ sprawdzający projekt planu (organ wykonawczy gminy) a następnie - w zakresie uwag nieuwzględnionych - przez organ stanowiący gminy. Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, iż procedura planistyczna w przedmiotowej sprawie została naruszona w sposób istotny uzasadniający stwierdzenie nieważności całego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły".

Dalej wskazano, że zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m. in. prawo własności. Utrwalony pozostaje w doktrynie i orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym, użytkowanie wieczyste korzysta z takiej samej ochrony jak prawo własności. Użytkowanie wieczyste stanowi bowiem tytuł prawny do nieruchomości. W związku z tym, prawo użytkowania wieczystego, na równi z prawem własności, uwzględnia się w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W przedmiotowej sprawie, uchwała Rady Miasta Krakowa w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" nie uwzględnia praw i obowiązków Klubu Sportowego [...] jako użytkownika wieczystego działek gruntu nr [...] i [...] położonych w K. przy ul. K..

Zgodnie z art. 233 Kodeksu cywilnego w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. Z kolei art. 239 Kodeksu cywilnego przewiduje, że sposób korzystania z gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika powinien być określony w umowie. Jak wskazano powyżej, zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] z dnia 30 listopada 2012r. wyrażono zgodę na zmianę celu ustalonego w umowie dotyczącej ustanowienia na rzecz Klubu Sportowego [...] prawa użytkowania wieczystego w stosunku do działki nr [...], w taki sposób, że dotychczasowy cel sportowy został zastąpiony celem mieszkaniowym.

Uchwała Rady Miasta Krakowa, którą przyjęto miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" uniemożliwia realizację celu mieszkaniowego, dla którego ustanowiono prawo użytkowania wieczystego na rzecz KS [...] w stosunku do działki nr [...], uniemożliwiając tym samym zrealizowanie zamierzenia inwestycyjnego, do którego realizacji KS [...] został zobowiązany również zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 30 listopada 2012r.

W związku z tym, uzasadniony pozostaje wniosek, że w toku procedury planowania i zagospodarowania obszaru "Bulwary Wisły", nie zostały uwzględnione prawa i obowiązki KS [...], jako użytkownika wieczystego. W konsekwencji stwierdzić należy, że uchwała rażąco narusza treść art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który to przepis spełnia istotną rolę poprzez wprowadzenie obowiązku uwzględniania tych przesłanek w procesie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślono, że prawo użytkowania wieczystego może być ograniczone, ale z poszanowaniem zasady proporcjonalności. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 31 ust. 3 stanowi, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Zasada proporcjonalności obejmuje między innymi wymóg doboru środków skutecznych, a wiec rzeczywiście służących realizacji zamierzonych celów. Organy władzy publicznej powinny wybierać środki niezbędne, w tym sensie, że będą one chronić określone wartości w stopniu, który nie mógłby zostać osiągnięty przy zastosowaniu innych środków. Spośród możliwych środków należy wybierać najmniej uciążliwe dla jednostki. Ograniczenie danego prawa musi ponadto pozostać w odpowiedniej proporcji do celów, których ochrona uzasadnia ustanowienie tego ograniczenia. Wynikająca z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP zasada proporcjonalności wyraża się zatem zakazem nadmiernej ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Wymaga, by środki prawne wynikające z zastosowania przepisów prawa były odpowiednie do realizacji zamierzonego celu i nie wykraczały poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Bk 441/2007).

Nie ulega wątpliwości, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" nie uwzględnia zupełnie praw i obowiązków Klubu Sportowego [...] jako użytkownika wieczystego, a nadto w sposób nieproporcjonalny ogranicza te prawa i obowiązki. Ograniczenie nie ma jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Podstawą ograniczenia nie mógłby być interes publiczny skoro do czasu uchwalenia planu organy urbanistyczne Miasta Krakowa nie widziały przeszkód w możliwości zrealizowania inwestycji zaplanowanej przez Klub Sportowy [...] oraz spółkę "K’ sp. z o.o.

Dalej wskazano, na rażące naruszenie art. 4 ust. 2 w zw. z art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Podkreślono, że w przedmiotowej sprawie zachodzą szczególne okoliczności, które winny znaleźć odzwierciedlenie w zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". Uchwała Rady Miasta Krakowa, którą przyjęto miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" nie uwzględnia faktu, że dla nieruchomości obejmującej działki nr [...] i [...] wydana została przez Prezydenta Miasta Krakowa w dniu 28 maja 2007r. decyzja nr [...] o ustaleniu warunków zabudowy dopuszczająca budowę na tym obszarze budynku mieszkalnego. Decyzja ta wydana została po uzyskaniu wszystkich wymaganych uzgodnień i uzyskaniu niezbędnych opinii (Krakowskiego Zarządu Dróg, Krakowskiego Zarządu Komunalnego, Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie, Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska Urzędu Miasta Krakowa, Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska Urzędu Miasta Krakowa, Wydziału Spraw Społecznych i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miasta Krakowa, Rady Dzielnicy I Miasta Krakowa, Miejskiej Komisji Urbanistyczno - Architektonicznej w Krakowie).

Wskazano, że zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z kolei art. 6 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy precyzuje, że każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia ww. przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Decyzja ustalająca warunki zabudowy, która zastępuje plan miejscowy, stanowi bowiem - tak jak plan miejscowy - istotę planowania i zagospodarowania przestrzennego. Uwzględniając treść ww. decyzji Prezydenta Miasta Krakowa o ustaleniu warunków zabudowy oraz fakt uzyskania przez KS [...] oraz spółkę "K" dla zamierzonej inwestycji pozytywnych pozwoleń i opinii właściwych organów urbanistycznych Miasta Krakowa, okoliczności te łącznie powinny zostać uwzględnione w odpowiednich zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły".

Dalej wskazano na rażące naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 1 i 8 w zw. z art. 15 ust. 1 oraz w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Bez wątpienia w przedmiotowej sprawie nie doszło do wystarczającego wyważenia interesu KS [...] oraz spółki "K" z interesem publicznym, a w konsekwencji w sposób nieproporcjonalny do ochrony interesu publicznego doszło do nadmiernej ingerencji w prawa KS [...] oraz spółki "K" wynikające z dotychczasowych uzyskanych przez nich decyzji, pozwoleń i opinii umożliwiających zrealizowanie zamierzonej inwestycji. Okoliczność ta budzi zdumienie w zestawieniu z faktem, że do czasu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" możliwość zrealizowania inwestycji zamierzonej przez KS [...] oraz spółkę "K" sp. z o.o. nie budziła zastrzeżeń organów urbanistycznych Miasta Krakowa, a wręcz organy te zajmowały korzystne dla KS [...] oraz spółki "K" stanowisko w tym zakresie.

Nieuwzględnienie dotychczasowego przeznaczenia i stanu prawnego nieruchomości obejmującej działki nr [...] i [...] rażąco narusza również treść art. 10 ust. 1 pkt 1 i 8 oraz art. 15 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wskazane okoliczności prowadzą do wniosku, że uchwała Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" zawiera tego rodzaju wady, które uzasadniają stwierdzenie jej nieważności. W przedmiotowej sprawie doszło bowiem do naruszenia procedury planistycznej oraz nadużycia władztwa planistycznego gminy.

W odpowiedzi na skargę "K" Rada Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie, zakwestionowała legitymacje skargową spółki, wskazując na orzecznictwo sądów administracyjnych w tym zakresie a także wskazała, że niezwykle trudno ustalić, w czym ustalenia planu miejscowego naruszają interes prawny spółki "K". W ocenie Strony Przeciwnej, wniesiona skarga ma charakter actiopopularis, bowiem spółka wskazuje, iż ustalenia planu miejscowego są sprzeczne z prawem i powodują stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego nie jej samej, lecz użytkownika wieczystego, będącego jej wspólnikiem. Z treści podniesionych w skardze zarzutów nie można także wykazać istnienia związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a indywidualną sytuacja prawną skarżącej spółki, ponieważ ze skargi nie wynika, by uchwała naruszała prawo w taki sposób, że wskazany w skardze stan naruszenia prawa negatywnie wpływa na sferę prawnomaterialną spółki, pozbawiając ją jakichś uprawnień, bądź uniemożliwiając ich realizację. Można wskazać jedynie, iż ustalenia planu uniemożliwiają zrealizowanie konkretnego zamierzenia inwestycyjnego, niemniej żaden przepis prawa nie obligował spółki do realizacji tego przedsięwzięcia, ani nie zmuszał jej od podjęcia określonych działań.

W odpowiedzi na skargę KS [...] wniesiono o jej oddalenie. Przedstawiono tok formalnoprawny podjęcia uchwały Nr LXXXI/1240/13 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" a następnie odniesiono się do poszczególnych zarzutów skargi.

Wskazano, że w stanowisku przedstawionym w skardze KS [...] podnosi, że organy planistyczne Miasta Krakowa naruszyły w sposób istotny tryb sporządzania planu miejscowego poprzez nie rozstrzygnięcie przez Radę Miasta Krakowa o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa uwag wniesionych do projektu planu. W ocenie Strony Przeciwnej, zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentacji planistycznej nie potwierdza podniesionego zarzutu.

Należy w pierwszej kolejności pamiętać, iż załącznik o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag stanowi załącznik do uchwały o planie. Załącznik ten wraz z projektem uchwały i pozostałymi załącznikami, po wykonaniu czynności planistycznych, o których mowa w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zostaje przekazany organowi uchwałodawczemu gminy.

Rada Miasta Krakowa, przystępując do prac nad przekazanym jej projektem uchwały, wykonuje szereg czynności, zgodnie z ustaleniami Statutu Miasta Krakowa. W pierwszej kolejności projekt uchwały przekazywany jest Komisji Głównej RMK, która ustala kalendarium prac nad projektem i kieruje projekt do poszczególnych radnych oraz do właściwej komisji merytorycznej, celem uzyskania stosownej opinii o projekcie.

Komisją właściwą dla projektów planów miejscowych jest Komisja Planowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska RMK, która szczegółowo debatuje zarówno nad rozwiązaniami planistycznymi zawartymi w projekcie planu, jak i nad wszystkimi załącznikami do projektu uchwały. W posiedzeniu Komisji uczestniczy autor opracowania planistycznego oraz merytoryczni pracownicy organu planistycznego, którzy udzielają wyjaśnień w zakresie dotyczącym projektu uchwały. Posiedzenia komisji są otwarte dla publiczności. W związku z tym zainteresowane osoby (podmioty) mogą przedstawić Komisji swoje stanowisko o projekcie uchwały.

Następnie nad projektem uchwały, do którego dołączona została opinia Komisji, odbywa się pierwsze czytanie na posiedzeniu sesji Rady Miasta Krakowa. W toku I czytania, projekt uchwały jest omawiany przez projektodawcę, który w niniejszej sprawie zaproponował, by sposób rozpatrzenia uwag przez Radę Miasta Krakowa był tożsamy ze sposobem rozpatrzenia uwag przez organ sporządzający projekt planu (por. stenogram z posiedzenia LXXX sesji Rady Miasta Krakowa odbytej w dniu 28 sierpnia 2013 r.), a następnie, w zależności od potrzeb, odbywa się wysłuchanie publiczne. Końcowym etapem I czytania projektu uchwały jest przeprowadzenie dyskusji nad projektem. Po jej odbyciu, Przewodniczący Rady Miasta Krakowa wyznacza termin, w którym można wnieść poprawki do projektu uchwały. Poprawkę może wnieść indywidualnie każdy radny. Do projektu uchwały została wniesiona jedna poprawka składająca się z czterech podpunktów.

Wniesienie poprawki skutkuje obowiązkiem sporządzenia opinii do poprawki przez projektodawcę uchwały. Po upływie terminu do wniesieniu poprawek, odbywa się II czytanie projektu uchwały, w trakcie którego odbywa się (w zależności od potrzeb) dyskusja jedynie nad treścią poprawek wniesionych przez radnych. Po zakończeniu II czytania, odbywają się głosowania: nad wniesionymi poprawkami, a następnie, końcowe, nad projektem uchwały. W wyniku dokonanych głosowań, wniesiona poprawka została odrzucona.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż dokonanie zmian w projekcie uchwały, w tym załącznikach do projektu uchwały, w toku prac uchwałodawczych, wymaga inicjatywy radnego, który złoży poprawkę o danej treści. Dopiero zgłoszenie poprawki przez radnego umożliwia zajęcie odmiennego od projektodawcy projektu uchwały stanowiska przez Radę i ewentualne przyjęcie przez nią odmiennych, niż zawarte w projekcie uchwały, zapisów (ustaleń), na skutek przegłosowania poprawki. Ponieważ nie ma żadnych wymogów odnośnie zakresu merytorycznego poprawki, przedmiot poprawek dotyczy zarówno sposobu rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag, jak i poszczególnych ustaleń projektu planu miejscowego. Niejednokrotnie zdarza się, że wniesiona poprawka dotyczy zarówno sposobu rozpatrzenia uwagi, jak i szczegółowej materii planistycznej.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż Rada Miasta Krakowa dokonuje rozpatrzenia wniesionych uwag nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa. Rozpatrzenie to, albo jest tożsame ze stanowiskiem projektodawcy uchwały (tak, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie), albo zostaje zmienione poprzez przegłosowanie wniesionej w tym zakresie poprawki. Brak takiej poprawki oznacza, iż każdy radny, oraz Rada Miasta Krakowa w całości, uznają, iż w ich ocenie nie zaistniały przesłanki warunkujące możliwość uwzględnienia wniesionych uwag.

Czas prac nad projektem uchwały przez organ uchwałodawczy gminy wynosi co najmniej miesiąc, w ramach tego okresu, w terminie wyznaczonym przez Przewodniczącego Rady Miasta Krakowa radni mogą wnieść poprawkę (-ki) w zakresie odmiennego, niż dokonany przez Prezydenta Miasta Krakowa, sposobu rozpatrzenia uwag. Brak stosownego działania radnych w tym zakresie jednoznacznie wskazuje, iż utożsamiają się oni z ocenami projektodawcy uchwały, który sporządza projekt załącznika do uchwały, stanowiącego o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag.

W związku z powyższym zarzut naruszenia art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy uznać za nieuprawniony. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom KS [...], organ uchwałodawczy gminy dokonał rozpatrzenia wniesionych uwag zgodnie z wymogami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia władztwa planistycznego przez organy gminy, wskazano, że zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (dalej: Studium), teren obejmujący działki nr [...] i [...] położonych przy ul. K. został zakwalifikowany do kategorii terenów inwestycyjnych (w ramach terenów przeznaczonych do zainwestowania) o kierunku zagospodarowania pod tereny zieleni publicznej ZP. Dla takich terenów Studium ustala następujące wytyczne w zagospodarowaniu przestrzeni:

ZP - TERENY ZIELENI PUBLICZNEJ

1) Główne funkcje:

- ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne, a w obszarze "białych mórz" również parki związane z kultem religijnym wraz z obiektami i urządzeniami,

- cmentarze.

2) Główne kierunki zagospodarowania przestrzennego:

- ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze,

- urządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych,

- obejmowanie ochroną prawną terenów o najwyższych walorach przyrodniczych i krajobrazowych,

- urządzenie parku ekologicznego jako obiektu dydaktyczno-rekreacyjnego,

- rolnicze użytkowanie zespołów łąkowych i terenów rolnych pełniących jednocześnie funkcje zieleni publicznej,

- kształtowanie łączności przestrzennej ciągów pieszych i rowerowych terenów ZP i ZO, ze szczególnym uwzględnieniem zieleni nadrzecznej w obrębie parków rzecznych (Park Wisły, Park Wilgi, Park Drwinki, Park Rudawy, Park Prądnika, Park Dłubni, Park Potoku Kościelnickiego),

- kształtowanie zespołów rekreacji nadwodnej w oparciu o zbiorniki wodne w terenach poeksploatacyjnych,

- zróżnicowanie wyposażenia terenu w urządzenia parkowe (ścieżki, place, obiekty rekreacyjne) w zależności od położenia w strefie wielkomiejskiej, miejskiej i przedmieść, odległości od zespołów zabudowy mieszkaniowej, ogólnomiejskiej, bądź lokalnej rangi parku a także walorów przyrodniczych danego terenu,

3) Warunki i standardy wykorzystania terenu:

- wykluczenie wszystkich form użytkowania obniżających wartość i wielkość zasobów przyrodniczych,

- kształtowanie zieleni izolacyjnej wzdłuż ciągów komunikacyjnych jako skwerów, szpalerów drzew oraz ekranów obniżających uciążliwość dróg,

- kształtowanie zieleni z uwzględnieniem warunków ustalonych dla wyodrębnionych kanałów przewietrzania miasta,

- ustalenie dostępności terenów dla rekreacji w parku ekologicznym z uwzględnieniem ochrony wartości przyrodniczych,

- zagospodarowanie terenów nadrzecznych z uwzględnieniem wymagań ochrony przeciwpowodziowej oraz roli tych terenów jako ciągów ekologicznych

- budowa niezbędnych ciągów infrastruktury technicznej z zachowaniem zasad ochrony terenów zielonych.

Nie budzi zatem wątpliwości, iż przeznaczenie wyżej wymienionych działek pod sport i rekreację (§ 33 ust. 1 postanowień planu), jest zgodne z wymogami Studium określonymi dla tego terenu. W ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazano, iż przy sporządzaniu planu miejscowego, należy w pierwszej kolejności uwzględnić ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w taki sposób, aby plan miejscowy był zgodny z dokumentem polityki planistycznej gminy (art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). W związku z tym nie można mówić o nadużyciu przez organy gminy posiadanego przez nie tzw. władztwa planistycznego, jeżeli działania organów gminy są zgodne z polityką gminy określoną w dokumencie Studium. A taki zarzut faktycznie podnosi Strona Skarżąca wskazując, iż na skutek przyjętych ustaleń w planie miejscowym doszło do nieproporcjonalnego ograniczenia praw i obowiązków użytkownika wieczystego nieruchomości oraz naruszenie zasady proporcjonalności wyrażającej się zakazem nadmiernej ingerencji w strefę praw i wolności jednostki.

Z naruszeniem zasady proporcjonalności będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy dojdzie do ingerencji w prawo własności chronione w myśl art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bez uzasadnienia innymi wytycznymi racjonalnego planowania, wskazanymi w przepisach tejże ustawy. W razie braku uzasadnienia dla wprowadzenia określonych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości, za utrzymaniem w obrocie prawnym regulacji je stanowiących nie przemawiają żadne racjonalne przesłanki a prowadziłoby to do utrzymania stanu sprzecznego z regulacjami rangi konstytucyjnej (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP). Niemniej skoro wprowadzone planem miejscowym ograniczenia znajdują odzwierciedlenie w ustawowym obowiązku sporządzenia planu miejscowego zgodnie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, to ograniczenia te mieszczą się w granicach określonych przepisami prawa. A zatem należy stwierdzić, iż nie doszło do nadmiernego, bądź niczym nieuzasadnionego, ograniczenia praw i wolności jednostki.

Odnosząc się do zarzutu nieuwzględnienia w toku sporządzania planu miejscowego innych wydanych rozstrzygnięć administracyjnych, wskazano, że wbrew sugestiom KS [...], nie można z prawa własności (czy też z pokrewnego prawa wieczystego użytkowania) wywodzić prawa do zabudowy - jako nieodzownego elementu tego prawa. Również ostateczna decyzja o warunkach zagospodarowania terenu nie stanowi o kształcie przysługującego właścicielowi prawa własności. Chociaż prawo do zabudowy stanowi najszerszą formę korzystania z rzeczy, to jednak nie daje ono właścicielowi czy też użytkownikowi wieczystemu pełni władzy nad rzeczą i nie ma charakteru prawa nieograniczonego. Elementem ustawowej definicji prawa użytkowania wieczystego jest możność korzystania i rozporządzania rzeczą, jednakże w granicach określonych w art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, póz. 93 z późn. zm.). Nadto zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego posiada tytuł prawny, ale w granicach określonych przez ustawę, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zatem, jeżeli obowiązujące normy prawne (w tym przepisy planu miejscowego) dopuszczają realizację zabudowy, to taka zabudowa jest dopuszczalna, a jeżeli jej nie przewidują, to jest ona zakazana. Ograniczenia w sposobie korzystania przez użytkownika wieczystego z nieruchomości, które wynikają z uchwalenia planu, mieszczą się w granicach dopuszczanych prawem. Zapisy planu zagospodarowania przestrzennego, stanowiące przepis gminny, razem z innymi przepisami prawa decydują o sposobie wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Wbrew temu, co twierdzi KS [...], kwestionowane przez nią ustalenia planu nie stoją w sprzeczności z przepisami art. 233 kodeksu cywilnego, w których zapisano, iż użytkownik wieczysty może korzystać z rzeczy w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Natomiast w przypadku całkowitego bądź istotnego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, jak również w przypadku obniżenia wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu, zgodnie art. 36 obowiązującej ustawy, właścicielom i wieczystym użytkownikom przysługują, względem gminy, chroniące ich interes, roszczenia. Zatem użytkownik wieczysty może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę bądź wykupienia nieruchomości lub jej części. Należy zauważyć, iż uprawnienie to nie przysługuje podmiotowi, który zawarł jedynie umowę przedwstępną z użytkownikiem wieczystym.

Wyznaczenie obszarów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego o odmiennym przeznaczeniu wynikało z konieczności zachowania zgodności pomiędzy postanowieniami planu a ustaleniami Studium. W związku z tym, przeznaczenie obszarów objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" nie zostało określone w sposób dowolny, lecz wynikało z wiążących organy planistyczne ustaleń Studium.

Ponadto należy wskazać, iż decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest wydawana w przypadku braku planu miejscowego (art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Zarówno procedura sporządzania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak i procedura sporządzania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu są kilkuetapowe. Zatem ostateczny kształt postanowień miejscowego planu, jak i ustaleń decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu może być odmienny. Inne są przesłanki, które muszą wziąć pod uwagę organy sporządzające projekty obu aktów.

W celu wykluczenia sytuacji, w której ostateczna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest sprzeczna z postanowieniami uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w przypadku uchwalenia miejscowego planu, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji, stwierdza się wygaśnięcie decyzji (art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy). Dopiero uzyskanie przez inwestora ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanej w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, umożliwia mu zagospodarowanie terenu, odmiennie od ustaleń zawartych w miejscowym planie.

