Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj (spr.),, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Ciesielska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi A. B. – S. na uchwałę Rady Miejskiej w Lipianach z dnia 20 sierpnia 2015 r. nr IX/59/2015 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu w obrębie Żarnowo gm. Lipiany I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w § 19 pkt 5 lit. f oraz § 19 pkt 6 w zakresie, w jakim wprowadza ograniczenie chowu i hodowli zwierząt innych niż futerkowe, w pozostałym zakresie zarzuty skargi oddala, II. zasądza od Burmistrza L. na rzecz skarżącej A. B. – S. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rada Gminy działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia

8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594), art. 14 ust. 8,

art. 20 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015 r. poz. 199), podjęła w dniu 20 sierpnia 2015 r. uchwałę nr IX/59/2015 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu w obrębie Żarnowo gm. Lipiany

A. B. – S. pismem z dnia 10 września 2015 r., odwołującym się do wcześniejszego pisma z dnia 12 sierpnia 2015 r. wezwała Radę Gminy do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie zapisów uchwały dla części spornej działki nr [....] obręb Ż, oznaczonej w przepisach uchwały jako teren 1R (tereny rolnicze) – tj. § 18 pkt 3 lit. a w brzmieniu "zakaz hodowli zwierząt futerkowych" oraz § 18 pkt 3 lit. b w brzmieniu: "zakaz zabudowy" a nadto dla części spornej działki nr [...] obręb Ż. oznaczonej w przepisach uchwały jako teren 3 RU (zabudowa obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych) – tj. § 19 pkt 6 w brzmieniu: "szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu – ograniczenie chowu i hodowli zwierząt, w tym zwierząt futerkowych do ilości 5 DJP".

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, Rada Gminy w dniu 28 września 2015 r. podjęła uchwałę nr X/72/2015, w której nie uwzględniła wezwania do usunięcia naruszenia prawa wniesionego przez A. B. - S.

W dniu 30 października A. B. – S. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na uchwałę Rady Gminy Lipiany z dnia 20 sierpnia 2015 r. nr IX/59/2015 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu w obrębie Żarnowo gmina Lipiany. Zaskarżonej uchwale zarzuciła naruszenie:

- art. 140 Kodeksu cywilnego, art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP poprzez ograniczenie prawa do dysponowania nieruchomością i jej zagospodarowania nieproporcjonalnie do celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej oraz ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne, a w konsekwencji nadużycie władztwa planistycznego gminy poprzez ograniczenie w ustaleniach planu chowu i hodowli zwierząt futerkowych – norki amerykańskiej w ilości 40 DJP,

- art. 64 ust. 2 Konstytucji RP poprzez naruszenie konstytucyjnej zasady równości przez zróżnicowanie przeznaczenia nieruchomości objętych planem posiadających analogiczne uwarunkowania,

- art. 140 K.c. poprzez bezzasadne wykluczenie w planie możliwości hodowli zwierząt futerkowych,

- art. 1 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

w związku z art. 4 ust. 1, w związku z art. 6 ust. 1 w związku z art. 140 K.c. poprzez ustalenie sposobu wykonywania prawa własności względem działki w sposób sprzeczny z walorami ekonomicznymi przestrzeni i w sposób naruszający prawo własności ponad potrzebę wynikającą z racjonalnych zasad planowania

i zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu skargi wskazała, że wprowadzenie w strefie 3 RU ograniczenia chowu i hodowli wszystkich zwierząt gospodarskich do ilości [...] czyli do ilości już posiadanego przez nią stada oznacza, że na tym terenie nie będzie mogła trzymać poza dotychczasowymi zwierzętami nawet jednej kozy, stada kur czy gęsi.

