Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka (spr.) Sędzia NSA Łucja Franiczek Protokolant starszy sekretarz sądowy Beata Bieroń po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2009 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] r. nr [...] i orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 2. uchyla postanowienie Starosty [...] z dnia [...] r. nr [...], 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] r. K. O.-S. i M. S. zwrócili się do Starosty M. o udzielenie pozwolenia na budowę budynku jednorodzinnego na działkach nr [...] i [...] w P. Do wniosku dołączyli projekt budowlany, decyzję o wyłączeniu gruntów rolnych z produkcji rolnej, oświadczenie o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane a także zaświadczenie Burmistrza Gminy i Miasta K. z dnia [...] r., informujące, że działki inwestorów są położone w terenie przeznaczonym pod zabudowę zagrodową MN2 oraz pod drogę dojazdową 1KDd. Dołączono kopię uchwały Rady Gminy i Miasta K. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy K. dla miejscowości P. (Dz. Urz. Woj. [...]. z [...] r. nr [...], poz. [...]) oraz wyrys z planu. Z wyrysu tego wynika, że pełne oznaczenie jednostki planistycznej dopuszczającej zabudowę zagrodową brzmi "R-MN2-f". Przepis § 2 ust.1 pkt 6 lit. c) planu miejscowego stanowi, że symbol MN2 oznacza tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem zabudowy zagrodowej. Ustalenia szczegółowe dla terenów MN2 zawiera § 36 planu. Nadto w § 34 ust. 2 planu postanowiono o wprowadzeniu oznaczeń literowych, przypisanych na rysunku planu poszczególnym terenom ze względu na ograniczenia wynikające z innych przepisów. Przepis § 34 ust. 2 pkt 6 planu przewiduje, że oznaczenie literą "f" dotyczy obszarów położonych w bezpośrednim sąsiedztwie lasu, których dotyczą ograniczenia w użytkowaniu terenu wynikające z § 9 uchwały i przepisów odrębnych odnoszących się do ochrony przeciwpożarowej.

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Starosta M. zawiesił postępowanie w sprawie. Organ wskazał, że lektura miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego prowadzi do wniosku o jego niespójności. Zawierający ograniczenia w użytkowaniu obszarów § 9 ust. 3 planu w pkt 4 przewiduje nakaz ochrony biologicznej lasów poprzez ustalenie minimalnej odległości budynków od granicy terenów leśnych i trwałych użytków zielonych na 25 m od istniejącej granicy lasu. Przepis ten jednocześnie wskazuje, że ograniczenia te dotyczą terenów oznaczonych symbolem literowym "g" i opisanych w dalszej części tekstu planu. Natomiast zgodnie z § 34 ust. 2 pkt 7 planu, litera "g" oznacza obszary zmeliorowane lub w bezpośrednim sąsiedztwie, dla których ograniczenia przewiduje § 13 planu. Zawieszenie wobec powyższego uzasadniono koniecznością wyjaśnienia i jednoznacznego ustalenia, który z symboli literowych ma zastosowanie w odniesieniu do działek inwestorów. Burmistrz Gminy i Miasta K. poinformował, że w treści § 9 pkt 3 ust. 4 planu zaszła pomyłka, która zostanie usunięta. W następnej kolejności doszło do opublikowania w Dz. Urz. Woj. [...]. z dnia [...] r., nr [...], poz. [...] obwieszczenia Wojewody [...] z dnia [...] r. o sprostowaniu błędu w uchwale. W oparciu o przepis art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. nr 62, poz. 718 ze zm.) Wojewoda postanowił, że prostuje błąd w § 9 ust. 3 pkt 4 uchwały w ten sposób, że zamiast: "dla terenów oznaczonych symbolem literowym g", winno być: "dla terenów oznaczonych symbolem literowym f".

Postanowieniem z dnia [...] r. starosta podjął zawieszone postępowanie stwierdzając, że Rada Miasta i Gminy K. w piśmie wyjaśniającym z dnia [...] r. rozstrzygnęła, że miarodajny do ustalenia przeznaczenia i zagospodarowania działek inwestorów jest symbol literowy "f".

