drukuj    zapisz    Powrót do listy

6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich 644 Środki zapewniające wykonanie orzeczeń Sądu, Administracyjne postępowanie, Prezydent Miasta, Orzeczono o wymierzeniu grzywny za niewykonanie wyroku-art. 154 PoPPSA, I SA/Wa 383/16 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-06-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Wa 383/16 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2016-06-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-03-21
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Dariusz Pirogowicz /sprawozdawca/
Przemysław Żmich
Tomasz Szmydt /przewodniczący/
Symbol z opisem
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
644 Środki zapewniające wykonanie orzeczeń Sądu
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
Orzeczono o wymierzeniu grzywny za niewykonanie wyroku-art. 154 PoPPSA
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 154, art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Szmydt Sędziowie WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) WSA Przemysław Żmich Protokolant starszy referent Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi H. B., E. D. i W. P. w przedmiocie niewykonania przez Prezydenta W. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. akt I SAB/Wa 199/15 1. wymierza Prezydentowi W. grzywnę w wysokości 1.000 (jeden tysiąc) złotych; 2. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddala skargę w pozostałej części; 4. zasądza od Prezydenta W. na rzecz H. B., E. D. i W. P. solidarnie kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

H. B., W. P. i E. D. pismem z 31 grudnia 2015 r. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na niewykonanie przez Prezydenta W. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. akt I SAB/Wa 199/15.

Powyższym wyrokiem Sąd, w uwzględnieniu skargi wyżej wymienionych, zobowiązał Prezydenta W. do rozpoznania ich wniosku z [...] czerwca 2014 r. o ustalenie odszkodowania za nieruchomość położoną w W. przy ul. [...], ozn. hipotecznie jako "[...]" - w terminie 2 miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Akta te wraz z odpisem prawomocnego wyroku doręczone zostały zaś organowi 21 października 2015 r.

Wobec braku podejmowania rozstrzygnięcia w sprawie skarżący pismem z 16 grudnia 2015 r. wezwali Prezydenta W. do wykonania powyższego wyroku, a następnie wskazaną na wstępie skargę, w której zażądali: wymierzenia Prezydentowi W. grzywny w wymiarze 3000 złotych; stwierdzenia, że bezczynność organu w wykonaniu wyroku miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; przyznania od organu na ich rzecz sumy pieniężnej określonej w art. 154 § 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz zasadzenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Prezydent W. wniósł o jej oddalenie, wskazując na zgromadzenie dotychczas szeregu materiałów mających na celu określenie czy nieruchomość spełnia przesłanki z art. 215 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a także podnosząc argument o konieczności sporządzenia operatu szacunkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

skarga, w zakresie w jakim zarzuca Prezydentowi W. bezczynność w wykonaniu prawomocnego wyroku tut. sądu jest zasadna, co skutkować musi wymierzeniem organowi określonej w sentencji grzywny, jak też oceny charakteru zaistniałej zwłoki.

Złożona ona została w trybie art. 154 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako: "p.p.s.a." Przepis ten w § 1 stanowi, że w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny. Grzywnę, o której mowa w tym przepisie, stosownie do § 6 art. 154 p.p.s.a., wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, na podstawie odrębnych przepisów. Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia lub obowiązku, jeżeli pozwala na to charakter sprawy oraz niebudzące uzasadnionych wątpliwości okoliczności jej stanu faktycznego i prawnego. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 2 art. 154). Uwzględniając skargę sąd, w myśl § 7 art. 154 p.p.s.a., może ponadto przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

W rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 22 czerwca 2015 r. sygn. akt I SAB/Wa 199/15 zobowiązał Prezydenta W. do rozpoznania wniosku skarżących z [...] czerwca 2014 r. o przyznanie odszkodowania za nieruchomość położoną w W. przy ul. [...] - w terminie dwóch miesięcy od zwrotu akt administracyjnych wraz z prawomocnym wyrokiem. Poza sporem jest, że akta te wraz z prawomocnym wyrokiem Sądu wpłynęły do organu w dniu 21 października 2015 r. i od tej daty, zgodnie z art. 286 § 2 p.p.s.a., rozpoczął swój bieg dwumiesięczny termin w jakim sprawa, w której organ pozostawał bezczyny, winna być rozpoznana. W konsekwencji upłynął on 21 grudnia 2015 r. Niekwestionowaną okolicznością jest przy tym, że do dnia podjęcia niniejszego orzeczenia, mimo uprzedniego wezwania przez strony do wykonania powyższego wyroku, Prezydent W. zawisłej przed nim sprawy administracyjnej nie rozstrzygnął.

