Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt VII SA/Wa 2546/18 w sprawie ze skargi D. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] sierpnia 2018 r. znak [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt VII SA/Wa 2546/18 oddalił skargę D.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2018 r. znak [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Komendant Stołeczny Policji w [...] w dniu [...] marca 2015 r. wystąpił do Starosty [...] z wnioskiem o skierowanie D.G. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu. Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2015 r. Starosta [...] zawiesił z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie skierowania skarżącego na badania psychologiczne do czasu otrzymania z Sądu Rejonowego [...] w [...] rozstrzygnięcia w kwestii uchylenia mandatu karnego, a tym samym zasadności naliczenia punktów karnych. Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2017 r. Starosta podjął zawieszone postępowanie, a następnie decyzją z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] skierował D.G. posiadającego uprawnienia do kierowania w zakresie prawa jazdy kategorii A,B,C,E na badania psychologiczne w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2018 r., po rozpatrzeniu odwołania D.G., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Starosty. Organ odwoławczy wskazał w uzasadnieniu, że zgodnie z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2017 r. poz. 978 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "u.k.p.", starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy na badanie psychologiczne, jeżeli przekroczył 24 punkty otrzymane za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Stosownie do art. 99 ust. 2 pkt 1 u.k.p. starosta ma obowiązek wydać decyzję o skierowaniu na badania psychologiczne po uzyskaniu stosownej informacji od jednego z podmiotów, o których mowa w tym przepisie. Decyzja ta ma zatem charakter związany, co oznacza że po uzyskaniu informacji od Komendanta Stołecznego Policji w [...] o przekroczeniu dopuszczalnej liczby punktów organ miał obowiązek skierować stronę na badania psychologiczne i nie ma przy tym kompetencji do samodzielnego weryfikowania nałożonych punktów karnych. Kolegium wyjaśniło, że organ Policji wystąpił z wnioskiem o skierowanie na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu, bowiem skarżący w okresie od dnia [...] marca 2014 r. do dnia [...] marca 2015 r. skarżący dopuścił się trzech naruszeń przepisów ruchu drogowego, tj. w dniu [...] marca 2014 r. nie dostosował się do pozostałych znaków, nie wyszczególnionych w katalogu znaków i sygnałów drogowych, za co otrzymał 1 pkt; w dniu [...] kwietnia 2014 r. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego (kolizja drogowa), za co otrzymał 6 pkt; w dniu [...] marca 2015 r. wyprzedzał na przejściach dla pieszych i bezpośrednio przed nimi oraz przekroczył dozwolona prędkości powyżej 50 km/h, za co otrzymał 20 pkt. Łącznie skarżący otrzymał 27 punktów karnych za naruszenia przepisów ruchu drogowego. W ocenie Kolegium nie ma wątpliwości, że w tej sytuacji została spełniona przesłanka wydania decyzji w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne, a organ był związany wnioskiem o skierowanie skarżącego na takie badania.

