Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Andrzej Góraj Sędzia WSA – Danuta Kania Sędzia WSA – Iwona Maciejuk (sprawozdawca) Protokolant – specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2016 r. sprawy ze skargi D. Z. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego oddala skargę

Rada Wydziału [...] Uniwersytetu [...] uchwałą z dnia

[...] września 2013 r., na podstawie art. 18a ust. 11 ustawy z dnia 14 marca 2003 roku

o stopniach i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65 poz. 695 z późn. zm), odmówiła nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk [...] w zakresie [...] [...] D. Z.

W uzasadnieniu Rada Wydziału stwierdziła, że przedstawiony przez [...] D. Z. dorobek naukowy, jak i monografia wskazana jako osiągniecie

nie spełniają wymogów stawianych pracom habilitacyjnym, w myśl art. 16. ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 203 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach

i tytule naukowym w zakresie sztuki znowelizowanej dnia 18 marca 2011 roku. Uchwała podjęta została na podstawie wyników glosowania. Wniosek o odmowie nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego poddano pod głosowanie tajne. Na 139 członków Rady Wydziału uprawnionych do głosowania, obecnych było 113 osób; oddano 113 głosów, w tym, 105 głosów za przyjęciem wniosku o odmowie nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego [...] D. Z., 3 głosy przeciw wnioskowi i 5 głosów wstrzymujących się od wypowiedzi. Głosów nieważnych nie stwierdzono.

Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach

i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595, z p. zm.), po rozpatrzeniu odwołania

[...] D. Z., decyzją z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] utrzymała w mocy uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] września 2013 r. odmawiającej nadania stopnia doktora habilitowanego.

W uzasadnieniu Centralna Komisja wskazała, że Sekcja Nauk [...] Centralnej Komisji po zapoznaniu się z odwołaniem [...] D. Z. od uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...]

w [...] i po wysłuchaniu opinii recenzentów Centralnej Komisji, w głosowaniu tajnym wypowiedziała się przeciw wnioskowi o uchylenie zaskarżonej uchwały Rady, której dotyczy odwołanie (wynik głosowania: za uchyleniem uchwały - 1 głos, przeciw - 37 głosów, wstrzymujących się - 2 głosy).

Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji

w rozpatrywanej sprawie postanowiło w głosowaniu tajnym nie przyjąć odwołania

i utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę Rady (wynik głosowania: za przyjęciem odwołania - 0 głosów, przeciw-10 głosów , wstrzymujących się - 0 głosów).

Centralna Komisja uznała, iż Rada Wydziału miała formalne i merytoryczne kompetencje do przeprowadzenia przewodu habilitacyjnego, a w jego ramach do podjęcia zaskarżonej uchwały. Przewód był procedowany zgodnie z obowiązującymi przepisami. Centralna Komisja uznała, iż kandydatka do stopnia naukowego doktora habilitowanego nie wnosi swoimi dokonaniami wkładu w rozwój nauki. Podniesiono,

że przedłożone do oceny rozprawy zawierają liczne błędy merytoryczne. Wskazano,

że habilitantka, pominęła w swoich badaniach niezwykle istotne rozprawy naukowe, wprowadziła błędne tłumaczenia pojęć. Stwierdzono, że rozprawa habilitacyjna

[...] D. Z. zawiera błędy warsztatowe. Nieuzasadnione są w tej pracy dysproporcje w układzie treściowym. Z opinii recenzenta wynika wprost, że "Jej nieznajomość obszarów [...] jest kompromitująca".

Centralna Komisja stwierdziła, że Rada Wydziału trafnie i w druzgocącym wymiarze przyjęła uchwałę odmawiającą nadania stopnia doktora habilitowanego (wyniki głosowania Rady: za odmową nadania stopnia doktora habilitowanego - 105 głosów, przeciw - 3, wstrzymujących się głosów 5).

Z tych względów Centralna Komisja postanowiła utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę.