Ponieważ miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, stojącym w hierarchii ponad indywidualnymi rozstrzygnięciami administracyjnymi, dlatego postanowienia decyzji muszą być z nim niesprzeczne. Decyzja o warunkach zabudowy ma charakter deklaratoryjny i nie przyznaje wnioskodawcy żadnych dodatkowych praw i obowiązków, poza określeniem warunków, na jakich może być zagospodarowany obszar objęty wnioskiem. Dopiero w decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę inwestorowi zostają precyzyjnie określone roboty budowlane, które może legalnie wykonać. Natomiast żadna z powyższych decyzji nie kreuje dodatkowych uprawnień dla inwestora, a w konsekwencji również dla właściciela/użytkownika wieczystego, jak również nie przesądza o dalszych losach obiektu budowlanego.

KS [...] wskazuje także, iż uchwała Rady Miasta Krakowa, którą przyjęto miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" uniemożliwia realizację celu mieszkaniowego, dla którego ustanowiono prawo użytkowania wieczystego na rzecz Klubu Sportowego [...] (...).

Podstawowym instrumentem prawnym kształtowania przestrzeni jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie dla obszaru, w którym znajdują się działki nr ew. [...] i [...], zostało ustalone w wyniku przeprowadzenia szczegółowych analiz. Projekt planu został sporządzony w oparciu o wymogi określone w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a przede wszystkim, w oparciu o wiążący dokument Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, który teren ten określa, jako tereny zieleni publicznej oznaczone symbolem ZP. Ustalenie przeznaczenia obszaru, na którym znajduje się nieruchomość składająca się z działek [...] i [...] przy ul. K. w K., przede wszystkim wynikało z zapisów wiążącego dokumentu polityki przestrzennej, jakim jest Studium. Do czasu jego zmiany, organ sporządzający projekt planu nie ma możliwości ustalenia przeznaczenia terenów w sposób inny, niż dopuszczony ustaleniami Studium, w tym także w sposób zgodny z wydanymi decyzjami o warunkach zabudowy, a których ustalenia są niespójne z ustaleniami Studium.

Zajmując stanowisko w przedmiocie nieuwzględnienia w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a w konsekwencji nieuwzględnienia w uchwale cyt. (...) w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" dotychczasowego stanu prawnego oraz przeznaczenia i zagospodarowania nieruchomości obejmującej działki gruntu nr [...] i [...] położonej w K. przy ul. K. – Rada Miasta Krakowa wskazała, że powyższy zarzut należy uznać za całkowicie bezpodstawny.

Jeżeli KS [...] kwestionuje ustalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, w zakresie, w jakim dokument polityki planistycznej gminy nie uwzględnia aktualnego sposobu zagospodarowania nieruchomości, to winna wnieść odrębną skargę na uchwałę w przedmiocie przyjęcia dokumentu studium. Ponadto należy wyjaśnić, iż przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie nakładają obowiązku uwzględniania aktualnego stanu zagospodarowania danego terenu w toku sporządzania planu miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego określa docelowy sposób zagospodarowania terenów objętych jego ustaleniami.

Nieruchomość stanowiąca własność Gminy Miejskiej Kraków, składająca się z działki ewidencyjnej nr [...], położona w obrębie [...] jednostce ewidencyjnej [...] przy ul. K. na podstawie umowy notarialnej Nr Rep. [...] z dnia 4 listopada 2005 r., została oddana w użytkowanie wieczyste na 99 lat na rzecz Klubu Sportowego "[...]", na cele działalności sportowej. Działka nr [...] o pow. 1,5287 ha w wyniku zmiany powierzchni i oznaczenia bez zmiany konfiguracji zmieniła oznaczenie na działkę nr [...] o pow. 1,5381 ha, a ta z kolei uległa podziałowi geodezyjnemu na działki nr [...] o pow. 0,3191 ha i nr [...] o pow. 1,2190 ha. Klub Sportowy "[...]" wystąpił z wnioskiem o zmianę umowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na działce nr [...] (przed podziałem część działki nr [...]) w zakresie ustalonego celu tj. zamianę go na cel mieszkaniowy. Powyższy wniosek Klub uzasadniał koniecznością dostosowania umowy użytkowania wieczystego do szeroko zakrojonych planów Klubu, które ujęte zostały w decyzji o warunkach zabudowy Nr [...] z dnia 28 maja 2007 r., która przewiduje budowę budynku apartamentowego oraz budowę hali sportowej z zapleczem sportowym, zespołem boisk wraz z infrastrukturą techniczną i komunikacyjną na działce nr [...] obręb [...] na [...] przy ul. K. w K. oraz dodatkowo infrastrukturą techniczną i obsługą komunikacyjną na działkach nr [...] i [...] obręb [...]. Warunkiem koniecznym do kontynuowania inwestycji była zmiana umowy użytkowania wieczystego w zakresie zmiany przeznaczenia wydzielonej działki nr [...] tj. na cel budownictwa mieszkaniowego.

W związku z realizacją wniosku, zlecono wycenę przedmiotowej nieruchomości, w oparciu o którą ustalono opłatę, którą zobowiązany był uiścić Klub w związku z wyżej opisaną zmianą w wysokości 6 610 682,50 zł (słownie: sześć milionów sześćset dziesięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt dwa złote 50/100), plus podatek VAT w stawce 22% w kwocie 1 454 350,15 zł. Pismem z dnia 5 sierpnia 2009 r. Prezes Klubu wyraził zgodę na powyższe warunki finansowe.

W dniu 8 września 2009 r. Komisja Mienia i Rozwoju Gospodarczego Rady Miasta Krakowa pozytywnie zaopiniowała możliwość zmiany prawa użytkowania wieczystego działki nr [...] obręb [...] jednostka ewidencyjna [...] - opinia nr [...], a następnie w dniu 29 września 2009r. podpisane zostało przez Prezydenta Miasta Krakowa zarządzenie nr [...] w tej sprawie.

Jednakże pismem z dnia 10 listopada 2009 r. Prezes Klubu Sportowego "[...]" zwrócił się z prośbą o przesunięcie terminu zawarcia umowy notarialnej do końca I kwartału 2010 r. z uwagi na fakt, iż środki finansowe na pokrycie wymaganej opłaty w wysokości 8 065 032,65 zł brutto muszą zostać pozyskane przez Klub od inwestora, a nie jest to możliwe w terminie do dnia 29 listopada 2009 r. Przychylając się do prośby Klubu zarządzeniem Nr [...] z dnia 4 grudnia 2010r przesunięto do dnia 31 marca 2010 r, termin zawarcia aneksu do umowy notarialnej Rep. A Nr [...] z dnia 4 listopada 2005 r.

W dniu 18 marca 2010 r. Prezes KS "[...]" zwrócił się kolejny raz z prośbą o przedłużenie terminu zawarcia umowy notarialnej, tym razem do dnia 31 maja 2010 r. Mając na względzie przedstawione przez Klub argumenty ww. termin został przesunięty zarządzeniem Nr [...] z dnia 12 kwietnia 2010 r. do dnia 27 maja 2010 r, wobec faktu, iż jedynie do tego dnia obowiązywał stanowiący podstawę ustalenia opłaty operat szacunkowy.

W dniu 20 grudnia 2010 r. Klub Sportowy "[...]" złożył cały szereg zastrzeżeń do operatu szacunkowego. Podniesiono, iż w wycenie dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego nie zostały uwzględnione dodatkowe okoliczności mogące mieć wpływ na obniżenie wartości ww. nieruchomości.

Klub Sportowy "[...]" oraz "K", zwrócili się do Małopolskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców Majątkowych z prośbą o ocenę prawidłowości sporządzenia wyżej wskazanej wyceny. Komisja Opiniująca przy Małopolskim Stowarzyszeniu Rzeczoznawców Majątkowych wydała opinię, w której stwierdziła, iż poddany pod ocenę Komisji operat szacunkowy z dnia 28 maja 2009r. określający wartość rynkową nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...], obr. [...] nie może stanowić podstawy do określenia wartości rynkowej nieruchomości, dla celu do jakiego został wykonany, gdyż zawiera błędy mające istotny wpływ na odwzorowanie rynku i określoną wartość nieruchomości.

Gmina Miejska Kraków zleciła zatem wykonanie kolejnego operatu szacunkowego określającego wartość przedmiotowej nieruchomości, w dniu 5 grudnia 2011 r. rzeczoznawca majątkowy sporządził kolejny operat szacunkowy określający wartość działki nr [...] dla nowego sposobu jej użytkowania i zagospodarowania oraz wartość nieruchomości według dotychczasowego sposobu jej użytkowania i zagospodarowania. Rzeczoznawca majątkowy dokonując wyceny uwzględnił między innymi powołaną wyżej decyzję o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 28maja 2007r., ponadto wziął pod uwagę dokumentację geologiczną budynków mieszkalnych w Krakowie przy ul. K. na terenie kortów Klubu wykonaną przez dr inż. W. W..

Zgodnie z zasadami ustalonymi w uchwale Rady Miasta Krakowa Nr XV/99/03 z dnia 7 maja 2003 r. oraz w oparciu o ww. operat szacunkowy ustalono kwotę, którą zobowiązany byłby uiścić Klub w związku z wnioskiem dotyczącym zmiany prawa użytkowania wieczystego, która wynosiła 3 351 300,00 zł (słownie: trzy miliony trzysta pięćdziesiąt jeden tysięcy trzysta złotych 00/00) plus podatek VAT w stawce 23% w kwocie 770 799,00 zł. Przedmiotowa sprawa została zatem przedłożona Komisji Mienia i Przedsiębiorczości Rady Miasta Krakowa, która jednakże na posiedzeniu w dniu 6 marca 2012r. negatywnie zaopiniowała możliwość zmiany prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości (opinia nr [...]) i tym samym nie doszło do zmiany umowy notarialnej w zakresie zmiany celu jej użytkowania.

Ostatecznie w dniu 25 września 2012 r. Komisja Mienia i Przedsiębiorczości Rady Miasta Krakowa po ponownym przeanalizowaniu przedmiotowej sprawy pozytywnie zaopiniowała możliwość zmiany prawa użytkowania wieczystego działki nr [...] obręb [...] ewidencyjna [...] - opinia nr [...]. Dnia 30 listopada 2012 r. podpisane zostało zarządzenie Nr [...] w sprawie zmiany prawa użytkowania wieczystego działki nr [...] położonej przy ul. K. będącej w użytkowaniu wieczystym Klubu Sportowego "[...]", w taki sposób, że cel sportowy został zastąpiony celem mieszkaniowym.

Następnie dnia 10 grudnia 2012 r. umocowani przedstawiciele KS "[...]" podpisali protokół z rokowań, niezbędny do zawarcia umowy notarialnej. Z uwagi na fakt, iż w terminie obowiązywania ww. zarządzenia tj. do dnia 31 grudnia 2012 r. KS "[...]" nie zgromadził środków finansowych niezbędnych do uiszczenia na rzecz Gminy Miejskiej Kraków opłaty z tytułu zmiany celu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, do zawarcia umowy notarialnej nie doszło.

Pismem z dnia 28 grudnia 2012 r. Klub Sportowy "[...]" zwrócił się do Prezydenta Miasta Krakowa z prośbą o przedłużenie terminu dokonania wpłaty należnej kwoty z tytułu zmiany celu użytkowania wieczystego działki nr [...] do końca marca 2013 r. Zarządzeniem Nr [...] z dnia 11 marca 2013 r.

Prezydent Miasta Krakowa wyraził zgodę na zmianę prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, będącej w użytkowaniu wieczystym Klubu Sportowego "[...]", a zawarcie stosownej umowy notarialnej winno nastąpić nie później niż do dnia 31 marca 2013 r.

W związku z faktem, iż w wyznaczonym terminie nadal nie doszło do zawarcia aktu notarialnego zmiany umowy użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, wyżej wymienione zarządzenie straciło moc obowiązywania.

Wyjaśniając powyższe należy również zaznaczyć, iż uchwała Rady Miasta Krakowa Nr LXXXI/1240/13 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły", zgodnie z którą przedmiotowa nieruchomość położona jest obecnie w terenach przeznaczonych pod sport i rekreację - US.3 z całą pewnością nie ogranicza prawa użytkowania wieczystego przysługującego Klubowi Sportowemu "[...]" do nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste właśnie na cel sportowy. Zgodnie bowiem z postanowieniami ww. uchwały na terenie tym mogą być zlokalizowane: hala tenisowa wielofunkcyjna, korty tenisowe, budynki zaplecza sportowego, boisko sportowe oraz trybuny i widownie dla boiska sportowego, co mieści się w celu jaki winien realizować KS "[...]".

Podstawą do zmiany celu jaki został ustalony w umowie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki nr [...] byłby stosowny aneks do umowy notarialnej z dnia 4 listopada 2005 r., który ustalałby na przedmiotowej nieruchomości nowy inny niż sportowy cel. W niniejszej sprawie, wobec nieuiszczenia przez Klub Sportowy stosownej opłaty z tytułu zmiany celu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, wynikającej z zapisów określonych w § 8 ust. 3 uchwały Rady Miasta Krakowa Nr XV/99/03 z dnia 7 maja 2003 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami Gminy Miejskiej Kraków (z późn. zm.) nie doszło do zawarcia aktu notarialnego zmiany umowy użytkowania wieczystego, stąd też obowiązującym na tej nieruchomości celem pozostaje nadal, zgodnie z umową notarialną z dnia 4 listopada 2005 r, cel działalności sportowej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom Strony Skarżącej, ustalenia planu uwzględniają aktualny stan zagospodarowania jej nieruchomości, jak również warunki umowy oddania gruntu w użytkowanie wieczyste.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady demokratycznego państwa prawnego oraz zasady sprawiedliwości społecznej czy też zasady działania organów władzy na podstawie i w granicach prawa, wskazano, że w świetle powyżej poczynionych wyjaśnień, również ten zarzut należy uznać za nieznajdujący potwierdzenia w zgromadzonej dokumentacji planistycznej. Ustalenia planu miejscowego powstały w wyniku przeprowadzenia postępowania planistycznego zgodnie z wymogami określonymi przepisami prawa, w tym przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Równocześnie raz jeszcze należy przypomnieć, iż plan miejscowy został sporządzony zgodnie z postanowieniami Studium.

III. Kolejną skargą "W" SA w K. zakwestionowała uchwałę Radę Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia miejscowego planu klarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" w całości, zarzucając jej naruszenie:

1.art. 21 w związku z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U.97.78.483 z późniejszymi zmianami) i art. 140 w związku z art. 233 kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz.U.64.16.93 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez naruszenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Skarżącej oraz prawa własności budynków posadowionych na gruncie objętym prawem użytkowania wieczystego, uniemożliwiające mu korzystanie z przysługującym mu praw, a przejawiające się w zbyt daleko posuniętym ograniczeniu jego uprawnienia nie znajdującym uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa,

2.art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717) (dalej: p.z.p.u.) poprzez rażące naruszenie przysługującego Skarżącej prawa do gruntu dotkniętego działaniem miejscowego planu, przekroczenie granic władztwa planistycznego gminy oraz naruszenie zasady proporcjonalności, tj. wyważania interesu publicznego oraz indywidualnego obywatela przepisu,

3.art. 17 pkt 9, 13 i 14 p.z.p.u. poprzez uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z istotnym naruszeniem trybu jego sporządzania, w szczególności poprzez wprowadzenie do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłożonego do publicznego wglądu poprawek nie wynikających z uwzględnienia uwag lub dokonanych uzgodnień oraz podjęcie przez Radę Miasta Krakowa uchwały w sprawie rozstrzygnięcia uwag złożonych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które zostały już wcześniej uwzględnione przez organ wykonawczy,

4.naruszenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego poprzez wprowadzenie w § 9 ust. 2 pkt 5 zakazu lokalizacji reklam na całym obszarze objętym zaskarżonym miejscowym planem i tym samym naruszenie konstytucyjnie chronionej zasady wolności gospodarczej oraz wolności słowa,

5.naruszenie art. 14 ust. 1 p.z.p.u. oraz art. 7 i 94 Konstytucji RP poprzez przekroczenie ustawowej delegacji do stanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i kreowanie w planie miejscowym kompetencji dla innych podmiotów, tj. Głównego Architekta Miasta i Głównego Plastyka Miasta, nadanie treścią uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mocy powszechnie wiążącej na obszarze działania organu Zarządzeniu nr 20/2004 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa poprzez wskazanie w treści § 7 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej uchwały, iż Zarządzenie [...] jest przepisem porządkowym, podczas gdy zarządzenie powyższe charakteru takiego nie ma, jak również poprzez wprowadzenie w treści § 7 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej uchwały odesłania do wymagań wprowadzonych ww. Zarządzeniem [...], tj. dokonanie odesłania do przepisów o charakterze wewnętrznym w ramach administracji publicznej,

6.naruszenie art. 14 ust. 1 p.z.p.u. oraz art. 7 i 94 Konstytucji RP w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez wprowadzenie w § 4 ust. 1 pkt 7 uchwały regulacji oczywiście sprzecznej z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, a także z art. 14 ust. 1 p.z.p.u. i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594 z późn.zm.) (dalej: s.g.u.) w zakresie przekroczenia delegacji ustawowej i dowolne ustalenie definicji wysokości obiektów i urządzeń budowlanych.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że uchwała Rady Miasta Krakowa naruszyła istotę jej prawa użytkowania wieczystego, gdyż uniemożliwia jej zagospodarowanie działek w sposób przez nią oczekiwany.

W pierwszej kolejności wskazano, że godnie z § 22 uchwały teren określony w niej symbolem U.7 przeznaczony jest pod zabudowę usługową z dopuszczeniem lokalizacji zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, której powierzchnia użytkowa nie może przekroczyć 30% powierzchni użytkowej wszystkich obiektów nadziemnych na działce budowlanej. Jednocześnie w tym obszarze wprowadzono zakaz lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000mkw i zakaz lokalizacji funkcji mieszkalnej w parterach budynków. Równolegle także ograniczono możliwość zainwestowania w istniejący na tym obszarze budynek Hotelu [...] poprzez wprowadzenie zapisu umożliwiającego wyłącznie jego przebudowę lub remont.

Powyższe zapisy naruszają przysługujące Skarżącej prawo użytkowania wieczystego oraz prawo własności w tym zakresie, w którym bez uzasadnienia ograniczają możliwość lokalizacji zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej do 30% powierzchni użytkowej wszystkich obiektów nadziemnych na działce budowlanej, uniemożliwiając jednocześnie lokowania obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000mkw. W efekcie więc Skarżąca nie ma możliwości jakiegokolwiek racjonalnego zagospodarowania istniejącej obecnie na działce 42/1 zabudowy. Możliwość realizacji obiektu handlowego została wykluczona, a to wobec faktu, iż wykorzystanie istniejącego budynku do celów handlowych wymagałaby złamania wprowadzonego zakazu lokalizacji obiektów handlowych powyżej 2000mkw. Możliwość realizacji zabudowy mieszkaniowej została także co do zasady wykluczona, a to wobec faktu, iż wysokość kondygnacji nie przekracza 2,5 m czyli ustawowego minimum wymaganego przez warunki techniczne budynków dla pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Z podobnych względów nie jest możliwa realizacja funkcji biurowej, a to wobec tego, że pomieszczenia przeznaczone do pracy na pobyt powyżej 4 osób wymagają minimalnej wysokości 3 m. Uchwalony miejscowy plan dopuszcza, co prawda, możliwość przebudowy istniejącego obiektu, jednakże przebudowa, zgodnie z ustawową definicją, nie może dotyczyć charakterystycznych parametrów obiektu, w tym między innymi liczby jego kondygnacji. Zwiększenie tymczasem wysokości pomieszczeń w budynku przy zachowaniu wymaganej przez uchwałę maksymalnej wysokości obiektu musiałoby się, co logiczne, wiązać z koniecznością zmniejszenia liczby kondygnacji. W efekcie analiza zapisów uchwalonego miejscowego planu prowadzi do wniosku, że plan ten wprowadza daleko idącą ochronę nie tylko bryły budynku dawnego Hotelu [...] czy też jego zewnętrznych parametrów, ale całego obiektu danego hotelu, także z wnętrzami.

Dalej Skarżąca wskazała, że wykorzystanie prawa, które przysługuje Skarżącej, należy rozpatrywać w dwóch wariantach, a mianowicie według wariantu opartego na wykorzystaniu istniejącego obecnie obiektu Hotelu [...] oraz według wariantu opartego o możliwość realizacji nowej zabudowy przy założeniu rozbiórki istniejącego budynku.

W obu przypadkach znamienne są, dla skorzystania z przysługującego Skarżącej prawa, wprowadzone miejscowym planem ograniczenia w zakresie wysokości nowej zabudowy, zakazulokalizacji obiektów handlowych powyżej 2000 m2, udziału funkcji mieszkaniowej do 30% i zakazu lokalizacji funkcji mieszkalnej w parterze, nadmierne, nie uzasadnione ograniczenie powierzchni zabudowy i powierzchni biologicznie czynnej. Niewątpliwie także ograniczeniem przekraczającym przysługujące gminie władztwo planistyczne jest wprowadzony faktyczny zakaz zabudowy kubaturowej przeznaczonej na pobyt ludzi na obszarze, w którym dopuszczono wysokość zabudowy do 1,5 m. Powyższa konstatacja uzasadniona jest treścią obowiązujących warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które nie dopuszczają pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi o wysokości 1 ,5 m.Organ nie wyjaśnił, dlaczego wskaźnik funkcji mieszkaniowej w tym obszarze to 30% oraz dlaczego wprowadzono zakaz lokalizacji funkcji mieszkalnej w parterach budynków w stosunku do całości obszaru U.7. Zapisy te nie tylko naruszają interesu prawny Skarżącej, ale także wykraczają poza władztwo planistyczne gminy.

