Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Sędziowie WSA Maciej Dybowski WSA Izabela Bąk-Marciniak /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2011r. sprawy ze skargi P. P., J. P. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty P. z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] 2. stwierdza że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu 3. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz Skarżących solidarnie kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010r. nr [...] na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r. Nr 156. poz. 1118 oraz art. 104 K.p.a., Starosta P. po rozpatrzeniu wniosku P. i J. P. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce o nr ewid [...] położonej w G. Gm.S. przy ul.P.. W uzasadnieniu podniesiono, iż w dniu [...].07.2010r. wnioskodawcy wystąpili z wnioskiem dotyczącym budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ewid.[...]. Wobec nieprawidłowości w projekcie budowlanym wydano dnia [...] lipca 2010r. przez Starostę P. postanowienie nakazujące ich usunięcie w terminie do dnia [...].07.2010r. Termin pozostał bezskuteczny w części dotyczącej : pkt 5 brak doprowadzenia lokalizacji budynku mieszkalnego do zgodności z warunkiem pkt 3 ppkt 3.1 lit.a decyzji o warunkach zabudowy. Dołączona decyzja o warunkach zabudowy w wymienionym punkcie wyznaczyła dla projektowanego budynku mieszkalnego obowiązującą linię zabudowy w odległości 15,0m od granicy ulicy z jednoczesną rezerwą pasa gruntu przeznaczonego na poszerzenie istniejącej ulicy. Projekt planu zagospodarowania działki zakłada lokalizację obiektu w odległości ok.47m od granicy ulicy. Ponadto w punkcie 8 brak zaprojektowania szerokości elewacji frontowej zgodnie z pkt 3 ppkt 3.1.1 lit.g decyzji o warunkach zabudowy, bowiem szerokość elewacji frontowej winna wynosić maksymalnie do 19,0 m, a budynek mieszkalny zaprojektowany został o szerokości elewacji 20,12m.

W odwołaniu od decyzji P. i J. P. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji. Zarzucając jej naruszenie par 4 i 6 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz.1588) poprzez niewłaściwą wykładnię, naruszenie art.80 kpa poprzez dowolność w ocenie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy. W uzasadnieniu odwołujący m.in. podali, iż linia zabudowy w myśl powołanych przepisów to nieprzekraczalna granica terenu potencjalnych inwestycji, znajdująca się po przeciwnej stronie linii zabudowy niż pas drogowy. Jest to zaledwie granica obszaru, ale niekoniecznie linia, do której budynki muszą przylegać. Budynki mogą pozostawać w zróżnicowanej relacji przestrzennej (odległości) od linii zabudowy. Ponadto zarówno w orzecznictwie, jak i w wykładni pojęcie elewacji należy odnieść do ściany budynku, wobec czego elewacja frontowa rozumiana jako ściana budynku od strony drogi publicznej, nie przekracza 19m, jest zaprojektowana zgodnie z wymogami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy. Organ I instancji dokonał ustaleń, co do wymogów określonych w decyzji o warunkach zabudowy w sposób dowolny, czym naruszył art.80 kpa.

Decyzją z dnia [...] października 2010r. nr [...]Wojewoda W. po rozpoznaniu odwołania P. i J. P. utrzymał decyzję w mocy. Organ II instancji stwierdził, iż zgodnie z par 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ilekroć w rozporządzeniu mowa jest o froncie działki – należy przez to rozumieć część działki budowlanej, która przylega do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę. Zatem elewacja północno- frontowa, między skrajnymi krawędziami budynku posiada 16,5 m szerokości, tak więc jest zgodna z założeniami w pkt 3 ppkt 3.1.1 lit.g decyzji o warunkach zabudowy. W zakresie zaś linii zabudowy, to projekt planu zagospodarowania działki nr ewid. [...] zakłada lokalizację obiektu w odległości 47,0 m od granicy ulicy, czyli ok.32 m od ustalonej obowiązującej linii zabudowy, w której winna znaleźć się elewacja frontowa obiektu. A zatem w tym zakresie, posadowienie budynku ok.32 m od wyznaczonej obowiązującej linii zabudowy, wzdłuż której powinna znaleźć się frontowa elewacja obiektu jest niezgodne z ostateczną decyzją o warunkach zabudowy dla wymienionej inwestycji.

W skardze P. i J. P. wnieśli o uchylenie decyzji organów obu instancji, podnosząc argumenty jak w odwołaniu w zakresie linii zabudowy.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie , podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności, mająca umocowanie i określone granice w przepisach art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: P.p.s.a.). Zgodnie z tą zasadą, sąd administracyjny nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz zawartą w niej argumentacją. Granice rozpoznania skargi są z jednej strony wyznaczone przez kryterium legalności działań organów w konkretnej i zaskarżonej sprawie, z drugiej strony przez zakaz pogarszania sytuacji prawnej skarżącego. Sąd administracyjny dokonuje kontroli według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydawania zaskarżonego aktu.

Sąd dostrzegł, że organy w toku postępowania naruszyły przepisy postępowania oraz w nieprawidłowy sposób stosowały przepisy prawa materialnego.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia w sprawie stanowiły przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588 - dalej: rozporządzenie).