Na pozostałej części działki skarżącej czyli na obszarze [...] o wielkości ponad [...] ha wprowadzono całkowity zakaz zabudowy i zakaz chowu i hodowli tylko zwierząt futerkowych czyli takich, które już są utrzymywane w jej gospodarstwie. To powoduje, że może trzymać inne zwierzęta, ale nie może zbudować dla nich schronienia. Skarżąca podniosła ponadto, że obecne zapisy planu o utrzymaniu linii zabudowy w odległości 6 m od granicy z drogą uniemożliwiają jej posadowienie na tej działce jakiegokolwiek większego obiektu gdyż nie można wybudować stodoły

z nieodpowiednim wjazdem. Działka nr [...] o kształcie długiego i wąskiego prostokąta wzdłuż drogi gminnej, o szerokości niecałych [...] m miała posłużyć na lokalizację budynku magazynowego.

Skarżąca podniosła, że obecna liczba zwierząt jest tak niewielka, że nie pozwala na prawidłową selekcję zwierząt pod względem wszystkich parametrów hodowlanych; jakość futra, plenność, gęstość i kolor okrywy włosowej, żywotność zdrowie, waga, wielkość itp. W grę nie wchodzi zmniejszenie stada, bo osobników do dalszego rozrodu spełniających parametry przydatności hodowlanej będzie zbyt mało. Dlatego strona postanowiła powiększyć hodowlę z obecnych [...]. W planie miejscowym zakazano jej jednak powiększenia gospodarstwa o obecnym profilu mimo, że spełnia wszystkie wymogi budowlane, ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt. Zakaz zabudowy na pozostałej części działki "czyni ją wadliwą i całkowicie nieprzydatną do dalszej produkcji rolnej". Zdaniem skarżącej, Burmistrz i Rada Miejska dopuścili się przekroczenia granic władztwa planistycznego w prywatną własność bez "uzasadnionych okoliczności" gdyż organ nie zdecydował się na realizację jakiegokolwiek celu publicznego na tych terenach oraz nie chroni w żaden szczególny sposób siedlisk trzciny i rzęsy bagiennej występujących na wielu działkach objętych planem.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy wniosła o jej oddalenie. Zdaniem organu, o nadużyciu władztwa planistycznego na jakie powołuje się skarżąca, można mówić jedynie wówczas gdy rozwiązania planistyczne okażą się dowolne i będą pozbawione uzasadnienia merytorycznego. Działania organu poparte były na każdym etapie postępowania merytoryczną oceną celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki z poszanowaniem i zastosowaniem regulacji prawnych obowiązujących w tym zakresie. Odnosząc się do zarzutu zakazu zabudowy organ podkreślił, że tam gdzie wnioskowane parametry kształtowania zabudowy nie odbiegały znacząco od parametrów zabudowy w bliższym i dalszym otoczeniu obszaru objętego ustaleniami projektu, wnioski w tym zakresie zostały uwzględnione. Wątpliwości sporządzającego plan budziła wnioskowana możliwość rozmieszczenia obiektów na całej powierzchni przedmiotowej działki [...] o powierzchni [...] ha, w tym także w znacznym oddaleniu od istniejącej zabudowy, ograniczonym dostępie do sieci i urządzeń infrastruktury technicznej. Dlatego też możliwość lokalizacji zabudowy ograniczono do części działki w granicach opisanego ustaleniami planu terenu [...]. Odnosząc się do zarzutu skarżącej dotyczącego bezzasadnego wykluczenia w planie możliwości hodowli zwierząt futerkowych, organ podkreślił, że zgodnie z § 19 pkt 6 uchwały w zapisach planu ograniczono możliwość chowu i hodowli zwierząt, w tym zwierząt futerkowych do ilości p[...], a nie wykluczono takiej możliwości całkowicie. Za uzasadnieniem przyjętego rozwiązania przemawiał zakres prowadzonej obecnie na przedmiotowym terenie działalności związanej z hodowlą zwierząt futerkowych. Prowadzona dotychczas działalność nie przekraczała zapisanego w planie parametru i na tym poziomie nie wywierała negatywnego oddziaływania na środowisko przyrodnicze i warunki życia okolicznych mieszkańców, co zostało wskazane w prognozie oddziaływania na środowisko przedmiotowego projektu. Natomiast ośmiokrotne zwiększenie obsady zwierząt hodowlanych budzi uzasadnione obawy wywarcia negatywnego wpływu na środowisko. Prowadzona działalność w rozszerzonym zakresie byłaby także uciążliwa dla mieszkańców zabudowań w otoczeniu obszaru objętego ustaleniami planu. Organ podkreślił, że norki amerykańskie są mięsożerne, są zręcznymi myśliwymi, zjadają drobne ssaki, a także żaby, bezkręgowce i owady, a często również ryby i ptactwo wodne. Gatunek ten jest destrukcyjny dla rodzinnych zoocenoz, wręcz wyniszczający lokalne populacje niektórych ptaków i ssaków. Przypuszcza się, że ekspansja norki amerykańskiej odpowiada za zaobserwowane spadki populacji wielu gatunków ptaków, szczególnie łyski, a także spadek liczebności piżmaka. W ramach ochrony przyrody podejmowane są próby eliminacji tego gatunku ze środowiska lub ograniczania liczebności populacji. Współczesne badania genetyczne wskazują, że w Polsce dzika populacja norek amerykańskich jest wciąż zasilana w osobniki z różnych źródeł, a w pobliżu ferm norek wykazuje podobieństwa genetyczne do norek na fermie, co oznacza, że ucieczki norek z ferm wciąż zasilają dziką populację tego gatunku. Organ zaznaczył, że ferma skarżącej jest przy tym zlokalizowana w pobliżu obszaru Natura 2000, który wymaga specjalnej ochrony.