Decyzja Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] marca 2015 r.

nr [...] stała się przedmiotem skargi D. Z. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżąca oświadczyła,

że zaskarżona decyzja doręczona została jej w dniu [...] sierpnia 2015 r. (przesyłka dotarła do skarżącej bez zwrotnego potwierdzenia odbioru).

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni

i Tytułów oraz utrzymanej nią w mocy uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] z [...] września 2013 r. i zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych, skarżąca zaskarżonej decyzji zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, to jest:

1) art. 138 k.p.a. w związku z art. 107 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595), a także art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a., poprzez brak sporządzenia uzasadnienia decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni

i Tytułów oraz nieuwzględnienie przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów uchybienia Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] polegającego na braku sporządzenia uzasadnienia uchwały Rady Wydziału z [...] września 2013 roku, podczas gdy przepisy k.p.a. (odpowiednio stosowane w procedurze habilitacyjnej) nakazują sporządzenie uzasadnienia rozstrzygnięć organów obu instancji;

2) art. 138 k.p.a. w związku z art. 18a pkt. 5 ustawy o stopniach naukowych

i tytule naukowym, poprzez nieuwzględnienie przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów uchybienia Rady Wydziału polegającego na powołaniu niewłaściwego składu komisji habilitacyjnej, w którym oprócz trzech członków wyznaczonych z Uniwersytetu [...] oraz trzech członków spoza Uniwersytetu [...], siódmy członek komisji (będący recenzentem) został wyznaczony z Uniwersytetu [...], który jako wskazany przez skarżącą we wniosku o wszczęcie procedury habilitacyjnej jako jednostka wybrana do przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego, nie wyraził zgody na przeprowadzenie postępowania, podczas gdy zgodnie z art. 18a pkt. 5 ppkt. 1 ustawy w składzie komisji powinno znaleźć się czterech niezależnych członków spoza jednostek wskazanych w ust. 2 lub 3 art. 18a ustawy, to jest spoza jednostki która odmówiła przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego oraz spoza jednostki, która takie postępowanie ma przeprowadzić;

3) art. 138 k.p.a. w związku z art. 18a pkt 10 ustawy o stopniach naukowych

i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki poprzez nieuwzględnienie przez Centralną Komisję uchybienia Rady Wydziału polegającego na zaniechaniu uzupełnienia materiału dowodowego przez komisję habilitacyjną i nieprzeprowadzenie rozmowy ze skarżącą (mimo wyraźnej dyspozycji przepisu ustawy), celem wyjaśnienia wątpliwości dotyczących udokumentowania osiągnięć naukowych skarżącej, które powstały w toku postępowania przed komisją habilitacyjną (wszyscy recenzenci jako uchybienie świadczące na niekorzyść skarżącej wskazują fakt, iż nie przedstawiła ona stosownych dowodów dokumentujących jej dorobek naukowy), podczas gdy sytuacja D. Z. stanowi szczególny przypadek w rozumieniu tego przepisu,

a uzasadnione wątpliwości komisji habilitacyjnej mogły zostać wyjaśnione przez skarżącą, zamiast automatycznie zadziałać na jej niekorzyść;

4) art. 138 k.p.a. w związku z art. 18a pkt. 11 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, poprzez nieuwzględnienie przez Centralną Komisję uchybienia Rady Wydziału polegającego na podjęciu uchwały w sprawie odmowy nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego bez należytego zapoznania się z materiałem dowodowym, gdyż w zaledwie tydzień po odbyciu przez komisję habilitacyjną posiedzenia, co jest zbyt krótkim okresem na zapoznanie się kolegialnego organu z pełną dokumentacją postępowania habilitacyjnego (wnioskiem, autoreferatem, trzema recenzjami, uchwałą komisji habilitacyjnej oraz jej opinią), zwłaszcza że w tym czasie nastąpiło również faktyczne przekazanie dokumentacji z komisji habilitacyjnej do Rady Wydziału, podczas gdy ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym przewiduje dla przekazania dokumentacji - termin 21 dni, a dla podjęcia uchwały przez radę jednostki organizacyjnej - termin miesiąca;