Również niezrozumiałe są zdaniem skarżącej warunki dopuszczalności realizacji inwestycji przy założeniu, że Skarżąca podejmie się jego rozbiórki. Ewentualność rozbiórki istniejącego na działce [...] obiektu związana jest z jego niezadowalającym stanem technicznym. Budynek ten jest, regularnie zalewany w związku z corocznym podnoszeniem się poziomu lustra wody na rzece Wiśle. Oddziałuje to niekorzystnie na stan fundamentów oraz pomieszczeń położonych na poziomie parteru.

Znanym organowi planistycznemu jednym z rozważanych zamierzeń Skarżącej była rozbiórka obecnego budynku i realizacja w tym miejscu nowego obiektu, odpowiadającego technicznym, architektonicznym i urbanistycznym tendencjom XXI w. Tymczasem ustalenia miejscowego planu powodują, że realizacja tych zamierzeń będzie ekonomicznie nieuzasadniona. Wymóg obniżenia wysokości zabudowy, rozczłonkowania tej wysokości jak i rozczłonkowania ewentualnego nowego kubaturowego zainwestowania powoduje, że działanie takie staje się ekonomicznie nieuzasadnione, o czym także organy planistyczne były przez Skarżącą wielokrotnie informowane.

Wskazano dalej, że obiekt dawnego Hotelu [...] nie podlega żadnej ochronie związanej z ochroną zabytków, nie został objęty wpisem do ewidencji zabytków, a tym bardziej do rejestru zabytków, ale zdaniem skarżącej przesądzające dla zapisów dotyczących obszaru U.7 było zamierzenie objęcia taką ochroną, wynikające z nie uchwalonego jeszcze Studium Miasta Krakowa, a ustalenia planu dla dawnego budynku hotelu [...] powodują, że wprowadzona zaskarżonym miejscowym planem ochrona tego obiektu jest faktycznie znacznie silniejsza, niż gdyby oparta była na przepisach ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, póz. 1568 z późn.zm.).

W omawianym kontekście podnieść należy, że narusza posiadane przez Skarżącą prawo użytkowania wieczystego i prawo własności budynku postanowienie zaskarżonej uchwały mogące mieć zastosowanie w przypadku przyjęcia wariantu polegającego na rozbiórce budynku dawnego Hotelu [...], ograniczające wysokość nowej zabudowy, tj. § 22 ust. 4 pkt 1 zaskarżonej uchwały. Postanowienie powyższe określa maksymalne wysokości obiektów i urządzeń budowlanych lokalizowanych na obszarze U.7, a mianowicie w przeważającej części ustala maksymalną wysokość zabudowy do rzędnej 223 m n.p.m., ale także do rzędnej 233 m.n.p.m. oraz do rzędnej 206,5 m n.p.m. Przyjętym przez organ uzasadnieniem dla takiego określenia maksymalnych wartości wysokości zabudowy umożliwiających realizację inwestycji do wysokości odpowiednio 18 m, 28 m oraz 1,5 m jest potrzeba zachowania i ochrony otwarć widokowych na najcenniejsze zabytki i zespoły przyrodnicze. Powyższy cel wynika wyraźnie z treści wyjaśnienia nie uwzględnienia uwag Skarżącej składanych do wykładanych do publicznego wglądu kolejnych projektów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. I tak, zgodnie z treścią wyjaśnienia zamieszczonego w części II załącznika Nr 4 do zaskarżonej uchwały (pkt l części II) zaproponowane w planie ustalenia dotyczące wysokości zabudowy mają na celu ochronę widoku na zabytkowe centrum miasta i sąsiednie układy urbanistyczne. Podnoszone w uwadze ograniczenie wysokości zabudowy w północnej części działki podyktowane jest względami widokowymi (ochronie widoku na Wawel i inne ważne fragmenty starego miasta). Po wniesieniu uwagi ponownie przeprowadzono dogłębne analizy materiałów planistycznych. Jednakże biorąc pod uwagę założenia planu oraz posiadane opracowania nie ma podstaw do zwiększenia dopuszczalnych wysokości określonych w projekcie planu". W innym miejscu załącznika nr 4 do zaskarżonej uchwały organ wyjaśnia także: "Przy ustalaniu maksymalnej wysokości zabudowy wykorzystano przekroje uzyskane z chmury punktów będącej wynikiem skanowania laserowego terenu. Każda pierzeja i kwartał zabudowy były dogłębnie analizowane, aby -przy uwzględnieniu możliwości wykorzystania przez właścicieli przysługującego im prawa do zabudowy swej nieruchomości - zachować panoramy i widoki. Przy ustalaniu parametrów zabudowy wzięto pod uwagę istniejące zainwestowanie, wysokość istniejących budynków, ochronę zabytków rejestrowych (podlegających ochronie na mocy przepisów odrębnych) oraz zabytki ewidencyjne ochronione ustaleniami planu, wydane decyzje administracyjne a także rozstrzygnięte konkursy", a także: "Ustalenia planu w zakresie terenu U7 są wynikiem dogłębnych, szczegółowych analiz przeprowadzonych dla tego terenu przez projektantów planu oraz w oparciu o " Opinię urbanistyczno - krajobrazową na temat warunków zabudowy terenu dawnego hotelu " [...]" przy ul. K. w K." autorstwa prof. A.B.." Skarżąca podkreśla, że to ona właśnie przedkładała organowi sporządzoną przez wybitnego specjalistę - prof. dr. hab. inż. arch. A. B. - opinię urbanistyczno-krajobrazową na temat warunków zabudowy terenu dawnego hotelu "[...]" przy ul. K. w K., na którą właśnie organ się powołał w treści wyjaśnień składanych do rozstrzyganych uwag. Z treści omawianej opinii niezbicie wynika, iż wnioskowana przez Skarżącą wysokość zagospodarowania obszaru U.7 w żadnym miejscu nie zaburzy istniejących i planowanych do zachowania ciągów widokowych. Autor opracowania zwrócił także uwagę, że w czasie projektowania omawianego obiektu budowlanego wysokość jego podlegała weryfikacji poprzez studium widokowe ze [...] tak, aby nie dopuścić do zasłonięcia Wawelu i Skałki oraz poprzez tzw. próbę balkonikową pozwalającą symulować gabaryty bryły (wówczas w widoku z bulwarów i Wawelu), a wobec faktu, że parametry głównych elementów tych studiów wysokościowych nie uległy zmianie od 30 lat, należy je także obecnie brać pod uwagę. Doręczona przez Skarżącą organowi ww. opinia dokonała analizy wysokościowej oraz symulacji bryły nowego obiektu usytuowanego na działce Skarżącej i wykazała z całą pewnością, iż wnioskowane przez Skarżącą wysokości zabudowy nie spowodują naruszenia podlegających ochronie ciągów widokowych. W kontekście powyższego ustalenia miejscowego planu budzi zdziwienie także cytowane wyżej wyjaśnienie organu zgodnie z którym przy ustalaniu parametrów zabudowy (w tym także przecież i jej wysokości) wzięto pod uwagę "wysokość istniejących budynków". Sama treść ustaleń miejscowego planu świadczy o działaniu zgoła przeciwnym - polegającym na nie uwzględnieniu wysokości istniejącego budynku dawnego Hotelu [...], którą to zaskarżony miejscowy plan ustalił o omalże 10 m mniej. W takiej sytuacji stwierdzić można, iż organ, odmawiając uwzględnienia racji Skarżącej, instrumentalnie posługując się ogólnie brzmiącym celem ochrony widoku na Wawel i "inne ważne fragmenty starego miasta", bez merytorycznego uzasadnienia, a w efekcie z naruszeniem przysługującego mu władztwa planistycznego, wyzuł Skarżącą z istoty z przysługującego jej prawa użytkowania wieczystego i związanego z nim uprawnienia do korzystania z przedmiotu tego prawa, w tym do zabudowania nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem. Powyższe jest o tyle istotne, iż nakład finansowy poniesiony dla realizacji inwestycji polegającej na rozbiórce obiektu dawnego Hotelu [...] i wybudowaniu na jego miejsce innego obiektu spełniającego wymagania zaskarżonego miejscowego planu, a więc m.in. spełniającego nakazu kształtowania wysokiej jakości architektonicznej obiektów rozumianej jako nakaz przyjęcia rozwiązań architektoniczne - budowlanych charakteryzujących się indywidualną formą stylistyczną brył i budynków i wysoką jakością materiałów wykończeniowych, kształtowania elewacji budynków w sposób harmonijny oraz szczególną dbałością o kształtowanie elewacji od strony przestrzeni publicznych (§ 9 ust. 2 pkt 15 w zw. Z § 4 ust. 1 pkt 14 uchwały) oraz realizujący nakaz harmonijnego i eleganckiego ukształtowania wnętrza doliny rzeki w najbardziej reprezentacyjnej części centrum miasta, winien się z ekonomicznego punktu widzenia zwrócić użytkownikowi wieczystemu. Rachunek ekonomiczny zaś wskazuje, że wysokość nakładów inwestycyjnych przewyższa możliwości zwrotu przy założeniu realizacji obiektu spełniającego założone w § 22 uchwały wymagania tak co do wysokości lokalizowanej nowej zabudowy, z uwzględnieniem dopuszczalnej maksymalnej powierzchni zabudowy i ustalonego planem wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej. Innymi słowy, omawiana inwestycja przy założonym przez organ rozwiązaniu nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia. Tym samym także podnieść należy, że organ nie tylko naruszył przysługujące mu władztwo planistyczne, ale dokonał tego z jednoczesnym naruszeniem zasady proporcjonalności.

Zwrócono uwagę także na fakt, że w toku prac planistycznych wydano pozwolenie na zabudowę Bulwarów plażą nie posiadającą dostępu do drogi publicznej, która to zabudowa z założenia miała być obiektem tymczasowym. Zaskarżony miejscowy plan tymczasem zmienia zasadę zagospodarowania obszaru planu z zagospodarowania tymczasowego na trwałe.

Zwrócono uwagę na ustalenia planistyczne dla obszarów sąsiednich, objętychinnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru "Monte Cassino – Konopnickiej", gdzie wskaźniki zabudowy ustalone zostały odmiennie. Wskazano, że nie istnieje uzasadnienie dla różnego określenia współczynników dla dwóch obszarów, które położone są w wizualnym sąsiedztwie, nawet-wówczas, gdy objęte są odrębnymi opracowaniami planistycznymi.

W dalszej części wskazano, że uchwała narusza konstytucyjnie gwarantowane prawo Skarżącego do prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo do informacji, poprzez wprowadzenie a na obszarze całego planu zapisu § 9 ust. 2 pkt 5 uchwały, zgodnie z którym wprowadzono zakaz lokalizacji reklam z wyjątkiem tymczasowych reklam towarzyszących odbywającym się imprezom masowym na czas ich trwania. Zakaz ten narusza art. 54 Konstytucji, zapewniający każdemu człowiekowi wolność wyrażania poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji. Jednym z aspektów prowadzonej działalności gospodarczej jest prawo każdego przedsiębiorcy do przedstawiania informacji o swojej działalności, świadczonych usługach bądź oferowanych produktach. Prawo to jest prawem nieodzownie związanym z konstytucyjnie chronionym prawem prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazano na poglądy literatury, zgodnie z którymi przepisy prawne zakazujące reklamy określonych towarów zawsze stanowią ingerencję w wolność gospodarczą. Przedsiębiorca zajmujący się produkcją lub handlem towarami będącymi przedmiotem legalnego obrotu powinien mieć możliwość komunikowania o swojej ofercie potencjalnym klientom. Zakazy reklamy ograniczają nie tylko jego swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, ale także wolność wypowiedzi. Swoboda reklamowania jest bowiem jednym z przejawów wypowiedzi komercyjnej, która uznawana jest za element szeroko pojętej wolności słowa.

Z punktu widzenia prawa UE, zakazy reklamy wprowadzane przez państwa członkowskie stoją w sprzeczności z ideą rynku wewnętrznego. Wskazano, że zgodnie z treścią § 9 ust. 2 pkt 5 uchwały zakazem objęte jest lokalizowanie reklam a wobec braku bliższego sprecyzowania, w samym akcie, istotne jest ustalenie czym jest reklama, skoro jej lokalizowania zabraniają przepisy aktu prawa miejscowego. Dalej wskazano na liczne definicje reklamy przyjmowane w nauce prawa. Wskazano na konieczność rozróżnienia zabronionej przez miejscowy plan reklamy od dozwolonej miejscowym planem (nie objętym wyraźnym zakazem) informacji handlowej. Wskazano, że skoro mamy do czynienia z regulacją odnoszącą się do przestrzeni, można przyjąć że zakaz rozciąga się na reklamę przekazywaną na nośnikach informacji wizualnej. Nośnikiem informacji wizualnej zaś może być praktycznie wszystko, co ma postać zmaterializowaną. Przeprowadzono szerokie dywagacje na temat różnych możliwych form reklamy (wielogodzinne, regularnym parkowaniu pojazdu na obszarze objętym planem z jednoczesnym umieszczeniem na tym pojeździe reklamy gospodarczej, neonów (szyldów) informacyjnych itp).

Podkreślono, że nie jest jasne kto będzie decydował czy dany przekaz wizualny zlokalizowany na obszarze objętym miejscowym planem będzie reklamą czy też inną formą wypowiedzi o charakterze nie reklamowym, tj. informacją handlową. Zarzucono że uchwałanie rozróżnia "reklamy", której zakaz wprowadza od nośnika reklamowego lub szyldu, w tym szyldu mającego oznaczyć miejsce prowadzonej działalności lub szyldu reklamowego. Tym samym, w efekcie powoduje, że przyjmując skrajną definicję "reklamy", żaden z przedsiębiorców nie będzie mógł zgodnie z planem oznaczyć miejsca prowadzenia swojej działalności gospodarczej. Tego rodzaju zaś zakaz drastycznie wkracza w prawa konstytucyjnie chronione.

Przywołano definicje reklamy zawarta w art. 4 pkt 17 ustawy o radiofonii; w art. 2 lit. f Europejskiej konwencji o telewizji ponadgranicznej z 5 maja 1998r. , dyrektywę 2006/114/WE Parlamentu europejskiego i Rady z dnia12 grudnia 2006r., dyrektywę 2010/13/WE Parlamentu europejskiego i Rady w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych zmieniającej dyrektywę telewizyjną 89/552/EWG (wersja skonsolidowana Dz. Urz. UE L 95 z 15.04.2010, s. 1). W konkluzji stwierdzono, że powszechny na obszarze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakaz lokalizowania reklam narusza prawo prowadzenia działalności gospodarczej, konstytucyjnie gwarantowaną wolność wypowiedzi, wynikającą z regulacji Unii Europejskich zasadę ochrony rynku, ale także związany z tym zakazem brak jasnej definicji reklamy, która jest zakazana powoduje, że nie jest wiadome, jakie działania mogą zostać uznane za naruszające wprowadzony § 9 ust. 2 pkt 5 miejscowego planu zakaz.

Uzasadniając kolejny zrzut wskazano, że w toku procedury planistycznej rażąco naruszono art. 17 pkt 9, 13 i 14 p.z.p.u. Przepis art. 17 przewiduje ściśle określoną procedurę przygotowania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z powyższym przepisem Prezydent Miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego podejmuje ściśle określone w tym przepisie czynności, prowadzące do opracowania projektu uchwały. Opisana w art. 17 p.z.p.u. procedura gwarantować ma realny udział społeczeństwa w przygotowaniu projektu aktu. Określona przez ustawodawcę sekwencja czynności podejmowanych przez organy gminy ma pełnić różne funkcje, a jedną z nich jest gwarancja zabezpieczenia interesów indywidualnych w toku uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zatem ważne jest, aby podejmowane przez organy gminy czynności odpowiadały regulacjom ustawowym i nie powodowały u ich odbiorców, tj. obywateli wątpliwości choćby co do etapu, w którym dana czynność organu znajduje się na osi ustawowo określonej procedury uchwalania miejscowego planu.

Zgodnie z art. 17 p.z.p.u. wójt, burmistrz, prezydent miasta po podjęciu przez radę uchwały o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu kolejno sporządza projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy; wprowadza zmiany do projektu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag dotyczących projektu planu, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia, zaś jeśli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym też w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu - czynności, o których mowa w art. 17 p.z.p.u., ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian.

Prezydent Miasta Krakowa naruszył art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu wprowadzając do wyłożonego w dniach od 4 maja 2010 r. do dnia 9 czerwca 2010 r. publicznego wglądu projektu miejscowego planu poprawki, które wynikały nie tylko z rozpatrzonych przez niego uwag, ale stanowiły zmiany nie mające oparcia lub uzasadnienia we wnoszonych uwagach. Co więcej, zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2011 r., czyli już po pierwszym wyłożeniu planu do publicznego wglądu, po pierwszej w tym zakresie dyskusji publicznej oraz rozpatrzeniu złożonych do projektu planu uwag, zadecydował on o wtórzeniu procedury planistycznej i cofnięciu się do etapu przygotowania nowego projektu miejscowego planu.

Zdaniem skarżącej ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie daje organowi wykonawczemu gminy opracowującemu projekt miejscowego planu uprawnienia do zniesienia skutków prawnych wcześniej podjętych przez niego czynności poprzez zwykłe cofnięcie się w ustawowo przewidzianych etapach procedury planistycznej.

Istotą poruszonego problemu jest to, iż projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego został w dniach od 4 maja 2010 r. do dnia 9 czerwca wyłożony do publicznego wglądu, zaś Prezydent Miasta Krakowa rozstrzygnął uwagi, część z nich uwzględniając. Następnie zaś Prezydent Miasta Krakowa zamiast ponowić czynności planistyczne w zakresie wynikającym z uwzględnienia uwag jak nakazuje art. 17 pkt 13 p.z.p.u., powtórzył czynności planistyczne w całości niejako od początku, opracował projekt miejscowego planu, który podlegał wyłożeniu do publicznego wglądu w całości. Nie jest jednakże w efekcie wiadomo w jaki sposób zostały rozstrzygnięte uwagi wniesione do projektu miejscowego planu po pierwszym wyłożeniu do publicznego wglądu. Z treści załącznika Nr 4 do uchwały wynika, ze w toku procedury planistycznej część uwag już przecież uwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa zostało w efekcie nieuwzględnionych przez Radę Miasta Krakowa.

Zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa z 13 lipca 2010r. w sprawie rozpatrzenia uwag wniesionych do projektu planu obszaru "Bulwary Wisły" wyłożonego w dniach od 4 maja do 9 czerwca 2010 r. zostało opublikowane na stronach internetowych UM Krakowa i nie zostało uchylone. Wskutek powyższego składający uwagi mogli się zapoznać z jego treścią oraz ze stanowiskiem organu wykonawczego w stosunku do złożonych przez nich uwag i powinni oczekiwać, iż w związku z uwzględnieniem uwagi zmiany w projekcie zostaną dokonane. Tymczasem zaś Rada Miasta Krakowa odrzuciła uwagi pomimo ich uwzględnienia przez organ wykonawczy.

Niezależnie od powyższego zwrócić należy uwagę na fakt, że zarządzenie Prezydenta z dnia 16 czerwca 2011 r. na podstawie którego organ ten postanowił procedurę planistyczną cofnęło ją wyłącznie do etapu przygotowania projektu planu tymczasem, zarządzenie to wydane zostało 4 lata po podjęciu uchwały w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu dla omawianego obszaru i 3 i pół roku do dnia składania wniosków do planu. Wskutek podjętej przez organ wykonawczy decyzji, która znalazła wyraz w treści zarządzenia z dnia 16 czerwca 2011 r. nie dość, że zniweczono w całości fakt, iż już raz formalnie społeczeństwo miało możliwość zapoznać się z projektem planu, to projekt ten został opracowany na podstawie wniosków złożonych prawie 4 lata wcześniej. Zwrócić bowiem należy uwagę na fakt, że nie została powtórzona procedura zebrania wniosków do projektu planu. Organ wykonawczy gminy wyłącznie sobie przypisał możliwość powtórzenia czynności z uwagi na zmieniające się realia, możliwości tej zaś odmówił ponownie społeczeństwu.

Zdaniem Skarżącej, jeśli za dopuszczalne uznać zniesienie skutków całej procedury planistycznej i ponowne jej przeprowadzenie, to choćby z uwagi na upływ czasu wymagane jest, aby procedura ta została powtórzona w niezbędnym zakresie. Oparcie projektu miejscowego planu na wnioskach, które składane były cztery lata wstecz, w realiach społecznych podlegających intensywnym zmianom i przekształceniom, powoduje, że udział społeczeństwa na pierwotną treść projektu był pozorny, a przyjętemu w takich warunkach aktowi prawa miejscowego należy postawić zarzut jego uchwalenia z rażącym naruszeniem trybu, tj. z pominięciem początkowego jego elementu związanego z gwarancją udziału społeczeństwa.

Dalej wskazano, że zaskarżona uchwała w zakresie ustaleń ogólnych dotyczących całego obszaru objętego planem, zawiera niedopuszczalne z punktu widzenia przepisów prawa odesłanie do regulacji nie mających charakteru przepisów powszechnie obowiązujących. Otóż, zgodnie z treścią § 7 ust. 1 pkt 3 uchwały przebudowa istniejącej oraz realizacja nowej zabudowy i zainwestowania, a także zmiany zagospodarowania i użytkowania terenów wyznaczonych w planie nie mogą naruszać innych wymagań określonych w "innych obowiązujących w gminie przepisach porządkowych - w tym w Zarządzeniu nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa".

Sama treść cytowanego wyżej postanowienia miejscowego planu sugeruje, że Zarządzenie nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. jest przepisem porządkowym. Zgodnie z art. 40 ust. 3 s.g.u. w zakresie nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących rada gminy może wydawać przepisy porządkowe, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego. Zgodnie zaś z art. 41 ust. 2 ustawy w przypadku niecierpiącym zwłoki przepisy porządkowe może wydać wójt, w formie zarządzenia, przy czym zarządzenie, o którym mowa w ust. 2, podlega zatwierdzeniu na najbliższej sesji rady gminy. Wskazane w treści uchwały zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa nr [...] podjęte zostało dnia 12 stycznia 2004 r. i weszło w życie tego samego dnia. Najbliższa sesja rady miasta odbyła się dnia 14 stycznia 2004 r. a zarządzenie to nie stanowiło przedmiotu obrad rady w trakcie tej sesji. Brak zatwierdzenia zarządzenia porządkowego należy uznać za równoznaczny z odmową zatwierdzenia i w konsekwencji prowadzący do takich skutków prawnych jak odmowa zatwierdzenia albo nieprzedstawienie zarządzenia do zatwierdzenia na najbliższej sesji (postanowienie NSA z dnia 12 lipca 2011 r. II OSK 1336/11), a więc do utraty mocy obowiązującej. W efekcie, jeżeli uzasadnione będzie stwierdzenie, że zarządzenie [...] jest aktem prawa miejscowego –przepisem porządkowym, to utraciło ono moc dnia 14 stycznia 2004 r i jako takie nie może stanowić żadnych wymagań dla przebudowy istniejącej oraz nowej zabudowy i zainwestowania, a także zmiany zagospodarowania i użytkowania terenów wyznaczonych w planie.