Zdaniem organu, przy uchwalaniu skarżonej uchwały, nie doszło do naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej. Działając w oparciu o przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Rada miała ustawową delegację do podjęcia wskazanej wyżej uchwały. Powoływana przez skarżącą zasada równości wobec prawa odnosi się do osób znajdujących się w takiej samej sytuacji tymczasem przeznaczenie nieruchomości objętych planem posiadających analogiczne uwarunkowania jest inne niż nieruchomości należącej do skarżącej. Zwierzęta hodowlane z rodziny krętorogich hodowane na nieruchomościach sąsiednich, na które powołuje się skarżąca są hodowane w celu uzyskania mleka, mięsa, tłuszczu, skóry oraz siły pociągowej i nie stanowią zagrożenia dla środowiska naturalnego jak i innych stworzeń natomiast hodowla norki amerykańskiej w rozmiarach proponowanych przez skarżącą przekracza dopuszczalne ryzyko negatywnego wpływu na środowisko a ponadto zagraża bezpieczeństwu zwierząt znajdujących się w gospodarstwach sąsiednich.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami

a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W myśl art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: "P.p.s.a", zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie

w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5) oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (pkt 6). Skarga wniesiona w niniejszej sprawie dotyczy uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – a więc objęta jest zakresem art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a.

Zgodnie z treścią art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wymogi formalne do wniesienia skargi zostały spełnione, albowiem skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, wystosowanym przez skarżącą do Rady Miejskiej. Następnie, w przepisanym do tego terminie, określonym w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi, skarga została wniesiona do Sądu.

Rozstrzygnięcia wymagała zatem kwestia interesu prawnego skarżącej oraz jego naruszenia zaskarżonym aktem - uchwałą Rady Miejskiej w Lipianach w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu w obrębie Żarnowo gmina Lipiany.

