Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Marcinkowska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. D. na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 29 kwietnia 2014 r. o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego postanawia -odrzucić skargę-

U Z AS D N I E N I E

T. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie wszczęcia postepowania dyscyplinarnego wobec [...] A. P.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi wskazując, że skarżącemu nie przyznano statusu pokrzywdzonego i w związku z tym nie może korzystać z żadnych uprawnień przewidzianych w rozdziale 10 ustawy o Policji, a ponadto że w sprawach dyscyplinarnych nie stosuje się instytucji postępowania administracyjnego, w tym instrumentu skargi na bezczynność organu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1–3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a.

Zgodnie natomiast z art. 3 § 3 powołanej ustawy, sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach.

Kontrola sądu administracyjnego w sprawach dyscyplinarnych dopuszczalna jest tylko wtedy, gdy przepis szczególny tak stanowi. Pogląd ten jest akceptowany zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie postępowania sądowoadministracyjnego (por. postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2008 r., sygn.. akt II SAB/Wa 71/08, z dnia 7 czerwca 2011 r., sygn.. akt II SAB/Wa 75/11, z dnia 16 grudnia 2011 r. orzeczenia dostępne w Internetowej Bazie Orzeczeń NSA https://cbois.nsa.gov.pl oraz J. P. Tarno – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LexisNexis Warszawa 2006 r., s. 47).

W odniesieniu do postępowań dyscyplinarnych dotyczących funkcjonariuszy Policji przepisem szczególnym, dopuszczającym kontrolę sądu administracyjnego, jest art. 138 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), zgodnie z którym od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne policjantowi przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Oznacza to, że tylko orzeczenie oraz postanowienie kończące postępowanie dyscyplinarne może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego, wnoszonej przez zainteresowanego policjanta.

Wprawdzie, zgodnie z art. 134i ust. 5 powołanej ustawy, postępowanie dyscyplinarne wszczyna się postanowieniem, a stosownie do treści art. 135 ust. 2 tej ustawy, także odmowa wszczęcia postępowania następuje w formie postanowienia, na które pokrzywdzony może wnieść zażalenie w terminie 7 dni od dnia doręczenia, to jednak podkreślić należy, że postanowienia wydawane w oparciu o powołane przepisy ustawy o Policji nie są postanowieniami wydawanymi w postępowaniu administracyjnym, ani też postanowieniami wydawanymi w postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. Zażalenie, o którym mowa w art. 135 ust. 2 ustawy o Policji nie jest zażaleniem składanym w żadnym z wymienionych postępowań, określonych w art. 3 § 2 pkt 2 i 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Kontrola sprawowana przez sądy administracyjne w odniesieniu do aktów podejmowanych przez organy Policji w postępowaniu dyscyplinarnym jest kontrolą, o której mowa w art. 3 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i ograniczona jest – jak już wskazano – wyłącznie do prawnych form działania wymienionych w przepisie szczególnym, tj. art. 138 ustawy o Policji.

Skoro zatem ustawa – Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi w art. 3 § 2 pkt 8 dopuszcza orzekanie przez sądy administracyjne w sprawach skarg na bezczynność organów administracji publicznej wyłącznie w przedmiocie wydania decyzji administracyjnych, postanowień wymienionych w art. 3 § 2 pkt 2 i 3, a także innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach, to bezczynność organów administracji publicznej w zakresie innych prawnych form działania nie podlega kognicji sądu administracyjnego, o ile nie jest przewidziana przez przepis szczególny. W art. 138 ustawy o Policji ustawodawca przewidział kontrolę sądu administracyjnego tylko w odniesieniu do orzeczeń i postanowień kończących postępowanie dyscyplinarne. Nie przewidział jej natomiast w stosunku do postanowień o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego oraz odmowie wszczęcia tego postępowania, które – co jeszcze raz należy podkreślić – nie są postanowieniami wymienionymi w art. 3 § 2 pkt 2 i 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Jeżeli więc sprawa nie jest i nie może być załatwiona w jednej z prawnych form działania organu administracji publicznej, podlegających kontroli sądu administracyjnego, formułowanie zarzutu bezczynności pod adresem organu należy uznać za niedopuszczalne. Skarga na bezczynność organu jest dopuszczalna tylko wówczas i tylko w takich granicach, w jakich przedmiot sprawy pozwala zakwalifikować ją jako załatwianą w jednej z prawnych form działania organu administracji publicznej, wymienionych w art. 3 § 2 i 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że skarga T. D. na bezczynność Komendanta Głównego Policji w przedmiocie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego– jako niedopuszczalna – podlega odrzuceniu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji postanowienia