Możliwe jest stanowisko, zgodnie z którym powołane w § 7 ust. 1 pkt 3 uchwały zarządzenie nr [...], jako wydane na podstawie art. 1 pkt 3 s.g.u. oraz dotyczące wyłącznie nieruchomości stanowiących mienie Gminy Kraków oraz będących w jej zarządzie nie ma charakteru aktu powszechnie obowiązującego. W takim przypadku należałoby je uznać za akt wewnętrzny organu wykonawczego z zakresu gospodarowania mieniem gminy, skierowany wyłącznie do podmiotów administracyjnie podporządkowanych Prezydentowi Miasta Krakowa. Zarządzenie nr [...] zawiera normy, do których ogólne odesłanie zawarte w § 7 ust. 1 pkt 3 uchwały powoduje, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego pozwala podmiotom w zarządzeniu tym wymienionym, tj. np. Głównemu Architektowi Miasta i Głównemu Plastykowi Miasta uzgadnianie działań realizacyjnych na terenie objętym planem. W efekcie możliwa jest sytuacja, w której z mocy regulacji zarządzenia decyzję w zakresie ostatecznych warunków zagospodarowania obszaru objętego planem będzie podejmować podmiot, którego kompetencja w tym zakresie nie będzie wynikała z przepisów powszechnie obowiązujących.

Uzasadniając zarzut naruszenie art. 14 ust. 1 p.z.p.u. oraz art. 7 i 94 Konstytucji w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie przez wprowadzenie w § 4 ust. 1 pkt 7 uchwały regulacji oczywiście sprzecznej z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, a także z art. 14 ust. 1 p.z.p.u. i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594 z późn.zm.) ilej: s.g.u.) w zakresie przekroczenia delegacji ustawowej i dowolne ustalenie definicji wysokości obiektów i urządzeń budowlanych.

Zgodnie § 4 ust. 1 pkt 7 uchwały przez wysokość urządzeń i obiektów budowlanych należy rozumieć wysokość budynków (rozumianą wg przepisów odrębnych) łącznie z wysokością maszynowniami (pisownia oryginalna - przyp.aut.) dźwigów i innych pomieszczeń technicznych; dla pozostałych obiektów budowlanych innych niż budynek wraz z instalacjami urządzeniami technicznymi oraz dla urządzeń budowlanych - wysokość mierzoną od poziomu terenu przy najniżej położonej ich części do najwyższego ich elementu. Jeżeli w niniejszej uchwale mowa jest o wysokości bezwzględnej, podanej w metrach nad poziom morza, oznacza to, że ustalonej rzędnej nie mogą przekroczyć odpowiednio ww. elementy". Przepis § 4 ust. 1 pkt 7 zaskarżonej uchwały pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisów powszechnie obowiązujących w zakresie ustalania wysokości budynków, a to z § 6 oporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690), który stanowi, iż "Wysokość budynku, służącą do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich wymagań rozporządzenia, mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.".

Bezsporne powinno być w związku z powyższym, że żaden z przepisów rozporządzenia, nie dopuszczamożliwości mierzenia wysokości budynku wliczając w tą wartość wysokość maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych. Podkreślić trzeba, że przepisy powszechnie obowiązującego prawa rangi rozporządzenia wykonawczego do ustawy regulują te kwestie w sposób jasnyi wyczerpujący. W tym zakresie zatem § 4 ust.1 pkt 7 zaskarżonej uchwały pozostaje w oczywistej sprzeczności z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa.

Wskazać zarazem należy, iż zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym "Rada gminy nie może w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego zawrzeć przepisów, które skutkowałyby innym sposobem liczenia wysokości budynku niż przewidują to przepisy rozporządzeń wykonawczych wydanych na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 7p.b. Takie przepisy aktu prawa miejscowego pozostawałyby w rażącej sprzeczności z przepisami powszechnie obowiązującego prawa'" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2010 r. sygn. akt II OSK 397/10), a żaden przepis prawa obowiązującego (rangi ustawy) nie dał takich kompetencji organom gminy, aby w ramach przepisów prawa miejscowego ustalały sobie dowolnie, a następnie stosowały własne przepisy definiujące, jak należy dokonywać pomiaru wysokości budynku, gdyż to wynika z przepisu rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, póz, 690 ze zm.)" (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 09 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Sz 379/08).

Na koniec podniesiono, że nie została rozpatrzona złożona przez skarżącą uwaga dotycząca zapisów określających zasady obsługi parkingowej obszaru ZPb.7. Zarzucono także, iż zachodzi zasadnicza rozbieżność pomiędzy treścią wyjaśnienia rozstrzygnięcia w sprawie złożonej przez Skarżącą uwagi, zamieszczonego w załączniku Nr 4 do uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w jego cz. III, nr 9 a treścią planu. Otóż, zgodnie z § 13 ust. 2 pkt 2 lit b uchwalonego miejscowego planu dla obiektów zlokalizowanych w międzywalu w terenie ZPb7 ustala się zasadę obsługi parkingowej poprzez wykorzystanie publicznie dostępnych parkingów, zlokalizowanych w obszarze planu. Natomiast zgodnie z treścią wyjaśnienia uzasadniającego nie uwzględnienie uwagi złożonej przez Skarżącą "W związku z przeznaczeniem terenu ZPb.7 dla dopuszczonego tam budynku usług, z którego korzystać mają osoby odwiedzające bulwary, ustalono zasady obsługi parkingowej przez wykorzystanie miejsc postojowych poza tym terenem, w tym również poza obszarem projektowanego planu". Porównanie obu treści ustaleń planu z rozstrzygnięciem uwagi prowadzi do wniosku, iż Skarżąca została wprowadzona w błąd rozstrzygnięciem, gdyż faktycznie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie ustala zasad obsługi parkingowej z wykorzystaniem miejsc postojowych poza obszarem planu, a obszar ten ogranicza wyłącznie do terenu objętego uchwalonym miejscowym planem.

Na obszarze objętym uchwalonym miejscowym planem nie istnieją publicznie dostępne parkingi, które zapewniłyby obsługę parkingową obszaru ZPb.7, a nie ustalenie żadnych wymagań z zakresu obsługi miejsc postojowych powoduje, że całość ruchu kołowego, w tym postój pojazdów będzie odbywał się na obszarze, do którego prawo użytkowania wieczystego posiada Skarżąca.

Nadto podniesiono, że Rada Miasta nie rozpoznała uwagi Skarżącej w zakresie umożliwienia realizacji w obszarze U.7 galerii handlowej, która nie jest z założenia obiektem wielkopowierzchniowym. Pod pozorem istnienia zakazu w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Krakowa lokalizacji obiektów handlu wielkopowierzchniowego wprowadzono zakaz lokalizacji galerii handlowej bez wyjaśnienia skąd wynika tożsamość obu zakazów i bez analizy skutków takiego zapisu dla Skarżącej. Wprowadzony kwestionowanym zapisem zakaz lokalizowania obiektów handlowych powyżej 2000 mkw wyklucza tymczasem nie tylko handel wielkopowierzchniowy, ale także lokalizację galerii handlowej nie mieszczącej się w definicji sklepu wielkopowierzchniowego. Tymczasem Skarżąca nie planuje na omawianym obszarze prowadzenia handlu wielkopowierzchniowego (hipermarketu), ale z uwagi na uwarunkowania obiektu rozważała możliwość, o czym informowała organ planistyczny, rozpoczęcia realizacji galerii handlowej, w której wnętrzu nie byłyby zlokalizowane sklepy wielkopowierzchniowe.

W odpowiedzi Rada Miasta Krakowa zajęła następujące stanowisko wobec zarzutów skargi.

Odnośnie zarzutu naruszenia prawa użytkowania wieczystego wskazano, że jakkolwiek własność stanowi najszerszą formę korzystania z nieruchomości, to jednakże prawo to nie daje właścicielowi absolutnej władzy nad rzeczą. Elementem ustawowej definicji prawa własności jest bowiem możność korzystania i rozporządzania rzeczą, jednakże w granicach określonych w art. 140 Kodeksu cywilnego, który definiuje treść tego prawa, wskazując, że jednym z elementów ograniczających prawo własności są przepisy ustaw, do których należy niewątpliwie zaliczyć również miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Ponadto zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, a stosownie do ust. 2 tegoż artykułu, że każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, w granicach określonych przez ustawę, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie

Stanowisko to zostało również zaakceptowane w orzecznictwie, w którym wskazuje się, że "nie budzi wątpliwości fakt, iż ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego wpływają na sposób wykonywania prawa własności. Plany te ustalają bowiem przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu i jako takie przesądzają o ograniczeniach prawa własności. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia w tym zakresie jest dopuszczalne, gdy następuje to w granicach przysługującego gminie tzw. władztwa planistycznego. Nie każda zatem ingerencja w sposób wykonywania prawa własności jest niedozwolona. Prawo własności, chronione na mocy art. 21 Konstytucji RP, nie jest bowiem prawem bezwzględnym" ( por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 20 czerwca 2008 r, ygn..: II OSK 1932/07).

Zauważyć należy, że z punktu widzenia art. 1 ust. 2 ustawy planistycznej prawo własności stanowi jedną ze składowych katalogu wartości, które należy uwzględnić w toku prac planistycznych. W konkretnej sytuacji przestrzennej określonego terenu nie można wykluczyć kolizji pomiędzy tymi wartościami i brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych, ażeby wartościom wyartykułowanym w skardze (prawu własności i prawu użytkowania wieczystego) z góry przypisywać prymat nad pozostałymi wartościami. Funkcja planowania przestrzennego polega właśnie na wyważaniu tychże wartości, jak również interesu publicznego i prywatnego, co zdaniem Strony Przeciwnej zostało w skarżonym planie uczynione.

Strona Skarżąca w szczególności podnosi, że ustalenia planu uniemożliwiają jej korzystanie z przysługujących jej praw. W odpowiedzi na to twierdzenie trzeba wyjaśnić, iż mając między innymi na uwadze fakt, że Spółka "W" S. A. wniosła skargę na uchwałę o przystąpieniu do sporządzania przedmiotowego planu, w toku prac projektowych nad planem, oprócz kwestii związanych z ładem przestrzennym, kwestiami funkcjonalnymi, środowiskiem przyrodniczym i kulturowym, szczególną uwagę zwrócono na konieczność racjonalnego ustalenia zapisów planu z punktu widzenia uwzględnienia walorów ekonomicznych przestrzeni.

Brano też pod uwagę zamierzenia inwestycyjne Strony Skarżącej, bowiem na etapie konstruowania ustaleń planistycznych toczyły się dwa postępowania w celu przygotowania decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowego terenu. Obie koncepcje przedłożone Prezydentowi Miasta Krakowa przez inwestora w ramach wniosku o wydanie ww. decyzji były analizowane i wykorzystane przy sporządzaniu planu. Obydwa postępowania zostały w późniejszym czasie zawieszone na wniosek inwestora.

W trakcie formułowania zapisów uchwały w roku 2009, Biuro Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta Krakowa zleciło wykonanie opracowania dotyczącego uwarunkowań ekonomicznych związanych z projektem planu miejscowego obszaru "Bulwary Wisły" dla terenu wokół dawnego Hotelu [...]. Opracowanie wykonała firma "I" z K., a jego przedmiotem było oszacowanie minimalnej chłonności nieruchomości, przy której inwestor osiągnie wewnętrzną stopę zwrotu.

Analiza wykonana była na podstawie aktualnych materiałów na czas jej sporządzania (2009 r.), m. in. propozycji projektu planu, który wówczas miał następujące brzmienie w §22:

1. Wyznacza się teren oznaczony symbolem 7U z przeznaczeniem pod zabudowę usługową: usługi kultury, sztuki, edukacji, nauki, gastronomii, usługi biurowe, hotelarskie.

2. W wyznaczonym terenie dopuszcza się lokalizację zabudowy mieszkaniowej, której powierzchnia użytkowa nie może być większa niż 10% powierzchni użytkowej wszystkich obiektów naziemnych w tym terenie.

3. W wyznaczonym terenie dopuszcza się remont i przebudowę istniejącego budynku, również w części wykraczającej poza nieprzekraczalne linie zabudowy.

4. W granicach wyznaczonego terenu, w zakresie sposobów jego zagospodarowania i warunków zabudowy oraz zasad kompozycji, ustala się:

1) maksymalną wysokość obiektów i urządzeń budowlanych - wysokość podana jako bezwzględna, w metrach nad poziom morza:

a) dla części wyższej niż jedna kondygnacja nadziemna: do rzędnej 233 m. npm z zastrzeżeniem ust.5 pkt 3,

b) dla pozostałej części zabudowy: do rzędnej 206 m. npm;

2) geometria dachów: dowolna

3) wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej: nie mniej niż 20%;

4) wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy nie: więcej niż 65% z zastrzeżeniem pkt 5;

5) w części terenu, gdzie mogą być lokalizowane budynki wyższe niż jedna

kondygnacja nadziemna powierzchnia użytkowa części nadziemnej wszystkich budynków: nie więcej niż 30 000 m2

6) zakaz łączenia w jednym budynku funkcji mieszkalnej i usług hotelarskich;

7) nakaz powiązania komunikacyjnego - pieszego i funkcjonalnego z przestrzenią publiczną, jaką stanowią Bulwary;

8) zakaz lokalizacji garaży w parterach budynków frontowych i więcej niż

jednego wjazdu do garażu od strony elewacji frontowej;

5. Ponadto w wyznaczonym terenie ze względu na szczególną ekspozycję i relacje widokowe z otoczeniem ustala się:

1) przy realizacji inwestycji nakaz uwzględnienia, zachowania i ochrony istniejących powiązań widokowych na Wawel, Skałkę, kościoły Kazimierza, Podgórze;

2) nakaz zachowania i uwzględnienia osi widokowych, określonych na Rysunku

Planu, poprzez zastosowanie wglądów i prześwitów

3) dla nowoprojektowanych budynków nakaz zróżnicowania wysokości budynków w taki sposób, aby zabudowa lokalizowana od strony ul. K. była najwyższa, a od strony Bulwaru Wołyńskiego - najniższa nakaz kształtowania wysokiej jakości formy architektonicznej obiektów;

4) nakaz wykorzystania wysokiej jakości naturalnych materiałów wykończeniowych;

5) zakaz zastosowania agresywnej (konkurencyjnej dla obiektów zabytkowych)

kolorystyki i oświetlenia;

6) nakaz urządzenia w niezabudowanej części terenu parku, dostępnego od

strony Bulwaru Wołyńskiego

7) dodatkowo dla części terenu, gdzie może być lokalizowana zabudowa nie

przekraczająca wysokości bezwzględnej do 206 m. npm:

a) nakaz dachów płaskich (albo tarasów) lub w postaci tarasów i stropodachów urządzonych jako stałe trawniki na podłożu zapewniającym naturalną wegetację roślin. Wskazane kształtowania tych dachów w sposób zapewniający możliwość dostępu na ich powierzchnię od strony Bulwaru Wołyńskiego i utworzenie na nich tarasu widokowego, nakaz stosowania balustrad ażurowych, zapewniających wgląd, zakaz lokalizacji parkingów i miejsc postojowych na dachach oraz na powierzchni terenu.

Opracowanie wykazało wówczas, że dla tak przyjętych parametrów zagospodarowania terenu stopa zwrotu jest nieco wyższa niż rynkowa (przeciętna) stopa zwrotu z inwestycji deweloperskich mieszkaniowych i komercyjnych. Wobec takiej oceny wynikającej z opracowania, kontynuowano pracę nad sporządzaniem projektu planu. W trakcie procedury planistycznej zapisy dla terenu U.7 uległy pewnym modyfikacjom i korektom, jednakże nie zmieniającym ich istoty w kontekście przeprowadzonej analizy.

Działka, której wieczystym użytkownikiem jest Strona Skarżąca jest specyficznie położona, a mianowicie: zlokalizowana jest nad Wisłą, pomiędzy ulicą M. K. (arterią o bardzo dużej frekwencji obserwatorów, będącej wjazdem do centrum miasta od strony południowej) a Bulwarem Wołyńskim. Po przeciwnej stronie rzeki znajduje się Klasztor [...] z Bazyliką [...], w dalszej odległości - dominanta kompozycyjna Zamku Królewskiego na Wawelu, stanowiąca najważniejszy punkt widokowy Krakowa. Działka zawiera się w granicach strefy buforowej obszaru wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO (przyjętą decyzją nr 34 COM 8B.59 Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO, na 34 sesji w dniach 25.07.-3.08.2010 w mieście Brasil w Brazylii) - granica ta została naniesiona na rysunek planu.

Do dnia 1 stycznia 2003 r. teren objęty planem "Bulwary Wisły" podlegał ustaleniom Miejscowego Planu Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa, zatwierdzonego uchwałą Nr VII/58/94 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 listopada 1994r. Dla przedmiotowej działki plan ten ustalał przeznaczenie pod usługi komercyjne, dopuszczał mieszkania na wyższych kondygnacjach, nakładał też znaczne ograniczenia wynikające z obowiązujących wówczas stref zagospodarowania przestrzennego - między innymi ochronę terenu jako przestrzeni otwartej eksponującej widok, dopuszczenie budowy obiektów mieszkalnych i mieszkalno-usługowych, jeśli udział powierzchni zabudowy nie przekracza 25%.

Teren U.7, ze względu na opisane powyżej, swoiste położenie, został w planie miejscowym przeznaczony pod usługi, dopuszcza się tam lokalizację zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, której powierzchnia użytkowa nie może być większa niż 30% powierzchni użytkowej wszystkich obiektów nadziemnych na działce budowlanej a także obowiązuje zakaz lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2.

Z punktu widzenia ładu przestrzennego, przy takiej lokalizacji, dla kształtowania przestrzeni brzegów Wisły w jej śródmiejskiej części funkcja usługowa jest zdecydowanie korzystniejsza niż mieszkaniowa. Szczególnie, że teren U.7 położony jest przy ciągu przestrzeni publicznej, jaką niewątpliwie są bulwary (obok Rynku to jedna z najważniejszych przestrzeni publicznych Krakowa), w sąsiedztwie Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej [...] i powstającego centrum kongresowego, czyli ciągu inwestycji o charakterze publicznym, stanowiących istotne elementy w przestrzeni miejskiej. Jest znakomicie eksponowany w panoramach ze Wzgórza Wawelskiego, na osi widokowej łączącej wieżę widokową Sanktuarium w Łagiewnikach z klasztorem na Skałce.

Rozstrzygnięcia planistyczne nie zostały podjęte arbitralnie przez organy planistyczne gminy, bowiem na etapie opiniowania i uzgadniania projektu planu odbyło się wiele dyskusji z udziałem konsultantów, kilka posiedzeń Miejskiej Komisji Urbanistyczno -Architektonicznej, na których były rozważane różne argumenty, różne okoliczności i analizy tej sytuacji przede wszystkim pod względem przestrzennym i mając do wyboru jako alternatywę osiedle mieszkaniowe na tej działce ustalono tam - jako przeważające - funkcje usługowe.

Strona skarżąca podnosi, że nie istnieje uzasadnienie zakazu lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2. Nie jest to prawdziwe stwierdzenie, gdyż położenie terenu U.7 w jednej z najbardziej prestiżowych części śródmieścia (co opisano wcześniej), obsługa komunikacyjna i powiązania z siecią dróg miejskich, które nie są wystarczające dla hipermarketu lub obiektów handlu generujących duży ruch samochodowy, a przede wszystkim brak określenia w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - nie jest to teren wskazany w Studium pod UC - przesądziły o ustaleniu takiego zakazu.

Strona skarżąca kwestionuje również zakaz lokalizacji funkcji mieszkalnej w parterach budynków. Jest to jak najbardziej racjonalne ustalenie. Funkcja mieszkaniowa jest jedynie towarzyszącą, dopuszczoną tylko w 30%, zatem ze względów użytkowych korzystniejsze jest zarówno dla mieszkańców budynku, jak i dla klientów i pracowników usług, aby usługi były na niższych kondygnacjach, wyższe zaś części budynku przeznaczone były dla mieszkańców. Ponadto mieszkania zlokalizowane w paterach narażone są na uciążliwości hałasu komunikacyjnego. Należy też pamiętać o konieczności zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych dla ogromnego zespołu usługowo-mieszkaniowego, który może powstać na przedmiotowym terenie, plan ustala dla terenu U.7 wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy na 65% a dopuszczalną wysokość (w treści uchwały podaną w metrach nad poziom morza) od ok. 18m do ok. 28m. Miejsca parkingowe, które nie są funkcją mieszkalną, mogą być lokalizowane w parterach, za tym rozwiązaniem również przemawia fakt, że teren jest położony w sąsiedztwie rzeki i z uwagi na możliwość występowania wysokiego poziomu wód gruntowych garaże w parterach budynków stanowią bezpieczniejsze rozwiązanie niż garaże podziemne.

Obszar bulwarów nadwiślańskich umożliwia percepcję krajobrazu zabytkowej części miasta. Bulwary Wiślane w granicach objętych planem niemal na całej długości nabrzeża posiadają wyjątkowe uwarunkowania krajobrazowe, na które składają się widoki bliskie (w rejonie Bulwarów) i dalekie, sięgające po krawędzie doliny Wisły. Zapisy planu dotyczące wysokości zabudowy nie były sformułowane w sposób dowolny. Formułując ustalenia planu, przy ustalaniu nieprzekraczalnej wysokości obiektów i urządzeń budowlanych wykorzystano przekroje uzyskane z chmury punktów będącej wynikiem skanowania laserowego terenu.