Skargę na powyższą decyzję wniósł D.G. zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 46 § 1 Kodeksu wykroczeń, art. 99 ust. 1 pkt 1 u.k.p., a także art. 7 , art. 77 § 1 i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyjaśnił, że złożenie w organie I instancji wniosku o skierowanie skarżącego na badania psychologiczne dawało podstawę do zastosowania w sprawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. Sąd I instancji stwierdził również, że organ w tym przypadku miał obowiązek, a nie tylko prawo, skierować skarżącego na badanie psychologiczne, bowiem organ, wydając na wniosek komendanta jednostki policji (w razie przekroczenia 24 punktów karnych za przekroczenie przepisów ruchu drogowego), decyzję o skierowaniu na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu, nie ma uprawnienia do badania prawidłowości orzeczenia, w związku z którym naliczone zostały określonemu kierowcy punkty karne. Takich uprawnień nie ma również Samorządowe Kolegium Odwoławcze w warszawie, działające jako organ odwoławczy od decyzji wydawanych w przedmiocie skierowania na badanie psychologiczne. Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji stanął na stanowisku, że organy administracji nie miały kompetencji do samodzielnego ustalania ilości punktów naliczonych kierowcy ze względu na naruszenie przepisów ruchu drogowego. Organy te wiąże wniosek organu kontroli ruchu drogowego o skierowanie kierowcy na badania psychologiczne, jeśli w ewidencji wykazane jest, że kierowcy temu przypisano więcej niż 24 punkty karne. Skoro ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego prowadzi komendant wojewódzki Policji i organ ten dokonuje wpisów do ewidencji, przy czym wpisy ostateczne są dokonywane na podstawie prawomocnych wyroków, mandatów i orzeczeń, które tylko w odrębnym postępowaniu mogą zostać uchylone, to starosta kierując na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji jest związany wnioskiem i nie ma uprawnień do badania prawidłowości wpisów w zakresie ilości punktów karnych ani też badania, czy kierowca, którego wniosek dotyczy, faktycznie dopuścił się wykroczenia drogowego. W ocenie Sądu I instancji decyzja wydawana w oparciu o art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. nie wymaga prowadzenia obszernego postępowania dowodowego. Sąd uznał za istotne, że organ otrzymał wniosek uprawnionego organu kontroli ruchu drogowego, z którego wynika, że strona przekroczyła liczbę 24 punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Wyjaśnił ponadto, że organ w kwestiach związanych z punktami przypisanymi za określone naruszenia przepisów ruchu drogowego nie prowadzi własnego postępowania dowodowego. Tym samym nie można wymagać od organu, by zawierał w uzasadnieniu decyzji jakikolwiek wywody, z których miałoby wynikać, z jakich przyczyn jakimś dowodom dał wiarę, a innym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd I instancji stwierdził nadto, iż w rozpatrywanej sprawie organy administracji nie mogły samodzielnie podważyć wniosku organu Policji o skierowanie skarżącego na badania psychologiczne uznając, że liczna punktów karnych jest w istocie mniejsza niż ta wskazana w treści wniosku. Organy orzekające w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne nie posiadają bowiem kompetencji do prowadzenia samodzielnych ustaleń w przedmiocie liczby punktów karnych przypisanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Tym samym Sąd I instancji stwierdził, że została spełniona przesłanka wydania decyzji w przedmiocie skierowania skarżącego na badanie psychologiczne, co wskazuje na prawidłowe rozstrzygnięcie organów. Sąd I instancji zauważył jednocześnie, że z niespornych okoliczności faktycznych sprawy wynika, że skarżący nie zakwestionował we właściwym trybie wpisu punktów karnych do ewidencji.

Ponadto za niezasadny Sąd uznał zarzut naruszenia art. 46 § 1 Kodeksu wykroczeń. W tym zakresie wskazano, iż skarżący pozostaje w błędnym przekonaniu jakoby zatarcie ukarania za wykroczenia skutkowało koniecznością odstąpienia od wydawania stosownych decyzji administracyjnych. Zatarcie ukarania po sporządzeniu wniosku o skierowanie na badania psychologiczne nie ma wpływu na możliwość orzekania w tym przedmiocie przez właściwy organ administracji. Sąd wyjaśnił także, że nie ma znaczenia dla zastosowania art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b) u.k.p. kwestia zatarcia ukarania, które jest instytucją prawa karnego, działa na przyszłość nakazując traktowanie ukaranego jako osoby niekaranej. Wskazał, że dla strefy prawa administracyjnego instytucja ta nie ma większego znaczenia, zwłaszcza dla zdarzeń prawnych, z którymi była związana.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący, zaskarżając go w całości i zarzucając:

I. na podstawie art. 174 pkt. 1 P.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że przepis ten nakłada na organy administracji bezwarunkowy obowiązek kierowania na badania psychologiczne z uwagi na związanie wnioskiem organu kontroli ruchu drogowego o skierowanie danego kierowcy na badania psychologiczne, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż organy administracji są uprawnione do badania zasadności wniosku złożonego przez organ kontroli;