5) art. 138 k.p.a. w związku z art. 107 § 1 k.p.a. w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, poprzez nieuwzględnienie przez Centralną Komisję uchybienia Rady Wydziału polegającego na niewłaściwym wskazaniu podstawy prawnej w uchwale Rady Wydziału, sprowadzającym się do powołania art. 16 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym jako wyłącznej materialnoprawnej podstawy rozstrzygnięcia, podczas gdy przepis ten reguluje przesłanki dopuszczenia do postępowania habilitacyjnego i nie może stanowić podstawy roztrzygnięcia kończącego to postępowanie;

6) art. 138 k.p.a. w związku z art. 107 § 1 k.p.a. w związku z art. 16 ust. 2 ustawy

o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz § 4 i § 5 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 1 września

2011 r. w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, poprzez niedostrzeżenie przez Centralną Komisję uchybienia Rady Wydziału polegającego na nieuwzględnieniu wskazanych przepisów ustawy oraz niewłaściwym wskazaniu podstawy prawnej, to jest oparciu uchwały Rady Wydziału,

a także decyzji Centralnej Komisji wyłącznie na art. 16 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym, podczas gdy podstawę rozstrzygnięcia oprócz wskazanego przepisu powinien stanowić także art. 16 ust. 2 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz § 4 i § 5 Rozporządzenia Ministra Nauki

i Szkolnictwa Wyższego w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej

się o nadanie stopnia doktora habilitowanego;

7) art. 138 k.p.a. w związku z art. 18a pkt. 5 oraz pkt 7 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, poprzez niedochowanie przez Centralną Komisję ustawowych terminów oraz nieuwzględnienie przez Centralną Komisję podobnych uchybień Rady Wydziału, co doprowadziło do przewlekłości postępowania polegającej na:

a. powołaniu przez Centralną Komisję komisji habilitacyjnej po upływie ponad

10-ciu miesięcy od złożenia wniosku o przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego oraz ponad 7-miu miesięcy od wszczęcia postępowania, podczas gdy ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym przewiduje dla powołania komisji habilitacyjnej termin 6-cio tygodniowy,

b. wyznaczeniu posiedzenia komisji habilitacyjnej na [...] września 2013 roku czyli po upływie ponad 7-miu miesięcy od powołania komisji habilitacyjnej przez Centralną Komisję, podczas gdy ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym przewiduje dla sporządzenia recenzji przez recenzentów komisji habilitacyjnej termin 6-cio tygodniowy;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy,

to jest art. 138 k.p.a. w związku z art. 16 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na stwierdzeniu przez oba organy administracji publicznej, iż skarżąca

nie spełnia wymagań stawianych przez normę tego przepisu, podczas gdy dorobek naukowy skarżącej stanowi znaczny wkład w rozwój [...], a ponadto skarżąca wykazuje istotną aktywność naukową, przy czym Centralna Komisja rozpatrując odwołanie nie wzięła pod uwagę tego uchybienia organu I instancji.

W dalszej części skargi skarżąca obszernie uzasadniła podniesione zarzuty. Wskazała, że jej dorobek naukowy jest uznawany na świecie, skarżąca w 2013 r. uzyskała tytuł II stopnia - profesora nadzwyczajnego we [...]. Podniosła,

że w toku postępowania habilitacyjnego recenzent z Uniwersytetu [...] [...] A. W. sporządził pozytywną recenzję dorobku naukowego skarżącej, w tym monografii [...]. Dwie pozostałe recenzje są negatywne. Jednak nie sposób pominąć faktu, iż recenzenci [...] M. G. oraz [...] P. S. w swojej pracy naukowej prezentują odmienne koncepcje, wywodzą się z innych kręgów badawczych niż skarżąca, prezentują oni bowiem podejście formalne, podczas gdy skarżąca zajmuje się podejściem nauk [...]. Zdaniem skarżącej, powodem wydania uchwały odmawiającej nadania stopnia doktora habilitowanego oraz utrzymanie jej w mocy decyzją Centralnej Komisji był interdyscyplinarny charakter pracy skarżącej i innowacyjność metod badawczych.