W myśl art. 6 ust. 2 u.p.z.p, co do zasady każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy (w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), o ile nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz interesu osób trzecich. Poza sporem w sprawie jest, że na terenie objętym wnioskiem P. i J. P. o wydanie decyzji pozwolenia na budowę nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego.

Jak słusznie wskazały organy obu instancji, wydając zaskarżoną decyzję kierowały się przede wszystkim art.55 w związku z art.64 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003r., Nr 80, poz.717 ze zm.) zgodnie z którym decyzja o warunkach zabudowy wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę, a zatem na podstawie art.35 ust.1 pkt 1 prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku miejscowego planu (...). Organy uznały, iż usytuowanie budynku mieszkalnego jednorodzinnego ok.32 m od wyznaczonej obowiązującej linii zabudowy, wzdłuż której powinna znaleźć się frontowa elewacja obiektu jest niezgodne z ostateczną decyzją o warunkach zabudowy dla powyższej inwestycji.

W kwestii pojmowania linii zabudowy, wypowiada się judykatura. Stosownie do § 4 rozporządzenia "obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich" (§ 1, z zastrzeżeniami w §. 2-3). Dopuszcza się inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 (§ 4 ust.4). Należy uwzględnić, iż pojęcie "obowiązującej linii nowej zabudowy" nie jest pojęciem ustawowym, tylko przepisów wykonawczych. Odnośne normy przepisów wykonawczych należy zatem interpretować zgodnie z unormowaniami ustawy. Nie ma więc podstaw, aby funkcje terenu i zabudowy interpretować zawężająco, np. jako możliwości powstania budynków tylko tego samego rodzaju co już istniejące; dotyczy to także rozumienia pojęcia linia zabudowy.

W orzecznictwie przyjmuje się, że linia zabudowy (linia regulacyjna) w rozumieniu § 1 pkt 1 w zw z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia określa nieprzekraczalną granicę terenu potencjalnych inwestycji, znajdującego się po przeciwnej stronie linii zabudowy niż pas drogowy. Jest to zaledwie granica obszaru, ale niekoniecznie linia, do której budynki muszą przylegać. Budynki mogą pozostawać w zróżnicowanej relacji przestrzennej (odległości) do linii zabudowy ( por. wyrok NSA z 8.07.2008 r. sygn. II OSK 779/07 publ.).

Wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy w przypadku braku planu miejscowego - w sposób zgodny z przytoczonym wyżej § 4 rozporządzania - nie oznacza konieczności zlokalizowania planowanej inwestycji wzdłuż tej linii. (wyrok WSA w Poznaniu z 29.10.2008 r. sygn. II SA/Po 628/08). Wyznaczenie linii zabudowy oznacza bowiem wytyczenie w tym zakresie potencjalnego terenu inwestycji, stanowiącego część nieruchomości inwestora, znajdującą się po przeciwnej stronie linii zabudowy, niż pas drogowy. Prawem inwestora jest natomiast wybór miejsca planowanej inwestycji na tym terenie. W konsekwencji, wydanie decyzji powinno być możliwe dla każdej inwestycji, która nie przekracza rozumianej tak j. w. linii zabudowy. W każdej też sprawie organ powinien, oceniając dopuszczalność realizacji inwestycji, indywidualnie podejść do okoliczności stanu faktycznego, w tym kształtu działki, na której planowana jest inwestycja. Należy zauważyć, iż organy nie mogą przyjąć automatycznie prymatu ładu przestrzennego nad prawem własności. Pamiętać bowiem należy o wynikającej z art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy zasady wolności zagospodarowania terenu, w tym jego zabudowy (wyrok z dnia 5 sierpnia 2008 r. sygn. akt II OSK 967/07, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl

Zgodnie z wyrażoną w art. 7 k.p.a. zasadą wyważania interesu społecznego ze słusznym interesem obywatela i w związku z przepisem § 4 ust. 4 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r., obowiązkiem organów jest przeprowadzenie analizy, która rozważałaby możliwość zabudowy przedmiotowej działki przy wyznaczeniu linii zabudowy innej niż stanowiącej przedłużenie istniejącej linii zabudowy. Brak analizy terenu pod tym kątem narusza przy tym zasadę prawdy obiektywnej - art. 7 i art. 77 k.p.a., a fakt braku uzasadnienia przesłanek niemożności wyznaczenia nowej linii zabudowy w oparciu o przepis § 4 ust. 4 rozporządzenia narusza przepis art. 107 § 3 k.p.a.

Ponownie rozpoznając sprawę, organy powinny rozpoznać wniosek Skarżących, uwzględniając obowiązujące przepisy oraz wskazania i oceny zawarte w niniejszym wyroku - zgodnie z art. 153 p.p.s.a., dotyczące także interpretacji odnośnych przepisów, znajdującej potwierdzenie w ugruntowanej linii orzecznictwa i doktrynie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 135 P.p.s.a. - orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 200 P.p.s.a. W punkcie 2 Sąd orzekł na podstawie art. 152 P.p.s.a.