W następnej kolejności organ I instancji wydał postanowienie na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 2008 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., nr 156, poz. 1118 ze zm.), którym nałożył na inwestorów obowiązek doprowadzenia w terminie do [...] r. projektu zagospodarowania działki do zgodności z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, albowiem projekt "posiada wskazane nieprawidłowości". Inwestorzy w projekcie nie dokonali żadnych zmian i decyzją z dnia [...] r. nr [...] Starosta M. odmówił zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę, podając w podstawie prawnej art. 35 ust. 3 prawa budowlanego. W uzasadnieniu wskazano, że inwestorzy w wyznaczonym terminie nie przedłożyli brakujących, żądanych dokumentów.

W odwołaniu od decyzji inwestorzy zwrócili się o uchylenie decyzji organu I instancji i wydanie pozwolenia na budowę oraz o uchylenie postanowienia Starosty M. z dnia [...] r. Postanowieniu zarzucili, że nie precyzowało, na czym ma polegać żądane doprowadzenie projektu do zgodności z postanowieniami planu, co ma istotne znaczenie w sytuacji, gdy uchwała w przedmiocie planu ma liczne wady. Zarzucili, że wadliwe jest także obwieszczenie Wojewody o sprostowaniu błędu i w zaistniałej sytuacji Wojewoda nie mógł posłużyć się instytucją sprostowania omyłki, nie doszło bowiem do omyłki na etapie ogłaszania uchwały, lecz na etapie uchwalania planu, poprzez dokonane sprostowanie w istocie Wojewoda zmienił treść uchwały podjętej przez radę w przedmiocie planu i brzmienie tego planu. Zarzucono, że w postanowieniu nakładającym obowiązek nie wskazano jakie dokumenty winny być przez stronę dostarczone. Także decyzja o odmowie jest nadmiernie lakoniczna i nie wyjaśnia dostatecznie powodów odmowy. W szczególności naruszono przepis art. 35 ust. 3 prawa budowlanego poprzez błędne przyjęcie, że projekt zagospodarowania działki nie jest zgodny z planem miejscowym. Do odwołania dołączono interpretację i stanowisko autora planu zagospodarowania przestrzennego, który w piśmie z [...] r. stanął na stanowisku, że złożony przez inwestorów projekt spełnia warunki ustalone w przepisach planu.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda [...] utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy zgodził się z zarzutami dotyczącymi postanowienia Starosty M. z [...] r., stwierdził jednak, że nie mogą one uzasadniać zmiany rozstrzygnięcia zawartego w decyzji o odmowie udzielanie pozwolenia na budowę. Uzasadnieniem dla tej odmowy jest bowiem sprzeczność złożonego projektu z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sprzeczność ta dotyczy odległości budynku od granicy lasu. Według projektu budynek jest usytuowany w odległości 12,5 m od granicy lasu, podczas gdy zgodnie z § 34 ust. 2 pkt 6 w związku z § 9 ust. 3 pkt 4 planu (w brzmieniu po sprostowaniu), odległość ta winna wynosić 25 m. Nie został zatem spełniony warunek o jakim mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego, mimo że projekt jest zgodny z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.). Ponieważ w tym zakresie inwestor nie dokonał zmiany, wydanie decyzji odmownej jest uzasadnione. Równocześnie Wojewoda zgodził się, że plan miejscowy mający zastosowanie w sprawie obfituje w omyłki, niejasności i sprzeczności, co w jego ocenie przesądza o braku możliwości zweryfikowania, czy projektowana inwestycja jest zgodna z planem i w konsekwencji przesądza o konieczności udzielenia odmowy pozwolenia na budowę. Instrumentem obrony praw może w takiej sytuacji być skarga na uchwałę do sądu administracyjnego, o jakiej mowa w art. 101 i 101a ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.). Zaznaczono także, że stronie znane były ograniczenia w zabudowie obowiązujące dla jednostek oznaczonych symbolem literowym "f", albowiem informację o tym zawierał wypis z planu sporządzony [...] r. i znajdujący się w dokumentacji projektowej.