2) art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji przez pozbawienie strony możliwości sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy z uwagi na automatyzm wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne, utrzymania w mocy tejże decyzji przez organ odwoławczy oraz oddalenia przez Sąd I instancji skargi, opierając się jedynie na niezweryfikowanych twierdzeniach wniosku organu Policji;

II. na podstawie art. 174 pkt. 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 151 P.p.s.a. i w związku z:

1) art. 7 K.p.a. przez brak podjęcia wszelkich niezbędnych czynności mających na celu wyjaśnienie stanu faktycznego i załatwienie sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, co skutkowało podważeniem zasady praworządności oraz zasady ogólnej prawdy materialnej i niewyjaśnieniem okoliczności stanu faktycznego,

2) art. 77 § 1 K.p.a. przez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całości materiału dowodowego, które to naruszenie doprowadziło do nieustalenia istotnych okoliczności faktycznych.

Wskazując na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie zwrotu koszów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Zakres sądowej kontroli instancyjnej jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku sądu I instancji. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. W niniejszej sprawie nie stwierdzono takich przesłanek.

Przedmiotową skargę kasacyjną oparto na obu podstawach kasacyjnych, przewidzianych w art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a., zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W sytuacji podniesienia obu podstaw kasacyjnych, zasadą jest w pierwszej kolejności rozpoznanie zarzutów procesowych, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd I instancji przepis prawa materialnego (vide: wyrok NSA z dnia 9 marca 2005r. sygn. akt FSK 618/04, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Odnosząc się zatem do zarzutów naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. należy pokreślić, iż organy administracji publicznej ferujące rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie należycie wykonały swoje obowiązki praworządnego działania. Podjęły w szczególności czynności, które należy uznać za niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. W takim zakresie w jakim pozwalała na to norma prawa materialnego stanowiąca podstawę rozstrzygnięcia sprawy uwzględniły zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes obywatela. Za Sądem I instancji należy wyraźnie wskazać, iż kluczowym ustaleniem faktycznym, na którym zostało oparte rozstrzygnięcie sprawy jest to, że skarżący jako kierujący pojazdem, w okresie od dnia [...] marca 2014 r. do dnia [...] marca 2015 r., dopuścił się trzech naruszeń przepisów ruchu drogowego tj.: niedostosowania się do pozostałych znaków, nie wyszczególnionych w katalogu znaków i sygnałów drogowych; spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego (kolizja drogowa); wyprzedzania na przejściach dla pieszych i bezpośrednio przed nimi oraz przekroczenia prędkości powyżej 50 km/h. Każde z tych naruszeń przepisów ruchu drogowego wiązało się z uzyskaniem przez skarżącego określonej ilości punktów, które w ww. okresie przekroczyły łącznie liczbę 24 punktów. Z niespornych okoliczności faktycznych sprawy wynika także, że skarżący nie zakwestionował we właściwym trybie poprawności poszczególnych wpisów punktów karnych dokonanych przez organ Policji w stosownej ewidencji. Jeżeli zatem zakres konkretnego postępowania administracyjnego jest determinowany przepisami prawa materialnego, wskazującymi na fakty istotne z punktu widzenia dyspozycji normy materialnoprawnej (vide: B.Adamiak [w:] B.Adamiak, J.Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H.Beck 2017, s. 456-457), to należy mieć na uwadze, iż w niniejszej sprawie zakres postępowania wynika z treści art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. Przepis ten nakłada na starostę obowiązek wydania decyzji administracyjnej o skierowaniu na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, jeżeli kierujący pojazdem przekroczył liczbę 24 punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego, a wniosek w tym zakresie został złożony przez podmiot wskazany w art. 99 ust. 2 pkt 2 u.k.p. Analiza art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. prowadzi do jednoznacznej konkluzji, iż decyzja organu wydawana na podstawie tegoż przepisu ma charakter związany, a imperatywny charakter owej regulacji zobowiązuje starostę do podjęcia stosownej decyzji w każdym przypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów w ewidencji kierowców (vide: wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2017 r. sygn. akt I OSK 2964/15, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Spełnienie w okolicznościach niniejszej sprawy przesłanek wskazanych w art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. nie budzi zastrzeżeń. Zarzuty postawione w skardze kasacyjnej nie podważają prawidłowości ustaleń związanych z uzyskaniem przez skarżącego łącznie 27 punktów za przekroczenia przepisów ruchu drogowego w okresie od dnia [...] marca 2014 r. do dnia [...] marca 2015 r., wskazują jedynie na zatarcie ukarania za popełnienie powyższych wykroczeń. Mając na uwadze, iż kwestia ta nie została w badanej skardze kasacyjnej przedstawiona jako naruszenie przepisów regulujących zagadnienie zatarcia ukarania za popełnione wykroczenie, a jedynie zasygnalizowana w motywach zarzutu naruszenia przepisów art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a., to wyłącznie w takim zakresie wypada się do niej odnieść. Należy zauważyć, iż kompetencja organu administracji, o której mowa w art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Regulacja ta umożliwia organom państwa podjęcia działań weryfikujących to, czy sposób funkcjonowania osoby kierującej pojazdem, która w sposób wielokrotny naruszała przepisy ruchu drogowego, przekłada się na możliwość dalszego bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym, a w szczególności, czy osobowość i temperament takiego kierującego umożliwia radzenie sobie ze stresem w wysokostymulacyjnym środowisku ruchu drogowego. Przepis ten pełni zatem inną funkcję niż przepisy reglamentujące odpowiedzialność wykroczeniową (prawnokarną) za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Odpowiedzialność prawnokarna sprawcy konkretnego wykroczenia drogowego jest niezależna od możliwości sprawdzenia w toku postępowania administracyjnego psychologicznych aspektów bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym kierowcy wielokrotnie naruszającego przepisy ruchu drogowego. Przekroczenie przez kierującego granicznej liczny 24 punktów z woli ustawodawcy uznane zostało za stan wskazujący na określoną dysfunkcję kierującego, która uzasadnia m.in. konieczność zbadania cech jego charakteru i stanu osobowości w aspekcie możliwości dalszego bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym Z powyższego punktu widzenia nie sposób doszukać się argumentów, które mogłyby wyłączać możliwość stosowania art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. wobec osoby, której ukaranie uległo zatarciu w warunkach art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 821 ze zm.). Wszak zatarcie ukarania za określone naruszenia przepisów ruchu drogowego nie podważa tego, że skarżący za naruszenia przepisów ruchu drogowego uzyskał ponad 24 punkty, a miarodajnym dla oceny zasadności skierowania na badanie psychologiczne jest moment otrzymania 24 punktów, nie zaś chwila złożenia wniosku o skierowanie na to badanie, czy też chwila orzekania (vide: wyrok NSA z dnia 23 marca 2018 r. sygn. akt I OSK 1334/16, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Zatarcie ukarania odnosi zatem skutki na zupełnie innej płaszczyźnie prawnej niż płaszczyzna zapewnienia przez organy państwa bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wzgląd na owe bezpieczeństwo, jako istotny element bezpieczeństwa publicznego, nie pozwala uznać zatarcia ukarania wykroczenia drogowego za okoliczność wyłączającą możliwość skierowania kierowcy na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu. Tym samym stan faktyczny sprawy uznać należy za należycie ustalony, a zarzut kasacyjny naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. okazał się niezasadny.