I tak dla terenu U.7 uchwalone zostały następujące ustalenia maksymalnej wysokości obiektów i urządzeń budowlanych - wysokość ustalona jako bezwzględna:

a) w części terenu pomiędzy ul K. i L., ograniczonej linią

regulacyjną wysokości zabudowy:

-dla budynków zlokalizowanych od strony Bulwaru Wołyńskiego: do rzędnej223 m n.p.m. (co wynosi 18 m od poziomu rzędnej 205 m n.p.m., stanowiącej poziom odniesienia dla ustalonych w tym terenie wysokości. Za punkt odniesienia dla ustalonych wysokości względnych przyjęto rzędną poziomu gruntu w rejonie ulicy K. - średnio 205 m n.p.m.);

-dla budynków zlokalizowanych w strefie ochrony widoku z wieży w Łagiewnikach na Skałkę: do rzędnej 223 m n.p.m. (co wynosi 18 m od poziomu rzędnej 205 m n.p.m., stanowiącej poziom odniesienia dla ustalonych w tym terenie wysokości);

-dla pozostałej zabudowy w tej części terenu: do rzędnej 233 m n.p.m. (co wynosi 28 m od poziomu rzędnej 205 m n.p.m., stanowiącej poziom odniesienia dla ustalonych w tym terenie wysokości) z zastrzeżeniem ust. 5pkt3 ;

b) w pozostałej części terenu : do rzędnej 206,5 m n.p.m. (co wynosi 1,5 m od

poziomu rzędnej 205 m n.p.m., stanowiącej poziom odniesienia dla ustalonychw tym terenie wysokości).

Ograniczenie wysokości jest podyktowane koniecznością zachowania panoram i widoków, miejsc o szczególnej ekspozycji sylwety Miasta, o najwyższej atrakcyjności i znaczeniu dla tożsamości Miasta oraz chęcią uniknięcia zdominowania wysoką zabudową znajdujących się przy samych Bulwarach obiektów zabytkowych.

Nie ulega wątpliwości, że wymagają one bezwzględnego zachowania i uwzględniania w działalności planistycznej, projektowej i realizacyjnej. Jako generalną zasadę przy ustalaniu nieprzekraczalnej wysokości przyjęto, aby -w celu podkreślenia charakteru doliny Wisły- sąsiadująca zabudowa, od strony Bulwarów i bezpośrednio do nich przylegająca, była niższa, a w głębi kwartałów wyższa - co w odbiorze spowoduje dodatkowe poszerzenie i otwarcie przestrzeni doliny Wisły. Jest to zasada, która była też przedmiotem rozważań Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej i została bardzo pozytywnie oceniona, zasada wieloplanowego kształtowania wnętrz urbanistycznych, poprzez zróżnicowanie gabarytów obiektów w poszczególnych planach widokowych, stosowana często w świecie.

Przy określaniu parametrów dla zabudowy w rejonie hotelu [...] wykorzystano studium widokowe pn. "Opinia urbanistyczno-krajobrazowa na temat warunków zabudowy terenu dawnego hotelu [...]" autorstwa Prof. dr hab. inż. arch. A. B. i Dr inż. arch. P. O. z Politechniki Krakowskiej. Maksymalne gabaryty zabudowy i linie zabudowy zostały wyznaczone na podstawie ww. opracowania, przy uwzględnieniu omówionych wyżej zasad kompozycyjnych, zastosowanych w planie.

Należy również podkreślić, że teren ten został potraktowany w sposób wyjątkowy w porównaniu z innymi terenami w granicach obowiązywania planu, gdyż zaproponowana maksymalna wysokość obiektów i urządzeń budowlanych lokalizowanych w przedmiotowym terenie U.7 od strony Bulwaru Wołyńskiego - do rzędnej 223 m n.p.m., co wynosi ok. 18 m -jest większa niż w innych terenach, gdzie wysokość od strony bulwarów została ustalona na np. 9m w terenach U.2, U.5,13 m w terenie U.3,15 m w terenie U.9,16 m w terenie U.10.

W analizach wysokościowych brano także pod uwagę wysokość istniejącego budynku dawnego hotelu [...]. Jednakże porównując obiekt istniejący oraz hipotetyczny zespół zabudowy, który może zostać wzniesiony na przedmiotowym terenie na podstawie warunków określonych niniejszym planem należy podkreślić, że inne oddziaływanie w przestrzeni ma zabudowa w postaci wolnostojącej bryły budynku na dużej działce, wyniesiona na pylonach ponad teren (jak to ma miejsce w przypadku budynku hotelu [...]), niż tej samej wysokości zabudowa, lecz usytuowana w zupełnie innej formie –np. nawiązującej do zabudowy kwartałowej, na innym rzucie - np. przy obrzeżach terenu. Ta sama wysokość przy różnym kształcie bryły i różnym usytuowaniu budynków działa przestrzenie zupełnie inaczej.

Strona skarżąca stwierdza, że "...ograniczeniem przekraczającym przysługujące gminie władztwo planistyczne jest wprowadzony faktyczny zakaz zabudowy kubaturowej przeznaczonej na pobyt ludzi w obszarze, w którym dopuszczono wysokość zabudowy do 1,5m ...". Stwierdzenie to nie jest prawdziwe, ponieważ w północnej części terenu U.7 został wydzielony "linią regulacyjną wysokości zabudowy" obszar, gdzie ewentualna przyszła zabudowa musi być odpowiednio niższa, to znaczy zagłębiona w teren, ze względu na konieczność ochrony widoku z ciągu ul. M. K. na najważniejsze zabytki miasta. Linia została ustalona w miejscu, gdzie kończy się istniejąca zabudowa i otwiera się widok na Wawel i Skałkę. Oczywistym jest, że najlepszą formą ochrony widokowej byłby całkowity zakaz zabudowy w tym rejonie. Jednakże zdecydowano dopuścić w tym miejscu budowę obiektów i urządzeń budowlanych znacznie zagłębionych w teren lub całkowicie podziemnych, dla których wysokość bezwzględną ustalono na 206,5m. n.p.m. - a to ze względu na aspekt ekonomiczny, podnoszony przez stronę skarżącą, oraz po zapoznaniu się z jedną z koncepcji projektowych wykonanych w celu uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, w której proponowana była zabudowa podziemna przekryta dachami "zielonymi".

Natomiast obiekty, które powstały na Bulwarze Wołyńskim, zlokalizowane na działkach, które w planie zawierają się w terenie ZPb.7, w pobliżu terenu U.7 (tzw. "plaża" przy Bulwarze Wołyńskim), to inwestycja zrealizowana wcześniej, zanim przystąpiono do formułowania ustaleń przedmiotowego planu. Zapisy planu nie utrwalają budynków "plaży" w ich obecnej formie. Istniejące obiekty i urządzenia "plaży" będą mogły funkcjonować na warunkach określonych w § 35 ust.5 w terminie do 31.12.2015r.

Strona skarżąca podnosi także, że poprzez zapisy dotyczące budynku istniejącego hotelu [...] w § 22 treści zaskarżonej uchwały, organ planistyczny dążył do zgodności uchwalonego planu z projektowaną zmianą Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Nie można się zgodzić z takim stwierdzeniem, gdyż lista obiektów proponowanych w projekcie zmiany Studium do wskazania jako dobra kultury współczesnej była sporządzona przez Stowarzyszenie Architektów Polskich i przekazana do Urzędu Miasta Krakowa pismem z dnia 2.02.2013 r., a kwestionowany przez Stronę Skarżącą zapis został wprowadzony w związku z opinią Miejskiej Komisji Urbanistyczno - Architektonicznej z dnia 6 kwietnia 2010r. Ponadto oczywistym jest, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, projekt planu miejscowego sporządza się zgodnie z ustaleniami obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Wobec powyższej argumentacji stwierdzić trzeba, że ograniczenia w sposobie korzystania przez Skarżącą z nieruchomości, które wynikają z uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" mieszczą się w granicach wyznaczonych przez przepisy prawne.

W odniesieniu do naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego podniesiono, co następuje.

Proces sporządzania planu miejscowego jest kompleksowo uregulowany w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Proces ten został uformowany jako ciąg następujących chronologicznie czynności. Stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jedynie istotne naruszenia trybu sporządzania planu powoduje jego nieważność. Ustawodawca, zatem zawęził katalog podstaw eliminacji planu miejscowego z powodów proceduralnych wyłącznie do kwalifikowanych naruszeń trybu planistycznego. Oznacza to, że nieistotne naruszenia trybu nie skutkują nieważnością planu. W doktrynie powszechnie przyjmuje się, że istotne naruszenie trybu to takie, które powoduje, że ustalenia planistyczne podjęte bez jego naruszenia byłyby inne od podjętych z jego naruszeniem.

W przypadku zaskarżonego planu taka sytuacja nie zachodzi. W pierwszej kolejności Strona Skarżąca podnosi, że organ planistyczny uchybił przepisowi art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez wprowadzenie do wyłożonego w dniach od 4 maja 2010 r. do dnia 9 czerwca 2010 r. poprzez wprowadzenie do projektu zmian, które nie wynikały tylko z rozpatrzenia uwag. W tym miejscu należy wyjaśnić, że po przeprowadzeniu wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, które odbyło się w dniach od 4 maja do 9 czerwca 2010 r., oraz po rozpatrzeniu uwag przez Prezydenta Miasta Krakowa (Zarządzenie Nr [...] z dnia 13 lipca 2010 r.) w procedurze planistycznej wykonano czynności opisane w art. 17 pkt 13 ustawy. Jednakże po dokonaniu tych czynności, zaistniała konieczność dokonania zmian w projekcie planu w szerszym zakresie, niż wynikałoby to z rozpatrzenia uwag, złożonych do projektu planu. Zaistniała wówczas potrzeba w praktyce nowego projektu planu w rozumieniu art. 17 pkt 4 ustawy, chociaż finalnie plan zmienił się tylko w niewielkim zakresie.

Powodem konieczności wprowadzenia zmian były doświadczenia powodzi, które miały miejsce w Polsce w maju i w lipcu 2010 r. W związku z zaistniałą wówczas sytuacją, jesienią 2010 r. (a więc po podjęciu przez Prezydenta Miasta Krakowa rozstrzygnięć w sprawie uwag wniesionych do projektu planu wyłożonego w okresie od 4 maja do 9 czerwca 2010 r.) prowadzone były prace zmierzające do ustalenia bezpiecznych miejsc cumowania na wypadek wysokich stanów wód na Wiśle. W porozumieniu z właściwymi instytucjami (Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej, Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych, Urzędem Żeglugi Śródlądowej) miały zostać ustalone miejsca i ilość "ratowniczych pali cumowniczych", które będą służyć do cumowania jednostek pływających wyłącznie w przypadku zagrożenia powodziowego. Ustalono wówczas, że lokalizacja "ratowniczych pali cumowniczych" winna być uwzględniona w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Bulwary Wisły, należy odroczyć planowane ponowne wyłożenie do publicznego wglądu, które miało się odbyć w związku z uwzględnieniem przez Prezydenta części uwag, a ustalenia podjęte przez zespół właściwych instytucji kończące prace, dotyczące bezpieczeństwa jednostek pływających na terenie Miasta, należy wykorzystać w projekcie planu miejscowego obszaru Bulwary Wisły, po ich wprowadzeniu poddać projekt właściwym uzgodnieniom i dopiero po tych czynnościach ponownie wyłożyć do publicznego wglądu.

W ocenie Strony Przeciwnej organ sporządzający projekt planu w czasie, kiedy jest jego dysponentem może podjąć decyzję o jego modyfikacji, a nawet przygotowaniu nowego projektu. Podobna sytuacja zdarzyła się w toku postępowania planistycznego dotyczącego zaskarżonego planu. Tryb postępowania planistycznego jest tak skonstruowany, że brak jest przeszkód, aby ponowić czynności planistyczne poczynając od art. 17 pkt 4 ustawy planistycznej, jeśli organ uzna, że istnieje potrzeba modyfikacji planu w zakresie szerszym niż to wynika z rozpatrzenia uwag. Nie można zatem zgodzić się z poglądem Strony Skarżącej, że organ sporządzający projekt planu po wydaniu Zarządzenia w przedmiocie rozpatrzenia uwag automatycznie musi przejść do następnego etapu procesu planistycznego. Przepisy ustawy planistycznej należy stosować racjonalnie i adekwatnie do konkretnych stanów planistycznych. W toku procesu planistycznego zaskarżonego planu zdecydowano o zmianie koncepcji w niewielkim zakresie, jednakże, aby nie naruszyć trybu planistycznego, organ niejako powrócił do etapu sporządzenia planu miejscowego modyfikując przedmiotowy projekt organ planistyczny zmienił projekt w zakresie szerszym niż wynikało to z rozpatrzenia uwag i począwszy od art. 17 pkt 4 wykonał prawidłowo wszystkie czynności proceduralne.

Odnośnie twierdzeń dotyczących przekazania uwag Radzie Miasta Krakowa, stwierdzić trzeba, że kwestie te rozstrzyga wyjaśnienie do załącznika Nr 4 zaskarżonej uchwały (w odniesieniu do Zarządzenia Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 13 lipca 2010 r. - część I załącznika). Zaznaczyć należy, iż wnikliwa analiza wskazanego załącznika pozwala na jednoznaczną identyfikację sposobu potraktowania uwag do projektu planu.

Niezasadny jest zarzut Strony Skarżącej, iż organ planistyczny nie ponawiając procesu składania wniosków do planu cyt: wyłącznie sobie przypisał możliwość powtórzenia czynności z uwagi na zmieniające się realia, możliwości tej odmówił ponownie społeczeństwu. Należy podnieść, że cel składania instytucji wniosków i uwag jest nieomal identyczny. Obydwie instytucję służą wyrażaniu oczekiwań społeczeństwa wobec ustaleń planistycznych, a różnica między nimi sprowadza się przede wszystkim do ich umiejscowienia w chronologicznym ciągu czynności proceduralnych. Wnioski służą do rozpoznania oczekiwań społeczeństwa we wczesnej fazie postępowania planistycznego, natomiast uwagi pozwalają wyrazić stanowisko wobec przygotowanych już ustaleń.

Zdaniem Strony Przeciwnej powtórne składanie wniosków i zachowując kolejność czynności proceduralnych ponowne zawiadamianie podmiotów właściwych do uzgadniania i opiniowania planu, w sytuacji, gdy już istniał projekt planu - było bezcelowe. Zmodyfikowany projekt planu został bowiem ponownie wyłożony do publicznego wglądu i zainteresowane podmioty mogły się z nim zapoznać oraz złożyć do niego uwagi.

W związku z powyższym uznać należy, że organ wykonawczy gminy zapewnił społeczeństwu udział w procedurze sporządzania skarżonego planu. Strona Skarżąca kwestionuje nadto sposób wykładnia projektu planu podnosząc, że plan nie był wykładany w godzinach pracy Urzędu Miasta Krakowa, lecz w ściśle określonych godzinach. Odpowiadając na ten zarzut, wyjaśnić wpierw trzeba, że art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że projekt planu jest wykładany do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni.

Podnieść należy, że ani ustawa, ani żaden inny akt prawny nie regulują kwestii przez ile godzin dziennie plan miejscowy winien być wykładany. Żaden przepis prawa nie określa również jak konkretnie ma wyglądać wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu. Naturalną formą wydaje się być udostępnienie projektu planu w placówkach organu sporządzającego ten projekt, co zresztą miało miejsce w przypadku skarżonego planu. Jednakże współcześnie, w dobie powszechnego dostępu do sieci internetowej, za wyłożenie do publicznego wglądu należy uznać także zamieszczenie projektu na stronach internetowych organu planistycznego. Projekt zaskarżonego planu, w okresie jego kolejnych wyłożeń do publicznego wglądu był dostępny na stronach Biura Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta Krakowa, a później Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Miasta Krakowa. Zatem, każdy zainteresowany podmiot mógł zaznajomić się z ustaleniami projektu o dowolnej porze. Natomiast jakiekolwiek wątpliwości w zakresie ustaleń planistycznych mogły być wyjaśnione przez przedstawicieli zespołu autorskiego w siedzibie Biura Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta Krakowa. Konstatując, stwierdzić należy, że etap wyłożeń w ramach procedury sporządzania zaskarżonego planu za każdym razem odpowiadał wymaganiom prawnym obowiązującym w tym zakresie.

Należy zauważyć, iż umieszczenie projektu planu na stronie internetowej daje możliwość zapoznania się z tym projektem również osobom, które ze względu na sytuację osobistą, nie mogą bezpośrednio udać się do siedziby Biura Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta Krakowa, w której udostępniane są wyłożone do publicznego wglądu projekty planów miejscowych. Dlatego każdy, w dogodnym dla siebie miejscu, nielimitowany czasem pracy urzędu, może zapoznać się z interesującym go opracowaniem planistycznym. Udostępnienie projektu planu do wglądu jest również możliwe po zakończeniu wyłożenia - na każdorazową prośbę osoby zainteresowanej.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących zakazu sytuowania reklam Rada Miasta Krakowa wskazała, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ponadto w myśl § 4 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, póz. 1587) ustalenia dotyczące wymagań wynikających z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych powinny zawierać w szczególności określenie zasad umieszczania w przestrzeni publicznej nośników reklamowych. Ponadto, w planie miejscowym obligatoryjnie określa się zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego.

Tym samym ustawodawca przyznał gminie szerokie uprawnienia w zakresie kształtowania ładu przestrzennego. Kwestionowany przez Stronę Skarżącą zapis planistyczny stanowi jeden z elementów zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego. Nie ulega wątpliwości, że umieszczenie reklam w tkance miejskiej niesie złe skutki dla wizerunku estetycznego miasta: powoduje ubożenie krajobrazu, chaos przestrzenny, oraz wpływa negatywnie na warunki życia mieszkańców miasta, jako użytkowników przestrzeni publicznej. Kształtowanie tej przestrzeni powinno odbywać się z uwzględnieniem charakteru obszaru, dla którego plan jest sporządzany. W przypadku obszaru objętego skarżonym planem szkodliwy wpływ reklam (nośników reklamowych) na przestrzeń miejską jest szczególnie widoczny. Sytuacja przestrzenna i wyjątkowe położenie terenu U.7 scharakteryzowane zostały już powyżej. W obszarze tym zlokalizowany jest bowiem budynek dawnego hotelu Forum, który obecnie służy jako wielkogabarytowy nośnik reklamowy, drastycznie zaburzając ład przestrzenny.

Należy także podnieść, że zakaz, o którym mowa w skardze dotyczy nośników reklamowych. W odróżnieniu od Strony Skarżącej, Strona Przeciwna stoi na stanowisku, iż rzeczony zakaz nie dotyczy szyldów, rozumianych jako obiekty, stanowiące nośnik informacji zawierający oznaczenie przedsiębiorcy. Lokalizacja szyldów i znaków informacji wizualnej nie jest w planie zakazana, a szczegółowe regulacje dotyczące tych kwestii zawiera § 11 ust. 4 pkt 2 i 3 oraz § 11 ust. 5 pkt 4 i 5 tekstu planu.

Dalej wskazano, że pomimo nieostrości pojęcia reklamy, stwierdzić trzeba, że stanowi ona odrębną jakość od pojęcia szyldu. Reklama jest zawsze ukierunkowana na zachętę potencjalnego klienta do nabycia pewnych towarów lub usług niezwiązanych bezpośrednio z miejscem umieszczenia reklamy, natomiast szyld pełni funkcje czysto informacyjne i stanowi zewnętrzne oznaczenie stałego miejsca wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej. W związku z powyższym nie sposób uznać, że zaskarżona uchwała narusza konstytucyjne zasady wolności gospodarczej oraz wolności słowa. Natomiast niewątpliwie przyczyni się do podniesienia jakości przestrzeni publicznej miasta i jego wizerunku.

W przedmiocie zarzutów dotyczących Zarządzenia Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa, Rada Miasta Krakowa wskazała co następuje.

Zgodnie z brzmieniem § 7 ust. 1 pkt 3 uchwały przebudowa istniejącej oraz realizacja nowej zabudowy i zainwestowania, a także zmiany zagospodarowania i użytkowania terenów wyznaczonych w planie nie mogą naruszać innych wymagań, w szczególności dotyczących ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego określonych w odpowiednich zapisach niniejszej uchwały oraz w innych obowiązujących aktach prawa miejscowego, a także innych obowiązujących w gminie przepisach porządkowych - w tym w Zarządzeniu nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa.

Przywołane Zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa stanowi akt kierownictwa wewnętrznego, który jest adresowany do podmiotów w nim wskazanych (podległych organowi wydającemu akt). Wszelkie wątpliwości w tym kontekście rozstrzyga § 1 ust. 3 tegoż aktu, który stanowi, iż zasady w nim określone są wiążące w odniesieniu do nieruchomości stanowiących mienie Gminy Miejskiej Kraków oraz będących w jej zarządzie. Zatem, w odniesieniu do podmiotów pozostających poza zakresem stosowania niniejszego Zarządzenia, zapis ten posiada znaczenie wyłącznie informacyjne.

Niezasadny jest także zarzut kreowania kompetencji innych podmiotów w akcie planistycznym. Zarzut ten został wywiedziony z faktu, iż w opisanym powyżej Zarządzeniu Prezydenta Miasta Krakowa istnieje odesłanie do uzgodnień z podmiotami podległymi organizacyjnie organowi wykonawczemu gminy. Należy jednak jeszcze raz podkreślić, iż owo Zarządzenie wiąże wyłącznie jednostki podległe organowi, który je wydał i to w odniesieniu do nieruchomości stanowiących mienie Gminy Miejskiej Kraków oraz będących w jej zarządzie. Podnieść trzeba, że Gmina może być potencjalnie inicjatorem (inwestorem) zamierzenia inwestycyjnego lokalizowanego na obszarze zaskarżonego planu miejscowego. Związana będzie wówczas jak każdy - ustaleniami planu miejscowego. Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, aby podmioty podległe Prezydentowi Miasta Krakowa stosowały dodatkowe wytyczne zawarte w akcie wewnętrznym gminy, oczywiście pod warunkiem, że nie kolidują one z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa (w tym ustaleniami planu miejscowego). Wytyczne te nie dotyczą natomiast podmiotów, które nie podlegają organizacyjnie organowi wykonawczemu gminy, w związku z czym, obowiązek uzgadniania działań realizacyjnych, o którym mowa w Zarządzeniu nie może ich dotyczyć. Podsumowując trzeba stwierdzić, że zaskarżony plan nie kreuje kompetencji dla jakichkolwiek podmiotów.