Skoro zatem Prezydent W. w terminie wyznaczonym wyrokiem sprawy nie załatwił - to wniosek o wymierzenie mu z tego tytułu grzywny jest niewątpliwie uzasadniony. Zważyć bowiem należy, że niewykonywanie wyroków sądów godzi w samą istotę zasady praworządności (art. 7 Konstytucji RP, art. 6 k.p.a.) i w demokratycznym państwie prawnym nie może być tolerowane. W szczególności nie można zaakceptować, czy też usprawiedliwiać sytuacji, gdy wyroki sądów nie są respektowane przez organy władzy publicznej. Taka sytuacja bowiem prowadzić musi nieuchronnie do podważania zaufania jednostek do tych organów, jak też szerzej do samej władzy publicznej.

Skład orzekający w niniejszej sprawie ocenił jednak, iż wystarczająco represyjną jak też dyscyplinującą funkcję spełni grzywna w wysokości 1000 złotych (a nie jak chcieli tego skarżący 3000 złotych), która to kwota mieści się w wymiarze grzywny określonym w art. 154 § 6 p.p.s.a. i jest adekwatna z punktu widzenia skali przekroczenia terminu załatwienia sprawy.

W dacie wnoszenie skargi termin ten przekroczony został bowiem o dziesięć dni , a aktualnie zwłoka ta wynosi niespełna sześć miesięcy. Wymierzając grzywnę w powyższej wysokości uwzględniono także kontekst sprawy w jakiej organ pozostaje w zwłoce. Ta zaś dotyczyła ustalenia odszkodowania w trybie art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2015 r., poz. 1774) za utraconą nieruchomość warszawską. Sądowi natomiast z urzędu znana jest okoliczność znacznej ilości tego typu spraw zawisłych przed organem, ich stopień skomplikowania spowodowany przede wszystkim historycznym charakterem, a także obiektywne trudności Miasta W. związane z zabezpieczeniem środków finansowych umożliwiających realizację zgłaszanych z tego tytułu roszczeń, co przede wszystkim jest podstawowym czynnikiem determinującym zwłokę (niekiedy wręcz wieloletnią) w ich załatwianiu. Z przekazanych wraz ze skargą akt administracyjnych niniejszej sprawy wynika przy tym, że ostatnie dokumenty poszukiwane przez organ (zawierające m.in. decyzje lokalizacyjne dla inwestycji zrealizowanych na nieruchomości), niezbędne dla oceny zaistnienia materialnoprawnych przesłanek przyznania odszkodowania wpłynęły do komórki organizacyjnej zajmującej się bezpośrednio sprawą dopiero w dniu 28 grudnia 2015 r., a więc warunkach, gdy termin wyznaczony wyrokiem już ekspirował.

Oczywiście te okoliczności nie uwalniają organu od odpowiedzialności za niewykonywanie prawomocnego orzeczenia sądu, niemniej muszą być uwzględniane przy gradacji nakładanej z tego tytułu sankcji, jak też oceny charakteru zaistniałej zwłoki Zważywszy zatem na skalę przekroczenia wyznaczonego wyrokiem terminu i wspomniane wyżej okoliczności, nie ma w ocenie Sądu wystarczająco uzasadnionych podstaw by zwłokę tę w okolicznościach faktycznych rozpoznawanej sprawy kwalifikować jako przejaw rażącego naruszania przez organ prawa, będącego wynikiem przede wszystkim lekceważącego stosunku do obowiązujących organ norm postępowania, czy też stron, które postępowanie to zainicjowały, bądź Sądu. .

W tej sytuacji nie jest także zasadnym nałożenie na Prezydenta W. przewidzianej w art. 154 § 7 p.p.s.a. sankcji w postaci zasądzenia na rzecz skarżących sumy pieniężnej i z tego względu w powyższym zakresie skarga została oddalona. Sankcja ta jest bowiem dodatkowym środkiem o charakterze dyscyplinująco-represyjnym, który w ocenie Sądu winien być stosowanym w szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu. A więc tego rodzaju sytuacjach, gdzie oceniając całokształt okoliczności faktycznych można dojść do przekonania, że jest ona przede wszystkim efektem rażącego naruszenia prawa i celowego unikania podjęcia decyzji w sprawie, mimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnie weryfikowalnych przyczyn. Taka zaś sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 154 § 1 w zw. z art. 154 § 6 oraz art. 154 § 2 zd. drugie p.p.s.a. orzekł jak w punktach 1 i 2 sentencji wyroku, a na podstawie art. 151 powołanej ustawy jak w punkcie 3 sentencji wyroku. W przedmiocie kosztów postępowania sądowego (pkt 4 sentencji) orzeczono natomiast na podstawie art. 200 w zw. art. 202 § 2 i art. 205 § 2 powołanej ustawy oraz § 2 ust. 2 i § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 461) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800).



Powered by SoftProdukt