Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2013 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy oddala skargę

Decyzją z [...] lutego 2013 r. nr [...] Rada do Spraw Uchodźców utrzymała w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z [...] grudnia 2012r. o odmowie nadania A.S. statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej, o odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej, braku zgody na pobyt tolerowany i o wydaleniu cudzoziemca z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany, natomiast uchyliła decyzję organu I instancji w zakresie orzeczenia o zakazie ponownego wjazdu na terytorium RP i państw obszaru Schengen przez okres 6 miesięcy.

Stan sprawy przedstawia się następująco:

W dniu [...] października 2012 r. A.S., obywatelka [...] deklarująca narodowość [...], złożyła wniosek o nadanie statusu uchodźcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jako motyw wyjazdu z kraju pochodzenia i ubiegania się o status uchodźcy Wnioskodawczyni podała doznawane prześladowania w postaci grożenia jej śmiercią ze względów religijnych bowiem uczęszczała do kościoła ormiańskiego i chciała zmienić wyznanie.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego decyzją z dnia [...] grudnia 2012r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców postanowił odmówić nadania Wnioskodawczyni statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Konwencji o statusie uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28.07.1951 r., oraz Protokołu dot. statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31.01.1967 r. (Dz. U. z 1991 r., Nr 119, poz. 515 i 517), dalej odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej i postanowił wydalić z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany. W uzasadnieniu stwierdzono, że Strona nie podała żadnych przyczyn uzasadniających obawę przed prześladowaniami, o których mówi Konwencja Genewska. Nie stwierdzono również, aby w przypadku Skarżącej istniało ryzyko doznania poważnej krzywdy w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP (tekst jednolity Dz. U. z 2009r., Nr 189, poz. 1472). Ponadto organ I instancji stwierdził, że Wnioskodawczyni nie wykazała, że może być narażona na naruszenie praw wymienionych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 2-7), a zatem nie ma podstaw do wyrażenia zgody na pobyt tolerowany. Dalej organ rozstrzygając o zakazie wjazdu na terytorium RP powołał się na przepis art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 680), zgodnie z którym do postępowania w sprawie nadania statusu uchodźcy, w części dotyczącej orzeczenia o wydaleniu, stosuje się przepisy ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2011 r. Nr 264, poz. 1573 zpóźn. zm.) dotyczące postępowania w sprawie wydalenia.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła A.S. Rozpoznając je, Rada do Spraw Uchodźców powołała następującą argumentację.

Zdaniem organu wnioskodawczyni nie wykazała, aby władze państwowe podejmowały lub mogłyby podejmować wobec strony krzywdzące działania z powodu podawanej przez nią przesłanki tj. względów religijnych i politycznych.

Organ odwoławczy analizując zeznania strony stwierdził, że dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Nr 2004/83/WE) w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony definiuje prześladowania w sposób następujący: Akty prześladowania w rozumieniu Artykułu 1A Konwencji Genewskiej muszą:

a/ być wystarczająco poważne ze względu na swoją istotę lub powtarzalność, żeby stwarzały poważne naruszenie praw człowieka (...);

b/ być kumulacją różnych działań, w tym takich naruszeń praw człowieka, które są wystarczająco poważne ze względu na oddziaływanie na jednostkę (...)".

Analogiczny przepis zawiera art. 13 ust. 3 ustawy o ochronie.

Zdaniem Rady, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego A.S. nie uprawdopodobniła takich naruszeń praw człowieka w stosunku do niej. Przede wszystkim oświadczenia zainteresowanej cechuje niekonsekwencja i sprzeczność. Skarżąca uczęszczała do kościoła, który w rzeczywistości był jedynie muzeum, ponadto nie podjęła żadnych działań w kierunku deklarowanej zmiany wyznania. Wnioskodawczyni nigdy nie była aresztowana, nie toczyło się wobec niej żadne postępowanie sądowe czy administracyjne, nie należała do żadnej organizacji opozycyjnej wobec władz kraju pochodzenia, nie brała udziału w działaniach wojennych.

Jedną z przesłanek udzielenia statusu uchodźcy jest uzasadniona obawa przed prześladowaniem. Obawa taka musi zatem zawierać element obiektywny. W niniejszej sprawie taka obawa nie występuje.