Przechodząc do oceny zarzutów postawionych w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.) należy podkreślić, odwołując się do tego o czym już była mowa powyżej, że decyzja wydawana na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. ma charakter związany. Przepis ten zobowiązuje starostę do podjęcia konkretnego rozstrzygnięcia w przypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów w ewidencji kierowców. Pogląd ten jest niekwestionowany w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide: wyrok NSA z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt I OSK 825/15; wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2017 r. sygn. akt I OSK 2964/15; wyrok NSA z dnia 23 marca 2018 r. sygn. akt I OSK 1334/16, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Niekwestionowane jest także zapatrywanie, iż starosta nie jest uprawniony do podważania wpisów dokonanych w stosownej ewidencji, wskazujących ilość punktów uzyskanych przez kierującego za popełnione naruszenia przepisów ruchu drogowego. Tym samym jeżeli wniosek właściwego organu Policji został sporządzony na podstawie wpisów ostatecznych, to organ zobligowany jest skierować kierującego na badania psychologiczne i nie ma uprawnień do weryfikacji przypisanej kierowcy liczby punktów (vide: wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2017 r. sygn. akt I OSK 2964/15; wyrok NSA z dnia 23 marca 2018 r. sygn. akt I OSK 1334/16, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Nie można zatem zgodzić się ze skarżącym kasacyjnie, iż wykładnia art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p. dokonana przez organy i Sąd I instancji jest wadliwa.

Związanie wnioskiem organu Policji i brak uprawnień organu administracji do weryfikacji przypisanej kierowcy liczby punktów nie oznacza, iż kierujący pojazdem pozbawiony jest możliwości zweryfikowania poprawności przypisanych mu punktów za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Kwestionowanie prawidłowości dokonanych wpisów możliwe jest w postępowaniu prowadzonym przed właściwym komendantem wojewódzkim Policji. Wpis do ewidencji prowadzonej przez ten organ stanowi czynność materialno-techniczną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. i w przypadkach spornych do sądu administracyjnego należy rozstrzygnięcie o legalności dokonanego wpisu. Zagadnienie to badane jest jednak w odrębnym postępowaniu, nie zaś w postępowaniu administracyjnym, w którym ilość punktów uwidocznionych w prowadzonej przez Policję ewidencji jest przesłanką rozstrzygnięcia (vide: wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. akt I OSK 731/15; wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2017 r. sygn. akt I OSK 2000/15; wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2017 r. sygn. akt I OSK 2964/15; https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Z okoliczności badanej sprawy wynika, iż skarżący kasacyjnie nie zainicjował przez organem Policji powyższego postępowania. To zaś nie uprawnia do stawiania zarzutu błędnej wykładni art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p.

Nie jest także trafny zarzut naruszenia art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP. Pierwszy z powyższych przepisów stanowi, iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Z kolei drugi wskazuje, że każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, a wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa. Autor skargi kasacyjnej naruszenia owych przepisów upatruje w pozbawieniu strony możliwości sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy z uwagi na automatyzm wydania przez starostę decyzji administracyjnej w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne, utrzymania w mocy tejże decyzji przez organ odwoławczy i oddalenia skargi przez Sąd I instancji, w oparciu jedynie o niezweryfikowane twierdzenia organu Policji. Tak postawiony zarzut nie odpowiada dyspozycji ww. norm konstytucyjnych, a nadto pomija to, iż prowadzone postępowanie administracyjne opierało się na konkretnej normie prawa materialnego, tj. art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p., której odpowiadał zakres ustaleń dokonanych w postępowaniu administracyjnym. Okoliczności stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia nie zostały podważone przez skarżącego kasacyjnie w postępowaniu przed organem Policji i ewentualnie w postępowaniu ze skargi do sądu administracyjnego na wpis punktów za naruszenia przepisów ruchu drogowego, jako na czynność materialno-techniczną. Tym samym trafnie uznano, że ilość uzyskanych przez skarżącego punktów przekroczyła liczbę 24, co wypełnia dyspozycję art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. b u.k.p.

Z tych względów skarga kasacyjna jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 P.p.s.a.

Skargę kasacyjną rozpoznano na posiedzeniu niejawnym stosownie do art. 182 § 2 P.p.s.a., gdyż strona skarżąca zrzekła się rozprawy, a strona przeciwna nie zażądała jej przeprowadzenia.