Przedmiotem wniesionej skargi stały się przepisy § 18 pkt 3 lit. a i b oraz § 19 pkt 5 lit. f i pkt 6 uchwały z dnia 20 sierpnia 2015 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowana przestrzennego dla terenu w obrębie Żarnowo gmina Lipiany,

nr IX/59/2015, stanowiącej akt prawa miejscowego.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego reguluje kwestie związane

z przeznaczeniem i zagospodarowaniem nieruchomości. Ze swej istoty zatem ogranicza i "narusza" prawo własności, które jest prawem o charakterze rzeczowym, bezwzględnie obowiązującym. Uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego organ jest jednak obowiązany chronić prawo własności i ograniczać je jedynie w niezbędnym zakresie, podyktowanym potrzebami czy interesami ogółu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje, że A. B. – S. jest właścicielką działek nr [...] położonych na terenie oznaczonym w zaskarżonym planie symbolami [...] i z tego stosunku prawnorzeczowego można wywieść jej interes prawny w zaskarżeniu planu. Należało również ustalić, czy zakwestionowana przez skarżącą uchwała narusza jej interes prawny.

Pod pojęciem naruszenia interesu prawnego należy rozumieć konieczność wykazania przez skarżącą, że w konkretnym przypadku istnieje związek pomiędzy jej własną – prawnie gwarantowaną (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, polegający na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) jej interes prawny lub uprawnienie. Naruszenie interesu prawnego lub prawa dające stronie prawo do zaskarżenia uchwały z zakresu administracji publicznej nie oznacza jednak automatycznie uwzględnienia skargi. Obowiązek uwzględnienia skargi powstaje dopiero wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane jednocześnie z naruszeniem przepisów prawa, tj. obowiązującej w dacie uchwalania planu normy prawa materialnego.

Zdaniem Sądu, o ile takiego naruszenia nie sposób dopatrzeć się w przypadku uregulowań zawartych w § 18 pkt 3 lit. a i b uchwały, o tyle w przypadku zapisów § 19 pkt 5 lit. f oraz częściowo § 19 pkt 6 uchwały do takiego naruszenia doszło.

Niewątpliwie zawarcie w treści planu zakazów na terenie [...] dotyczących zabudowy czy hodowli zwierząt futerkowych, narusza interes prawny skarżącej albowiem ogranicza władztwo prawnorzeczowe skarżącej. Jednak w tym przypadku nie można stwierdzić, że ograniczenia te są niezgodne z prawem.

Prawo własności jest w Rzeczypospolitej Polskiej chronione konstytucyjnie

(art. 21 ust. 1) i prawo to nie jest prawem bezwzględnym. Doznaje w określonych sytuacjach ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja RP w art. 64 ust. 3 stanowiąc,

że własność może być ograniczona, tyle że tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności, tj. zakazem nadmiernej w stosunku do chronionej wartości ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Takimi przepisami ustawowymi w niniejszej sprawie były przepisy obowiązującej w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, upoważniające gminy do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w którym gminy ustalają przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu (art. 3 ust. 1 i art. 27 cytowanej ustawy), w konsekwencji ograniczając sposób wykonywania prawa własności.

Zgodnie z koncepcją władztwa planistycznego, mającą umocowanie w przepisie art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym organom gminy przysługuje prawo władczego rozstrzygnięcia co do przeznaczenia terenu pod określone funkcje, nawet wbrew woli właścicieli gruntów objętych planem. W pojęciu władztwa planistycznego mieszczą się właśnie wprowadzone przez plany miejscowe ograniczenia prawa własności. Zainteresowane podmioty nie mogą więc oczekiwać,

że rada gminy nie będzie korzystała z przysługujących jej uprawnień, a jedynie dostosuje się do żądań właścicieli nieruchomości znajdujących się na obszarze objętym planem lub w bezpośrednim sąsiedztwie (por. wyrok NSA z dnia 9 czerwca 1995 r., sygn. IV SA 346/93, publ. ONSA 1996/3/125).

