Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędziowie Sędzia WSA Jakub Linkowski (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Protokolant ref. staż. Renata Puchalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2011 r. sprawy ze skargi P. K. na uchwałę Rady W. z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność paragrafu 7 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki o numerze ewidencyjnym [...] położonej przy ul. [...] w zakresie ograniczającym dopuszczalność zabudowy do wysokości 8,5 m; 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części, której stwierdzono nieważność nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga P. K. współwłaściciela działki nr [...] z obr. [...] położonej przy ul. [...] w W., na uchwałę Rady W. z dnia [...] lipca 2010r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu tzw. P.

W skardze tej P. K. w oparciu o art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym wniósł o stwierdzenie nieważności ww. uchwały Rady W. z dnia [...] lipca 2010r. w części obejmującej § 7 Planu w zakresie ustalenia dopuszczalnej wysokości zabudowy na działce nr ew. [...] z obr. [...], określonej na rysunku planu na 8,5 m.

W uzasadnieniu skargi P. K. wskazał, że wraz z żoną są właścicielami działki nr [...] z obr. [...] położonej przy ul. [...] tj. na terenie objętym ww. planem zagospodarowania przestrzennego. W § 7 Planu dopuszczono maksymalną wysokość zabudowy na działce skarżącego do 8,5 m, co zdaniem skarżącego narusza jego interes prawny. Ograniczenie wysokości zabudowy nie znajduje, zdaniem skarżącego, uzasadnienia w zestawieniu z dopuszczalną wysokością zabudowy na działkach sąsiednich, którą określono na 10,5 m.. Jedynie na kilku działkach przy ul. [...], w tym na działce skarżącego, bez wyraźnego uzasadnienia określono dopuszczalną wysokość zabudowy na 8,5 m.

W uzasadnieniu skargi P. K., zakwestionował również wyznaczenie w planie przebiegu projektowanego przedłużenia ulicy [...] na odcinku wzdłuż granicy jego działki pomiędzy ul. [...] (w skardze podano błędnie ul. [...]) a ul. [...]. Skarżący podał, że zbliżenie projektowanej ulicy do granicy jego działki wpłynie na pogorszenie warunków korzystania z nieruchomości. Skarżący podniósł, że ulica powinna być położona w równej odległości od granic działek sąsiednich, nie zaś przybliżona do jego działki. Skarżący podkreślił, że Rada W. dopuściła się przekroczenia na jego szkodę władztwa planistycznego.

W odpowiedzi na skargę Rada W. wniosła o jej oddalenie wskazując, że postanowienia planu nie naruszają interesu prawnego skarżącego, zaś procedura planistyczna przeprowadzona została bez uchybień.

W uzasadnieniu odpowiedzi podano, że w dniu 7 grudniu 2010r. P. K. zwrócił się do Rady W. z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa spowodowanym uchwaleniem ww. planu zagospodarowania przestrzennego terenu tzw. P. Na powyższe wezwanie skarżącego organ nie udzielił odpowiedzi.

W odpowiedzi wskazano, że do zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego terenu tzw. P. mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym i całe postępowanie planistyczne odbywało się na podstawie przepisów tej ustawy. Skarżący stał się właścicielem działki nr [...] w marcu 2010 r. i był informowany przez B. o ustaleniach dotyczących zagospodarowania terenu, a zatem przed nabyciem nieruchomości miał świadomość dotyczącą planowanych ograniczeń. Poprzednicy prawni skarżącego byli informowani przez organ o wszystkich etapach procedury planistycznej w tym o wyłożeniu projektu planu. Do projektu nie zostały złożone protesty ani zarzuty. Organ stwierdził, że władztwo planistyczne nie zostało przekroczone przy uchwaleniu kwestionowanego skargą planu. Przy sporządzaniu planu nie naruszono trybu ani zasad postępowania, a jedynie takie naruszenia mogłyby zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym spowodować unieważnienie poszczególnych zapisów planu.

Odnosząc się do meritum sprawy organ stwierdził, że nieruchomość skarżącego znajduje się na terenie pomiędzy ul. [...] a rezerwatem przyrody L. Przyjęta w planie wysokość zabudowy wynika z gabarytów zabudowy istniejącej, odległości od rezerwatu oraz z przyjętej zasady zmniejszania wysokości zabudowy w stronę L. Organ podał, że wyższa zabudowa jest dopuszczona w kwartałach, w których już istnieją budynki wyższe. Dodatkowo organ wskazał, że przy dopuszczalnej wysokości zabudowy do 8,5 m istnieje możliwość przekroczenia tej wielkości o 10% w przypadku wysokiego poziomu wód gruntowych. Zdaniem organu nie można więc mówić w przypadku działki skarżącego o ograniczeniu możliwości zabudowy, skoro przyjęte ustalenia, co do wysokości zabudowy, dają pełną możliwość zainwestowania działki.

Odnośnie planowanego przebiegu ul. [...] organ wskazał, że przedłużenie tej ulicy ma na celu poprawę sprawności układu komunikacyjnego obszaru P. Planowane przedłużenie ulicy [...] służyć będzie mieszkańcom osiedla domów jednorodzinnych i nie spowoduje uciążliwości dla skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Na podstawie art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Ocenie Sądu podlega zgodność aktów administracyjnych zarówno z przepisami prawa materialnego, jak i procesowego. Kontrola sądów administracyjnych sprowadza się do badania, czy organy administracji publicznej w toku rozpoznawania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik.

