Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel Sędziowie : NSA Jan Zimmermann (spr.) WSA Ewa Rynczak Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi T.S. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 13 kwietnia 2011 r. nr XII/130/11 w przedmiocie uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Swoszowice Uzdrowisko" skargę oddala

II SA/Kr 1229/11

UZASADNENE

Rada Miasta Krakowa podjęła w dniu 13 kwietnia 2011 r. uchwałę Nr Xll/130/11 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Swoszowice Uzdrowisko".

W dniu 1 lipca 2011 r. skargę na powyższą uchwałę skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie T. S., zam. w K., ul. [...]. Skarga została poprzedzona wezwaniem Rady Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego.

T. S. zarzucił naruszenie jego prawa własności, czyli art. 21 i art. 64 Konstytucji RP oraz art. 140 kodeksu cywilnego przez to, że jego działka Nr "1" w S. została w całości przeznaczona pod zieleń miejską. We wcześniejszych pismach i wnioskach przedstawiał on argumenty przemawiające za zakwalifikowaniem powyższej działki pod budownictwo jednorodzinne, jednak wnioski te nie zostały uwzględnione. Skarżący napisał, że argumentacja, jaką mu podano jest mglista i nietrafna, a także zaprzecza racjonalnej polityce ekonomicznego wykorzystania terenów w mieście z poszanowaniem prawa własności. Skarżący uważa, że jego działka, która wcześniej uprawiana rolniczo powinna być teraz przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje.

Art. 21 i art. 64 Konstytucji RP a także art. 140 kodeksu cywilnego, których naruszenie zarzuca skarżący, nie stanowi o bezwzględnej i absolutnej ochronie prawa własności. Artykuł 64 w ust. 3 Konstytucji stanowi, że własność może być ograniczona w drodze ustawy, jeżeli nie godzi to w istotę prawa własności. Jedną z ustaw, których regulacje ograniczają prawo własności jest ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), która daje organom gminy władztwo planistyczne, pozwalające na kształtowanie sposobu wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1). Rada Gminy może wiec ustalać w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego takie przeznaczenie terenów, które może nie odpowiadać ich właścicielom, przy czym oczywiście przeznaczenie takie nie może być dowolne, ale oparte na racjonalnych przesłankach, wynikających zwłaszcza z art. 1 cyt. ustawy. Wszelka dowolność w tym zakresie oznacza przekroczenie granic władztwa planistycznego i powoduje niezgodność podejmowanej uchwały z prawem.

Sad administracyjny został powołany do kontroli zaskarżanych do niego aktów z punktu widzenia ich zgodności z prawem a wobec zaskarżanych do niego uchwał organów samorządu gminy Sąd ma do dyspozycji możliwość stwierdzenia nieważności w sytuacji, gdy uchwała ta jest sprzeczna z prawem. Obowiązujące prawo nie pozwala zatem Sądowi na badanie celowości, słuszności, ekonomiczności i innych cech zaskarżonych aktów, jeżeli cech te nie są zdeterminowane przez prawo. Aktualny stan prawny nie pozwala również temu Sądowi na weryfikację zaskarżanych aktów wyłącznie ze względu na fakt naruszenia przez nie czyichś interesów prawnych lub uprawnień, jeżeli to naruszenie nie pociąga za sobą niezgodności z obiektywnie istniejącą normą prawną. W przypadku skarg na uchwały organów samorządu terytorialnego, naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia stanowi wprawdzie warunek istnienia legitymacji skargowej, ale nie wyznacza Sądowi kryterium wydania końcowego orzeczenia.

Z powyższych przyczyn Sad badając zaskarżoną uchwałę w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Swoszowice - Uzdrowisko" zauważył wprawdzie niewątpliwy wpływ tej uchwały na interesy prawne i uprawnienia podmiotów, będących właścicielami działek leżących na terenie objętym planem, ale oceniał zgodność tego planu z obiektywnym porządkiem prawnym. Fakt, że plany zagospodarowania przestrzennego dotyczą indywidualnych interesów prawnych i uprawnień właścicieli nieruchomości, albo naruszają te interesy prawne, czy uprawnienia, jest zresztą oczywisty. Na tym przecież m. in. polega istota prawa administracyjnego i istota administracyjnoprawnej ingerencji w stosunki prawa cywilnego. Organy wykonujące administrację publiczną (w tym organy planistyczne) mają prawo ingerowania w te stosunki w sposób wyznaczony ustawą a prawo własności nie jest prawem absolutnym i nienaruszalnym.

Analiza zaskarżonej uchwały wykazała, że jest ona zgodna z prawem. Cała procedura planistyczna została przeprowadzona prawidłowo i ustawowy tryb wprowadzenia planu nie został naruszony. Nie naruszono również żadnej z zasad planowania przestrzennego. Nowe przeznaczenie działki skarżącego zostało ustalone w ramach władztwa planistycznego Gminy.

Ustosunkowując się do treści skargi należy jeszcze dodać, że poza kompetencjami Sądu leży ocena relacji między skarżącym a organami planistycznymi, istniejąca przed wydaniem zaskarżonej uchwały. Sąd działa w ramach przedmiotowych zaskarżonego do niego aktu.

W opisanej sytuacji, skoro zaskarżona uchwała nie naruszyła prawa, Wojewódzki Sad Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).