W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wniosła

o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

W ocenie Sądu, zarówno zaskarżona decyzja, jak i uchwała Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia [...] września 2013 r. nie naruszają prawa w stopniu, który miałby wpływ na wynik sprawy.

Podkreślenia przy tym wymaga, że sąd administracyjny nie jest uprawniony do oceniania, czy osoba ubiegająca się o uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego posiada znaczny dorobek naukowy, a przedłożona przez kandydata rozprawa habilitacyjna stanowi znaczny wkład w rozwój określonej dyscypliny naukowej. W ramach postępowania sądowego nie dochodzi tym samym do oceny trafności opinii recenzentów w aspekcie dorobku naukowego kandydata i wartości naukowej przedstawionej pracy habilitacyjnej (v. wyrok NSA z dnia 30 maja 2008 r. sygn. akt I OSK 212/08 orzeczenia.nsa.gov.pl). W zakresie kompetencji sądu administracyjnego pozostaje wyłącznie zbadanie, czy w toku postępowania habilitacyjnego nie doszło do naruszenia trybu postępowania określonego przepisami ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz

o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595 z późn. zm.), w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy.

Instytucję postępowania habilitacyjnego normuje art. 18a powołanej ustawy. Wskazuje on m.in., że postępowanie habilitacyjne wszczyna się na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, skierowany wraz

z autoreferatem do Centralnej Komisji (ust. 1). Osoba ubiegająca się o nadanie stopnia doktora habilitowanego wskazuje we wniosku jednostkę organizacyjną posiadającą uprawnienie do nadawania stopnia doktora habilitowanego, wybraną do przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego. Datą wszczęcia postępowania jest dzień doręczenia wniosku Centralnej Komisji (ust. 2). W przypadku gdy rada jednostki organizacyjnej wskazanej przez wnioskodawcę w trybie ust. 1 i 2 nie wyrazi zgody na przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego, postępowanie prowadzi jednostka organizacyjna posiadająca uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego wyznaczona przez Centralną Komisję (ust. 3). Centralna Komisja w terminie 6 tygodni od dnia otrzymania wniosku spełniającego wymagania formalne powołuje komisję habilitacyjną w celu przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego. Komisja składa

się z: 1) czterech członków o uznanej renomie naukowej, w tym międzynarodowej,

w tym przewodniczącego i dwóch recenzentów, wyznaczonych przez Centralną Komisję spoza jednostki, o której mowa w ust. 2 lub 3; 2) trzech członków o uznanej renomie naukowej, w tym międzynarodowej, w tym sekretarza i recenzenta, wyznaczonych przez jednostkę, o której mowa w ust. 2 lub 3 (ust. 5). W terminie nie dłuższym niż sześć tygodni od dnia powołania komisji habilitacyjnej recenzenci,

o których mowa w ust. 5, oceniają czy osiągnięcia naukowe wnioskodawcy spełniają kryteria określone w art. 16 i przygotowują recenzje (ust. 7). Komisja habilitacyjna

w terminie 21 dni od dnia otrzymania recenzji przedkłada radzie jednostki organizacyjnej uchwałę zawierającą opinię w sprawie nadania lub odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego, o której mowa w ust. 8, wraz z uzasadnieniem i pełną dokumentacją postępowania habilitacyjnego, w tym recenzjami osiągnięć naukowych. Na podstawie tej opinii rada jednostki organizacyjnej, w terminie miesiąca, podejmuje uchwałę o nadaniu lub odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego (ust. 11).

Biorąc pod uwagę, że Sąd nie jest uprawniony do rozwiązywania merytorycznych sporów powstałych w świecie nauki, w sprawie niniejszej dokonano oceny,

czy zachowane zostały reguły proceduralne (v. H. Izdebski, J. Zieliński "Komentarz do art. 29 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym" [w:] H. Izdebski, J. Zieliński "Ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym. Komentarz", publ., LEX nr 141291).