Organ odwoławczy podkreśla, że A.S. nie oświadczyła w toku procedury statusowej, by orzeczono wobec niej karę śmierci lub groziło jej wykonanie egzekucji. Nie powołała się ona również na realnie grożące jej tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie. Nigdy nie była ona ścigana ani poszukiwana przez podmioty sprawujące władzę w kraju pochodzenia. Nie istnieją żadne przesłanki wskazujące na zindywidualizowane, rzeczywiste ryzyko doznania krzywdy przez Wnioskodawczynię. Nie przeszła ona konwersji na chrześcijaństwo i nie zmieniła wyznania przez odejście od islamu. W związku z powyższym nie można uznać, że w kraju pochodzenia byłaby zagrożona karą śmierci.

A.S. nie spełnia również przesłanek udzielenia zgody na pobyt tolerowany. Organ II instancji podzielił stanowisko Szefa Urzędu odnośnie tego, że deportacja Wnioskodawczyni do kraju pochodzenia nie zagrażałaby w jakimkolwiek stopniu podstawowym prawom człowieka, przez co nie spełnia ona przesłanek do udzielenia zgody na pobyt tolerowany. Brak jest zatem przesłanki rzeczywistego ryzyka wystąpienia zagrożeń opisanych w przepisie art. 97 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie.

Organ podkreślił, że art. 37 ustawy o ochronie nakłada na wnioskodawcę obowiązek przedstawienia informacji niezbędnych do ustalenia stanu faktycznego (pkt 1) oraz udostępnienia posiadanych dowodów potwierdzających okoliczności wskazane w uzasadnieniu wniosku (pkt 2). Zakłada się zatem, w ramach procedury ubiegania się o status uchodźcy, daleko idące współdziałanie wnioskodawcy w zebraniu materiału dowodowego.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ stwierdził, że bazują one na tezie, iż wnioskodawczyni dokonała konwersji z islamu na chrześcijaństwo, tymczasem zdarzenie takie nie miało miejsca.

W kwestii natomiast uchylenia rozstrzygnięcia o zakazie wjazdu na teren RP i obszar Schengen przez okres 6 miesięcy Rada stwierdziła, co następuje.

Rada uchyliła decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców w części dotyczącej zakazu ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i państw obszaru Schengen przez okres 6 miesięcy - gdyż w opinii Rady rozstrzygnięcie w tym zakresie pozbawione jest podstawy prawnej. Organ I instancji rozstrzygając o zakazie wjazdu na terytorium RP powołał się na przepis art. 48 ust. 3 ustawy o ochronie, zgodnie z którym do postępowania w sprawie nadania statusu uchodźcy, w części dotyczącej orzeczenia o wydaleniu, stosuje się przepisy ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach dotyczące postępowania w sprawie wydalenia. Powyższy przepis wskazuje, zdaniem Rady, iż odesłanie zawarte w ustawie o ochronie dotyczy tylko przepisów proceduralnych, dotyczących samego przebiegu postępowania, takich jak zawarte w art. 90a ustawy o cudzoziemcach sposoby przekazywania decyzji, czy zawarte w art. 93a zasady dotyczące tłumaczenia podstawy prawnej decyzji na język zrozumiały dla cudzoziemca. Przepis ten nic jednak nie mówi o stosowaniu przepisów materialno-prawnych, czyli takich, które kształtują sytuację prawną ich adresata. Taki charakter ma zawarty w art. 90 ust. 1 pkt 4 nakaz orzekania w decyzji o wydaleniu o zakazie ponownego wjazdu na terytorium RP. Również sama ustawa o cudzoziemcach nie zawiera przepisu, który przewidywałby orzekanie o zakazie wjazdu na terytorium RP w decyzjach o odmowie nadania statusu uchodźcy.

Odnosząc się z kolei do przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz. U. L 348, str. 98-107), organ podkreślił, że przepisów tych nie można stosować bezpośrednio. Dlatego, aby polski organ administracji publicznej mógł orzekać w sprawie zakazu wjazdu na terytorium RP, wymagane jest wprowadzenie odpowiedniego przepisu, wyraźnie określającego konkretny organ (w tym przypadku Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców) w konkretnym rodzaju spraw (w tym przypadku orzekania o odmowie nadania statusu uchodźcy) do odpowiedniej polskiej ustawy.

W dniu [...] marca 2013r. Cudzoziemka skierowała do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę. Skarga wnosi o uchylenie decyzji organów obydwu instancji.