W skardze do sądu administracyjnego skarżący wnieśli o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz postanowienia Starosty z [...] r. i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazali na wątpliwości dotyczące brzmienia tekstu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i ponowili zarzuty sformułowane w odwołaniu. Podkreślili, że sprostowanie uchwały w przedmiocie planu miejscowego nastąpiło niegodnie z prawem i doprowadziło do zmiany treści planu, w konsekwencji nałożone obowiązki i egzekwowane rygory nie są uzasadnione. Wadliwie odmówiono pozwolenia w sytuacji, gdy są spełnione wszystkie wymagane prawem warunki. Bezzasadnie żądano także uzupełnienia dokumentacji, nie precyzując, na czym to uzupełnienie ma polegać. Prawomocnym postanowieniem z dnia 11 maja 2009 r. Wojewódzki Są Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę K. O.- S.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić skarżącym, że przedmiotem kontroli Sądu nie jest obwieszczenie Wojewody o sprostowaniu omyłki. Obwieszczenie to zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym i w konsekwencji miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązuje w brzmieniu nadanym mu owym sprostowaniem. Oficjalną wersją aktu prawnego jest bowiem wersja opublikowana we właściwym organie promulgacyjnym, jakim dla uchwał organów samorządu terytorialnego jest Dziennik Urzędowy Województwa.

Sąd nie zgadza się także ze stanowiskiem organu odwoławczego, że przyczyną odmowy udzielenie pozwolenia na budowę może być brak precyzji i jednoznaczności aktu prawa, w tym przypadku prawa miejscowego. Zadaniem organów stosujących prawo jest wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i nie mogą się one od tego uchylić pod pozorem niejasności czy niekompletności regulacji. Wady takie nie mogą także stanowić wyłącznej podstawy wydania decyzji odmownej. Do usunięcia takich wad służą właściwe dla praktyki prawniczej rozumowania i dyrektywy interpretacyjne. Można postawić tezę, że nawet gdyby nie doszło do negowanego przez strony sprostowania tekstu planu, to wówczas także organy byłyby zobowiązane do dokonania takiej interpretacji jego postanowień, aby były one możliwe do zastosowania. Jedną z dyrektyw interpretacyjnych jest zakaz takiej interpretacji, która prowadzi do uznania istnienia w tekście sprzeczności czy luk. Nie tylko zatem argumenty językowe, ale także celowościowe i systemowe mogą służyć do ustalenia znaczenia tekstu prawnego.

Decyzja organu I instancji została wydana z powołaniem się na przepis art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. Z 2006 r., nr 156, poz. 1118 ze zm.), który stanowi, że po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego stronie do usunięcia nieprawidłowości projektu budowlanego, organ wydaje decyzje o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę. Należy zgodzić się ze skarżącymi, że zarówno postanowienie organu I instancji z dnia [...] r. jak i decyzja organu I instancji są bardzo lakoniczne a postanowienie nie precyzuje, o jakie wady projektu chodzi i w jakim zakresie winien być uzupełniony czy poprawiony. Okoliczność ta w sposób w wyłączny nie mogłaby jednak stanowić podstawy do uwzględnienia skargi. Strony niewątpliwie zdawały sobie sprawę, co jest zasadniczym problemem w sprawie, nadto organ odwoławczy w swej decyzji już bardzo wyraźnie wskazał, jakie względy decydują w jego ocenie o braku możliwości zatwierdzenia złożonego projektu budowlanego. Okoliczność ta sanuje uchybienia organu I instancji, które nadto należy zakwalifikować jako uchybienia prawu procesowemu. Uchybienia takie mogłyby uzasadniać uchylenie decyzji wyłącznie wówczas, gdyby mogły mieć istotny wpływ na wynik postępowania, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). W niniejszym przypadku sytuacja taka nie miała miejsca.

Niezależnie od powyższych uwag skarga w ocenie Sądu zasługiwała na uwzględnienie, w przekonaniu Sądu została bowiem wydana z naruszeniem prawa materialnego, w oparciu o przepisy prawa miejscowego sprzeczne z ustawą.