Szczególny charakter postępowania prowadzonego na podstawie przepisów powołanej wyżej ustawy dotyczy również postępowania odwoławczego toczącego

się przed Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów. W postępowaniu tym osoba, której dotyczy uchwała nie korzysta z praw strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. Postępowanie dowodowe prowadzone przez Centralną Komisję ograniczone jest wyłącznie do uzyskania recenzji co wynika z art. 35 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 powołanej ustawy Centralna Komisja, po rozpatrzeniu odwołania, w terminie nie dłuższym niż sześć miesięcy, albo utrzymuje w mocy zaskarżoną uchwałę, albo uchylając ją, przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia radzie tej samej lub innej jednostce organizacyjnej.

Centralna Komisja ma kompetencje ograniczone do kontroli,

a nie meteorycznego orzekania w sprawie. Kontrola ta sprowadza się do kontroli prawidłowości czynności prawnych, których wadliwość powoduje uchylenie

i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Radzie. Z tego względu powołani przez Centralną Komisję recenzenci mają za zadanie ocenę legalności postępowania przed Radą Wydziału, co w sprawie niniejszej zostało dokonane.

Samo postępowanie przed Centralną Komisją do czasu podjęcia uchwały ma charakter niejawny a zapadające w jego toku uchwały są podejmowane w tajnym głosowaniu. Przepisy k.p.a. stosuje się odpowiednio. Ponadto decyzje Centralnej Komisji należą to decyzji wydawanych przez organ kolegialny. Decyzje tego typu stanowią podsumowanie postępowania mającego charakter niejawny i zapadają

w głosowaniu tajnym. Zatem, brak przedstawienia szczegółowych motywów podjęcia tej decyzji, z uwagi na specyfikę tego postępowania nie może być uznane za naruszenie prawa dające podstawę do uchylenia decyzji (v. wyrok NSA z 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1226/09). Zarzut naruszenia przepisu art. 107 § 3 k.p.a. nie jest więc zasadny. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, iż także ograniczenie uzasadnienia decyzji rady wydziału nie stanowi naruszenia przepisów postępowania, gdyż jest to decyzja podejmowana przez organ kolegialny działający in pleno w głosowaniu tajnym, a zatem powodów rozstrzygnięcia podjętego w trybie tajnego głosowania nie da się przedstawić w formie uzasadnienia,

o jakim mowa w art. 107 § 3 k.p.a. (v. wyrok NSA z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt I OSK 2371/15, orzeczenia.nsa.gov.pl). Uchwała Rady Wydziału z dnia [...] września 2013 r. o odmowie nadania stopnia doktora naukowego doktora habilitowanego znajduje oparcie w materiale dowodowym zawartym w aktach sprawy (dwie negatywne recenzje osiągnięć naukowych habilitanta, negatywna opinia komisji habilitacyjnej

w przedmiocie nadania stopnia doktora habilitowanego). W aktach sprawy znajduje

się także stanowisko recenzenta [...] A. W., który jako jedyny napisał recenzję z pozytywną konkluzją, wyrażone podczas dyskusji nad odwołaniem [...] D. Z. Stwierdził on, że w odwołaniu wnioskodawczyni pomija wszystkie niewygodne dla niej sprawy, o których napisał w swojej recenzji, a które przedyskutowane w gronie całej komisji habilitacyjnej spowodowały jednogłośne podjęcie uchwały o odmowie nadania stopnia naukowego. Podał, że waga uchybień, błędów merytorycznych, pominięć była zbyt duża, by zaakceptować dorobek i nadać stopień doktora habilitowanego. Podjęte rozstrzygnięcie znajduje uzasadnienie także

w negatywnych opiniach recenzentów Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Recenzje te nie pozostawiały jakiejkolwiek wątpliwości, co do negatywnej oceny osiągnięć naukowych.