Na wstępie wypada wskazać, iż stosownie do treści art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst. jedn. - Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może wnieść skargę do sądu administracyjnego, o ile wcześniej wezwie radę do usunięcia zarzucanego naruszenia i wezwanie to okaże się bezskuteczne - jak w przedmiotowej sprawie. W orzecznictwie wyraźnie podkreśla się, iż w przeciwieństwie do postępowania prowadzonego na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, stroną w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone. Przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtowany jest na innych zasadach aniżeli w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 3 września 2004 r. sygn. OSK 476/04, ONSAiWSA 2005/1/2).

Jak stwierdza się w orzecznictwie i literaturze przedmiotu skarga złożona w trybie art. 101 ust. 1 cyt. wyżej ustawy nie ma charakteru actio popularis, a to oznacza, iż do jej wniesienia nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyrok NSA z dnia 1 marca 2005 r., sygn. OSK 1437/04, Wokanda 2005/7-8/ s. 69; S. Prutis " Ochrona samodzielności gminy jako jednostki samorządu terytorialnego", wyd. NSA 2005, s. 367).

Skarżący musi zatem wykazać się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia, polegającym na istnieniu bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a własną indywidualną i prawnie gwarantowaną sytuacją (patrz wyrok NSA z dnia 4 września 2001 r., sygn. II SA 1410/01, lex 53376).

W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. Przy takim związku należy eliminować sytuacje, w których dopiero kolejne skutki wcześniejszej konkretyzacji normy prawnej w odniesieniu do jednego podmiotu, pośrednio wpływają na sytuację prawną drugiego podmiotu, wynikającą z zastosowania w stosunku do niego innej normy prawnej (wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. II SA 2367/02, lex 80699).

W niniejszej sprawie skarżący wykazał zaistnienie w dacie wnoszenia skargi naruszenia jego interesu prawnego zaskarżoną uchwałą, polegającego na zaistnieniu związku między tą uchwałą, a własną indywidualną sytuacją prawną.

Jak słusznie wskazał skarżący postanowienia § 7 uchwały Rady W. z dnia [...] lipca 2010r. w zakresie ustalenia dopuszczalnej wysokości zabudowy na działce nr ew. [...] z obr. [...], określonej na rysunku planu na 8,5 m w nieuzasadniony sposób naruszają interes prawny skarżącego i stanowią nieuprawnione przekroczenie granic władztwa planistycznego.

Ograniczenie wysokości zabudowy nie znajduje, uzasadnienia w zestawieniu z dopuszczalną wysokością zabudowy na działkach położonych w sąsiedztwie, którą określono m.in. na 10,5 m. Argumentacja organu przedstawiona w odpowiedzi na skargę, iż przyjęta w planie wysokość zabudowy wynika z gabarytów zabudowy istniejącej, odległości od rezerwatu oraz z przyjętej zasady zmniejszania wysokości zabudowy w stronę L., nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy.

Z przedstawionego przez skarżącego pomiaru wysokości budynków (wykonanego przez uprawnionego geodetę) wynika natomiast, że pomiędzy działką skarżącego, a L. znajdują się budynki o wysokości większej niż 8,5 m.

Z przedstawionej przez organ dokumentacji nie wynika, że wysokość zabudowy zmniejsza się w przybliżeniu do L., co mogłoby służyć ochronie tego kompleksu leśnego. Wynika natomiast, że działka skarżącego jest na przedmiotowym obszarze jedną z niewielu gdzie będzie miało zastosowanie ograniczenie wysokości zabudowy do 8,5 m. Taka sytuacja świadczy, że w odniesieniu do działki nr [...] stosując ograniczenie wysokości zabudowy do 8,5 m przekroczone zostały granice władztwa planistycznego.

Nie ulega zatem wątpliwości, że kwestionowana przez skarżącego regulacja prawna zawarta w § 7 skarżonej uchwały ma bezpośredni, niekorzystny wpływ na jego sytuację prawną, a zatem naruszają jego interes prawny.

Zważyć należy, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, a jego ustalenia mają moc przepisów powszechnie obowiązujących. Prawo własności to prawo do korzystania z rzeczy w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego - art. 140 k.c. Zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) ustalenia miejscowego planu kształtują, wraz z innymi przepisami prawa, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Z powyższego wynika, iż obowiązek uwzględnienia skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma wówczas, gdy w zgodzie z obowiązującym w granicach przysługującego gminie - ówcześnie z mocy art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym - tzw. władztwa planistycznego, w którego ramach rada gminy ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania określonych terenów położonych na obszarze gminy.

Odnośnie natomiast, podniesionego w skardze zarzutu dotyczącego wytyczenia w planie przebiegu projektowanego przedłużenia ulicy [...] na odcinku wzdłuż granicy działki nr [...], pomiędzy ul. [...] a ul. [...] stwierdzić należy, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Zbliżenie projektowanej ulicy do granicy działki skarżącego nie ma wpływu na prawa skarżącego jako właściciela nieruchomości. Przedłużenie ulicy zaprojektowane bowiem zostało poprzez działki, które nie stanowią własności skarżącego.

Reasumując stwierdzić należy, iż zdaniem Sądu interes prawny skarżącego został naruszony, poprzez zakwestionowane przez niego ustalenia zawarte w § 7 zaskarżonej uchwały odnoszące się do dopuszczalnej wysokości zabudowy działki nr [...] stanowiącej własność skarżącego.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji.

O tym, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w części, w której stwierdzono jej nieważność, Sąd orzekł w punkcie drugim sentencji, na podstawie art. 152 p.p.s.a