W toku całego postępowania administracyjnego istotną kwestią dotyczącą dopuszczalności udzielenia pozwolenia na budowę była odległość budynku od granicy lasu. Projekt przewiduje lokalizację budynku w odległości 12,5 m od obszaru oznaczonego w planie symbolem R-ZL – tereny lasów. Natomiast miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wymaga zachowania odległości budynków od granicy terenów leśnych i trwałych użytków zielonych – min. 25 m od istniejącej granicy lasu.

Definicję legalną lasu zawiera art. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. Z 2005 r., nr 45, poz. 435). Lasem w rozumieniu tej ustawy jest m. in. grunt o powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną – drzewami i krzewami oraz runem leśnym – lub przejściowo jej pozbawiony, przeznaczony do produkcji leśnej. Do definicji tej bezpośrednio nawiązuje także ustawa z dnia 2 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych w art. 2 ust. 2 (Dz. U. Z 2004 r., nr 121, poz. 1266). Kwestia dopuszczalności posługiwania się definicją legalną zawartą w konkretnym akcie prawnym dla potrzeb interpretacji innych aktów jest dyskusyjna. Możliwości takiej, co do zasady nie wyklucza się. Winna ona być zawsze rozważana w kontekście danego przypadku, zasad wykładni systemowej (pozycji interpretowanych przepisów w systemie) i funkcjonalnej (adekwatność definicji ze względu na przedmiot i cele regulacji). W szczególności dopuszcza się stosowanie definicji ustanowionej w jednym akcie prawnym także przy interpretacji innych aktów, gdy definicja zawarta jest w akcie o charakterze "źródłowym" dla danej instytucji, podstawowym dla danej dziedziny (por. uchwała SN z 29 stycznia 2004 r., I KZP 39/03, OSNKW 2004/2/13 oraz uchwała SN z 21 maja 2004 r., I KZP 42/03, OSNKW 2004/5/47). Ustawa o lasach niewątpliwie może być uznana za akt o charakterze podstawowym, jeśli chodzi o regulowanie spraw prowadzenia gospodarki leśnej i ochrony lasów. Przedmiotowo spójna jest z nią ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Istnieją zatem w przekonaniu Sądu podstawy, aby użyty w planie miejscowym termin "las" rozumieć w sposób określony w tych dwóch ustawach, odnoszących się wprost do lasów i ich ochrony. Akty te w szczególności wskazują, że lasami są m. in. grunty przeznaczone do produkcji leśnej. O przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania decyduje plan zagospodarowania przestrzennego, co wynika z art. 4 ust. 1 oraz art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Działka skarżących nr [...] sąsiaduje bezpośrednio z jednostką planistyczną oznaczoną jako ZL (tereny lasów), zaś działka nr [...] sąsiaduje na pewnej długości z terenami o symbolu w planie ZL1 (tereny przeznaczone pod zalesienie). Okoliczność ta pozwala na uznanie, że teren inwestycji sąsiaduje bezpośrednio z granicą terenów będących lasami (przeznaczonymi do produkcji leśnej). Okoliczność ta nie była zresztą w toku postępowania negowana.

Rozważenia zatem wymaga, który ze standardów dotyczących odległości budynku od granicy lasu (przez co należy rozumieć w niniejszej sprawie granicę jednostki planistycznej) winien być spełniony – czy standard wyznaczony warunkami technicznymi regulującymi usytuowanie budynków, czy standard przewidziany w planie miejscowym, w § 9 ust. 3 pkt 4. Ten ostatnie niewątpliwie wprowadza rygor dalej idący (jeśli chodzi o obowiązek zachowania odległości) i jednocześnie "konsumuje" standard wyznaczony warunkami technicznymi.

Przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) w rozdziale 7 regulują usytuowanie budynków z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe. Art. 271 ust. 8 rozporządzenia przewiduje, że najmniejszą odległość budynków, w tym mieszkalnych od granicy lasu należy przyjmować, jak odległość ścian tych budynków od ściany budynku ZL z pokryciem dachu rozprzestrzeniającym ogień, co odpowiada odległości 12 m.