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że do naruszenia istoty prawa własności dochodzi w sytuacji, gdy niemożliwe stanie się wykonywanie wszystkich uprawnień składających się na prawo do korzystania z rzeczy albo wszystkich uprawnień składających się na prawo do rozporządzania rzeczą albo wszystkich uprawnień składających się na prawo do korzystania z rzeczy

i rozporządzania nią (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 25 maja 1999 r., SK 9/98, publ. OTK z 1999 r., nr 4, poz. 78, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 stycznia 1999 r., P 2/98, publ. OTK z 1999, nr 1, poz. 2). Pozbawienie właściciela części – nawet znacznej – atrybutów korzystania lub (i) rozporządzania rzeczą – nie musi oznaczać ingerencji w istotę jego prawa własności.

Zaskarżony plan – w omawianym zakresie - w istocie nie zmienia przeznaczenia terenu (oznaczonego symbolem 1R), na którym znajduje się nieruchomość stanowiąca własność skarżącej, albowiem teren ten zachowuje przeznaczenie rolnicze. Ustanowienie zatem w planie ograniczenia na gruntach rolnych w postaci zakazu uciążliwej dla otoczenia hodowli i chowu zwierząt futerkowych, nie może być oceniane jako niezgodne z prawem.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy. W tych okolicznościach, w ocenie Sądu, zakazów wprowadzonych zaskarżoną uchwałą (w omawianym zakresie) jako realizacji powołanego wyżej przepisu, nie sposób uznać za ograniczenie prawa własności ponad miarę, z naruszeniem zasady proporcjonalności oraz obowiązującego prawa.

Podobnie należy ocenić zawarte w § 19 pkt 6 uchwały – ograniczenie chowu

i hodowli zwierząt futerkowych do ilości [...] (dotyczące terenu oznaczonego symbolem 3RU). Skoro bowiem założeniem niniejszego planu jest utrzymanie obecnej funkcji terenu zatem uzasadnionym jest także utrzymanie dotychczasowej wielkości hodowli zwierząt futerkowych – prowadzonej przez skarżącą w ilości do 5 DJP. Powyższe, wbrew stanowisku strony nie prowadzi do "bezzasadnego wykluczenia w planie możliwości hodowli zwierząt futerkowych". Jak już bowiem zaznaczono, zapis taki umożliwia skarżącej prowadzenie hodowli na dotychczasowym poziomie. Należy podkreślić, że takie rozwiązanie znalazło akceptację w opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 1 kwietnia 2015 r. Podstawą wprowadzenia do planu tych ograniczeń było zapewnienie ochrony przyległych terenów przed negatywnym oddziaływaniem fermy zwierząt futerkowych. W prognozie oddziaływania na środowisko wskazano, że w obecnym zakresie prowadzenia działalności to oddziaływanie nie jest znaczące. Niewątpliwie sytuacja ta uległaby istotnej zmianie

w wypadku ośmiokrotnego zwiększenia liczby zwierząt hodowanych przez skarżącą (która proponowała zmianę wskazanej w planie ilości [...]). Z punktu widzenia ochrony fauny w otoczeniu hodowli norek zagrożeniem mogą być ucieczki zwierząt z ferm, zwłaszcza, że norka amerykańska zaliczana jest do grup gatunków obcych, które najbardziej zagrażają utrzymaniu poziomu bioróżnorodności. Ucieczki norek z ferm mogą powodować wykształcenie się zdziczałych populacji tych zwierząt, które stają się następnie stałym elementem ekosystemu. Badania genetyczne przeprowadzone w Polsce wskazują, że w północno-wschodniej części kraju 12 – 16 % populacji norek to norki z niewoli. W północno-zachodniej części, w Parku Narodowym "Ujście Warty", zwierzęta z ferm to aż około 40 % dziko żyjącej populacji. Hodowla zwierząt futerkowych może także wywierać wpływ na stan powietrza atmosferycznego. Obowiązujące przepisy nie regulują dopuszczalnego oddziaływania, jakim są odory fermowe. Emisja tych odorów jest nieunikniona, jednak przy obecnej skali działalności hodowlanej nie powinna skutkować pogorszeniem stanu środowiska w tym zakresie ponad zastany stan.