Skarżąca zarzuciła decyzji Rady naruszenie następujących przepisów prawa materialnego:

- art. 13, 15 oraz 97 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13.06.2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie wymienionych przepisów, skutkujące uznaniem, iż nie spełnia przesłanek do objęcia ochroną międzynarodową,

- art. 19 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy poprzez uznanie, iż po powrocie do kraju pochodzenia nie istnieje uzasadniona obawa przed prześladowaniem,

- art. 20 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy poprzez stwierdzenie, że nie istnieje ryzyko doznania krzywdy w kraju pochodzenia, pomimo chęci zmiany religii, co uznawane jest za przestępstwo,

- art. 3 i 5 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 04.11.1950 r. poprzez stwierdzenie, iż po powrocie do Iranu nie dojdzie do naruszeń praw do wolności i bezpieczeństwa osobistego.

Zaskarżonej decyzji zarzucono ponadto istotne naruszenie przepisów prawa proceduralnego:

• art. 7 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady prawdy obiektywnej, art. 8 k.p.a. poprzez zignorowanie istotnych dla postępowania okoliczności i tym samym nadwyrężenia zaufania do organu administracji, art. 77 k.p.a. poprzez naruszenie obowiązku zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, art. 80 k.p.a. przez nieuwzględnienie całokształtu materiału w sprawie.

W obszernym uzasadnieniu skargi Strona stwierdza, że:

- organ nie rozpatrzył wspólnie jej sprawy oraz jej brata M., z którym wspólnie podróżowali z kraju pochodzenia. Tymczasem zeznania ich są spójne i wskazują na to, że obydwoje interesują się chrześcijaństwem i że porzucili islam.

- skarżąca ma uzasadnione obawy, że po powrocie zostanie niesłusznie skazana. Opuściła nielegalnie kraj, interesuje sie chrześcijaństwem a nadto poszukiwała ochrony międzynarodowej.

- podjęła dzialania na obszarze diecezji [...] celem przejścia na chrześcijanstwo.

- skarżąca polemizuje też z oceną organu odnośnie uczęszczania do świątyni chrześcijańskiej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, zajmując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012r, poz. 270 z późn. zm.), dalej ustawy p.p.s.a., koncentrują się na kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi uchylenie rozstrzygnięcia.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 680, dalej: ustawa o udzielaniu cudzoziemcom ochrony) cudzoziemcowi nadaje się status uchodźcy, jeżeli na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem w kraju pochodzenia z powodu rasy, religii, narodowości, przekonań politycznych lub przynależności do określonej grupy społecznej nie może lub nie chce korzystać z ochrony tego kraju. Prześladowanie, o którym mowa w art. 13 ust. 1 wymienionej ustawy musi po pierwsze ze względu na swą istotę lub powtarzalność stanowić poważne naruszenie praw człowieka, w szczególności praw, których uchylenie jest niedopuszczalne zgodnie z art. 15 ust. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.(Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284 i 285, z 1995 r. Nr 36, poz. 175,176 i 177, z 1998 r. Nr 147, poz. 962, z 2002 r. Nr 127, poz. 1084 oraz z 2003 r. Nr 42, poz. 364), po drugie być kumulacją różnych działań lub zaniechań, w tym stanowiących naruszenie praw człowieka, których oddziaływanie jest równie dotkliwe jak prześladowania, o których mowa w pkt 1 (art. 13 ust. 3 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony).

Wymienione przesłanki uznania cudzoziemca za uchodźcę nie zachodzą w sprawie niniejszej. Skarżąca nie wykazała, aby była prześladowana z powodów określonych w ustawie lub aby mogła się obawiać takich prześladowań i aby z powodu żywionych obaw przed takimi właśnie prześladowaniami zmuszona była opuścić kraj pochodzenia. Należy przy tym podkreślić, że w świetle powołanego wyżej przepisu nadanie statusu uchodźcy warunkowane jest wykazaniem przez cudzoziemca, że żywi on "uzasadnioną obawę" przed prześladowaniem z określonych w ustawie powodów. W konsekwencji oznacza to, że osoba ubiegająca się o status uchodźcy winna w sposób nie budzący wątpliwości zasadność tej obawy wykazać. W tym względzie nie wystarcza jedynie subiektywne przekonanie, lecz obawa musi być w pewien sposób zobiektywizowana poprzez odniesienie jej do realiów występujących w kraju pochodzenia osoby ubiegającej się o nadanie jej statusu uchodźcy. Dopiero na tym tle można dokonać właściwej oceny, czy dana osoba ubiegająca się o status uchodźcy rzeczywiście może obawiać się prześladowań ze strony własnego państwa.