Natomiast przepis § 34 ust. 2 pkt 6 planu miejscowego przewiduje dla obszarów w bezpośrednim sąsiedztwie lasów ograniczenia wynikające zarówno z przepisów odrębnych odnoszących się do ochrony przeciwpożarowej, jak i ograniczenia wynikające z § 9 planu. Ograniczeniem wynikającym z § 9 jest nakaz ochrony "strefy biologicznej lasów" poprzez zachowanie odległości 25 m od istniejącej linii lasu (ust. 3 pkt 4). O ile pierwsze z ograniczeń nie rodzi wątpliwości, obie regulacje pozostają bowiem ze sobą w spójności, to kwestia standardu wprowadzonego w § 9 ust. 3 pkt 4 planu wymaga rozważenia.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że wymóg zachowania odległości 25 m od linii lasu nie jest uzasadniony względami bezpieczeństwa pożarowego, lecz intencją "ochrony strefy biologicznej lasu". Powstaje zatem pytanie, w jaki sposób taka strefa może być ustanowiona.

Niewątpliwie prowadzenie polityki przestrzennej w gminie należy do zadań własnych gminy. Jest ona w szczególności uprawniona do ustalania w planie przeznaczenia terenu i określania sposobów jego zagospodarowania. W planie miejscowym można ustalić szczegółowe warunki zagospodarowania terenów, wprowadzić ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy (art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 15 ust.2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.). Ograniczenia te, zgodnie z art. 6 ustawy, kształtują sposób wykonywania prawa własności. Ograniczeń nie można jednak wprowadzać w sposób dowolny. To, że w planie można wyłączyć teren spod zabudowy nie budzi wątpliwości. Wątpliwość ta powstaje jednak, gdy wyłączenie takie odnosi się do terenu, którego podstawowym sposobem zagospodarowania jest zabudowa mieszkaniowa. Gmina jest uprawniona do wyłączenia spod zabudowy określonych terenów, uznanych za cenne lub koniecznych dla utworzenia stref ochronnych. Tereny te muszą jednak w planie miejscowym otrzymać taki właśnie status, jednostek planistycznych stanowiących np. strefę ochronną istniejącego lasu. Jeżeli natomiast określone tereny są przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową i zagrodową, to poprzez wprowadzenie zapisów o konieczności zachowania np. odległości, gmina w praktyce wyłącza określone tereny z możliwości zabudowy, nominalnie kwalifikując je jako budowlane.

Z podanych względów Sąd doszedł do przekonania, że ustanowienie 25 metrowej strefy ochronnej lasu nastąpiło z naruszeniem art. 4 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i w tym zakresie § 9 ust. 3 pkt 4 planu miejscowego jest niezgodny z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. O ile gmina ma bowiem prawo do ustalania w planie przeznaczenia terenów, to nie może decydować o przeznaczeniu poprzez wprowadzanie parametrów zabudowy terenów mieszkaniowych, odmiennych od powszechnie obowiązujących w stosunku do takiej zabudowy. Nie tylko ustalenie strefy ochronnej w ten sposób było niedopuszczalne. Nie jest także możliwe zmodyfikowanie w ten sposób parametrów ustalonych rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Rozporządzenie to reguluje kwestie odległości zabudowy od linii lasu. Wprowadzanie innej wielkości w tym zakresie prowadzi do sprzeczności w systemie i ingeruje w sferę poddaną regulacji innymi przepisami. Oba akty, zarówno plan miejscowy, jak i rozporządzenie, są aktami prawa powszechnie obowiązującego, oba są wydane na podstawie ustawy i nie ma między nimi zależności hierarchicznej ani przedmiotowej. Powstałej sprzeczności nie da się zatem usunąć za pomocą zwykle stosowanych reguł kolizyjnych, rozstrzygnięcia dostarcza dopiero odmowa zastosowania przepisu sprzecznego z ustawą.