Odnośnie zarzutu dotyczącego przekroczenia delegacji ustawowej i dowolne ustalenie definicji wysokości obiektów i urządzeń budowlanych, wskazano, że przywoływana w skardze definicja wysokości dotyczy budynków, a w zaskarżonym planie nie sformułowano nowej definicji tego zdefiniowanego w przepisach odrębnych pojęcia.

W planie zdefiniowano zupełnie inny parametr, a mianowicie wysokość urządzeń i obiektów budowlanych. Wskazać tutaj trzeba, że parametr ten nie został zdefiniowany w żadnym akcie prawnym wyższego rzędu, co upoważniało organ planistyczny do sformułowania takiej definicji. Otóż w § 4 ust. 1 pkt 7 uchwały zapisano, że przez wysokość urządzeń i obiektów budowlanych należy rozumieć: wysokość budynków (rozumianą wg przepisów odrębnych) łącznie z wysokością maszynowniami dźwigów i innych pomieszczeń technicznych; dla pozostałych obiektów budowlanych innych niż budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz dla urządzeń budowlanych - wysokość mierzoną od poziomu terenu przy najniżej położonej ich części do najwyższego ich elementu. Jeżeli w niniejszej uchwale mowa jest o wysokości bezwzględnej, podanej w metrach nad poziom morza, oznacza to, że ustalonej rzędnej nie mogą przekroczyć odpowiednio ww. elementy.

Mając na względzie powyższe zauważyć należy, że wysokość budynków, rozumiana według przepisów odrębnych, a zatem wedle wskazanego w skardze rozporządzenia wykonawczego, stanowi jeden z elementów definicji planistycznej. Określony w planie parametr jest zatem pojęciem szerszym od wysokości budynków i tym samym stanowi odrębną pojęciowo kategorię, a co za tym idzie nie może modyfikować czy też zastępować definicji wysokości budynku. Poprzez ustalenie w planie maksymalnej wysokość urządzeń i obiektów budowlanych wypełniono ustawowy nakaz art. 15 ust. pkt 6 określenia gabarytów obiektów. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pomieszczenia techniczne i maszynownie dźwigów, lokalizowane na dachach budynków (a więc ponad najwyżej położonym punktem stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku, do których - według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - mierzona jest wysokość budynku) de facto stanowią rzeczywisty gabaryt obiektu, który niejednokrotnie może negatywnie wpłynąć na ład przestrzenny.

W przedmiocie zarzutu nierozpatrzenia uwagi dotyczącej zasad obsługi parkingowej terenu ZPb.7 oraz nierozpoznania uwagi w zakresie umożliwienia realizacji w terenie U.7 galerii handlowej. Jest to stwierdzenie nieprawdziwe, gdyż uwaga ta została rozpatrzona Zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr [...] z dnia 25 kwietnia 2013 r. i jako nieuwzględniona, została przedstawiona Radzie Miasta Krakowa przy uchwalaniu planu.

W uzasadnieniu nieuwzględnienia uwagi podano, iż: "Parkowe tereny bulwarów nadwiślańskich, w tym teren ZPb.7, nie mogą realizować funkcji parkingowych, gdyż byłoby to sprzeczne rolą tego obszaru, celami planu oraz wskazaniami Studium, w którym wyodrębniono te tereny w celu ukształtowania harmonijnego, atrakcyjnego wnętrza doliny rzeki w najbardziej reprezentacyjnej części centrum miasta. W związku z przeznaczeniem terenu ZPb.7 dla dopuszczonego tam budynku usług, z którego korzystać mają osoby odwiedzające bulwary, ustalono zasady obsługi parkingowej przez wykorzystanie miejsc postojowych poza tym terenem, w tym również poza obszarem objętym projektem planu. Bulwary nadwiślańskie stanowią ciąg spacerowy, odbywa się na nich ruch pieszy, rolkowy i rowerowy, nie przewiduje się możliwości ruchu samochodowego. W ustaleniach zasad obsługi parkingowej nie ma zapisu wskazującego na lokalizację miejsc postojowych dla obsługi terenu ZPb.7 w terenie U.7, którego użytkownikiem wieczystym jest firma "W"."

Nie ma w tym uzasadnieniu sprzeczności z treścią uchwały, która w treści § 13 ust. 2 pkt 2 b ustala, że dla obiektów zlokalizowanych w międzywalu rzeki Wisły, w terenie ZPb.7, zasadą obsługi parkingowej niewielkiego obiektu usługowego (wg § 35 ust. 11 pkt 4 lit. g) poprzez wykorzystanie publicznie dostępnych parkingów, zlokalizowanych w obszarze planu. Nieprawdziwe jest stwierdzenie Strony Skarżącej, że w obszarze objętym planem nie istnieją publicznie dostępne parkingi, które zapewniłyby obsługę parkingową terenu ZPb.7, ponieważ w rejonie Wawelu znajduje się parking w wyznaczonym planem terenie US.2. Ponadto dodatkowe miejsca parkowania dla samochodów osobowych mogą być projektowane także w obrębie terenów KDD i KDL - jako pasy i zatoki postojowe, zgodnie z przepisami odrębnymi, lub na terenach ustalonych w planie, dla których dopuszczone jest przeznaczenie na parkingi i miejsca parkingowe (§13 ust. 2 pkt 4).

Również uwaga zawarta w części I pisma z dnia 4.04.2013 wniesionego przez Stronę Skarżącą została rozpoznana i rozpatrzona w sposób nie budzący wątpliwości, jednakże niekorzystny dla skarżącej. Ustalenia planu są jednoznaczne i zakazują lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2, natomiast przeznaczeniem terenu są usługi, więc istnieje możliwość realizowania w tym terenie usług handlu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz 270 ze zm. –określanej dalej jako "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt. 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Przedmiotem rozpoznania sądu w niniejszej sprawie jest ocena zgodności z prawem uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013r. nr LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły"

Wszystkie skargi złożone zostały w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Stosownie do tego przepisu, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Nie budzi wątpliwości w świetle jednolitego stanowiska i doktryny, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Zaznaczyć należy także, że skarżący dopełnili wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia występując z takim wezwaniami do Rady Miasta Krakowa. Uwzględniając treść art. 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 poz. 270 ze zm.) oraz uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 sygn. akt: II OPS 2/2007 wyjaśniającą powyższy przepis, w związku z rozbieżnościami orzecznictwa w zakresie jego stosowania, Sąd stwierdził, że skargi zostały wniesione w terminie.

Zgodnie z dyspozycją art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym(t.j. Dz.U. z 2013 poz. 594 ze zmianami) zwana dalej u.s.g., każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W orzecznictwie przyjmuje się powszechnie, iż każdy właściciel nieruchomości znajdującej się w obszarze planu ma legitymację do jego skarżenia przy czym, na uwzględnienie zasługuje jedynie taka skarga w której skarżący wykaże, że uchwała wpływa na przysługujące mu prawo własności w aspekcie naruszenia interesu prawnego a nie faktycznego. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r. II OSK 790/12 orzekł, iż prawo do wniesienia na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym skargi do sądu przysługuje podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, a zatem w przypadku, gdy zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych, np. przez zniesienie, ograniczenie czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego lub zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. Naruszenie zatem interesu prawnego lub uprawnienia to naruszenie przysługującej podmiotowi z mocy prawa ochrony. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego (wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. akt II SA 2637/02) .

Odnosząc przedstawiony wyżej stan prawny do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, że skarżąca spółka "K" nie wykazała, że zaskarżona uchwała naruszyła jego interes prawny, bowiem w dacie uchwalania zaskarżonej uchwały i jej wejścia w życie (ani też w dniu wniesienia skargi) nie była właścicielem czy użytkownikiem wieczystym żadnej nieruchomości objętej powyższą uchwałą. Skarżący nie legitymuje się zatem prawem rzeczowym do nieruchomości objętej zaskarżonym planem ale jedynie prawem obligacyjnym, wynikającym z przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 27 stycznia 2006r. rep. A nr [...], załączonej do skargi.

Skoro w momencie podjęcia zaskarżonej uchwały skarżąca spółka "K’ nie miała żadnego prawa rzeczowego do nieruchomości objętej uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, to tym samym nie mogła legitymować się wymaganym przez art. 101 ust. 1 u.s.g. interesem prawnym.

Jak słusznie podniesiono w odpowiedzi na skargę w orzecznictwie administracyjnym ukształtowany jest pogląd, że interesu prawnego we wniesieniu skargi na uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mają podmioty, którym przysługuje wyłącznie prawo o charakterze obligacyjnym do nieruchomości objętej planem np. dzierżawcy nieruchomości (wyroki NSA z dnia 28 września 2006 r., II OSK 936/06, z dnia 10 marca 2008 r., II OSK 1468/07 oraz z dnia 26 września 2008 r., II OSK 312/08, wszystkie dostępne na stronie: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), czy też podmioty użytkujące budynek znajdujący się na terenie objętym planem na podstawie umowy użyczenia (wyrok NSA z dnia 1 kwietnia 2009 r., II OSK 1475/08). Prawo o charakterze zobowiązaniowym do nieruchomości nie wynika bowiem wprost z przepisu prawa materialnego, lecz jego treść jest przede wszystkim kształtowana przez postanowienia umowy cywilnoprawnej

W związku z powyższym przyjmuje się, że ustalenia planu miejscowego mogą mieć jedynie pośredni wpływ na sytuację prawną podmiotów, którym przysługuje prawo obligacyjne do nieruchomości poprzez takie ograniczenie sposobu korzystania przez właściciela z jego prawa własności do nieruchomości, że niemożliwe lub utrudnione stanie się wywiązanie przez niego z umowy cywilnoprawnej uprawniającej inny podmiot do korzystania z nieruchomości lub pobierania z niej pożytków. Podmioty te mogą mieć więc interes w kwestionowaniu ustaleń planu przed sądem administracyjnym, lecz nie będzie to interes prawem chroniony, lecz interes faktyczny (tak np. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2009r., II OSK 1436/09, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku Stowarzyszenie [...].

Na początku wskazać należy jak kształtuje się legitymacja skargowa organizacji społecznej, jaką jest ww. Stowarzyszenie, w przypadku skargi na uchwałę rady gminy, wnoszonej w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. Różni się ona bowiem od tej na gruncie art. 50 § 1 p.p.s.a. Stosownie do art. 50 § 1 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Na gruncie tego przepisu (art. 50 ust. 1 p.p.s.a.) legitymacja skargowa organizacji społecznej służy więc realizacji interesów prawnych innych osób, przez co jednak organizacja społeczna realizuje cele społeczne określone zakresem jej statutowej działalności.

Inaczej jest na gruncie art. 101 ust. 1 u.s.g., który stanowi lex specialis w odniesieniu do art. 50 ust. 1 p.p.s.a. Tutaj legitymacja skargowa również organizacji społecznej musi być oparta o naruszenie jej własnego interesu prawnego lub uprawnienia kwestionowaną uchwałą lub zarządzeniem organu gminy. Skarga uregulowana w art. 101 ust. 1 i 2a u.s.g. nie jest skargą powszechną. Można ją wnieść z powołaniem się na naruszenie własnego, zindywidualizowanego interesu prawnego. Złożenie przez organizację społeczną skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, będące realizacją jej celu statutowego, nie jest działaniem motywowanym naruszeniem własnego, indywidualnego, konkretnego interesu prawnego, ale stanowi działanie w obronie interesu publicznego, a ten nie może być przesłanką zaskarżenia na podstawie wymienionego przepisu. Dla uznania legitymacji skargowej organizacji społecznej na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. nie jest wystarczające wyłącznie powiązanie przedmiotu kwestionowanej uchwały lub zarządzenia z celami statutowymi i z zakresem działania organizacji, lecz konieczne jest wykazanie naruszenia jej interesu prawnego lub uprawnienia. (tak WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. II SA/Bk 507/13, WSA w Warszawie w wyroku z dnia 10 kwietnia 2013 r. I SA/Wa 1736/12, które to poglądy Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości)

Skarga oparta na art. 101 ustawy o samorządzie gminy musi odnosić się do takiej sytuacji prawnej, którą można określić jako własną, indywidualną i konkretną danego podmiotu (wyrok NSA z 4 marca 2009 r., I OSK 1157/08). To zaś oznacza, że dla uznania legitymacji skargowej Stowarzyszenie [...] niezbędne byłoby wykazanie, że zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną Stowarzyszenia przez wywołanie negatywnych następstw prawnych, np. przez zniesienie, ograniczenie czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia to naruszenie przysługującej podmiotowi z mocy prawa ochrony (zob. wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r., II OSK 790/12, LEX nr 1212683).

Na rozprawie w dniu 28 marca 2014r. zarówno Stowarzyszenie jak i spółka "K" oświadczyli, że nie są właścicielami lub użytkownikami wieczystym żadnej nieruchomości w obszarze planu.

Z wyżej wymienionych względów skargę "K’ sp. z o.o. w K. oraz skargę Stowarzyszenie [...] należało oddalić ze względu na brak legitymacji skargowej, wynikającej z braku indywidualnego interesu prawnego w zaskarżeniu tej uchwały.

Przechodząc do ustalenia istnienia legitymacji skargowej KS [...] oraz "W" SA w K., wskazać należy, że podmioty te są użytkownikami wieczystymi nieruchomości położonych w obrębie zaskarżonego planu. KS [...] jest użytkownikiem wieczystym działek nr [...] i [...] położonych w K. obr. [...] natomiast "W" SA w K. jest użytkownikiem wieczystym działki nr [...] obr. [...].

Dalej wskazać należy, że z uwagi na fakt, iż naruszenia procedury uchwalania planu mogłyby wpłynąć na legalność uchwały także w jej niezaskarżonej części, Sąd na wstępnie, z urzędu skontrolował legalność zaskarżonego planu również w zakresie nie objętym zarzutami skargi i w tym zakresie nie dopatrzył się uchybień skutkujących koniecznością stwierdzenia nieważności planu w częściach nie objętych skargą na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz.U. z 2012 poz.647 ze zmianami) tj. w związku w związku z istotnym naruszeniem trybu sporządzania planu miejscowego. Sąd w szczególności przeanalizował akta planistyczne z punktu widzenia zachowania wymogów określonych w art. 17 i następnych ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nie stwierdził, aby plan został sporządzony z istotnym naruszeniem trybu i zasad jego sporządzania. Sąd nie stwierdził również naruszenia właściwości organów w procedurze planistycznej.

Zarzuty odnośnie nieprawidłowo przeprowadzonej procedury znajdują się zarówno w skardze "W" jak i KS [...], czyli w skargach które podlegają merytorycznemu rozpoznaniu. Jako najdalej idące podlegają rozważeniu w pierwszej kolejności.

Przebieg procesu sporządzania projektu planu miejscowego i uchwalania tego planu został uregulowany w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zachowanie powyższego trybu jest jednym z zasadniczych warunków uznania legalności uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z treścią art. 28 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotnego naruszenia trybu jego postępowania oraz właściwości organów w tym zakresie powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustawodawca wskazał na kolejność poszczególnych etapów procedury planistycznej przewidując ich chronologiczny porządek po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Procedura planistyczna objęta tym przepisem została odnośnie zaskarżonego planu prawidłowo zastosowana i nie została naruszona.

Ze zgromadzonej dokumentacji planistycznej wynika, że Rada Miasta Krakowa w dniu 27 czerwca 2007 r. podjęła uchwałę nr XVII/206/07 o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". Prezydent Miasta Krakowa ogłosił w prasie miejscowej tj. Gazecie Wyborczej w dniu 26 października 2007., a także poprzez obwieszczenie na tablicach informacyjnych w budynkach Urzędu Miasta Krakowa – w dniach od 26 października 2006r. do 30 listopada 2007r. (co wynika ze sporządzonej adnotacji). W obwieszczeniu określono formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, w terminie do dnia 30 listopada 2007r., co jest terminem nie krótszym niż 21 dni od dnia ogłoszenia. W dniu 20 grudnia 2007 r. Zarządzeniem Nr [...] Prezydent Miasta Krakowa rozpatrzył wnioski, które w wyznaczonym terminie zostały złożone do planu. Sporządzony projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 23 kwietnia 2010 r. opublikowane zostało w "Gazecie Wyborczej" ogłoszenie Prezydenta Miasta Krakowa oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK obwieszczenie o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 4 maja do 9 czerwca 2010 r. Uwagi złożone do projektu planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Nr 1711/2010 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 13 lipca 2010 r. Odpowiednio do sposobu rozpatrzenia uwag wprowadzono zmiany do projektu planu.

Po przeprowadzeniu tych czynności, Prezydent Miasta Krakowa zarządzeniem Nr [...], postanowił sporządzić nowy projekt planu zgodnie z art. 17 pkt 4 ustawy.

Sporządzony projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 18 maja 2012 r. opublikowane zostało w "Gazecie Wyborczej" ogłoszenie Prezydenta Miasta Krakowa oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 28 maja do 26 czerwca 2012 r. Uwagi złożone do projektu planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 27 lipca 2012 r.

Wprowadzone zmiany wynikające z uwzględnionych uwag wymagały ponowienia procedury planistycznej w zakresie uzgodnień oraz wyłożenia części projektu planu do publicznego wglądu. Sporządzony projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 15 lutego 2013 r. opublikowane zostało w "Dzienniku Polskim" ogłoszenie Prezydenta Miasta Krakowa oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK o ponownym wyłożeniu do publicznego wglądu części projektu planu w zakresie uwzględnionych uwag. Projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, został wyłożony do publicznego w dniach od 25 lutego do 25 marca 2013 r. Uwagi złożone do wykładanego zakresu projektu planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr [...] z dnia 25 kwietnia 2013 r. Projekt uchwały w sprawie planu został przekazany Radzie Miasta Krakowa celem uchwalenia Zarządzeniem Nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 13 sierpnia 2013 r. w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". W dniu 11 września 2013 r. Rada Miasta Krakowa podjęła Uchwałę LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły. Wojewoda Małopolski opublikował uchwałę Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia 27 września 2013 r, rocznik 2013 poz. 5685.

W tym miejscu należy się zatem odnieść do tego zarzutu skargi KS [...], który dotyczy naruszenia trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez niewłaściwe wykonanie czynności określonych w art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez niepodjęcie indywidualnej uchwały w sprawie każdej ze zgłoszonych uwag.

Zgodnie z art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (w brzmieniu obowiązującym dla zaskarżonej uchwały, w związku z treścią art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. nr 130 poz. 871)), plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podziela stanowiska, że rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu, nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa musi mieć miejsce w formie podjęcia indywidualnych uchwał, z których każda dotyczy osobnej uwagi. Interpretacja taka nie wynika z przytoczonego przepisu art. 20 ust. 1. Jest wręcz przeciwnie, przepis wskazuje na konieczność (traktowaną jako obowiązek rady gminy) jednoczesnego uchwalenia miejscowego planu i rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia uwag. Zdaniem Sądu, najistotniejsze jest, aby rada gminy obradowała nad wszystkimi uwagami, które nie zostały uwzględnione przez Prezydenta. Załącznik nr 4 do planu miejscowego obszaru "Bulwary Wisły" obejmuje szczegółowo opisane uwagi, które nie zostały przez Prezydenta uwzględnione, a które zostały przedstawione Radzie Miasta Krakowa pod obrady.

Należy wskazać, że wszystkie wyjaśnienia pełnomocnika Rady Miasta Krakowa zawarte w odpowiedzi na skargę, dotyczące sposobu procedowania nad uchwałami podejmowanymi przez Radę Miasta Krakowa (w tym uchwałami w przedmiocie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego) znajdują odzwierciedlenie zarówno w treści statutu Miasta Krakowa jak i w przedstawionej dokumentacji planistycznej. W tomie II akt planistycznych znajduje się zarządzenie nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 13 sierpnia 2013r. w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" oraz Opinia nr [...]r. z dnia 27 sierpnia 2013r. Komisji Rady Miasta Krakowa – Komisji Planowania Przestrzennego Ochrony Środowiska Rady Miasta Krakowa, która pozytywnie opiniuje projekt zaskarżonej uchwały – według druku nr 1417. Uchwała podjęta została przez Radę Miasta Krakowa w dniu 11 września 2013r., co oznacza, ze radni Miasta Krakowa mieli około miesiąca na zapoznanie się z treścią uchwały, na którą składa się nie tylko część tekstowa i graficzna miejscowego planu, ale również załącznik dotyczący sposobu rozpatrzenia uwag.

Nadto treść statutu Gminy Miejskiej Kraków (dostępny na stronie http://www.bip.krakow.pl/?id=91) potwierdza, że wszystkie wywody pełnomocnika Gminy Miejskiej Kraków dotyczące czasu, trybu i sposobu procedowania uchwał RMK polegają na prawdzie. To z kolei prowadzi do wniosku, że radni Miasta Krakowa od chwili wpływu projektu do kancelarii rady do daty drugiego czytania (daty podjęcia uchwały) mieli wystarczająco dużo czasu na zapoznanie się projektem. Rację ma pełnomocnik Rady Miasta Krakowa, że podjęcie rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia uwag według listy przedstawionej radzie przez Prezydenta Miasta Krakowa, świadczy o tym, że nikt z radnych nie miał zastrzeżeń co do tego w jaki sposób uwagi zostały rozpatrzone przez Prezydenta i tym samym nie zgłaszał poprawek do projektu uchwały.