Analizując pod tym kątem całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd stwierdza, że ustalenia faktyczne dokonane w sprawie są prawidłowe. Organy działające w sprawie należycie przeanalizowały tenże materiał faktyczny, wyciągnęły logiczne wnioski i orzekły zgodnie z obowiązującym prawem. Na materiał dowodowy w sprawie składają się przede wszystkim wypowiedzi skarżącej, zawarte we wniosku o udzielenie statusu uchodźcy z dnia [...] października 2012r. i jego uzasadnieniu, protokole przesłuchania strony w dniu [...] października 2012r., oraz w protokole przesłuchania cudzoziemca z dnia [...] listopada 2012r. Uzupełnieniem tych wypowiedzi są materiały dotyczące kraju pochodzenia oraz sytuacji w [...] szczegółowo wymienione w uzasadnieniu decyzji pierwszej instancji, przyjęte do rozstrzygnięcia drugoinstancyjnego akceptującego i potwierdzającego ustalenie pierwszego postępowania.

Z informacji zawartych we wniosku o nadanie statusu uchodźcy oraz przekazanych w trakcie przesłuchania statusowego wynika, że jedyną przyczyną podawaną przez cudzoziemkę opuszczenia kraju pochodzenia były prześladowania z powodu zamiaru przejścia na chrześcijaństwo. Jak trafnie stwierdził organ skarżąca jest muzułmanką, czego ona sama nie neguje, a w kraju pochodzenia interesowała się religią chrześcijańską. Miało to posłużyć temu, aby w przyszłości zmienić wyznanie. Uczęszczała do kościoła ormiańskiego, w Internecie poszerzała swoją wiedzę odnośnie chrześcijaństwa.

Organ trafnie – z prawidłowym zastosowaniem reguł postępowania wyjaśniającego – ocenił, że cudzoziemka nie wykazała, aby z racji deklarowanych planów przejścia na inne wyznanie poddawana była w kraju pochodzenia określonym prześladowaniom. Organ w oparciu o twierdzenia cudzoziemki ustalił, że Wnioskodawczyni nigdy nie była aresztowana, nie toczyło się wobec niej żadne postępowanie sądowe czy administracyjne, nie należała do żadnej organizacji opozycyjnej wobec władz kraju pochodzenia, nie brała udziału w działaniach wojennych. Nigdy nie była ona ścigana ani poszukiwana przez podmioty sprawujące władzę w kraju pochodzenia. Nie istnieją zatem żadne przesłanki wskazujące na zindywidualizowane, rzeczywiste ryzyko doznania krzywdy przez Wnioskodawczynię. Twierdzenia samej zainteresowanej zostały negatywnie zweryfikowane poprzez obiektywne okoliczności – zresztą także wskazane przez cudzoziemkę. Zainteresowana podała, że raz poszukiwała jej tajna policja, ale nie zastała w domu.

Wola i poczynione w tym kierunku działania skarżącej przejścia na chrześcijaństwo nie może zmienić oceny stanu faktycznego z punktu widzenia tych zdarzeń, które miały miejsce w [...] i które skarżąca próbuje zakwalifikować jako usprawiedliwiające przyznanie jej statusu uchodźcy. Podejmowane działania świadczyć mogą jedynie, że ta droga życia duchowego jest jej bliższa, nie mniej jednak nie dowodzą, że doznawała ona prześladowań z tego tytułu w [...].

Mając na uwadze powyższe Sąd podzielił w pełni argumentację organów administracyjnych, że skarżąca nie spełnia przesłanek do nadania statusu uchodźcy, co w oparciu o treść art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony skutkuje odmową nadania statusu uchodźcy. Nietrafny jest tym samym zarzut zawarty w skardze, a dotyczący naruszenia art. 13 ust. 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP.

W ocenie Sądu, za prawidłowe uznać należy również orzeczenie o odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej. Zgodnie z art. 15 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków do nadania statusu uchodźcy, udziela się ochrony uzupełniającej, w przypadku gdy powrót do kraju pochodzenia może narazić go na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy przez:

1) orzeczenie kary śmierci lub wykonanie egzekucji,

2) tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie,

3) poważne i zindywidualizowane zagrożenie dla życia lub zdrowia wynikające z powszechnego stosowania przemocy wobec ludności cywilnej w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego

- i ze względu na to ryzyko nie może lub nie chce korzystać z ochrony kraju pochodzenia.

Organy prawidłowo uznały, iż w stosunku do skarżącej nie mają zastosowania przesłanki wymienione w powyższym przepisie.