Za niezasadny Sąd uznał także zarzut niewłaściwego składu komisji habilitacyjnej. W ocenie Sądu skład komisji habilitacyjnej odpowiadał przepisowi

art. 18a ust. 5 powołanej wyżej ustawy. Okoliczność, że jeden z recenzentów spoza Uniwersytetu [...], a zatem spoza jednostki przeprowadzającej postępowanie habilitacyjne (wyznaczonej przez Centralną Komisję w związku z odmową przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego przez Radę Wydziału Uniwersytetu [...]) był recenzentem z Uniwersytetu [...], nie stanowi o naruszeniu powołanego przepisu. [...] P. S. z Uniwersytetu [...] wyznaczony był bowiem jako jeden z dwóch recenzentów spoza jednostki przeprowadzającej postępowanie habilitacyjne. Powołany przepis nie wyklucza powołania recenzenta z jednostki, która nie wyraziła zgody na przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego. Przepis art. 18a ust. 5 pkt 1 stanowi, że komisja habilitacyjna składa się z m.in. dwóch recenzentów spoza jednostki, o której mowa

w ust. 2 lub 3, a zatem w tym przypadku spoza jednostki, która przeprowadza postępowanie habilitacyjne, a wyznaczona została przez Centralną Komisję.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia przepisu art. 18a pkt 10 ustawy, zgodnie z którym, w szczególnych przypadkach, uzasadnionych wątpliwościami komisji habilitacyjnej dotyczącymi dokumentacji osiągnięć naukowych, komisja może przeprowadzić z wnioskodawcą rozmowę o jego osiągnięciach i planach naukowych. Przepis ten nie stanowi o obowiązku przeprowadzenia rozmowy z wnioskodawcą. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, że komisja habilitacyjna żadnych wątpliwości, co do oceny dorobku naukowego wnioskodawczyni nie miała. Świadczy o tym jednomyślne głosowanie i treść opinii komisji habilitacyjnej. Wbrew twierdzeniu skarżącej, nie sposób było przyjąć tym samym, aby przypadek skarżącej był przypadkiem szczególnym,

o czym jest mowa w powołanym przepisie.

Nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy zarzut skarżącej, iż Rada Wydziału nie zapoznała się należycie z materiałem dowodowym. Twierdzeniu skarżącej, że Rada Wydziału bezkrytycznie podjęła uchwałę, przeczy znajdujący się w aktach sprawy materiał dowodowy. W uzasadnieniu uchwały wprost wskazano nadto,

że przedstawiony dorobek naukowy, jak i monografia wskazana jako osiągnięcie

nie spełniają wymogów stawianych pracom habilitacyjnym.

Nie jest też zasadny zarzut niewłaściwego wskazania podstawy prawnej

w uchwale Rady Wydziału. W uchwale wskazano bowiem przepis art. 18a ust. 11 powołanej wyżej ustawy, co stanowi właściwą podstawę prawną podjętej uchwały.

Zgodzić natomiast należy się ze skarżącą, że nie zostały dochowane terminy wyznaczone na powołanie komisji habilitacyjnej, jak też posiedzenia komisji habilitacyjnej. Powyższe nie wpływa jednak na wynik niniejszej sprawy. Przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) przewidywały, zarówno wówczas, gdy strona wnosiła o wszczęcie postępowania habilitacyjnego, jak i obecnie możliwość wnoszenia skarg tak na bezczynność, jak i na przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji publicznej.

Odnosząc się do twierdzenia skarżącej, że jej dorobek naukowy jest uznawany na świecie, Sąd wskazuje, że nie jest właściwy do dokonania oceny polemiki skarżącej z oceną Rady Wydziału oraz Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Skarżąca decydując się na wszczęcie postępowania habilitacyjnego w Rzeczypospolitej Polskiej poddała swój dorobek ocenie środowiska naukowego, a tym samym weryfikacji w toku postępowania habilitacyjnego. Odmienna ocena skarżącej od oceny jednostki, która posiada uprawnienie do nadawania stopnia doktora habilitowanego nie stanowi podstawy do uwzględnienia skargi.

Biorąc pod uwagę, że w toku postępowania przed Radą Wydziału i Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów nie doszło do naruszenia przepisów postępowania

w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w wyroku.