Należy też zauważyć, że uwagi nie są protestami czy zarzutami, które przewidywały art. 23 i art. 24 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 1999 nr 15 poz.139 ze zm.). Przepisy te jasno formułowy obowiązek rady gminy rozstrzygnięcia w przedmiocie każdego złożonego protestu i każdego złożonego zarzutu w formie osobnej uchwały ("o uwzględnieniu bądź odrzuceniu protestu rozstrzyga rada gminy w drodze uchwały – art. 23 ust. 3; " o uwzględnieniu bądź odrzuceniu zarzutu rozstrzyga rada gminy, w drodze uchwały, zawierającej uzasadnienie faktyczne i prawne" – art. 24 ust. 3 i 4). Skoro ustawodawca w 2003r. zmienił całą koncepcję planowania przestrzennego wprowadzając całkowicie nową ustawę, zawierająca całkowicie nowe rozwiązania i unormowania, a jednocześnie nie nakazał (jak poprzednio w przypadku protestów i zarzutów) rozpatrywania każdej z nieuwzględnionych uwag osobno, to przyjąć należy, że było to działanie racjonalne i zamierzone. Zdaniem Sądu nie można wymagać od rady gminy aby podejmowała kilkanaście czy kilkadziesiąt uchwał tylko dlatego, aby nie narazić się na ewentualny zarzut naruszenia procedury planistycznej, skoro obowiązek ten nie wynika z przepisu ustawy. Można żywić uzasadnione wątpliwości, czy ilość podjętych uchwał ma wpływ na sposób merytorycznego rozstrzygnięcia uwag, a także, czy sam fakt przygotowania odrębnych uchwał w tym zakresie "zmusi" radnych do dyskusji nad nimi.

Odnośnie zarzutu sformułowanego przez "W", dotyczącego nieprawidłowego sposobu wyłożenia projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wskazać należy co następuje. Skarżąca zarzuca, że w obu wyłożeniach projektu planu tj. w dniach od 4 maja 2010r. do 9 czerwca 2010r. oraz w dniach od 28 maja 2012 do dnia 26 czerwca 2012r. wyłożono co prawda projekt na okres 21 dni roboczych, ale wyłożenie nie trwało podczas całego dnia pracy urzędu miasta, lecz w ściśle określonych godzinach. Zdaniem skarżącej ta reglamentacja czasowa nie gwarantowała zainteresowanym rzeczywistej możliwości wglądu do wyłożonego projektu planu.

Jest to zdaniem Sądu zarzut nieuprawniony. Zgodnie z art. 17 pkt. 9 ustawy o planowaniu prezydent ogłasza o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni.

Przepis ten wskazuje tylko i wyłącznie tyle, że wyłożenie trwać ma 21 dni. Interpretacja celowościowa dodaje do tego przepisu także i to znaczenie, że ma być to 21 dni roboczych. Jednak nie można dodawać do nieskomplikowanej jednostki redakcyjnej tego przepisu nieskończenie wiele dalszych znaczeń i treści, gdyż byłaby to interpretacja contra legem. Po pierwsze, przepis nie wskazuje gdzie ma się odbyć wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu. W szczególności ustawa nie zajmuje się tym czy wyłożenie ma nastąpić w siedzibie urzędu gminy czy może w innym stosownym miejscu, jeśli np. w urzędzie nie ma po temu warunków lokalowych. Skoro wyłożenie projektu do publicznego wglądu ma zagwarantować obywatelom realną możliwość zapoznania się z tym projektem to można tylko stwierdzić, że powinno być to miejsce bez trudu dostępne dla mieszkańców gminy której plan dotyczy. Przepis ten nie wskazuje też, że wyłożenie ma mieć miejsce w określonych przedziałach czasowych np. w godzinach pracy urzędu, w godzinach przedpołudniowych i/lub popołudniowych. Jednak uwzględniając cel dla którego przepis został do procedury planistycznej wprowadzony, powtórzyć należy, że ma on zagwarantować realną możliwość zapoznania się wszystkich zainteresowanych z projektem. Wskazać należy, że w niniejszej sprawie możliwość taka została zapewniona poprzez wyłożenie projektu bezpośrednio w urzędzie miasta, aplan został udostępniony również w BIP UMK, o czym zawiadomiono w ogłoszeniu oraz umożliwiono także składanie uwag w wersji elektronicznej. Rację ma organ planistyczny, że ta forma udostępnienia projektu umożliwia zapoznanie się z jego ustaleniami w wygodny sposób, przez nieograniczona liczbę osób jednocześnie, w dowolnych godzinach.

Wskazać jednocześnie należy, że do planu złożono bez przeszkód 49 uwag, zaś uwaga skarżącego złożona została jako pierwsza - w dniu w dniu 25 czerwca 2012r. Zatem prawo skarżącej do zapoznania się z projektem planu i do złożenia uwag nie zostało naruszone.

Odnośnie zarzutu "W" dotyczącego istotnego naruszenia trybu sporządzania planu, poprzez wprowadzenie do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłożonego do publicznego wglądu poprawek nie wynikających z uwzględnienia uwag lub dokonanych uzgodnień, wskazać należy co następuje.

Zarzut ten w istocie sprowadza się do zarzutu naruszenia procedury planistycznej polegającego na ponowieniu procedury planistycznej.

Ponowienie to polegało na tym, że po wyłożeniu planu do publicznego wglądu i po rozpatrzeniu uwag Prezydent Miasta Krakowa zarządził sporządzenie raz jeszcze, całkowicie nowego projektu planu, czyli ponowił procedowanie począwszy od pkt. 4 art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Tylko w tym kontekście może być zarzut ten oceniony.

Zdaniem Sądu, ponowienie procedury planistycznej począwszy od sporządzenia całkowicie nowego projektu planu, uzyskanie dla niego wymaganych uzgodnień i opinii, sporządzenie prognozy skutków finansowych itp. – czyni ten zarzut bezprzedmiotowym. Złożone do nowego projektu uwagi zostały rozpatrzone przez Prezydenta Miasta Krakowa a nieuwzględnione przez Prezydenta – zostały rozpatrzone przez Radę Miasta Krakowa. Skoro procedura planistyczna została ponowiona, to uwagi składane były do nowego projektu planu, na nowo wyłożonego do publicznego wglądu. Z wyjaśnień Rady Miasta Krakowa wynika, że procedura ponowiona została z tego względu, że zaistniała potrzeba uwzględnienia w projekcie planu pewnych zupełnie nowych treści, nie wynikających ze złożonych uwag. W sytuacji, w której organ planistyczny uznaje na końcowym już etapie procedury planistycznej, że treść planu winna być uzupełniona o dodatkowe ustalenia i treści, nie może ich wprowadzić inaczej jak tylko poprzez sporządzenie nowego projektu planu i ponowienie procedury. Inne działanie –tzn. wprowadzenie nowych treści nie wynikających z uwzględnionych uwag i ponowienie np. tylko wyłącznie wyłożenia do publicznego wglądu lub np. tylko uzgodnień – naruszałoby w sposób istotny procedurę sporządzania planu.

Zatem ponowienie procedury wręcz obligowało organy planistyczne do tego, żeby nie łączyć poprzednio przeprowadzonej procedury z procedurą ponawianą, tym samym w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia z nowym projektem, nowymi uzgodnieniami, nowymi uwagami i nowym ich rozpatrzeniem.

W sytuacji ponowienia procedury planistycznej począwszy od sporządzenia nowego projektu planu, sposób w jaki sposób zostały rozstrzygnięte uwagi wniesione do projektu miejscowego planu wyłożonego w"pierwszej" procedurze – jest bez znaczenia.

Dalej wskazać należy, ze zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W związku z taką treścią przepisu, obowiązkiem Sądu było zbadanie, czy zasady te nie zostały w tej sprawie naruszone. Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą treści merytorycznej, a więc obejmują badanie zawartości planu miejscowego, braku naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz stanowisk organów uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zaskarżony w tej sprawie plan miejscowy spełnia wymagania co do załączników tego planu. Zawiera załącznik graficzny, wskazane wyżej rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag oraz rozstrzygnięcie o sposobie realizacji zapisanych w planie inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej które należą do zadań własnych Gminy oraz zasadach ich finansowania. Zaskarżony plan miejscowy zawiera także stwierdzenie o braku naruszenia zapisów Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa. Standardy dokumentacji planistycznej, a w szczególności rysunku planu miejscowego sporządzonego w skali 1:2000 zostały sporządzone poprawnie.

W następnej kolejności odnieść się należy do zarzutów KS [...] dotyczących nieuwzględnienia w treści planu jak i studium uwarunkować i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy praw skarżącego wynikających z wydanych decyzji o warunkach zabudowy oraz "szczególnych okoliczności" związanych z planami inwestycyjnymi KS [...], a także zarzutu naruszenia władztwa planistycznego gminy poprzez nadmierną ingerencję w prawo użytkowania wieczystego przysługujące Skarżącemu.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że wszelkie zarzuty dotyczące treści studium nie mogą być rozpatrywane, gdyż w niniejszej sprawie badana jest wyłącznie legalność uchwały Rady Miasta Krakowa w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Bulwary Wisły. Ocena uchwały RMK w sprawie studium wykracza poza granice niniejszej sprawy w rozumieniu art. 134 p.p.s.a. Jeżeli skarżący ma zastrzeżenia do tekstu Studium, może w tym zakresie złożyć odrębną skargę.

Odnosząc się do zarzutu Skarżącej dotyczącego naruszenia przez Radę Miasta Krakowa władztwa planistycznego, poprzez ustalenia planu, które naruszają prawo użytkowania wieczystego nieruchomości skarżącego oraz nie respektują ustaleń wynikających z decyzji o warunkach zabudowy, poprzez uniemożliwienie stronie skarżącej realizacji jej zamiarów inwestycyjnych, wskazać należy, że zarzut ten nie jest uzasadniony. W tym zakresie podzielić trzeba w całości stanowisko i argumenty organu – Rady Miasta Krakowa, przedstawione w odpowiedzi na skargę.

Wskazać należy, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do zadań własnych gminy. Niesporny w orzecznictwie sądów administracyjnych jest pogląd, że kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie nie może dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Nadto żaden sąd administracyjny nie posiada kompetencji do merytorycznej oceny trafności i celowości rozwiązań planu, skoro jedynym kryterium dopuszczalnym w postępowaniu sądowym jest kryterium legalności (por.: wyroki NSA: z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1947/10 i z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 834/10 oraz prawomocny wyrok WSA w Olsztynie z dnia 16 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Ol 180/08).Sąd nie może zastępować organu administracji w działaniach należących do jego kompetencji. Skoro zaś ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy do zadań własnych gminy (art. 4 ust. 1 u.z.p.) wykluczyć należy z zakresu kontroli sądu ocenę celowości poszczególnych ustaleń przyjętych w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W tym miejscu wskazać należy, że ustalenia zaskarżonej uchwały w zakresie działek skarżącego KS [...] (teren oznaczony symbolem US.3) pozostają w zgodzie z ustaleniami Studium gdzie określone zostały jako tereny ZP o głównych funkcjach ogólnodostępnych terenów otwartych w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne, cmentarze oraz o głównych kierunkach zagospodarowania określonych jako ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze, rządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych itp.

Budowa budynku apartamentowego z całą pewnością nie mieści się w tych kierunkach – nawet najbardziej liberalnie interpretowanych. Wobec konieczności, aby miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego pozostawał w zgodności z ustaleniami Studium – Rada Miasta Krakowa nie mogła bez naruszeniatej zasady ustalić przeznaczenia terenów KS [...] pod budownictwo mieszkaniowe.

Dalej podkreślić należy, że wszystkie plany inwestycyjne wynikające z ostatecznych decyzji o pozwoleniu na budowę, mogą być w świetle obowiązujących przepisów bez przeszkód zrealizowane – po myśli art. art. 65 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Natomiast te plany inwestycyjne, które wynikają wyłącznie z decyzji o warunkach zabudowy, nie są zagwarantowane przepisami ustawy. Wręcz przeciwnie – z redakcji przepisu art. 65 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu wynika pierwszeństwo ustaleń planu (jako przepisu aktu prawa miejscowego stanowiącego konstytucyjne źródło prawa) przed ustaleniami wynikającymi z decyzji o warunkach zabudowy. Nie ma przy tym organ planistyczny obowiązku respektowania w treści planu ustaleń wydanych decyzji o warunkach zabudowy. Innymi słowy – tylko ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę pozwala na realizację nawet takich zamierzeń inwestycyjnych, które pozostają w sprzeczności z uchwalonym planem. Tym samym gdyby KS [...] uzyskał pozwolenie na budowę w oparciu o przedłożoną do skargi decyzji z dnia 28 maja 2007r. nr [...]– wówczas mógłby swoje - i swojego wspólnika, spółki "K", zamierzenia zrealizować. Nie mogą mieć dla oceny legalności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego znaczenia "szczególne okoliczności" wskazywane przez KS [...], a sprowadzające się do tego, że z różnych – w tej sprawie irrelewantnych – powodów, decyzji o pozwoleniu na budowę ostatecznie nie uzyskał, choć uzyskał decyzję o warunkach zabudowy poprzedzoną licznymi wymaganymi prawem, pozytywnymi opiniami i uzgodnieniami.

Procedura wydawania decyzji o warunkach zabudowy oraz procedura uchwalania planu miejscowego to dwa całkowicie odrębne tryby dochodzenia do ustaleń dopuszczalnego przeznaczenia terenu. Wydawanie decyzji o warunkach zabudowy odbywa się bowiem wyłącznie wówczas gdy w danym terenie nie obowiązuje żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w trybie procedury administracyjnej z uwzględnieniem wymagań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym; natomiast procedura uchwalania planu to -całkowicie odrębna od procedury administracyjnej -procedura legislacyjna. W każdej z nich organ administracyjny i organ planistyczny (choć jest to do pewnego przynajmniej etapu ten sam organ – wójt, burmistrz, prezydent) jest obowiązany kierować się innymi przesłankami. O ile plan miejscowy musi pozostawać w zgodności ze studium (art. 9 ust. 4, art. 15 ust.1, art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu) o tyle przepisy nie stawiają takiego wymagania wobec decyzji o warunkach zabudowy. Wręcz przeciwnie – ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym odmowa ustalenia warunków zabudowy w oparciu o niezgodność zamierzenia inwestycyjnego ze studium – jest niedopuszczalna.

Tym samym w ocenie Sądu, wobec pozostawania planu w terenie US.3 w zgodności z ustaleniami studium (tereny ZP), nie może z natury rzeczy powodować przekroczenia władztwa planistycznego gminy czy też braku wyważenie interesu publicznego i prywatnego jakim jest wykonywanie prawa użytkowania wieczystego. Na marginesie dodać tylko można, że ostatecznie cel użytkowania wieczystego nieruchomości KS [...] pozostał niezmieniony wobec nieprzystąpienia do umowy zmieniającej ten cel i wciąż dotyczy działalności sportowej, a zatem zgodnej z przeznaczeniem terenu US.3 w zaskarżonym planie.

Odnosząc się do zarzutu "W", dotyczącego naruszenia granic przysługującego gminie władztwa planistycznego, poprzez wprowadzenie w § 9 ust. 2 pkt 5 zakazu lokalizacji reklam na całym obszarze objętym zaskarżonym miejscowym planem i tym samym naruszenie konstytucyjnie chronionej zasady wolności gospodarczej oraz wolności słowa, wskazać należy co następuje.

Kwestionowany zakaz umieszczony został w § 9 ust. 2 pkt. 5 zaskarżonej uchwały i jest on następujący:

"Zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego.

Dla zapewnienia ładu przestrzennego, jego ochrony i kształtowania ustala się zakaz lokalizacji reklam z wyjątkiem tymczasowych reklam towarzyszących odbywającym się imprezom masowym – na czas ich trwania."

Wskazać przy tym należy, że wszystkich (różnych) zakazów i nakazów jest w tym ustępie 21, a także, że ustalenia te odnoszą się do całego obszaru planu.

Zgodnie z § 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ustalenia dotyczące zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego powinny zawierać określenie cech elementów zagospodarowania przestrzennego, które wymagają ochrony, określenie cech elementów zagospodarowania przestrzennego, które wymagają ukształtowania lub rewaloryzacji, oraz określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu terenów. Natomiast zgodnie z pkt. 5 tego rozporządzenia ustalenia dotyczące wymagań wynikających z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych powinny zawierać w szczególności określenie zasad umieszczania w przestrzeni publicznej obiektów małej architektury, nośników reklamowych, tymczasowych obiektów usługowo-handlowych, urządzeń technicznych i zieleni, w tym określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu terenów.

Oznacza to, że rada gminy posiada kompetencje do ustalania i określania zakazów, które doprowadzą do ochrony i estetycznego ukształtowania ładu przestrzennego.

Dalej wskazać należy, że nie jest i nie może pozostawać bez znaczenia obszar, którego dotyczy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Inaczej kwestionowany zakaz należałoby oceniać w przypadku tych części miasta, które przeznaczone są w całości lub w znacznej części pod zabudowę usługową, przemysłową, względnie pod zabudowę usługową i intensywną zabudowę mieszkaniową itp. Niniejszy plan natomiast nie dotyczy nowoczesnej, względnie uprzemysłowionej dzielnicy na obrzeżach miasta, ale najbardziej reprezentacyjnej (oprócz ścisłego centrum Starego Miasta zamykającego się w obrębie Plant Krakowskich) części Krakowa, nie bez powodu objętego strefą buforową obszaru wpisanego na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO- w której to strefie znajduje się nieruchomość skarżącej.

W celu umożliwienia ochrony takich właśnie, niewymiernych lecz bezcennych wartości ustawodawca w art. 15 ust. 2 pkt. 2 nakazał określić obowiązkowo zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego. Jest to – poobowiązkowym określeniu przeznaczenia terenów- najważniejszy obowiązek organu planistycznego. Pojęcie ładu przestrzennego zdefiniowane zostało w art. 2 pkt. 1 ustawy o planowaniu – jest to takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne. Wszystkie te pojęcia są w gruncie rzeczy o cenne i nieostre, jednakże można mniemać, że zamierzone przez ustawodawcę z tego względu, że ustawa obowiązuje na całym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie bogactwa zagadnień urbanistyczno – architektonicznych ująć w jednym, precyzyjnym przepisie nie sposób.

W tym właśnie kontekście oceniać należy "zakaz lokalizacji reklam" wprowadzony na obszarze planu "Bulwary Wisły". Należy zgodzić się ze skarżącą, że w systemie prawa nie ma jednej, pewnej i niewątpliwej definicji reklamy. Prawdą jest też, że trudności nastręcza formalne odróżnienie reklamy od informacji. Te dwa pojęcia są ze sobą powiązane w tym sensie, że każda reklama jest zarazem informacją, natomiast nie każda informacja jest reklamą. Nie podejmując w tym miejscu szczegółowych rozważań na temat tych kontrowersyjnych zagadnień, stwierdzić należy, że zakaz lokalizacji reklamy zawarty w miejscowym planie odczytywać należy, jako zakaz lokalizacji nośników reklamowych i to wszelkiego rodzaju.

Nie jest przy tym prawdą, że uniemożliwi to przedsiębiorcom informowanie o swojej działalności gospodarczej, naruszając konstytucyjnie chronioną zasadę wolności gospodarczej oraz wolność słowa. W § 9 ust. 2 pkt. 20, w § 11ust. 4 pkt. 2, 3; § 11 ust. 5 pkt. 4 i 5 – ustalono zasady umieszczania w poszczególnych obszarach zarówno "stałych znaków informacji handlowej" jak i "lokalizacji szyldów". Zapisy te oznaczają, że bez żadnych przeszkód każdy przedsiębiorca będzie mógł umieścić informacje o swojej działalności w dozwolonym planem miejscu.

Na marginesie tylko można wskazać, że w prawie Unii Europejskiej oddzielenie przekazów o charakterze promocyjnym od informacyjnych, wykorzystywanych w handlu elektronicznym, dokonane jest w dyrektywie 2000/31/WE o handlu elektronicznym. W przepisie art. 2 lit. f dyrektywy 2000/31/WE zdefiniowane zostały przekazy określone mianem "komunikacji handlowej". Są nimi wszelkie formy komunikacji rynkowej przeznaczone do promowania bezpośrednio lub pośrednio towarów, usług lub wizerunku przedsiębiorstwa, organizacji lub osoby prowadzącej działalność handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wykonującą zawód regulowany. W zakresie pojęcia "komunikacji handlowej" nie mieszczą się informacje umożliwiające bezpośredni dostęp do działalności przedsiębiorstwa, organizacji lub osoby, w szczególności nazwa domeny internetowej lub adres elektroniczny. Ponadto z zakresu definicji z art. 2 lit. f dyrektywy 2000/31/WE wyłączone są przekazy dotyczące towarów, usług lub wizerunku przedsiębiorstwa, organizacji lub osoby, opracowywane w sposób niezależny, szczególnie, jeżeli nie wiążą się z nimi wzajemne świadczenia finansowe. Jest to jedna z wielu prób odróżnienia reklamy o informacji. Podkreślenia wymaga to, że lokalizacja znaków informacji handlowej jest w kontrolowanym planie – co wyżej wskazano – dopuszczalna.

Wskazać też należy, że nie jest to zakaz odnoszący się do żadnego konkretnego przedsiębiorcy, towaru czy usługi – wówczas można byłoby mówić o naruszeniu konstytucyjnie chronionych praw takich jak wolność gospodarcza czy prawo do rozpowszechniania informacji. Omawiany zakaz jest terytorialnie ograniczony, a dotyczy nośników reklamowych, które nie wpisują się w ukształtowanie przestrzeni, nie tworzą z nią harmonijnej całości, przy uwzględnieniu w uporządkowanych relacjach wszelkich uwarunkowań i wymagań funkcjonalnych, społeczno-gospodarczych, środowiskowych, kulturowych oraz kompozycyjno-estetycznych. Zakaz ten nie ogranicza przedsiębiorcom innych form reklamy – wszelkiego rodzaju reklamy medialnej w tym internetowej jak również reklamy na nośnikach reklamowych umieszczonych poza obszarem planu. Zakaz umieszczania reklam w niniejszym planie w żadnym wypadku nie może być zatem odczytany jako wynikający z chęci ograniczenia dopływu na rynek danych o towarze czy usłudze (zakaz informowania), który mógłby naruszać konstytucyjnie chronioną wolność rozpowszechniania informacji (art. 54 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej).