Trafnie stwierdziły, że brak jest podstaw do przyjęcia, że w [...] toczy się obecnie lub może toczyć się w przyszłości postępowanie przygotowawcze wobec skarżącej w związku z jej zainteresowaniami w obszarze religii chrześcijańskiej, które mogłoby doprowadzić do skazania ją na karę śmierci. Organy zasadnie przyjęły, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż skarżąca ze względu na swoją zindywidualizowaną sytuację może być narażona na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy przez tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie oraz, że na terytorium [...] nie występują wydarzenia, które można by uznać za konflikt zbrojny.

Odnosząc się do przesłanek udzielenia zgody na pobyt tolerowany organy wskazały, iż zgodnie z art. 97 ust. 1 pkt 1 i pkt 1 a ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony cudzoziemcowi udziela się zgody na pobyt tolerowany na terytorium Polski, jeżeli jego wydalenie mogłoby nastąpić jedynie do kraju, w którym zagrożone byłoby jego prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, w którym mógłby zostać poddany torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu lub być zmuszony do pracy lub pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego albo być ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. lub naruszałoby prawo do życia rodzinnego w rozumieniu powyższej Konwencji, lub naruszałoby prawa dziecka określone w Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U. z 1991 r., Nr 120, poz. 526 oraz z 2000r., Nr 2, poz. 11), w stopniu istotnie zagrażającym jego rozwojowi psychofizycznemu.

Mając na względzie ustalenia dokonane w trakcie prowadzonego postępowania statusowego organy prawidłowo przyjęły, iż skarżąca nie uwiarygodniła, że ze względu na wolę zmiany religii i deklarowane zaniechanie praktyk dotychczasowego wyznania byłaby w konsekwencji wydalenia do Iranu narażona na naruszenia tych praw. Ponadto na etapie postępowania administracyjnego cudzoziemka jedynie twierdziła, że chciałaby zmienić wyznanie. Sama wola i oświadczenia, bez przełożenia tego do sfery faktów, w żaden sposób nie kreują rzeczywistości. Obiektywnie nadal pozostaje muzułmanką. Poza tym w kwestii wyznania jest delikatna granica pomiędzy formalnym przynależeniem do danej religii, a wykonywaniem praktyk właściwych dla tej religii oraz światopoglądem z tym związanym

W kwestii podnoszonej w skardze, że skarżąca zamierza przejść, co znalazło wyraz w wysłaniu pisma do biskupa w prośbą o ochrzczenie, na wyznanie chrześcijańskie i w tym upatruje źródła przyszłego prześladowania w kraju pochodzenia Sąd stwierdza, że stan zaawansowania procedury zmiany religii na etapie postępowania sądowego pozostaje bez znaczenia. Organ administracji bowiem orzeka na podstawie stanu faktycznego z daty decyzji administracyjnej. W tej dacie skarżąca wyrażała jedynie wolę zmiany, bez przełożenia tej woli na konkretne działania zmieniające rzeczywistość.

Generalnie – jak zasadnie stwierdził organ – skarżąca swoje obiekcje i obawy opiera wyłącznie na subiektywnym postrzeganiu sprawy. Tymczasem punkt widzenia cudzoziemki w żaden sposób nie koresponduje z obiektywnymi przesłankami.

Słusznie stwierdzono w zaskarżonej decyzji, że odwołanie i podniesione w nim zarzuty opiera się na mylnym założeniu, że skarżąca dokonała konwersji z islamu.

Reasumując Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podzielił zarzutów dotyczących naruszenia art. 7 k.p.a. oraz art. 77 k.p.a. i 80 k.p.a. uznając, że sprawa została rozpatrzona z dużą wnikliwością, materiał został zebrany i przeanalizowany bardzo starannie i konfrontowany był z rzetelną wiedzą o sytuacji panującej w kraju pochodzenia.

W ocenie Sądu, decyzje w niniejszej sprawie, wbrew zarzutom skargi, wydane zostały na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego, który uzasadnia oceny i rozstrzygnięcia orzekających w sprawie organów i nietrafne są zarzuty skargi naruszenia powinności wyczerpującego zebrania dowodów i dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz zasady prawdy obiektywnej. Analizując prowadzone w wyniku złożenia odwołania przez Radę do Spraw Uchodźców postępowanie odwoławcze, stwierdzić również należy, iż dokonana na jego podstawie ponowna ocena zgromadzonego materiału dowodowego jest trafna.

Z tych względów i na podstawie art. 151 P.p.s.a Sąd orzekł o oddaleniu skargi.