Z tych względów argumentacja skarżącej kwestionująca zasadność wprowadzenia ograniczenia (na terenie oznaczonym symbolem [...]) hodowli zwierząt futerkowych do [...] okazała się nietrafna. Za uzasadnione należy jednak uznać zarzuty skarżącej odnoszące się do tej części zapisów zawartych w § 19 pkt 6 uchwały, w jakiej ograniczają one hodowlę na tym terenie wszelkich innych zwierząt (poza norką amerykańską) także do [...]. Jak słusznie wskazała skarżąca, taki zapis nie pozwala jej na hodowlę jakichkolwiek innych zwierząt gospodarskich, chociażby jednej kozy, kur czy gęsi (dopóki hoduje norki w ilości [...]). Także w wypadku zakończenia hodowli norki amerykańskiej możliwość hodowli jakichkolwiek innych zwierząt byłaby znacznie ograniczona – do zaledwie [...] krów lub [...] koni ewentualnie [...] macior. Takie ograniczenie nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia zważywszy na rolniczy charakter terenu jak również fakt, że tego typu ograniczeń nie wprowadzono na żadnym innym terenie objętym przedmiotowym planem.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do wniosku, że częściowo zasadne są zarzuty skargi, w zakresie w jakim wskazują zwłaszcza w uzasadnieniu skargi, na naruszenie przez uchwałodawcę przysługującego gminie władztwa planistycznego

w odniesieniu do tej części kwestionowanego § 19 pkt 6 zaskarżonej uchwały, która wprowadza ograniczenie na terenie oznaczonym symbolem 3RU hodowli innych zwierząt niż futerkowe w ilości do [...].

Raz jeszcze należy podkreślić, że w analizowanym stanie prawnym, wobec braku wskazania w materiałach planistycznych jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia dla takiego ograniczenia, przy jednoczesnym stwierdzeniu, że skarżąca rozpoczynając hodowlę zwierząt na tym terenie takimi ograniczeniami nie była objęta, Sąd stwierdził, że doszło poprzez omawiane postanowienie planu do przekroczenia przez gminę przysługujących jej uprawnień, co stanowi istotne naruszenie zasad uchwalania planu, stosownie do art. 28 ust. 1 u.p.z.p. stanowiące podstawę do stwierdzenia nieważności tego aktu, co w niniejszej sprawie odnosi się tylko do tej wskazanej wyżej części § 19 pkt 6 zaskarżonej uchwały. Podobnie przedstawia się kwestia zawartego w § 19 pkt 5 lit. f nakazu uwzględniania nieprzekraczalnych linii zabudowy w odległości 6 m od linii rozgraniczającej teren, zgodnie z przebiegiem wskazanym na rysunku planu. Także i w tym wypadku nie przedstawiono jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia powyższego uregulowania. Należy podkreślić, że powyższy zapis ogranicza skarżącej możliwość zagospodarowania działki nr [...], na której planowała wzniesienie budynku magazynowego. Ze względu na kształt wspomnianej działki uwzględnienie tak określonej nieprzekraczalnej linii zabudowy powoduje brak możliwości posadowienia na niej jakiegokolwiek większego obiektu, przy czym także i w tym wypadku, tego typu ograniczenie nie było wcześniej przewidziane i niewątpliwie nie jest ono konieczne dla zachowania obecnej funkcji terenu.

Poczynione spostrzeżenia doprowadziły do uznania zasadności skargi

i stwierdzenia nieważności § 19 pkt 6 uchwały w zakresie w jakim wprowadza ograniczenie chowu i hodowli zwierząt innych niż futerkowe oraz § 19 pkt 5 lit. f uchwały, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2013 r., poz. 270 ze zm.). Oddalenie pozostałych zarzutów skargi nastąpiło na podstawie art. 151 cytowanej ustawy. W przedmiocie kosztów orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.