Odnosząc się do zarzutów skargi "W", polegających na naruszeniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Skarżącej oraz prawa własności budynków posadowionych na gruncie objętym prawem użytkowania wieczystego, uniemożliwiające mu korzystanie z przysługującym mu praw, a przejawiające się w zbyt daleko posuniętym ograniczeniu jego uprawnienia nie znajdującym uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa oraz poprzez przekroczenie granic władztwa planistycznego gminy oraz naruszenie zasady proporcjonalności, tj. wyważania interesu publicznego oraz indywidualnego obywatela przepisu, tj. naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7 upzp oraz art. 21 w związku z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U.97.78.483 z późniejszymi zmianami) i art. 140 w związku z art. 233 kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz.U.64.16.93 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, należy wskazać, co następuje.

W pierwszej kolejności powtórzyć należy, co już wyżej wskazano, że kontrola sądu administracyjnego przedmiocie nie może dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Nadto żaden sąd administracyjny nie posiada kompetencji do merytorycznej oceny trafności i celowości rozwiązań planu, skoro jedynym kryterium dopuszczalnym w postępowaniu sądowym jest kryterium legalności (por.: wyroki NSA: z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1947/10 i z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 834/10 oraz prawomocny wyrok WSA w Olsztynie z dnia 16 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Ol 180/08).

Dalej wskazać należy, że nieruchomość stanowiąca własność skarżącej zgodnie z ustaleniami studium położona jest w terenach MU – tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowo – usługowej, gdzie główne funkcje to zabudowa mieszkalna, mieszkalno – usługowa i usługowa. Zatem ustalenia § 22 miejscowego planu, które ustalają w terenach U.7 przeznaczenie pod zabudowę usługową, dopuszczając jednocześnie lokalizację zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, w której powierzchnia użytkowa nie może być większa niż 30% powierzchni użytkowej wszystkich obiektów nadziemnych na działce budowlanej- jest zgodna ze Studium.

Przeznaczenie nieruchomości skarżącego określone w uchwalonym planie jest również korzystniejsze niż w pierwotnym projekcie planu - wyłożonym do publicznego wglądu w 2010r. (tom. 3 dokumentacji planistycznej), gdzie określono projektowane przeznaczenie tego terenu jako usługi (kultury, sztuki, edukacji, nauki, gastronomii, biurowe, hotelarskie) oraz w 10% pod zabudowę mieszkaniową. Tym samym (zgodnie ze złożoną w dniu 23 czerwca 2010r.przez "W") zwiększono oczekiwaną przez spółkę proporcję dopuszczalnej zabudowy mieszkaniowej do 30%, choć nie jest to wartość oczekiwana, czyli wskazana w uwadze na poziomie 60%.

Dalej wskazać należy, że na wstępie skargi (str.6) znajduje się sformułowanie, które w pewien sposób streszcza omawiany obecnie zarzut skarżącej. Otóż wskazanych wyżej naruszeń skarżąca upatruje w tym, że uniemożliwiono jej zagospodarowanie działek "w sposób przez nią oczekiwany". Jednakże twierdzenie, że celem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest zagwarantowanie wszystkim właścicielom (lub użytkownikom wieczystym) możliwości realizacji zaplanowanych przez nich inwestycji – polega na nieporozumieniu.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ma obowiązek uwzględniać prawo własności i walory ekonomiczne przestrzeni, ale w równym stopniu ma uwzględniać potrzeby interesu publicznego jak również wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury; walory architektoniczne i krajobrazowe; wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej itd.

Oczywistym jest, że oczekiwania skarżącej co do możliwego sposobu zainwestowania nieruchomości nastawione są na maksymalny zysk finansowy, ale również oczywistym jest, że rzeczą organu planistycznego jest niedopuszczenie do degradacji architektoniczno – urbanistycznej niezwykle cennej części Miasta Krakowa. Jak wyżej już powyżej wskazano, nie jest bez znaczenia, jakiego rodzaju teren jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem Sądu, przeznaczenie spornego terenu w całości pod dowolne usługi (z wyłączeniem jedynie obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 mkw), względnie w części pod zabudowę usługową a w 30% pod zabudowę mieszkalną, nie jest dokonane z pokrzywdzeniem prawa użytkowania wieczystego. Nie jest też krzywdzące ustalenie wysokości zabudowy na poziomie od 28 metrów poprzez 18 metrów, do 1,5 metra. Ustalenia planu, w powiązaniu z wyjaśnieniem zawartymi w odpowiedzi na skargę jak i poprzednim projektem planu, wskazują, że organ planistyczny brał pod rozwagę interes ekonomiczny skarżącej i uwzględniał go w ustaleniach planu. Ustalenia miejscowych planów zawsze powodują określone ograniczenia w sposobie wykonywania prawa własności (w tym przypadku użytkowania wieczystego), rzecz tylko w tym aby ograniczenia te mieściły się w granicach "władztwa planistycznego", którego ramy wyznacza ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez wprowadzenie wartości, które organ planistyczny jest obowiązany uwzględniać. Przekroczenie tego władztwa planistycznego w stosunku do nieruchomości skarżącej, zdaniem Sąd nie ma w niniejszej sprawie miejsca.

Dalej wskazać należy, że Wojewoda Krakowski decyzją z dnia 9 lipca 1992r., stwierdził nabycie z mocy prawa, z dniem 5 grudnia 1990r. przez Przedsiębiorstwo Państwowe "[...]" (później [...] S.A.) prawa użytkowania wieczystego działek w decyzji tej wymienionych, które następnie zostały połączone w jedną działkę nr [...] o powierzchni 4,0466 ha oraz prawa własności budynków na nich posadowionych. Działki te były poprzednio przedmiotem prawa zarządu przedsiębiorstwa państwowego "[...]". Pkt. 4 decyzji Wojewody Małopolskiego stanowi, że "użytkownik wieczysty jest obowiązany do korzystania z gruntu zgodnie z jego przeznaczenie". (k. 347, 348 akt sądowych).

Przeznaczenie to nie zostało szczegółowo w decyzji opisane, ale wydaje, się że nie można mieć wątpliwości co do tego, że przeznaczeniem nieruchomości na której posadowiony był Hotel [...], była działalność hotelowa, wraz z innymi powiązanymi usługami.

Zatem spółka "W" zakupiła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości (w 2004r.), co do zasady o przeznaczeniu hotelowym. Zgodnie z art. 233 Kodeksu Cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa (...) w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Oznacza to, że granice użytkowania wieczystego - podobnie jak prawa własności - wyznacza całokształt obowiązującego ustawodawstwa oraz zasady współżycia społecznego. Jednakże granice użytkowania wieczystego dodatkowo określane są przez treść umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Umowa taka przesądza o przeznaczeniu konkretnej nieruchomości oddaenj w użytkowanie wieczyste. Za pomocą tej umowy interes użytkownika wieczystego, który ma być realizowany w ramach tego prawa, jest kojarzony z interesem społecznym polegającym na określonym wykorzystaniu gruntu uzyskanego z zasobów publicznych na korzystnych warunkach (J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo rzeczowe, 2009, s. 187). Użytkowanie wieczyste jest prawem celowym w tym znaczeniu, iż użytkownik wieczysty zostaje obciążony obowiązkiem wykorzystywania otrzymanej nieruchomości w sposób określony w umowie. Wskazanie sposobu, w jaki użytkownik wieczysty może korzystać z otrzymanej nieruchomości gruntowej, jest zawsze elementem umowy o ustanowienie użytkowania wieczystego.

W przedłożonej do akt sprawy umowie o przeniesienie użytkowania wieczystego zawartej pomiędzy "W" a [...] S.A.(k. 349-353) nie określono celu użytkowania wieczystego, co jednak niemoże oznaczać, że celu takiego w ogóle nie ma, gdyż przeczyłoby to istocie użytkowania wieczystego. Tym samym przyjąć należy, że celem użytkowania wieczystego spornej nieruchomości Skarżącej jest działalność hotelowa. (podobnie NSA w Wyroku z dnia 7 stycznia 2009 r. sygn.I OSK 245/08:"Prawo użytkowania wieczystego w przypadku "uwłaszczenia" jest wynikiem przekształcenia z mocy samego prawa przysługującego państwowym osobom prawnym prawa zarządu. W takim przypadku, jest to więc przekształcenie prawa zarządu gruntem Skarbu Państwa albo gruntem stanowiącym własność gminy przysługującego państwowej osobie prawnej ze skutkiem na dzień 5 grudnia 1990 r. Istota zaś przekształcenia prawa zarządu przesądza o tym, że prawo użytkowania wieczystego powstaje w tych okolicznościach faktycznych jakie istnieją w dniu przekształcenia, a więc i w tym samym celu, jakiemu służyła oddana w zarząd przedmiotowa nieruchomość. W przypadku powstania tego prawa w wyniku przekształcenia prawa zarządu należy wiązać cel użytkowania wieczystego z momentem przekształcenia tj. z dniem 5 grudnia 1990r., a nie z datą wydania decyzji, która ten fakt potwierdza."

Rozważania te mają na celu tylko i wyłącznie wskazanie – w odniesieniu do zarzutu naruszenia prawa użytkowania wieczystego - że ustalenie przeznaczenia terenu skarżącej pod usługi, nie narusza prawa użytkowania wieczystego, w rozumieniu w jakim zdefiniowane jest we wskazanym wyżej art. 233 KC. Z cywilistycznego punktu widzenia, co jest poza kognicją Sądu w niniejszej sprawie, do ustaleniapozostaje możliwość wykorzystania tej nieruchomości na cele mieszkaniowe, jednakże dla oceny legalności miejscowego planu jest to okoliczność bez znaczenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 14 ust. 1 p.z.p.u. oraz art. 7 i 94 Konstytucji RP w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez wprowadzenie w § 4 ust. 1 pkt 7 uchwały regulacji oczywiście sprzecznej z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, a także z art. 14 ust. 1 p.z.p.u. i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594 z późn.zm.) (dalej: s.g.u.) w zakresie przekroczenia delegacji ustawowej i dowolne ustalenie definicji wysokości obiektów i urządzeń budowlanych, wskazać należy co następuje.

Zarzut ten nie jest uzasadniony.

Zgodnie z § 6 cytowanego wyżej rozporządzenia, wysokość budynku, służącą do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich wymagań rozporządzenia, mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.

Zgodnie natomiast z zakwestionowanym § 4 ust. 1 pkt 7 zaskarżonej uchwały, przez wysokość urządzeń i obiektów budowlanych należy rozumieć: wysokość budynków (rozumianą wg przepisów odrębnych) łącznie z wysokością maszynowni, dźwigów i innych pomieszczeń technicznych; dla pozostałych obiektów budowlanych innych niż budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz dla urządzeń budowlanych - wysokość mierzoną od poziomu terenu przy najniżej położonej ich części do najwyższego ich elementu. Jeżeli w uchwale jest mowa o wysokości bezwzględnej, podanej w metrach nad poziom morza, oznacza to, że ustalonej rzędnej nie mogą przekroczyć odpowiednio ww. elementy.

Zgodnie natomiast z § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Bulwary Wisły - ze względu na priorytetowo traktowane zasady ochrony otwarć widokowych - posługuje się określaniem wysokości zabudowy określając ją w metrach nad poziomem morza (§ 10 ust. 3 pkt. 2, § 18 ust. 2 pkt. 1, § 22 ust. 4) jak również w poszczególnych terenach wysokość zabudowy określana jest jako zdefiniowana w planie "wysokość obiektów i urządzeń budowlanych" (§ 15 ust. 2 pkt. 1, § 16 ust, 2 pkt. 1 , § 17 ust. 4 pkt. 3 , § 19 ust. 3 pkt 1 itp.). Nie ma przy tym wątpliwości w jaki sposób, w oparciu o tak podana definicję, ustalić wysokość projektowanej zabudowy

Gdyby wymagany ww. rozporządzeniem parametr "wysokości zabudowy" został opisany wyłącznie poprzez wykorzystanie do tego celu definicji "wysokości budynku" zawartej w ww. § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, to wówczas sposób pomiaru dotyczyłby wyłącznie budynków, podczas gdy w skład zabudowy mogą wchodzić także inne obiekty budowlane, co przy zastosowaniu takiej definicji, nie pozwalałoby ustalić na użytek tego planu wysokości innego obiektu niż budynek (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1549/08).

Jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. II SA/Gl 596/11, zamieszczona w § 6 cyt. wyżej rozporządzenia definicja służy do przyporządkowania budynkowi odpowiednich wymagań tego rozporządzenia. Nie została bowiem sformułowana na użytek jakichkolwiek innych przepisów całego systemu prawnego. Zdaniem Sądu, z żadnego przepisu prawa nie wynika też zakaz posłużenia się przy określaniu parametru wysokości zabudowy elementami definicji wysokości budynku zawartej w § 6 ww. rozporządzenia. Definicja ta powinna być na tyle uniwersalna by umożliwić ustalanie dopuszczalnej, maksymalnej wysokości wszystkich obiektów tworzących zabudowę na terenie objętym planem.

Zdaniem Sądu przywołana wyżej zawarta w planie, kwestionowana definicja "wysokości obiektów i urządzeń budowlanych" sformułowana została w celu ustalenia w obszarze planu wymaganego przywołanym wyżej rozporządzeniem parametru wysokości projektowanej zabudowy. Nie zmienia jednak ona definicji wysokości budynku, ale tylko się nią posługuje ("wysokość budynków (rozumiana wg przepisów odrębnych)" jako jednym z elementów potrzebnych dla ustalenia wysokości projektowanej w planie zabudowy.

Na końcu wreszcie należy stwierdzić, że uzasadniony okazał się zarzut przekroczenia ustawowej delegacji do stanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i kreowania w planie miejscowym kompetencji dla innych podmiotów, tj. Głównego Architekta Miasta i Głównego Plastyka Miasta, poprzez nadanie treścią uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mocy powszechnie wiążącej na obszarze działania organu Zarządzeniu nr 20/2004 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa poprzez wprowadzenie w treści § 7 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej uchwały odesłania do wymagań wprowadzonych ww. Zarządzeniem 20/2004, tj. dokonanie odesłania do przepisów o charakterze wewnętrznym w ramach administracji publicznej.

Art. 15 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wprowadza kompetencję dla rady gminy do określania w planie miejscowym zasady ochrony krajobrazu kulturowego oraz zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej. Przepis ten nie uprawnia jednak do zawierania w planie zapisów o charakterze norm kompetencyjnych. Zaskarżony zapis § 7 ust. 1 pkt 3 uchwały, konstruuje normę kompetencyjną, wprowadzającą (pośrednio)szczególne uprawnienia do opiniowania lokalizacji elementów wyposażenia przestrzeni (powierzchni ulic, placów i terenów zielonych wraz ze słupem powietrza, elewacji budynków oraz ogrodzeń nieruchomości znajdujących się na terenie obszaru, urządzeń handlowych, słupów i tablic ogłoszeniowych, pojemników na dekoracje roślinne, ogrodzń terenów zielonych i kwietników a także dotyczące: oświetlenia, rzeźb, form plastycznych, kompozycji zieleni) przez Głównego Architekta Miasta i Głównego Plastyka Miasta (§ 3 i 4 Zarządzenia Prezydenta Miasta Krakowa nr 20/2004 z dnia 12 stycznia 2004r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta Krakowa).

Jest to zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę niedopuszczalne kreowanie kompetencji o charakterze administracyjnym dla podmiotów nieuprawnionych.

Uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest wyrazem tzw. władztwa planistycznego, które posiada gmina. Może ona samodzielnie decydować o sposobie zagospodarowania terenu, wprowadzając do planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego bądź to precyzyjne regulacje, bądź też postanowienia ogólne dla poszczególnych terenów. Rada gminy nie posiada jednak uprawnień do wprowadzania do zapisów planu procedur nieprzewidzianych przepisami prawa, ani tym bardziej do nadania uprawnień w takiej procedurze dla podmiotów, którym ustawodawca nie powierzył takich uprawnień w zakresie uzgadniania ustaleń projektu budowlanego czy zakresu robót budowlanych. W planie miejscowym nie wolno nakładać dodatkowych, niewynikających z przepisów prawa obowiązków, polegających na uzyskaniu od organów dodatkowych stanowisk, opinii lub uzgodnień, mających na celu określenie sposobu zagospodarowania terenu.

W tym miejscu wskazać należy, że jednym z celów którym ma służyć miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jest możliwość wydawania w oparciu o jego postanowienia decyzji o pozwoleniu na budowę, z pominięciem etapu ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Ponieważ kwestia zaskarżonego zapisu dotyka bezpośrednio właśnie tej funkcji planu, wskazać należy również na przepisy ustawy z dnia z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 nr 243 poz. 1623 ze zmianami), dotyczące wydawania pozwolenia na budowę. Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt. 2 ustawy pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego może być wydane po uprzednim uzyskaniu przez inwestora, wymaganych przepisami szczególnymi, pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów. Przepis ten jasno wskazuje, że pozwolenia, uzgodnienia lub opinie które w procedurze uzyskania pozwolenia na budowę ma obowiązek pozyskać inwestor, mają pochodzić od wyłącznie od organów administracyjnych a nie od jakichkolwiek podmiotów. Główny Architekt Miasta czy Główny Plastyk Miasta nie jest organem administracyjnym a jedynie pracownikiem Urzędu Miasta Krakowa (na stanowisku głównego specjalisty - co wynika ze strony BIP UMK).Obowiązujące przepisy prawa a to ustawa o z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. nr 162 poz.1568 ze zm.)dają możliwość zrealizowania celu zamierzonego do uzyskania spornym zapisem, bez potrzeby uciekania się do kreowania nowych wymagań wobec potencjalnych inwestorów, pochodzących dodatkowo od nieuprawnionego podmiotu.

Wskazać należy, że w kontekście powyższego nie ma znaczenia czy zarządzenie prezydenta Miasta Krakowa jest czy nie jest przepisem porządkowym. W jego podstawie prawnej powołano art. 30 ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym tj. przepis zgodnie z którym, do zadań wójta należy w szczególności gospodarowanie mieniem komunalnym. Nic więc nie wskazuje na to, że zarządzenie to jest przepisem porządkowym i prawdopodobnie intencją autorauchwały było odniesienie go wyłącznie do mienia komunalnego. Jednakże ostatecznie zapis § 7 ust. 1 pkt. 3 zdaniem Sądu wyraźnie wskazuje na obowiązek wszystkich inwestorów do stosowania się do jego postanowień. Eliminacja tego zapisu z miejscowego planu nie spowoduje, że zarządzenie przestanie obowiązywać Gminę Miejską Kraków (Urząd Miasta Krakowa czy miejskie jednostki organizacyjne) w sytuacji gdyby gmina była inwestorem w obszarach objętych planem.

Pojawienie się jakichkolwiek wątpliwości co do istnienia określonej kompetencji (w znaczeniu upoważnienia do działania) powinno być – w konsekwencji realizacji zasady wyłączności ustawy - równoznaczne ze stwierdzeniem braku tej kompetencji. W stosunku do organów administracji nie ma zastosowania zasada, zgodnie z którą to, co nie jest zakazane, to jest dozwolone, lecz zasada, że dozwolone jest to tylko, co znajduje wyraźną podstawę prawną. Treść zaskarżonego postanowienia § 7 ust. 1 pkt 3 uchwały wskazuje, że organ planistyczny wykreował kompetencje do wyrażania stanowiska mającego charakter formy współdziałania (opinowanie) i to kompetencje podmiotu, który nie jest organem administracji publicznej. Wprowadzenie takiej regulacji do treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy ocenić jako działanie podjęte z naruszeniem właściwości i w związku z tym jako nielegalne.

Przedmiotowa uchwała w zakresie zaskarżonej części § 7 ust. 1 pkt 3 jest wynikiem naruszenia właściwości w zakresie sporządzania planu miejscowego przez Radę Miasta Krakowa, co uzasadnia zastosowanie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przepis art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustanawia dwie przesłanki zgodności z prawem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego: materialnoprawną - uwzględnienie zasad sporządzania planu; formalnoprawną - zachowanie procedury sporządzania planu oraz właściwości organów w tym zakresie. Przesłanka materialnoprawna wywołuje dalej idące konsekwencje, gdyż podstawę dla unieważnienia uchwały daje w tym przypadku każde naruszenie prawa (por. wyrok NSA z dnia 28.10.2011r. sygn. II OSK 1670/11). Redakcja art. 28 ust. 1 u.p.z.p. posługuje się skalą oceny zakresu wadliwości uchwały rady gminy. W konsekwencji należy wskazać, że wadliwość dotycząca tylko niektórych terenów objętych planem nie zawsze musi skutkować nieważnością całego planu. Tylko wadliwe zapisy, które dezintegrują postanowienia całego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, skutkują stwierdzeniem nieważności uchwały przyjmującej ten plan, w całości. W przeciwnym razie nieważność dotyczyć może tylko części planu. (por. wyrok NSA z dnia 28.09.2011r. sygn. II OSK 1287/11). W niniejszej sprawie wyeliminowanie z obrotu prawnego postanowienia § 7 ust. 1 pkt 3 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" nie spowoduje dezintegracji postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, która uzasadniałaby stwierdzenie nieważności uchwały w całości.

Przedmiotowa uchwała jest aktem prawa miejscowego, a zatem dla dopuszczalności stwierdzenia jej nieważności w całości lub w części nie ma znaczenia upływ czasu zgodnie z regulacją art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.). Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. IV sentencji wyroku na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270).

Oddalenie skargi "W" w pozostałym zakresie oraz oddalenie skarg Stowarzyszenia [...], spółki "K" oraz Klubu Sportowego [...] nastąpiło na podstawie art. 151 p.p.s.a.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 206 p.p.s.a. zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia skargi sąd może w uzasadnionych przypadkach zasądzić na rzecz skarżącego od organu tylko część kosztów, w szczególności jeżeli skarga została uwzględniona w części niewspółmiernej w stosunku do wartości przedmiotu sporu ustalonej w celu pobrania wpisu. Na kwotę 287 zł składa się: kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, oraz kwota 150 zł tytułem połowy uiszczonego wpisu. Skarga obejmowała zakresem zaskarżenia cały plan, natomiast została uwzględniona w niewielkim -w stosunku do zakresu zaskarżenia- zakresie.