Orzekające w sprawie organy administracji publicznej były związane postanowieniami prawa miejscowego i zobowiązane do jego stosowania. Konsekwencją tego stanu było uznanie, że złożony projekt w zakresie projektu zagospodarowania działki nie spełnia rygorów planu, poprzez brak zachowania 25 metrowej odległości od granicy lasu.

Inaczej wygląda pozycja sądu w tym zakresie. Zgodnie z art. 178 ust. 1 Konstytucji, sędziowie orzekający w sprawach indywidualnych podlegają Konstytucji i ustawom z tym, że podległość ta jest ograniczona do ustaw i Konstytucji. Zgodnie w zasadzie przyjmuje się, zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie, że sąd może w toku rozpoznawania sprawy oceniać, czy przepisy aktu podustawowego są zgodne z przepisami ustawy. W relacji do aktów podustawowych związanie sądów tymi aktami nie istnieje. Uprawnienie każdego sądu rozpoznającego sprawę do oceny czy określone przepisy, w tym przepisy prawa miejscowego, są zgodne z ustawą było i jest przyjmowane zarówno w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego. W postanowieniu z dnia 13 stycznia 1998r. sygn. 2/978 (OTK Z 1998r., nr 1 poz. 4) Trybunał stwierdził, że ocena konstytucyjności i legalności przepisu rangi podustawowej może być dokonana przez sąd rozpatrujący sprawę indywidualną, w której przepis ten może być zastosowany. Wielokrotnie w tej kwestii wypowiadał się także Naczelny Sąd Administracyjny ( zob. w uchwałach NSA z dnia 30 października 2000r. sygn. OPK 13/00, pub. ONSA z 2001r. Nr 2 pos. 63, z 15 grudnia 2000r. sygn. OPK 20-22/00, pub. ONSA z 2001r. Nr 3, poz. 104, z dnia 22 maja 2000r. sygn. OPS 3/00, pub. ONSA z 2000r. Nr 4, poz. 136, w wyroku NSA z dnia 16 stycznia 2006r. sygn. I OPS 4/05, niepublikowany).

Stwierdzenie przez sąd orzekający w sprawie indywidualnej, że akt podstawowy jest niezgodny z aktami rangi ustawowej jest podstawą do odmowy zastosowania zakwestionowanego przepisu w toku rozpoznawania określonej sprawy, pomimo że formalnie przepis ten pozostaje w systemie prawnym. Sąd orzekający w niniejszej sprawie stanął na stanowisku uznania prymatu konstytucyjnej zasady niezawisłości Sądu. Ochrona skutków wynikających z tej zasady nie jest przy tym przywilejem, lecz obowiązkiem Sądu, zobligowanego do kontroli zgodności działań władzy publicznej z przepisami prawa. Nie zależy od uznania Sądu, czy dopuści i zaakceptuje działania organów władzy publicznej względem jednostki, stojące w sprzeczności z porządkiem konstytucyjnym i ustawowym. W niniejszej sprawie Sąd stwierdził, że przepis § 9 ust. 3 pkt 4 uchwały nr 103/§/07 Rady Gminy i Miasta K. z dnia [...] r. jest niezgodny z art. 4 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z powodów wyżej wskazanych i na tej podstawie odmówił jego zastosowania. W konsekwencji uchyleniu podlegały decyzje wydane w sprawie przez organy administracji publicznej w obu instancjach. Sąd odstąpił natomiast od uchylenia postanowienia Starosty M. z dnia [...] r. nakładającego na skarżących obowiązek usunięcia w projekcie budowlanym nieprawidłowości, albowiem skuteczność tego postanowienia była ograniczona w czasie poprzez określenie terminu do wykonania obowiązku.

Rozpoznając ponownie wniosek inwestorów o udzielenie pozwolenia na budowę organy uwzględnią stanowisko Sąd przedstawione w wyroku. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że ustaleniu powinna także podlegać odległość budynku od terenów przeznaczonych pod zalesienie, sąsiadujących z działką nr [...]. Odległość ta winna odpowiadać standardom ochrony przeciwpożarowej wyznaczonym w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Mając na względzie podane argumenty, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania postanowiono na podstawie art. 200, 205 § 1 i 209 powołanej ustawy.